Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 października 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 28 października 2014 r. w Poznaniu

sprawy z wniosku M. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w P.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji wnioskodawcy M. K.

od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu

z dnia 30 września 2013 r. sygn. akt VIII U 4712/12

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30.10.2012r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w P. na podstawie przepisu art. 61 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz. U. z 2009r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.), po rozpoznaniu wniosku z dnia 07.09.2012r., odmówił M. K. przywrócenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu powyższej decyzji organ rentowy wskazał, że w okresie do dnia 30.04.2011r. M. K. pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W dniu 07.09.2012r. złożył wniosek o przywrócenie prawa do renty. Zgodnie z treścią art. 61 w/w ustawy prawo do renty, które zostało wstrzymane z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy. Orzeczeniem z dnia 24.10.2012r. Komisja Lekarska ZUS stwierdziła, że wnioskodawca jest zdolny do wykonywania pracy, a zatem nie spełnił warunku, od którego zależy przywrócenie prawa do świadczenia.

M. K. odwołał się od orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 24.10.2012r., wnosząc o przywrócenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu wskazał, iż nie zgadza się z w/w orzeczeniem, ponieważ jest ono niezgodne ze stanem faktycznym. Pismem procesowym z dnia 09.01.2013r., M. K. sprecyzował swoje stanowisko, wskazując, iż odwołuje się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 30.10.2012r.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie i powołując argumenty przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji wniósł o oddalenie odwołania.

Wyrokiem z dnia 30 września 2013r. wydanym w sprawie VIII U 4712/12 Sąd Okręgowy w Poznaniu, Wydział VIII Ubezpieczeń Społecznych oddalił wniesione odwołanie.

Powyższe rozstrzygniecie zostało wydane w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

Odwołujący M. K. urodził się w dniu (...), z zawodu jest technikiem elektroenergetykiem, ostatnio pracował jako zaopatrzeniowiec.

Odwołujący w okresie od dnia 04.09.2009r. do 30.04.2011r. pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy, z ostatnim rozpoznaniem (orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 27.04.2010r.): zespół bolesnego barku prawego - całkowite uszkodzenie stożka rotatorów z upośledzeniem funkcji pkg.

Prawomocnym wyrokiem z dnia 20 stycznia 2012r., sygn. akt VII U 2637/11, Sąd Okręgowy w Poznaniu oddalił odwołanie M. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 15 lipca 2011r., odmawiającej przywrócenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W dniu 07.09.2012r. ubezpieczony M. K. złożył wniosek o przywrócenie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W dniu 20.09.2012r. wnioskodawca został przebadany przez Lekarza Orzecznika ZUS, który stwierdził, że M. K. nie jest niezdolny do pracy. Lekarz Orzecznik ZUS rozpoznał u odwołującego uszkodzenie stożka rotatorów obu stawów barkowych z zespołem bólowym i niewielkiego stopnia dysfunkcją ruchową, zmiany zwyrodnieniowo - dyskopatyczne kr. C z małą dysfunkcją ruchową i zespół cieśni nadgarstka prawostronny.

M. K. wniósł sprzeciw od orzeczenia Lekarza Orzecznika do Komisji Lekarskiej, która orzeczeniem z dnia 24.10.2012r. podtrzymała stanowisko Lekarza Orzecznika, nie stwierdzając stanu niezdolności do pracy. Komisja Lekarska rozpoznała u M. K. uszkodzenie stożka rotatorów obu stawów barkowych z zespołem bólowym z zachowanym odwiedzeniem, zwyrodnienie kręgosłupa szyjnego z dyskopatią C4/C5 bez deficytu funkcji ruchu, zespół cieśni nadgarstka prawostronny i stan po operacji po stronie lewej (2012r.).

Powyższe orzeczenie stało się podstawą wydania spornej decyzji odmawiającej wnioskodawcy przywrócenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W związku z treścią orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS oraz odwołania, Sąd Okręgowy dopuścił z urzędu dowód z opinii biegłych neurologa i ortopedy na okoliczność czy ubezpieczony jest osobą całkowicie lub częściowo niezdolną do pracy.

