Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 grudnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSR del. Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant st. sekr. sądowy Zofia Aleksandrowicz

po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku M. F.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania M. F.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 23 kwietnia 2013 r. sygn. (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawczyni M. F. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 1 marca 2013 roku do dnia 30 września 2015 roku.

Sygn. akt VU 737/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 23 kwietnia 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w T. odmówił M. F. prawa do renty uznając, że nie jest niezdolna do pracy.

W odwołaniu od powyższej decyzji złożonym w dniu 6 maja 2013 roku M. F. wniosła o przyznanie jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy .

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił następujący stan faktyczny:

M. F. urodziła się w dniu (...) 1963 roku. Posiada wykształcenie zawodowe - z zawodu jest tkaczem. W okresie aktywności zawodowej pracowała jako uczeń-tkacz (1978-1980), cerowaczka (1980-1982), tkacz (1982-1989), przykręcacz (1994-2008).

(dowód: wniosek o rentę k. 1-4, świadectwa pracy k. 9, 11, 13, 15)

W okresie od 23 lipca 2010 roku tj. od zaprzestania pobierania świadczenia rehabilitacyjnego do 28 lutego 2013 roku wnioskodawczyni była uprawniona do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

(dowód: decyzja z dnia 17.08.2010 r. k. 49 akt ZUS, decyzja z dnia 15.02.2011 r. k. 59 akt ZUS, decyzja z dnia 13.03.2012r. k. 65 akt ZUS)

W dniu 5 lutego 2013 roku wnioskodawczyni wystąpiła z wnioskiem o ponowne ustalenie prawa do renty.

(dowód: wniosek k. 43 akt ZUS plik II)

Orzeczeniem z dnia 27 lutego 2013 r. lekarz orzecznik ZUS, po zapoznaniu się z opinią lekarza konsultanta psychiatry, stwierdził, iż wnioskodawczyni jest zdolna do pracy zarobkowej. Taki wniosek wywiódł ze stopnia zaawansowania rozpoznanych u niej schorzeń w postaci dystymii, łuszczycowego zapalenia stawów, łuszczycy, cukrzycy typu 2, niedoczynności tarczycy pooperacyjnej w okresie substytucji, żylaków podudzi, stanu po amputacji macicy i cholecystectomii.

(dowód: orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 27.02.2013 r. k. 45 akt rentowych plik II wraz z dokumentacja medyczną w aktach ZUS)

M. F. wniosła sprzeciw od powyższego orzeczenia, w wyniku czego sprawę skierowano na komisję lekarską ZUS, która w dniu 17 kwietnia 2013 r. po rozpoznaniu u wnioskodawczyni dystymii, artropatii łuszczycowej bez upośledzenia sprawności ruchowej, cukrzycy typu 2, nadciśnienia tętniczego poddającego sie leczeniu, wyrównanej farmakologicznie pooperacyjnej niedoczynności tarczycy, wydała orzeczenie zgodne z opinią lekarza orzecznika ZUS.

(dowód: orzeczenie komisji lekarskiej z dnia 17.04.2013 k. 49 akt rentowych plik II wraz z dokumentacją medyczną w aktach rentowych)

U wnioskodawczyni występują następujące schorzenia:

⚫

organiczne zaburzenia depresyjne,

⚫

nadciśnienie tętnicze,

⚫

zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego i szyjnego,

⚫

przewlekły objawowy zespół bólowy bez wyraźnych objawów korzeniowych ubytkowych,

⚫

cukrzyca typu 2,

⚫

niedoczynność tarczycy po strumectomii w 2008 roku z powodu wola gruzowatego toksycznego,

⚫

pooperacyjna niedoczynność przytarczyc,

⚫

nadwzroczność oka prawego, astygmatyzm nadwzroczny oka lewego, jaskra obu oczu,

⚫

łuszczycowe zapalenie stawów bez dysfunkcji ruchowej,

(dowód: opinia biegłej kardiolog M. M. k. 17-18, opinia biegłej neurolog A. P. k. 22-24, opinia biegłej diabetolog M. M.- (...) k. 28-28verte,

opinia biegłej psychiatry K. O. (1) k. 32-34, opinia biegłej endokrynolog E. K. k. 38-39,opinia biegłej okulisty A. C. k. 47-48, opinia biegłej reumatolog A. D. k. 53-55verte, opinia biegłego medycyny pracy J. G. k. 60-63, opinia biegłej psycholog M. P. k. 83-84 opinia biegłej psychiatry A. R. k. 88-89verte)

