Pełny tekst orzeczenia

379/4/B/2013

POSTANOWIENIE

z dnia 23 kwietnia 2013 r.

Sygn. akt Ts 80/12



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Mirosław Granat,



po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej M.P. w sprawie zgodności:

art. 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) z art. 32 ust. 1, art. 77 ust. 2 i art. 45 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,



p o s t a n a w i a:



1) podjąć zawieszone postępowanie,

2) odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej z 27 marca 2012 r. (data nadania) M.P. (dalej: skarżący) wniósł o wydanie „wyroku zakresowego” i zarzucił, że art. 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) w zakresie, w jakim wyłącza z pojęcia „sprawy cywilnej” roszczenia pracownika wynikające z naruszenia przez pracodawcę w aktach wewnątrzzakładowych norm prawnych ustanowionych przepisami powszechnie obowiązującymi, jest niezgodny z art. 32 ust. 1, art. 77 ust. 2 i art. 45 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji.

Skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Katowicach – Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 26 sierpnia 2011 r. (sygn. akt III APz 23/11), oddalającym zażalenie na postanowienie Sądu Okręgowego – Sądu Pracy w Katowicach z 29 lipca 2009 r. (sygn. akt IX P 49/09) o odrzuceniu pozwu. Postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach zostało doręczone skarżącemu wraz z uzasadnieniem 16 września 2011 r.

W dniu 22 września 2011 r. skarżący wystąpił do Sądu Apelacyjnego w Katowicach o ustanowienie pełnomocnika z urzędu do sporządzenia skargi konstytucyjnej oraz reprezentowania przed Trybunałem Konstytucyjnym. Wniosek skarżącego został 2 grudnia 2011 r. przekazany do Sądu Rejonowego dla Krakowa – Nowej Huty w Krakowie, Wydział I Cywilny, jako sądu właściwego. Postanowieniem z 2 stycznia 2012 r. (sygn. akt I Co 7052/11/N) sąd ten ustanowił dla skarżącego pełnomocnika z urzędu. Pismem z 2 lutego 2012 r. Dziekan Okręgowej Izby Radców Prawnych w Krakowie wyznaczył radcę prawnego do sporządzenia skargi konstytucyjnej. Trybunał Konstytucyjny, działając na podstawie art. 19 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), ustalił, że pismo Dziekana zostało doręczone pełnomocnikowi 13 lutego 2012 r.

Skarżący zarzucił, że zakwestionowany art. 1 k.p.c., w zakresie wskazanym w petitum skargi konstytucyjnej, pozbawił go – jako pracownika – sądowej ochrony przed nierównym traktowaniem przez pracodawcę w przyznaniu uprawnień w związku ze świadczoną pracą. W ocenie skarżącego ograniczenie pojęcia „sprawy cywilnej” nie jest uzasadnione żadną z przesłanek określonych w art. 31 ust. 3 Konstytucji.

Pełnomocnik skarżącego oświadczył, że od postanowienia Sądu Apelacyjnego w Katowicach – Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 26 sierpnia 2011 r. (sygn. akt III APz 23/11) skarżący wniósł skargę kasacyjną.

Postanowieniem z 23 maja 2012 r., działając w oparciu o art. 20 ustawy o TK oraz art. 177 § 1 pkt 1 k.p.c., Trybunał Konstytucyjny zawiesił postępowanie. W uzasadnieniu wskazał, że orzeczenie Sądu Najwyższego może mieć wpływ na ustalenie podstaw wystąpienia ze skargą konstytucyjną, w szczególności na stwierdzenie naruszenia przysługujących skarżącemu konstytucyjnych wolności lub praw.

Wyrokiem z 24 września 2012 r. (sygn. akt I PK 94/12) Sąd Najwyższy uchylił zaskarżone postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach – Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 26 sierpnia 2011 r. (sygn. akt III APz 23/11) oraz poprzedzające je postanowienie Sądu Okręgowego w Katowicach z 29 lipca 2009 r. (sygn. akt IX P 49/09). Przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu w Katowicach do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Z art. 79 ust. 1 Konstytucji wynika jednoznacznie, że warunkiem rozpoznania skargi konstytucyjnej jest uzyskanie przez skarżącego ostatecznego rozstrzygnięcia o wolnościach lub prawach albo o obowiązkach określonych w Konstytucji. Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy o TK skarga konstytucyjna może być wniesiona dopiero po wyczerpaniu przez skarżącego przysługującej w sprawie drogi prawnej, w terminie 3 miesięcy od dnia doręczenia mu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. W sytuacji, gdy postępowanie w danej sprawie nadal się toczy, a skarżący nie doprowadził do nadania orzeczeniu waloru ostateczności, wniesienie skargi konstytucyjnej musi być uznane za przedwczesne.

Skarżący wiąże naruszenie wskazanych w skardze konstytucyjnych praw z postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Katowicach – Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 26 sierpnia 2011 r. (sygn. akt III APz 23/11). Orzeczenie to zostało jednak uchylone przez Sąd Najwyższy wyrokiem z 24 września 2012 r. (sygn. akt I PK 94/12), a sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania. Powyższe oznacza, że w sprawie skarżącego nie doszło jeszcze do wydania ostatecznego rozstrzygnięcia o przysługujących mu konstytucyjnych prawach i wolnościach. Konstatacja ta jest jednoznaczna ze stwierdzeniem, że nie została spełniona jedna z przesłanek merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej, co uzasadnia odmowę nadania jej dalszego biegu.



Z tych względów Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.