Biegli neurolog - dr hab. A. G. i ortopeda - dr B. M. rozpoznali u odwołującego uszkodzenie stożka rotatorów obu stawów barkowych z nieistotnym funkcjonalnie ograniczeniem ruchów i zespół bólowy kręgosłupa bez istotnego ograniczenia ruchomości. W uzasadnieniu opinii biegli neurolog i ortopeda wskazali, że stwierdzili u odwołującego zespół bólowy kręgosłupa bez istotnego funkcjonalnie ograniczenia ruchomości przy zachowanej poprawnej gibkości, przy ujemnych objawach korzeniowych rozciągowych i ubytkowych, zespół bólowy obu stawów barkowych, który pozwala na zachowanie funkcjonalnej sprawności, co nie narusza funkcji kończyn górnych i dolnych, chód sprawny. W rtg i RM kręgosłupa widoczne są zmiany dyskopatyczno-zwyrodnieniowe w postaci: zwężenia przestrzeni międzykręgowych, protruzji krążków międzykręgowych bez skutkującego w badaniu klinicznym ucisku struktur nerwowych, sklerotyzacji płytek granicznych, osteofitów krawędzi trzonów. Biegli nie stwierdzili u odwołującego istotnych funkcjonalnie zaników mięśniowych, przykurczów stawowych i zniekształceń kończyn, które świadczyłyby o przewlekłym postępującym procesie chorobowym. W opinii biegłych neurologa i ortopedy obecny stan narządu ruchu u odwołującego nie narusza w sposób istotny sprawności motorycznej organizmu i nie upośledza wydolności chodu. Wymaga okresowej kontroli lekarskiej, usprawniania oraz leczenia farmakologicznego i fizykoterapeutycznego zaostrzeń zespołu bólowego kręgosłupa i dużych stawów w ramach ZUS ZLA, kształtowania zachowań prozdrowotnych, unikania przeciążeń, lecz nie powoduje częściowej ani całkowitej niezdolności do pracy zarobkowej.

W porównaniu z poprzednimi badaniami przez Lekarzy Orzeczników ZUS i przez biegłych sądowych nie zaobserwowano pogorszenia stanu zdrowia. Poprawa jego stanu polega na tym, że obecnie nie stwierdza się wzmożonego napięcia mięśni przykręgosłupowych, istotnego ograniczenia ruchomości kręgosłupa, dodatnich objawów korzeniowych oraz istotnego funkcjonalnie, uniemożliwiającego pracę zgodnie z posiadanymi umiejętnościami, ograniczenia ruchów stawów barkowych. Mimo upływu czasu nie postępuje ograniczenie ruchów w tych stawach, nie wymagały one również podjęcia leczenia operacyjnego. Zastosowane leczenie operacyjne zespołu kanału nadgarstka lewego przyniosło pożądany efekt, co wyraża się ustąpieniem objawów ucisku nerwu pośrodkowego.

Odwołujący wniósł zastrzeżenia do powyższej opinii, wskazując, że pomija ona pozrywane ścięgna stawów barkowych oraz zaawansowany zespół cieśni nadgarstka prawego. Odwołujący wskazał, że posiada skierowanie na zabiegi operacyjny oraz ma już wyznaczony termin na dzień 05.06.2018r. W maju 2013r. odwołujący uległ kolejnej kontuzji stawu barkowego - zerwania mięśnia dwugłowego lewej ręki, która zupełnie uniemożliwia mu wykonywanie nawet podstawowych czynności.

Z uwagi na powyższe zastrzeżenia, Sąd Okręgowy zobowiązał biegłych, wydających opinie w niniejszej sprawie do ustosunkowania się do zarzutów odwołującego.

