Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10.04.2013r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu

Wydział IX Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Monika Skibińska

Protokolant: Anna Marczak

po rozpoznaniu w dniu 10.04.2013r.we W.

sprawy z powództwa K. P.

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powódki K. P. kwotę 11 000 zł ( jedenaście tysięcy złotych ) z ustawowymi odsetkami od dnia 29.06.2011r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 3990,18 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  nakazuje stronie pozwanej Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W. aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa ( kasa Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu ) kwotę 84,80 zł tytułem brakującej zaliczki na wynagrodzenie biegłego.

Sygn. akt IX C 512/11

UZASADNIENIE

Powódka K. P. wniosła o zasądzenie od strony pozwanej Towarzystwa (...) S.A. w W. kwoty 11.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz kosztami procesu wedle norm przepisanych, w tym kosztami zastępstwa procesowego.

Uzasadniając żądanie pozwu powódka podała, ze w dniu 22 listopada 2010 r. uczestniczyła w kolizji drogowej, w której ucierpiała. Powódka wskazała, że na skutek zdarzenia z dnia 22.11.2010 r. doznała licznych obrażeń ciała wymagających natychmiastowego leczenia oraz rehabilitacji. Podała, że wypadek wywołał u niej bóle oraz cierpienia fizyczne i psychiczne. Powódka podniosła, iż na skutek doznanych urazów została wyłączona z normalnego życia na okres co najmniej 2 miesięcy i zmuszona była poddać się rehabilitacji. Podkreślono, że doznany uszczerbek na zdrowiu nie został całkowicie wyleczony i powoduje to, iż powódka nie może powrócić do swojej aktywności zawodowej i życiowej sprzed wypadku. Uzasadniając poczucie krzywdy powódka podała, że zmuszona jest do wykonywania pracy pomimo dyskomfortu spowodowanego doznanymi w wypadku urazami. Powódka odczuwa bóle głowy i kręgosłupa i może pracować dzięki zażywaniu środków przeciwbólowych. Wskazała, iż stwierdzone u niej zwichnięcie, skręcenie i naderwanie stawów i więzadeł na poziomie szyi oraz skręcenie i naderwanie odcinka lędźwiowego kręgosłupa wymagają wieloletniego i kosztownego leczenia. Powódka podniosła, iż przez 2 miesiące żyła z zagrożeniem, że urazy mogą wyłączyć ją z normalnego zycia i pracy a nawet mogą spowodować spędzenie reszty życia na wózku inwalidzkim. Powódka wskazała, że wykonywana przez nią praca wymaga spędzania długich godzin w pozycji siedzącej, która to nadwyręża kręgosłup i w związku z tym nadal odczuwa cierpienie. Podniesiono, iż powódka zwracała się do pozwanej o wypłatę zadośćuczynienia w kwocie 15000 zł, które zostało wypłacone jedynie do kwoty 4.000 zł, co zdaniem powódki uzasadnia żądanie zadośćuczynienia w dalszej kwocie 11000 zł.

Nakazem zapłaty wydanym w dniu 07 lipca 2011 r. w postępowaniu upominawczym Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia uwzględnił powództwo w całości.

Od wydanego nakazu zapłaty strona pozwana Towarzystwo (...) S.A. w W. wniosła sprzeciw, zaskarżając nakaz w całości i wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na jej rzecz od powódki kosztów procesu. Strona pozwana przyznała, że ponosi odpowiedzialność za skutki wypadku z dnia 22.11.2010r. na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej i wskazała, że przeprowadziła postępowanie likwidacyjne. Strona pozwana podała, że wypłaciła powódce łącznie kwotę 4.000 zł, a tym samym wypełniła ciążący na niej obowiązek odszkodowawczy. Zdaniem strony pozwanej dalsze roszczenia powódki są bezzasadne. Towarzystwo (...) S.A. podniosło, że wypłacając odszkodowanie wzięło pod uwagę czynniki mające wpływ na rozmiar krzywdy, dolegliwość obrażeń i trwałość następstw powypadkowych. Strona pozwana wskazała, że w toku postępowania likwidacyjnego stwierdzono u powódki 3% uszczerbek na zdrowiu, a tym samym kwota 4000 zł zadośćuczynienia wydaje się być adekwatna.

