Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku w II Wydziale Karnym w składzie

Przewodniczący	SSA Jacek Dunikowski (spr.)
Sędziowie	SSA Alina Kamińska SSA Janusz Sulima
Protokolant	Monika Wojno

przy udziale Janusza Kordulskiego - Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Białymstoku

po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2012 r.

sprawy R. H.

oskarżonego z art. 296§2 kk i art. 284§2 kk w zw. z art. 294§1 kk i art. 11§2 kk, art. 586 ksh, art. 218§1 kk w zw. z art. 12 kk, art. 302§1 kk, art. 286§1 kk w zw. z art. 294§1 kk i art. 12 kk, art. 286§1 kk w zw. z art. 12 kk i art. 286§1 kk

z powodu apelacji wniesionych przez prokuratora i obrońców oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie

z dnia 2 kwietnia 2012r. sygn.akt II K 99/10

I.  Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1.  rozwiązuje kary łączne pozbawienia wolności i grzywny orzeczone w pkt XXX;

2.  w ramach czynu przypisanego w pkt I wyroku ,oskarżonego R. H. uznaje za winnego tego, że w okresie od stycznia 2001r. do 17 sierpnia 2006r. w B. i B. będąc prezesem zarządu spółki (...) sp. z o.o. w B. i będąc zobowiązanym do zajmowania się sprawami majątkowymi spółki, działając na jej szkodę, w celu osiągniecia korzyści majątkowej, pobrał z kasy oraz z rachunków bankowych spółki, w formie zaliczek, pieniądze w kwocie 962.670 złotych, a następnie w dniu 17 sierpnia 2006r. dokonał bezpodstawnego ich rozliczenia poprzez zakup przez spółkę od oskarżonego nieruchomości rolnych położonych w miejscowości M. o nr (...)o powierzchni (...) ha, nr (...) o powierzchni (...) ha oraz o nr (...) o powierzchni (...) ha za kwotę 1.154.000 zł, podczas gdy w rzeczywistości nieruchomości były warte łącznie 191.330 zł, wyrządzając w ten sposób spółce (...) sp. z o.o. znaczną szkodę majątkową w kwocie 962.670 złotych, tj. czynu z art. 296§2 kk i za ten czyn skazuje go i na podstawie art. 296§2 kk w zw. z art. 33§2 i 3 kk wymierza karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 300 (trzystu) stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu złotych);

3.  uchyla pkt II wyroku w przedmiocie orzeczonego środka karnego;

4.  eliminuje z opisu czynu przypisanego w pkt III stwierdzenie, że zobowiązania spółki przekroczyły wartość jej majątku;

5.  uchyla rozstrzygnięcie z pkt IV wyroku i eliminując z opisu czynu przypisanego oskarżonemu stwierdzenie, że uporczywie naruszał prawa pracowników z ubezpieczenia społecznego, uznaje, że stanowi on wykroczenie z art. 98 ust. 1 pkt 1a ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009r., Nr 205, poz. 1585 z późniejszymi zmianami) i postępowanie o ten czyn na podstawie art. 5§1 pkt 4 kpsw umarza, a kosztami procesu w tej części obciąża Skarb Państwa;

6.  ustala, że czyny przypisane oskarżonemu w pkt od VII do XXVIII części dyspozytywnej wyroku stanowią jedno przestępstwo ciągłe, dokonane w okresie od dnia 22 marca 2006r. do 15 stycznia 2007r., popełnione wobec 20 podmiotów gospodarczych, skutkujące niekorzystnym rozporządzeniem mienia w łącznej kwocie 1.642.408,99 zł, a nadto przyjmuje, że oskarżony dopuścił się go nie mając zamiaru wywiązania się z zobowiązań finansowych w określonych w fakturach oraz umówionych z kontrahentami terminach i za tak przypisany czyn wyczerpujący kwalifikację z art. 286§1 kk w zw. z art. 294§1 kk i w zw. z art. 12 kk skazuje go i na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 294§1 kk w zw. z art. 12 kk i art. 33§2 i 3 kk wymierza karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 300 (trzystu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

7.  na podstawie art. 85 kk i art. 86§1 i 2 kk orzeka wobec oskarżonego karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 450 (czterystu pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

8.  na podstawie art. 69§1 i 2 kk i art. 70§1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu na okres 4 (czterech) lat próby;

II.  w pozostałym zakresie wyrok utrzymuje w mocy.

III.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 4.800 zł tytułem opłaty za obie instancje i obciąża go pozostałymi kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

Prokurator Okręgowy w Olsztynie oskarżył R. H. o to, że:

I.  w okresie od stycznia 2001 r. do 17 sierpnia 2006 r. w B., gmina B., oraz innych miejscowościach, działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, pełniąc funkcję Prezesa Zarządu spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w B., będąc zobowiązany na podstawie przepisów ustawy do zajmowania się sprawami majątkowymi spółki, dokonał przywłaszczenia sobie pieniędzy w łącznej kwocie 962 670,00 zł na szkodę (...) sp. z o.o., co stanowi mienie znacznej wartości, w ten sposób, że bezpodstawnie pobrał z kasy oraz z rachunków bankowych spółki pieniądze w postaci zaliczek, które następnie zostały bezpodstawnie rozliczone jako zaplata dla R. H. za zakup przez spółkę, w dniu 17 sierpnia 2006 r. nieruchomości rolnych położonych w miejscowości M. o nr (...) o powierzchni (...) ha, nr (...) o powierzchni (...) ha oraz o nr (...) o powierzchni (...) ha, za kwotę 1 154 000 zł. które w dniu zawierania umowy kupna sprzedaży były warte 191 330 zł, posługując się przy tym podrobioną uchwałą nadzwyczajnego zgromadzenia wspólników spółki (...) z dnia 24 kwietnia 2006 r., która upoważniła zarząd spółki do zakupu tych nieruchomości,

- tj. o przestępstwo z art. 284 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k.;

II.  w okresie od 16 stycznia 2003 r. do 28 stycznia 2007 r. w B., gmina B., pełniąc funkcję Prezesa Zarządu spółki (...) sp. z o.o., nie zgłosił do Sądu wniosku o upadłość tejże spółki, pomimo iż była wówczas niewypłacalnym dłużnikiem, gdyż spółka zaprzestała wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań a dodatkowo zobowiązania spółki przekroczyły wartość jej majątku

- tj. o przestępstwo z art. 586 Kodeksu spółek handlowych;

III.  w okresie I stycznia 2007 r. do 30 kwietnia 2007 r. w O. i w B., gmina B., oraz innych miejscowościach, działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, pełniąc funkcję Prezesa
Zarządu spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w B., i wykonując z tego tytułu czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych, uporczywie naruszał prawa pracowników wynikające z ubezpieczenia społecznego w ten sposób, że we wskazanym okresie wbrew obowiązkowi płynącemu z art. 17 Ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2007 r. Nr 11 poz. 74 z późn. zm.), zaniechał odprowadzania składki na ubezpieczenie społeczne co najmniej 135 pracowników (...) sp. z o.o. i tak :

1.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.664,53 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 360,45z.l na rzecz B. A.,

2.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.249,67 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 268,93 zł na rzecz G. A.,

3.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na
ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.358,54 zł oraz składki na ubezpieczenie
rentowe w kwocie 304,00 zł na rzecz P. A.,

4.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na
ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.472,44zł oraz składki na ubezpieczenie
rentowe w kwocie 316,59 zł na rzecz M. B. (1)

5.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.321,21 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 284,36 zł na rzecz E. B.,

6.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.234,76 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 307,87 zł na rzecz A. B. (1)

7.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.618,97 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 567,46 zł na rzecz. M. B. (2),

8.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.159,11 zł oraz. składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 466,25 zł na rzecz B. B. (1),

9.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 3.203,42 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe W kwocie 690,75 zł na rzecz Z. B.,

10.  w okresie od I stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.238,33 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 485,99 zł na rzecz A. B. (2),

11.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.140,34 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 463,33 zł na rzecz J. B. (1),

12.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.485,87 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 319,57 zł na rzecz M. B. (3),

13.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.338,33 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 507,82 zł na rzecz T. C. (1),

14.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.509,08 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 336,23 zł na rzecz T. C. (2),

15.  w okresie od 1 stycznia do 31 marca 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.374,37 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 346,84 zł na rzecz S. C.,

16.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 3.008,70 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 654,47 zł na rzecz S. D.,

17.  w okresie od I stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.299,90 zł oraz. składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 500,54 zł na rzecz J. D. (1),

18.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.927,28 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 416,94 zł na rzecz J. D. (2),

19.  w okresie od I stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.921,43 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 674,98 zł na rzecz Z. D.,

20.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.931,30 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 418,89 zł na rzecz A. D. (1),

21.  w okresie od 1 stycznia do 31 marca 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.321,34 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 293,44 zł na rzecz H. D.,

22.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.915,21 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 413,60 zł na rzecz P. D.,

23.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.706,90 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 367,98 zł na rzecz M. D. (1),

24.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 3.507,86 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 755,04 zł na rzecz B. D.,

25.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.546,07 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 556,21 zł na rzecz M. F. (1),

26.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.937,71 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 417,09 zł na rzecz M. F. (2),

27.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.480,73 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 318,83 zł na rzecz J. F.,

28.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.318,81 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 283,86 zł na rzecz J. G. (1),

29.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 4.214,85 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 907,20 zł na rzecz J. G. (2),

30.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nic odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.430,66 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 526,71 zł na rzecz E. G.,

31.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.021,67 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 224,70 zł na rzecz A. G.,

32.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.521,59 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 327,80 zł na rzecz M. G.,

33.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.850,89 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 402,98 zł na rzecz R. G. (1),

34.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.015,59 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 436,53 zł na rzecz D. G.,

35.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 3.344,71 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 719,92 zł na rzecz Z. G.,

36.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.997,52 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 431,21 zł na rzecz T. J.,

37.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.064,17 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 446,34 zł na rzecz M. J. (1),

38.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.668,35 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 572,13 zł na rzecz A. J.,

39.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 4.715,65 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 1.036,08 zł na rzecz P. J.,

40.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.424,51 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 385,97 zł na rzecz B. J..

41.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 823,03 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 186,29 zł na rzecz A. K. (1),

42.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.639,99 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 354,86 zł na rzecz K. K. (1),

43.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.617,68 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 326,40 zł na rzecz M. K. (1).

44.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.491,20 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 320,78 zł na rzecz G. K.,

45.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.609,73 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 568,78 zł na rzecz M. K. (2),

46.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 4.161,46 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 895,49 zł na rzecz M. K. (3),

47.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.913,40 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 412,57 zł na rzecz T. K. (1),

48.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.308,02 zł na rzecz K. K. (2),

49.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 4.939,28 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 1.075,46 zł na rzecz A. K. (2),

50.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nic odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.920,35 zł oraz. składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 416,11 zł na rzecz M. K. (4),

51.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.321,21 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 284,36 zł na rzecz Z. K. (1),

52.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.712,21 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 368,47 zł na rzecz W. K. (1),

53.  w okresie od I stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.041,85 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 442,42 zł na rzecz A. K. (3),

54.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 14.616,06 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 3.145,92 zł na rzecz K. K. (3),

55.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.299,13 zł oraz. składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 495,78 zł na rzecz M. K. (5),

56.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.122,38 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 471,24 zł na rzecz Z. K. (2),

57.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.040,28 zł oraz. składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 443,45 zł na rzecz E. K. (1),

58.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadzi! składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.078,10 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 451,04 zł na rzecz E. K. (2),

59.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.849,78 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 399,99 zł na rzecz R. K. (1),

60.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.319,05 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 283,86 zł na rzecz R. K. (2),

61.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.406,26 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 301,86 zł na rzecz W. K. (2),

62.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 4.187,67 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 901.36 zł na rzecz J. K. (2),

63.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.725,86 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 402,40 zł na rzecz S. K.,

64.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.107,20 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 452,96 zł na rzecz D. K. (1),

65.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.199,50 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 261,22 zł na rzecz E. K. (3),

66.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 3.162,79 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 685,75 zł na rzecz J. L.,

67.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.168,14 zł na rzecz E. L.,

68.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 3.497,22 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 742,35 zł na rzecz T. Ł.,

69.  w okresie od 1 stycznia do 31 marca 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 976,93 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 248,14 zł na rzecz P. Ł.,

70.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 6.444,63 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 1.387,12 zł na rzecz A. Ł.,

71.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.746,44 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 591,16 zł na rzecz B. Ł. (1),

72.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.904,68 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 410,49 zł na rzecz K. M. (1),

73.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 3.671,00 zł na rzecz Z. M.,

