Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKa 259/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 stycznia 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący

SSA Andrzej Czapka

Sędziowie

SSA Halina Czaban

SSA Janusz Sulima (spr.)

Protokolant

Barbara Mosiej

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Białymstoku – Beaty Kwiećkowskiej – delegowanej do Prokuratury Apelacyjnej

po rozpoznaniu w dniu 20 stycznia 2015 roku sprawy:

R. U. (1) oskarżonego o czyny z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 263 §2 k.k., art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k., art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.,

K. K. (1) oskarżonego o czyny z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 §1 k.k., art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 §1 k.k., z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.,

P. L. (1) oskarżonego o czyny z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii,

K. K. (2) oskarżonego o czyn z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii,

E. B. oskarżonego o czyn z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii,

z powodu apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Białymstoku

z dnia 1 października 2014 r., sygn. akt III K 55/13

I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1. w stosunku do oskarżonego K. K. (2):

a. przyjmując za podstawę wymiaru kary za czyn przypisany mu w punkcie A art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (t. j. Dz. U. z 2012 roku, Nr 124) w zw. z art. 60 §2 k.k. w zw. z art. 60 §6 pkt 2 k.k. w zw. z art. 33 §1 i 3 k.k., łagodzi orzeczone wobec tego oskarżonego kary: pozbawienia wolności do lat 2 (dwóch) oraz grzywny do 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na 10 (dziesięć) złotych,

b. na podstawie art. 69 §1 i 2 k.k., art. 70 §1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza tytułem próby na okres 4 (czterech) lat,

c. uchyla orzeczenie z punktu I.4 o zaliczeniu na poczet wymierzonej kary pozbawienia wolności okresu tymczasowego aresztowania i na podstawie art. 63 §1 k.k. na poczet orzeczonej wobec tego oskarżonego kary grzywny zalicza okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 5 lutego 2012 roku do dnia 25 marca 2012 roku, przyjmując jeden dzień pozbawienia wolności w sprawie za równoważny dwóm dziennym stawkom grzywny,

2. w stosunku do oskarżonego P. L. (1):

3. w stosunku do oskarżonego K. K. (1):

a. uchyla orzeczone wobec tego oskarżonego łączne kary pozbawienia wolności i grzywny,

b. w ramach czynu zarzuconego temu oskarżonemu w punkcie VII uznaje go za winnego tego, że 28 stycznia 2012 roku w B., wbrew przepisom art. 33-35 i 37 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii posiadał znaczną ilość środka odurzającego w postaci 50 gramów ziela konopi innych niż włókniste oraz chcąc, aby R. U. (1), wbrew powołanym przepisom, uczestniczył w obrocie znaczną ilością tego środka odurzającego, ułatwił to, organizując jego spotkanie z nieustaloną osobą, mającą sprzedać R. U. (1) 0,5 kg ziela konopi innych niż włókniste, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności wymierzonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. czynu z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (t. j. Dz. U. z 2012 roku, Nr 124) w zb. z art. 18 §3 k.k. w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (t. j. Dz. U. z 2012 roku, Nr 124) w zw. z art. 11 §2 k.k. w zw. z art. 64 §1 k.k. i za ten czyn na podstawie 19 §1 k.k. w zw. art. 56 ust. 3 ustawy z dnia z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (t. j. Dz. U. z 2012 roku, Nr 124) w zw. z art. 19 §2 k.k. w zw. z art. 60 §1 k.k. w zw. z art. 60 §6 pkt 3 k.k. w zw. z art. 33 §1 i 3 k.k. w zw. z art. 11 §3 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz 30 (trzydzieści) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na 10 (dziesięć) złotych,

c. na podstawie art. 85 k.k., art. 86 §1 i 2 k.k. orzeka wobec niego kary łączne: 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz 200 (dwieście) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na 10 (złotych);

d. na podstawie art. 62 k.k. orzeka wobec K. K. (1) terapeutyczny system wykonania wymierzonej wobec niego łącznej kary pozbawienia wolności w związku z jego uzależnieniem od narkotyków,

4. w stosunku do oskarżonego E. B.:

a. uchyla orzeczony wobec tego oskarżonego w punkcie H.3 środek karny z art. 71 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (t. j. Dz. U. z 2012 roku, Nr 124);

II. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałym zakresie;

III. zasądza na rzecz Skarbu Państwa tytułem jednej opłaty za obie instancje od oskarżonych: K. K. (2) i P. L. (1) po 500 złotych, K. K. (1) 800 złotych, tytułem opłaty za II instancję od oskarżonych: R. U. (1) 800 złotych, E. B. 440 złotych oraz obciąża oskarżonych pozostałymi kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze w częściach im przypadających.

UZASADNIENIE

R. U. (1), K. K. (1), P. L. (1) i K. K. (2) zostali oskarżeni o to, że: I. w okresie od 30 stycznia 2012 r. do dnia 05.02.2012 r. działając wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wzięli udział w wewnątrzwspólnotowym nabyciu oraz przewozie środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste w znacznej ilości, tj. ok. 7481,5 gram, w ten sposób, że nabyli wskazaną powyżej substancję w okresie od 30 stycznia 2012 r. do dnia 05.02.2012 r. na terenie Holandii, a następnie w dniu 05 lutego 2012 r. P. L. (1) jako pasażer busa marki M. (...) o nr rej. (...) wwiózł ją na teren Rzeczypospolitej Polskiej, tj. o czyn z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

R. U. (1) został nadto oskarżony o to, że:

II. w okresie od 28 stycznia 2012 roku do dnia 30 stycznia 2012 r. w B., pomimo braku wymaganego prawem zezwolenia na posiadanie broni i amunicji, posiadał broń palną myśliwską i amunicję w ilości co najmniej dwa naboje do opisanej broni, tj. o czyn z art. 263§2 k.k.

III. w bliżej nieustalonym czasie w okresie od co najmniej lipca 2011 r. do listopada 2011 r. w B., działając wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, co najmniej dwudziestokrotnie udzielił nieodpłatnie E. B. środka odurzającego w postaci marihuany w ilości łącznej co najmniej 4 gram, tj. o czyn z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.

IV. w bliżej nieustalonym czasie w 2010 r. w B., działając wbrew przepisom ustawy, co najmniej jednokrotnie udzielił nieodpłatnie Ł. R. środka odurzającego w postaci marihuany poprzez wspólne wypalenie 1 skręta, tj. o czyn z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

V. w okresie od co najmniej 26 stycznia 2012 r. do dnia 29 stycznia 2012 r. w B., wbrew przepisom art. 33-35 i 37 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, działając w krótkich odstępach czasu w realizacji z góry powziętego zamiaru, czynił przygotowania do uczestniczenia w obrocie środkami odurzającymi oraz substancjami psychotropowymi w znacznych ilościach, w ten sposób, że:

-: w dniu 26 stycznia 2012 r. w rozmowie telefonicznej z nieustaloną dotychczas osobą z Wielkiej Brytanii posługującą się numerem (...) poczynił uzgodnienia co do zebrania informacji odnośnie możliwości nabycia substancji psychotropowej w postaci extazy, ceny nabycia, a następnie jej dalszej odsprzedaży rozmówcy nie będącemu konsumentem,
-: w dniu 28 stycznia 2012 r. wszedł w porozumienie z K. K. (1) co do umówienia przez tegoż spotkania z nieustaloną dotychczas osobą w celu nabycia przez R. U. (1) 0,5 kg ziela konopi innych niż włókniste,
-: w dniu 29 stycznia 2012 r. wszedł w porozumienie z osobą posługująca się numerem (...) – E. B. - co do możliwości załatwienia przez niego co najmniej 50 gram ziela konopi innych niż włókniste po cenie czarnorynkowej co najmniej 900 zł od innej nieustalonej osoby,
-: w dniu 29 stycznia 2012 r. w trakcie rozmowy telefonicznej z nieustaloną dotychczas osobą posługującą się numerem (...) zbierał informacje dotyczące możliwości nabycia substancji psychotropowej w postaci extazy oraz czarnorynkowej ceny jej nabycia, tj. o czyn z art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.

VI. w bliżej nieustalonym czasie, w okresie od września 2011 r. do dnia 30 stycznia 2012 r. w B., działając wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, co najmniej dwukrotnie udzielił nieodpłatnie K. K. (1) środka odurzającego w postaci marihuany w ilości łącznej co najmniej 1 gram, poprzez wspólne wypalenie, tj. o czyn z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.

K. K. (1) został nadto oskarżony o to, że:

VII. w dniu 28 stycznia 2012 roku w B., wbrew przepisom art. 33-35 i 37 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, działając w krótkich odstępach czasu w realizacji z góry powziętego zamiaru, brał udział w obrocie środkiem odurzającym w postaci ziela konopi innych niż włókniste, w ten sposób, że w opisanej wyżej dacie nabył co najmniej 50 gram wymienionego wyżej środka odurzającego od nieustalonej dotychczas osoby za nieustaloną dokładnie kwotę, nie mniej jednak niż 1000 zł w celu jego dalszej dystrybucji oraz tego samego dnia działając w zamiarze, by R. U. (1) wziął udział w obrocie środkiem odurzającym udzielił wymienionemu pomocy, w ten sposób, że umówił go na spotkanie z nieustaloną dotychczas osobą w celu umożliwienia dokonania przez tegoż nabycia 0,5 kg marihuany, tj. o czyn z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zb. z art. 18§3 k.k. w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.

VIII. w bliżej nieustalonym czasie, w okresie od września 2011 r. do 30 stycznia 2012 r. w B., działając wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści osobistej, w krótkich odstępach czasu w realizacji z góry powziętego zamiaru, co najmniej pięciokrotnie udzielił nieodpłatnie R. U. (1) środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste w ilości łącznej co najmniej 20 gram, tj. o czyn z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.

P. L. (1) został nadto oskarżony o to, że IX. w dniu 05.02.2012 r w B. w miejscu swojego zamieszkania przy ul. (...) wbrew przepisom ustawy posiadał środek odurzający w postaci ziela konopi innych niż włókniste w ilości 0,15 gr, tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

E. B. został oskarżony o to, że X. w okresie od co najmniej 28 stycznia 2012 roku do dnia 30 stycznia 2012 r. w B., wbrew przepisom art. 33-35 i 37 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, w krótkich odstępach czasu w realizacji z góry powziętego zamiaru brał udział w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości co najmniej 50 g o wartości czarnorynkowej co najmniej 900 zł w ten sposób, że w dniach 29-30 stycznia 2012 r. nabył ten środek odurzający od nieustalonej dotychczas osoby w celu jego dalszej dystrybucji, tj. o czyn z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.