W odpowiedzi na sprzeciw strony pozwanej powódka podtrzymała żądanie pozwu w całości. Podniosła, iż nie sposób zgodzić się z twierdzeniem pozwanej, że wypłacona kwota 4000 zł wyczerpuje przesłanki instytucji zadośćuczynienia . Zdaniem powódki kwota ta nie spełnia charakteru kompensacyjnego i nie jest istotnie odczuwalna dla powódki.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 listopada 2010 r. we W. na skrzyżowaniu ulic (...) doszło do zdarzenia drogowego w postaci kolizji, w ten sposób, iż kierujący pojazdem marki S. nie dostosował prędkości do istniejących warunków i uderzył w tył pojazdu kierowanego przez powódkę.

Okoliczność bezsporna.

Sprawcą szkody okazał się jadący samochodem marki S. S. S., który posiadał obowiązkowe ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej (...) S.A.

Okoliczność bezsporna

W tym samym dniu powódka udała się na Pogotowie (...) i została przyjęta w Ambulatorium Chirurgicznym przy ul. (...) we W.. U powódki stwierdzono skręcenie części szyjnej kręgosłupa z uszkodzeniem aparatu więzadłowego szyi. Wykonano badanie Rtg kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego, które poza objawem strunowym w odcinku szyjnym nie stwierdziło żadnych patologii. Powódce zalecono unieruchomienie za pomocą kołnierza ortopedycznego na okres 3 tygodni.

Dowód: dokumentacja medyczna – karta informacyjna, k. 10; badanie Rtg, k. 11

Następnie powódka kontynuowała leczenie w trybie ambulatoryjnym w (...) Centrum Medycznego (...) we W. i pozostawała pod opieką lekarza ortopedy. W rozpoznaniu z dnia 23.11.2010 r. zapisano zwichnięcie, skręcenie i naderwanie stawów i więzadeł na poziomie szyi oraz skręcenie i naderwanie odcinka lędźwiowego kręgosłupa. W badaniu fizykalnym stwierdzono ograniczenie ruchu kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego, ruchy bolesne. Powódce zalecono utrzymanie kołnierza ortopedycznego i skierowano na badanie Tk kręgosłupa szyjnego.

W wyniku konsultacji ortopedycznej w dniu 07 grudnia 2010 r. utrzymane zostało wcześniejsze rozpoznanie. Badanie fizykalne potwierdziło ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego, ruchy bolesne.

W wykonanym w dniu 09 grudnia 2010 r. badaniu Tk kręgosłupa szyjnego zmian urazowych nie stwierdzono.

Dowód: dokumentacja medyczna, k. 12 – 15

Powódka kontynuowała leczenie w poradni ortopedycznej. U powódki nadal utrzymywało się ograniczenie ruchu kręgosłupa szyjnego, ruchy bolesne i wzmożenie napięcie mięśni przykręgosłupowych.

Dowód: dokumentacja medyczna, k. 16

Powódce zostało wystawione zwolnienie lekarskie od 11 grudnia 2010 r. do 4 stycznia 2011 r.

Dowód: konsultacja ortopedy, k. 16

Powódka została skierowana na rehabilitację, którą odbywała w miesiącu styczniu 2011 roku. Skierowanie obejmowało zabiegi fizykoterapii i kinezyterapii kręgosłupa szyjnego. Fizykoterapia obejmowała krioterapię miejscową, jonoforezę i prądy Tens kręgosłupa szyjnego. Rehabilitacja ultradźwiękowa nie była prowadzona z uwagi na zajście w ciążę powódki. Ostatecznie rehabilitacja powódki została przerwana z powodu ciąży.

