Ts 207/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
POSTANOWIENIE
z dnia 7 lipca 2011 r.
Sygn. akt Ts 207/09
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Kotlinowski,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Władysława T., Anny Marii V. z d. T., Adama Zygmunta T., Róży Marii P. z d. T., Stefana Pawła T. i Rafała Zdzisława T. w sprawie zgodności:
§ 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Reform Rolnych z dnia 1 marca 1945 r. w sprawie wykonania dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej (Dz. U. Nr 10, poz. 51, ze zm.) oraz art. 177 § 1 pkt 1 i 3 w zw. z art. 180 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) z art. 2, art. 21 ust. 1 i 2, art. 64 ust. 2 i 3, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 oraz art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, a także z art. 1 Protokołu nr 1 i nr 4 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności sporządzonego w Paryżu dnia 20 marca 1952 r. oraz sporządzonego w Strasburgu dnia 16 września 1963 r. (Dz. U. Nr 36, poz. 175),
p o s t a n a w i a:
umorzyć postępowanie.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 13 sierpnia 2009 r., sporządzonej przez pełnomocnika skarżących, zakwestionowana została zgodność § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Reform Rolnych z dnia 1 marca 1945 r. w sprawie wykonania dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej (Dz. U. Nr 10, poz. 51, ze zm.; dalej: rozporządzenie) oraz art. 177 § 1 pkt 1 i 3 w zw. z art. 180 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) z art. 2, art. 21 ust. 1 i 2, art. 64 ust. 2 i 3, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 oraz art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, a także z art. 1 Protokołu nr 1 i nr 4 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności sporządzonego w Paryżu dnia 20 marca 1952 r. oraz sporządzonego w Strasburgu dnia 16 września 1963 r. (Dz. U. Nr 36, poz. 175; dalej: Protokół).
Skarga konstytucyjna została skierowana w związku z następującą sprawą. Wyrokiem z 28 grudnia 2004 r. (sygn. akt I C 1916/03) Sąd Okręgowy w Krakowie oddalił powództwo skarżących przeciwko Gminie Sucha Beskidzka o wydanie nieruchomości. W wyniku apelacji skarżących Sąd Apelacyjny w Krakowie, wyrokiem z 5 sierpnia 2005 r. (sygn. akt I ACa 696/05), zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że nakazał pozwanej Gminie Sucha Beskidzka, by wydała skarżącym przedmiotową nieruchomość. W następstwie skargi kasacyjnej pozwanej Sąd Najwyższy, wyrokiem z 7 czerwca 2006 r. (sygn. akt III CSK 64/06), uchylił wyrok sądu II instancji i przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu w Krakowie do ponownego rozpoznania. Po ponownym rozpoznaniu sprawy skarżących Sąd Apelacyjny w Krakowie, wyrokiem z 20 kwietnia 2009 r. (sygn. akt I ACa 1426/06), oddalił apelację skarżących od orzeczenia sądu I instancji.
Uzasadniając zarzuty niekonstytucyjności kwestionowanych przepisów, skarżący wskazali, że § 5 ust. 1 rozporządzenia, w zakresie, w jakim „wyłącza możliwość wykazania przez osoby trzecie przysługującego im prawa własności w toku postępowań sądowych inicjowanych celem ochrony tego prawa w jakikolwiek inny sposób, niż poprzez decyzję administracyjną stwierdzającą niepodpadanie nieruchomości ziemskich pod działanie art. 2 ust. 1 lit. e dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej (Dz. U. z 1945 r. Nr 3, poz. 13, ze zm.; dalej: dekret)” oraz w zakresie, w jakim „na jego mocy orzekanie w przedmiocie podpadania nieruchomości ziemskich pod działanie art. 2 ust. 1 lit. e dekretu przekazano do kompetencji organu administracji publicznej”, jest niezgodny z art. 2, art. 21 ust. 1 i 2, art. 64 ust. 2 i 3, art. 31 ust. 3 oraz art. 32 ust. 1 Konstytucji. Analogiczny zarzut niekonstytucyjności skarżący sformułowali pod adresem art. 177 § 1 pkt 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 180 § 1 pkt 4 k.p.c., w zakresie, w jakim „nie