Wnioskodawczyni jest częściowo niezdolna do pracy zgodnej z kwalifikacjami okresowo od czasu ustania poprzednich świadczeń tj. od 1 marca 2013r. do 30 września 2015 roku. Główną przyczyną niezdolności do pracy wnioskodawczyni są schorzenia psychiatryczne. Na częściową niezdolność do pracy składa się również łączne występowanie u skarżącej pozostałych schorzeń somatycznych (kardiologicznych, neurologicznych, diabetologicznych, endokrynologicznych, okulistycznych i reumatologicznych).

(dowód: opinia biegłej psychiatry K. O. (1) k. 32-34, opinia biegłej psycholog M. P. k. 83-84 opinia biegłej psychiatry A. R. k. 88-89verte, opinia biegłego medycyny pracy J. G. k. 60-63)

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227) niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Z kolei przepisy art. 12 ust. 2 i 3 stanowią, że całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się po pierwsze stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz po drugie możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ust. 1).

Stosownie do treści art. 57 ust. 1 powyższej ustawy renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt 10 lit. a), pkt 11-12, 13 lit. a), pkt 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Częściowa niezdolność do pracy polega na utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. „Doniosłe znaczenie w konstrukcji częściowej niezdolności do pracy (której definicję zawiera art. 12 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS) ma podkreślenie, że chodzi o ocenę zachowania zdolności do wykonywania nie jakiejkolwiek pracy, lecz pracy „zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji”. Ratio legis wyodrębnienia tej przesłanki stanowi wyeliminowanie sytuacji, w których ubezpieczeni o wyższych kwalifikacjach po utracie zdolności do ich zarobkowego wykorzystania zmuszeni byliby podjąć pracę niżej kwalifikowaną, do której zachowali zdolność, wobec braku środków do życia. Inaczej mówiąc, ubezpieczony może być uznany za częściowo niezdolnego do pracy, gdy zachował zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (na przykład pracy wymagającej niższych albo niewymagającej w ogóle jakichkolwiek kwalifikacji), lecz jednocześnie utracił w znacznym stopniu zdolność do pracy, do której posiada kwalifikacje. Wyjaśnienie treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych (czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego), (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2006 roku, I UK 103/06 OSNP 2007/17-18/261).

Biorąc pod uwagę, iż wnioskodawczyni ma wykształcenie zawodowe - tkacz i w okresie aktywności zawodowej pracowała właśnie w tym wyuczonym zawodzie oraz w zawodach pokrewnych czyli jako cerowaczka i przykręcacz ocenę jej zdolności do pracy, należało odnieść przede wszystkim do pracy zgodnej z kwalifikacjami formalnymi, które pokrywają się z rzeczywistymi.

Dla ustalenia, czy wnioskodawczyni jest niezdolna do pracy w rozumieniu przepisów cytowanej ustawy, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych: kardiologa M. M., neurologa A. P., diabetologa M. M.- (...), okulisty A. C., endokrynologa E. K., reumatologa A. D., psychologa M. P. oraz dwóch psychiatrów K. O. i A. R. - biegłych z zakresu dziedzin medycyny, w ramach których mieszczą się rozpoznane u niej schorzenia. Dodatkowo Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego medycyny pracy J. G. (2), którego zadaniem była całościowa ocena stanu zdrowia wnioskodawczyni przy uwzględnieniu wszystkich wydanych w sprawie opinii biegłych lekarzy.

Biegli sporządzili opinie po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną wnioskodawczyni, wynikami dodatkowych badań oraz po przeprowadzeniu jej osobistego badania. Określili w opiniach na jakie schorzenia cierpi obecnie wnioskodawczyni.

Podstawą ustalenia przez Sąd niezdolności do pracy zarobkowej wnioskodawczyni były spójne w swej treści i logiczne opinie sporządzone przez dwóch biegłych psychiatrów K. O. i A. R..

Nadciśnienie tętnicze choć występuje u wnioskodawczyni, to nie ogranicza jednak jej zdolności do pracy zarobkowej zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami, co w sposób jednoznaczny wynika z podzielonej przez Sąd opinii biegłej kardiolog M. M.. Występuje bowiem bez udokumentowanych powikłań w układzie sercowo naczyniowym i wymaga jedynie dalszego leczenia farmakologicznego.

