Ts 148/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
482/5/B/2013
POSTANOWIENIE
z dnia 21 lutego 2013 r.
Sygn. akt Ts 148/12
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Stanisław Rymar,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej S.F. w sprawie zgodności:
1) art. 115 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.) z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
2) art. 165 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) z art. 32 ust. 1 Konstytucji,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 15 czerwca 2012 r., sporządzonej przez pełnomocnika skarżącego – S.F., zakwestionowana została zgodność z Konstytucją przepisów zamieszczonych w dwóch ustawach. Art. 115 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.; dalej: k.c.) oraz art. 165 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) w zakresie, w jakim przepisy te „za dzień wolny od pracy nie uznają soboty”, skarżący zarzucił niezgodność z art. 32 ust. 1 Konstytucji.
Skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z następującą sprawą. Postanowieniem z 16 grudnia 2011 r. (sygn. akt II Cz 1075/11) Sąd Okręgowy w Opolu – II Wydział Cywilny Odwoławczy odrzucił zażalenie skarżącego na postanowienie Sądu Rejonowego w Kluczborku z 26 października 2012 r. (sygn. akt III RC 382/11). W uzasadnieniu tego orzeczenia sąd II instancji stwierdził, że zażalenie skarżącego podlegało odrzuceniu z powodu wniesienia po terminie. Ostatnim dniem terminu do wniesienia zażalenia była sobota (12 listopada 2011 r.), która nie jest dniem ustawowo wolnym od pracy. Skarżący nadał na poczcie pismo zawierające zażalenie dopiero 14 listopada 2011 r., dlatego też sąd II instancji uznał je za spóźnione.
Uzasadniając zarzuty skargi konstytucyjnej, skarżący przedstawił szczegółową analizę obowiązujących unormowań, których przedmiotem jest problematyka dni wolnych od pracy, a zwłaszcza zagadnienie niezaliczenia przez prawodawcę soboty do tej kategorii. Skarżący nawiązał również do orzecznictwa sądowego (Sądu Najwyższego i Naczelnego Sądu Administracyjnego) w tym zakresie, wskazując na występujące w nim rozbieżności dotyczące (nie)uznawania soboty za dzień ustawowo wolny od pracy. Zdaniem skarżącego za uznaniem soboty za dzień równorzędny z dniem wolnym od pracy przemawiają także liczne argumenty praktyczne (ograniczona dostępność urzędów i instytucji publicznych). W skardze powołano również argument konstytucyjnoprawny związany z koniecznością respektowania zasady równości wobec prawa. W ocenie skarżącego regulacja przewidziana w procedurze cywilnej prowadzi do dyskryminacji osób zamieszkujących w małych miejscowościach, z uwagi na ograniczenie dostępu do – czynnych w soboty – urzędów pocztowych.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji każdy, czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone, ma prawo wnieść skargę konstytucyjną w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o jego wolnościach, prawach lub obowiązkach określonych w Konstytucji. Zasady korzystania ze skargi konstytucyjnej zostały doprecyzowane w ustawie z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Zgodnie z jej postanowieniami podmiot występujący ze skargą konstytucyjną zobowiązany jest do wypełnienia licznych powinności. Jedną z najważniejszych jest prawidłowe określenie podstawy skargi konstytucyjnej, a więc wskazanie unormowań Konstytucji, które statuują konkretne prawa lub wolności naruszone przez przepisy zakwestionowane w skardze konstytucyjnej (art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK).
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego w przypadku analizowanej skargi konstytucyjnej obowiązek ten nie został przez skarżącego poprawnie wykonany. Jedynym wzorcem kontroli art. 115 k.c. oraz art. 165 § 1 k.p.c., który wskazał skarżący, jest art. 32 ust. 1 Konstytucji i statuowana w nim zasada równości wobec prawa. Tymczasem zgodnie z poglądem utrwalonym już w orzecznictwie Trybunału w sprawach skarg konstytucyjnych zasada ta może być uznana za dopuszczalną podstawę kontroli tylko w ograniczonym zakresie. Jest to możliwe jedynie w sytuacji, gdy skarżący doprecyzuje, w odniesieniu do jakich konkretnych praw podmiotowych, znajdujących swoją podstawę w innych przepisach Konstytucji, zasada ta doznała naruszenia lub niedozwolonego ograniczenia (zob. zwłaszcza postanowienie pełnego składu TK z 24 października 2001 r., SK 10/01, OTK ZU nr 7/2001, poz. 225).
W analizowanej skardze konstytucyjnej tego rodzaju niezbędne doprecyzowanie treści konkretnych konstytucyjnych praw lub wolności skarżącego nie nastąpiło.
