Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

  Dnia 21 czerwca 2013 roku

Sąd Rejonowy dla W. M. w W. II W. C.

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Monika Odzimkowska

Protokolant: Magdalena Turkot

po rozpoznaniu na rozprawie 4 czerwca 2013 roku w W. sprawy

z powództwa F. Ś.

przeciwko G. N. B.Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o ustalenie i zapłatę

1.  zasądza od pozwanego G. N. B. Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda F. Ś. kwotę 9.849,87 zł (dziewięć tysięcy osiemset czterdzieści dziewięć złotych 87/100) z ustawowymi odsetkami liczonymi od 12 lutego 2013 roku do dnia zapłaty;

2.  ustala, że nie istnieje wierzytelność pozwanego G. N. B. Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. wobec powoda F. Ś. z tytułu transakcji dokonanych wystawioną przez pozwanego i użytkowaną przez powoda na podstawie umowy nr (...) kartą płatniczą kip it simple w okresie od 15 do 22 października 2010 roku na terytorium Kanady;

3.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

4.  zasądza od pozwanego G. N. B. Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda F. Ś. kwotę 3.705,00 zł (trzy tysiące siedemset pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Monika Odzimkowska

II C 2834/12

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 21 czerwca 2013 r.

Powód F. Ś. wniósł przeciwko G. N. B. Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.:

1)  o ustalenie, że wierzytelność banku z tytułu transakcji dokonanych wystawioną przez pozwanego i użytkowaną przez powoda kartą płatniczą keep it simple w okresie od 9 do 22 października 2010 roku na terytorium K. nie istnieje,

2)  o zasądzenie kwoty 9.849,87 zł tytułem zwrotu kwoty wpłaconej przez powoda na rzecz pozwanego wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 20 listopada 2010 roku do dnia zapłaty,

3)  o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych albo spisu kosztów, jeśli taki zostałby przedłożony.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał:

29 października 2009 r. strony zawarły umowę o wydanie karty kredytowej keep it simple o numerze (...). 28 października 2010 roku powód otrzymał zestawienie transakcji dokonanych przedmiotową kartą kredytową, na którym znalazły się transakcje dokonane w dniach od 8 do 22 października 2010 roku na terytorium K. na łączną kwotę 8.137,81 (...). Natychmiast po otrzymaniu wyciągu powód telefonicznie zablokował możliwość korzystania z karty gdyż nie dokonał żadnej z w/w transakcji wyszczególnionych w zestawieniu oraz, nie udostępniał on innym osobom karty kredytowej, jej numeru oraz numeru (...). W okresie, w którym dokonywane były transakcje powód przebywał na terytorium R. P., świadcząc m.in. usługi na rzecz Komendy Powiatowej Policji w G. oraz Zakładu Opieki Zdrowotnej w G. oraz dokonując transakcji inną kartą kredytową posiadaną przez niego. Powód 1 listopada 2010 roku, zgodnie z § 12 ust. 1 regulaminu kart kredytowej keep it simple, złożył reklamację w O. F. S.A. wskazując, że nie dokonał przedmiotowych transakcji a karta znajdowała się w jego posiadaniu. Wobec otrzymania wyciągu z rachunku karty wykazującego zadłużenie, w dniu 19 listopada 2010 roku powód dokonał przelewu na rachunek bankowy pozwanego kwoty 11.521,24 zł, z czego kwota 9.849,87 zł dotyczyła w/w transakcji których nie dokonał. Pozwany pismem z dnia 3 grudnia 2010 r. odmówił uznania reklamacji podnosząc, iż przedmiotowe transakcje zostały dokonane przy użyciu karty i były autoryzowane, natomiast pismem z dnia 26 stycznia 2011 r. pozwany zawiadomił powoda o zaległości w spłacie należności minimalnej oraz wezwał do spłaty zaległości w terminie 7 dni. 7 marca 2011 r. pozwany poinformował powoda również, iż w dniach 1 i 2 grudnia 2010 r. otrzymał kopie rachunków dotyczących transakcji i wobec braku potwierdzeń transakcji na kwoty 75,36 (...), 8,50 (...) oraz 196,32 (...) zmniejszył o sumę tych kwot zobowiązanie powoda. Pozwany stwierdził ponadto, że brak jest podstaw do podejrzeń, że karta został skopiowana lub użyta przez nieuprawnioną osobę. (pozew k. 1-10)

