Ts 33/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
561/6/B/2013
POSTANOWIENIE
z dnia 14 listopada 2013 r.
Sygn. akt Ts 33/12
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Stanisław Rymar – przewodniczący
Zbigniew Cieślak – sprawozdawca
Maria Gintowt-Jankowicz,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 lipca 2013 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej J.B.,
p o s t a n a w i a:
pozostawić zażalenie bez rozpoznania.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 10 lutego 2012 r. (data nadania) J.B. (dalej: skarżący) zakwestionował zgodność art. 35 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, ze zm.; dalej: p.p.s.a.) z art. 2, art. 30, art. 32 ust. 1 i art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji.
Postanowieniem z 25 lipca 2013 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu wniesionej skardze, stwierdziwszy, że zarzut naruszenia art. 64 ust. 1 Konstytucji przez zaskarżony przepis jest oczywiście bezzasadny (art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym [Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK]). Ponadto, zdaniem Trybunału skarżący nie uprawdopodobnił naruszenia przysługującego mu prawa do równej ochrony praw majątkowych (art. 64 ust. 2 w zw. z art. 32 ust. 1 Konstytucji), co również uzasadniało odmowę nadania dalszego biegu skardze (art. 79 ust. 1 Konstytucji w zw. z art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK). Trybunał ocenił też jako bezpodstawną próbę wywiedzenia z godności osobistej (art. 30 Konstytucji) „prawa do reprezentowania innych”, a tym samym uznał zarzut naruszenia art. 30 Konstytucji przez art. 35 § 1 p.p.s.a. za oczywiście bezzasadny (art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o TK). Trybunał przypomniał, że art. 2 Konstytucji może tylko wyjątkowo być samodzielnym wzorcem kontroli konstytucyjnej, a skarżący nie wykazał, by z tego przepisu wynikało dla niego nowe prawo podmiotowe, którego ochrony mógłby domagać się w trybie skargi konstytucyjnej. Postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 25 lipca 2013 r. doręczono skarżącemu 30 lipca 2013 r.
Na powyższe postanowienie skarżący złożył 14 sierpnia 2013 r. (data nadania) zażalenie wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jego złożenia. Skarżący twierdzi przy tym, że powodem, dla którego wniósł zażalenie po upływie terminu określonego w art. 49 w zw. z art. 36 ust. 4 ustawy o TK, była „awaria programów sterujących pracą komputera”. Do wniosku dołączył płytę CD ze zdjęciami, aby wykazać, że zażalenie było gotowe do wysłania 6 sierpnia 2013 r. (w ostatnim dniu terminu do jego złożenia). Skarżący wyjaśnia też, że „awaria polegała na pozbawieniu łączności elektronicznej systemu operacyjnego komputera z urządzeniami zewnętrznymi takimi jak: drukarka, Internet, nagrywarka płyt CD”, co uniemożliwiło „wydruk sporządzonego zażalenia, jego ewentualne przesłanie (choćby tymczasowe) do Trybunału Konstytucyjnego drogą elektroniczną lub przeniesienie zażalenia na płytę CD (inny nośnik elektroniczny) i dokonanie wydruku w punkcie usługowym”.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 49 w zw. z art. 36 ust. 4 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia. W świetle art. 49 w zw. z art. 36 ust. 5 ustawy o TK, jeśli zażalenie zostało wniesione po upływie terminu, Trybunał, na posiedzeniu niejawnym, postanowieniem pozostawia zażalenie bez rozpoznania (zob. m.in. postanowienia TK z: 26 marca 2002 r., Ts 110/01, OTK ZU nr 2/B/2002, poz. 140; 12 listopada 2002 r., Ts 151/01, OTK ZU nr 4/B/2002, poz. 261; 18 stycznia 2005 r., Ts 160/04, OTK ZU nr 1/B/2005, poz. 47; 11 stycznia 2005 r., Ts 161/04, OTK ZU nr 1/B/2005, poz. 49 oraz 14 lutego 2012 r., Ts 16/11, OTK ZU nr 1/B/2012, poz. 109). Wyjątkiem jest przypadek, gdy skarżący uchybił bez swojej winy terminowi do złożenia zażalenia (art. 20 ustawy o TK w zw. z art. 168 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego [Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.]) – wówczas może wnosić o przywrócenie terminu do jego złożenia.