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, na podstawie art. 47 ust. 1 pkt 2, a także art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny orzekł jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 21 lutego 2013 r.
Sygn. akt Ts 148/12
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Stanisław Rymar,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej S.F. w sprawie zgodności:
1) art. 115 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.) z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
2) art. 165 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) z art. 32 ust. 1 Konstytucji,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 15 czerwca 2012 r., sporządzonej przez pełnomocnika skarżącego – S.F., zakwestionowana została zgodność z Konstytucją przepisów zamieszczonych w dwóch ustawach. Art. 115 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.; dalej: k.c.) oraz art. 165 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) w zakresie, w jakim przepisy te „za dzień wolny od pracy nie uznają soboty”, skarżący zarzucił niezgodność z art. 32 ust. 1 Konstytucji.
Skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z następującą sprawą. Postanowieniem z 16 grudnia 2011 r. (sygn. akt II Cz 1075/11) Sąd Okręgowy w Opolu – II Wydział Cywilny Odwoławczy odrzucił zażalenie skarżącego na postanowienie Sądu Rejonowego w Kluczborku z 26 października 2012 r. (sygn. akt III RC 382/11). W uzasadnieniu tego orzeczenia sąd II instancji stwierdził, że zażalenie skarżącego podlegało odrzuceniu z powodu wniesienia po terminie. Ostatnim dniem terminu do wniesienia zażalenia była sobota (12 listopada 2011 r.), która nie jest dniem ustawowo wolnym od pracy. Skarżący nadał na poczcie pismo zawierające zażalenie dopiero 14 listopada 2011 r., dlatego też sąd II instancji uznał je za spóźnione.
Uzasadniając zarzuty skargi konstytucyjnej, skarżący przedstawił szczegółową analizę obowiązujących unormowań, których przedmiotem jest problematyka dni wolnych od pracy, a zwłaszcza zagadnienie niezaliczenia przez prawodawcę soboty do tej kategorii. Skarżący nawiązał również do orzecznictwa sądowego (Sądu Najwyższego i Naczelnego Sądu Administracyjnego) w tym zakresie, wskazując na występujące w nim rozbieżności dotyczące (nie)uznawania soboty za dzień ustawowo wolny od pracy. Zdaniem skarżącego za uznaniem soboty za dzień równorzędny z dniem wolnym od pracy przemawiają także liczne argumenty praktyczne (ograniczona dostępność urzędów i instytucji publicznych). W skardze powołano również argument konstytucyjnoprawny związany z koniecznością respektowania zasady równości wobec prawa. W ocenie skarżącego regulacja przewidziana w procedurze cywilnej prowadzi do dyskryminacji osób zamieszkujących w małych miejscowościach, z uwagi na ograniczenie dostępu do – czynnych w soboty – urzędów pocztowych.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji każdy, czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone, ma prawo wnieść skargę konstytucyjną w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o jego wolnościach, prawach lub obowiązkach określonych w Konstytucji. Zasady korzystania ze skargi konstytucyjnej zostały doprecyzowane w ustawie z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Zgodnie z jej postanowieniami podmiot występujący ze skargą konstytucyjną zobowiązany jest do wypełnienia licznych powinności. Jedną z najważniejszych jest prawidłowe określenie podstawy skargi konstytucyjnej, a więc wskazanie unormowań Konstytucji, które statuują konkretne prawa lub wolności naruszone przez przepisy zakwestionowane w skardze konstytucyjnej (art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK).
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego w przypadku analizowanej skargi konstytucyjnej obowiązek ten nie został przez skarżącego poprawnie wykonany. Jedynym wzorcem kontroli art. 115 k.c. oraz art. 165 § 1 k.p.c., który wskazał skarżący, jest art. 32 ust. 1 Konstytucji i statuowana w nim zasada równości wobec prawa. Tymczasem zgodnie z poglądem utrwalonym już w orzecznictwie Trybunału w sprawach skarg konstytucyjnych zasada ta może być uznana za dopuszczalną podstawę kontroli tylko w ograniczonym zakresie. Jest to możliwe jedynie w sytuacji, gdy skarżący doprecyzuje, w odniesieniu do jakich konkretnych praw podmiotowych, znajdujących swoją podstawę w innych przepisach Konstytucji, zasada ta doznała naruszenia lub niedozwolonego ograniczenia (zob. zwłaszcza postanowienie pełnego składu TK z 24 października 2001 r., SK 10/01, OTK ZU nr 7/2001, poz. 225).
W analizowanej skardze konstytucyjnej tego rodzaju niezbędne doprecyzowanie treści konkretnych konstytucyjnych praw lub wolności skarżącego nie nastąpiło.
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, na podstawie art. 47 ust. 1 pkt 2, a także art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny orzekł jak w sentencji.