Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lutego 2015r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 lutego 2015r. w O.

sprawy z odwołania S. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania S. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P.

z dnia 30.10.2014r. znak (...)

z dnia 18.11.2014r. znak (...)

orzeka:

1. zmienia zaskarżone decyzje w ten sposób, że przyznaje S. S. prawo do emerytury począwszy od dnia 11.09.2014r.;

2. stwierdza brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30.10.2014r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. odmówił S. S. prawa do emerytury.

S. S. wniósł odwołanie od powyższej decyzji podnosząc, że spełnił przesłanki do nabycia uprawnień do wcześniejszej emerytury i zgromadził wymagany staż pracy w warunkach szczególnych. Do odwołania załączył dodatkowe wyjaśnienia odnośnie wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym oraz załączył zaświadczenie z Urzędu Gminy w K.. Dodatkowo na potwierdzenie odbywania służby wojskowej przedstawił poświadczoną za zgodność z oryginałem książeczkę wojskową.

Po ponownej analizie akt sprawy z uwzględnieniem dodatkowych dokumentów, ZUS decyzją z dnia 18.11.2014r. ponownie odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury uznając, że legitymuje się on wprawdzie wymaganym 25 – letnim ogólnym stażem pracy, ale nadal nie wykazał 15 – letniego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach.

S. S. wniósł odwołanie również od tej decyzji w dalszym ciągu utrzymując, że zgromadził wymagany staż pracy w warunkach szczególnych.

W odpowiedzi na odwołania organ rentowy wniósł o ich oddalenie wskazując, że S. S. nie spełnia warunków do przyznania wcześniejszej emerytury, o których mowa w art. 184 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, gdyż pomimo osiągnięcia wymaganego wieku emerytalnego 60 lat i legitymowania się ponad 25-letnim ogólnym stażem pracy, nie posiada wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach. Do okresów pracy w szczególnych warunkach ZUS nie zaliczył odwołującemu okresu zatrudnienia od 28.04.1986r. do dnia 3.11.1991r. w (...) Przedsiębiorstwie (...) Oddział Budów w O. podnosząc, że odwołujący nie przedłożył świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Odwołanie jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

S. S. urodził się dnia (...), zatem podstawą ubiegania się przez niego o prawo do emerytury jest art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w zw. z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Zgodnie z tymi przepisami prawo do emerytury przysługuje ubezpieczonemu urodzonemu po 31.12.1948r., jeżeli:

- osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn,

- nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego lub złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE, za pośrednictwem Zakładu na dochody budżetu państwa,

- w dniu 01.01.1999r. udowodnił 25-letni okres składkowy i nieskładkowy, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Na okoliczność charakteru pracy w (...) Przedsiębiorstwie (...) Oddział Budów w O. odwołujący nie przedłożył świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach, a jedynie ogólne świadectwo pracy, z którego wynika, że był on tam zatrudniony od 28.04.1986r. do dnia 3.11.1991r. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku betoniarza.

Wobec zakwestionowania przez ZUS zasadności zaliczenia powyższego okresu zatrudnienia do stażu pracy w szczególnych warunkach Sąd przeprowadził dowód z zeznań świadków i odwołującego oraz z dokumentów z akt osobowych.

Z zeznań świadków M. P. i K. S., którzy pracowali razem z odwołującym wynika, że S. S. w spornym okresie był betoniarzem i zajmował się wyłącznie pracami typowo betoniarskimi przez cały rok. Prace te wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy, głównie w elektrowni i (...).

Powyższe potwierdził w pełni w swoich zeznaniach odwołujący, który podał, że w całym spornym okresie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jako betoniarz. Odwołujący wyjaśnił, że w takim samym charakterze pracował również od 4.11.1991r., jednak tamten okres został mu przez ZUS uznany. Co więcej odwołujący podał, że do chwili obecnej wykonuje prace betoniarza. Dodał, że za sporny okres zatrudnienia nie był w stanie uzyskać świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach, gdyż zakład pracy nie istnieje, przesłali mu jedynie dokumenty z archiwum.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków i odwołującego, nie znajdując żadnych podstaw by kwestionować ich szczerość i zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy. Świadkowie to osoby obce dla odwołującego. Nie mają żadnego interesu w składaniu fałszywych zeznań. Zeznania świadków i odwołującego wzajemnie się uzupełniają, tworząc logiczną całość. Świadkowie pracowali razem z odwołującym w spornym okresie, zatem posiadali wiedzę w przedmiocie charakteru jego pracy.

Zeznania świadków korespondują w pełni z dokumentami z akt osobowych odwołującego za sporny okres zatrudnienia. Ich analiza wskazuje, że stanowisko odwołującego we wszystkich dokumentach określane było jako „betoniarz” (vide umowa o pracę z 28.04.1986r., protokół z Komisji Kwalifikacyjnej z dnia 30.04.1986r., powierzenie obowiązków betoniarza, angaże ze stawkami zaszeregowania).

Powyższe dokumenty nie budziły żadnych wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że zachodzą podstawy do zaliczenia odwołującemu do stażu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia od 28.04.1986r. do dnia 3.11.1991r. w (...) Przedsiębiorstwie (...) Oddział Budów w O. (tj. 5 lat, 6 miesięcy i 6 dni), kiedy to odwołujący stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace, o których mowa w wykazie A dziale V poz. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. tj. prace betoniarskie. Po zsumowaniu tego okresu z okresem uznanym przez ZUS w wymiarze 14 lat, 8 miesięcy i 12 dni, okres pracy w szczególnych warunkach, jakim legitymuje się odwołujący wynosi 20 lat, 2 miesiące i 18 dni.

Z tych względów Sąd uznał, że S. S.spełnił wszystkie przesłanki do uzyskania prawa do emerytury w oparciu o art. 184 powoływanej na wstępie ustawy i zmienił zaskarżone decyzje na mocy art.477 ¹⁴§2 kpc, w ten sposób, że przyznał odwołującemu prawo do emerytury począwszy od dnia (...) stosownie do treści art. 129 ust.1 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS tj. od dnia, kiedy odwołujący ukończył 60 lat. Tego dnia została bowiem spełniona ostatnia przesłanka warunkująca przyznanie mu prawa do spornego świadczenia.

Zgodnie z treścią art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Sąd był zobowiązany, przyznając odwołującemu prawo do emerytury, do zamieszczenia z urzędu w sentencji wyroku rozstrzygnięcia w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego odnośnie do nieustalenia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji tj. zarówno przyznającego prawo do świadczenia, jak też jego brak ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28.04.2010 roku, II UK 330/09, LEX 604220). W ocenie Sądu Okręgowego w przedmiotowej sprawie brak było podstaw do obciążenia organu rentowego odpowiedzialnością za nieustalenie wszystkich okoliczności niezbędnych do wydania decyzji o przyznaniu odwołującemu prawa do wcześniejszej emerytury. ZUS nie dysponował bowiem niezbędnymi i wystarczającymi dokumentami pozwalającymi na uznanie pracy odwołującego w spornym okresie jako pracy wykonywanej w szczególnych warunkach. Dopiero na etapie postępowania sądowego po przeprowadzeniu stosownego postępowania dowodowego odwołujący w sposób niewątpliwy wykazał, że zgromadził wymagany ustawą 15 letni okres pracy w warunkach szczególnych. Z tych względów orzeczono jak w pkt. 2 wyroku.