Ts 86/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
25/1/B/2012
POSTANOWIENIE
z dnia 15 lutego 2012 r.
Sygn. akt Ts 86/09
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Stanisław Biernat – przewodniczący
Marek Kotlinowski – sprawozdawca
Małgorzata Pyziak-Szafnicka,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 stycznia 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Włodzimierza P.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 1 kwietnia 2009 r. Włodzimierz P. (dalej: skarżący) domagał się zbadania zgodności art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 13 lipca 1957 r. o zmianie dekretu z dnia 18 kwietnia 1955 r. o uwłaszczeniu i o uregulowaniu innych spraw, związanych z reformą rolną i osadnictwem rolnym (Dz. U. Nr 39, poz. 174, ze zm.) w brzmieniu nadanym przez ustawę zmieniającą ustawę z dnia 13 lipca 1957 r. o zmianie dekretu z dnia 18 kwietnia 1955 r. o uwłaszczeniu i o uregulowaniu innych spraw, związanych z reformą rolną i osadnictwem rolnym z dnia 15 lipca 1961 r. (Dz. U. Nr 32, poz. 161) oraz § 1 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 sierpnia 1961 r. w sprawie opuszczonych gospodarstw rolnych (Dz. U. Nr 39, poz. 198, ze zm.) z art. 2 w zw. z art. 21, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 i art. 64 Konstytucji w zw. z art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzony w Paryżu dnia 20 marca 1952 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 36, poz. 175, ze zm.) oraz w zw. z art. 5 pkt 5 i art. 17 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 22 lipca 1952 r. (Dz. U. z 1976 r. Nr 7, poz. 36, ze zm.).
Postanowieniem z 18 stycznia 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze. Jako podstawę odmowy wskazał art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) w zw. z art. 79 ust. 1 Konstytucji. Skarżący powiązał bowiem naruszenie przysługujących mu konstytucyjnych praw podmiotowych z wydanym w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 listopada 2008 r. (sygn. akt I OSK 1438/07). Jak podkreślił Trybunał, wyrok ten nie może być jednak traktowany jako ostateczne orzeczenie wydane na podstawie tych samych przepisów, które zostały zastosowane przez organ administracji przy wydawaniu zaskarżonej decyzji. Trybunał stwierdził również, że wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego nie rozstrzyga o prawie własności skarżącego, którego ochrony skarżący domagał się w złożonej skardze, ale wyłącznie o zgodności kontrolowanej decyzji z przepisami obowiązującymi w dacie jej wydania. Co więcej, Trybunał zaznaczył, że wydanie orzeczenia w trybie nadzwyczajnym nie przywraca terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej, określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o TK, a liczonego od chwili doręczenia skarżącemu ostatecznego orzeczenia, które uzyskało przymiot prawomocności lub ostateczności po skorzystaniu przez skarżącego z przysługujących mu w ramach drogi prawnej zwykłych środków zaskarżenia.
Na powyższe postanowienie skarżący złożył zażalenie, w którym zarzuca, że ustawodawca nie przesądził w art. 46 ust. 1 ustawy o TK, czy bieg terminu rozpoczyna się w razie wyczerpania zwykłych, czy też nadzwyczajnych środków zaskarżenia. Tym samym – w przekonaniu skarżącego – w wypadku skorzystania z nadzwyczajnych środków zaskarżenia termin trzymiesięczny z art. 46 ust. 1 ustawy o TK liczony jest dopiero od chwili doręczenia skarżącemu ostatecznego orzeczenia wydanego w tym trybie.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 36 ust. 4 w zw. z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b in fine w zw. z art. 36 ust. 6 i 7 ustawy o TK). Na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał Konstytucyjny bada przede wszystkim, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu.
W niniejszej sprawie Trybunał Konstytucyjny uznaje, że kwestionowane postanowienie jest prawidłowe, a argumenty przytoczone w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie.