Biegli neurolog i ortopeda zapoznali się z zastrzeżeniami dotyczącymi opracowanej przez nich opinii sądowo-lekarskiej, zawartymi w piśmie odwołującego oraz z dodatkowo dołączoną wraz z tym pismem dokumentacją medyczną. Biegli stwierdzili, że zastrzeżenia odwołującego nie mogą zmienić treści przedmiotowej opinii sądowej. Wyniki badań USG obu stawów barkowych z lipca 2013r. są porównywalne do wyników tych badań z 2011r., cytowanych przez biegłych w opinii sądowej, natomiast zerwanie ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia lewego zaistniało po dźwignięciu ciężaru w maju 2013r., a więc zarówno po badaniu przez organy orzeczniczej ZUS jak i przez biegłych, stąd oczywiście nie mogli oni tego stanu chorobowego w swojej opinii sądowej uwzględnić. Fakt posiadania przez odwołującego skierowania na zabieg operacyjny w czerwcu 2018r. nie może przemawiać za niezdolnością do pracy w 2012r. (w tym roku organy orzecznicze ZUS orzekły brak niezdolności do pracy odwołującego). Zerwanie ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia lewego wymaga oczywiście ochrony od pracy oraz odpowiedniego leczenia specjalistycznego, ale po pierwsze - zazwyczaj leczenie takie można przeprowadzić w ramach czasowej okresowej niezdolności do pracy, a więc w ramach zasiłków chorobowych; po wtóre - stanowi to nową okoliczność w sprawie, nieznaną ani organom orzeczniczym ZUS w trakcie kwestionowanych przez odwołującego badań orzeczniczych ZUS, ani też biegłym sądowym, badającym odwołującego w lutym 2013r. Jeżeli czasokres leczenia zerwania ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia lewego będzie się przedłużał, odwołujący powinien wystąpić do organu rentowego z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie jego stanu zdrowia w aspekcie długotrwałej niezdolności do pracy, a więc z wnioskiem o przywrócenie świadczeń rentowych.

W opinii łącznej biegłych neurologa i ortopedy, odwołujący w datach badań przeprowadzonych przez organy orzecznicze ZUS w 2012r. oraz w dacie badania sądowego (18.02.2013r.) – nie był osobą niezdolną do pracy w jakimkolwiek stopniu, a zatem biegli w całości podtrzymali treść opinii sądowej z dnia 18.02.2013r.

Mając tak ustalony stan faktyczny, Sąd Okręgowy dokonał oceny wiarygodności zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności wskazał na powody dla których uznał sporządzoną w sprawie opinię biegłych wraz z opinią uzupełniającą za wystarczającą do wydania rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie.

Sąd Okręgowy wskazał, iż nie ulega wątpliwości, iż odwołujący posiada wymagany staż ubezpieczeniowy. Istota sporu zawisłego przed Sądem sprowadza się zatem do wyjaśnienia, czy odwołujący jest osobą niezdolną do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i czy spełnił wszystkie warunki do przyznania mu prawa do świadczenia rentowego określone w art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz. U. z 2009r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.).

Jak wynika z ustaleń dokonanych w sprawie Komisja Lekarska ZUS po badaniu odwołującego, stwierdziła, że jest on zdolny do pracy. Podobnie stwierdzili biegli lekarze sądowi z dziedziny neurologii i ortopedii powołani przez Sąd Okręgowy, którzy w łącznej opinii zgodnie wskazali, że istniejące u odwołującego schorzenia nie osiągnęły takiego stopnia zaawansowania klinicznego, który powoduje częściową lub całkowitą niezdolność do pracy zarobkowej.

Sporządzona w sprawie opinia biegłych w ocenie Sądu Okręgowego w sposób zupełny, wyczerpujący i niebudzący wątpliwości i zastrzeżeń obrazuje stan zdrowia odwołującego w kontekście jego zdolności do pracy. Sąd Okręgowy wskazał, że jego zdaniem odwołujący nie podważył skutecznie wywodów opinii, nie przedstawił argumentów, które poddawałyby w wątpliwość wnioski z niej płynące, co więcej nie zgłosił żadnych merytorycznych uwag pod adresem opinii. Odwołujący nie uzasadniając swojego stanowiska, nie wykazał, że opinia jest niespójna, nielogiczna, czy zwiera sprzeczności.

Tym samym skoro z treści opinii jednoznacznie wynika, że schorzenia występujące u odwołującego nie są w takim stopniu nasilone, aby powodowały niezdolność do pracy, to mając na względzie treść przywołanych przepisów prawa materialnego, Sąd Okręgowy stwierdził, że wnioskodawca nie spełnił kryterium, od którego uzależnione jest przywrócenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W konsekwencji Sąd Okręgowy w oparciu o treść art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia w imieniu M. K. wywiódł jego pełnomocnik.

