Pełny tekst orzeczenia

585/6/B/2013

POSTANOWIENIE

z dnia 13 listopada 2013 r.

Sygn. akt Ts 177/12



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Teresa Liszcz – przewodnicząca

Piotr Tuleja – sprawozdawca

Leon Kieres,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 lipca 2013 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej R.B.,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 21 lipca 2012 r. R.B. (dalej: skarżący) zakwestionował zgodność art. 16r ust. 12 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2008 r. Nr 136, poz. 857, ze zm.; dalej: ustawa o zawodach lekarza i lekarza dentysty), w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 13 ustawy z dnia 28 kwietnia 2011 r. o zmianie ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. Nr 113, poz. 658; dalej: ustawa zmieniająca) (przez skarżącego określony jako art. 16r ust. 12 ustawy zmieniającej), z art. 2 art. 32, art. 61 i art. 77 ust. 2 (w skardze określonym jako art. 72 ust. 2) Konstytucji. Zdaniem skarżącego zakwestionowany przepis jest niekonstytucyjny w zakresie, w jakim stanowi, że zadania testowe nie podlegają udostępnianiu na zasadach określonych w ustawie z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198, ze zm.; dalej: ustawa o dostępie do informacji publicznej).

Jak twierdzi skarżący, zakwestionowany przepis, narusza zasady „sprawiedliwości społecznej i równości wobec prawa”, a także prawo do „uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne” i prawo do „drogi sądowej dochodzenia naruszonych wolności lub praw”.

Postanowieniem z 4 lipca 2013 r. (doręczonym 9 lipca 2013 r.) Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, ustaliwszy, że skarżący nie wskazał wolności i praw określonych w art. 2 i art. 32 Konstytucji, a w konsekwencji – sposobu ich naruszenia, ani nie określił sposobu naruszenia konstytucyjnych praw wyrażonych w art. 61 i art. 77 ust. 2 Konstytucji.

W zażaleniu z 13 lipca 2013 r. (data nadania) skarżący zakwestionował całe postanowienie Trybunału. Zażądał jego uchylenia i skierowania skargi do rozpoznania na rozprawie. Stwierdził, że Trybunał bezpodstawnie odmówił nadania skardze dalszego biegu, zgodnie bowiem z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) Trybunał może wydać takie rozstrzygnięcie tylko wtedy, gdy skarga jest oczywiście bezzasadna lub gdy jej braki nie zostały usunięte w określonym terminie.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6-7 i z art. 49 ustawy o TK). Bada przede wszystkim, czy w zaskarżonym postanowieniu prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć słuszność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Trybunał stwierdza, że zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a zarzuty sformułowane w zażaleniu nie podważają podstaw odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

Trybunał odmówił nadania dalszego biegu skardze, ponieważ skarżący nie wykonał obowiązku określonego w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK. Zdaniem skarżącego wskazanej przyczyny nie można uznać za spełniającą ustawowe przesłanki odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Stanowisko to nie zasługuje jednak na akceptację. Jak zauważa Trybunał, w myśl art. 49 ustawy o TK wstępne rozpoznanie skargi konstytucyjnej powinno się opierać na odpowiednim zastosowaniu art. 36 tej ustawy. Odpowiednie stosowanie nie może jednak prowadzić do pominięcia przepisów ustawy o TK wprost określających warunki, które musi spełnić skarga konstytucyjna. A musi ona, poza spełnieniem wymagań określonych dla pisma procesowego, zawierać elementy treściowe, które zrealizują obowiązki nałożone na skarżącego w art. 47 ust. 1 ustawy o TK. Skarżący jest zatem zobligowany do wskazania naruszonych konstytucyjnych praw lub wolności, a także określenia sposobu ich naruszenia. Należy przy tym zaznaczyć, że zgodnie z zasadami: skargowości, domniemania konstytucyjności oraz ciężaru dowodu, obowiązującymi w postępowaniu przed Trybunałem, określenie sposobu naruszenia praw i wolności wiąże się z uprawdopodobnieniem, iż źródłem ich naruszenia są zaskarżone przepisy ustawy. Innymi słowy, skarżący musi przedstawić argumenty za niezgodnością przepisów zakwestionowanych w skardze z tymi postanowieniami Konstytucji, które są źródłem przysługujących mu praw lub wolności (zob. postanowienie TK z 25 stycznia 2011 r., Ts 193/10, OTK ZU nr 1/B/2011, poz. 118).

Skarżący nie bierze pod uwagę tego, że przesłanki wniesienia skargi konstytucyjnej mają charakter obiektywny, a nie – jak przyjął – subiektywny. Istotne jest zatem nie to, czy zostały one spełnione w przekonaniu skarżącego, tylko to, czy można je uznać za spełnione na podstawie wykładni przepisów regulujących te przesłanki, przyjętej w orzecznictwie Trybunału i w doktrynie (zob. postanowienie TK z 26 września 2011 r., Ts 208/09, OTK ZU nr 5/B/2011, poz. 353).

Obowiązek uprawdopodobnienia naruszenia praw i wolności podmiotu wnoszącego skargę konstytucyjną rodzi kompetencję Trybunału w zakresie dokonania oceny prawidłowości jego wykonania.



Ponieważ zażalenie nie podważa podstaw odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, więc Trybunał Konstytucyjny – na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK – orzekł jak w sentencji.