W zażaleniu skarżący twierdzi, że w wyniku skorzystania przez niego z nadzwyczajnego środka zaskarżenia ostatecznej i prawomocnej decyzji administracyjnej wydanej w jego sprawie nastąpiło wydłużenie trzymiesięcznego terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej.
Trybunał już wielokrotnie w swoim orzecznictwie zwracał uwagę, że w celu uzyskania ochrony konstytucyjnoprawnej, przewidzianej w art. 79 ust. 1 Konstytucji, nie jest wymagane skorzystanie z nadzwyczajnych środków zaskarżenia, nie mieści się ono bowiem w pojęciu „wyczerpania drogi prawnej”, zawartym w art. 46 ust. 1 ustawy o TK (zob. m.in. postanowienia TK z 3 listopada 2009 r. i 12 października 2010 r., Ts 43/09, OTK ZU nr 5/B/2010, poz. 346 i 347). Co więcej, skorzystanie z takich środków nie otwiera na nowo trzymiesięcznego terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej, przewidzianego w art. 46 ust. 1 ustawy o TK. Wobec powyższego, ani decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Białymstoku (z 21 czerwca 2006 r., nr 400.277/8/C-8/2005 i 1 sierpnia 2006 r., nr 400.127/C-5/2/06), ani wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 23 stycznia 2007 r. (sygn. akt II SA/Bk 562/06) i Naczelnego Sądu Administracyjnego z 7 listopada 2008 r. (sygn. akt I OSK 1438/07) nie spowodowały „przywrócenia” czy „otwarcia” terminu do wniesienia skargi. Słusznie zatem Trybunał odmówił nadania skardze dalszego biegu.
Nadto, należy podkreślić, że skarżący nie odniósł się w zażaleniu do zasadniczej podstawy odmowy nadania dalszego biegu skardze, tj. braku orzeczenia, wydanego na podstawie zaskarżonych przepisów (art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK w zw. z art. 79 ust. 1 Konstytucji).
W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnił zażalenia.
POSTANOWIENIE
z dnia 15 lutego 2012 r.
Sygn. akt Ts 86/09
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Stanisław Biernat – przewodniczący
Marek Kotlinowski – sprawozdawca
Małgorzata Pyziak-Szafnicka,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 stycznia 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Włodzimierza P.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 1 kwietnia 2009 r. Włodzimierz P. (dalej: skarżący) domagał się zbadania zgodności art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 13 lipca 1957 r. o zmianie dekretu z dnia 18 kwietnia 1955 r. o uwłaszczeniu i o uregulowaniu innych spraw, związanych z reformą rolną i osadnictwem rolnym (Dz. U. Nr 39, poz. 174, ze zm.) w brzmieniu nadanym przez ustawę zmieniającą ustawę z dnia 13 lipca 1957 r. o zmianie dekretu z dnia 18 kwietnia 1955 r. o uwłaszczeniu i o uregulowaniu innych spraw, związanych z reformą rolną i osadnictwem rolnym z dnia 15 lipca 1961 r. (Dz. U. Nr 32, poz. 161) oraz § 1 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 sierpnia 1961 r. w sprawie opuszczonych gospodarstw rolnych (Dz. U. Nr 39, poz. 198, ze zm.) z art. 2 w zw. z art. 21, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 i art. 64 Konstytucji w zw. z art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzony w Paryżu dnia 20 marca 1952 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 36, poz. 175, ze zm.) oraz w zw. z art. 5 pkt 5 i art. 17 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 22 lipca 1952 r. (Dz. U. z 1976 r. Nr 7, poz. 36, ze zm.).