Sąd Okręgowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 1 października 2014 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt III K 55/13:

A. oskarżonych R. U. (1), K. K. (1), P. L. (1) i K. K. (2) – w ramach czynu zarzucanego im w punkcie I. - uznał za winnych tego, że:

w okresie od 30 stycznia 2012 r. do dnia 05 lutego 2012 r. działając wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wzięli udział w wewnątrzwspólnotowym nabyciu środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste w znacznej ilości, tj. 7481,5 gram, w ten sposób, że nabyli ten narkotyk w okresie między 30 stycznia, a 05 lutego 2012 r. na terenie Holandii, a następnie w tej ostatniej dacie wwieźli go z miejsca zakupu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej rejsowym busem marki M. (...) o nr rej. (...), w którym jako pasażer, „nadzorując” przesyłkę jechał P. L. (1), przy czym K. K. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności wymierzonej za umyślne przestępstwo podobne,

tj. czynu z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U.2012.124 j.t.) wobec oskarżonych R. U. (1), P. L. (1) i K. K. (2) oraz czynu z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 §1 k.k. wobec oskarżonego K. K. (1) i za czyn ten:

- na podstawie art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 33 §1 i §3 k.k. skazał oskarżonego R. U. (1) na kary: 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 200 stawek dziennych grzywny, przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

- na podstawie art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64§1 k.k. skazał oskarżonego K. K. (1), zaś na podstawie art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 33§1 i §3 k.k. wymierzył mu kary: 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 200 stawek dziennych grzywny, przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 10 złotych;

- na podstawie art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 33§1 i §3 k.k. skazał oskarżonego P. L. (1) na kary: 3 lat pozbawienia wolności oraz 130 stawek dziennych grzywny, przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 10 złotych;

- na podstawie art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 33 §1 i 3 k.k. skazał oskarżonego K. K. (2) na kary: 3 lat pozbawienia wolności oraz 130 stawek dziennych grzywny, przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 10 złotych.

1. Na podstawie art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek: ziela konopi innych niż włókniste, ujętego w wykazie dowodów rzeczowych nr(...) (k.575) oraz kartonu z klimatyzatorem i torebek foliowych, ujętych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod poz. (...) (k.1171), przechowywanych w magazynie dowodów rzeczowych Komendy Wojewódzkiej Policji w B..

B. Oskarżonego R. U. (1) uznał ponadto za winnego:

1. w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie II. tego, że: w okresie od 28 do 30 stycznia 2012 r. w B. posiadał bez wymaganego zezwolenia broń palną myśliwską, tj. sztucer firmy (...), oraz kilka sztuk amunicji, w tym dwa naboje do ww. broni; tj. czynu z art. 263§2 k.k. i za czyn ten na podstawie art. 263 §2 k.k. skazał go na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności;

2. w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie III. tego, że w okresie od nieustalonego dnia w lecie 2011 r. do listopada 2011 r. w B., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy dwudziestokrotnie udzielił E. B. środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste, poprzez częstowanie go tzw. jonitem zawierającym każdorazowo około 0,2 grama ww. narkotyku, tj. czynu z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i za czyn ten na podstawie art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. skazał go na karę 2 miesięcy pozbawienia wolności;

3. w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie IV. tego, że nieustalonego dnia w listopadzie lub grudniu 2010 r. w B., wbrew przepisom ustawy udzielił ustalonemu mężczyźnie środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste, poprzez poczęstowanie go tzw. jointem, którego wspólnie wypalili, tj. czynu z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za czyn ten na podstawie art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii skazał go na karę 1 miesiąca pozbawienia wolności;

4. w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie V. tego, że w okresie od 26 do 29 stycznia 2012 r. w B., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu popełnienia przestępstwa polegającego na uczestniczeniu w obrocie - wbrew przepisom art. 33-35 i 37 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii - znaczną ilością środków odurzających oraz substancji psychotropowej, czynił przygotowania mające stworzyć warunki do jego dokonania w ten sposób, że:

- dwudziestego szóstego stycznia 2012 r. w rozmowie telefonicznej z mężczyzną przebywającym na terenie Wielkiej Brytanii, posługującym się telefonem o numerze + (...), omawiał kwestie związane z nabyciem przez siebie za granicą od innej osoby substancji psychotropowej w postaci extazy, przewiezienia jej do Anglii i zbycia rozmówcy celem dalszej odsprzedaży;

- dwudziestego ósmego stycznia 2012 r. uzgodnił z K. K. (1), że ten zorganizuje spotkanie z nieustaloną osobą, która sprzeda R. U. (1) ziele konopi innych niż włókniste w ilości 0,5 kilograma celem dalszej odsprzedaży;

- dwudziestego dziewiątego stycznia 2012 r. porozumiał się z E. B., posługującym się telefonem z kartą (...)o numerze(...), że ten „załatwi” dla niego od nieustalonej osoby co najmniej 50 gram ziela konopi innych niż włókniste za kwotę 900 – 1000 złotych, celem dalszej odsprzedaży;

- dwudziestego dziewiątego stycznia 2012 r. w rozmowie telefonicznej z mężczyzną przebywającym na terenie Holandii, posługującym się telefonem o numerze (...), omawiał kwestie związane z nabyciem przez siebie w Holandii substancji psychotropowej w postaci extazy, celem przewiezienia jej do Anglii i zbycia innej osobie celem dalszej odsprzedaży;

tj. czynu z art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i za czyn ten na podstawie art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. skazuje go, zaś na podstawie art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności.

5. w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie VI. tego, że w nieustalonych datach w okresie od września 2011 r. do 30 stycznia 2012 r. w B., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy dwukrotnie udzielił K. K. (1) środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste, poprzez częstowanie go tzw. jointem zawierającym każdorazowo 0,5 grama ww. narkotyku, tj. czynu z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i za czyn ten na podstawie art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. skazał go na karę 1 miesiąca pozbawienia wolności.

C. Oskarżonego K. K. (1) uznał ponadto za winnego:

1. w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie VII. tego, że: dwudziestego ósmego stycznia 2012 roku w B., wbrew przepisom art. 33-35 i 37 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcie korzyści majątkowej brał udział w obrocie znaczną ilością środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste, w ten sposób, że nabył 50 gram tego narkotyku od nieustalonej osoby celem jego dalszej dystrybucji oraz chcąc, aby R. U. (1), wbrew powołanym wyżej przepisom ww. ustawy, uczestniczył w obrocie znaczną ilością ww. środka odurzającego, ułatwił to organizując jego spotkanie z nieustaloną osobą, która miała sprzedać R. U. (1) 0,5 kg ziela konopi innych niż włókniste, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności wymierzonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. czynu z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. i za czyn ten na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. skazał go, zaś na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 33§1 i §3 k.k. wymierzył mu kary: 2 lat pozbawienia wolności oraz 80 stawek dziennych grzywny, przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 10 złotych;

2. w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie VIII. tego, że: w nieustalonych datach w okresie od września 2011 r. do 30 stycznia 2012 r. w B., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy pięciokrotnie udzielił R. U. (1) środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste w łącznej ilości 20 gram, tj. czynu z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i za czyn ten na podstawie art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. skazał go na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.

D. Na podstawie art. 17§1 pkt 3) k.p.k. w zw. z art. 1§2 k.k. umarzył postępowanie o czyn zarzucany oskarżonemu P. L. (1) w punkcie IX.

- na podstawie art. 100 k.k. orzekł przepadek „zawiniątka” foliowego, ujętego w wykazie dowodów rzeczowych nr(...) (k.607), przechowywanego w magazynie dowodów rzeczowych Komendy Wojewódzkiej Policji w B..

E. Oskarżonego E. B. – w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie X. - uznał za winnego tego, że: w okresie od 29 do 30 stycznia 2012 r. w B., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz popełnienia przestępstwa polegającego na uczestniczeniu w obrocie - wbrew przepisom art. 33-35 i 37 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii - znaczną ilością środków odurzających, czynił przygotowania mające stworzyć warunki do jego dokonania w ten sposób, że w rozmowie z R. U. (1) zaproponował mu nabycie ziela konopi innych niż włókniste w ilości 50 gram za 900 złotych, a gdy ten propozycję przyjął, zobowiązał się do nabycia tej ilości tego narkotyku od nieustalonej osoby i przekazania go ww. znajomemu celem dalszej dystrybucji, a także umówił się na spotkanie ze swoim dostawcą tego środka odurzającego, tj. czynu z art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za czyn ten na podstawie art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii skazuje go, zaś na podstawie art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii oraz art. 33 §2, §1 i §3 k.k. wymierzył mu kary: 5 miesięcy pozbawienia wolności oraz 80 stawek dziennych grzywny, przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 20 złotych.

G. 1. na podstawie art. 85 k.k., art. 86§1 k.k. orzekł kary łączne pozbawienia wolności:

- wobec oskarżonego R. U. (1) w wymiarze 5 lat pozbawienia wolności i na podstawie art. 62 k.k. orzekł system terapeutyczny jej wykonania w związku z uzależnieniem od narkotyków;

- wobec oskarżonego K. K. (1) w wymiarze 5 lat pozbawienia wolności i na podstawie art. 62 k.k. orzekł system terapeutyczny jej wykonania w związku z uzależnieniem od narkotyków.

2. na podstawie art. 85 k.k., art. 86 §1 i 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego K. K. (1) karę łączną grzywny w wymiarze 220 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 10 złotych.

H. 1. na podstawie art. 69 §1 i 2 k.k., art. 70 §1 pkt 1) k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego E. B. kary pozbawienia wolności zawiesił warunkowo na okresy próby wynoszący 3 lata.

2. na podstawie art. 69 §1 i 2 k.k., art. 70 §1 pkt 1) k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego Marka R. U. kary pozbawienia wolności zawiesił warunkowo na okres próby wynoszący 2 lata i na podstawie art. 71 §1 k.k. i art. 33 §3 k.k. orzekł wobec niego 70 stawek dziennych grzywny, przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 30 złotych.

3. Na podstawie art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii zobowiązał oskarżonego E. B. do poddania się rehabilitacji w(...) w B. oraz oddał go w okresie próby pod dozór Stowarzyszenia Pomocy (...) w B..

