Pełny tekst orzeczenia

258/3/B/2013

POSTANOWIENIE

z dnia 21 maja 2013 r.

Sygn. akt Ts 115/12



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Małgorzata Pyziak-Szafnicka – przewodnicząca

Wojciech Hermeliński – sprawozdawca

Piotr Tuleja,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 7 listopada 2012 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Szczepana R.,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 11 maja 2012 r. (data nadania) Szczepan R. (dalej: skarżący) zakwestionował zgodność art. 60 ust. 7, art. 65 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz ustawę o służbie funkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służby Wywiadu Wojskowego (Dz. U. Nr 104, poz. 711, ze zm.; dalej: ustawa wprowadzająca) w zakresie, w jakim „określają dalsze zatrudnienie bądź wygaśnięcie zatrudnienia pracowników WSI”, z art. 2, art. 30 i art. 32 Konstytucji.

Skarżący zarzucił, że zakwestionowane przepisy naruszają zasadę określoności przepisów prawa, a niejasna i nieprecyzyjna ich redakcja prowadzi do „licznych możliwych wątpliwości interpretacyjnych”. Zdaniem skarżącego przepisy te są zbyt ogólne, a przez to tworzą niejasne, nieklarowne i niezrozumiałe dla ich adresatów normy prawne (art. 2 Konstytucji). Zakwestionowane w skardze regulacje naruszają także godność skarżącego (art. 30 Konstytucji), nie określają bowiem ram czasowych rozpatrywania przez Komisję Weryfikacyjną wniosków, o których mowa w art. 65 ust. 1 ustawy wprowadzającej. W związku z tym osoby, które taki wniosek złożyły, czekają na jego rozpoznanie bardzo długo, nieświadome swojej sytuacji faktycznej i prawnej. Wskazane okoliczności oraz niejasne kryteria rozpoznania wniosku prowadzą do faktycznej dyskryminacji skarżącego, a co za tym idzie – naruszają jego prawa określone w art. 32 Konstytucji. Skarżący podkreślił, że w sprawie, w związku z którą wniósł skargę, art. 32 ma „charakter normy samoistnej”.

Postanowieniem z 7 listopada 2012 r. (doręczonym pełnomocnikowi 20 listopada 2012 r.) Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu Trybunał wskazał, że podstawą skargi są postanowienia Konstytucji niewyrażające praw podmiotowych przysługujących skarżącemu (art. 49 w związku z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Ponadto Trybunał uznał, że w zakresie art. 30 Konstytucji zarzuty skargi dotyczą zaniechania prawodawczego (art. 49 w związku z art. 39 ust. 1 pkt 1 i z art. 36 ust. 3 ustawy o TK).

Na powyższe postanowienie skarżący wniósł zażalenie. W piśmie procesowym z 27 listopada 2012 r. (data nadania) zaskarżył postanowienie Trybunału w całości i wniósł o skierowanie sprawy do rozpoznania na rozprawie. Podniósł, że zarzuty naruszenia art. 2 Konstytucji powiązał z art. 30 i art. 32 Konstytucji. Zdaniem skarżącego Trybunał jest uprawniony do oceny konstytucyjności zakwestionowanych przepisów, także w zakresie użytych przez ustawodawcę „środków prawnych”.



Trybuna Konstytucyjny zważył, co następuje:



W myśl art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6–7 i z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy w wydanym postanowieniu, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Trybunał stwierdza, że zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a zarzuty przedstawione w zażaleniu nie podważają podstaw jego odmowy.

Zasadniczym powodem odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej było to, że skarżący oparł swoje zarzuty na niewłaściwej podstawie. W zażaleniu skarżący przekonuje, że naruszenie zasad wynikających z art. 2 połączył z art. 30 i 32 Konstytucji. Zapomina jednak, że w petitum skargi zakwestionował zgodność art. 60 ust. 7 i art. 65 ust. 1 ustawy wprowadzającej, osobno z każdym z przepisów Konstytucji. Ponadto w uzasadnieniu wyraźnie podkreślił, że art. 32 Konstytucji ma „charakter normy samoistnej”.

Próba podważenia zasadności wydanego postanowienia polega też na dowodzeniu, że „demokratyczne państwo prawne, to państwo, w którym m.in. istnieje i funkcjonuje wolność i równość wobec prawa”. Skarżący podkreśla przy tym, że z art. 2 Konstytucji wynika nakaz stanowienia norm jasnych i zrozumiałych dla adresatów, pozwalających jednoznacznie ustalić ich treść etc., a z art. 32 Konstytucji – obowiązek równego traktowania podmiotów mających wspólną cechę relewantną.

Trybunał, w obecnym składzie, stwierdza, że zarzuty postawione w zażaleniu oraz argumenty sformułowane na ich poparcie potwierdzają stanowisko zajęte przez Trybunał w postanowieniu z 7 listopada 2012 r., w sprawie gwarancyjnego i ogólnego charakteru art. 2 i art. 32 Konstytucji. Trybunał podtrzymuje zatem w całości ocenę wyrażoną w tym postanowieniu, przyjmując, że skarżący powołując w skardze konstytucyjnej te wzorce kontroli musi wskazać konkretne prawo lub konkretną wolność konstytucyjną mające normatywną postać konstytucyjnego prawa podmiotowego. Taki pogląd Trybunał wyraził w postanowieniach pełnego składu z 24 października 2001 r. (SK 10/01, OTK ZU nr 7/2001, poz. 225) oraz 23 stycznia 2002 r. (Ts 105/00, OTK ZU nr 1/B/2002, poz. 60). Wskazane orzeczenia wyrażają pogląd prawny, którym są związane wszystkie składy orzekające, a odstąpić od tego poglądu – w myśl art. 25 ust. 1 pkt 1 lit. e ustawy o TK – Trybunał może wyłącznie w pełnym składzie.

Zażalenie nie podważa również ustaleń Trybunału dotyczących art. 30 Konstytucji. W zaskarżonym postanowieniu Trybunał zauważył – czego skarżący nie kwestionuje – że zarzuty przedstawione w skardze są skierowane co do nieistnienia ram czasowych rozpoznawania przez Komisję Weryfikacyjną wniosków, o których mowa w jednym z zakwestionowanych przepisów. Skarżący twierdził, że brak tej regulacji narusza jego godność (art. 30 Konstytucji). Zarzuty sformułowane w zażaleniu dotyczą zaś określonych w zaskarżonych przepisach środków różnicujących sytuację prawną pracowników Wojskowych Służb Informacyjnych i ograniczają się do stwierdzenia, że „Trybunał jako »ustawodawca negatywny« jest w pełni uprawniony do rozpoznania przedmiotowej skargi”.



W związku z powyższym – na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK – Trybunał Konstytucyjny orzekł jak na wstępie.