Pozwany G. N. B.Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w części dotyczącej żądania zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda kwoty 9.849,87 zł tytułem zwrotu kwoty wpłaconej przez powoda na rzecz pozwanego wraz z odsetkami od dnia 20 listopada 2010 r. do dnia zapłaty a ponadto o zasądzenie na jego rzecz od powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W pozostałym zakresie uznał przedmiotowe powództwo.

W uzasadnieniu pozwany wskazał:

Powód dochodzi zapłaty na swoją rzecz kwoty 9.849,87 zł jako świadczenia nienależnego, które w dniu 19 listopada 2010 r. wpłacił na rachunek karty kredytowej. Powód dokonał spłaty zadłużenia na karcie „wobec otrzymania wyciągu z karty” mimo, iż kwestionował fakt dokonania spornych transakcji. Tym samym, zdaniem pozwanego powód potwierdził, że w chwili dokonywania wpłaty spornej kwoty na rachunek pozwanego posiadał wiedzę, że nie był zobowiązany do zwrotu kosztów związanych z dokonaniem spornych transakcji. (odpowiedź na pozew k. 89-90)

Sąd ustalił, co następuje:

Powód F. Ś. w dniu 29 października 2009 roku zawarł z pozwanym G. N. B. S.A. z siedzibą w W. umowę o wydanie karty kredytowej keep it simple o numerze (...). (bezsporne, umowa k. 27 - 23)

W dniu 28 października 2010 r. powód otrzymał zestawienie transakcji dokonanych przedmiotową kartą kredytową, na którym znalazły się transakcje dokonane w dniach od 9 do 22 października 2010 r. na terytorium K. na łączną kwotę 8.137,81 (...). W okresie tym powód nie wyjeżdżał z kraju, przebywał na terenie P. świadcząc usługi lekarskie na rzecz K. Powiatowej Policji w G. oraz Zespołu (...) w G. w D. P. D.. (bezsporne; zaświadczenia k. 33-34, zeznania powoda k. 137-139)

Powód zadzwonił na infolinię pozwanego i zastrzegł kartę. W dniu 8 listopada 2010 złożył zgodnie z § 12 ust. 1 regulaminu karty kredytowej reklamację, w której wskazał, iż nie dokonał przedmiotowych transakcji, a karta znajdowała się w jego posiadaniu. (bezsporne; reklamacja transakcji k. 31-32)

Od pracownika banku powód otrzymał informację, iż zgodnie z § 12 pkt. 7 „Regulaminu karty kredytowej keep it simple” zgłoszenie reklamacji nie zwalnia go z terminowej spłaty kwot wskazanych na wyciągu. (Regulamin karty kredytowej keep it simple k. 106-113; zeznania powoda k. 137-139)

W związku z powyższym powód w dniu 19 listopada 2010 r. dokonał spłaty zaległości jaka ciążyła na jego koncie, mimo kwestionowania w/w transakcji. Po dokonaniu wpłaty powód otrzymał informację w dniu 3 grudnia 2010 r. od pozwanego, iż ten nie uwzględnił jego reklamacji dotyczącej kwestionowanych transakcji. Pozwany odmówił uznania reklamacji twierdząc, że przedmiotowe transakcje zostały dokonane przy użyciu karty i były autoryzowane. Pozwany pismem z dnia 26 stycznia 2011 r. zawiadomił powoda o zaległości w spłacie należności minimalnej oraz wezwał do jej zapłaty w terminie 7 dni. (twierdzenie bezsporne, potwierdzenie operacji k. 35, pismo z dnia 3.12.2010 r. k. 36, pismo z dnia 26.01.2011 r. k. 37)