I. Na podstawie art. 63 §1 k.k. zaliczył:

1. na poczet łącznej kary 5 lat pozbawienia wolności wymierzonej wobec oskarżonego R. U. (1) okres tymczasowego aresztowania od dnia 5 lutego 2012 r. do dnia 19 czerwca 2012 r.

2. na poczet łącznej kary 5 lat pozbawienia wolności wymierzonej wobec oskarżonego K. K. (1) okres tymczasowego aresztowania od dnia 5 lutego 2012 r. do dnia 14 maja 2012 r.

3. na poczet kary 3 lat pozbawienia wolności wymierzonej wobec oskarżonego P. L. (1) okres tymczasowego aresztowania od dnia 5 lutego 2012 r. do dnia 12 lipca 2012 r.

4. na poczet kary 3 lat pozbawienia wolności wymierzonej wobec oskarżonego K. K. (2) okres tymczasowego aresztowania od dnia 5 lutego 2012 r. do dnia 20 kwietnia 2012 r.

5. na poczet kary 80 stawek dziennych grzywny wymierzonej wobec oskarżonego E. B. zatrzymanie w dniu 28.05.2012 r., przyjmując je za równoważne dwóm stawkom dziennym grzywny.

J. 1. zasądził na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonych:

- K. K. (2) kwotę 660 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 2212,91 złotych tytułem pozostałych kosztów sądowych związanych z jego sprawą;

- E. B. kwotę 440 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 659,09 złotych tytułem pozostałych kosztów sądowych związanych w jego sprawą;

2. zwolnił oskarżonych R. U. (1), K. K. (1) i P. L. (1) od ponoszenia kosztów sądowych i obciążył nimi Skarb Państwa.

3. kosztami procesu w części związanej z umorzeniem postępowania o czyn zarzucany w punkcie IX. obciążył Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wywiedli obrońcy oskarżonych R. U. (1), K. K. (1), P. L. (1), K. K. (2) i E. B..

Obrońca oskarżonego R. U. (1) zaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej czynu II oraz V zarzutu opisanego w akcie oskarżenia.

Powołując się na przepisy art. 427 §2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił:

1. obrazę przepisów postępowania mająca wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 4 k.p.k., art. 5 §2 k.p.k., art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. polegającą na przekroczeniu granicy swobodnej oceny dowodów, uwzględnienie okoliczności przemawiających jedynie na niekorzyść oskarżonego z pominięciem dowodów, które wskazywały na jego niewinność,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na przyjęciu, że:

-: w okresie od 28 stycznia 2013 roku do 30 stycznia 2012 roku, pomimo braku stosownego zezwolenia posiadł broń palną oraz amunicję, podczas gdy brak jest bezpośredniego dowodu na to, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, zaś podstawą takiego zarzutu miała być rozmowa telefoniczna oskarżonego, z której to bynajmniej nie wynika o jakiej broni jest mowa, a w szczególności nie daje ona podstaw do postawienia R. U. (1) zarzutu posiadania broni palnej oraz amunicji;
-: oskarżony R. U. (1) działając w krótkich odstępach czasu w realizacji z góry powziętego zamiaru, czynił przygotowania do uczestniczenia w obrocie środkami odurzającymi oraz substancjami psychotropowymi w znacznych ilościach, podczas gdy dowodem przestępnego działania oskarżonego miałaby być towarzyska rozmowa telefoniczna z wątkiem, który mógłby dotyczyć narkotyków, jednak rozmowa ta nie może stanowić dowodu przesądzającego o winie oskarżonego albowiem działanie oskarżonego było abstrakcyjne i nie mogło skutkować realnym, konkretnym zagrożeniem.

Obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego R. U. (1) od zarzucanych mu czynów w zaskarżonej części.

Obrońca K. K. (1) zaskarżył wyrok w pkt A, C pkt 1, G, H pkt 2, I pkt 2 J pkt 2 – w całości, w pkt C pkt 2 – w części co do kary.

Powołując się na przepisy art. 427 §1 i 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zarzucił temu orzeczeniu:

I. naruszenie prawa procesowego mające wpływ na treść zapadłego orzeczenia, a mianowicie:

1) art. 7 k.p.k. wyrażające się w przekroczeniu przez Sąd zasady swobodnej oceny dowodów, poprzez dowolną analizę zebranego w sprawie materiału dowodowego sprzeczną z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, oparciu ustaleń na części materiału dowodowego, polegające na:

-: odmówieniu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego K. K. (1) w zakresie braku świadomości oskarżonego, iż R. U. (1) dokonał wwiezienia na terytorium RP ziela konopi innych niż włókniste w ilości 7481,5 grama,
-: odmówieniu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonych P. L. (1) i K. K. (2),
-: niezasadnym przyznaniu waloru wiarygodności wyjaśnieniom R. U. (1),
-: dokonanie ustaleń faktycznych poprzez wypełnianie rozumowania niekorzystnymi dla oskarżonego domniemaniami,
-: pominięciu okoliczności ujawnionych w toku postępowania, które w sposób znaczący uwypukliły istniejące w przedmiotowej sprawie mankamenty, a tym samym mogły doprowadzić do odmiennych ustaleń faktycznych i w myśl zasady in dubio pro reo powinny skutkować uniewinnieniem oskarżonego K. K. (1) od popełnienia czynów zarzuconych mu w pkt I i VII aktu oskarżenia,
-: nierozważeniu całokształtu okoliczności mogących mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia o winie oskarżonego K. K. (1), wyrażające się w błędnej ocenie wyjaśnień oskarżonego, co w konsekwencji doprowadziło do niesłusznego przypisania oskarżonemu popełnienia przestępstw z pkt I i VII aktu oskarżenia,

II. błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, które miały wpływ na jego treść, polegające na przyjęciu, iż:

-: oskarżony R. U. (1) uzgodnił z K. K. (1) przestępczy plan przywiezienia do Polski marihuany,
-: K. K. (1) nabył wspólnie z R. U. (1) w H. 7481,5 grama marihuany,
-: oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z R. U. (1),
-: oskarżony obejmował świadomością i zamiarem wwiezienie na terytorium RP środków odurzających,
-: K. K. (1) pośredniczył w „załatwieniu" marihuany R. U. (1),
-: oskarżony uczestniczył w obrocie środkami odurzającymi,
-: K. K. (1) jest osobą zdemoralizowaną.

Obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

-: uchylenie rozstrzygnięcia w przedmiocie kary łącznej (pkt G1 i 2),
-: uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu w pkt I czynu,
-: uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu w pkt VII czynu,
-: zastosował dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej za czyn zarzucany w pkt VIII.

Obrońca P. L. (1) zaskarżył wyrok Sądu Okręgowego w Białymstoku w części dotyczącej tego oskarżonego w całości i zarzucił mu:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść polegający na uznaniu, iż od chwili nakłonienia do wyjazdu przez oskarżonego R. U. (1) oskarżony P. L. (1) zdawał sobie sprawę z celu wyjazdu, w tym z chęci dokonania zakupu tak znacznej ilości narkotyków, a następnie wwiezienia ich na teren Polski, i takie zachowaniaR. U. (1) czy też K. K. (1) obejmował świadomością i zamiarem, czemu przeczy zebrany w sprawie materiał dowodowy w szczególności wyjaśnienia współoskarżonych, jak również fakt, iż orzeczenia w tym zakresie oparte zostało na dowodach poszlakowych, które wbrew stanowisku Sądu I instancji nie czynią innych, niż przyjęte przez Sąd wyrokujący, wersji zdarzeń nieprawdopodobnymi czy też nie dającymi się rozsądnie uzasadnić,

2. naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść wyroku a mianowicie art. 4, art. 7, art. 410 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegającą nie na ocenie dowodów, a ich jednostronnie niekorzystnej dla oskarżonego P. L. (1) wykładni, w tym pominięcie dowód stojących w opozycji do wersji Sądu opartej na poszlakach, w tym chociażby kwestii dotyczącej zakupu narkotyków bez udziału oskarżonego, pakowania narkotyków bez udziału oskarżonego, dostarczenia narkotyków umieszczonych w klimatyzatorze do busa, zamówienia przewozu dla P. L. (1)w kontekście zeznań świadka K. K. (4), z których wynika, iż w dniu wyjazdu z Holandii do Polski jechały dwa busy, a oskarżony L. nie miał możliwości w rozmowie telefonicznej ustalenia, którym busem będzie jechał, jak również wyjaśnień oskarżonychR. U. (1),K. K. (1) i K. K. (2),

3. naruszenie przepisów postępowania a mianowicie art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez nie wzięcie pod uwagę całości zebranego w sprawie materiału dowodowego w szczególności:

-: zeznań świadka K. K. (4), z których wynika, że osoba zamawiająca przejazd dla oskarżonego P. L. (1) lub sam oskarżony kontaktował się z innym przewoźnikiem, niż ten który miał przewozić klimatyzator, o czym świadczy stwierdzenie świadka: „szef adres ten dostał od jakiegoś kolegi-przewoźnika SMS – em”,
-: wynajęcia dwóch różnych pokoi, jednego dlaR. U. (1) i K. K. (1), a drugiego dla P. L. (1) i K. K. (2),
-: wyjaśnień K. K. (1) i K. K. (2), z których wynika, iż w dniu opuszczenia Holandii prze oskarżonego L. pomiędzy nim a R. U. (1) doszło do kłótni, po której P. L. (1) opuścił wspólne miejsce zamieszkania i już się nie pojawił, a które to wyjaśnienia były składane jeszcze na etapie stosowania wobec nich tymczasowego aresztowania co wykluczało możliwość ustalenia wspólnej wersji przez obu oskarżonych,
-: rozmowy telefonicznejP. L. (1) z R. U. (1) z dnia 29 stycznia 2012 roku godzina 21:15,45 z której wynika, iż wyjazd za granicę był zaskoczeniem dla P. L. (1) i w tej dacie nie wyraził na niego zgody,
-: rozmowyR. U. (1) z dnia 29 stycznia 2012 roku 21:17,08 z n/n mężczyzną, z której wynika, iż R. U. (1) nie może znaleźć chętnych do wyjazdu do Holandii, w której pada stwierdzenie, że U. wie po co jedzie i kolejnych rozmów z karty 562, z których wynika, że skład osobowy na wyjazd ustalany był w tej dacie, co świadczy o braku wcześniejszego porozumienia między uczestnikami podróży,

Ponadto obrońca z ostrożności procesowej z ostrożności procesowej zarzucił temu wyrokowi rażącą niewspółmierność orzeczonej kary 3 lat pozbawienia wolności.