Zaskarżając wyrok w całości zarzucił mu:

1) Naruszenie przepisów prawa procesowego, mające wpływ na treść wydanego orzeczenia, tj.:

- art. 232 k.p.c. w zw. z art. 278 k.p.c., poprzez niedopuszczenie przez Sąd dowodu z uzupełniającej opinii biegłego sądowego na okoliczność ustalenia stopnia naruszenia sprawności organizmu skarżącego w wyniku zerwania ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia lewego oraz ustalenia czy powstanie tego urazu powoduje niezdolność skarżącego do pracy, w sytuacji gdy biegli wskazali, iż tej okoliczności nie zbadali, a może mieć wpływ na treść opinii,

- naruszenie art. 233 k.p.c. poprzez oparcie rozstrzygnięcia wyłącznie na opinii biegłych, z pominięciem oświadczeń wskazywanych podczas toczącego się postępowania przez odwołującego,

2) Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.art. 57 w zw. z art. 61 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z funduszu ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1182 z późn. zm.), poprzez jego błędną wykładnię, a w konsekwencji niewłaściwe uznanie, że odwołujący nie nabył prawa do otrzymania renty z tytułu niezdolności do pracy.

W związku z powyższym, apelujący wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie odwołania skarżącego i przyznanie mu renty z tytułu niezdolności do pracy,

2.  zasądzenie od ZUS na rzecz odwołującego kosztów postępowania za I i II instancję, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu apelacyjnym, według norm przepisanych

3.  przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego sądowego ortopedy i neurologa na okoliczność ustalenia stopnia naruszenia sprawności organizmu skarżącego w wyniku zerwania ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia lewego oraz ustalenia czy powstanie tego urazu powoduje niezdolność skarżącego do pracy.

Ewentualnie apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Apelacyjny, zważył co następuje :

Wniesiona apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie. Sąd I instancji prawidłowo i wyczerpująco przeprowadził postępowanie dowodowe, a zebrany materiał poddał wszechstronnej ocenie z zachowaniem granic swobodnej oceny dowodów przewidzianej przez art. 233 § 1 k.p.c. Sąd Apelacyjny w pełni przychyla się do powyższych ustaleń oraz do dokonanej przez ten Sąd oceny zgromadzonego materiału dowodowego, przyjmując je za własne, bez konieczności ich powtarzania. Tym samym Sąd Apelacyjny w całości zgadza się z przedstawioną przez Sąd Okręgowy argumentacją prawną, jak i z ustalonym w sprawie stanem faktycznym, będącym podstawą do wydania zaskarżonego wyroku.

W pierwszej kolejności Sąd Apelacyjny podkreśla, że w sprawach z zakresu ubezpieczeń zarówno roszczenia ubezpieczonego, jak i możliwości rozstrzygnięć sądu ograniczone są kontrolnym charakterem postępowania, który sprowadza się do badania prawidłowości lub zasadności decyzji wydanej przez organ rentowy. Sąd ubezpieczeń społecznych ocenia zatem legalność decyzji według stanu rzeczy istniejącego w chwili jej wydania (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 20 maja 2004 r., II UK 395/03, OSNP 2005 nr 3, poz. 43 oraz z dnia 7 lutego 2006 r., I UK 154/05, LEX nr 272581). Oznacza to, że dokonanie oceny zapadłej decyzji odbywać się może tylko w odniesieniu do stanu faktycznego istniejącego w dacie jej wydania. Tym samym nie może polegać na zastępowaniu tego organu w wydawaniu decyzji ustalających świadczenie z ubezpieczeń społecznych, bowiem postępowanie dowodowe przed sądem jest postępowaniem sprawdzającym, weryfikującym ustalenia dokonane przez organ rentowy (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2007 r., I UZP 1/07, OSNP 2007 nr 21-22, poz. 323). Z tego powodu ujawniona w trakcie postępowania sądowego zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego, jako przesłanka niezdolności do pracy warunkującą prawo do renty, nie może prowadzić do uznania kontrolowanej decyzji za wadliwą i do jej zmiany (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 września 2005 r., I UK 382/04, LEX nr 276245). Stąd też postępowanie dowodowe przed sądem w sprawie o świadczenie uzależnione od niezdolności ubezpieczonego do pracy powinno zmierzać do ustalenia, czy w dacie orzekania przez organ rentowy po stronie ubezpieczonego występowały w tym zakresie wszystkie przesłanki warunkujące przyznanie świadczenia. Sąd nie ma obowiązku przeprowadzenia dowodów w celu ustalenia niezdolności do pracy, która miała powstać po wydaniu zaskarżonej odwołaniem decyzji odmawiającej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 stycznia 2005 r., I UK 152/04, OSNP 2005 nr 17, poz. 273).