Również zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego i szyjnego oraz przewlekły objawowy zespół bólowy bez wyraźnych objawów korzeniowych i ubytkowych nie czynią wnioskodawczyni niezdolną do pracy, na co wskazuje biegła neurolog A. P.. Biegła nie stwierdziła bowiem cech zespołu korzeniowego, objawów ubytkowych ani niedowładu kończyn, a także objawów ogniskowego uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego.

Także schorzenia diabetologiczne - jak wynika z opinii biegłej diabetolog M. M.- (...) - nie powodują niezdolności do pracy skarżącej. Występująca u wnioskodawczyni cukrzyca typu 2 leczona jest bowiem obecnie niewielką dawką tylko biganidów i nie powoduje powikłań narządowych.

Tożsamy wniosek w zakresie oceny zdolności do pracy wnioskodawczyni wysnuła biegła reumatolog A. D., która rozpoznała u niej łuszczycowe zapalenie stawów, nie leczone obecnie lekami modyfikującymi przebieg choroby a jedynie niewielką dawka sterydów oraz lekami przeciwbólowymi.

Niezdolności do pracy nie powoduje u wnioskodawczyni schorzenie o podłożu endokrynologicznym w postaci niedoczynności tarczycy po strumectomii w 2008 roku z powodu wola gruzowatego toksycznego i pooperacyjnej niedoczynności przytarczyc.

Tak samo jak nie powoduje niezdolności do pracy występująca u wnioskodawczyni nadwzroczność oka prawego, astygmatyzm nadwzroczny oka lewego i jaskra obu oczu również, co wynika z jednoznacznej opinii biegłej okulisty A. C..

Wnioskodawczyni jest natomiast częściowo niezdolna do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji – jak wynika z opinii dwóch biegłych psychiatrów K. O. i A. R.- z powodu schorzeń natury psychiatrycznej. Opinie te zawierają przekonujące, oparte na szerokiej i wnikliwej analizie dokumentacji medycznej i przedmiotowym badaniu skarżącej wnioski. Ponadto opinia biegłej A. R. została poprzedzona opinią biegłej psycholog M. P., która wydała opinię w oparciu o wywiad kliniczny, rozmowę kierowaną, obserwację zachowania i badanie psychometryczne Testem Pamięci Wzrokowej B. i Testem Matryc R.. Na podstawie uzyskanych wyników biegła stwierdziła ogólną sprawność umysłową poniżej normy wiekowej (R. centyl 24) oraz osłabiony przebieg procesów poznawczych - zmniejszona pojemność pamięci wzrokowej bezpośredniej, zaburzona zdolność koncentracji uwagi. W teście B. u wnioskodawczyni uwidoczniły się cechy organicznych mikrouszkodzeń ośrodkowego układu nerwowego.

Mając na uwadze przeprowadzone badania biegła rozpoznała u wnioskodawczyni organiczne zaburzenia nastroju.