Wskazując na powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Białymstoku.

Również obrońca K. K. (2) zaskarżył powyższy wyrok co do tego oskarżonego w całości i powołując się na przepisy art. 427 §2 k.p.k. i art. 438 pkt 3 k.p.k. zarzucił temu wyrokowi:

I. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na ustaleniu, że oskarżony (...)w okresie od 30 stycznia 2012 roku do dnia 5 lutego 2012 roku wziął udział w wewnątrzwspólnotowym nabyciu oraz przewozie środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste w znacznej ilości, tj. ok. 7481,5 gram w sytuacji gdy:

1) zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie pozwala na poczynienie ustaleń, iż oskarżony K. K. (2) miał wiedzę i świadomość celu wyprawy do Holandii, wskazuje na to nie tylko treść wyjaśnień samego K. K. (2), który wskazał, że nie wiedział, iż „R. (R. U. (1)) jedzie do Holandii po coś innego niż zabawa” (wyjaśnienia K. K. (2), k. 443), ale także wyjaśnienia współoskarżonych, m.in. R. U. (1), który wskazał, że „P. L. (1) nie był wtajemniczony w plany moje i K. K. (1). Tak samo K. K. (2). (...) K. K. (2) powiedziałem, że jedziemy po zakupy ubraniowe i pobawić się” (k. 748);

2) oskarżony od początku konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia zarzuconego mu czynu, złożył w tym zakresie spójne i logiczne wyjaśnienia, ze szczegółami opisał jaki był cel wyprawy i dokładny jej przebieg, łącznie ze wskazaniem, w jaki sposób spędzali wolny czas i co robili przebywając w H.; oskarżony nie zatajał faktów, nie kreował fałszywego przebiegu wydarzeń, ewentualne rozbieżności, które mogły pojawić się w jego wyjaśnieniach są normalną konsekwencją upływu czasu oraz dociekliwości prokuratora w zadawanych pytaniach, a także normalną reakcją osoby niewinnej, wobec której wydano postanowienie o przedstawieniu zarzutu; wyjaśnienia oskarżonego nie są sprzeczne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, a ewentualne rozbieżności, jak wskazał Sąd Okręgowy, „dotyczą okoliczności z reguły drugorzędnych” (str. 15 uzasadnienia);

3) materiał kontroli operacyjnej prowadzonej przez Komendę Wojewódzką Policji w B. nie ujawnił żadnej aktywności K. K. (2) w przestępczej działalności pozostałych oskarżonych, ani faktu jego wtajemniczenia w przemyt narkotyków do Polski; z jedynego komunikatu (nagranej rozmowy telefonicznej) wynika, iż R. U. (1) nakłania K. K. (2) do wyjazdu do Holandii jego samochodem, bowiem współoskarżony pokłócił się z kobietą i chce jak najszybciej wyjechać - „pojechaliby samochodem... bo ja z babą się pokłócił i mogę jechać (...) bo ja chce wypier.... teraz o, wczoraj w nocy chciałem jechać, tylko nie miałem z kim (...) dzisiaj o 19:55 to samoloty jeszcze no, jak samochodem nie” - treść ujawnionych materiałów kontroli operacyjnej przemawia na korzyść oskarżonego, wskazuje, jaki był faktyczny cel wyprawy podany przez R. U. (1) oraz na przypadkową rolę K. K. (2) w przemycie środków odurzających do Polski; także zeznania funkcjonariuszy A. i M. wskazują, że nie mieli oni żadnych informacji przed zatrzymaniem pojazdu oskarżonego, iż uczestniczył on w ustaleniach dotyczących zakupu środków odurzających za granicą;

4) oskarżony nie miał zamiaru bezpośredniego ani ewentualnego wzięcia udziału w wewnątrzwspólnotowym nabyciu oraz przewozie środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste w znacznej ilości, tj. ok. 7481,5 gram, a jego zachowaniu nie można przypisać działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej wobec braku świadomości celu wyprawy; po stronie oskarżonego brak jest bowiem jakiejkolwiek aktywności na różnych etapach przestępczego procederu (zarówno na etapie czynności przygotowawczych związanych ze znalezieniem dostawcy marihuany, jak i jej wewnątrzwspólnotowym nabyciem, spakowaniem, a następnie jej przewiezieniem na terytorium Polski) - K. K. (2) nie znał współoskarżonych K. i L., nie uczestniczył w jakichkolwiek rozmowach na temat planowanego nabycia środków odurzających, nie znał i nie kontaktował się z nieustaloną osobą - sprzedawcą środków odurzających w Holandii, zarówno telefonicznie jak i będąc na miejscu w H., nie brał udziału w sfinalizowaniu transakcji zakupu 7 481,5 gram marihuany, jak i w jej pakowaniu do wentylatora (vide: wyjaśnienia R. U. (1): „wysłaliśmy K. i L. po jedzenie, a sami mieliśmy zapakować marihuanę w klimatyzator” k. 749, wyjaśnienia K. K. (1): „R. U. (1) prosił mnie żebym pomógł mu spakować tą marihuanę do klimatyzatora, zanim wrócą tamci dwaj” k. 380, a także brak śladów ujawnionych na torebkach z narkotykiem, opakowaniu i elementach klimatyzatora) nie kontaktował się w trakcie powrotu do Polski z P. L. (1) (brak jest jakichkolwiek połączeń pomiędzy P. L. (1) a K. K. (2)) - co jednoznacznie wskazuje na przypadkową rolę K. K. (2) w wewnątrzwspólnotowym nabyciu środków odurzających przez inne osoby - które nie wtajemniczały go w żadną część planu, aby np. nie dzielić się z nim ewentualnym zyskiem.

II. obrazę prawa procesowego mającą wpływ na treść orzeczenia:

1) art. 7 k.p.k., art. 92 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego pod kątem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a mianowicie poprzez:

a. wadliwe uznanie K. K. (2) za winnego zarzucanego mu czynu podczas, gdy brak jest dowodów, że oskarżony wziął udział w wewnątrzwspólnotowym nabyciu środków odurzających - mając na uwadze, iż w sposób konsekwentny i logiczny wyjaśnił, iż nie zdawał sobie sprawy z celu wyprawy, nie miał świadomości ani woli realizacji czynu przestępczego, nie akceptował udziału w wewnątrzwspólnotowym nabyciu narkotyków, nie wykazał się jakąkolwiek aktywnością na każdym z etapów wewnątrzwspólnotowego nabycia, a sama chęć wyjazdu za granicę w celach rozrywkowych nie może stanowić o odpowiedzialności oskarżonego z art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii; ponadto brak jest środków dowodowych bezpośrednio wskazujących, że K. K. (2) posiadał wiedzę co do rodzaju środków odurzających, ich ilości, sposobu przewozu na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej,

b. wybiórcze odniesienie się przez Sąd I instancji do zebranego w sprawie materiału dowodowego i oparcie rozstrzygnięcia wyłącznie na niepopartych dowodami domysłach (vide stwierdzenia Sądu: „ Nieprawdopodobnym jest, żeby R. U. (1) do takiej akcji wynajął niewtajemniczonego kierowcę (...)” „ Nie sposób uwierzyć w jego (K. K. (2)) wyjaśnienia, że nie zdawał sobie sprawy z celu wyjazdu kolegów do Holandii”, „ Trudno uwierzyć, że kierujący H. podjął bardzo szybko, tego samego dnia decyzję o wyjeździe za granicę (...)"- str. 15 uzasadnienia, oraz „ Ustalenia faktyczne nie zawsze muszą wynikać z konkretnych dowodów” - str. 17 uzasadnienia), z całkowitym pominięciem wyjaśnień samego oskarżonego, oraz innych współoskarżonych, których wyjaśnienia nie zostały w żaden sposób zakwestionowane, zapisu materiałów kontroli operacyjnej - które w sposób jednoznaczny wskazują, iż K. K. (2) nie uczestniczył w wewnątrzwspólnotowym nabyciu środków odurzających,

c. niesłuszną, jednostronną i wybiórczą ocenę materiału dowodowego w sprawie i uznaniu winy oskarżonego K. K. (2) w głównej mierze na podstawie domniemań i zbyt daleko wysuniętych wniosków, (vide stwierdzenie Sądu: „Tylko naiwna osoba uwierzyłaby w to, że R. U. (1) zafundował bezinteresownie trzem kolegom wyjazd do Holandii w celach rozrywkowych”), do których oceny należało podejść z dużą dozą ostrożności, bowiem pozostali współoskarżeni także posiadali środki pieniężne na ten cel - K. K. (2): „ja wziąłem na tę wyprawę maksymalnie 450 euro”, K. K. (1): „na wyjazd miałem ze sobą 250 euro”, przy jednoczesnym odmówieniu waloru wiarygodności innym dowodom,

d. nieuwzględnienie okoliczności, iż materiały kontroli operacyjnej prowadzone przez Komendę Wojewódzką Policji w B. nie ujawniły żadnej aktywności K. K. (2) w przestępczej działalności pozostałych oskarżonych ani faktu jego wtajemniczenia w przestępczy plan przemytu środków odurzających; funkcjonariusze policji do momentu zatrzymania oskarżonego, nie mieli żadnych informacji, że K. K. (2) mógłby wchodzić w skład grupy osób, które miały dopuścić się przemytu środków odurzających na terytorium Polski;

2) art. 4, 5 §2, 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., wynikającą z dokonania dowolnych ustaleń i rozstrzygnięcia na niekorzyść K. K. (2), wbrew zasadzie in dubio pro reo, nie dających się usunąć wątpliwości, co doprowadziło do ustalenia, iż ww. w okresie od 30 stycznia 2012 r. do dnia 5 lutego 2012 r. wziął udział w wewnątrzwspólnotowym nabyciu środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste w znacznej ilości, tj. 7481,5 grama, wbrew wyjaśnieniom samego oskarżonego K. K. (2), a także wyjaśnieniom oskarżonych R. U. (1) i K. K. (1), nie wskazując przy tym o jakie dowody oparł swoje ustalenia, stwierdzając jedynie, że „Ustalenia faktyczne nie zawsze muszą wynikać z konkretnych dowodów” (str. 17 uzasadnienia wyroku);

Obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego K. K. (2) od popełnienia zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Białymstoku.