W przedmiotowej sprawie Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił odwołującemu przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy decyzją z dnia 12 października 2012 r. stwierdzając, że odwołujący jest zdolny do pracy. Istota sporu – której przedmiot zakreśliła treść zaskarżonej decyzji - sprowadzała się do oceny stanu zdrowia odwołującego w chwili wydania kwestionowanej decyzji. Oznacza to, że rolą Sądu odwoławczego, było zatem ustalenie czy organ rentowy miał podstawy do odmowy odwołującemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W sprawie oceniany jest jednak stan zdrowia odwołującego, jego zdolność, bądź niezdolność do pracy, istniejąca w chwili wydania zaskarżonej decyzji.

W celu oceny zdolności odwołującego do pracy Sąd Okręgowy zasadnie powołał zespół biegłych o specjalnościach adekwatnych do zgłaszanych przez odwołującego schorzeń, bowiem w zakresie oceny niezdolności bądź zdolności danej osoby do pracy Sąd nie może oceny tej dokonać samodzielnie. Powyższe wynika z orzecznictwa i doktryny, które wskazuje, że Sąd orzekając o niezdolności do pracy, nie może opierać się jedynie na własnej wiedzy oraz doświadczeniu i w zakresie ustalenia niezdolności jest zobowiązany przeprowadzić dowód z opinii biegłego z zakresu właściwej dla danej sprawy specjalności medycznej (por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2009 r., II UK 106/09, Lex nr 558589). Dopuszczając dowód z opinii biegłych sądowych, w ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji trafnie uczynił przedmiotem dowodu fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.), jednocześnie w toku prowadzonego postępowania Sąd nie ograniczał stron w możliwości składania wniosków dowodowych i dla wyjaśnienia istoty sprawy przeprowadził postępowanie dowodowe uwzględniając wszystkie powołane dowody. W sędziowskiej ocenie materiału dowodowego Sąd Apelacyjny nie stwierdza żadnych uchybień, które mogłyby stanowić podstawę apelacji.

Powołani w sprawie biegli - ortopeda i neurolog - w łącznej opinii z dnia 18 lutego 2013r., jednoznacznie stwierdzili, iż obecny stan narządu ruchu odwołującego nie narusza w sposób istotny sprawności motorycznej organizmu i nie upośledza wydolności jego chodu. Biegli wskazali, iż w porównaniu z poprzednimi badaniami dokonanymi przez lekarzy orzeczników ZUS i przez biegłych sądowych nie zaobserwowali zatem pogorszenia się stanu jego zdrowia. Z kolei poprawa stanu zdrowia odwołującego polega na tym, że obecnie biegli nie stwierdzili wzmożonego napięcia mięśni przykręgosłupowych, istotnego ograniczenia ruchomości kręgosłupa, dodatnich objawów korzeniowych oraz istotnego funkcjonalnie, uniemożliwiającego prace zgodnie z posiadanymi umiejętnościami ograniczenia ruchów stawów barkowych. Nadto, mimo upływu czasu nie nastąpiło ograniczenie ruchu w tych stawach barkowych i nie wymagały one podjęcia leczenia operacyjnego. Z kolei zastosowane leczenie operacyjne zespołu kanału nadgarstka lewego przyniosło pożądany efekt, co wyraża się ustąpieniem objawów ucisku nerwu pośrodkowego.

