Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 marca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora Andrzeja Michalczuka

po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2015 r.

sprawy P. S.

oskarżonego o przestępstwo z art. 53 ust. 3 i art. 13 §1 kk w zw. z art. 52 ust. 2 Ustawy z 13 października 1995 r. Prawo łowieckie w zw. z art. 11 §2 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach

z dnia 17 grudnia 2014 r. sygn. akt VII K 301/14

wyrok utrzymuje w mocy, uznając apelację obrońcy oskarżonego za oczywiście bezzasadną; zasądza od P. S. na rzecz Skarbu Państwa 190 złotych tytułem kosztów sądowych za II instancję.

Sygn. akt II Ka 73/15

UZASADNIENIE

P. S. został oskarżony o to, że w dniu 6 lutego 2014 r. w obrębie miejscowości N., gm. S. upolował z broni myśliwskiej w czasie ochronnym lochę dzika, a następnie usiłował bezprawnie wejść w posiadanie pozyskanej w ten sposób tuszy zwierzęcej, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z powodu interwencji innych osób,

-tj. o czyn z art. 53 ust. 3 i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 52 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie (tekst jedn. Dz. U. z 2013.1226) w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Wyrokiem z dnia 17 grudnia 2014 r., sygn. akt VII K 301/14, Sąd Rejonowy w Siedlcach:

I.  oskarżonego P. S. uznał za winnego dokonania zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 53 pkt 3 ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie (tekst jednolity Dz. U. z 2013.1226) i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 52 pkt 2 ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie (tekst jednolity Dz. U. z 2013.1226) w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 53 pkt 3 ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo Łowieckie (Dz. U. z 2005 r. Nr 127, poz. 1066 z późn. zm.) w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 2 lata;

II.  na podstawie art. 71 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych;

III.  na podstawie art. 72 § 2 k.k. w zw. z art. 74 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę kwoty 2300 złotych na rzecz Lasów Państwowych Nadleśnictwo S. w terminie 6 miesięcy od uprawo­mocnienia się wyroku;

IV.  zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 160 złotych tytułem zwrotu wydatków oraz kwotę 170 złotych tytułem opłaty.

Apelację od przedstawionego wyżej wyroku wywiódł obrońca oskarżonego, zaskarżając go w całości i zarzucając mu obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 4 § 1 k.k. w zw. z § 1 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 17-12-2014 r. (Dz. U. z dnia 24-12-2014 r., poz. 1901) poprzez uznanie oskarżonego P. S. winnym popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu, polegającego na upolowaniu lochy dzika w okresie ochronnym i bezprawnym usiłowaniu wejścia w posiadanie tak pozyskanej tuszy zwierzyny.

W następstwie tak sformułowanego zarzutu odwołujący się wniósł o umorzenie postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k.

W toku rozprawy odwoławczej obrońca oskarżonego poparł apelację i wniosek w niej zawarty. Prokurator wniósł o nieuwzględnienie apelacji i utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy. Oskarżony P. S. wniósł o uniewinnienie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i to w stopniu oczywistym. Sąd Rejonowy nie dopuścił się podniesionego w niej uchybienia.

W wyprzedzeniu zasadniczej części rozważań podkreślić trzeba, że wystąpienie przez apelującego wyłącznie z zarzutem obrazy prawa materialnego dowodzi, iż w pełni akceptuje on pierwszoinstancyjne ustalenia faktyczne. Na wskazane uchybienie można bowiem racjonalnie powoływać się tylko wtedy, gdy wadliwość orzeczenia nie jest wynikiem błędnych ocen i ustaleń faktycznych przyjętych za jego podstawę, bądź też wynikiem obrazy przepisów prawa procesowego ( vide postanowienie Sądu Najwyższego z 15 lutego 2007 r., IV KK 234/06, LexPolonica nr 2090450). Koniecznym jest podkreślenie w tym miejscu, że do stwierdzenia uchybień takowych nie doprowadziła również, przedsięwzięta z urzędu, całościowa kontrola zanegowanego orzeczenia.

Klarowne ustosunkowanie się do wywodów apelującego wymaga, na samym wstępie, pełnego przytoczenia brzmienia art. 4 § 1 k.k. Zgodnie z rzeczonym przepisem, jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. W tym kontekście zaakcentować należy, że o ile skarżący słusznie zakłada, iż zaprezentowana dyrektywa obejmuje nie tylko przepisy normujące odpowiedzialność karną, lecz również takie normy wyznaczające zakres bezprawności zachowania człowieka, do których odwołują się przepisy ustawy karnej ( vide wyrok Sądu Najwyższego z 4 lipca 2013 r., III KK 16/13, LEX nr 1356230), o tyle błędnie pojmuje mechanizmy rządzące międzyczasowym prawem karnym. Zaprezentowana wyże reguła intertemporalna nakazuje bowiem analizę odpowiedzialności karnej za dany czyn oskarżonego przez pryzmat wszystkich zmieniających się stanów prawnych w przedziale czasowym wyznaczonym przez datę czynu i datę wyrokowania. Badanie takie zmierzać ma przy tym do poszukiwania względności ustawy przy wykorzystaniu operacji myślowej polegającej na hipotetycznym wydaniu wyroku na podstawie każdej z konkurencyjnych ustaw i dokonaniu wyboru rozstrzygnięcia korzystniejszego dla sprawcy ( vide postanowienie Sądu Najwyższego z 21 sierpnia 2013 r., III KK 74/13, LEX nr 1388230). W tym stanie rzeczy przyjąć trzeba, że skarżący, przez powołanie się na rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 17 grudnia 2014 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie określenia okresów polowań na zwierzęta łowne (Dz. U. z 2014 r., poz. 1901; dalej: rozporządzenie z 17 grudnia), wywodzi, iż oparcie zanegowanego wyroku na stanie prawnym obowiązującym począwszy od dnia 25 grudnia 2014 r. byłoby dla oskarżonego korzystniejsze, a tym samym zakłada, iż taka operacja myślowa doprowadziłaby do odmiennego rozstrzygnięcia w przedmiocie odpowiedzialności karnej P. S.. Z zapatrywaniem takim zgodzić się nie sposób. W myśl § 1 ust. 1 pkt 5 lit. b rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 16 marca 2005 r. w sprawie określenia okresów polowań na zwierzęta łowne (Dz. U. z 2005 r., Nr 48, poz. 459 z późn. zm.; dalej: rozporządzenie z 16 marca)- w brzmieniu obowiązującym od wskazanej daty 25 grudnia 2014 r.- polowania na lochy są dopuszczalne w okresie od dnia 15 sierpnia do dnia 15 stycznia, a w okresie od dnia 1 stycznia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2016 r.- na terenie województwa (...) przez cały rok, a na terenie pozostałych województw- od dnia 1 stycznia do dnia 15 lutego oraz od dnia 15 maja do dnia 31 grudnia. Treść przytoczonego unormowania nakazuje przyjąć, że P. S. zostałby uznany za winnego zarzucanego mu czynu również w aktualnym stanie prawnym, albowiem do popełnienia przezeń przestępstwa doszło w roku 2014, zaś zachowania w tym czasie podjęte nigdy nie utraciły przymiotu bezprawności. Apelujący, afirmując wniosek przeciwstawny przez zaakcentowanie, że dzik pozyskany przez P. S. został upolowany w dacie, która w aktualnym stanie prawnym jest objęta okresem dopuszczalnych polowań, w istocie wychodzi poza granice tożsamości czynu, przyjmując hipotetyczną konstrukcję zakładającą, że do zarzu­canego zachowania doszło w dniu 6 lutego 2015 r. W związku z tym raz jeszcze podkreślić trzeba, że reguła intertemporalna z art. 4 § 1 k.k. nakazuje ocenę tego samego czynu przez pryzmat różnych stanów prawnych i jako taka nie daje podstaw do czynienia jakichkolwiek, nawet hipotetycznych, zmian w ustaleniach faktycznych.

W uzupełnieniu poczynionego wyżej wywodu podkreślić nadto trzeba, że zmiany wprowadzone przez rozporządzenie z 17 grudnia w odniesieniu do okresów polowań na lochy w przedziale czasowym od dnia 1 stycznia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. mają wyłącznie charakter przepisów czasowych, a tym samym odnoszą się jedynie do czynów popełnionych w rzeczonym przedziale czasowym i jako takie nie podlegają zasadom prawa karnego międzyczasowego ( por. A. Zoll [red.], G. Bogdan, Z. Ćwiąkalski, P. Kardas, J. Majewski, J. Raglewski, M. Szewczyk, W. Wróbel, Komentarz do art. 4 Kodeksu karnego, teza 9., LEX). Zasadniczym argumentem przemawiającym za wskazanym charakterem wzmiankowanych przepisów jest, w przekonaniu Sądu Odwoławczego, wzgląd na cele, którym ma służyć rozporządzenie z 16 marca, a tym samym wzgląd na cele łowiectwa w rozumieniu ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 1226 z późn. zm.; dalej: PŁ). Zaakcentować w tym miejscu należy, że wśród wspomnianych celów znajdują się m.in. ochrona, zachowanie różnorodności i gospodarowanie populacjami zwierząt łownych, a także uzyskiwanie możliwie wysokiej kondycji osobniczej i jakości trofeów oraz właściwej liczebności populacji poszczególnych gatunków zwierzyny przy zachowaniu równowagi środowiska przyrodniczego (art. 3 pkt 1 i 3 PŁ). Postulowane przez apelującego uznanie zmian w rozporządzeniu z 16 marca za unormowania czysto epizodyczne, a tym samym znajdujące zastosowanie do wszelkich zachowań wartościowanych w okresie od 1 stycz­nia 2015 r. do 31 grudnia 2016 r., z przyczyn natury oczywistej znacząco niweczyłoby możność osiągnięcia przytoczonych celów łowiectwa, które niewątpliwie konkretyzowane są m.in. w oparciu o zmiany zachodzące w liczebności populacji zwierzyny.

Z tych wszystkich przyczyn apelacja obrońcy jest w oczywistym stopniu bezzasadna. Nietrafność postawionego w niej zarzutu przesądziła o niemożności uwzględnienia sformułowanego przez skarżącego wniosku.

Wymierzając P. S. karę Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy zważył tak stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, jak i okoliczności stricte osobiste sprawcy. Orzeczona kara odpowiada więc dyrektywom art. 53 § 1 i 2 k.k. i nie nosi żadnych cech niewspółmierności. Spełni wszystkie swe funkcje w zakresie prewencji tak szczególnej, jak i generalnej. Kwestia prawidłowości wymiaru kary nie wymaga dalszej argumentacji, a to z tego powodu, że w apelacji nie postawiono zarzutu opartego na art. 438 pkt 4 k.p.k.

W tym stanie rzeczy i przy braku przesłanek z art. 439 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy orzekł, jak w części dyspozytywnej swego wyroku.

Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. Sąd Okręgowy zasądził od P. S. na rzecz Skarbu Państwa 190 zł tytułem kosztów sądowych za II instancję. Na wskazaną sumę złożyło się:

- 170 zł tytułem opłaty (art. 2 ust. 1 pkt 2 i art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych- tekst jedn. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.)

- 20 zł tytułem wydatków (art. 618 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym- tekst jedn. Dz U. z 2013 r., poz. 663).