Pozwany w piśmie z dnia 7 marca 2011 r. stwierdził, że w związku z brakiem otrzymania kopii rachunków dotyczących kwot 75,36 (...), 8,50 (...) oraz 196,32 (...) zmniejszył o sumę tych kwot zobowiązanie powoda. Pozwany wskazał ponadto, że brak jest podstaw do podejrzeń, że karta został skopiowana lub użyta przez nieuprawnioną osobę. (odpowiedz na skargę, k.38)

W dniu 15 września 2011 r. powód wypowiedział pozwanemu umowę o kartę kredytową. W dniu 19 września 2011 roku wystosował do pozwanego wezwanie do zajęcia ostatecznego stanowiska w sprawie wniesionej skargi na nieautoryzowane transakcje wraz z wezwaniem do zapłaty. Powód w skardze wezwał również pozwanego do zwrotu nienależnie zapłaconej kwoty 9.849,87 zł. (okoliczności bezsporne, wypowiedzenie k. 40-41, wezwanie - k. 42)

Ustalenia faktyczne w/w były w zasadniczej i najistotniejszej części bezsporne. Ponadto potwierdzały je dokumenty prywatne i urzędowe znajdujące się w aktach sprawy, które nie budziły wątpliwości w zakresie ich treści i pochodzenia od poszczególnych osób. Ich prawidłowości i prawdziwości nie kwestionowała żadna ze stron w toku niniejszego postępowania. W ocenie Sądu za wiarygodne należy uznać również zeznania powoda, bowiem są one spójne i układają się w logiczną całość, a nadto ich moc dowodową potwierdza pozostały zebrany w sprawie materiał dowodowy.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w zakresie w jakim Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 9.849,87 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 12 lutego 2013 r. do dnia zapłaty, jak również w zakresie ustalenia, że nie istnieje wierzytelność pozwanego wobec powoda z tytułu transakcji dokonanych wystawioną przez pozwanego i użytkowaną przez powoda na podstawie umowy nr (...) kartą płatniczą keep it simple w okresie od 15 do 22 października 2010 oku na terytorium K..

W pozostałym zakresie powództwo należało oddalić, mimo jego uznania z uwagi na niedopuszczalność tegoż uznania w tym zakresie.

Okolicznościami bezspornymi pomiędzy stronami pozostawało to, iż między powodem F. Ś. a G. N. B. Spółka Akcyjna z siedzibą w W., została zawarta w dniu 29 października 2009 roku umowa o kartę kredytową keep it simple numer (...). Bezspornym pozostawało również to, że powód na podstawie wskazanej umowy otrzymał zestawienie transakcji dokonanych przedmiotową kartą kredytową w dniach 9 do 22 października 2010 roku na terytorium K. na kwotę na kwotę 9.849,87 zł, które to zadłużenie spłacił.

Pozwany uznał powództwo w zakresie w jakim powód twierdził, iż ma interes prawny w ustaleniu, że nie istnieje wierzytelność pozwanego wobec niego z tytułu transakcji dokonanych wystawioną przez pozwanego i użytkowaną przez powoda kartą płatniczą keep it simple w w/w okresie od 9 do 22 października 2010 roku na terytorium K. na kwotę łączną dochodzoną pozwem.

Spór pomiędzy stronami dotyczył kwestii, czy powodowi przysługuje oprócz roszczenia o ustalenie, również roszczenie o zapłatę kwoty 9.849,87 zł tytułem zwrotu spełnienia nienależnego świadczenia.

Pozwany podniósł, iż powód dokonał spłaty zadłużenia na karcie, pomimo kwestionowania faktu dokonania spornych transakcji. Pozwany podkreślił, iż wyłączone jest roszczenie o dokonanie zwrotu nienależnie spełnionego świadczenia, w sytuacji, gdy spełniający je miał świadomość, że nie jest do niego zobowiązany.