W oparciu o powyższą opinię oraz własne badanie biegła psychiatra A. R. uznała, iż wnioskodawczyni jest częściowo niezdolna do pracy. Tożsamy wniosek odnośnie oceny zdolności do pracy wnioskodawczyni (mimo, że jej opinia nie była poprzedzona opinią biegłej psycholog) w swojej opinii zawarła również K. O. (1). I tak, biegła K. O. (1) rozpoznała u M. F. organiczne zaburzenia depresyjne. Za takim rozpoznaniem w ocenie biegłej przemawiał fakt, iż M. F. od czerwca 2009 roku pozostaje pod opieką poradni zdrowia psychicznego - leczona jest z rozpoznaniem organicznych zaburzeń nastroju/depresyjnych. Biegła zwróciła uwagę, że wywiad od wnioskodawczyni oraz dokumentacja medyczna wskazują na występowanie u M. F. podłoża "organicznego" uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego - w 2005 roku wnioskodawczyni przeszła bowiem uraz głowy z utratą przytomności oraz występują u niej schorzenia ogólnoustrojowe m.in. nadciśnienie tętnicze, cukrzyca. Podczas przeprowadzonego badania biegła stwierdziła kliniczne cechy tzw. zespołu organicznego pod postacią rozwlekłości i drobiazgowości wypowiedzi, drażliwości, chwiejności emocjonalnej. Wbrew stanowisku organu rentowego nie można uznać, aby okres 8 miesięcy pomiędzy badaniem przez lekarza konsularna ZUS a badaniem przez biegłą i utrata w tym czasie zabezpieczenia finansowego wpłynął na pogorszenie stanu zdrowia wnioskodawczyni. Okoliczność, że lekarz konsultant ZUS nie stwierdził u M. F. organicznych zaburzeń depresyjnych, nie oznacza, że opinia biegłej jest nieprawidłowa i nie znajduje oparcia w dokumentacji medycznej. Biegła w swojej opinii wprost bowiem wskazała, że nie zgadza się z opinią konsultanta ZUS z dnia 25 lutego 2013 roku, iż wnioskodawczyni cierpi jedynie na dystymię. Jak podała biegła, pozostaje to w sprzeczności z dokumentacją medyczną M. F. - w tym czteroletnim leczeniem w PZP, rozpoznaniami stawianymi przez kilku specjalistów psychiatrów oraz w sprzeczności z wynikami badania psychiatrycznego przeprowadzonego przez biegłą. Biegła K. O. zgodziła się, że czynniki rodzinne i finansowe wpływają na stan psychiczny, jednak nie były one jedyną przyczyną - jak to próbuje insynuować organ rentowy - stwierdzonego zespołu depresyjnego.

Tożsamy wniosek w zakresie określenie niezdolności do pracy wnioskodawczyni wyprowadziła również biegła psychiatra A. R.. Biegła wskazała, że schorzenie psychiatryczne w postaci depresji ujawniło się w 2009 roku tj. w okresie znacznych niepowodzeń życiowych (zachorowania na poważną chorobę somatyczną oraz utratę zatrudnienia) czyli wystąpiło po raz pierwszy jako reakcja na sytuację stresową. W ocenie biegłej nie można również zlekceważyć danych o urazie głowy, które miał miejsce ok. 4 lata wcześniej, który dodatkowo predysponował do wystąpienia zaburzeń emocjonalnych. Biegła miała również na uwadze, że leczenie psychiatryczne wnioskodawczyni podjęła w 2009 roku i wówczas rozpoznano organiczne zaburzenia depresyjne. Powyższe rozpoznanie znajduje potwierdzenie w testach psychologicznych – w opinii biegłej sądowej psycholog. Wnioskodawczyni leczenie prowadziła regularnie, wizyty u lekarza psychiatry w poradni zdrowia psychicznego odbywały się 2, 3 razy w roku – w miarę dostępności w państwowej placówce. Leczenie kontynuowała u lekarza rodzinnego oraz poddawana była okresowej terapii psychologicznej. Leczona była dość wysokimi dawkami leków o działaniu przeciwdepresyjnym i nasennym.

Zgłoszone przez organ rentowy zarzuty pod adresem opinii głównej biegłej psychiatry K. O., dotyczące tego że lekarz orzecznik ZUS oraz komisja lekarska ZUS nie uznali, aby istniejące i rozpoznane przez nich zaburzenia osobowości u skarżącej, powodowały utratę możliwości wykonywania pracy zgodnej z poziomem jej kwalifikacji, nie jest dowodem na zdolność do pracy wnioskodawczyni. Opinie lekarzy orzeczników w świetle art. 245 k.p.c. są tylko dokumentami prywatnymi, a zatem stanowią dowód tego, że osoba która się pod nimi podpisała, złożyła oświadczenie w nich zawarte. Nie korzystają natomiast z domniemania prawdziwości. Sąd rozpoznając sprawę – wobec zakwestionowania tych opinii przez wnioskodawczynię- nie może się na nich opierać przy wydawaniu rozstrzygnięcia. Przeciwstawia się temu obowiązująca w postępowaniu sądowym zasada bezpośredniości przeprowadzania dowodów. Dlatego też w niniejszej sprawie dla oceny stanu zdrowia wnioskodawczyni Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy. Opinie lekarzy orzeczników ZUS nie stanowią skutecznego przeciwdowodu dla opinii sporządzonych przez biegłych sądowych w niniejszej sprawie. Organ rentowy nie może zatem podważyć opinii biegłych sądowych przeciwstawiając im jedynie opinie lekarzy orzeczników. W przedmiotowej sprawie organ rentowy nie przedstawił natomiast jakichkolwiek innych poza opiniami lekarzy orzeczników ZUS dowodów na to, iż wnioskodawczyni jest zdolna do pracy. W świetle powyższego stanowisko organu rentowego co do zdolności wnioskodawczyni do pracy należy uznać za gołosłowne.