Dowód: dokumentacja medyczna, k. 16 – 22

Pismem z dnia 30 marca 2011 r. powódka poprzez ustanowionego w sprawie pełnomocnika, zgłosiła u strony pozwanej szkodę. Jednocześnie powódka wezwała pozwane towarzystwo ubezpieczeń do wypłaty zadośćuczynienia w kwocie 15.000 zł oraz zwrotu kosztów leczenia w wysokości 818 zł. W zgłoszeniu szkody powołano się na utrzymujące się u powódki bóle oraz ograniczenie aktywności życiowej wskutek wypadku z 22.11.2010 r.

Dowód: akta szkody

Pismem z dnia 11 kwietnia 2011 r. strona pozwana (...) S.A. poinformowała powódkę o przyjęciu szkody do rozpoznania. Decyzją z dnia 06 maja 2011 r. strona pozwana przyznała powódce zadośćuczynienie w wysokości 2.000 zł. Następnie decyzją z dnia 2 czerwca 2011 r. powódce wypłacono dalsze zadośćuczynienie w kwocie 2000 zł. Łącznie zatem wypłacono powódce 4.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznany ból i cierpienia.

Dowód: akta szkody

W skutek wypadku z dnia 22.11.2010 r. powódka doznała łącznie 8 % trwałego uszczerbku na zdrowiu pod względem neurologicznym. Uszczerbek orzeczono w związku z wystąpieniem urazowych zespołów korzonkowych (bólowych, ruchowych i czuciowych). U powódki do chwili obecnej utrzymuje się ból kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego z promieniowaniem do potylicy i okolicy krzyża nasilający się przy obciążeniu fizycznym. Stwierdzono u powódki ograniczenie ruchomości i wzmożenie napięcia mięśni przykręgosłupowych. Innych patologii w badaniu nie stwierdzono. Pod względem urazowo – ortopedycznym powódka nie doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu. Uraz nie spowodował uszkodzeń anatomicznych i nie pozostawił następstw czynnościowych. Po wypadku powódka nie wymaga stałej opieki osób trzecich przy wykonywaniu codziennych czynności.

Dowód: opinie biegłych sądowych z zakresu neurologii, k. 117-119; z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej, k. 69-69v

Powódka wykonuje pracę w charakterze doradcy finansowego. W związku z wykonywanymi czynnościami i spotkani z klientami często jeździła samochodem. Część pracy powódki koncentruje się przed komputerem. Po zdarzeniu z dnia 22.11.2010 r. powódka wróciła do pracy pod koniec stycznia 2011 r. Powódka odczuwa lęk podczas jazdy samochodem, w szczególności gdy hamuje patrzy w tylnie lusterko, czy samochód jadący za nią odpowiednio wcześnie zareaguje. We wrześniu 2011 r. powódka urodziła dziecko. Wskutek ciąży powódka zmuszona była przerwać rehabilitację oraz znacznie ograniczyć przyjmowanie środków przeciwbólowych.

Dowód: przesłuchanie powódki, k. 63-66

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało w całości na uwzględnienie.

W rozpatrywanej sprawie dla oceny zasadności podnoszonych roszczeń koniecznym było ustalenie czy w istocie obrażenia jakich doznała powódka wskutek zdarzenia z dnia 22.11.2010r. uzasadniają przyznanie zadośćuczynienia w żądanej wysokości. Zważyć bowiem należy, iż strona pozwana nie kwestionowała swej odpowiedzialności co do zasady zarzucając jedynie iż wypłacona suma zadośćuczynienia w kwocie 4.000 zł w pełni czyni zadość doznanym przez powódkę krzywdom.

Zgodnie z brzmieniem art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Istotnym jest jednakże, iż zaistnienie tejże odpowiedzialności wynika z naruszenia regulacji deliktowej przez sprawcę szkody którego pojazd ubezpieczony był w zakresie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń. Tym samym podstaw odpowiedzialności pozwanej należy upatrywać w brzmieniu art. 822 k.c. Niewątpliwym jest wreszcie iż materialno – prawną podstawę żądania zadośćuczynienia stanowi art. 445 § 1 k.c.