Zgodnie z art. 410 § 2 k.c. świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia.

Przepis art. 411 pkt 1 k.c. stanowi natomiast, że nie można żądać zwrotu świadczenia jeżeli spełniający świadczenie wiedział, że nie był do świadczenia zobowiązany, chyba, że spełnienie świadczenia nastąpiło z zastrzeżeniem zwrotu albo w celu uniknięcia przymusu lub w wykonaniu nieważnej czynności prawnej.

Przepis ten wymaga zatem świadomości zobowiązanego, że spełnia on świadczenie nienależne. W orzecznictwie przyjmuje się, że spełniający świadczenie nie wie, że nie jest do świadczenia zobowiązany (art. 411 pkt 1 k.c.), gdy działa pod wpływem błędu, to znaczy pozostaje w przekonaniu, że spełnia należne świadczenie, podczas gdy przekonanie to nie ma oparcia w okolicznościach lub jest wynikiem mylnego o nich wyobrażenia. Nie ma przy tym znaczenia przez kogo błąd został wywołany i że spełniający świadczenie, przy dołożeniu należytej staranności mógł się dowiedzieć, że do świadczenia nie jest zobowiązany, a nawet że błąd został zawiniony przez spełniającego świadczenie (wyrok SA w W. z dnia 29 listopada 2012 r., VI ACa 681/12, LEX nr 1293075). Ponadto "wiedza" w rozumieniu art. 411 pkt 1 k.c. jest to całkowita świadomość tego, iż świadczenie się nie należy i że spełniający je może bez ujemnych dla siebie konsekwencji prawnych go nie wykonać, a mimo to je spełnia (wyrok SA w P. z dnia 29 września 2010 r., I ACa 686/10, LEX nr 756706).

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił, iż powód nie mógł wykonać transakcji na terytorium K., gdyż przebywał w tym czasie na terytorium R. P.. Należy również podkreślić, że pozwany nie wykazał aby transakcja płatnicza była autoryzowana przez powoda lub, że została wykonana prawidłowo, w myśl obowiązku nałożonego na niego w art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych, który stanowi, iż ciężar udowodnienia tego faktu spoczywa na dostawcy. Ponadto ust. 2 przepisu określa, że wykazanie przez dostawcę zarejestrowanego użycia instrumentu płatniczego nie jest wystarczające do udowodnienia, że transakcja płatnicza została przez użytkownika autoryzowana. Dostawca jest obowiązany udowodnić inne okoliczności wskazujące na autoryzację transakcji płatniczej przez płatnika albo okoliczności wskazujące na fakt, że płatnik umyślnie doprowadził do nieautoryzowanej transakcji płatniczej, albo umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa dopuścił się naruszenia co najmniej jednego z obowiązków, o których mowa w art. 42. Okoliczności te nie zostały przez pozwanego wykazane, a wręcz przeciwnie pozwany uznając powództwo w zakresie ustalenia nieistnienia przedmiotowej wierzytelności, przyznał, że świadczenie otrzymane przez niego tytułem spłaty zadłużenia w okresie od 9 do 22 października 2010 roku jest nienależne w rozumieniu art. 410 § 2 k.c.