Mając na względzie wszystkie podnoszone przez apelującego argumenty odnoszące się do przedmiotowej opinii, jak i do stanowiska Sądu I instancji, Sąd Apelacyjny wskazuje, iż są one niezasadne i nietrafne. W ocenie niniejszego Sądu, stanowią one jedynie polemikę ze stanowiskiem Sądu Okręgowego wyrażonym w uzasadnieniu wyroku oraz z wnioskami zawartymi w opinii biegłych. M. K. przede wszystkim podkreślał, iż już w 2009 roku był niezdolny do wykonywania jakiejkolwiek pracy z uwagi na uszkodzenie barku prawego. Biegli badający odwołującego stwierdzili jednak znaczną poprawę jego możliwości ruchowych, zatem fakt, iż w przeszłości rzeczywiście odwołujący miał stwierdzoną niezdolność do pracy, w żaden sposób nie wpływa na obecną – najbardziej aktualną w czasie wydawania zaskarżonej decyzji - ocenę jego zdolności do pracy. Koronnym argumentem apelującego było jednak to, iż obecnie w wyniku doznanego w maju 2013 r. urazu (zerwanie ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego lewego ramienia), jego stan zdrowia uległ znacznemu pogorszeniu i okoliczność ta istotnie rzutuje na jego brak zdolności do pracy. Sąd Okręgowy pomija jednak w swoich rozważaniach tę okoliczność, mimo iż, jak odwołujący wskazuje w treści apelacji - zgłaszał on w toku postępowania pierwszoinstancyjnego pogorszenie stanu zdrowia i wnioskował o dopuszczenie uzupełniającej opinii biegłych sądowych na okoliczność ustalenia stopnia naruszenia sprawności jego organizmu po przebytym w 2013 r. urazie. Zdaniem odwołującego, Sąd Okręgowy nie rozpoznał tego wniosku merytorycznie, gdyż nie został on ani oddalony, ani uwzględniony.

Odpowiadając na powyższy zarzut, Sąd Apelacyjny w pierwszej kolejności wskazuje, iż w jego ocenie, wbrew stanowisku apelującego, z treści pisma z dnia 2 lipca 2013r. nie wynika, aby M. K. składa wniosek o przeprowadzenie dowodu z nowej opinii biegłego. W piśmie tym odwołujący wnosi o „przeprowadzenie specjalistycznych badań jego stanu zdrowia” – jest to zatem wniosek o skierowanie odwołującego na badania. W dalszej części zdania odwołujący wyjaśnia powód swojego wniosku – „w celu wydania opinii opierającej się o faktyczny stan zdrowia”. Przeświadczenie odwołującego, iż Sąd powinien skierować go na stosowne badania wynika także z treści apelacji, w której odwołujący wskazuje, że „opinie biegłych nie są poparte żadnymi konkretnymi badaniami”. Zwrócić należy jednak uwagę, że Sąd kierując ubezpieczonego do biegłego w celu oceny jego stanu zdrowia, nie kieruje go na badania, gdyż nie jest zadaniem Sądu zlecanie przeprowadzenia konkretnych, specjalistycznych badań. Wzywając odwołującego na badanie, Sąd Okręgowy zobowiązuje go do dostarczenia biegłemu wszelkiej dotychczas nieprzedłożonej w sprawie dokumentacji medycznej, dotyczącej jego stanu zdrowia. Błędne jest stanowisko odwołującego, że opinia biegłych o jego stanie zdrowia powinna być poprzedzona konkretnymi badaniami dokonanymi przez biegłego. Rolą biegłego powołanego w sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych, który ma wydać opinie o zdolności bądź niezdolności danej osoby do pracy, jest bowiem ocena konkretnego stan zdrowia badanego na podstawie przedmiotowego badania ubezpieczonego oraz całości przedkładanej mu dokumentacji medycznej. Badanie ubezpieczonego nie oznacza, iż powołany w sprawie biegły na nowo ma przeprowadzać wszystkie specjalistyczne badania skierowanej do niego osoby.

Odwołujący w apelacji podnosił także, iż jego zdaniem biegli powinni uwzględnić w swojej ocenie także inne dolegliwości, które u niego występują i uniemożliwiają mu podjęcie normalnej pracy zawodowej, tj.: silny ból w lędźwiowym odcinku kręgosłupa, częste bóle głowy oraz ogólne osłabienie organizmu. Wskazać jednak należy, przywołane przez odwołującego dolegliwości dotychczas nie były zgłaszane biegłym sądowym, co wynika z treści wskazanego w opinii wywiadu z odwołującym. Tym samym, oczywistym jest, że dolegliwości te nie mogły być przedmiotem oceny biegłych sądowych, skoro zostały zgłoszone dopiero na etapie postępowania apelacyjnego, zwłaszcza, że schorzeń tych nie oceniali również lekarze orzecznicy powołani przez organ rentowy, którzy w postępowaniu administracyjnym jako pierwsi powinni wypowiedzieć się, czy zgłoszone schorzenia wpływają na zdolność danej osoby do pracy.