Postanowienie z 25 lipca 2013 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze doręczono skarżącemu 30 lipca 2013 r. Termin, o którym mowa w art. 49 w zw. z art. 36 ust. 4 ustawy o TK, upłynął więc 6 sierpnia 2013 r. Zażalenie wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jego złożenia skarżący wniósł dopiero 14 sierpnia 2013 r. (data nadania).
Skarżący jako przyczynę niedotrzymania terminu wskazał problemy techniczne związane z wydrukowaniem lub nagraniem na nośnik optyczny zażalenia, na potwierdzenie czego przedstawił zdjęcia monitora komputera, na których widać projekt zażalenia na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał stwierdza, że zażalenie skarżącego było gotowe 6 sierpnia 2013 r. (w ostatnim dniu terminu do jego wniesienia), wystarczyło zatem je przepisać odręcznie i wysłać do Trybunału Konstytucyjnego. Zdaniem Trybunału przedstawione przez skarżącego argumenty nie uzasadniają wydłużenia o osiem dni terminu do wniesienia zażalenia – tym bardziej że nie istnieje obowiązek składania zażalenia w formie podpisanego wydruku komputerowego. Skoro skarżący nie dołożył należytej staranności, by zażalenie złożyć w terminie, wniosek skarżącego o jego przywrócenie – jako bezzasadny – nie zasługuje na uwzględnienie (wniosek ten nie spełnia warunku określonego w art. 20 ustawy o TK w zw. z art. 169 § 2 k.p.c., tj. obowiązku uprawdopodobnienia okoliczności uzasadniających wniosek).
Wziąwszy powyższe pod uwagę, na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 5 ustawy o TK Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 14 listopada 2013 r.
Sygn. akt Ts 33/12
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Stanisław Rymar – przewodniczący
Zbigniew Cieślak – sprawozdawca
Maria Gintowt-Jankowicz,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 lipca 2013 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej J.B.,
p o s t a n a w i a:
pozostawić zażalenie bez rozpoznania.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 10 lutego 2012 r. (data nadania) J.B. (dalej: skarżący) zakwestionował zgodność art. 35 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, ze zm.; dalej: p.p.s.a.) z art. 2, art. 30, art. 32 ust. 1 i art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji.
Postanowieniem z 25 lipca 2013 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu wniesionej skardze, stwierdziwszy, że zarzut naruszenia art. 64 ust. 1 Konstytucji przez zaskarżony przepis jest oczywiście bezzasadny (art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym [Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK]). Ponadto, zdaniem Trybunału skarżący nie uprawdopodobnił naruszenia przysługującego mu prawa do równej ochrony praw majątkowych (art. 64 ust. 2 w zw. z art. 32 ust. 1 Konstytucji), co również uzasadniało odmowę nadania dalszego biegu skardze (art. 79 ust. 1 Konstytucji w zw. z art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK). Trybunał ocenił też jako bezpodstawną próbę wywiedzenia z godności osobistej (art. 30 Konstytucji) „prawa do reprezentowania innych”, a tym samym uznał zarzut naruszenia art. 30 Konstytucji przez art. 35 § 1 p.p.s.a. za oczywiście bezzasadny (art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o TK). Trybunał przypomniał, że art. 2 Konstytucji może tylko wyjątkowo być samodzielnym wzorcem kontroli konstytucyjnej, a skarżący nie wykazał, by z tego przepisu wynikało dla niego nowe prawo podmiotowe, którego ochrony mógłby domagać się w trybie skargi konstytucyjnej. Postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 25 lipca 2013 r. doręczono skarżącemu 30 lipca 2013 r.