Nie ulega również wątpliwości, że powód nie mógł mieć świadomości, iż spełnia świadczenie nienależne. Zgodnie z § 12 pkt. 7 „Regulaminu karty kredytowej keep it simple”, do którego postanowień powód się zastosował, zgłoszenie reklamacji nie zwalnia klienta z terminowej spłaty kwot wskazanych na wyciągu. Jak wynika w sposób niewątpliwy z zebranego w sprawie materiału dowodowego powód był dodatkowo utwierdzany w przekonaniu przez pracowników pozwanego, iż musi spłacić zadłużenie, bez względu na fakt kwestionowania przedmiotowych transakcji. Pracownicy pozwanego informowali go o treści Regulaminu, w tym o procedurze obowiązującej w B., tym samym o konieczności spłaty zadłużenia pod rygorem naliczenia odsetek i wpisania do Biura I. K. S.A. w W. jako osoby, która nie wywiązuje się ze spłaty swoich zobowiązań. Powód działał więc w przeświadczeniu konieczności spłaty zadłużenia karty kredytowej będącej konsekwencją zapisów Regulaminu i procedur obowiązujących w B., oraz o zwrocie wpłaconej kwoty po rozpoznaniu reklamacji z uwagi na niedokonanie przez niego zakwestionowanych transakcji. Nie bez znaczenia pozostaje również to, iż powód otrzymał odmowę uznania jego reklamacji dopiero po spłacie zadłużenia, będącej następstwem prawidłowego wywiązania się przez niego z umowy łączącej go z pozwanym.

Tak więc, skoro zgodnie z umową łączącą strony i wobec zapewnień pracownika banku powód był zobowiązany do uprzedniej spłaty „zadłużenia” by rozpoznana była jego reklamacja dotycząca żądania banku i zastosował się do tego zobowiązania wynikającego z umowy, nie można mu czynić zarzutu z art. 411 pkt 1 kc. Spełnienie świadczenia było bowiem warunkiem rozpoznania reklamacji, co było oczywiste dla obu stron, a zgłoszone wcześniej zastrzeżenia w reklamacji były wystarczające dla uznania, iż powód spłaca zadłużenie z zastrzeżeniem żądania zwrotu zawartego w istocie w samej uprzednio złożonej reklamacji. Inna interpretacja łączącej strony umowy w kontekście art. 411 pkt 1 kc musiałaby prowadzić do naruszenia zasady nakładającej obowiązek wzajemnej lojalności pomiędzy kontrahentami i stanowiłaby zaprzeczenie funkcji art. 411 pkt 1 kc.

Postanowienia umowy łączącej strony narzucające klientowi banku obowiązek spłaty zadłużenia niezależnie od tego czy je kwestionuje czy też nie narzucają przyjęcie fikcji, iż spełniając świadczenie klient czyni to z zastrzeżeniem zwrotu, bądź też że strony w umowie wyłączyły w tym zakresie stosowanie art. 411 pkt 1 kc.

Tak czy inaczej zarzut pozwanego oparty na w/w art. 411 pkt 1 kc w świetle powyższych ustaleń i rozważań należało uznać za chybiony. Sąd zauważa przy tym niepokojącą dwoistość zachowania pozwanego, który jako instytucja zaufania publicznego, najpierw żąda spłaty zadłużenia, pomimo kwestionowania przez powoda określonych transakcji, by następnie odmówić jej zwrotu bez udowodnienia, że transakcje rzeczywiście zostały przez powoda wykonane, zgodnie z ciążącym na nim obowiązku z wyżej wskazanej ustawy o usługach płatniczych. Co należy podkreślić, pozwany przy pierwszej czynności procesowej - w odpowiedzi na pozew, uznał powództwo w zakresie ustalenia nieistnienia przedmiotowej wierzytelności, tym samym przyznał, iż nie powinien otrzymać spłaty należności kwestionowanych transakcji.

W przedmiocie odsetek należnych powodowi od żądanej kwoty Sąd podziela stanowisko przestawione w orzecznictwie, zgodnie z którym roszczenie o zwrot nienależnego świadczenia staje się wymagalne w terminie, w którym powinno być spełnione zgodnie z art. 455 k.c., a więc od dnia wezwania bezpodstawnie wzbogaconego do zwrotu świadczenia (uchwała SN z dnia 26 listopada 2009 r., III CZP 102/09, OSNC 2010/5/75). Powód nie przedstawił dowodów świadczących o doręczeniu pozwanemu wezwania do zwrotu nienależnie otrzymanego świadczenia już w dniu 20 listopada 2010 r., tj. dniu, od którego domagał się zasądzenia odsetek. Należało zatem przyjąć, że pozwany został wezwany do zwrotu dopiero w momencie doręczenia mu odpisu pozwu wraz z załącznikami. Mając jednak na uwadze, że Sąd nie dysponuje w aktach sprawy zwrotnym potwierdzeniem doręczenia pozwanemu odpisu pozwu wraz z załącznikami, odsetki od dłużnej kwoty zostały zasądzone od dnia 12 lutego 2013 r., tj. dnia nadania przez pozwanego odpowiedzi na pozew. W tym bowiem dniu można w sposób niewątpliwy uznać, że pozwany dowiedział się o obowiązku zwrotu otrzymanej spłaty zadłużenia.

