Pełny tekst orzeczenia

341/4/B/2012



POSTANOWIENIE

z dnia 27 lipca 2012 r.

Sygn. akt Ts 169/10



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Mirosław Granat – przewodniczący

Marek Kotlinowski – sprawozdawca

Stanisław Rymar,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 lutego 2012 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Jacka B.,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej z 16 lipca 2010 r. Jacek B. (dalej: skarżący) zarzucił, że art. 4241 § 1 i 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) jest niezgodny z art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 1 i 2 Konstytucji.

Postanowieniem z 3 lutego 2012 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu ze względu na oczywistą bezzasadność podniesionych zarzutów, a także nieuzupełnienie wszystkich braków formalnych skargi konstytucyjnej. Podstawę odmowy stanowiło ustalenie, że zarzut wyłączenia dopuszczalności skargi od orzeczeń, od których wniesiono skargę kasacyjną oraz od orzeczeń Sądu Najwyższego, a tym samym naruszenia art. 45 ust. 1 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji, jest oczywiście bezzasadny. Ponadto skarżący domagał się od ustawodawcy ustanowienia swoistej skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, dotyczącej rozstrzygnięcia, które jest tożsame w skutkach z orzeczeniem zapadłym w wyniku rozpoznania tego środka (w jego przypadku – orzeczenia zapadłego w wyniku rozpoznania skargi kasacyjnej), co stanowiło postulat de lege ferenda. Dodatkowo skarżący nie uzupełnił należycie braków formalnych skargi konstytucyjnej, ponieważ nadesłał dokument stanowiący nieurzędowy wyciąg z treści wyroku Sądu Najwyższego z 6 marca 2008 r. (sygn. akt II PK 192/07).

Powyższe postanowienie zostało zaskarżone zażaleniem z 17 lutego 2012 r. W ocenie skarżącego skarga nie zawierała braków formalnych, zarzuty nie są oczywiście bezzasadne, skarżący nie zgłaszał zaś postulatów de lege ferenda.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a argumenty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie. Przedmiotem kontroli dokonywanej przez Trybunał Konstytucyjny w wyniku wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej jest jedynie prawidłowość dokonanego w nim rozstrzygnięcia.

W zażaleniu zostały jedynie powtórzone argumenty zawarte w skardze konstytucyjnej, których podsumowaniem jest stwierdzenie, iż „utopią jest (…) założenie, że na poziomie Sądu Najwyższego błędy orzecznicze zdarzyć się nie mogą. (…) Skarżący skarży wyraźnie wyłączenie w zaskarżonym przepisie drogi oceny niezgodności z prawem orzeczeń SN, i nie przedstawia żadnych postulatów de lege ferenda”. W związku z powyższym Trybunał Konstytucyjny ustalił, że skarżący nie podważył zawartych w zakwestionowanym postanowieniu stwierdzeń, stanowiących podstawy odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, które dotyczyły: po pierwsze, oczywistej bezzasadności zarzutów skargi konstytucyjnej, a po wtóre, zawartego w jej uzasadnieniu żądania, by ustawodawca ustanowił skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia wydanego przez Sąd Najwyższy.

Ponadto w zażaleniu sformułowano zarzut, w myśl którego „nieurzędowy wyciąg z treści wyroku SN z 6.03.2008 r. (II PK 192/07) ma charakter informacyjny, nie jest żadnym brakiem formalnym w rozumieniu art. 47 ust. 2 ustawy” [z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK)], podejście Trybunału cechuje zaś „co najmniej nadmierny formalizm”. Świadczy to o nieprawidłowym rozumieniu pojęć „odpis”, „kopia poświadczona za zgodność z oryginałem” oraz „nieurzędowy wyciąg” (poprzez ich utożsamianie) oraz o pominięciu treści zarządzenia wzywającego do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej.

Zarządzeniem z 6 października 2010 r. Trybunał Konstytucyjny wezwał bowiem skarżącego do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, m.in. przez nadesłanie wyroku Sądu Najwyższego z 6 marca 2008 r. (sygn. akt II PK 192/07). Tymczasem skarżący nie nadesłał odpisu wyroku lub jego kopii poświadczonej za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika zgodnie z art. 129 § 3 k.p.c. w zw. z art. 20 ustawy o TK, ale nieurzędowy wyciąg z treści wyroku. Trybunał zwraca ponadto uwagę, że wyrok składa się z sentencji oraz uzasadnienia (art. 39821 w zw. z art. 387 § 1 zdanie pierwsze k.p.c.). Tym samym nie został uzupełniony wskazany powyżej brak formalny, co na podstawie art. 36 ust. 3 w zw. z art. 49 ustawy o TK stanowiło samodzielną podstawę odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.



Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 7 ustawy o TK nie uwzględnił zażalenia wniesionego na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.