Postanowieniem z 18 stycznia 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze. Jako podstawę odmowy wskazał art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) w zw. z art. 79 ust. 1 Konstytucji. Skarżący powiązał bowiem naruszenie przysługujących mu konstytucyjnych praw podmiotowych z wydanym w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 listopada 2008 r. (sygn. akt I OSK 1438/07). Jak podkreślił Trybunał, wyrok ten nie może być jednak traktowany jako ostateczne orzeczenie wydane na podstawie tych samych przepisów, które zostały zastosowane przez organ administracji przy wydawaniu zaskarżonej decyzji. Trybunał stwierdził również, że wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego nie rozstrzyga o prawie własności skarżącego, którego ochrony skarżący domagał się w złożonej skardze, ale wyłącznie o zgodności kontrolowanej decyzji z przepisami obowiązującymi w dacie jej wydania. Co więcej, Trybunał zaznaczył, że wydanie orzeczenia w trybie nadzwyczajnym nie przywraca terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej, określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o TK, a liczonego od chwili doręczenia skarżącemu ostatecznego orzeczenia, które uzyskało przymiot prawomocności lub ostateczności po skorzystaniu przez skarżącego z przysługujących mu w ramach drogi prawnej zwykłych środków zaskarżenia.
Na powyższe postanowienie skarżący złożył zażalenie, w którym zarzuca, że ustawodawca nie przesądził w art. 46 ust. 1 ustawy o TK, czy bieg terminu rozpoczyna się w razie wyczerpania zwykłych, czy też nadzwyczajnych środków zaskarżenia. Tym samym – w przekonaniu skarżącego – w wypadku skorzystania z nadzwyczajnych środków zaskarżenia termin trzymiesięczny z art. 46 ust. 1 ustawy o TK liczony jest dopiero od chwili doręczenia skarżącemu ostatecznego orzeczenia wydanego w tym trybie.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 36 ust. 4 w zw. z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b in fine w zw. z art. 36 ust. 6 i 7 ustawy o TK). Na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał Konstytucyjny bada przede wszystkim, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu.
W niniejszej sprawie Trybunał Konstytucyjny uznaje, że kwestionowane postanowienie jest prawidłowe, a argumenty przytoczone w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie.
W zażaleniu skarżący twierdzi, że w wyniku skorzystania przez niego z nadzwyczajnego środka zaskarżenia ostatecznej i prawomocnej decyzji administracyjnej wydanej w jego sprawie nastąpiło wydłużenie trzymiesięcznego terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej.
Trybunał już wielokrotnie w swoim orzecznictwie zwracał uwagę, że w celu uzyskania ochrony konstytucyjnoprawnej, przewidzianej w art. 79 ust. 1 Konstytucji, nie jest wymagane skorzystanie z nadzwyczajnych środków zaskarżenia, nie mieści się ono bowiem w pojęciu „wyczerpania drogi prawnej”, zawartym w art. 46 ust. 1 ustawy o TK (zob. m.in. postanowienia TK z 3 listopada 2009 r. i 12 października 2010 r., Ts 43/09, OTK ZU nr 5/B/2010, poz. 346 i 347). Co więcej, skorzystanie z takich środków nie otwiera na nowo trzymiesięcznego terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej, przewidzianego w art. 46 ust. 1 ustawy o TK. Wobec powyższego, ani decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Białymstoku (z 21 czerwca 2006 r., nr 400.277/8/C-8/2005 i 1 sierpnia 2006 r., nr 400.127/C-5/2/06), ani wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 23 stycznia 2007 r. (sygn. akt II SA/Bk 562/06) i Naczelnego Sądu Administracyjnego z 7 listopada 2008 r. (sygn. akt I OSK 1438/07) nie spowodowały „przywrócenia” czy „otwarcia” terminu do wniesienia skargi. Słusznie zatem Trybunał odmówił nadania skardze dalszego biegu.
Nadto, należy podkreślić, że skarżący nie odniósł się w zażaleniu do zasadniczej podstawy odmowy nadania dalszego biegu skardze, tj. braku orzeczenia, wydanego na podstawie zaskarżonych przepisów (art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK w zw. z art. 79 ust. 1 Konstytucji).
W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnił zażalenia.