Sąd Apelacyjny stwierdza zatem, iż wniosek odwołującego zawarty w treści pisma z dnia 2 lipca 2013 r. nie jest wnioskiem o kolejnego biegłego, ale wnioskiem o przeprowadzenie badania – a jak już wskazano powyżej, Sąd nie kieruje ubezpieczonych na badania. Wydana w sprawie opinia jest zgodna z zaleceniami Sądu i uwzględnia wskazane przez odwołującego schorzenia i objawy. Apelujący nie przedstawił żadnych merytorycznych argumentów mogących podważyć powyższe stanowisko.

Kolejnym podnoszonym przez apelującego zarzutem było nieuwzględnienie przez Sąd I instancji nowej, zgłaszanej okoliczności związanej z pogorszeniem jego stanu zdrowia. Podkreślić jednak należy, że nieistotne z punktu widzenia badania odwołania od zaskarżonej decyzji organu rentowego jest to, że stan zdrowia odwołującego po dniu wydania kwestionowanej decyzji uległ zmianie, czego dowodem miała być przedłożona do akt sprawy dokumentacja medyczna. Sąd I instancji nie był zobligowany do prowadzenia postępowania dowodowego w zakresie wiedzy specjalistycznej (art. 278 k.p.c.), gdy głównym argumentem podważającym opinię biegłych były nowe fakty medyczne, powstałe po dacie wydania zaskarżonej decyzji. Tym niemniej do dokumentacji przedłożonej przez M. K. odnieśli się biegli w opinii uzupełniającej z dnia 15 lipca 2013r. Biegli wskazali, że badania USG obu stawów barkowych z lipca 2013 są porównywalne do wyników tych badań z 2011 r., cytowanych przez biegłych w opinii sądowej. Z kolei skoro zerwane ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia lewego zaistniałe po dźwignięciu ciężaru w maju 2013, a więc zarówno po badaniu przez komisję lekarską ZUS, jak i biegłych sądowych, to - jak wskazali biegli - nie mogli oni uwzględnić tego stanu chorobowego w swojej opinii. Dodatkowo biegli wskazali, że fakt posiadania przez odwołującego skierowania na zabieg operacyjny, który ma się odbyć w czerwcu 2018 r., nie może przemawiać za niezdolnością do pracy w 2012 r.

Sąd Apelacyjny podkreśla raz jeszcze, że Sąd odwoławczy, do którego wpływa odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w sprawie o rentę, bada zasadność tej decyzji, oceniając stan rzeczy z chwili jej wydania, a więc w przedmiotowej sprawie na dzień 30.10.2012r. Oznacza to, że wszelkie zmiany stanu zdrowia odwołującego, powstałe po tej dacie, które rzeczywiście wpływałyby na niezdolność do pracy, winny być zgłaszane organowi rentowemu, który oceni zasadność nowego wniosku o przyznanie świadczenia rentowego. Tymczasem apelujący próbuje wykazać niezasadność decyzji wydanej w 2012 r. faktem, iż w roku 2013 powstał u niego uraz, który obecnie powoduje niezdolność do pracy. Fakt zerwania ścięgien głowy długiej mięśnia dwugłowego lewego ramienia odwołującego w maju 2013 r., nie może być podstawą prowadzenia postępowania dowodowego przez Sąd w ramach niniejszego postępowania. Orzecznictwo i doktryna w zakresie podważenia wyroku Sądu I instancji w sprawie o świadczenie rentowe z powołaniem na nowe fakty medyczne, po wydaniu decyzji, jest jednoznaczne i nie zna precedensu. Nowe okoliczności w sprawie, powstałe po wydaniu spornej decyzji nie mogły przesądzić o braku trafności zaskarżonej decyzji, a tym bardziej wyroku Sądu I instancji. Jak już podkreślano powyżej, Sąd Ubezpieczeń Społecznych badając zasadność wydanej w postępowaniu administracyjnym decyzji ZUS bada jej trafność, biorąc pod uwagę stan faktyczny z dnia wydania tej decyzji. Dokumentacja lekarska wskazująca na zdarzenie powstałe po wydaniu zaskarżonej decyzji, a nawet po wydaniu wyroku Sądu I instancji, nie może stanowić podstawy do ich zmiany, a jedynie do złożenia nowego wniosku o przyznanie świadczenia.