Obrońca oskarżonego E. B. zaskarżył powyższy wyrok wobec tego oskarżonego w całości i zarzucił mu:

1. obrazę przepisu prawa materialnego, tj. art. 57 ust. 2 w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii poprzez błędną ich wykładnię wyrażającą się w przyjęciu, że E. B. czynił przygotowania do popełnienia przestępstwa uczestniczenia w obrocie znaczną ilością środków odurzających, w sytuacji gdy 50 gram ziela konopi innych niż włókniste nie stanowi znacznej ilości środków odurzających w rozumieniu powołanej ustawy;

2. obrazę przepisu prawa materialnego, tj. art. 58 §2 k.k. polegającą na wymierzeniu oskarżonemu E. B. kary grzywny, w sytuacji gdy dochody sprawcy, jego stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe uzasadniają przekonanie, że oskarżony grzywny nie uiści i nie będzie jej można ściągnąć w drodze egzekucji;

3. obrazę przepisu prawa materialnego tj. art. 71 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, w sytuacji gdy czyn przypisany E. B. w wyroku Sądu Okręgowego nie pozostaje w związku z używaniem przez oskarżonego środka odurzającego, w związku z czym brak jest podstaw do zobowiązania oskarżonego do poddania się rehabilitacji i oddania pod dozór w okresie próby;

4. obrazę art. 424 k.p.k. poprzez brak wskazania w uzasadnieniu wyroku jakie okoliczności wskazują, że E. B. dopuścił się czynu w związku z uzależnieniem od środków odurzających;

5. obrazę przepisu prawa procesowego tj. art. 624 §1 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie i zasądzenie od oskarżonego E. B. na rzecz Skarbu Państwa kosztów procesu, w sytuacji gdy uiszczenie kosztów procesu jest dla oskarżonego zbyt uciążliwe ze względu na jego sytuację rodzinną i majątkową.

Obrońca E. B. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1. zmianę kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w pkt E wyroku i przyjęcie, że oskarżony dopuścił się czynu z art. 57 ust. 1 w zw. z art. 56 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii;

2. uchylenie kary grzywny orzeczonej wobec oskarżonego w pkt E wyroku;

3. uchylenie pkt H ppkt 3 wyroku;

4. zmianę wyroku w pkt J ppkt 1 poprzez zwolnienie oskarżonego E. B. od ponoszenia kosztów sądowych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Odnośnie apelacji obrońcy R. U. (1):

Na wstępie wskazać należy, że nielogiczne i tym samym nieprawidłowe jest jednoczesne zarzucanie obrazy art. 5 §2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. Z naruszeniem zasady in dubio pro reo mamy do czynienia wówczas, gdy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa lub też w kontekście zebranych dowodów powinien był powziąć takie wątpliwości i wobec niemożliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Jeżeli zaś pewne ustalenia faktyczne zależne są od dania lub nie wiary określonemu dowodowi lub dowodom, to wówczas nie można mówić o naruszeniu wyrażonej w art. 5 §2 k.p.k. zasady. Zastrzeżenia co do oceny wiarygodności dowodów mogą być jedynie rozstrzygane na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach zawartej w art. 7 k.p.k. zasady swobodnej oceny dowodów.

Z kolei jeżeli błędne ustalenia faktyczne są wynikiem sprzecznej z dyspozycją art. 7 k.p.k. oceny dowodów, to podstawą apelacji powinien być zarzut obrazy prawa procesowego. Należy bowiem wskazywać uchybienie pierwotne, a nie wtórne. Gdyby Sąd pierwszej instancji inaczej ocenił dowody, to dokonałby innych ustaleń faktycznych. Jeżeli nie dano wiary wyjaśnieniom oskarżonego, to nie można zarzucać, że nie czyniono na ich podstawie ustaleń faktycznych. To, że sąd tak postąpił, jest przecież skutkiem uznania tego dowodu za niewiarygodny.

To, że w toku prowadzonego przeciwko R. U. (1) postępowania karnego nie została zabezpieczona broń palna i nie został przeprowadzony dowód z opinii biegłego z zakresu broni palnej i amunicji, bynajmniej nie oznacza, że nie można było przypisać temu oskarżonemu przestępstwa z art. 265 §2 k.k. Okoliczność posiadania broni palnej przez R. U. (1) wynika jednoznacznie z innych dowodów. Tymi dowodami są zarejestrowane podczas kontroli operacyjnej rozmowy telefoniczne oskarżonego, jego wyjaśnienia oraz wyjaśnienia jego ojca - M. U.. R. U. (1) w jednych ze swoich wyjaśnień przyznał się do posiadania broni palnej przez krótki czas. Twierdził, że był to sztucer i były dołączone do niego dwa naboje. Z tymi wyjaśnieniami korespondują całkowicie wyjaśnienia M. U., który wyraźnie stwierdził (k. 1148 odwr.), że kupił synowi sztucer. Podał też, że syn zwrócił mu tę broń, mówiąc, że jest to „złom” gdyż nie pasuje do niej amunicja.

Nie ulega najmniejszym wątpliwościom, że w świetle ustawy z dnia 21 maja 1999 roku o broni i amunicji (t. j. Dz. U. z 2012 roku, Nr 576), sztucer jest bronią palną. Należy pamiętać, że zgodnie z art. 5 tejże ustawy nawet gotowe lub obrobione istotne części broni lub amunicji uważa się za broń lub amunicję. Istotnymi częściami broni palnej i pneumatycznej są natomiast: szkielet broni, baskila, lufa z komorą nabojową, zamek, komora zamkowa oraz bęben nabojowy.

Wbrew twierdzeniom obrońcy nie ma nic nielogicznego w tym, że R. U. (1) stwierdziwszy, że amunicja nie pasuje do broni, zwrócił ją. Z jego wyjaśnień wynika, że właściwie nie był zadowolony z tej broni. To, że nie mógł oddać strzału z tej broni przy pomocy dostarczonej mu amunicji, wcale nie oznacza, że była ona pozbawiona cech użytkowych. Stosownie do treści art. 6a ust. 2 cytowanej wcześniej ustawy przez pozbawienie broni palnej w sposób trwały cech użytkowych rozumie się pozbawienie cech użytkowych wszystkich istotnych części broni palnej w taki sposób, by mimo działania sprężonych gazów, powstających na skutek spalania materiału miotającego, nie była zdolna do wystrzelenia pocisku lub substancji z lufy albo elementu ją zastępującego oraz do wywołania efektu wizualnego lub akustycznego, a przywrócenie broni cech użytkowych bez podjęcia czynności specjalistycznych nie było możliwe.

Z przygotowaniem, jako stadialną formą popełnienia przestępstwa, mamy do czynienia wówczas, gdy sprawca w celu popełnienia czynu zabronionego podejmuje czynności mające stworzyć warunki do przedsięwzięcia czynu zmierzającego bezpośrednio do jego dokonania.

Sąd Okręgowy słusznie uznał, że treść zarejestrowanych w dniach 26, 28 i 29 stycznia 2012 roku rozmów telefonicznych świadczy o podjęciu czynności, o jakich mowa w art. 16 k.k. Wcale nie jest tak, jak podnosi obrońca, że oskarżony jedynie dzielił się z innymi osobami informacjami dotyczącymi cen, jakości i rodzaju narkotyków. Na przykład w rozmowie z dnia 26 stycznia 2012 roku z godziny 20.00.22 (k. 114 – 114 odwr.) wyraźnie R. U. (1) z osobą przebywającą w Anglii ustalał warunki kupna większej ilości tabletek ekstazy. Rozmowa ta wcale nie miała, jak sugeruje to autor apelacji, luźnego charakteru.

Dlatego też Sąd pierwszej instancji słusznie skazał R. U. (1) zarówno za nielegalne posiadanie broni i amunicji, jak i za przygotowanie do uczestniczenia w obrocie środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi w znacznych ilościach.

Odnośnie apelacji obrońcy E. B.:

Nie można zgodzić się z autorem apelacji, że zaskarżone orzeczenie zostało wydane z obrazą przepisu prawa materialnego, to jest art. 57 ust. 2 w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Faktem jest, że Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 9 sierpnia 2012 roku (OSA 2013/3/59-68, KZS 2013/4/111) zajął stanowisko, że nawet kilkaset gram marihuany nie jest znaczną ilością w rozumieniu tejże ustawy. Podobne stanowisko zajmował też Sąd Apelacyjny w Krakowie (wyrok z dnia 8 listopada 2013 roku, II AKa 220/13, KZS 2014/2/50; wyrok z dnia 31 sierpnia 2005 roku, II AKa 167/05, Lex nr 163936, wyrok z dnia 8 lipca 2009 roku, II AKa 132/09, Lex nr 533973). Nie mniej jednak Sąd Najwyższy niezmiennie od wielu lat prezentuje w swoich orzeczeniach pogląd, że jeżeli przedmiotem czynności wykonawczej przestępstw określonych w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii jest taka ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, która mogłaby jednorazowo zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych, to jest to „znaczna ilość” w rozumieniu tej ustawy (np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 września 2009 roku, I KZP, OSNKW 2009/10/84; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 lipca 2011 roku, IV KK 127/11, Lex nr 897769). 50 gram marihuany z pewnością może zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych.

Nie jest też trafny postawiony w apelacji obrońcy oskarżonego E. B. zarzut obrazy art. 58 §2 k.k.

Sytuacja majątkowa oskarżonego wcale nie jest zła Wprawdzie jego zarobki nie są wysokie, ale pozwalają mu na zapłacenie stosunkowo niewielkiej grzywny oraz kosztów sądowych bez narażania siebie i swojej rodziny na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. Podkreślić należy, że E. B. nie ma dzieci, a jego żona, tak jak i on, pracuje, zarabiając miesięcznie około 2.000 złotych. Poza tym istnieje zawsze możliwość rozłożenia na raty orzeczonych wobec niego należności sądowych. Z tych samych względów nie doszło do obrazy przepisu art. 624 §1 k.p.k. Nie było żadnych podstaw do zwalniania E. B. od uiszczania kosztów procesu.

Słuszny jest zaś zarzut obrazy przez Sąd pierwszej instancji art. 71 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Trafnie też obrońca wskazał, że sąd ten naruszył jednocześnie art. 424 k.p.k., nie wyjaśniając w gruncie rzeczy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podstawy faktycznej i prawnej orzeczonego wobec E. B. obowiązku poddania się rehabilitacji w(...)” w B. oraz oddania go pod dozór(...)” w B..

