Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE

Powód – W. N. żądał w pozwie zasądzenia na jego rzecz od pozwanego A. K. kwoty 25.373, 74 zł wraz z należnymi odsetkami oraz kosztami procesu. Wyrokiem z dnia 20 lipca 2011 r. Sąd Rejonowy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu oraz rozstrzygnął o kosztach procesu. Wyrok ten utrzymał w mocy Sąd Okręgowy w Bydgoszczy rozstrzygając wyrokiem z dnia 9 lutego 2012 r. o oddaleniu apelacji pozwanego.

W skardze o wznowienie postępowania wnosząc o uchylenie wyroku w całości i zasądzenie kosztów postępowania, pozwany twierdził, iż wyrok zapadł w oparciu o dokumenty, które zostały podrobione, sfałszowane. Pozwany wskazywał, iż w postanowieniu o umorzeniu dochodzenia stwierdzono, że doszło do podrobienia faktur, które były podstawą do wydania orzeczenia w sprawie VIII GC 683/11.

W odpowiedzi na skargę powód wniósł o oddalenie skargi oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania. Podczas rozprawy w dniu 16 grudnia 2014 r. powód podniósł również, iż skarga została złożona po terminie wyznaczonym w art. 407 § 1 k.p.c.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Skarga podlegała odrzuceniu.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż w myśl art. 403 § 1 pkt 1 k.p.c. można żądać wznowienia na tej podstawie, że wyrok został oparty na dokumencie podrobionym lub przerobionym albo na skazującym wyroku karnym, następnie uchylonym. Skargę o wznowienie opartą na tej podstawie w myśl art. 407 §1 k.p.c. wnosi się w terminie trzymiesięcznym; termin ten liczy się od dnia, w którym strona dowiedziała się o podstawie wznowienia, a gdy podstawą jest pozbawienie możności działania lub brak należytej reprezentacji - od dnia, w którym o wyroku dowiedziała się strona, jej organ lub jej przedstawiciel ustawowy.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z dnia 10 lipca 2013 r. II PZ 13/13 czyn polegający na podrobieniu (przerobieniu) dokumentu można wykazać w sprawie ze skargi o wznowienie postępowania za pomocą wszelkich dostępnych środków dowodowych, w tym celu można w szczególności posłużyć się aktami postępowania karnego. Nie zmienia to jednak tego, że bieg terminu zakreślonego w art. 407 § 1 k.p.c. rozpoczyna się z dniem, w którym strona dowiedziała się o podrobieniu bądź sfałszowaniu dokumentu. Przy tym należy mieć na uwadze, że "dowiedzenie się o podstawie wznowienia" (art. 407 § 1 k.p.c.) w odniesieniu do podstawy wznowienia, o której mowa w art. 403 § 1 pkt 1 k.p.c., nie oznacza uzyskania pewności co do podrobienia (przerobienia) dokumentu, lecz chodzi o powzięcie przez stronę uprawdopodobnionej, wiarygodnej informacji, że nastąpiło fałszerstwo dokumentu, który był podstawą wyrokowania w prawomocnie zakończonej sprawie.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, iż o okoliczności ewentualnego „oparcia wyroku na dokumentach”, w postaci faktur VAT nr (...) które pozwany uważa za podrobione, dowiedział się on ostatecznie z uzasadnienia wyroku Sądu Odwoławczego, które jak wynika z akt sprawy doręczono pełnomocnikowi pozwanego w dniu 9.03.2012 r. (k.130 akt)

Następnie uprawdopodobnione podejrzenie co do kwestii podrobienia w/w dokumentów pozwany uzyskał już po otrzymaniu prywatnej ekspertyzy z dnia 29.01.2013 r. Z całą pewnością zaś takie wystarczające uprawdopodobnienie pozwany uzyskał już z chwilą odebrania ekspertyzy policyjnej, sporządzonej przez nadkom. mgr P. Z., w której stwierdzono, iż podpisy na fakturach „nie są autentyczne”. Jak wynika z akt dochodzenia, ekspertyzę te pozwany odebrał w dniu 19.12.2013 r. ( k. 510 akt sprawy karnej). Wówczas to zatem pozwany dysponował najpóźniej podstawą do złożenia skargi o wznowienie, zaś oczekiwanie na weryfikację tej informacji w postępowaniu karnym nie było konieczne, a przede wszystkim nie miało wpływu na bieg terminu określonego w art. 407 §1 k.p.c. (zob. stanowisko Sądu Najwyższego w analogicznej sprawie - II PZ 13/13, LEX)