Wobec faktu, iż strona pozwana nie kwestionowała zasady swej odpowiedzialności ograniczając się tylko do kwestionowania wysokości żądanego zadośćuczynienia za bezsporne uznano zarówno sprawstwo podmiotu którego odpowiedzialność cywilna ubezpieczona była u strony pozwanej, a którego następstwem było uszkodzenie ciała powódki jak i związek przyczynowy pomiędzy ową szkodą a zdarzeniem z którego ona wynikła. Kwestią sporną wymagającą rozstrzygnięcia była natomiast wysokość żądanego zadośćuczynienia i owa okoliczność poddana została badaniu w toku przeprowadzonego przez orzekający w sprawie Sąd postępowania dowodowego.

W ocenie Sądu na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, który stał się podstawą czynionych przez Sąd ustaleń faktycznych, nie można odmówić racji twierdzeniom powódki, jakoby wypłacone przez stronę pozwaną zadośćuczynienie na poziomie kwoty 4.000 zł było w jakimkolwiek zakresie adekwatne tak do ustalonego trwałego uszczerbku na zdrowiu jak i do doznanych krzywd na jej osobie.

Jak ustalono w wyniku niekwestionowanego zdarzenia z dnia 22.11.2010r. powódka doznała urazu kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego. U powódki rozpoznano objawowy zespół bólowy kręgosłupa szyjnego. Powódka leczona była ambulatoryjnie w poradni ortopedycznej. Następnie była rehabilitowana i poddawana zabiegom fizykoterapii. U powódki stwierdzono łącznie 8% trwały uszczerbek na zdrowiu ze względu na występujące urazowe zespoły korzonkowe. Co istotne, u powódki do chwili obecnej utrzymuje się ból kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego z promieniowaniem do potylicy i okolicy krzyża nasilający się przy obciążeniu fizycznym. Powódka ma ograniczona ruchomość i wzmożone napięcie mięśni przykręgosłupowych. Co prawda pod względem ortopedycznym powódka nie doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu, to jednakże biegły potwierdził istnienie u powódki stanu po skręceniu szyjnego odcinka kręgosłupa i przeciążenia odcinka lędźwiowo-krzyżowego. Dla powyższych ustaleń w szczególności przydatne były opinie biegłego sądowego z zakresu ortopedii i chirurgii urazowej oraz biegłej z zakresu neurologii, którym w ocenie Sądu nie sposób odmówić wiary, zwłaszcza gdy się zważy na jej rzetelność i profesjonalizm . Nadto ich treść ułożona jest logicznie, w sposób klarowny i rzetelny odpowiada na przedmiotowe zagadnienia. Tym samym opinie powyższe jako w pełni rzetelne uznane zostały za wiarygodny materiał dowodowy na podstawie którego Sąd poczynił swe ustalenia faktyczne. Wobec zaś zarzutów powódki co do opinii biegłego z zakresu ortopedii Sad dopuścił dowód z ustnej opinii uzupełniającej. Powódka zarzucała przede wszystkim, iż biegły błędnie zastosował i zinterpretował tabelę, w oparciu o którą oceniał uszczerbek na zdrowiu powódki. Zarzuty te zdaniem Sądu nie były zasadne. Biegły jednoznacznie wyjaśnił, iż tabela stanowiąca załącznik do Rozporządzenia ministra Pracy i Polityki Społecznej z 18.12.2002r. precyzuje jasno przesłanki, jakie muszą być spełnione , aby orzec uszczerbek na zdrowiu i u powódki te przesłanki nie zaistniały. Biegły wskazał jednocześnie, iż przy zastosowaniu innych tabel uszczerbek również wyniósłby 0%. Biegły podkreślił jednakże, że sam uraz łączył się ze swej istoty z ograniczeniem funkcji narządu, w tym przypadku kręgosłupa.