Stwierdzone u E. B. uzależnienie od środków odurzających oraz skazanie za przestępstwo z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii nie są wystarczającymi przesłankami do orzeczenia wobec niego środka karnego z art. 71 ust. 1 tej ustawy. Musi ponadto istnieć związek pomiędzy popełnionym przestępstwem a używaniem przez sprawcę środka odurzającego lub substancji psychotropowej. Wprawdzie, na co wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 maja 2012 roku (III KK 384/11, OSNKW 2012/10/101), orzeczenie tego środka karnego nie jest ograniczone do wypadków, gdy związek między popełnieniem przestępstwa a uzależnieniem na charakter „bezpośredni”, tym nie mniej brak powiązania działania uzależnionego od narkotyków sprawcy przestępstwa z używanie narkotyków wyklucza orzeczenie tego środka karnego.

Sąd Najwyższy w cytowanym wcześniej judykacie stwierdził, że związek popełnionego przestępstwa z nałogowym używaniem środka odurzającego w rozumieniu art. 71 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii zachodzi zarówno wtedy, gdy przestępstwo zostało popełnione pod wpływem alkoholu lub innego środka odurzającego przez sprawcę dotkniętego nałogiem, jak i wtedy, gdy nałóg sprawcy przestępstwa był przyczyną jego popełnienia. Przypisane E. B. przestępstwo, polegające na zaproponowaniu R. U. (1) kupna 50 gram marihuany i zobowiązaniu się do nabycia takiej ilości tego narkotyku od nieznanej osoby i przekazania go R. U. (1) na pewno nie mogło być popełnionego przez niego pod wpływem środka odurzającego, jak też przyczyną jego popełnienia nie mógł być nałóg E. B.. Przypomnieć należy, że jedynym dowodem popełnienia tego czynu zabronionego jest zarejestrowana podczas kontroli operacyjnej rozmowa telefoniczna pomiędzy E. B. a R. U. (1). Na jej podstawie w ogóle nie można stwierdzić , czy w czasie jej któryś z rozmówców znajdował się pod wpływem środków odurzających lub psychotropowych. Z jej treści nie wynika też, aby E. B. miał osiągnąć jakąś korzyść majątkową za pośredniczenie w zakupie przez R. B. marihuany, dzięki czemu mógłby kupić sobie narkotyki. Na jej podstawie nie można również przyjąć, że E. B. miał z tych 50 gram marihuany uszczknąć coś dla siebie lub wypalić tę marihuanę razem z R. B..

Dlatego też nie sposób jest wykazać, że pomiędzy przypisanym E. B. przestępstwem a używaniem przez niego marihuany istnieje jakikolwiek związek. Stąd też orzeczenie o środku karnym z art. 71 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomani, jako że było bezpodstawne, należało uchylić.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego K. K. (1):

Żadną miarą nie można zgodzić się, że Sąd Okręgowy niezasadnie odmówił wiarygodności wyjaśnieniom K. K. (1) w zakresie braku jego świadomości, iż R. U. (1) dokonał wwiezienia na terytorium naszego kraju ziela konopi innych niż włókniste w ilości 7481,5 grama.

To, że K. K. (1) wziął udział w wewnątrzwspólnotowym nabyciu 7481,5 grama marihuany wynika nie tylko z wyjaśnień R. U. (1). Na schowanych w klimatyzatorze paczkach z marihuaną zostały ujawnione ślady jego linii papilarnych (opinia z zakresu badań identyfikacji daktyloskopijnej k. 688 – 692). Całkowicie fikcyjny adres na paczce z klimatyzatorem został nakreślony przez K. K. (1) (opinia biegłego z zakresu badania dokumentów). Już te dwa fakty przekonują o słuszności skazania go za przestępstwo z art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

W gruncie rzeczy przyjęcie za prawdziwe wyjaśnień K. K. (1) bynajmniej nie pozwoliłoby na uniewinnienie go od popełnienia tego czynu, czego domagał się w apelacji jego obrońca. Właściwe nie wiadomo, dlaczego autor apelacji zarzucił Sądowi pierwszej instancji odmówienie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego co do braku świadomości, że R. U. (1) dokonał wwiezienia na terytorium RP ponad siedmiu kilogramów marihuany. Oskarżony wyjaśnił przecież (k. 380 – 381), że pomógł R. U. (1) zapakować zakupioną przez niego w Holandii marihuanę do klimatyzatora. Wprawdzie w tych samych wyjaśnieniach K. K. (1) stwierdził, że po tym, jak R. U. (1) zabrał paczkę z klimatyzatorem z hotelu, pomyślał, chociaż go o to nie zapytał, iż R. U. (1), widząc wcześniej jego niezadowolenie, zwrócił marihuanę. W tej części jednak jego wyjaśnienia są na tyle naiwne i infantylne, że nie sposób dać im wiary. Fakt zaś nakreślenia przez niego na paczce fikcyjnego adresu w B. jednoznacznie wskazuje, że doskonale wiedział on o tym, że paczka zostanie przewieziona do Polski.

Niepodważalne dowody w postaci opinii biegłych: z zakresu badań daktyloskopijnych i z zakresu badania dokumentów potwierdzają treść późniejszych wyjaśnień R. U. (1) co do udziału K. K. (1) w wewnątrzwspólnotowym nabyciu i dostawy ponad siedmiu kilogramów marihuany. Za wiarygodnością wyjaśnień R. U. (1) a nie wyjaśnień K. K. (1) przemawia również treść podsłuchanych w czasie kontroli operacyjnej rozmów telefonicznych pomiędzy tymi osobami. Ponadto R. U. (1) nie miał żadnych powodów, aby tendencyjnie i kłamliwie obciążać K. K. (1). Faktem jest, że nie obciążył on pozostałych oskarżonych, ale wobec K. K. (2) i P. L. (1) nie zostały przedstawione taka namacalne dowody, jak wobec K. K. (1). Nie można tracić z pola widzenia, na co słusznie zwrócił uwagę Sąd pierwszej instancji, swoistą ewolucję wyjaśnień oskarżonych, uzależnionej od pojawiania się nowych dowodów.

Nie ma też racji autor apelacji, podnosząc, że zapisy podsłuchanych w trakcie kontroli operacyjnej rozmów telefonicznych pomiędzy R. U. (1) a K. K. (1) nie pozwalają przyjąć ponad wszelką wątpliwość, że oskarżeni ustalali szczegóły transakcji narkotykowej. Owszem oskarżeni przez telefon nie mówili wprost o narkotykach, ale wystarczy mieć nawet niewielkie doświadczenie w tego typu sprawach, żeby być całkowicie przekonanym, że używane przez nich sformułowania dotyczyły marihuany. Sąd Okręgowy w sposób bardzo szczegółowy odniósł się do tych rozmów (str. 9 uzasadnienia) i logicznie wykazał, że wynika z nich niedwuznacznie, iż K. K. (1) umówił R. U. (1) z osobą, od której zamierzał kupić pół kilograma marihuany. Nie da się inaczej zinterpretować zacytowanych w pisemnych motywach fragmentów rozmów oskarżonych.

W kontekście treści podsłuchanych rozmów telefonicznych nie można też mieć żadnych wątpliwości, że K. K. (1) w dniu 28 stycznia 2012 roku kupił od nieustalonej osoby 50 gram marihuany. Rację ma jednak obrońca, że brak jest dowodów na to, że oskarżony kupił ten narkotyk celem jego dalszej dystrybucji. Takie ustalenie opiera się na zupełnie dowolnych dywagacjach. Nie wiadomo zupełnie, na podstawie czego, bo zapewne nie na podstawie doświadczenie życiowego, sąd ten przyjął, że „osoby nabywające środki odurzające na własny użytek starają się nie posiadać ich więcej niż kilka gram”. Nie wydaje się, aby każdy, kto zażywa narkotyki, nabywał zawsze ich niewielkie ilości z obawy przed policją i w celu „minimalizowania strat”. Z drugiej bowiem strony nabywanie większych ilości związane jest z rzadszym kontaktem z dealerami narkotykowymi, co także może zmniejszać ryzyko poniesienia odpowiedzialności karnej. Zażywająca narkotyki osoba, kupując większe ilości środka odurzającego lub substancji psychotropowej, może się też najzwyczajniej kierować względami ekonomicznymi. Wiadomo przecież powszechnie jest, że w hurcie z reguły narkotyki są tańsze niż w detalu. W przypadku większych ilości, co wiadome jest z innych tego typu spraw, cena może być nawet o połowę niższa. Poza tym można się odwołać do literatury – biografii lub autobiografii znanych osób, które paliły marihuanę i które przyznawały się do robienia swego rodzaju zapasów tego środka odurzającego. Nie jest też żadnym argumentem za tym, że K. K. (1) nie kupił tych 50 gram marihuany na własne potrzeby, bo po dwóch dniach miał pojechać do Holandii, gdzie mógłby kupić ten narkotyk o wiele taniej. Taki sam argument może służyć wykazaniu, że nie kupił tej marihuany celem dalszej odsprzedaży. Zakupując bowiem ziele konopi indyjskich w Holandii za niższą cenę i sprzedając je potem w Polsce, osiągnąłby większy zysk.

Nie ma zatem podstaw do przyjmowania bardziej niekorzystnej wersji dla tego oskarżonego, że zakupił on 50 gram marihuany celem jej odsprzedaży. Treść podsłuchanej rozmowy daje jedynie podstawy do ustalenia, że nabył on taką ilość tego środka odurzającego. Tym samym można mu jedynie przypisać posiadanie 50 gram środka odurzającego w postaci ziela konopi indyjskich.

W gruncie rzeczy w zakresie czynu zarzuconego temu oskarżonemu w punkcie VII należałoby przypisać dwa odrębne przestępstwa: jedno polegającego na posiadaniu znacznej ilości ziela konopi innych niż włókniste oraz drugie polegające na pomocnictwie w obrocie znaczną ilością tego narkotyku. Ponieważ jednak apelacja została złożona jedynie przez obrońcę, nie była dopuszczalna, zgodnie z art. 434 §1 k.p.k., jakakolwiek zmiana na niekorzyść oskarżonego. Przypisanie dwóch przestępstw w miejsce jednego z pewnością jest zmianą na niekorzyść. Stąd też w ramach czynu zarzuconego w punkcie VII przypisano K. K. (1) jeden czyn zabroniony z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (t. j. Dz. U. z 2012 roku, Nr 124) w zb. z art. 18 §3 k.k. w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (t. j. Dz. U. z 2012 roku, Nr 124).