Tym bardziej, że także biegły medycyny pracy, po zapoznaniu się ze wszystkimi sporządzonymi w sprawie opiniami i dokumentami leczenia oraz opiniami lekarzy orzeczników ZUS uznał, iż wnioskodawczyni po 28 lutym 2013r. była i jest w ciągłości częściowo niezdolna do pracy zarobkowej głównie z przyczyn psychiatrycznych. Na okresową częściową niezdolność do pracy wnioskodawczyni, jak to wskazał biegły składa się dodatkowo łączne występowanie u niej pozostałych schorzeń somatycznych rozpoznanych przez biegłych. W ocenie biegłego, aktualny stan psychiczny wnioskodawczyni jest zły, co potwierdzają opinie psychiatryczne rozpoznające u niej organiczne zaburzenia depresyjne. Powyższe zaburzenia depresyjne utrzymują się pomimo przyjmowania przez wnioskodawczynię odpowiednich leków psychiatrycznych. Są one potęgowane licznymi dolegliwościami somatycznymi o charakterze bólowym – ze strony stawów kończyn i kręgosłupa, napadową dusznością w przebiegu astmy oraz dysfonią i uczuciem stałej przeszkody w zakresie górnych dróg oddechowych w następstwie porażenia jednego z fałdów głosowych.

Biegły podkreślił, że biorąc pod uwagę jednoczesne występowanie u wnioskodawczyni wielu poważnych schorzeń somatycznych , częściowa niezdolność do pracy będzie utrzymywać się przez okres dwóch lat od ustania poprzednich świadczeń. Krótszy okres będzie zbyt krótkim dla uzyskania wyraźnej poprawy stanu ogólnego wnioskodawcy.

W ocenie Sądu- zgromadzony w sprawie materiał dowodowy dowodzi w sposób jednoznaczny, iż podstawowymi schorzeniami wnioskodawczyni, które aktualnie determinują stan jej zdrowia są schorzenia o podłożu psychiatrycznym, a pozostałe schorzenia dodatkowo pogarszają jej ogólny stan zdrowia. Z tych też względów ustalając częściową niezdolność do pracy wnioskodawczyni Sąd oparł się na opiniach sporządzonych przez biegłych psychiatrów K. O. i A. R. oraz biegłego medycyny pracy J. G. (2).

Sąd nie uwzględnił wniosku organu rentowego z dnia 17 października 2014 roku o zastosowanie w sprawie art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. Wprawdzie z opinii biegłej A. R. (2) oraz biegłej K. O. (1) wynika, że skarżąca stała się niezdolna do pracy dopiero od daty badania przez biegłych, a zatem po wydaniu zaskarżonej decyzji. Nie mniej jak podniósł biegły medycyny pracy J. G. (2), z uwagi na jednoczesne występowanie u skarżącej oprócz schorzeń psychiatrycznych także schorzeń kardiologicznych, neurologicznych, diabetologicznych, endokrynologicznych, okulistycznych i reumatologicznych, które potęgują jej zły stan zdrowia, wnioskodawczyni była częściowo niezdolna do pracy już od daty ustania poprzednich świadczeń rentowych tj. od 1 marca 2013r. Sąd w całości podziela argumentację biegłego J. G. (2). Skoro zatem stan zdrowia wnioskodawczyni po dacie wydania zaskarżonej decyzji nie uległ zmianie, która miałaby wpływ na zdolność wnioskodawczyni do pracy, brak podstaw do uchylenia zaskarżonej decyzji.

Czasokres niezdolności do pracy Sąd ustalił w zakresie daty początkowej na podstawie opinii biegłego medycyny pracy J. G. (2), a w zakresie daty końcowej na podstawie opinii biegłej A. R., która jako ostatnia badała wnioskodawczynię i niezdolność oceniała na rok czasu od daty badania, co nastąpiło w październiku 2014 roku.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał M. F. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1 marca 2013r. do 30 września 2015 roku.