Ts 148/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
483/5/B/2013
POSTANOWIENIE
z dnia 10 października 2013 r.
Sygn. akt Ts 148/12
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Mirosław Granat – przewodniczący
Marek Kotlinowski – sprawozdawca
Leon Kieres,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 lutego 2013 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej S.F.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 15 czerwca 2012 r. skarżący S.F. (dalej: skarżący) zakwestionował zgodność art. 115 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.; dalej: k.c.) oraz art. 165 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) w zakresie, w jakim „za dzień wolny od pracy nie uznają soboty”, z art. 32 ust. 1 Konstytucji.
Postanowieniem z 21 lutego 2013 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu tego orzeczenia stwierdził, że skarżący nie spełnił ustawowej przesłanki polegającej na wskazaniu, jakie konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone przez przepisy będące przedmiotem skargi konstytucyjnej (art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym [Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.]; dalej: ustawa o TK). Jako podstawę skargi skarżący wskazał bowiem wyłącznie art. 32 ust. 1 Konstytucji i statuowaną w nim zasadę równości wobec prawa. Tymczasem – zgodnie z poglądem utrwalonym w orzecznictwie Trybunału – zasada ta nie może być samodzielnym wzorcem kontroli przepisów kwestionowanych w trybie skargi konstytucyjnej.
Skarżący wniósł zażalenie na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego. Podkreślił w nim, że Trybunał nie odniósł się do merytorycznej strony zarzutów sformułowanych w skardze, w tym do sposobu uregulowania zasady równości wobec prawa określonej w art. 32 ust. 1 Konstytucji. Następnie przytoczył główne tezy wyrażone w orzecznictwie Trybunału, dotyczące interpretacji tego przepisu; powołał się m.in. na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 23 października 2001 r. (K 22/01, OTK ZU nr 7/2001, poz. 215). W kontekście przywołanego stanowiska Trybunału skarżący ponownie negatywnie ocenił faktyczne zróżnicowanie obywateli ze względu na ich miejsce zamieszkania i możliwość korzystania z placówek pocztowych.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
W zażaleniu skarżący nie zawarł argumentów, które podważyłyby prawidłowość i zasadność postanowienia o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
Polemizując ze stanowiskiem przedstawionym w zaskarżonym postanowieniu, skarżący odwołuje się do orzeczeń Trybunału wydanych w trybach kontroli norm prawnych innych niż skarga konstytucyjna. Świadczy o tym choćby przywołany w uzasadnieniu zażalenia wyrok Trybunału w sprawie zainicjowanej złożeniem wniosku przez związek zawodowy. Skarżący nie bierze jednak pod uwagę specyfiki postępowania w sprawie skarg konstytucyjnych, która wynika z wprowadzonego przez prawodawcę ograniczenia podstawy skargi. Podstawą tą mogą być wyłącznie te postanowienia Konstytucji, które statuują konkretne prawa podmiotowe jednostki lub innych podmiotów prawa. Szczególny charakter mają unormowania – także zamieszczone w rozdziale II Konstytucji – wyrażające zasady ogólne, w tym zasadę równości wobec prawa. Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem Trybunału skarżący może je uczynić podstawą skargi konstytucyjnej tylko wtedy, gdy doprecyzuje, w zakresie jakiego konkretnego prawa podmiotowego (znajdującego umocowanie w innych przepisach Konstytucji) zasady te zostały naruszone. W odniesieniu do zasady wyrażonej w art. 32 ust. 1 Konstytucji pogląd ten znalazł dobitny wyraz w postanowieniu pełnego składu Trybunału Konstytucyjnego z 24 października 2001 r. (SK 10/01, OTK ZU nr 7/2001, poz. 225). Argumentacja skarżącego, nawiązująca do orzeczenia wydanego w trybie kontroli, w którym powyższe ograniczenia nie obowiązują, nie mogła być w związku z tym uznana za uzasadnioną.