Ponieważ brak jest dowodów na to, że doszło do dokonania przestępstwa, którego popełnienie oskarżony swoim zachowaniem ułatwił, należało uznać, że orzekanie kary przewidzianej w granicach zagrożenia za czyn z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomani byłoby niewspółmiernie surowe. Stąd też należało skorzystać z możliwości, jaką daje przepis art. 19 §2 k.k. i zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary. Za karę adekwatną do stopnia szkodliwości społecznej tego czynu i stopnia zawinienia oskarżonego uznano karę jednego roku pozbawienia wolności oraz trzydziestu stawek grzywny po 10 złotych.

Wymierzając na nowo wobec K. K. (1) karę łączną należało mieć na względzie, że przypisane mu przestępstwa zostały popełnione w tym samym czasie i były skierowane przeciwko temu samemu dobru prawnemu. Te zaś okoliczności nakazywały oparcie wymiaru kary łącznej na zasadzie absorpcji.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego P. L. (1):

Żadną miarą nie można podzielić stanowiska obrońcy, że P. L. (1) znalazł się przypadkowo w busie, w którym była przewożona paczka z klimatyzatorem i marihuaną. Wskazywane przez autora apelacji stwierdzenie świadka K. K. (4) (k. 68 odwr.), że jego szef otrzymał adres, z którego miał zabrać P. L. (1), od kolegi przewoźnika sms – em, wcale nie przesądza, że oskarżony nie miał zamiaru wracać do Polski busem, do którego zapakowano paczkę z klimatyzatorem i marihuaną. K. K. (4) w tych samych zeznaniach podał, że pod adresem H., ul. (...) miał odebrać chłopaka, który wcześniej kontaktował się z szefem, podając mu adres. Tym „chłopakiem” był oskarżony. Z H. zabrał jeszcze tylko jedną osobę – dziewczynę, będącą stałą klientką. Nie można zatem na podstawie zeznań K. K. (4) formułować tezy, że transport klimatyzatora był zamawiany u jednego przewoźnika, a przewóz P. L. (1) u drugiego. P. L. (1) skontaktował się przecież z tym samym przewoźnikiem, który miał przewieźć do Polski busem klimatyzator.

Obrońca oskarżonego w swojej apelacji pominął szereg okoliczności wskazujących na udział P. L. (1) w wewnątrzwspólnotowej dostawie środków odurzających w postaci marihuany w ilości prawie siedmiu i pół kilograma.

Jedną z nich jest to, że w nawigacji, z której korzystał K. K. (2), wpisany został adres w H. D. H. (...) i że właściwie z tego samego miejsca P. L. (1) został odebrany przez kierowcę busa - K. K. (4).

Warte zaś szczególnego podkreślenia jest to, że zlecenie transportu do Polski P. L. (1) zostało wykonane z telefonu komórkowego o numerze(...). Nie był to zaś telefon użytkowany przez tego oskarżonego, lecz przez K. K. (1). Jest to o tyle istotne, że jak wynika z wyjaśnień R. U. (1) P. L. (1) pojechał wprawdzie do Holandii bez swojego telefonu komórkowego, ale będąc już tam na miejscu kupił telefon komórkowy. Potwierdza to fakt, że podczas zatrzymania P. L. (1) zabezpieczono przy nim aparat telefoniczny wraz z kartą (...) sieci operatora holenderskiego. Wszystko wskazuje na to, że był to telefon o numerze abonenckim (...). Z tego telefonu zlecono transport klimatyzatora z marihuaną. Użytkownik tego telefonu w dniu 5 lutego 2012 roku przebywał około godziny 5.00 w miejscowości Ś., a następnie przemieszczał się w kierunku B.. Podczas przejazdu przez Polskę wielokrotnie kontaktował się z numerem(...), którego użytkownikiem był K. K. (1).

Okoliczności te znajdują też odbicie w wyjaśnieniach R. U. (1) (k. 747 – 751), który najwyraźniej starał się „chronić” P. L. (1) przed odpowiedzialnością karną. Podał on, że z przesyłką do Polski miał pojechać K. K. (1). Miała ona zostać nadana w dniu 4 lutego 2012 roku. Pierwotne uzgodnienia były takie, że bus przewoźnika miał przyjechać po K. K. (1), a w inne miejsce po odbiór paczki z marihuaną. R. U. (1) wyjaśnił dalej, że kiedy razem z K. K. (2) wrócił do hotelu, zobaczył, że nie ma P. L. (1). Miał wówczas pretensje do K. K. (1), że pozwolił P. L. (1) pojechać busem, gdyż nie wiedział on, co się znajduje w paczce. Postanowili więc wówczas wyjechać z Holandii tego samego wieczora, kiedy została nadana paczka do busa. Musieli bowiem odebrać paczkę w Polsce. W trakcie jazdy dzwonili do P. L. (1), żeby powiedział, kiedy będzie przed J.. Wyjaśnił, że chodziło o to, żeby być w B. przed przewoźnikiem, aby zdążyć odebrać paczkę, ponieważ przesyłka została nadana na fikcyjną osobę.

Wyjaśnienia R. U. (1) potwierdzają zatem, że w dniu 5 maja 2012 roku utrzymywał on stały kontakt telefoniczny z P. L. (1). Skoro zaś ten ostatni posiadał wówczas jedynie telefon zakupiony w Holandii, a tego dnia, jak i poprzedniego, z telefonu o numerze abonenckim(...), użytkowanego głównie przez K. K. (1) wykonano szereg połączeń z telefonem o numerze (...) i logowania z tego ostatniego telefonu zostały zarejestrowane wzdłuż drogi ze Ś. do B., to nie można mieć żadnych wątpliwości, że P. L. (1) kontaktował się podczas jazdy busem z H. do B. za pomocą właśnie telefonu o numerze abonenckim (...), z którego też, jak już wcześniej wspomniano, zlecono transport paczki z klimatyzatorem i marihuaną.

W kontekście tych wyjaśnień R. U. (1) nie da się też obronić prezentowanej przez autora apelacji tezy, że P. L. (1) znalazł się w busie, w którym były przewożone narkotyki, przypadkowo. Z jego wyjaśnień wynika przecież, że nie miał jakichkolwiek obaw, że P. L. (1) pojedzie do Polski innym busem aniżeli tym, w którym miała być transportowana marihuana. Z jego wyjaśnień wynika jedynie, że bał się tego, że P. L. (1) nie będzie wiedział, że jedzie busem, w którym jego koledzy transportują marihuanę. Jest to oczywiście rażąca niekonsekwencja. Wytłumaczyć ją można tylko tym, że R. U. (1), nie mogąc pominąć w swoich wyjaśnieniach pewnych okoliczności wynikających z innych dowodów, starał się jednocześnie wybronić kolegę przed odpowiedzialnością karną.

W każdym razie z wyjaśnień R. U. (1) oraz z informacji nadesłanych od operatorów telekomunikacyjnych wynika jednoznacznie, że P. L. (1) jadąc busem z H. do B. „nadzorował” paczkę z marihuaną. Z kolei takie okoliczności jak to, że w tym busie wcale nie znalazł się przypadkowo, że z jego telefonu zlecono transport paczki z marihuaną oraz że cały czas pozostawał w kontakcie z pozostałymi oskarżonymi, aby mogli oni zdążyć odebrać paczkę, wskazuje jednoznacznie, że wiedział, co w tej paczce się znajduje. Dla każdego przeciętnego człowieka oczywiste jest, że taki „nadzór” nad klimatyzatorem jest zupełnie zbędny. Gdyby był to tylko klimatyzator, R. U. (1) zaadresowałby paczkę z nim do faktycznie istniejącej osoby, która mogłaby odebrać go w B.. Dlatego też, gdyby P. L. (1) był przekonany, że chodzi wyłącznie o klimatyzator, nie miałby żadnych oporów przed przesiedzeniem się do innego busa. Gdyby zaś nawet któryś z oskarżonych poprosił go telefonicznie, żeby pilnował paczki z klimatyzatorem, co jest tak naiwne, że jest niewiarygodne, to odmawiając K. K. (4) przejścia do drugiego busa, powiedziałby mu o tym.

Stąd też nie można mieć żadnych wątpliwości o słuszności skazania P. L. (1) za przestępstwo wewnąrzwspólnotowego nabycia i przewozu ponad siedmiu kilogramów marihuany.

Zgodzić się jednakże należy z obrońcą, że rola oskarżonego w tym przestępstwie oraz brak dowodów na to, że miał on osiągnąć z niego jakiś zysk, przemawiają za zastosowaniem wobec niego instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary. Przewidziana za ten czyn najniższa kara trzech lat pozbawienia wolności byłaby dla niego niewspółmiernie surowa. Karą adekwatną do jego stopnia zawinienia, uwzględniającą zwłaszcza stopień jego zaangażowania w to przestępstwo jest kara dwóch lat pozbawienia wolności oraz 100 stawek dziennych grzywny po 10 złotych. Dotychczasowa karalność oskarżonego nie pozwala na postawienie pozytywnej prognozy co do jego przyszłego postępowania. Tym samym należało uznać, że brak jest przesłanek do obdarzenia go zaufaniem przez zastosowanie dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności.

Na marginesie należy zaznaczyć, że zupełnie niezrozumiała jest uwaga obrońcy o braku rozstrzygnięcia o umorzeniu postępowania w zakresie drugiego z zarzucanych oskarżonemu czynów. Rozstrzygnięcie co do tego czynu zostało zawarte w punkcie D zaskarżonego wyroku.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego K. K. (2):

Na wstępie wypada poczynić kilka krytycznych uwag odnośnie konstrukcji tej apelacji. Mamy tu bowiem do czynienia z zupełnie niepotrzebnym powieleniem zarzutów. Podobna sytuacja wystąpiła w przypadku apelacji obrońcy K. K. (1) oraz obrońcy P. L. (1).