pozwalają zaskarżone przepisy zawiesić postępowanie cywilne z uwagi na zaskarżenie decyzji administracyjnej do sądu administracyjnego oraz, gdy pozwalają na podjęcie zawieszonego postępowania w przypadku zaskarżenia ostatecznej decyzji administracyjnej do sądu administracyjnego”. Skarżący zarzucili także niezgodność kwestionowanych przepisów rozporządzenia i k.p.c. z art. 2, art. 45 ust. 1 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji, a ponadto naruszenie przez § 5 ust. 1 rozporządzenia art. 92 ust. 1 Konstytucji. Niezależnie od tego, w skardze konstytucyjnej podniesiono także zarzut naruszenia art. 1 Protokołu.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 31 ust. 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), wnioskodawca może do rozpoczęcia rozprawy wycofać wniosek, pytanie prawne albo skargę konstytucyjną. W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego niejednokrotnie wyrażany był pogląd, że prawo do cofnięcia skargi konstytucyjnej przed rozpoczęciem rozprawy mieści się w granicach swobodnego uznania skarżącego i jest odzwierciedleniem zasady dyspozycyjności, na której opiera się postępowanie przed Trybunałem Konstytucyjnym (por. postanowienia TK z: 4 marca 1999 r., SK 16/98, OTK ZU nr 2/1999, poz. 26; 8 marca 2000 r., K 32/98, OTK ZU nr 2/2000, poz. 64; 13 września 2000 r., K 24/99, OTK ZU nr 6/2000, poz. 192). Cofnięcie skargi konstytucyjnej przed rozpoczęciem rozprawy nie podlega zatem kontroli Trybunału Konstytucyjnego, skutkuje natomiast koniecznością umorzenia postępowania, zgodnie z art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK.
Ponieważ 7 lutego 2011 r. wpłynęło do Trybunału Konstytucyjnego pismo, w którym umocowany przedstawiciel skarżących oświadczył, że – w związku z dokonaną na drodze cywilnoprawnej oraz administracyjnej restytucją mienia na rzecz skarżących – cofa skargę konstytucyjną z 13 sierpnia 2009 r., Trybunał Konstytucyjny zobligowany był do umorzenia postępowania w niniejszej sprawie.
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.
z dnia 7 lipca 2011 r.
Sygn. akt Ts 207/09
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Kotlinowski,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Władysława T., Anny Marii V. z d. T., Adama Zygmunta T., Róży Marii P. z d. T., Stefana Pawła T. i Rafała Zdzisława T. w sprawie zgodności:
§ 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Reform Rolnych z dnia 1 marca 1945 r. w sprawie wykonania dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej (Dz. U. Nr 10, poz. 51, ze zm.) oraz art. 177 § 1 pkt 1 i 3 w zw. z art. 180 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) z art. 2, art. 21 ust. 1 i 2, art. 64 ust. 2 i 3, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 oraz art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, a także z art. 1 Protokołu nr 1 i nr 4 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności sporządzonego w Paryżu dnia 20 marca 1952 r. oraz sporządzonego w Strasburgu dnia 16 września 1963 r. (Dz. U. Nr 36, poz. 175),
p o s t a n a w i a:
umorzyć postępowanie.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 13 sierpnia 2009 r., sporządzonej przez pełnomocnika skarżących, zakwestionowana została zgodność § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Reform Rolnych z dnia 1 marca 1945 r. w sprawie wykonania dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej (Dz. U. Nr 10, poz. 51, ze zm.; dalej: rozporządzenie) oraz art. 177 § 1 pkt 1 i 3 w zw. z art. 180 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) z art. 2, art. 21 ust. 1 i 2, art. 64 ust. 2 i 3, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 oraz art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, a także z art. 1 Protokołu nr 1 i nr 4 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności sporządzonego w Paryżu dnia 20 marca 1952 r. oraz sporządzonego w Strasburgu dnia 16 września 1963 r. (Dz. U. Nr 36, poz. 175; dalej: Protokół).