Powyższego nie zmienia to, że występujące u odwołującego nowe schorzenie (uraz lewego barku powstały w 2013 r.), jak stwierdzili biegli, wymaga ochrony od pracy oraz odpowiedniego leczenia specjalistycznego. Z całą pewnością stanowi ono nową okoliczność w sprawie, nieznaną ani organom orzeczniczym ZUS ani też biegłym sądowym i nie podlega uwzględnieniu w końcowej opinii odnoszącej się do stanu zdrowia odwołującego na dzień wydawania zaskarżonej decyzji w 2012 r. Zatem sam fakt, iż biegli w opinii uzupełniającej wskazali, iż długie leczenie powstałego w 2013 r. urazu może wpływać na możliwość podjęcia przez odwołującego pracy, nie oznacza, że odwołujący był niezdolny do pracy w czasie wydawania zaskarżonej decyzji. Skoro bowiem powołani w sprawie biegli sądowi nie stwierdzili we wskazanym przez Sąd spornym okresie niezdolności odwołującego do pracy, to Sąd nie ma podstawy do zmiany treści zaskarżonej decyzji.

Powołując się na powyższą argumentację, za niezasadny należało uznać wniosek dowodowy pełnomocnika wnioskodawcy wniesiony w treści apelacji, o przeprowadzenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego sądowego ortopedy i neurologa na okoliczność ustalenia stopnia naruszenia sprawności organizmu skarżącego w wyniku zerwania ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia lewego oraz ustalenia czy powstanie tego urazu powoduje niezdolność skarżącego do pracy.

Reasumując, Sąd Apelacyjny wskazuje, iż opinia biegłych powołanych w sprawie w zakresie niezdolności odwołującego do pracy była jednoznaczna – zaskarżona decyzja organu rentowego jest prawidłowa i odwołujący na dzień wydania zaskarżonej decyzji nie był osobą niezdolną do pracy. Stan zdrowia wnioskodawcy pod kątem jego niezdolności do pracy został oceniony przez biegłych właściwych specjalności, dysponujących stosowną wiedzą i doświadczeniem. Wydana przez nich opinia uwzględniała zarówno badanie przedmiotowe jak i całość zgromadzonej dokumentacji lekarskiej oraz wcześniejsze opinie wydawane przy okazji przyznawania odwołującemu świadczenia rentowego. Logiczne i rzeczowe uzasadnienie opinii pozwoliło ocenić ją przez pryzmat art. 233 § 1 k.p.c. Wnioski i argumentacja przedstawiona przez biegłych w sposób fachowy i wyczerpujący odnosiły się do stawianych przez Sąd I instancji pytań. Biegli przejrzyście wyjaśnili sporne zagadnienia i w sposób zupełny wskazali na czym oparli swe tezy i co stanowiło ich podstawę. Fachowa treść przedmiotowej opinii legła u podstaw właściwie ustalonego stanu faktycznego w sprawie. Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny stwierdza, że opinia wydana na potrzeby niniejszego procesu w zupełności wyczerpała potrzebę dowodową.

Uwzględniając powyższe, Sąd Apelacyjny wskazuje, że Sąd Okręgowy zasadnie oddalił odwołanie M. K., brak podstaw do kwestionowania zasadności rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego, albowiem odwołujący nie spełnił podstawowej przesłanki, - określonej w art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. 2009r., nr 153, poz. 1227 ze zm.) - niezbędnej do nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, a mianowicie nie został uznany przez biegłych za osobę całkowicie, bądź częściowo niezdolną do pracy.

W świetle powyższego, zarzuty apelacji nie mogły prowadzić do zmiany bądź uchylenia zaskarżonego wyroku, tym samym Sąd Apelacyjny działając na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację, o czym orzekł sentencji niniejszego wyroku.