Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 października 2014 roku.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

przy udziale Julity Podlewskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu dnia 31 października 2014 roku

sprawy J. D.

s. S. i H. z domu W., ur. (...) w G.

oskarżonego z art. 279§1kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu

z dnia 17 lipca 2014 roku, sygnatura akt II K 174/13

I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. Ś. z Kancelarii Adwokackiej w W. 516,60 złotych tytułem kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III. zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym zaliczając wydatki za to postępowanie na rachunek Skarbu Państwa.

Sygnatura akt IV Ka 710/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 17 lipca 2014r. Sąd Rejonowy w Wałbrzychu, w sprawie o sygn. akt II K 174/13, uznał J. D. za winnego tego, że w okresie od 10 do 12 stycznia 2012r. , daty bliżej nie ustalonej, w G. w województwie (...), po uprzednim wybiciu szyby w oknie altany ogrodowej dostał się do jej wnętrza, skąd zabrał w celu przywłaszczenia piłę spalinową S., dwie butle na gaz, kuchenkę turystyczną i maszynę do szycia o łącznej wartości 300 złotych, tj. czynu z art. 279§1 k.k. i za to wymierzył mu na podstawie tego przepisu karę roku pozbawienia wolności, zaś jej wykonanie warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 2 lata (art. 69§1 k.k. i art. 70§1 pkt 1 k.k.), zaliczając na poczet tej kary, w razie zarządzenia jej wykonania okres zatrzymania 31.01.2013 i 01.02.2013r. (art. 63§1 k.k.).

Z rozstrzygnięciem tym nie pogodził się oskarżony, który za pośrednictwem swego obrońcy zaskarżył wyrok w całości na swoją korzyść, zarzucając na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.:

1.  mający wpływ na treść wyroku błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę polegający na uznaniu, że oskarzony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 279§1 kk podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego takiego wniosku wyprowadzić nie można;

2.  mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania – przejawiającą się w niewłaściwym zastosowaniu art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk, a polegającą na zaniechaniu uwzględnienia wszystkich okoliczności sprawy i przekroczeniu dopuszczalnych granic swobodnej oceny dowodów, co znajduje wyraz w szczególności w całkowitym odrzuceniu wiarygodności wyjaśnień oskarżonego, a także zeznań świadków P. S. i K. L. i wadliwej ocenie zeznań E. Z. oraz K. S. jako pozbawionych dla sprawy znaczenia i w konsekwencji dowolnym przyjęciu przez Sąd I instancji, że oskarżony J. D. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu, pomimo tego, że prawidłowa ocena dowodów zgromadzonych w sprawie prowadzi do przeciwnego wniosku.

Na podstawie art. 427§1 kpk oraz art. 437 kpk skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku, poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd odwoławczy zważył co następuje:

Apelacja jest niezasadna w stopniu oczywistym.

Wbrew twierdzeniom apelującego sąd meriti prawidłowo zgromadził i ocenił wszystkie dowody, a wyprowadzone wnioski to konsekwencja jedynie słusznej, bo zgodnej z zasadami logiki i wiedzy, oceny tychże dowodów.

W pierwszej kolejności zauważyć należy, że zawiadomienie o przestępstwie złożył M. D., który doglądał działki A. S.. Zatem to on miał najpełniejsze i najbardziej aktualne informacje dotyczące stanu zabezpieczeń altany, jak też co do przedmiotów przechowywanych w tej altanie. Świadek ten kategorycznie stwierdził, że w czasie poprzedniej jego bytności w altanie, tj. 10.01.2012r. „wszystko było w porządku”, a o wybiciu szyby powiadomiony został 12.01.2012r. (k. 2v).

Tym samym rację ma sąd a quo, że dokonując ustaleń nie oparł się na zeznaniach K. S. (k. 117), która działką A. S. nie opiekowała się. Świadek ta w zakresie informacji dotyczących dozorowania działki wykazała się w istocie niewiedzą, ponieważ z jednej strony utrzymywałam, że nie wiedziała kto opiekę tę sprawował, z drugiej zaś określała, że „z tego co wie, to on / M. D./ bardzo rzadko na tej działce przebywał”. Zeznania te w żadnej mierze nie mogą stanowić podstawy dla ustaleń, których oczekuje skarżący, tj. uznania, że szyba w oknie altanki wybita była już wcześniej. Nic takiego z zeznań kobiety nie wynika.