Skarga konstytucyjna została skierowana w związku z następującą sprawą. Wyrokiem z 28 grudnia 2004 r. (sygn. akt I C 1916/03) Sąd Okręgowy w Krakowie oddalił powództwo skarżących przeciwko Gminie Sucha Beskidzka o wydanie nieruchomości. W wyniku apelacji skarżących Sąd Apelacyjny w Krakowie, wyrokiem z 5 sierpnia 2005 r. (sygn. akt I ACa 696/05), zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że nakazał pozwanej Gminie Sucha Beskidzka, by wydała skarżącym przedmiotową nieruchomość. W następstwie skargi kasacyjnej pozwanej Sąd Najwyższy, wyrokiem z 7 czerwca 2006 r. (sygn. akt III CSK 64/06), uchylił wyrok sądu II instancji i przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu w Krakowie do ponownego rozpoznania. Po ponownym rozpoznaniu sprawy skarżących Sąd Apelacyjny w Krakowie, wyrokiem z 20 kwietnia 2009 r. (sygn. akt I ACa 1426/06), oddalił apelację skarżących od orzeczenia sądu I instancji.
Uzasadniając zarzuty niekonstytucyjności kwestionowanych przepisów, skarżący wskazali, że § 5 ust. 1 rozporządzenia, w zakresie, w jakim „wyłącza możliwość wykazania przez osoby trzecie przysługującego im prawa własności w toku postępowań sądowych inicjowanych celem ochrony tego prawa w jakikolwiek inny sposób, niż poprzez decyzję administracyjną stwierdzającą niepodpadanie nieruchomości ziemskich pod działanie art. 2 ust. 1 lit. e dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej (Dz. U. z 1945 r. Nr 3, poz. 13, ze zm.; dalej: dekret)” oraz w zakresie, w jakim „na jego mocy orzekanie w przedmiocie podpadania nieruchomości ziemskich pod działanie art. 2 ust. 1 lit. e dekretu przekazano do kompetencji organu administracji publicznej”, jest niezgodny z art. 2, art. 21 ust. 1 i 2, art. 64 ust. 2 i 3, art. 31 ust. 3 oraz art. 32 ust. 1 Konstytucji. Analogiczny zarzut niekonstytucyjności skarżący sformułowali pod adresem art. 177 § 1 pkt 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 180 § 1 pkt 4 k.p.c., w zakresie, w jakim „nie pozwalają zaskarżone przepisy zawiesić postępowanie cywilne z uwagi na zaskarżenie decyzji administracyjnej do sądu administracyjnego oraz, gdy pozwalają na podjęcie zawieszonego postępowania w przypadku zaskarżenia ostatecznej decyzji administracyjnej do sądu administracyjnego”. Skarżący zarzucili także niezgodność kwestionowanych przepisów rozporządzenia i k.p.c. z art. 2, art. 45 ust. 1 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji, a ponadto naruszenie przez § 5 ust. 1 rozporządzenia art. 92 ust. 1 Konstytucji. Niezależnie od tego, w skardze konstytucyjnej podniesiono także zarzut naruszenia art. 1 Protokołu.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 31 ust. 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), wnioskodawca może do rozpoczęcia rozprawy wycofać wniosek, pytanie prawne albo skargę konstytucyjną. W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego niejednokrotnie wyrażany był pogląd, że prawo do cofnięcia skargi konstytucyjnej przed rozpoczęciem rozprawy mieści się w granicach swobodnego uznania skarżącego i jest odzwierciedleniem zasady dyspozycyjności, na której opiera się postępowanie przed Trybunałem Konstytucyjnym (por. postanowienia TK z: 4 marca 1999 r., SK 16/98, OTK ZU nr 2/1999, poz. 26; 8 marca 2000 r., K 32/98, OTK ZU nr 2/2000, poz. 64; 13 września 2000 r., K 24/99, OTK ZU nr 6/2000, poz. 192). Cofnięcie skargi konstytucyjnej przed rozpoczęciem rozprawy nie podlega zatem kontroli Trybunału Konstytucyjnego, skutkuje natomiast koniecznością umorzenia postępowania, zgodnie z art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK.
Ponieważ 7 lutego 2011 r. wpłynęło do Trybunału Konstytucyjnego pismo, w którym umocowany przedstawiciel skarżących oświadczył, że – w związku z dokonaną na drodze cywilnoprawnej oraz administracyjnej restytucją mienia na rzecz skarżących – cofa skargę konstytucyjną z 13 sierpnia 2009 r., Trybunał Konstytucyjny zobligowany był do umorzenia postępowania w niniejszej sprawie.
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.