Nie bez znaczenia dla czynionych przez Sąd ustaleń faktycznych, które przełożyły się na jednoznaczne rozstrzygnięcie w sprawie pozostawały także zeznania słuchanej w charakterze strony powódki. Należy podkreślić, iż w niedługim czasie po wypadku komunikacyjnym powódka zaszła w ciążę. Wskutek powyższego powódka musiała przerwać zabiegi rehabilitacyjne. W tym zakresie zastrzeżenia co do opinii biegłej neurolog wniosła strona pozwana wskazując, jaki to miało wpływ na obecny stan zdrowia powódki. W ustnej opinii uzupełniającej biegła podkreśliła, że trudno jest ustalić, czy stan zdrowia powódki i uszczerbek na zdrowiu byłby mniejszy po przeprowadzeniu rehabilitacji. Zdaniem jednakże biegłej sądowej powódka nie powinna przeprowadzać zabiegów rehabilitacyjnych w czasie ciąży, a działania powódki dotyczące rehabilitacji były właściwe. W tym miejscu należy podkreślić, iż nieuprawnionym byłoby zdaniem Sadu twierdzenie, iż powódka, wobec zaistniałego zdarzenia, winna ograniczyć swoje życie intymne. Jest to sfera szczególna, w którą osoby trzecie nie powinny ingerować. Wobec tego nie można ograniczyć odpowiedzialności pozwanej wskutek tego, iż powódka zmuszona była przerwać proces rehabilitacji. Nadto powódka nie mogła zażywać również środków przeciwbólowych, co niewątpliwie sprawiało dyskomfort i konieczność znoszenia uciążliwych bólów kręgosłupa szyjnego.

W świetle powyższego niewątpliwym jest, iż powódka doznała krzywdy która winna być zrekompensowana stosownym zadośćuczynieniem. Przez pojęcie krzywdy rozumie się bowiem w doktrynie szkodę o charakterze niemajątkowym i wyrządzoną na osobie. Krzywdę taką należy ujmować jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości), cierpienia psychiczne, na które składają się ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała, np. w postaci zeszpecenia, wyłączenia z normalnego życia (zob. Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga Trzecia. Zobowiązania, t. I;). Przy ocenie wysokości zadośćuczynienia za krzywdę koniecznym jest natomiast uwzględnienie przede wszystkim stopnia nasilenia cierpień powoda, długotrwałość jego choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym (zob. wyrok SN z dnia 10.06.1999r. II UKN 681/98 OSN AP 2000/16/626).

Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień i powinno stanowić rekompensatę za krzywdę doznaną przez powoda. Przepisy kodeksu cywilnego nie zawierają żadnych kryteriów, jakie należy uwzględniać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego, przy czym określając wysokość zadośćuczynienia pieniężnego Sąd powinien wziąć po uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a zwłaszcza stopień i czas trwania cierpień fizycznych (czas leczenia, konieczność wizyt lekarskich, leczenie rehabilitacyjne, dolegliwości bólowe odczuwane przez powoda, stres związany z samym zdarzeniem oraz z jego konsekwencjami), wiek powoda i prognozy na przyszłość. Zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwaną wartość, odniesioną do doznanej krzywdy, a więc powinna być utrzymana w rozsądnych granicach.

W ocenie Sądu, dokonując w przedmiotowej sprawie analizy cierpień powódki, Sąd uznał, iż żądane zadośćuczynienie na poziomie łącznej kwoty – z uwzględnieniem kwoty przez stronę pozwaną uprzednio przyznanej i wypłaconej (4.000 zł) – 15.000 zł wydaje się być adekwatnym do doznanej krzywdy. Wobec powyższego Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 11.000 zł.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 98 § 1 k.p.c., mając na uwadze zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Powódka wygrała sprawę w całości, a zatem to na stronie pozwanej ciążył obowiązek zwrotu kosztów procesu poniesionych przez powódkę w związku z wytoczeniem sprawy przed Sąd. Na koszty poniesione przez powódkę składały się: opłata sądowa w kwocie 550 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 2400 zł (ustalone na podstawie § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu - Dz. U. Nr 163, poz. 1349) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, a także koszt wynagrodzenia biegłych pokryty z uiszczonej zaliczki do wysokości 1023,18 zł.

Orzeczenie o brakujących wydatkach znajduje oparcie w art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Z uwagi na fakt, iż uiszczona zaliczka na wydatki nie pokryła faktycznych wydatków, orzeczono jak w punkcie III wyroku.