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnił rozpatrywanego zażalenia na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
POSTANOWIENIE
z dnia 10 października 2013 r.
Sygn. akt Ts 148/12
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Mirosław Granat – przewodniczący
Marek Kotlinowski – sprawozdawca
Leon Kieres,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 lutego 2013 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej S.F.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 15 czerwca 2012 r. skarżący S.F. (dalej: skarżący) zakwestionował zgodność art. 115 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.; dalej: k.c.) oraz art. 165 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) w zakresie, w jakim „za dzień wolny od pracy nie uznają soboty”, z art. 32 ust. 1 Konstytucji.
Postanowieniem z 21 lutego 2013 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu tego orzeczenia stwierdził, że skarżący nie spełnił ustawowej przesłanki polegającej na wskazaniu, jakie konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone przez przepisy będące przedmiotem skargi konstytucyjnej (art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym [Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.]; dalej: ustawa o TK). Jako podstawę skargi skarżący wskazał bowiem wyłącznie art. 32 ust. 1 Konstytucji i statuowaną w nim zasadę równości wobec prawa. Tymczasem – zgodnie z poglądem utrwalonym w orzecznictwie Trybunału – zasada ta nie może być samodzielnym wzorcem kontroli przepisów kwestionowanych w trybie skargi konstytucyjnej.
Skarżący wniósł zażalenie na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego. Podkreślił w nim, że Trybunał nie odniósł się do merytorycznej strony zarzutów sformułowanych w skardze, w tym do sposobu uregulowania zasady równości wobec prawa określonej w art. 32 ust. 1 Konstytucji. Następnie przytoczył główne tezy wyrażone w orzecznictwie Trybunału, dotyczące interpretacji tego przepisu; powołał się m.in. na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 23 października 2001 r. (K 22/01, OTK ZU nr 7/2001, poz. 215). W kontekście przywołanego stanowiska Trybunału skarżący ponownie negatywnie ocenił faktyczne zróżnicowanie obywateli ze względu na ich miejsce zamieszkania i możliwość korzystania z placówek pocztowych.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
W zażaleniu skarżący nie zawarł argumentów, które podważyłyby prawidłowość i zasadność postanowienia o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
Polemizując ze stanowiskiem przedstawionym w zaskarżonym postanowieniu, skarżący odwołuje się do orzeczeń Trybunału wydanych w trybach kontroli norm prawnych innych niż skarga konstytucyjna. Świadczy o tym choćby przywołany w uzasadnieniu zażalenia wyrok Trybunału w sprawie zainicjowanej złożeniem wniosku przez związek zawodowy. Skarżący nie bierze jednak pod uwagę specyfiki postępowania w sprawie skarg konstytucyjnych, która wynika z wprowadzonego przez prawodawcę ograniczenia podstawy skargi. Podstawą tą mogą być wyłącznie te postanowienia Konstytucji, które statuują konkretne prawa podmiotowe jednostki lub innych podmiotów prawa. Szczególny charakter mają unormowania – także zamieszczone w rozdziale II Konstytucji – wyrażające zasady ogólne, w tym zasadę równości wobec prawa. Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem Trybunału skarżący może je uczynić podstawą skargi konstytucyjnej tylko wtedy, gdy doprecyzuje, w zakresie jakiego konkretnego prawa podmiotowego (znajdującego umocowanie w innych przepisach Konstytucji) zasady te zostały naruszone. W odniesieniu do zasady wyrażonej w art. 32 ust. 1 Konstytucji pogląd ten znalazł dobitny wyraz w postanowieniu pełnego składu Trybunału Konstytucyjnego z 24 października 2001 r. (SK 10/01, OTK ZU nr 7/2001, poz. 225). Argumentacja skarżącego, nawiązująca do orzeczenia wydanego w trybie kontroli, w którym powyższe ograniczenia nie obowiązują, nie mogła być w związku z tym uznana za uzasadnioną.
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnił rozpatrywanego zażalenia na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.