Oznacza to, iż pozwany składając skargę o wznowienie w dniu 30 kwietnia 2014 r. (k. 147 akt), nie dochował trzymiesięcznego terminu określonego w art. 407 §1 k.p.c., co skutkuje odrzuceniem skargi w oparciu o art. 410 §1 k.p.c. Zgodnie z powołanym przepisem Sąd odrzuca skargę wniesioną po upływie przepisanego terminu, niedopuszczalną lub nieopartą na ustawowej podstawie.

Dodatkowo należy wskazać na stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uzasadnieniu postanowienia z dnia 16 maja 2008 r., III CZ 20/08, LEX. W uzasadnieniu tym Sąd Najwyższy stwierdził, iż skarga o wznowienie postępowania z przyczyn określonych w art. 403 § 1 pkt 1 k.p.c. dopuszczalna jest tylko wówczas, gdy strona nie mogła z przyczyn faktycznych lub prawnych uzyskać uwzględnienia zarzutu przerobienia dokumentu poprzez zwyczajne środki procesowe lub zaskarżenia, a przeszkodą taką mogą być jedynie okoliczności, które obiektywnie uniemożliwiały jej podniesienie takiego zarzutu w postępowaniu objętym skargą o wznowienie. W świetle powyższego należy zatem wskazać, iż dokumenty, co do których pozwany w skardze o wznowienie podnosi zarzut przerobienia, cały czas znajdowały się w aktach poprzedniej sprawy, podstawy do twierdzenia o ich przerobieniu były zatem wówczas takie same jak obecnie i zarzuty w tym przedmiocie mogły być zgłoszone przez pozwanego już w sprawie objętej skargą o wznowienie. W postępowaniu tym pozwany kwestionował zresztą autentyczność podpisów na fakturach już na etapie sprzeciwu od nakazu zapłaty (k.23-24 akt), następnie w piśmie procesowym z dnia 2.07.2012 r. (k. 78 -79 akt) oraz na rozprawie w dniu 6 lipca 2011 r. (k. 86 akt). Kwestie te podlegały zatem rozważeniu przez sądy w normalnym toku instancyjnym. Należy przy tym zaznaczyć, iż pozwany na poparcie swych twierdzeń o przerobieniu podpisów, nie zdecydował się na złożenie wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z dziedziny badania pisma. Nie sposób przyjąć aby takie zaniechanie wynikało z jakichkolwiek obiektywnych przyczyn faktycznych czy prawnych, a raczej z taktyki prowadzenia procesu przez pełnomocnika pozwanego. Potwierdzają to pośrednio zeznania pozwanego złożone w postępowaniu karnym, w których to wskazał on, iż „ obrońca mój w sprawie cywilnej zapewniał mnie, że kwestia sfałszowania dokumentów nie ma żadnego znaczenia bo on i tak wygra sprawę. Dlatego wcześniej nie składałem na policji zawiadomienia„ (k. 6 akt karnych). W ocenie Sądu Okręgowego skarga była zatem niedopuszczalna również i z tej przyczyny.

Mając zatem na uwadze powyższe, w oparciu o art. 410 §1 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji.

O kosztach orzeczono w myśl art. 98 k.p.c. Powód – W. N. w postępowaniu ze skargi był reprezentowany przez pełnomocnika prawnego i w związku z tym poniósł koszty związane ze skargą o wznowienie postępowania. Powód wygrał sprawę w całości, a zatem należało zgodnie z jego wnioskiem zasądzić na jego rzecz koszty w postaci wynagrodzenia pełnomocnika procesowego obliczone zgodnie z § 6 pkt 5 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490 j.t.) w kwocie 1200 zł.