Nie jest prawdą to, że K. S. miał poddać w wątpliwość okoliczność, iż szyba w oknie altanki wybita została pomiędzy 10 a 12.01.2012r., świadek wprost stwierdziła, że informacje o wybitej szybie miała od sąsiada J., a o n „nie mówił kiedy ta szyba mogła być wybita” (k. 118).

Również relacja E. Z. (k. 97v) nie może stanowić podstawy ustaleń, który wykluczyłyby sprawstwo J. D., ponieważ są ewidentnie tendencyjne i wewnętrznie niespójne oraz nielogiczne. Z jednej strony kobieta utrzymywała, że K. S. o włamaniu (wybitej szybie) do altanki powiadomił sąsiad J., z drugiej zaś twierdziła, że to od niej K. S. dowiedziała się kiedy miało dojść do włamania. Skoro przy tym szyba miała być wybita wcześniej, nie byłoby sensu kontaktować się z A. S. i M. D..

Nie sposób przy tym pominąć i tej okoliczności, która odnosi się do przesłuchania J. D., w trakcie którego przyznał się on do sprawstwa (k. 25). W jego toku oskarżony zmodyfikował pierwotne dane dotyczące okoliczności dokonania przestępstwa, ponieważ pierwotnie pomówił także P. S. i K. L. (k. 18). Gdyby więc istotnie wyjaśnienia te miały być wymuszone na oskarżonym, to irracjonalnym byłoby zastraszenie J. D. „częściowo”, tj. co do niego samego, zaś pozostawienie swobody wypowiedzi w części odnoszącej się do współsprawców. Znamienne jest i to, że już wówczas oskarżony zakwestionował rzetelność notatki urzędowej, co w sytuacji, gdyby rzeczywiście miał tak obawiać się jej autora, będąc tak zastraszonym, to trudno uwierzyć, że tylko na ten moment ów strach go opuścił.

Gdy nadto uwzględni się treść zeznań K. L. i P. S., co słusznie zaakcentował sąd orzekający (k.126 – 127), to nie ulega wątpliwości, że J. D. złożył wyjaśnienia dobrowolnie i przedstawił w nich rzeczywisty przebieg wydarzeń. Tym bardziej, że jak sam oskarżony przyznał, wyjaśnienia złożył przed funkcjonariuszem, z którym wcześniej nie miał kontaktu i który nie sporządzał notatki urzędowej.

W pełni zasadnie odmówił zatem sąd a quo wiary wyjaśnieniom J. D. z postępowania sądowego, ponieważ są nielogiczne i wewnętrznie sprzeczne.

Reasumując, ocena poszczególnych dowodów, którymi dysponował sąd I instancji, jak też wyprowadzone na tej podstawie wnioski są jedynie słusznymi, i nie pozostawiają żadnej wątpliwości co do tego, że J. D. jest sprawcą przypisanego mu przestępstwa kradzieży z włamaniem do altanki A. S..

Sugestie obrońcy, że szyba wybita została w innym czasie, a oskarżonemu co najwyżej przypisać by można czyn z art. 278§1 k.k., to niczym nie uzasadnione spekulacje i domniemania, które uzasadnienia w materiale dowodowym nie znajdują. Samo „dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań stron procesowych nie stanowi naruszenia przepisów art. 7 i 410 k.p.k.” (postanowienie SN z dnia 19.02.2014r. II KK 17/14, LEX nr 1425048).

Z tych też względów uznanie sprawstwa i winy oskarżonego jest oczywiście słuszne, zaś wymierzona kara pozbawienia wolności w wysokości najniższego ustawowego zagrożenia przewidzianego dla sprawców czynu z art. 279§1 k.k., to wynik nader wyważonego potraktowania okoliczności łagodzących i obciążających J. D.. Również zastosowanie środka probacji uznać należy uzasadnione z uwagi na właściwości i warunki osobiste oskarżonego.

Mając zatem powyższe na uwadze sąd odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Ponieważ J. D. korzystał z pomocy obrońcy z urzędu, a obrona ta nie została opłacona, sąd II instancji zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy wynagrodzenie, którego wysokość ustalona została zgodnie z brzmieniem§14 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej (Dz.U Nr 163, poz. 1348 ze zm.).