Mając powyższe na uwadze należało orzec, jak w pkt. I i częściowo III wyroku na mocy w/w przepisów oraz art. 481 § 1 i 2 kc.

Przedmiotem drugiego z żądań pozwu było ustalenie, że wierzytelność przysługująca pozwanemu wobec powoda z tytułu transakcji dokonanych wystawioną przez pozwanego i użytkowaną przez powoda kartą płatniczą keep it simple w okresie od 9 do 22 października 2010 r. na terytorium K. nie istnieje.

Stosownie do treści art. 189 k.p.c. powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Z analizy wskazanego wyżej przepisu wynika w sposób jednoznaczny, że istnieją dwa warunki uwzględnienia powództwa o ustalenie. Pierwszy sprowadza się do występowania zgodności stanu opisanego w żądaniu z rzeczywistym stanem prawnym. Drugi warunek uwzględnienia powództwa o ustalenie to istnienie interesu prawnego. Przyjmuje się, że interes prawny w przypadku ustalenia praw, czy stosunków prawnych występuje z reguły, gdy istnieje niepewność danego prawa lub stosunku prawnego.

Należy podkreślić, iż interes prawny do wytoczenia powództwa o ustalenie istnienia lub nieistnienia prawa lub stosunku prawnego w zasadzie nie zachodzi, jeżeli zainteresowany może na innej drodze osiągnąć w pełni ochronę swoich praw (postanowienie SN z dnia 29 października 2009 r., III CZP 79/09, LEX nr 533836). W orzecznictwie i doktrynie panuje zgodny pogląd, iż dalej idącą ochroną powoda jest powództwo o świadczenie, w którym zawiera się jednocześnie ustalenie, że powodowi należy się zapłata określonej kwoty.

Sąd miał na uwadze, że roszczenie powoda co do ustalenia zostało w całości uznane przez pozwanego. Należy jednak podkreślić, iż uznanie tego roszczenia w zakresie w jakim dotyczyło okresu od 9 do 14 października 2010 roku jest niedopuszczalne. Powód dochodził bowiem dalej idącym roszczeniem niż ustalenie, zapłaty nienależnie uiszczonej kwoty 9.849,87 zł, które to roszczenie częściowo skonsumowało roszczenie o ustalenie. Roszczenie o ustalenie było zatem dopuszczalne w pozostałej części tj. co do żądanych przez bank należności za okres od 15 do 22.10.2010 r. za który to okres należności powód nie spełnił, a więc nie może dochodzić ich zwrotu.

Mając powyższe na uwadze na mocy w/w przepisów oraz art. 213 § 2 kpc uznając, iż w części uznanie powództwa jako sprzeczne z art. 189 kpc jest niedopuszczalne należało orzec, jak w pkt. II i częściowo III wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c. uznając, iż powód uległ w swych żądaniach pozwanemu jedynie co do nieznacznej części. Na zasądzoną z tego tytułu od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.705 zł złożyły się: opłata od pozwu w wysokości 1.288 zł oraz koszty zastępstwa procesowego pełnomocnika powoda będącego radcą prawnym w wysokości 2.400 zł, ustalone w oparciu o § 6 pkt. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.), powiększone o kwotę 17 zł opłaty skarbowej od dokumentu pełnomocnictwa.

Zarządzenie:

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego.