Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2015 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Marzena Studzińska

Protokolant Karina Kostyra

po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2015 roku w Kłodzku

na rozprawie sprawy

z powództwa P. C.

przeciwko (...) S.A. w S.

o zapłatę

I. zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w S. i pozwanego K. K. na rzecz powoda P. C. kwotę 16 537,01 zł (szesnaście tysięcy pięćset trzydzieści siedem złotych 1/100) z ustawowymi odsetkami od dnia 8 czerwca 2012 roku - z zastrzeżeniem, że spełnienie świadczenia przez jednego z pozwanych zwalania drugiego;

II. w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III. zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w S. i pozwanego K. K. na rzecz powoda P. C. kwotę 2308,93 zł tytułem zwrotu kosztów procesu z zastrzeżeniem, że spełnienie świadczenia przez jednego z pozwanych zwalania drugiego;

IV. nakazuje stronie pozwanej (...) S.A. w S. i pozwanemu K. K. uiścić na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Kłodzku kwotę 583,94 zł tytułem zwrotu części kosztów sądowych - z zastrzeżeniem, że spełnienie świadczenia przez jednego z pozwanych zwalania drugiego;

V. nakazuje ściągnąć tytułem części nieuiszczonych kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Kłodzku od powoda P. C. z zasądzonego roszczenia kwotę 155,23 zł.

Sygn. akt I C 835/12

UZASADNIENIE

Powód P. C.wniósł o zasądzenie solidarnie od strony pozwanej (...)z siedzibą w S.i pozwanego K. K.kwoty 21.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 8 czerwca 2012 roku oraz kosztów procesu w łącznej kwocie 3467 zł (w tym 1050 zł – opłata od pozwu, 2400 zł – koszty zastępstwa procesowego i 17 zł – opłata od pełnomocnictwa). W uzasadnieniu podał, że samochód marki A. (...)o nr rej. (...)jest jego własnością. Wskazał, iż w dniu 18 kwietnia 2012 roku samochodem tym jechała S. M., która chcąc uniknąć kolizji z pojazdem pozwanego K. K.gwałtownie skręciła w prawo, a następnie w lewo, w wyniku czego prowadzony przez nią pojazd wpadł w poślizg, obrócił, się a następnie uderzył w słup telefoniczny łamiąc go. W wyniku powyższego zderzenia samochód powoda uległ licznym uszkodzeniom. Powód podał także, iż pozwany K. K.w pisemnym oświadczeniu z dnia 18 kwietnia 2012 roku przyznał, iż to on wymusił pierwszeństwo przejazdu samochodowi należącemu do powoda. Powód podniósł, że w chwili powstania szkody samochód pozwanego K. K.był ubezpieczony w u strony pozwanej, która odmówiła wypłaty odszkodowania.

W odpowiedzi na pozew pozwany K. K. wskazał, iż podtrzymuje oświadczenie z 18 kwietnia 2012 roku (zawarte w aktach sprawy), w którym opisał przebieg zdarzenia z dnia 18 kwietnia 2012 roku. Pozwany przyznał, że to z jego winy doszło do uszkodzenia samochodu należącego do powoda. Pozwany podał także, iż posiada ubezpieczenie OC u strony pozwanej i wobec tego strona pozwana powinna pokryć w całości kwotę dochodzoną pozwem przez powoda.

Strona pozwana (...)z siedzibą w S.wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu wskazała, że nie ponosi odpowiedzialności odszkodowawczej za uszkodzenie samochodu należącego do powoda. Podała także, iż w toku postępowania likwidacyjnego ustalono, że uszkodzenia powstałe w samochodzie należącym do powoda w dniu 18 kwietnia 2012 roku nie powstały w okolicznościach opisanych przez powoda.

Sad ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 kwietnia 2012 roku w S. Dolnym pojazd powoda A. (...) o nr rej. (...) brał udział w zdarzeniu drogowym polegającym na wymuszeniu pierwszeństwa przez sprawcę wypadku, ubezpieczonego u strony pozwanej, kierującego samochodem A. (...) o nr rej. (...), pozwanego K. K.. Pozwany gwałtownie włączył się do ruchu (w okolicy skrzyżowania) wjeżdżając swoim samochodem przed pojazd powoda (jadący z S. w kierunku K.). Na skutek wymuszenia pierwszeństwa jadąca samochodem powoda S. M., chcąc unikając zderzenia czołowego odruchowo skręciła w prawo, a następnie w lewo, po czym kierowany przez nią pojazd wpadł w poślizg (na skrzyżowaniu był żwir), obrócił się o 90 stopni i uderzył tyłem w słup telefoniczny doznając uszkodzeń.

Samochodem należącym do powoda wraz z S. M. jechali G. M. i R. M.

/dowód: pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego P. R.z 10 kwietnia 2014 roku, k. 142-156; ustna uzupełniająca opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego P. R.z 20 lutego 2015 roku, k. 194v; zeznania świadka S. M., k. 109v-110, zeznania świadka G. M., k. 110-110v; zeznania świadkaB. M., k. 135-135v, przesłuchanie stron - zeznania powoda, k. 133-133v/

Koszt naprawy samochodu należącego do powoda z uwzględnieniem stawek 100 zł/rbg mechanika 100/rbg wyniósł 16 537,01 zł brutto.

/dowód: pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego P. R. z 10 kwietnia 2014 roku, k. 142-156/

Drewniany słup telefoniczny, w który uderzyła samochodem należącym do powoda -S. M.został wymieniony na nowy 23 kwietnia 2012 roku (w związku ze zgłoszeniem z dnia 20 kwietnia 2015 roku). Nowy słup telefoniczny został postawiony w odległości około od 1,5 m do 2 m od starego słupa.

/ dowód: zeznania świadka J. K., k. 109-110v/

19 kwietnia 2012 roku powód zgłosił szkodę komunikacyjną stronie pozwanej, która pismem z dnia 25 kwietnia 2012 roku odmówiła powodowi wypłaty odszkodowania.

Pismem z dnia 31 maja 2012 roku powód ostatecznie wezwał pozwanego i stronę pozwaną do zapłaty odszkodowania w kwocie 21.000 zł w terminie do dnia 8 czerwca 2012 roku..

Pismem z dnia 18 czerwca 2012 roku strona pozwana ponownie odmówiła powodowi wypłaty odszkodowania, kwestionując przebieg zdarzenia z dnia 18 kwietnia 2012 roku.

/bezsporne/

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w przeważającej części.

Poza sporem było, że pozwany K. K. ubezpieczony był u strony pozwanej od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za skutki wypadków, a wypadek miał miejsce w okresie ubezpieczenia.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy, zdaniem Sądu, jednoznacznie potwierdził, iż w dniu 18 kwietnia 2012 roku w S. Dolnym na skutek wymuszenia pierwszeństwa przez pozwanego K. K. (kierującego pojazdem A. (...) o nr rej. (...)) jadąca samochodem należącym do powoda (marki A. (...) o nr rej. (...)) S. M., chcąc unikając zderzenia czołowego odruchowo skręciła w prawo, a następnie w lewo, po czym kierowany przez nią pojazd wpadł w poślizg (na skrzyżowaniu był żwir), obrócił się o 90 stopni i uderzył tyłem w słup telefoniczny doznając uszkodzeń.

Związek przyczynowy pomiędzy zawinieniem sprawcy- pozwanego, ubezpieczonego u strony pozwanej, polegającym na wymuszeniu pierwszeństwa, stanowiącym naruszenie przepisów Prawa o ruchu drogowym, a uderzeniem w słup telefoniczny przez kierującą samochodem należącym do powoda – S. M.Sąd ustalił przede wszystkim w oparciu o opinię pisemną biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego P. R.z 10 kwietnia 2014 oraz o opinię ustną tegoż biegłego wydaną na rozprawie 20 lutego 2015 roku, które znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadków A. M., G. M.i B. M., a także z zeznaniach powoda. Przy czym zeznania świadków i powoda są spójne, logiczne i korespondują ze sobą. Biegły w ustnej uzupełniającej opinii wskazał, ze po analizie uszkodzeń pojazdu powoda, oględzin miejsca zdarzenia i opisanego przez powoda i świadków przebiegu zdarzenia doszedł do przekonania, iż nie może wykluczyć, że do uszkodzeń pojazdu powoda doszło w okolicznościach opisanych w aktach sprawy. Biegły przyznał, że przy skrzyżowaniu, na którym doszło do zdarzenia będącego przedmiotem niniejszego postępowania znajduje się dużo żwiru, a zatem kierująca pojazdem powoda S. M.mogła wpaść w poślizg. Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania treści opinii biegłych sądowego P. R., gdyż są one pełne, jasne i konsekwentne.

W przedmiotowej sprawie wiele wątpliwości nasuwało położenie drewnianego słupa telekomunikacyjnego, w który uderzyła kierująca samochodem powoda S. M., albowiem kilka dni po wypadku został on wymieniony na nowy słup, który został postawiony w innym miejscu. Okoliczności te wyjaśnił świadek J. K.(pracownik (...)w W.), który zeznał, że nowy słup telefoniczny został posadowiony w odległości ok. 1,5-2 m od starego drewnianego słupa.

Dodać należ, iż w toku procesu strona pozwana nie kwestionowała treści opinii głównej i ustnej uzupełniającej biegłego sądowego P. R.. Wskazać w tym miejscu należy na przepis art.6 k.c. stanowiący, iż ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Wskazane dokumenty i dowody uzasadniają uwzględnienie w przeważającej części żądania pozwu na podstawie art. 822 kc oraz 805 kc i 415 kc (pkt I i II wyroku).

Dodać przy tym należy, iż wysokość należnego powodowi odszkodowania ustalono w oparciu o opinię biegłego sądowego P. R. (przyjmując koszt naprawy samochodu należącego do powoda z uwzględnieniem stawek 100 zł/rbg mechanika 100/rbg) tj. ustalając je na kwotę 16 537,01 zł brutto. Przywołać w tym miejscu wypada przepis art. 361 kc, zgodnie z którym zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Jak już opisano powyżej zebrany w sprawie materiał dowodowy potwierdził istnienie w niniejszej sprawie przesłanek odpowiedzialności z art. 361§1 kc za szkodę.

Obowiązek świadczenia ubezpieczyciela (art. 805 § 1 k.c.) wynikający z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (art. 822 § 1 k.c.) aktualizuje się w razie wystąpienia stanu odpowiedzialności cywilnej ubezpieczającego (ubezpieczonego), objętej treścią stosunku prawnego ubezpieczenia. Obowiązek świadczenia ubezpieczyciela z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej powstaje więc z chwilą powstania stanu odpowiedzialności cywilnej jego kontrahenta, bez względu na to, czy dokonał on już naprawy wyrządzonej osobie trzeciej szkody, a nawet czy w ogóle zamierza ją naprawić. Świadczenie należne od ubezpieczyciela z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały już w wyniku wystąpienia zdarzenia wyrządzającego szkodę osobie trzeciej, a który istnieje już od chwili wyrządzenia jej szkody. Dla określenia chwili powstania obowiązku ubezpieczyciela spełnienia świadczenia z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej nie ma zatem znaczenia okoliczność, czy uprawniony z tej umowy faktycznie naprawił już szkodę, a nawet czy zamierza to uczynić (wyrok SN z 27 czerwca 1988 r., I CR 151/88, PUG 1989, nr 10-12, s. 310; podobnie wyrok SN z 12 lutego 2004 r., V CK 187/03, Wokanda 2004, nr 7-8, s. 15). Z kolei przepis art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...)(Dz. U. 2003. 124. 1152 ze zm.) stanowi, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodą, będącą następstwem śmierci, uszkodzeniem ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

Przepis art. 822 § 4 k.c. stanowi, że uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia OC może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Przez "uprawnionego do odszkodowania" należy rozmieć właśnie poszkodowanego. Z treści powołanego przepisu wynika, że jeżeli osoba ponosząca odpowiedzialność cywilną za szkodę jest ubezpieczona w zakresie odpowiedzialności cywilnej, poszkodowany ma dwóch dłużników: tę osobę oraz ubezpieczyciela. Przy czym, w brew twierdzeniom pełnomocnika powoda, odpowiedzialność sprawcy szkody i ubezpieczyciela jest odpowiedzialnością in solidum. W przedmiotowej sprawie sprawca szkody – pozwany K. K. odpowiada na podstawie przepisów o czynach niedozwolonych (art. 415 kc), natomiast pozwany ubezpieczyciel na podstawie umowy między nim a ubezpieczycielem. Istota zobowiązania in solidum polega na tym, że dłużnicy z różnych tytułów prawnych zobowiązani są do spełnienia na rzecz tego samego wierzyciela identycznego świadczenia, z tym skutkiem, że spełnienie świadczenia przez jednego dłużnika zwalnia drugiego (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 października 2011 roku, sygn. akt II CSK 86/11, OSNC 2012/4, poz. 55).

Odsetki od kwoty zł zasądzono, zgodnie z żądaniem pozwu, od dnia 8 czerwca 2012 roku. Poza sporem było, że pismem z dnia 19 kwietnia 2012 roku powód zgłosił szkodę stronie pozwanej, następnie pismem z 31 maja 2012 roku wezwał stronę pozwaną i pozwanego do zapłaty odszkodowania w kwocie 21.000 zł w terminie do 8 czerwca 2012 roku. Zgodnie z art. 481 k.c. w zw. z art. 14 ust 1 u.u.o, w myśl którego ubezpieczyciel zobowiązany jest wypłacić odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie. Zatem żądanie zasądzenia odsetek za opóźnienie od dnia 17 października 2010 roku, zasługiwało na uwzględnienie. Orzeczenie w tym zakresie oparto na przepisach art. 481 § 1 i 2 kc w zw. z art. 455 kc w zw. z art. 817§1 kc i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

Orzeczenie o kosztach, jak w pkt III wyroku, oparto na przepisach art. 100 zd. 1 kpc w zw. z art. 98 § 1 i 3 kpc i art. 109 § 1 i 2 kpc. Powód poniósł koszty procesu w kwocie 3667 zł (w tym opłata od pozwu w kwocie 1050 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 2 417 zł – stosownie do § 2 ust. 1 i § 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, wydatki na wynagrodzenie biegłego w kwocie 200 zł). Koszty poniesione przez stronę pozwaną wynoszą 2 800 zł – stosownie do §2 ust.1 i 2, § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, wydatki na wynagrodzenie biegłego w kwocie 400 zł). Sąd przyjął, że żądanie powoda zostało uwzględnione w 79 %. Zatem koszty procesu, należne powodowi to 2896,93 zł (79 % z 3667 zł), koszty procesu należne stronie pozwanej to 588 zł (21 % z 2800 zł), co po odjęciu kwoty należnej stronie pozwanej (588 zł) stanowi kwotę 2308,93 zł.

Orzeczenie w pkt V wyroku oparto na przepisie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) w zw. z art. 100 zd. 1 kpc i art. 98 § 1 kpc i art. 130(3)§1 zd. 2 kpc, obciążając stronę pozwaną 79% wydatków, poniesionych w postępowaniu tymczasowo przez Skarb Państwa na wynagrodzenia biegłego (postanowienia z 1 września 2014 roku, k. 172 – 413,63 zł oraz z dnia 27 lutego 2015 roku, k. 198 – 325,54 zł; 79 % z 739,17 zł), tj. kwotą 583,94.

Orzeczenie w pkt VI wyroku oparto na przepisie art. 113 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) w zw. z art. 100 zd. 1 kpc., obciążając powoda 21 % wydatków, poniesionych w postępowaniu tymczasowo przez Skarb Państwa na wynagrodzenia biegłego, tj. kwotą 155,23.