Na powyższe postanowienie skarżący złożył 14 sierpnia 2013 r. (data nadania) zażalenie wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jego złożenia. Skarżący twierdzi przy tym, że powodem, dla którego wniósł zażalenie po upływie terminu określonego w art. 49 w zw. z art. 36 ust. 4 ustawy o TK, była „awaria programów sterujących pracą komputera”. Do wniosku dołączył płytę CD ze zdjęciami, aby wykazać, że zażalenie było gotowe do wysłania 6 sierpnia 2013 r. (w ostatnim dniu terminu do jego złożenia). Skarżący wyjaśnia też, że „awaria polegała na pozbawieniu łączności elektronicznej systemu operacyjnego komputera z urządzeniami zewnętrznymi takimi jak: drukarka, Internet, nagrywarka płyt CD”, co uniemożliwiło „wydruk sporządzonego zażalenia, jego ewentualne przesłanie (choćby tymczasowe) do Trybunału Konstytucyjnego drogą elektroniczną lub przeniesienie zażalenia na płytę CD (inny nośnik elektroniczny) i dokonanie wydruku w punkcie usługowym”.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 49 w zw. z art. 36 ust. 4 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia. W świetle art. 49 w zw. z art. 36 ust. 5 ustawy o TK, jeśli zażalenie zostało wniesione po upływie terminu, Trybunał, na posiedzeniu niejawnym, postanowieniem pozostawia zażalenie bez rozpoznania (zob. m.in. postanowienia TK z: 26 marca 2002 r., Ts 110/01, OTK ZU nr 2/B/2002, poz. 140; 12 listopada 2002 r., Ts 151/01, OTK ZU nr 4/B/2002, poz. 261; 18 stycznia 2005 r., Ts 160/04, OTK ZU nr 1/B/2005, poz. 47; 11 stycznia 2005 r., Ts 161/04, OTK ZU nr 1/B/2005, poz. 49 oraz 14 lutego 2012 r., Ts 16/11, OTK ZU nr 1/B/2012, poz. 109). Wyjątkiem jest przypadek, gdy skarżący uchybił bez swojej winy terminowi do złożenia zażalenia (art. 20 ustawy o TK w zw. z art. 168 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego [Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.]) – wówczas może wnosić o przywrócenie terminu do jego złożenia.
Postanowienie z 25 lipca 2013 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze doręczono skarżącemu 30 lipca 2013 r. Termin, o którym mowa w art. 49 w zw. z art. 36 ust. 4 ustawy o TK, upłynął więc 6 sierpnia 2013 r. Zażalenie wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jego złożenia skarżący wniósł dopiero 14 sierpnia 2013 r. (data nadania).
Skarżący jako przyczynę niedotrzymania terminu wskazał problemy techniczne związane z wydrukowaniem lub nagraniem na nośnik optyczny zażalenia, na potwierdzenie czego przedstawił zdjęcia monitora komputera, na których widać projekt zażalenia na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał stwierdza, że zażalenie skarżącego było gotowe 6 sierpnia 2013 r. (w ostatnim dniu terminu do jego wniesienia), wystarczyło zatem je przepisać odręcznie i wysłać do Trybunału Konstytucyjnego. Zdaniem Trybunału przedstawione przez skarżącego argumenty nie uzasadniają wydłużenia o osiem dni terminu do wniesienia zażalenia – tym bardziej że nie istnieje obowiązek składania zażalenia w formie podpisanego wydruku komputerowego. Skoro skarżący nie dołożył należytej staranności, by zażalenie złożyć w terminie, wniosek skarżącego o jego przywrócenie – jako bezzasadny – nie zasługuje na uwzględnienie (wniosek ten nie spełnia warunku określonego w art. 20 ustawy o TK w zw. z art. 169 § 2 k.p.c., tj. obowiązku uprawdopodobnienia okoliczności uzasadniających wniosek).
Wziąwszy powyższe pod uwagę, na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 5 ustawy o TK Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.