Jeszcze raz należy powtórzyć (podobne uwagi były czynione przy omawianiu zarzutów apelacyjnych obrońcy R. U. (1)), że nie można jednocześnie, gdyż jest to nielogiczne, zarzucać obrazy prawa procesowego oraz błędu w ustaleniach faktycznych, kiedy ten błąd jest wynikiem naruszenia prawa procesowego. Jeżeli sąd z naruszeniem wyrażonej w art. 7 k.p.k. zasady swobodnej oceny dowodów uznał wyjaśnienia oskarżonego za niewiarygodne, to nie można zarzucać, że nie czyniono na ich podstawie ustaleń faktycznych. To, że sąd tak postąpił, jest przecież skutkiem uznania tego dowodu za niewiarygodny. Jeżeli zatem błędne ustalenie faktyczne jest wynikiem sprzecznej z dyspozycją art. 7 k.p.k. oceny dowodów, to podstawą apelacji powinien być zarzut obrazy prawa procesowego. Należy bowiem wskazywać uchybienie pierwotne, a nie wtórne.

Nieporozumieniem też jest jednoczesne zarzucanie naruszenia art. 5 §2 k.p.k. i 7 k.p.k. Przypomnieć należy, że z naruszeniem zasady in dubio pro reo mamy do czynienia wówczas, gdy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa lub też w kontekście zebranych dowodów powinien był powziąć takie wątpliwości i wobec niemożliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Jeżeli zaś pewne ustalenia faktyczne zależne są od dania lub nie wiary określonemu dowodowi lub dowodom, to wówczas nie można mówić o naruszeniu wyrażonej w art. 5 §2 k.p.k. zasady. Zastrzeżenia co do oceny wiarygodności dowodów mogą być jedynie rozstrzygane na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach zawartej w art. 7 k.p.k. zasady swobodnej oceny dowodów.

Niezrozumiałe też jest zarzucanie naruszania dyspozycji art. 410 k.p.k. Nie ma bowiem naruszenia tego przepisu, w sytuacji gdy sąd uznaje jedne dowody za wiarygodne, a drugie za niewiarygodne i na podstawie tych ostatnich nie czyni żadnych ustaleń faktycznych. Dokonanie błędnej oceny dowodów w każdym razie nie stanowi uchybienia dyspozycji art. 410 k.p.k. Z obrazą tego przepisu będziemy mieli do czynienia wówczas, gdy sąd oparł się na dowodach nieujawnionych na rozprawie lub gdy przy wyrokowaniu nie wziął pod uwagę wszystkich przeprowadzonych dowodów. Tymczasem Sąd pierwszej instancji ani nie dokonywał ustaleń faktycznych na podstawie nieujawnionych dowodów, ani też, co zarzuca obrońca, nie pominął jakichkolwiek istotnych dowodów przeprowadzonych na rozprawie.

Zgodzić się należy z obrońcą, że nie można czynić ustaleń faktycznych na podstawie domysłów. Jest to oczywiście sprzeczne z podstawowymi zasadami postępowania karnego. Sąd Okręgowy przypisując K. K. (2) przestępstwo z art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii bynajmniej nie oparł się na domysłach. Wręcz przeciwnie, dokonał bardzo rzetelnej i całościowej oceny wszystkich dowodów. Cytowane w apelacji fragmenty uzasadnienia zaskarżonego wyroku są wyrwane z kontekstu, przez co tracą swój właściwy sens. Sztandarowym przykładem takiego cytowania, które może wprowadzić czytelnika apelacji w błąd, jest następujący wyimek: „Ustalenia faktyczne nie zawsze muszą wynikać z konkretnych dowodów”. Takie stwierdzenie nabiera zupełnie innego znaczenia po przeczytaniu następującego po nim zdania: „Mogą one także wypływać z nieodpartej logiki sytuacji stwierdzonej konkretnymi dowodami, jeżeli owa sytuacja jest tego rodzaju, że stanowi oczywistą przesłankę, na której podstawie doświadczenie życiowe nasuwa wniosek, iż dane okoliczności faktyczne istotnie wystąpiły”. Całość zresztą pochodzi z orzeczenia Sądu Najwyższego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 października 1973 roku, III KR 243/73, OSNKW 1974/2/33). Obrońca zatem atakując w ten sposób dokonaną przez Sąd pierwszej instancji ocenę dowodów, powinien najpierw wykazać, że wykładnia Sądu Najwyższego określonej w art. 7 k.p.k. zasady swobodnej oceny dowodów jest błędna.

Sąd Okręgowy, opierając się na zasadach racjonalnego rozumowania i doświadczeniu życiowym, w sposób logiczny i zarazem klarowny wykazał, że K. K. (2) świadomie uczestniczył w wewnątrzwspólnotowym nabyciu i przywozie znacznej ilości środków odurzających. Na błędność rozumowania tego sądu wcale nie może wskazywać to, że materiał kontroli operacyjnej prowadzonej przez Komendę Wojewódzką Policji w B. nie ujawnił żadnej aktywności K. K. (2) w przestępczej działalności oskarżonych ani faktu jego wtajemniczenia w przemyt narkotyków. To, że wcześniej nigdy tym się nie zajmował, nie oznacza przecież, że nie mógł uczestniczyć w przywozie marihuany z Holandii do Polski w dniu 5 lutego 2012 roku.

Jeżeli K. K. (2) w ogóle nie był świadomy tego, w jakim celu jego koledzy udali się do H., to nie miałby żadnych powodów, aby kłamać co do okoliczności powrotu z Holandii do Polski.

Zwrócić należy uwagę, że w swoich pierwszych wyjaśnieniach w ogóle nie wspomniał, że przyczyną wcześniejszego wyjazdu P. L. (1) była jego kłótnia z R. U. (1). Biorąc zaś pod uwagę to, co wynika z informacji przekazanych przez operatorów telekomunikacyjnych i wyjaśnień R. U. (1), jego twierdzenia, że gdy 4 lutego około godziny 20.00 wrócili „z miasta” do hotelu, nie zastawszy już w nim P. L. (1) ponownie wyszli, żeby pochodzić po mieście i kupić jakiś alkohol, i dopiero wtedy, kiedy został zapytany o powrót do domu, R. U. (1) zdecydował ni stąd ni zowąd, że wrócą jeszcze tego samego dnia, co miało nastąpić o północy, nie mogą mieć nic wspólnego z prawdą. Podkreślić należy, że wyjaśnienia K. K. (2) w tej części wcale nie dotyczą okoliczności drugorzędnych. Również późniejsze wyjaśnienia K. K. (2), w których pojawił się wątek kłótni pomiędzy R. U. (1) a P. L. (1) znacząco odbiegają od tego, co wynika ze wskazanych wcześniej dowodów. Słusznie też Sąd pierwszej instancji zwrócił uwagę, że dopiero w kolejnych wyjaśnieniach K. K. (2) przyznał się do tego, że woził R. U. (1) z klimatyzatorem w jakieś miejsce. Warto zaznaczyć, że jego wyjaśnienia dotyczące przewiezienia klimatyzatora we wskazane przez R. U. (1) miejsce są nadzwyczaj naiwne. Nie sposób jest przyjąć, aby dorosły człowiek mógł uwierzyć, że R. U. (1) pojechawszy z kolegami do Holandii na tzw. „melanż” postanowił kupić dla swojej koleżanki klimatyzator. To, że w pierwszych swoich wyjaśnieniach w ogóle nie wspomniał o klimatyzatorze na pewno nie mogło wynikać z tego, że osoba go przesłuchująca nie zapytała go o to. Sprawa od początku dotyczyła przecież przywiezionej do Polski w klimatyzatorze marihuany.

K. K. (2) wracał do Polski z R. U. (1) i K. K. (1), którzy wspólnie zorganizowali zakup na terenie Holandii marihuany i przywóz jej do Polski. Jak już wcześniej wskazano, P. L. (1) wracając do kraju busem marki M. (...) stale kontaktował się z oskarżonymi jadącymi do Polski samochodem marki H. (...). K. K. (2) musiał kierować tym autem w taki sposób, żeby nie oddalić się zbytnio od busa i dojechać wcześniej do B.. W tych okolicznościach K. K. (2) nie mógł nie wiedzieć, po co jego pasażerowie stale kontaktują się z jadącym busem P. L. (1) i dlaczego ma on prowadzić samochód w taki sposób, żeby cały czas być w pobliżu busa oraz dojechać przed nim do B. we wskazane przez kolegów miejsce. Mając jednocześnie na względzie, że ewidentnie skłamał w swoich wyjaśnieniach, że P. L. (1) wyjechał z H. bez porozumienia z pozostałymi oskarżonymi, nie można mieć żadnych wątpliwości, że wiedział on, co znajdowało się w klimatyzatorze, transportowanym rejsowym busem, którym jechał P. L. (1). Przyjęcie, że nie wiedział o tym, rażąco kłóciłoby się z elementarnymi zasadami racjonalnego rozumowania i doświadczeniem życiowym.

Sąd Okręgowy prawidłowo zatem ocenił dowody w części dotyczącej oskarżonego K. K. (2) i tym samym nie można mieć żadnych zastrzeżeń co do oceny poczynionych przez ten sąd ustaleń faktycznych.

Już Sąd pierwszej instancji, jak wynika z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, rozważał zastosowanie wobec K. K. (2) dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary. Biorąc pod uwagę jego rolę w tym przestępstwie, należy dojść do wniosku, że nawet najniższa kara przewidziana za ten czyn, to jest trzech lat pozbawienia wolności, byłaby dla niego niewspółmiernie surowa. Dlatego też za w pełni zasadne należało uznać skorzystanie z możliwości, jaką daje art. 60 §2 k.k. Karą adekwatną do jego stopnia zawinienia, uwzględniającą zwłaszcza stopień jego zaangażowania w to przestępstwo jest kara dwóch lat pozbawienia wolności oraz 100 stawek dziennych grzywny po 10 złotych. Jego dotychczasowa niekaralność, pomimo jego utożsamiania się z subkulturą skinów, pozwala na postawienie pozytywnej prognozy co do jego przyszłego postępowania i tym samym stwierdzenie, że warunkowe zawieszenie wobec niego kary pozbawienia wolności będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary. Za wystarczający okres próby uznano cztery lata.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny na podstawie art. 437 §2 k.p.k. orzekł jak w sentencji wyroku.

O jednej opłacie za obie instancje orzeczono na podstawie art. 10 ust. ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (t. j. Dz. U. z 1983 roku, Nr 49, poz. 223 z późn. zm.). O opłatach za drugą instancję od oskarżonych R. U. (1) i E. B. orzeczono na podstawie art. 8 tejże ustawy.

O pozostałych kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 634 k.p.k., 627 k.p.k. i art. 633 k.p.k.

II AKa 259/14

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

UZASADNIENIE