Ts 264/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
519/5/B/2013
POSTANOWIENIE
z dnia 25 września 2013 r.
Sygn. akt Ts 264/12
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Wojciech Hermeliński – przewodniczący
Małgorzata Pyziak-Szafnicka – sprawozdawca
Andrzej Wróbel,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 14 maja 2013 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej S.F.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 18 października 2012 r. S.F. (dalej: skarżący) zakwestionował zgodność art. 48 § 3 i art. 49 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) w zakresie, w jakim nie pozwalają wyłączyć od udziału w sprawie, w trybie wskazanym w tych przepisach, osoby, która poprzednio orzekała wobec tych samych stron o tym samym obowiązku, z art. 45 ust. 1 Konstytucji.
W skardze konstytucyjnej pełnomocnik skarżącego wniósł o zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Oświadczył przy tym, że „koszty te nie zostały uregulowane w jakiejkolwiek części”.
Postanowieniem z 14 maja 2013 r. (doręczonym pełnomocnikowi 21 maja 2013 r.) Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze z powodu przekroczenia terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi. W postanowieniu Trybunał stwierdził ponadto, że zakwestionowany art. 48 § 3 k.p.c. nie był podstawą orzeczenia, w związku z którym skarżący wniósł skargę; skarżący nie określił sposobu naruszenia swych praw określonych w art. 45 ust. 1 Konstytucji, a w nadesłanym piśmie procesowym nie uzupełnił braków formalnych skargi (pkt 1,2,3 zarządzenia).
W zażaleniu z 27 maja 2013 r. skarżący zaskarżył postanowienie Trybunału w całości. Zarzucił w nim naruszenie art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) przez „uznanie niedostatecznego umotywowania niniejszej skargi w świetle treści art. 45 ust. 1 Konstytucji”.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6-7 i z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada przede wszystkim, czy w zaskarżonym postanowieniu prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć słuszność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.
Trybunał Konstytucyjny, w obecnym składzie, stwierdza, że we wniesionym środku odwoławczym skarżący, nie odniósł się do podstaw odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W szczególności nie zajął stanowiska w sprawie podstawowych przesłanek odmowy, którymi są przekroczenie terminu określonego w art. 49 w związku z art. 36 ust. 2 ustawy o TK oraz nieuzupełnienie braków formalnych skargi (pkt 1, 2 i 3 zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 6 listopada 2012 r.). Skarżący przedstawił natomiast obszerny wywód będący – jak sam podkreślił – uzupełnieniem skargi konstytucyjnej.
Ponieważ skarżący nie odniósł się do przyczyn odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, więc zażalenie nie może zostać uwzględnione (zob. postanowienie TK z 2 marca 2011 r., Ts 120/10, OTK ZU nr 2/B/2011, poz. 162).
Wziąwszy powyższe okoliczności pod uwagę, Trybunał – na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK – orzekł jak na wstępie.
POSTANOWIENIE
z dnia 25 września 2013 r.
Sygn. akt Ts 264/12
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Wojciech Hermeliński – przewodniczący
Małgorzata Pyziak-Szafnicka – sprawozdawca
Andrzej Wróbel,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 14 maja 2013 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej S.F.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 18 października 2012 r. S.F. (dalej: skarżący) zakwestionował zgodność art. 48 § 3 i art. 49 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) w zakresie, w jakim nie pozwalają wyłączyć od udziału w sprawie, w trybie wskazanym w tych przepisach, osoby, która poprzednio orzekała wobec tych samych stron o tym samym obowiązku, z art. 45 ust. 1 Konstytucji.
W skardze konstytucyjnej pełnomocnik skarżącego wniósł o zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Oświadczył przy tym, że „koszty te nie zostały uregulowane w jakiejkolwiek części”.
Postanowieniem z 14 maja 2013 r. (doręczonym pełnomocnikowi 21 maja 2013 r.) Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze z powodu przekroczenia terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi. W postanowieniu Trybunał stwierdził ponadto, że zakwestionowany art. 48 § 3 k.p.c. nie był podstawą orzeczenia, w związku z którym skarżący wniósł skargę; skarżący nie określił sposobu naruszenia swych praw określonych w art. 45 ust. 1 Konstytucji, a w nadesłanym piśmie procesowym nie uzupełnił braków formalnych skargi (pkt 1,2,3 zarządzenia).
W zażaleniu z 27 maja 2013 r. skarżący zaskarżył postanowienie Trybunału w całości. Zarzucił w nim naruszenie art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) przez „uznanie niedostatecznego umotywowania niniejszej skargi w świetle treści art. 45 ust. 1 Konstytucji”.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6-7 i z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada przede wszystkim, czy w zaskarżonym postanowieniu prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć słuszność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.
Trybunał Konstytucyjny, w obecnym składzie, stwierdza, że we wniesionym środku odwoławczym skarżący, nie odniósł się do podstaw odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W szczególności nie zajął stanowiska w sprawie podstawowych przesłanek odmowy, którymi są przekroczenie terminu określonego w art. 49 w związku z art. 36 ust. 2 ustawy o TK oraz nieuzupełnienie braków formalnych skargi (pkt 1, 2 i 3 zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 6 listopada 2012 r.). Skarżący przedstawił natomiast obszerny wywód będący – jak sam podkreślił – uzupełnieniem skargi konstytucyjnej.
Ponieważ skarżący nie odniósł się do przyczyn odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, więc zażalenie nie może zostać uwzględnione (zob. postanowienie TK z 2 marca 2011 r., Ts 120/10, OTK ZU nr 2/B/2011, poz. 162).
Wziąwszy powyższe okoliczności pod uwagę, Trybunał – na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK – orzekł jak na wstępie.