74.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.915,20 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 414,43 zł na rzecz M. M. (1),

75.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 3.507,86 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 755,04 zł na rzecz J. M.,

76.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.366,91 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 303,09 zł na rzecz S. M. (1),

77.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.467,01 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 379,80 zł na rzecz I. M.,

78.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.243,42 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 482,88 zł na rzecz A. M. (1),

79.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.746,96 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 378,29 zł na rzecz P. M.,

80.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.746,96 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 378,29 zł na rzecz M. N.,

81.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.507,22 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 324,48 zł na rzecz I. O.,

82.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.982,89 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 647,78 zł na rzecz P. O.,

83.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 3.739,02 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 804,76 zł na rzecz K. O.,

84.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.049,46 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 441,54 zł na rzecz A. P. (1),

85.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 3.266,89 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 706,65 zł na rzecz D. P.,

86.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.518,17 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 547,43 zł na rzecz S. P.,

87.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 3.507,86 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 755,04 zł na rzecz A. P. (2),

88.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.806,86 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 391,61 zł na rzecz B. P.,

89.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.387,55 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 511,96 zł na rzecz M. P.,

90.  w okresie od 1 stycznia do 31 marca 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.233,13 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 249,33 zł na rzecz W. P.,

91.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 3.603,05 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 775,52 zł na rzecz K. R.,

92.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 4.632,29 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 989,14 zł na rzecz J. R.,

93.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.709,91 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 369,70 zł na rzecz M. R. (1),

94.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 4.917,64 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 1.053,52 zł na rzecz B. R.,

95.  w okresie od 1 stycznia do 31 marca 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.388,67 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 526,77 zł na rzecz G. R.,

96.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.392,51 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 613,64 zł na rzecz P. R.,

97.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.130,50 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 461,40 zł na rzecz A. R.,

98.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.226,06 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 482,93 zł na rzecz R. R. (1),

99.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.443,85 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 311,46 zł na rzecz W. R. (1),

100.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.057,23 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 247,89 zł na rzecz H. R.,

101.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.657,74 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 357,08 zł na rzecz M. R. (2),

102.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.992,49 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 427,93 zł na rzecz A. S. (1),

103.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.236,68 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 274,74 zł na rzecz B. S. (1),

104.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.583,32 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 556,04 zł na rzecz J. S. (1),

105.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.583,32 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 556,04 zł na rzecz J. S. (2),

106.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.168,81 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 508,92 zł na rzecz L. S.,

107.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.758,48 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 597,72 zł na rzecz R. S.,

108.  w okresie od 1 stycznia do 31 marca 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.473,20 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 330,12 zł na rzecz K. S.,

109.  w okresie od 1 stycznia do 31 marca 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.452,60 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 323,55 zł na rzecz B. S. (2),

110.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.910,78 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 623,34 zł na rzecz A. S. (2),

111.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 3.535,06 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 760,88 zł na rzecz A. S. (3),

112.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 3.535,06 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 760,88 zł na rzecz F. S.,

113.  w okresie od 1 stycznia do 31 marca 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.969,63 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 441,19 zł na rzecz P. S.,

114.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.719,28 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 585,28 zł na rzecz M. O.,

115.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.789,15 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 388,81 zł na rzecz W. S.,

116.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1 .939,79 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 447,74 zł na rzecz M. S. (1),

117.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.099,14 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 451,67 zł na rzecz T. S.,

118.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 3.507,96 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 757,82 zł na rzecz D. S.,

119.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nic odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.102,35 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 456,32 zł na rzecz R. Ś.,

120.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 5.521,54 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 1.1 89,59 zł na rzecz W. Ś.,

121.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 5.595,88 zł oraz. składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 1.226,18 zł na rzecz K. T.,

122.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.351,03 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 301,19 zł na rzecz E. W.,

123.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.908,73 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 414,40 zł na rzecz A. W.,

124.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.763,67 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 380,00 zł na rzecz T. W.,

125.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 5.521,54 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 1.189,59 zł na rzecz K. W.,

126.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.563,13 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 337,31 zł na rzecz M. W. (1),

127.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 5.726,71 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 1.285,29 zł na rzecz W. W. (1),

128.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 3.435,16 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 743,10 zł na rzecz R. W.,

129.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 5.217,40 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 1.142,77 zł na rzecz K. Z. (1),

130.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nic odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.516,43 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 325,95 zł na rzecz W. Z.,

131.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nic odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.412,08 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 396,45 zł na rzecz M. Z. (1),

132.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 1.492,76 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 321,09 zł na rzecz D. Z.,

133.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.384,10 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 516,12 zł na rzecz R. Z.,

134.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 8.699,69 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 1.890,49 zł na rzecz M. Z. (2),

135.  w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. nie odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.073,99 zł oraz składki na ubezpieczenie rentowe w kwocie 448,35 zł na rzecz K. Ż. , czym działał na ich szkodę oraz na szkodę Zakładu Ubezpieczeń Społecznych

- tj. o przestępstwo z art. 218 § 1 k.k. w zw . z art. 12 k.k.

IV.  w okresie w okresie 1 stycznia 2007 r. do 17 kwietnia 2007 r. w B., gmina B., jako prezes zarządu spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w B., w sytuacji grożącej spółce niewypłacalności i upadłości, nie mogąc zaspokoić wszystkich wierzycieli, spłacił tylko niektórych i tak spłacił w całości roszczenia wobec (...) Sp. z o. o. W.. (...) G.. (...) B., K. W., (...) Sp. z o.o. P., (...) O., (...) O., (...) O., (...) S., Biuro (...), (...) J. J., (...) R. H., P.H.U. (...), (...), (...), czym działał na szkodę pozostałych wierzycieli w postaci :(...) Spółka z. ograniczoną odpowiedzialnością w L., (...) S.A.. (...) Spółka z. o.o., (...) Produkcja Handel Usługi (...). (...) Sp. z o.o. (...) Spółka Jawna I. B., J. B. (2), (...) Sp. z o.o. (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o. o., (...) Sp. z o. o. (...)" Przedsiębiorstwo (...), (...) Spółka Jawna,. (...) Sp. z o.o. (...), (...) Sp. z o. o., (...) Sp. z o.o. (...) S.C. A. M. (1), (...) Sp. z o.o., (...) Zakład Pracy (...) Sp. z o. o., (...) Sp. z o.o., (...) SA. (...)" (...) Spółka Jawna, (...) Sp. z o.o. Artykuły (...), (...) Sp. z o. o., (...) Sp. z o.o., (...) SA, (...) S. A.. (...) Sp. z o. o., (...) Sp. z o. o., (...) Agencja Ochrony (...), (...) Bank SA, (...) Sp. z o.o., Bank (...) SA, B. Ł. (2), (...) w O., (...) Sp. z o. o., B. G., (...) GmbH, (...) Sp. z o. o.. (...) (...) Oddział w Polsce, (...) Sp. z o. o., (...) Sp. z o. o., (...)Gmbh. (...) Sp. z o.o. w O., E. H. i K. E.. Fabryka (...) SA, F. G. P.H.U. (...), Firma (...) C. N., Firma (...) Sp. z o. o, Firma Produkcyjno-Handlowa (...) S. F., Firma Produkcyjno-Usługowo-Handlowa (...), Firma Produkcyjno-Usługowo-Handlowa (...), Firma (...) (...)-(...) G. (...), (...) Sp. z o.o.. (...) Sp. z o. o., Gmina B., H. M. (...) B. D., (...) SA, (...) Sp. z o.o., (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (...), (...) Sp. z o. o., I. N. Firma (...). J-F.L. A. (...), J. S. (3) (...), (...) Sp. z o. o.. (...) K. M. (2), Kancelaria Radcy Prawnego A. K. (4) (...), (...) SA, (...) Sp. z o. o.. (...) GmbH Sp. z o.o.. (...) Sp. z o. o., (...) Sp. z. o. o.. M. R. (3), (...) SA, M. J. (2) (...), (...) Sp. z o. o.. (...) Sp. z o.o., P., (...) Sp. z o.o., Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, (...) Sp. z o.o., (...) SA, (...) Sp. z o.o. (...) W. D., P. Z. U. (...) SA, Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o., Przedsiębiorstwo Handlowo Produkcyjne (...) Sp. z o. o., P. P. H. (...) T. K. (2). Przedsiębiorstwo Produkcyjno -Usługowo-Handlowe (...) Sp. z o.o., Przedsiębiorstwo Produkcyjno Handlowe (...) A. N., Przedsiębiorstwo Produkcyjno Handlowo Usługowe (...), Przedsiębiorstwo (...) SA, Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o., Przedsiębiorstwo Produkcyjno Usługowo Handlowe (...), (...) W. G., (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o,. R. G. (2), W. R. (2), (...) (...), R. (...) S., (...) s.c. M. M. (3) R., R.. - Kat. Kościół Parafialny (...), (...) Spółka Jawna, (...) SA. (...) Sp z o.o., (...) Przedsiębiorstwo Handlowe (...), S. M. (2), (...), T. G., (...) SA, (...) Sp. z o.o., Towarzystwo (...) SA, Towarzystwo (...) SA, (...) Sp. z o. o., (...), (...) Agencja (...) s.c. (...), Urząd Dozoru Technicznego (...), (...) Urząd Skarbowy, (...) Sp. z o.o., Województwo (...) Marszałek Województwa (...), Wyrób Opakowań (...) K. G. (1), Wyrób Opakowań (...). Wytwórnia (...), Zakład Produkcyjno Handlowo Usługowy (...) E. N., Zakład (...), Zakład (...), Z. U. S. w O., Zakład Usług (...) Sp. z o.o., Zakład Usług (...). (...) z T..

-tj. o przestępstwo z art. 302 § I k.k.

V.  w okresie od stycznia 2004 r. do 17 kwietnia 2007 r. w B., gmina B., pełniąc funkcję Prezesa Zarządu spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w B., będąc zobowiązany na podstawie przepisu ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z dnia 8 listopada 2000 r. późń. zmianami) do zajmowania się sprawami majątkowymi tego podmiotu, nie dopełnił ciążących na nim obowiązków w zakresie prawidłowego nadzoru i gospodarowania powierzonymi mu środkami finansowymi oraz nie dopełniając obowiązku dbałości o powierzony mu majątek spółki, wyrządził szkodę w majątku spółki o wartości 17.047.700,00 zł, co stanowi szkodę majątkową w wielkich rozmiarach, w ten sposób, że wielokrotnie dokonał sprzedaży po zaniżonej wartości zakupionych materiałów do produkcji mebli,

- tj. o czyn z art. 296 § 3 k.k.

VI.  w okresie od 18 października 2006 r. do stycznia 2007 r. w S. i w B., gmina B., pełniąc funkcję prezesa zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po wprowadzeniu w błąd właściciela Zakład Usług (...) R. T. (2) z siedzibą w S. co do sytuacji finansowej spółki (...) i zamiaru zapłaty, doprowadził tą firmę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem z tytułu zakupu tarcicy, którą pobrał na podstawie faktur VAT nr (...) na kwotę 577,65 zł. (...) na kwotę 24 757,16 zł. (...) na kwotę 31 443,69 zł. (...) na kwotę 28 101,35 zł, (...) na kwotę 26 765,20 zł. (...) na kwotę 10 543,95 zł, (...) na kwotę 18 766,31 zł (...) na kwotę 1 541,24 zł, (...) na kwotę 668,74 zł, (...) na kwotę 25 531,43 zł, (...) na kwotę 8 219,48 zł, (...) na kwotę 23 935,46 zł, (...) na kwotę 1 455,47 zł, (...) na kwotę 24 522,48 zł, (...) na kwotę 25 267,24 zł, (...) na kwotę 7 870,18 zł, (...) na kwotę 28 217,04 zł, (...) na kwotę 24 778,68 zł, (...) na kwotę 23 859,14 zł. (...) na kwotę 23 150,29 zł, (...) na kwotę 30 250,95 zł, (...) na kwotę 13 806,95 zł, (...) na kwotę 25 233,57 zł, (...) na kwotę l4 705,15 zł, (...) na kwotę 26 286,49 zł, (...) na kwotę 16 251,50 zł (...) na kwotę 585,53zł, (...) na kwotę 23 075,20 zł, (...) na kwotę 24 568,81 zł, (...) na kwotę 22 818,36 zł, (...) na kwotę 20 749,08 zł, (...) na kwotę 27 033,47 zł, (...) na kwotę 4 626,04 zł. (...) na kwotę 26 451,50 zł, (...) na kwotę 26 863,70 zł, (...) na kwotę 24 256,3l zł, (...) na kwotę 27 516,05 zł, (...) na kwotę 27 614,91 zł, (...) na kwotę 25 061,69 zł, (...) na kwotę 14 704,29 zł, (...) na kwotę 17 279,54 zł (...) na kwotę 22 908,09 zł, (...) na kwotę 26 209,55 zł, na łączną kwotę 848.828,91 zł, co stanowi mienie w znacznej wartości, czym działał na szkodę Zakładu Usług (...) R. T. (2) z siedzibą w S.

-tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 12 k.k.;

VII.  w okresie od lipca 2006 r. do stycznia 2007 r. w T. i w B., gmina B., pełniąc funkcję prezesa zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po wprowadzeniu w błąd pracowników spółki (...) z T. co do sytuacji finansowej spółki (...) i zamiaru zapłaty, doprowadził tą spółkę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem z tytułu zakupu włókniny meblowej, którą pobrał na podstawie faktur VAT nr (...) na kwotę 15.329,35 i nr (...) na kwotę 20.516,79 zł na łączną kwotę 35.830,70 zł, czym działał na szkodę firmy (...) z T.

-tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.;

VIII.  okresie od lipca 2006 r. do stycznia 2007 r. w O. i w B., gmina B., pełniąc funkcję prezesa zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po wprowadzeniu w błąd pracowników (...)" z siedzibą oddziału w G. co do sytuacji finansowej spółki (...) i zamiaru zapłaty, doprowadził tą firmę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem z tytułu dostarczenia wyrobów paliwowych, za dostarczenie których zostały wystawione faktury VAT nr (...) na kwotę 22.000,00zł, nr (...) na kwotę 21.301,20 zł, nr (...) na kwotę 25.876,20zł, nr (...) na kwotę 11.346,00zł, nr (...) na kwotę 21.652,15zł, (...) na kwotę 31.293,00zł, nr (...) na kwotę 35.746,00zł na łączną kwotę 169 214,55 zł, czym działał na szkodę firmy (...) z G.,

-tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.;

IX.  okresie od lipca 2006 r. do stycznia 2007 r. w M. i w B., gmina B., pełniąc funkcję prezesa zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po wprowadzeniu w błąd właściciela firmy (...)" Sp. z o.o. z siedzibą w M. co do sytuacji finansowej spółki (...) i zamiaru zapłaty, doprowadził tą firmę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem z tytułu zakupu stelaży meblowych, które pobrał na podstawie faktur VAT nr (...) na kwotę 17.019,00zł, nr (...) na kwotę 21.365,86zł, nr (...) na kwotę 7.621,95 zł, nr (...) na kwotę 22.011,24 zł, nr (...) na kwotę 7.051,60 zł, nr (...) na kwotę 5.133,76 zł, nr (...) na kwotę 11.902,32 zł, nr (...) na kwotę 9.955,20 zł, nr (...) na kwotę 7.515,20 zł, nr (...) na kwotę 5.267,96 zł, nr (...) na kwotę 45.490,14 zł, nr(...) na kwotę 3.315,96ZŁ, na łączną kwotę 163 650,19 zł czym działał na szkodę spółki (...) z M.

-tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.:

X.  okresie od czerwca 2006 r. do stycznia 2007 r. w R. i w B., gmina B., pełniąc funkcje, prezesa zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po wprowadzeniu w błąd pracowników firmy (...) sp. z o.o. z siedzibą w R. co do sytuacji finansowej spółki (...) i zamiaru zapłaty, doprowadził tą firmę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem z tytułu zakupu skór meblowych, które pobrał na podstawie faktur VAT nr (...) na kwotę 88.798,38zł i nr (...) na kwotę 5.874,80 zł. na łączną kwotę 94.673 ,18 zł czym działał na szkodę spółki (...) z R.

-tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.;

XI.  okresie od 6 września 2006 r. do 10 października 2006 r. w Ł. i w B., gmina B., pełniąc funkcję prezesa zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po wprowadzeniu w błąd właścicielki firmy (...)" sp. z o.o. z siedzibą w Ł. co do sytuacji finansowej spółki (...) i zamiaru zapłaty, doprowadził tą firmę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem z tytułu zakupu materiałów do produkcji mebli, które pobrał na podstawie faktur VAT nr, nr (...) na kwotę 6.911,84 zł, nr (...) na kwotę 12.677/07 zł, nr (...) na kwotę 5.785,73zł, (...) na kwotę 4.733,60 zł, nr (...) na kwotę 15.373,40 zł, nr (...) na kwotę 15.657,26 zł, na łączną kwotę 54.718,47zł, czym działał na szkodę firmy (...) sp. z o.o.

- tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.;

XII.  okresie od stycznia 2006 r. do listopada 2006 r. w C. i w B., gmina B., pełniąc funkcję prezesa zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po wprowadzeniu w błąd pracowników firmy (...) z C. co do sytuacji finansowej spółki (...) i zamiana zapłaty, doprowadził tą firmę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem z tytułu zakupu pasów gumowych, tkanin syntetycznych i filcu, które pobrał na podstawie faktur VAT nr (...) na kwotę 4.000 zł, nr (...) na kwotę 11.128,35 zł, nr (...) na kwotę 7232,16 zł, nr (...) na kwotę 13722,56 zł nr (...) na kwotę 10152,16, na łączną kwotę 49 199,18 zł czym działał na szkodę firmy (...) z C.

- tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.;

XIII.  okresie od sierpnia 2006 r. do grudnia 2006 r. w W. i w B., gmina B., pełniąc funkcję prezesa zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po wprowadzeniu w błąd pracowników firmy PPHU (...) z siedzibą w W. co do sytuacji finansowej spółki (...) i zamiaru zapłaty, doprowadził tą firmę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem z tytułu zakupu akcesoria meblowych na podstawie faktur VAT o nr (...) na kwotę 7.307,73 zł, nr (...) na kwotę 6.836,93 zł. nr (...) na kwotę 7.294,09zł, nr (...)na kwotę 1.207,14 zł, nr (...) na kwotę 3.634,38 zł, nr (...) na kwotę 1.756,80 zł, nr (...) na kwotę 15.158.38 zł, na łączną kwotę 43 626,94 zł czym działał na szkodę firmy PPHU (...) z siedzibą w W.

- tj. o przestępstwo z art. 286 § I k.k. w zw. z art. 12 k.k.:

XIV.  okresie od stycznia 2006 r. do grudnia 2006 r. w G. i w B., gmina B., pełniąc funkcję prezesa zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po wprowadzeniu w błąd pracowników firmy transportowej o nazwie (...) z siedzibą w G. co do sytuacji finansowej spółki (...) i zamiaru zapłaty, doprowadził tą firmę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem z tytułu wykonania usług transportowych, za których wykonanie zostały wystawione faktury VAT o nr (...) na kwotę 4.763,00 zł, nr (...) na kwotę 6.733,96 zł, nr (...) na kwotę 5.375,88 zł, nr (...) na kwotę 5.832,58 zł nr (...) na kwotę 6.075,60zł, nr (...) na kwotę 6.272,28 zł, nr (...) na kwotę 6.123.55zł, na łączną kwotę 41 176,85 zł czym działał na szkodę (...) z siedzibą w G.

- tj. o przestępstwo z art. 286 § I k.k. w zw. z art. 12 k.k.;

XV.  okresie od listopada 2006 r. do grudnia 2006 r. w O. i w B., gmina B., pełniąc funkcję prezesa zarządu (...) Sp. z o.o. z. siedzibą w B., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po wprowadzeniu w błąd pracowników firmy (...) z siedzibą w O. co do sytuacji finansowej spółki (...) i zamiaru zapłaty, doprowadził tą firmę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem z. tytułu zakupu taśm samoprzylepnych i innych produktów, które pobrał na podstawie faktur VAT nr (...) na kwotę 6.621,67 zł nr (...)na kwotę 6.071,50 zł, nr (...) na kwotę 6.071,50 zł, nr (...) na kwotę 7.971,26 zł, na łączną kwotę 26 735,93 zł czym działał na szkodę firmy (...) z O.

- tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.;

XVI.  okresie od 5 lipca 2006 r. do 5 września 2006 r. w S. i w B., gmina B., pełniąc funkcję prezesa zarządu (...) Sp. z o.o. z. siedzibą w B., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po wprowadzeniu w błąd pracowników spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w S. co do sytuacji finansowej spółki (...) i zamiaru zapłaty, doprowadził tą spółką do niekorzystnego rozporządzenia mieniem z tytułu zakupu narzędzi, które pobrał na podstawie faktur VAT nr (...) na kwotę 405,53 zł, nr (...) na kwotę 354,04 zł. nr (...) na kwotę 1.015,04 zł, nr (...) na kwotę 295,24 zł, nr (...) na kwotę 114.68 zł, nr (...) na kwotę 793,00 zł, na łączną kwotę 2.977,53 zł czym działał na szkodę spółki (...) sp. z o.o. z S.

- tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.;

XVII.  w dniu 15 grudnia 2006 r. w P. i w B., gmina B., pełniąc funkcję prezesa zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B., d działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po wprowadzeniu w błąd pracowników firmy transportowej o nazwie (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P. co do sytuacji finansowej spółki (...) i zamiaru zapłaty, doprowadził tą spółkę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem z tytułu wykonania usług transportowych, za których wykonanie zostały wystawione faktury VAT nr (...) na kwotę 12.763,79 zł i nr (...) na kwotę 9.383,11 zł, na łączną kwotę 22 146,90 zł, czym działał na szkodę firmy (...) Sp. z o.o.

- tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k.

XVIII.  okresie od 15 grudnia 2006 r. do 15 stycznia 2007 r. w P. i w B., gmina B., pełniąc funkcję prezesa zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po wprowadzeniu w błąd właściciela firmy o nazwie ZPHU (...) z siedzibą w P. co do sytuacji finansowej spółki (...) i zamiaru zapłaty, doprowadził tą firmę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem z tytułu zakupu materiałów do produkcji mebli na podstawie faktur VAT o nr (...) na kwotę 9.411,26 zł oraz nr (...) na kwotę 45.569,14 zł, nr na łączną kwotę 54 980,40 zł, czym działał na szkodę firmy (...) z siedzibą w P.

- tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.;

XIX.  okresie od listopada 2006 r. do 15 stycznia 2007 r. w S. i w B., gmina B., pełniąc funkcję prezesa zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po wprowadzeniu w błąd pracowników firmy P.H.U. (...) z siedzibą w S. co do sytuacji finansowej spółki (...) i zamiaru zapłaty, doprowadził tą firmę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem z tytułu zakupu lakieru do drewna na podstawie faktur VAT o nr (...) na kwotę 9.150,00zł oraz nr (...) na kwotę 9.150,00 zł nr na łączną kwotę 18 300,00 zł czym działał na szkodę firmy P.H.U. (...) z siedzibą w S.

- tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.;

XX.  okresie dniu 22 marca 2006 r. P. i w B., gmina B., pełniąc funkcję prezesa zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po wprowadzeniu w błąd pracowników firmy (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. co do sytuacji finansowej spółki (...) i zamiaru zapłaty, doprowadził tą spółkę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem z tytułu zakupu taśm pakowych i pianki fleksograficznej na podstawie faktury VAT o nr (...) na kwotę 7.365,60 zł, czym działał na szkodę firmy (...) sp. z o.o.z siedzibą w P.

- tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k.

XXI.  okresie od listopada 2006 r. do 15 stycznia 2007 r. w R. i w B., gmina B., pełniąc funkcję prezesa zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po wprowadzeniu w błąd właściciela firmy (...) z siedzibą w R. co do sytuacji finansowej spółki (...) i zamiaru zapłaty, doprowadził tą firmę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem z tytułu zakupu tektury falistej dwuwarstwowej na podstawie faktur VAT o nr (...) na kwotę 2.527,84 zł. nr (...) na kwotę 2.672,29 zł, nr (...) na kwotę 2.708,40 zł i nr (...) na kwotę 2.708,40 zł, na łączną kwotę 10616,00 zł czym działał na szkodę firmy (...)z siedzibą w R.

- tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.;

XXII.  okresie od 6 września 2006 r. do 21 września 2006 r. w O. i w B., gmina B., pełniąc funkcję prezesa zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po wprowadzeniu w błąd pracowników firmy (...) sp. z o.o. z siedzibą w O. co do sytuacji finansowej spółki (...) i zamiaru zapłaty, doprowadził tą firmę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem z tytułu zakupu materiałów do produkcji mebli na podstawie faktur VAT o nr (...) na kwotę 359,29, nr (...) na kwotę 691,59 zł oraz nr (...) na kwotę 2043,79 zł, łączną kwotę 3094,67 zł, czym działał na szkodę firmy (...) sp. z o.o. z siedzibą w O.

- tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.;

XXIII.  dniu 29 listopada 2006 r. w Ł. i w B., gmina B., pełniąc funkcję prezesa zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po wprowadzeniu w błąd J. J. właściciela firmy (...) z siedzibą w Ł. co do sytuacji finansowej spółki (...) i zamiaru zapłaty, doprowadził tą firmę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem z tytułu zakupu ostrzałek do maszyn na podstawie faktury VAT o nr (...) na kwotę 3.091,48 zł czym działał na szkodę firmy (...) z siedzibą w Ł.

- tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k.

XXIV.  okresie od 20 lipca 2006 r. do 29 sierpnia 2006 r. w O. i w B., gmina B., pełniąc funkcję prezesa zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po wprowadzeniu w błąd pracowników drukarni (...) s. c. z siedzibą w O. co do sytuacji finansowej spółki (...) i zamiaru zapłaty, doprowadził tą firmę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem z. tytułu wykonania usług poligraficznych, których wykonanie potwierdzają faktury VAT o nr (...) na kwotę 768,60 zł oraz nr (...) na kwotę 512,50 zł, na łączną kwotę 1281,00 zł, czym działał na szkodę firmy (...) s. c. z siedzibą w O.

- tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.;

XXV.  w dniu 27 grudnia 2007 r. w O. i w B., gmina B., pełniąc funkcję prezesa zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po wprowadzeniu w błąd A. K. (6), właściciela firmy (...) usługi (...) z siedzibą w O. co do sytuacji finansowej spółki (...) i zamiaru zapłaty, doprowadził tą firmę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem z tytułu wykonania usługi konserwacji urządzeń telefonicznych, za wykonanie której została wystawiona faktura VAT o nr (...) na kwotę 976,26 zł czym działał na szkodę firmy (...) z siedzibą w O.

- tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k.

XXVI.  okresie od 1 grudnia 2006 r. do 31 grudnia 2006 r. w S. i w B., gmina B., pełniąc funkcją prezesa zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprowadzeniu w błąd pracowników firmy transportowej o nazwie (...) S.C. (...) z siedzibą w S. co do sytuacji finansowej spółki (...) i zamiaru zapłaty, doprowadził tą spółkę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem z tytułu wykonania usług transportowych, za których wykonanie zostały wystawione faktury VAT o nr (...) na kwotę 9.383,02zł i nr (...) na kwotę 9.383,02 zł, na łączną kwotę 18.766,04 zł czym działał na szkodę firmy (...) S.C. (...) z siedzibą w S.

- tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. ;

XXVII.  okresie od 19 lipca 2006 r. do 31 października 2006 r. w O. i w B., gmina B., pełniąc funkcje prezesa zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po wprowadzeniu w błąd pracowników spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w T. co do sytuacji finansowej spółki (...) i zamiaru zapłaty, doprowadził tą spółkę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem z tytułu zakupu materiałów budowlanych na podstawie faktur VAT o nr (...) na kwotę 6.640,70 zł oraz o nr (...) na kwotę 294,26 zł, na łączną kwotę 6934,96 zł, czym działał na szkodę firmy (...) sp. z o.o. z siedzibą w T.

- tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.;

Sąd Okręgowy w Olsztynie wyrokiem z dnia 2 kwietnia 2012 r. sygn. akt II K 99/10:

I.  oskarżonego R. H. uznał za winnego popełnienia w ramach zarzucanego mu w pkt. I czynu tego, że w okresie od stycznia 2001r. do 17.08.2006r. w B. i B. będąc prezesem zarządu spółki (...) sp. z o.o. w B. i będąc zobowiązanym do zajmowania się sprawami majątkowymi spółki działał na jej szkodę w celu uzyskania korzyści majątkowej w ten sposób, że dokonał bezpodstawnego rozliczenia wcześniej pobranych zaliczek poprzez zakup przez spółkę od oskarżonego w dniu 17.08.2006r. nieruchomości rolnych położonych w miejscowości M. o nr (...) o powierzchni (...) h, nr (...) o powierzchni (...) oraz nr (...) o powierzchni (...) ha, za kwotę 1 154 000 zł., podczas gdy w rzeczywistości nieruchomości te warte były łącznie 191 330 zł., czym dokonał przywłaszczenia powierzonego mu mienia tj. pieniędzy w kwocie 962 670 zł. na szkodę spółki (...) sp. z o.o., co stanowi mienie znacznej wartości, tj. popełnienia przestępstwa z art.296§2kk i art.284§2kk w zw. z art.294§1kk w zw. z art.11§2kk i za to na podstawie wymienionych przepisów skazał go, a na podstawie art.294§1kk w zw. z art.11§3kk w zw. z art.33§2kk wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności i grzywnę przyjmując liczbę stawek dziennych na 300 (trzysta) zaś wysokość jednej stawki przyjął na 50 (pięćdziesiąt) zł.;

II.  orzekł wobec oskarżonego środek karny zakazu pełnienia stanowisk w organach spółek prawa handlowego przez okres 5 (pięciu) lat;

III.  oskarżonego uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. II czynu, z tym że ustalił, że miał on miejsce w trzecim kwartale 2005r. i za to na podstawie art.586ksh skazał go i wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  oskarżonego uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. III i za to na podstawie art.218§1kk w zw. z art.12kk skazał go, a na podstawie art.218§1kk wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

V.  oskarżonego uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. IV z tym, że ustalił odmiennie, iż wierzycielami, co do których nastąpiło spłacenie wierzytelności z pokrzywdzeniem pozostałych są : (...) sp. z o.o. w R., (...) G., (...) sp. z o.o. w P., (...) O., F. O., (...) S., Biuro (...), (...), (...) sp. z o.o., (...), (...) Sp. z o.o. , (...) spółka jawna, (...) spółka jawna I. B., J. B. (2), (...) spółka jawna, (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o., (...) spółka jawna, (...) GmbH, firma (...), Firma Produkcyjno-Usługowo-Handlowa (...), (...) sp. z o.o., (...) Sp. z o. o., (...), kancelaria radcy prawnego(...), (...) SA., (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o., (...) SA , M. J. (2) (...), (...) sp. z o.o., (...) W. G.,(...) Przedsiębiorstwo Handlowe (...), (...) SA, (...) A. K. (5), Zakład (...), Zakład Usług (...) sp. z o.o, Zakład Usług (...), (...), (...) PHU (...), (...) M., H. H., (...) s.c., (...) O., (...), (...) PHU, Centrum Szkoleniowo Doradcze, (...) W., (...) M., (...) O., (...) O., (...) O., (...) Z., (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o. W., PHU (...), (...), (...), (...) B., (...), zaś po stronie podmiotów pokrzywdzonych są wymienione w zarzucie aktu oskarżenia za wyjątkiem wymienionych powyżej, jak również poza B. G., T. G.,(...) Urzędem Skarbowym, Województwo (...) Marszałek Województwa (...), Z. U. S. w O., (...), (...) SA, B. Ł. (2), Biuro (...), B., (...) Sp. z o.o., Gminą B. , (...) O., (...) W., (...) W., a dodatkowo do pokrzywdzonych należą (...) W., (...) J. J., (...) B., Produkcja Handel Usługi (...), (...) Zakład (...), K. F.,(...), firma (...), (...), Zakłady (...) SA w P., R. A. (...), (...), A. K. (7), J. O. (...), (...) s.c., P., P., (...) P., (...) SA, (...) B., (...) O.,(...) O., (...) W., (...) R., (...), (...)sp. z o.o G., (...) sp. z o.o.,(...) Polska, (...) sp. z o.o. W., (...) B., (...) O., (...) s.j., (...) SA L., (...) W., (...)Produkcja Handel Usługi, (...) G., Drukarnia (...), (...), (...) O., (...), K. C., (...) K. N., (...) Sp. z o.o. W., Firma (...), B. (...) oraz inne przedsiębiorstwa zagraniczne, przy czym sprostował omyłki w nazwie E. H. i K. na E. i za to na podstawie art. 302§1kk skazał go i wymierzył karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

VI.  oskarżonego uniewinnił od popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. V aktu oskarżenia;

VII.  oskarżonego uznał za winnego popełnienia zarzucanego w pkt. VI czynu, z tym odmiennym ustaleniem, iż został on popełniony w okresie od 17.10.2006r. do 31.12.2006r. i po wyeliminowaniu z opisu czynu faktury (...), (...) i ustaleniu łącznej wartości wyłudzonego mienia na 808 391,56 zł., na podstawie art.286§1kk w zw. z art.294§1kk w zw. z art.12kk skazał go, a na podstawie art.294§1kk w zw. z art.11§3kk w zw. z art.33§2kk wymierzył karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny przyjmując liczbę stawek dziennych na 200 (dwieście), zaś wysokość jednej stawki na 50 (pięćdziesiąt) zł.;

VIII.  oskarżonego uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. VII, z tym , że ustalił, że popełnił go w styczniu 2007r., a łączna kwota wyłudzenia to 35 846,14 zł.,

IX.  oskarżonego uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. VIII czynu, z tym odmiennym ustaleniem, iż popełniony został w okresie od 16.09.2006r. do 27.11.2006r.,

X.  oskarżonego uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. IX czynu z tym odmiennym ustaleniem, iż miał on miejsce w okresie od 21.06.2006r. do dnia 13.11.2006r.;

XI.  oskarżonego uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. X czynu, z tym odmiennym ustaleniem, iż miał on miejsce w okresie od 2.11.2006r. do 7.12.2006r.,

XII.  oskarżonego uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. XI czynu, z tym odmiennym ustaleniem, iż czyn ten został popełniony w okresie od 6.10.2006r. do 17.11.2006r. , a łączna wartość podanych w zarzucie faktur wynosi 61 138,90 zł.;

XIII.  oskarżonego uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. XII czynu, z tym odmiennym ustaleniem, iż popełniony on został w okresie od 22.11.2006r. do 14.01.2007r., a łączna wartość wyłudzonego towaru wynosi 46 235,23 zł.

XIV.  oskarżonego uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. XIII czynu z tym odmiennym ustaleniem, że został on popełniony w okresie od 10.10.2006r. do 7.12.2006r., a łączna wartość wyłudzonego towaru to 43 195,45 zł.,

XV.  oskarżonego uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. XIV czynu z tym odmiennym ustaleniem, że został popełniony w okresie od 18.09.2006r. do 30.11.2006r.,

XVI.  oskarżonego uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. XV,

XVII.  oskarżonego uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. XVI,

XVIII.  oskarżonego uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. XVII,

XIX.  oskarżonego uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. XVIII z tym odmiennym ustaleniem, iż został on popełniony w okresie od 18.12.2006r. do 15.01.2007r.,

XX.  oskarżonego uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. XIX czynu z tym odmiennym ustaleniem, iż został on popełniony w okresie od 5.12.2006r. do dnia 15.01.2007r.;

XXI.  oskarżonego uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego w pkt. XX z tym, że ustalił, iż faktura nr (...) wystawiona była na kwotę 8986,03 zł., a nie 7 365,60 zł., wyeliminował z opisu czynu zwrot „w krótkich odstępach czasu”, a zamiast T. T. wpisał T. (...),

XXII.  oskarżonego uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. XXI czynu, z tym odmiennym ustaleniem, iż jako nazwę firmy wpisuje (...), a nie (...);

XXIII.  oskarżonego uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. XXII czynu z tym, że ustalił, że spółka (...) ma siedzibę w K., a nie w O.;

XXIV.  oskarżonego uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. XXIII czynu z tym, że wyeliminował z jego opisu zwrot „działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu” ,

XXV.  oskarżonego uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego w pkt. XXIV,

XXVI.  oskarżonego uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. XXV czynu z tym, że ustalił, że miał on miejsce dnia 17.12.2006r., wyeliminował z jego opisu zwrot „w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu”, i ustalił, że faktura nr (...) wystawiona została na kwotę 976 zł.,

XXVII.  oskarżonego uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. XXVI czynu z tym odmiennym ustaleniem, iż miał on miejsce w dniu 3.01.2007r. i wyczerpuje dyspozycję art.286§1kk,

XXVIII.  oskarżonego uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. XXVII czynu,

XXIX.  ustalił, iż czyny opisane w pkt. VII-XXVII aktu oskarżenia stanowią ciąg przestępstw z art.286§1kk i z art.286§1kk w zw. z art.12kk i za to na podstawie wymienionych przepisów skazał oskarżonego, a na podstawie art.286§1kk w zw. z art.11§3kk i art.91§1kk w zw. z art.33§2kk wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności i grzywnę przyjmując liczbę stawek dziennych na 300 (trzysta), zaś wysokość jednej stawki ustalił na 50 (pięćdziesiąt ) zł.,

XXX.  na podstawie art. 91§2kk w zw. z art.85kk i art.86§1kk orzekł wobec oskarżonego karę łączną 4 (czterech) lat pozbawienia wolności i grzywnę przyjmując liczbę stawek dziennych na 450 (czterysta pięćdziesiąt), zaś wysokość jednej stawki określił na 50 (pięćdziesiąt) złotych;

XXXI.  na podstawie art. 2 ust.1 pkt.4 i art.3 ust.1 ustawy z dnia 23.06.21973r. o opłatach w sprawach karnych w zw. z art.627kpk zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w tym 4900 (cztery tysiące dziewięćset) zł. tytułem opłaty;

XXXII.  zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego R. T. (3) 720 (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów pełnomocnictwa.

Wyrok powyższy zaskarżyli obrońcy oskarżonego i prokurator.

Adwokat J. K. (3) zaskarżając wyrok w punktach od I do V oraz od VII do XXXII zarzucił:

I)  co do czynu zarzuconego w pkt I aktu oskarżenia

- naruszenie prawa procesowego, które miało istotny wpływ na treść orzeczenia, w szczególności art. 4 i 7k.p.k. przez nieobiektywną i dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, sprzeczną ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego polegającą na przyjęciu, że oskarżony zawyżył wartość nieruchomości sprzedawanych dla spółki (...), w sytuacji gdy zgromadzony materiał dowodowy nie daje ku temu podstaw,

II) co do czynu zarzuconego w pkt II aktu oskarżenia

- naruszenie prawa materialnego, w szczególności art. 10, art. 11, art. 21§1 prawa upadłościowego i naprawczego w związku z art. 586k.s.h. przez przyjęcie, że oskarżony powinien zgłosić wniosek o upadłość spółki (...) w III kwartale 2005 r., w sytuacji gdy z ustaleń faktycznych dokonanych przez sąd I instancji wynika, że w tym czasie nie zachodziły przesłanki do ogłoszenia upadłości, albowiem spółka nie była niewypłacalna,

III) co do czynu zarzuconego w pkt III aktu oskarżenia

- naruszenie prawa materialnego, w szczególności art. 218§1k.k. przez niewłaściwe zastosowanie, albowiem z ustaleń faktycznych dokonanych przez sąd I instancji, nie wynika aby oskarżony R. H. nie płacąc pracowniczych składek na ubezpieczenie społeczne działał uporczywie lub złośliwie,

- naruszenie prawa procesowego, w szczególności art. 424§1k.p.k. przez brak wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia w zakresie uznania oskarżonego winnym popełnienia przestępstwa z art. 218§1k.k.,

IV) co do czynu zarzuconego w pkt IV aktu oskarżenia

- naruszenie prawa materialnego, w szczególności art. 302§1k.k. przez jego zastosowanie, w sytuacji gdy zachowanie oskarżonego nie zawiera znamion przestępstwa,

- naruszenie art. 1§2k.k. przez jego niezastosowanie, w sytuacji gdy społeczna szkodliwość czynu oskarżonego nie była znaczna,

V) co do czynów zarzucanych w pkt od VI do XXVII aktu oskarżenia

- naruszenie prawa procesowego, w szczególności art. 4 i 7k.p.k. przez nieobiektywną i dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego sprzeczną ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, polegającą na przyjęciu, że oskarżony wprowadził w błąd kontrahentów, co do sytuacji finansowej spółki (...) oraz zamiaru zapłaty za dostarczone przez kontrahentów towary i usługi, pomimo że zgromadzony materiał dowodowy wskazuje, że oskarżony z większością partnerów nie miał jakichkolwiek kontaktów, a nadto w chwili zawierania umów sam nie zdawał sobie sprawy z faktu, iż należności te nie zostaną zaspokojone,

zaś z ostrożności procesowej nadto zarzucił rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec R. H. wskutek niedostatecznego rozważenia wszystkich okoliczności łagodzących.

Mając powyższe na uwadze wniósł o:

1)  uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanych mu czynów,

ewentualnie

2)  uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Olsztynie do ponownego rozpoznania,

a z daleko posuniętej ostrożności procesowej wniósł o złagodzenie kar jednostkowych wymierzonych oskarżonemu za poszczególne przestępstwa, a następnie wymierzenie kary łącznej z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Adwokat A. U. zaskarżając wyrok w części skazującej zarzucił:

1.

1.  naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 4 i 7k.p.k. poprzez nieprawidłową ocenę dowodów, sprzeczną z zasadami doświadczenia życiowego i regułami logicznego rozumowania, niepoprzedzoną wszechstronną analizą materiału dowodowego, prowadzącą do błędów w ustaleniach faktycznych polegających na przyjęciu, że:

- oskarżony H. miał zamiar przywłaszczenia pieniędzy, pobranych tytułem zaliczek, podczas gdy fakt sprzedaży na rzecz spółki (...) nieruchomości położonej w M., świadczy o tym, iż miał on zamiar rozliczenia się z przedmiotowych zaliczek,

- działki (...) sprzedane do spółki (...) miały wartość wskazaną w opinii biegłej K., mimo, iż opinia obarczona jest błędem, polegającym na przyjęciu do wydania opinii cen transakcji nieruchomości, które swoimi cechami, a zwłaszcza położeniem, są odmienne od nieruchomości sprzedanej do spółki oraz mimo, że oskarżony H. zapłacił za działkę (...) kwotę 97.000zł (tj. 10,06zł/m ²), zatem znacznie wyższą cenę, aniżeli wskazaną przez biegłą, jak również, mimo, iż ½ udziałów w działce nr (...) sprzedana została w 2008 r. za kwotę 900.000 (11,64zł/m ²), zatem również za cenę znacznie wyższą, aniżeli cena przyjęta przez biegłą,

- oskarżony H. miał świadomość, jaka jest rzeczywista wartość nieruchomości sprzedanej do spółki, biorąc pod uwagę, iż zapłacił za działkę (...) kwotę 97.000zł, jak również biorąc pod uwagę, iż cena ta opierała się na operacie sporządzonym na zlecenie A. N. R.,

- oskarżony H. w dniu 3.06.2004 r. pobrał zaliczkę w kwocie 348.000zł, podczas gdy dowody w postaci jego wyjaśnień, zeznań O. N. oraz dokumenty księgowe jednoznacznie wskazują, iż zaksięgowanie takiej zaliczki na oskarżonego było wynikiem przeksięgowania na niego zaliczki, pobranej przez N.,

- oskarżony H. miał świadomość, iż wniosek o upadłość spółki (...) sp. z o.o. złożony winien zostać w trzecim kwartale 2005 r., mimo iż żaden z biegłych rewidentów badających bilans spółki do 2005 r. nie wskazał mu, iż zachodzą do tego przesłanki,

- oskarżony H. miał świadomość tego, że wierzyciele wskazani w pkt IV wyroku zostali spłaceni w sytuacji, gdy spółka realizowała od 30 do 50 płatności dziennie (od 600-1000 miesięcznie), co powoduje, iż nie jest możliwym, ażeby wiedział, a tym bardziej decydował o każdej zrealizowanej płatności,

- oskarżony H. nie miał zamiaru wywiązania się z zobowiązań o których mowa w pkt VII-XXVII, podczas gdy z materiału dowodowego sprawy wynika, iż w 2006 r. oskarżony H. intensywnie poszukiwał inwestora do spółki (...), a z wszystkimi wierzycielami zawarł układ, który do dnia dzisiejszego jest realizowany, co jednoznacznie świadczy o tym, iż oskarżony nie miał zamiaru oszustwa,

- oskarżony H. miał świadomość zaciągnięcia wszystkich zobowiązań wobec wszystkich kontrahentów (...), podczas gdy w sytuacji, kiedy (...) miała w 2006 r. ponad 500 kontrahentów (w tym około 150 dostawców), jest niemożliwym, ażeby oskarżony kojarzył wszystkich kontrahentów spółki,

2. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 170k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego o przesłuchanie w charakterze świadka F. M., podczas gdy jego przesłuchanie miało istotne znaczenie dla ustalenia, czy widział on możkliwość kontynuowania działalności przez spółkę (...) oraz ustalenia powodów, dla których nie zdecydował się na zainwestowanie w spółkę (...) oraz poprzez oddalenie wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność wartości nieruchomości w M., sprzedanej do spółki, mimo iż opinia biegłej K. obarczona była błędem, polegającym na przyjęciu do porównania cen z transakcji, dotyczących nieruchomości, które swoimi cechami, a zwłaszcza położeniem, są odmienne od nieruchomości w M.,

3. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 14k.p.k. i 6k.p.k. poprzez wykroczenie poza granice zarzutu z pkt IV a/o, a to poprzez skazanie oskarżonego za to, iż spłacił wierzycieli niewskazanych w zarzucie i uniemożliwienie w ten sposób prawa do obrony w tym zakresie,

4. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 218k.k. poprzez przyjęcie, iż nieodprowadzanie składek na ubezpieczenie społeczne w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia wyczerpuje znamię uporczywego naruszania praw pracowników,

5. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 410k.p.k. poprzez pominięcie w przypadku czynów z pkt VII-XXVII a/o, iż oskarżony w 2006 r. intensywnie poszukiwał inwestora do spółki (...) sp. z o.o., co ma zasadnicze znaczenie dla oceny, czy oskarżony miał zamiar oszustwa.

Adwokat W. W. (3) określając, że zaskarża wyrok w całości zarzucił:

1)  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

- art. 439§1 pkt 9k.p.k. w zw. z art. 17§1 pkt 9k.p.k. poprzez wyjście w pkt V wyroku poza granice skargi tym samym naruszenie zasady skargowości poprzez dodanie w wyroku skazującym kilkudziesięciu podmiotów, które nie występowały w akcie oskarżenia i tym samym nie były traktowane jako osoby pokrzywdzone,

- art. 6k.p.k. przez rażące naruszenie prawa do obrony poprzez skazanie oskarżonego za czyn odmienny w pkt V wyroku od aktu oskarżenia i tym samym uniemożliwienie oskarżonemu ustosunkowania się do odmiennie ustalonego czynu i tym samym uniemożliwienie wykazania, iż podmioty te nie powinny występować w czynie przypisanym oskarżonemu,

- art. 4, 410 oraz 424§1 pkt 1k.p.k., która miała wpływ na treść wyroku a wynika z oparcia orzeczenia o winie oskarżonego tylko na dowodach go obciążających i pominięciu dowodów dla niego korzystnych, bez należytego uzasadnienia tegoż stanowiska,

- art. 5§2k.p.k. przez rozstrzygnięcie wszelkich istniejących wątpliwości na niekorzyść oskarżonego,

- art. 413 pkt 2k.p.k. przez niedokładne określenie oskarżonemu R. H. przypisanego mu czynu w pkt V i XXIX wyroku,

- art. 366k.p.k. przez niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy, a w szczególności przez niezażądanie akt upadłościowych spółki (...) celem wyjaśnienia, czy upadłość została ogłoszona w terminie i dlaczego sąd przywrócił zarząd oskarżonemu,

2) obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie:

- art. art. 284§2k.k. wynikającą z bezzasadnego uznania, iż przepis ten ma zastosowanie do czynu, który polegał na pobraniu zaliczek a następnie dokonaniu zwrotu kwoty zaliczki poprzez sprzedaż przez oskarżonego nieruchomości,

- art. 218k.k. wynikający z bezzasadnego uznania, iż przepis ten ma zastosowanie do czynu, który polegał na czteromiesięcznym nieopłaceniu składek ZUS,

3) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść polegający na stwierdzeniu, iż:

- oskarżony H. jako udziałowiec spółki (...) przywłaszczył sobie zaliczki w kwocie 962.670zł na szkodę spółki (...),

- oskarżony H. pełniąc funkcję Prezesa Zarządu nie zgłosił wniosku o upadłość, pomimo istnienia ku temu podstaw faktycznych i prawnych,

- oskarżony R. H. dopuścił się szeregu oszustw określonych w art. 286§1k.k., pomimo braku w aktach sprawy dowodów dostatecznie uzasadniających powyżej wskazane ustalenia.

Wskazując na powyższe wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego R. H. od zarzucanych mu czynów,

ewentualnie

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Olsztynie.

Apelacja prokuratora wniesiona na korzyść oskarżonego w części dotyczącej orzeczenia o winie R. H. odnośnie czynu przypisanego mu w pkt I zarzuciła:

obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 296§2k.k. polegającą na przyjęciu, że R. H. swoim zachowaniem oprócz popełnienia przestępstwa z art. 284§2k.k. w zw. z art. 294§1k.k. dopuścił się także przestępstwa z art. 296§2k.k., mimo, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że R. H. zachowaniem swoim nie wyczerpał znamion tego przestępstwa.

Stawiając ten zarzut prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, że oskarżony zachowaniem swoim, opisanym w pkt I zaskarżonego wyroku, wyczerpał znamiona przestępstwa opisanego w art. 284§2k.k. w zw. z art. 294§1k.k. i utrzymanie w mocy pozostałych rozstrzygnięć sądu I instancji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacje obrońców oskarżonego są zasadne w zakresie w jakim kwestionują przypisane R. H. czynu z art. 296§2k.k. w zb. z art. 284§2k.k. w zw. z art. 294§1k.k. w zw. z art. 11§2k.k., chociaż nie wszystkie wyartykułowane w nich zarzuty podlegały uwzględnieniu od strony merytorycznej.

Zważywszy, że tylko niektóre miały przesądzające znaczenie dla końcowego rozstrzygnięcia, wystarczające jest odniesienie się tylko do tych, które zadecydowały o zmianie wyroku.

W szczególności mają rację skarżący, zarzucając wyrokowi wynikający z błędu dowolności oceny dowodów, zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, a polegający na przyjęciu, że oskarżony działał z zamiarem przywłaszczenia powierzonego mu mienia, tj. pieniędzy z dokonanych tytułem zaliczek wypłat określonych w zarzucie kwot.

Doceniając nakład pracy sądu orzekającego, którego obrazem jest zakres przeprowadzonego postępowania dowodowego w zawiłej i skomplikowanej sprawie, oraz rozbudowana część motywacyjną wyroku, trzeba stwierdzić, że zasadniczą rangę co wynika zresztą z obszernych rozważań zawartych w uzasadnieniu wyroku, nadano zagadnieniu wartości przekazanych spółce nieruchomości, tytułem rozliczenia pobranych przez oskarżonego zaliczek i jego świadomości co do ekwiwalentności tej transakcji. Poza konieczną oceną pozostawiono natomiast zagadnienie podmiotowej strony przypisanego oskarżonemu przestępstwa z art. 284§2k.k.

Trzeba przypomnieć, że kwalifikowana postać przywłaszczenia, tj. sprzeniewierzenia należy do przestępstw kierunkowych. Zachowanie sprawcy musi być ukierunkowane na określony cel, którym jest włączenie powierzonej rzeczy do majątku sprawcy lub postępowanie z nią jak z własną w inny sposób. Istotnym elementem strony podmiotowej sprzeniewierzenia nie jest sam fakt odmowy wydania rzeczy powierzonej lecz powody jej niezwrócenia, a więc wola włączenia rzeczy do swojego majątku lub wola postępowania z nią jak z własną (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2003 r., II KKN 273/01, LEX nr 75381). O zamiarze w przypadku tego typu przestępstwa nie przesądza sam fakt nieuprawnionego postępowania z rzeczą, a więc wykorzystywanie jej lub postępowanie z nią w sposób inny niż uzgodniony z właścicielem. Niezbędne jest wykazanie, że sprawca, postępując z rzeczą jak własną ( animus rem sibi habendi), w sposób sprzeczny z uzgodnieniami poczynionymi z właścicielem, działał w celu włączenia rzeczy do swojego majątku i definitywnego pozbawienia osoby uprawnionej jej własności (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 maja 2004 r., V KK 316/03, OSNKW 2004, z. 7-8, poz. 70).

Zaprezentowane w pisemnych motywach wyroku rozważania, nie zawierają koniecznych ustaleń związanych z zaprezentowaną stroną podmiotową czynu z art. 284§2k.k. Sprowadzają się do obiektywnego stwierdzenia, że skoro oskarżony nie rozliczył się z pobranych zaliczek(tu uczynił to w sposób nieekwiwalentny), to znaczy, że je przywłaszczył.

Na wstępie należy jednak wskazać w odniesieniu do argumentu adw. W. W. (3), że oskarżony jest przecież współwłaścicielem spółki, co miałoby wskazywać na uprawnienia względem jej majątku, iż regulacja organizacyjno-prawna spółki nie upoważnia wspólników (czy jednego wspólnika), z tytułu posiadanych udziałów w spółce, do rozporządzania jej mieniem. Zarówno kapitał zakładowy, jak i jej majątek stanowią własność spółki jako samodzielnego podmiotu gospodarczego. Charakter majątku nie ulega nawet zmianie wówczas gdy wspólnikiem w spółce z o.o. jest jedna osoba. Dysponować nim mogą – w granicach określonych przepisami – organy spółki, a nie poszczególni wspólnicy. Tak więc mienie spółki z o.o., jest dla udziałowców spółki mieniem cudzym (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 20 maja 1993 r., I KZP 10/93, LEX 20599). Nie ulega przeto wątpliwości, że oskarżony jako udziałowiec nie mógł rozporządzać wypracowanym przez spółkę mieniem w sposób dowolny, a zwłaszcza z zamiarem powiększenia swego osobistego majątku.

Odrębnym zagadnieniem była też kwestia samego pobrania środków pieniężnych z konta spółki, a w szczególności uprawnień oskarżonego do takiego działania. Wypada stwierdzić, że wspólnik ma prawo pobierać zaliczki dla osiągnięcia celów, dla jakich powstała spółka. Z reguły będą to zaliczki na zakup materiałów na potrzeby spółki – sprzętu, towarów i usług obcych, opłacane koszty podróży służbowych, koszty sądowe, opłaty administracyjne. Często jednak właściciele pobierają środki z konta firmowego na cele prywatne, wynagrodzenie, czy też zaliczkę na poczet zysku. W przypadku braku określenia celu i pobrania gotówki, bądź przelania jej na konto prywatne jednego ze wspólników, dochodzi do powstania należności, z której właściciel musi się rozliczyć. Nie ulega wątpliwości, że kwoty, z przypisanego oskarżonemu czynu wobec niewykazania, iż wiązały się z działalnością spółki, były należnościami z których winien był się rozliczyć. Warto przy tym zaznaczyć, że zgromadzenie wspólników nie podejmowało uchwał o wypłacie dywidendy z zysków, a więc trudno i z tego względu uznać aby zaliczki były świadczeniem należnym wspólników. Jak słusznie zauważył również sąd, podwyższanie kapitału zakładowego spółki nie może nastąpić z majątku spółki. Zatem nawet jeśli pobraną gotówką podwyższono kapitał, nie sposób uznać tej wypłaty za rozliczoną i spółka może mieć roszczenie o tę kwotę. Nie mają więc racji obrońcy, że przeznaczenie przez R. H. kwoty zaliczki na podniesienie kapitału zakładowego zwalniało go z obowiązku jej zwrotu. Jeżeli zaś chodzi o zaliczkę w kwocie 348.000 złotych pobraną przez oskarżonego, która zdaniem obrońcy była wynikiem przeksięgowania na niego zaliczki pobranej przez O. N., to nawet gdyby było inaczej niż ustalił sąd i O. N. nie dokonywał żadnej wpłaty na podwyższenie kapitału zakładowego, to i tak, to oskarżony powinien spłacić zaliczkę, dokonując ewentualnie wzajemnych rozliczeń ze wspólnikiem. Zresztą i tak to rozumiał oskarżony, skoro ostateczna próba uregulowania zobowiązań poprzez sprzedaż spółce nieruchomości wskazuje, że wartość tej nieruchomości ustalona została na poziomie sumy pobranych zaliczek, obejmującej także przedmiotową kwotę 348.000 złotych.

W świetle tych uwag należy skonstatować, że środków pieniężnych pochodzących z zaliczek nie można uznać za przeznaczone w sensie formalnym i faktycznym na cele działalności spółki, a skoro nie były też wypłatą z zysku lub zaliczką na jego poczet, ich pobranie bez tytułu prawnego było przekroczeniem uprawnień i spowodowało szkodę, skoro spółka we wskazanym okresie nie mogła rozporządzać tą kwotą.

Słusznie natomiast kwestionują obrońcy, że zachowanie oskarżonego nie przybrało postaci przywłaszczenia pieniędzy wypracowanych przez spółkę. Jak zauważono wyżej umyślny i kierunkowy charakter przestępstwa z art. 284§2k.k., wymaga działania w ściśle określonym celu, którym jest przywłaszczenie cudzej rzeczy (mienia). Nie wystarcza, że sprawca godził się na możliwość przywłaszczenia. Niezbędne jest by tego chciał, by to było jego celem. Dokonując indywidualnej analizy konkretnego przypadku, z uwzględnieniem ustalonych faktów dotyczących strony podmiotowej, o ile prowadzą one do wniosku, że doszło do nieuprawnionego wykorzystania pieniędzy z zaliczek, to nie dowodzą, że oskarżonemu towarzyszył cel definitywnego pozbawienia spółki tych środków. Przede wszystkim R. H., mimo, że wykorzystywał pieniądze na prywatne cele, miał świadomość obowiązku ich zwrotu i świadczą o tym dokonywane w badanym okresie zwroty pobranych środków. Chociaż z wyliczeń biegłego wynika, że saldo nierozliczonych zaliczek rokrocznie, poza 2003 rokiem, ulegało zwiększeniu (por. k. 3827-3831, 4289), to jednak dokonywane w każdym roku rozliczenia, nie wskazują, aby uznawał, że pieniądze w sposób nieodwracalny trafią do jego majątku.

Sąd jednak jak można się domyślać realizację znamienia strony podmiotowej przywłaszczenia wiązał przede wszystkim z transakcją sprzedaży spółce nieruchomości, upatrując w tym działanie bezpośrednio zmierzające do przywłaszczenia pieniędzy i co naturalne w tej sytuacji, w sposób definitywny.

Aby odnieść się do tego stanowiska sądu I instancji, uprzedniej oceny wymagają ustalenia dotyczące wartości nieruchomości w postaci działek (...) zakupionych przez oskarżonego w 2005 i 2006 roku , których własność przeniósł na rzecz spółki (...) w dniu 17 sierpnia 2006 r. za kwotę 1.154.000 złotych, która nominalnie prawie odpowiadała wysokości pobranych przez niego zaliczek, a która faktycznie, w ocenie prokuratora, którą sąd podzielił odbiegała od rzeczywistej wartości tych nieruchomości, ocenionej przez biegłą E. K. (4) na łączną kwotę 191.330 złotych.

Chociaż ustalenie to wszyscy obrońcy uznają za wadliwe, jednak w świetle przeprowadzonej obszernej analizy materiału dowodowego (k. 59-72 uzasadnienia), ocena sądu jest poprawna i zasługuje na aprobatę.

Z punktu widzenia zasad logicznego rozumowania, zupełności opinii, kompletności materiałów będących jej podstawą, a także poprawności zastosowanych metod i przyjętych sposobów wnioskowania, nie można bowiem przyjąć aby opinia biegłej uzupełniona przed sądem nie uwzględniała wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia wartości działek kwestii, lub nie zawierała uzasadnienia wyrażonych w niej ocen i wniosków.

Przede wszystkim nie mają racji obrońcy, aby biegła przy wycenie tych gruntów niesłusznie dokonała określenia ich wartości jako nieruchomości przeznaczonych na cele rolnicze, zamiast traktować je jako tereny inwestycyjne z uwagi na ich lokalizację i wynikającą stąd perspektywę wykorzystania przemysłowego. W przedmiotowej sprawie jasne było, że na teren, na którym znajdowały się przedmiotowe nieruchomości brak było miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i zgodnie z art. 154 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, przeznaczenie należało ustalać na podstawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, które uchwałą Rady Gminy w B. z dnia 28.12.2001 r. określało tereny na których znajdowały się przedmiotowe działki, jako rolniczą przestrzeń produkcyjną. Trudno więc od biegłej dokonującej wyceny na dzień 17 sierpnia 2006 r., kiedy nawet nie przewidywano zmiany charakteru gruntów oczekiwać, aby dokonywała określenia wartości nieruchomości dla innych celów niż rolnicze. Takie określenie przeznaczenia nieruchomości zostało zresztą uznane za prawidłowe przez zespół rzeczoznawców w Opinii Komisji Opiniodawczo-Rozjemczej (k. 8123-8138), której wnioski sąd podzielił. W tej sytuacji oczekiwanie ustalania wartości działek jako terenów inwestycyjnych, czy też jak przyjmował w pozaprocesowej opinii J. K. (4) „gruntów o charakterze produkcyjno-usługowym” (por. k. 6175 odwr.) nie było uzasadnione. Jak wyjaśnili rzeczoznawcy Komisji Opiniodawczo-Rozjemczej, którzy badali także operat szacunkowy J. K. (4), założenia i procedura wyceny nie prowadziły do określenia wartości rynkowej, a ewentualnie do określenia wartości dla indywidualnych potrzeb inwestora, w związku z czym operat nie spełniał wymogów wynikających z przepisów prawa przy określeniu wartości rynkowej nieruchomości (k. 8758).

W tej sytuacji odrzucenie operatu J. K. (4) nie było błędem i nie zmienia tej oceny wskazywanie, że działki miały być wykorzystywane dla celów przemysłowych, skoro na datę ich wyceny perspektywa taka miała charakter teoretyczny. Podobnie operat szacunkowy D. K. (2) i C. K. zmierzający do ustalenia możliwości realizacji inwestycji na tych gruntach, nie był wyceną wartości nieruchomości w stanie prawnym i faktycznym jaki był właściwy dla nich w momencie przeniesienia własności na rzecz spółki (...). Ponieważ wartość nieruchomości obok przeznaczenia w planie miejscowym, czy studium uwarunkowań musi uwzględniać rodzaj gruntu, położenie nieruchomości, stopień wyposażenia w infrastrukturę, stan zagospodarowania, dostęp do drogi, nie można zarzucić biegłej E. K. (4) aby uwarunkowania te pominęła i dokonała niewłaściwego doboru nieruchomości przeznaczonych do celów porównawczych. Przeciwnie to założenia D. K. (2) i C. K., a także obrońcy adw. A. U. wartość nieruchomości warunkowały od zdarzeń przyszłych (ewentualnej zmiany przeznaczenia), pozostawania we władaniu spółki, co umożliwiało bezpośredni krótszy dostęp do drogi publicznej przez grunty stanowiące jej własność i podnosiło jej wartość oraz możliwego wykorzystania przez spółkę na cele inwestycyjne. Przy nabyciu tych nieruchomości przez inną osobę, także apelujący zdają sobie sprawę, że trudno byłoby wskazywaną przez J. K. (4) wartość uznać za realistyczną. Dobitnym tego dowodem jest wycena dokonana przez A. T. na zlecenie syndyka masy upadłościowej, na kwotę niewiele przekraczającą 200.000 złotych i ich sprzedaż w dniu 20 marca 2008 r. T. T. za 232.000 złotych. Nie sposób dalej zgodzić się, że sąd nie rozważył dalszych losów przedmiotowych działek, a zwłaszcza ceny za jaką zbywano udziały w tych nieruchomościach w czasie późniejszym (k. 70-71 uzasadnienia). Analiza taka została przeprowadzona przez sąd i tylko utwierdza w przekonaniu, że bez potrzeby uzupełniania postępowania dowodowego, można było wnioskować, iż diametralnie różne ceny za identyczne udziały, wskazują na nieekwiwalentność transakcji i z tego tytułu niemożliwe było uwzględnienie tych cen dla celów porównawczych. Podobnie przekształcenie gruntów na działki budowlane w 2010 r. nie miało wpływu na ich wartość w 2006 r., kiedy perspektywa taka nie wchodziła w grę.

W świetle tego nie budzi zastrzeżeń obiektywna wartość przedmiotowych działek.

Lektura uzasadnienia nasuwa jednak wątpliwości czy oskarżony jako Prezes Spółki (...), nabywając na jej rzecz, za kwotę 1.154.000 złotych przedmiotowe nieruchomości w zamian za pobrane zaliczki, miał pełną świadomość nierównomierności świadczenia i działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej jak przyjmuje sąd, czy też tylko dopuszczając taką możliwość co najwyżej godził się na to.

Rozważania w tym zakresie należy rozpocząć od stwierdzenia, że nie daje się zakwestionować, iż przedmiotowe nieruchomości przylegające do fabryki mebli, mogły być przydatne do jej rozwoju oraz tego, że oskarżony z taką właśnie myślą zakupił te a nie inne działki. Jedną z nich o nr (...), powierzchni (...) nabył w dniu 1 marca 2005 r. za 49.900 złotych, kolejną o nr (...) o powierzchni (...) w dniu 4 października 2005 r. za kwotę 97.000 złotych. Chociaż ustalono w postępowaniu, że wycena tej drugiej nie odpowiadała rzeczywistej wartości rynkowej, gdyż przyjęto przeznaczenie gruntu odmiennie od stanu prawnego, tj. komercyjne, a nadto uwzględniono, że była to ziemia odkupiona od A. N. R. w ramach rekompensat za mienie (...), w których to transakcjach ceny były irracjonalnie zawyżone, to nie jest zupełnie pozbawione podstaw wnioskowanie, że oskarżony występujący jako sprzedający i jako reprezentant spółki aprobujący ceną, a tylko reprezentowany przy akcie notarialnym przez R. S., stanął przed koniecznością podjęcia decyzji kolizyjnej. Z jednej strony miał świadomość zainteresowania nabyciem nieruchomości przez spółkę (...), z drugiej nie można było odmówić mu też prawa do zbycia nieruchomości według innej niż rynkowa cena. W takim też układzie, nie da się odrzucić jako nielogicznych wyjaśnień, że mając świadomość, iż na przedmiotowych nieruchomościach nie będzie prowadzona produkcja rolna, wycenił je jako grunt inwestycyjny, przyjmując przy kształtowaniu ceny odniesienie do oszacowania przez biegłego rzeczoznawcę na zlecenie A. N. R. działki o nr (...) o powierzchni około (...), wycenionej na kwotę około 100.000 złotych.

Oczywiście R. H. miał świadomość, że inną działkę, tj. o nr (...), powierzchni (...), przylegającą do zakładu zakupił za jedyne 49.400 złotych, jednak sąd nie dostarcza uzasadnienia dlaczego ustalenie ceny nie na poziomie tej drugiej nieruchomości, ale ceny komercyjnej, urzeczywistnia świadomość konieczności realizacji czynu zabronionego z art. 284§2k.k., a nie jedynie świadomość możliwości jego popełnienia i ukierunkowanej woli na jego realizację.

Jak wiadomo do stwierdzenia zamiaru nie wystarczy ograniczenie się do płaszczyzny intelektualnej czyli ustalenia, że sprawca posiada wiedzę co do pewnego stanu rzeczy. Zresztą sama świadomość możliwości (świadomość niepełna) realizacji znamion przestępstwa, nie przesądza postaci zamiaru, gdyż w razie takiej świadomości w grę może wchodzić zamiar bezpośredni lub ewentualny. Z zamiarem bezpośrednim mamy do czynienia wtedy gdy sprawca przewiduje konieczność popełnienia czynu zabronionego i podejmuje działanie lub gdy przewiduje możliwość jego popełnienia i tego chce.

Przenosząc to na grunt sprawy warto przypomnieć, że zarówno prokurator jak i sąd bezpośredni zamiar charakterystyczny dla przestępstwa z art. 284§2k.k. wiązali wyłącznie z transakcją sprzedaży spółce przedmiotowych nieruchomości.

W zachowaniach polegających na bezpodstawnym pobraniu zaliczek nie dostrzegali elementów strony podmiotowej czynu i zresztą słusznie, skoro oskarżony nie przejawiał w momencie wejścia w ich posiadania, zamiaru przywłaszczenia, dając wyraz w częściowym rozliczaniu zaliczek, że ma świadomość ich zwrotu i zamierza się z zobowiązania wywiązać. W obliczu zbliżającej się nieuchronnie decyzji o ogłoszeniu upadłości i z braku środków pieniężnych, za jedyny możliwy sposób rozliczenia, uznał przeniesienie na spółkę własności nieruchomości zakupionych wcześniej do majątku odrębnego, ale z myślą o odsprzedaży ich spółce, w celu rozbudowy fabryki. Założenie przeznaczenia nieruchomości, których spółka (...) z uwagi na udział kapitału zagranicznego nie mogła pierwotnie nabyć, nie budzi wątpliwości, skoro działki te przylegały do zakładu i częściowo były wcześniej dzierżawione celem nabycia prawa pierwokupu. W żadnym razie nie można też przyjmować, że oskarżony pobierając zaliczki, z góry zakładał, że rozliczy się z nich dokonując przeniesienia własności nieruchomości.

Osobnej uwagi wymaga też i to, że istotna część środków z zaliczek została przeksięgowana na podwyższenie kapitału zakładowego i chociaż z punktu widzenia zasad funkcjonowania spółek handlowych było to działanie bezprawne i rodziło zobowiązania po stronie oskarżonego, to jednak w kategoriach zamiaru kierunkowego właściwego dla przestępstwa z art. 284§2k.k. nie można nie dostrzec, że celem w tym przypadku były potrzeby spółki.

W świetle tych uwag, nie da się przyjąć, że R. H. pieniądze z zaliczek włączył do swojego majątku w sposób zupełny, wykluczając ich zwrot w przyszłości.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego także oceniając zamiar przywłaszczenia przez pryzmat nierównomiernego świadczenia wzajemnego, nie można uznać za pewne, że oskarżony chciał popełnić przestępstwo, a nie tylko godził się na nie. Przekonanie oskarżonego, że grunty nie będą służyły produkcji rolnej, ale będą miały charakter inwestycyjny oraz wiedza, że cena komercyjna nieruchomości znacznie odbiega od wartości rynkowej, nie oznacza, że zdawał sobie sprawę, iż nieuchronnym skutkiem przeniesienia własności nieruchomości za cenę komercyjną i odpowiadającą pobranym zaliczkom będzie popełnienie przestępstwa z art. 284§2k.k.

Z drugiej strony przyjęcie, że obejmował świadomością możliwość nieekwiwalentności wzajemnych świadczeń nie dowodzi, że wyobrażeniu sprawcy towarzyszył także element wolicjonalny związany z chęcią przywłaszczenia mienia.

Realizując swój cel jakim było rozliczenie się z pobranych pieniędzy poprzez sprzedaż spółce nieruchomości za cenę komercyjną, inwestycyjną, oskarżonemu nie towarzyszyła pewność, że swoim zachowaniem doprowadzi do wyczerpania znamion przestępstwa z art. 284§2k.k., jednak współistniejąca świadomość nierównomierności wartości rynkowej gruntów do pobranych zaliczek nakazywała przyjąć, że dopuszczał taką możliwość i na nią się godził.

Powyższe, przy uwzględnieniu, że do przypisania przestępstwa przywłaszczenia nie wystarcza by sprawca tylko godził się na możliwość przywłaszczenia, musi on bowiem tego chcieć i musi to być jego celem wykluczało możliwość przypisania oskarżonemu przestępstwa z art. 284§2k.k., które może być popełnione wyłącznie z zamiarem bezpośrednim.

Nie oznacza to jednak całkowitego braku przestępności zachowania. R. H. będąc bowiem prezesem zarządu spółki (...) sp. z o.o. w okresie od stycznia 2001 r. do 17 sierpnia 2006 r. będąc zobowiązanym do zajmowania się jej sprawami majątkowymi, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, pobrał bez tytułu prawnego z rachunków bankowych spółki, w formie zaliczek, pieniądze w kwocie 1.154.000 złotych, którymi spółka w tym czasie nie mogła rozporządzać, wyrządzając tym znaczną szkodę majątkową, a następnie wyraził zgodę na zakup nieruchomości o wartości rynkowej 191.330 złotych należących do jego majątku odrębnego za cenę komercyjną, w celu rozliczenia wcześniej pobranych zaliczek, czym dopuścił się przestępstwa z art. 296§2k.k.

Uznając, że tak przypisany czyn i jego ocena prawna, mieści się w zespole zachowań, które stały się podstawą poddania w akcie oskarżenia przejawów działania oskarżonego wartościowaniu z punktu widzenia przepisów prawa karnego materialnego, stwierdzić należy niezasadność apelacji prokuratora, kwestionującego możliwość oceny zachowania R. H. przez pryzmat art. 296k.k. Przede wszystkim nie ulega wątpliwości, że oskarżony pełniąc funkcję prezesa zarządu spółki (...) sp. z o.o. zajmował się jej sprawami majątkowymi. Po drugie, czego nie zauważa prokurator, przez nadużycie uprawnień rozumieć należy także zachowania formalnie pozostające w ramach uprawnień, lecz podjęte niezgodnie z racjonalnie rozumianymi zadaniami, dla których zostały udzielone.

Racjonalnie rozumiane zadania związane z tymi uprawnieniami, to w sytuacjach podejmowania konkretnych decyzji majątkowych, kierowanie się racjonalnością postępowania, która zmierza do zabezpieczenia interesów majątkowych osoby prawnej oraz do uzasadnionych i możliwych do osiągnięcia korzyści ekonomicznych.

Jak trafnie ujął Sąd Najwyższy przekracza swoje uprawnienia nie tylko ten kto działa bez stosownego umocowania lub ze znacznym jego przekroczeniem, ale również ten kto formalnie działając w ramach nadanych mu kompetencji działa faktycznie sprzecznie z racjonalnie rozumianymi zadaniami, do których został powołany lub bez dostatecznego usprawiedliwienia, wyrządzając przez to szkodę swojemu mandantowi (wyrok Sądu Najwyższego z 2.04.2004 r. sygn. akt IV KK 25/04 OSNwSK 2004/1/668).

Oskarżony zajmując się sprawami majątkowymi spółki nie miał prawa pobierania zaliczek na prywatne cele, nie związane z działalnością spółki, takie jak prowadzenie budowy stajni, a dysponując tymi środkami choćby czasowo, motywował się chęcią przysporzenia sobie korzyści majątkowej, którą należy rozumieć szeroko, również jako wejście w posiadanie określonych kwot pieniężnych i czasowe czynienie z nich użytku.

Nie ulega też wątpliwości zaistnienie skutku w postaci wyrządzenia znacznej szkody majątkowej, należącego do znamion strony przedmiotowej przestępstwa z art. 296§2k.k. Znaczna szkoda majątkowa to zgodnie z art. 115§7 w zw. z art. 115§5k.k. w brzmieniu obowiązującym w chwili popełnienia czynu, szkoda, której wartość przekraczała dwustukrotnie wysokość najniższego miesięcznego wynagrodzenia. Kwota pobranych zaliczek wypełnia tą treść. Jednocześnie zauważając, że szkoda nie musi mieć charakteru nieodwracalnego, nie ulega też wątpliwości, że nieekwiwalentna obiektywnie próba rozliczenia zaliczek nie doprowadziła do jej naprawienia.

W zaistniałej sytuacji Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w zakresie czynu I, przypisując oskarżonemu wyłącznie przestępstwo z art. 296§2k.k.

Konsekwencją zmiany było orzeczenie nowej kary adekwatnej do przyjętej łagodniejszej kwalifikacji prawnej przypisanego mu przestępstwa, tj. kary roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 300 stawek dziennych po 50 złotych każda, przy uwzględnieniu rzeczywistego stopnia społecznej szkodliwości. Uznając ją za współmierną do popełnionego czynu uwzględniono, że oskarżony nie zamierzał definitywnie pozbawić spółkę środków z pobranych zaliczek, upływ czasu od jego popełnienia i postawę oskarżonego, który spółkę zorganizował od podstaw, utożsamiał się z nią, walczył o jej utrzymanie na rynku, pomimo niesprzyjających zdarzeń gospodarczych, a w szczególności fakt, że upadłość spółki (...) nie była spowodowana wyprowadzeniem środków pieniężnych w formie zaliczek, ale splotem zdarzeń w części zależnych od oskarżonego jak nieprawidłowe zarządzanie spółką, a w części nie, jak zmiana kursu euro, która załamała rynek meblarski.

Konsekwencją uznania, że nie wystąpiły podstawy do przypisania oskarżonemu odpowiedzialności z art. 284§2k.k., a tylko z wyczerpaniem znamion tego przestępstwa sąd wiązał potrzebę orzeczenia na podstawie art. 41§1k.k. zakazu pełnienia stanowisk w organach spółek prawa handlowego, było uchylenie przedmiotowego środka karnego.

Odnośnie czynu zarzucanego w pkt. II aktu oskarżenia.

Zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych, uzupełnione przez jednego z obrońców o zarzut obrazy prawa materialnego, tj. art. 10, art. 11 i art. 21§1 prawa upadłościowego i naprawczego w zw. z art. 586k.s.h. nie zasługiwały na uwzględnienie.

Dowody zgromadzone w sprawie ocenione swobodnie zgodnie z art. 7k.p.k., w sposób logiczny pozwalały na dokonanie ustaleń trafnych, które sąd odwoławczy aprobuje.

Przypisując popełnienie przestępstwa z art. 586k.s.h. należy wykazać istnienie przesłanek aktualizujących zgłoszenie upadłości spółki handlowej oraz obejmowanie świadomością tego faktu przez sprawcę, należącego do kręgu osób, które są zobowiązane do wystąpienia z takim wnioskiem, który z zamiarem bezpośrednim lub wynikowym nie wykonuje tego obowiązku.

Warunki uzasadniające upadłość spółki określone natomiast zostały w ustawie z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (tj. Dz. U. Nr 175, poz. 1361 ze zm.) powoływanej dalej jako p.u. i n. Zgodnie z art. 10 tej ustawy upadłość ogłasza się w stosunku do dłużnika, który stał się niewypłacalny, a według art. 11 ust. 1 i 2 dłużnikiem niewypłacalnym jest ten, który nie wykonuje swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych, a dłużnika będącego osobą prawną uważa się za niewypłacalnego także wtedy, gdy jego zobowiązania przekroczą wartość majątku, nawet wówczas, gdy na bieżąco te zobowiązania wykonuje. Jednocześnie art. 21 ust. 1 p.u. i n. stanowi, że dłużnik jest obowiązany, nie później niż w terminie dwóch tygodni od dnia, w którym wystąpiła podstawa do ogłoszenia upadłości, zgłosić w sądzie wniosek o jej ogłoszenie.

Koncentrując uwagę w pierwszej kolejności na kwestii zaistnienia stanu niewypłacalności definiowanej w art. 11 ust. 1 p.u. i n. jako niewykonywanie przez dłużnika wymagalnych zobowiązań, stwierdzić należy, że stan ten nie wymaga niezaspokojenia wszystkich zobowiązań, gdyż nawet niewykonywanie tylko niektórych z nich oznacza niewypłacalność. Nieistotny jest też rozmiar niewykonywanych zobowiązań jak też i przyczyna zachowania się dłużnika. Niewypłacalność istnieje więc nie tylko wtedy, gdy dłużnik nie ma środków, lecz także wtedy gdy nie wykonuje zobowiązań z innych przyczyn (A. Jakubecki, F. Zedler, Prawo upadłościowe i naprawcze, Kraków 2003 r., s. 41-42). Warto jednak przytoczyć i pogląd Sądu Najwyższego, który zasługuje na aprobatę, że „Krótkotrwałe wstrzymanie płacenia długów wskutek przejściowych trudności nie jest podstawą ogłoszenia upadłości, gdyż o niewypłacalności można mówić dopiero wtedy, gdy dłużnik z braku środków przez dłuższy czas nie wykonuje przeważającej części swoich zobowiązań” (wyrok Sądu Najwyższego z 19.01.2011 r., V CSK 211/10, LEX 738136).

Na tle zarysowanego stanu prawnego zasadniczą okolicznością było ustalenie po pierwsze, czy Spółka (...) regulowała swoje wymagalne zobowiązania i czy jej sytuacja finansowa pozwalała na realną możliwość zaspokajania zaległości.

Dokonana przez sąd I instancji obszerna analiza funkcjonowania organizacyjnego spółki i jej sytuacji finansowej (k. 75-95 uzasadnienia), wbrew polemicznym argumentom obrońców przekonuje, że warunki do zgłoszenia wniosku o upadłość spółki w okresie przypisanym w wyroku zachodziły.

Podsumowując ustalenia Sądu Okręgowego należy przypomnieć, że zadłużenie spółki w okresie od 2002 r. do ogłoszenia jej upadłości w 2007 r. wykazywało tendencję rosnącą. Poziom zadłużenia w tym czasie permanentnie przy tym przekraczał i to w sposób znaczny udział majątku obrotowego k. 3732, a tylko z aktywów obrotowych spółka korzystała przy spłacie zobowiązań k. 8858. Stan ten w sposób trwały i to od 2002 r. uniemożliwiał spłatę znacznej części zobowiązań krótkoterminowych. Przekładało się to jednocześnie na niski wskaźnik płynności finansowej i wystąpienie zaległości w regulowaniu zobowiązań na dużą skalę. Zaspokojenie ich mogło nastąpić poprzez upłynnienie aktywów trwałych jednak oskarżony stawiając na kontynuowanie działalności, podejmował nowe inwestycje (w 2005 r. w postaci rozbudowy stolarni, zakupu w leasingu kolejnych pojazdów transportowych), a jednocześnie spółka zaciągała dalsze zobowiązania krótkoterminowe, które były źródłem finansowania jej majątku.

Zestawienie zobowiązań spółki wobec kontrahentów w latach 2004 – 2007 sporządzone przez biegłego i dołączone do opinii obrazuje, że niepełne zaspokojenie wierzycieli było praktyką nagminną (k. 3766-3793 opinii A. Z.).

Także według biegłych J. D. (3) i M. S. (2) wzrost wartości zobowiązań krótkoterminowych, spadek wartości przepływów pieniężnych z działalności operacyjnej na koniec 2005 r., wysokie zadłużenie i brak obsługi odsetek od zadłużenia, były przesłankami wskazującymi na brak możliwości terminowego regulowania zobowiązań (k. 9423). W świetle tych uwarunkowań, a zwłaszcza, że w 2005 r. średnia dzienna ściągalności należności była niższa od średniej dziennej wymagalności zobowiązań z tytułu dostaw i usług, niewypłacalność dłużnika rozumiana jako niewykonywanie wymagalnych zobowiązań była ustaleniem obiektywnym.

Z tych względów wystąpiła podstawa do ogłoszenia upadłości. Ponieważ przyjmuje się, że czasem właściwym do zgłoszenia wniosku o upadłości nie jest moment gdy dłużnik przestał już całkowicie spłacać swoje długi i nie ma majątku na ich zaspokojenie, ale czas gdy z braku środków przez dłuższy okres nie wykonuje przeważającej części swoich zobowiązań, przy czym wstrzymanie płacenia długów nie ma charakteru krótkotrwałego będącego efektem przejściowych trudności, przyjęcie, że III kwartał 2005 r. był „właściwym czasem” na złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości, nie pomija przepisów prawa upadłościowego i naprawczego regulujących ten obowiązek i jest ustaleniem prawidłowym.

Chociaż ocena ta opiera się na wskazaniu biegłych, którzy nie byli uprawnieni do wnioskowania czy okoliczności faktyczne związane ze stanem finansowym spółki, tj. stanem majątku, spłacaniem zobowiązań, podjętymi działaniami naprawczymi mogą być określone jako stan „niewypłacalności”, gdyż dokonanie wykładni przepisu i jego subsumpcji do stanu faktycznego należy do sądu, jednakże wyjście biegłych poza kompetencje, zresztą nie w sposób zamierzony, ale na skutek nietrafnie sformułowanych tez dowodowych, nie niweczy zgromadzonego materiału dowodowego, który był wystarczający do rozstrzygnięcia odpowiedzialności za czyn z art. 586k.s.h.

Obok wskazanej wyżej obiektywnej przesłanki stanu niewypłacalności, który istniał w przyjętym w przypisanym czynie czasie, a więc na długo przed złożeniem wniosku o upadłość przez oskarżonego, nie ulega też wątpliwości, że R. H. miał świadomość stanu finansów i zdawał sobie sprawę z zaistnienia przesłanek zobowiązujących go do złożenia takiego wniosku, którego to obowiązku nie wykonał.

Subiektywne kontestowanie powyższego ustalenia przez obrońców, nie mogło okazać się skuteczne. Już tylko z zeznań księgowej S. M. (3) wynika, że co miesiąc przedstawiany był prezesowi wynik finansowy, zestawiane były konkretne pozycje przychodów i kosztów w sposób jak wynikało to z dokumentów. Nie można też wątpić, że zdawał sobie sprawę, iż nie wszystkie zobowiązania były regulowane, skoro sam decydował komu i w jakiej wysokości należy dokonywać wypłat. Jednocześnie stwierdzenie bałaganu organizacyjnego i przesłanek wskazujących na złe zarządzanie, nie sprzeciwia się uznaniu, że posiadał wiedzę o wysokości zobowiązań i posiadanych środkach obrotowych. Nie było to bowiem trudne do zweryfikowania w kontekście przedkładanych przez księgowość zestawień przychodów i kosztów. Na tle bieżącej analizy sytuacji finansowej nie można zgodzić się też z tezą, że wiedzę w tej sytuacji czerpał jedynie z rokrocznych sprawozdań finansowych spółki, sporządzanych przez biegłych rewidentów. Zresztą nie daje się skutecznie zakwestionować rozumowania sądu, że sprawozdania te nie były w pełni obiektywne, na co wskazali opiniujący w sprawie biegli.

Podejmowane działania naprawcze poprzez poszukiwanie inwestorów i starania o dokapitalizowanie spółki, a także próba usprawnienia księgowości, również nie oznacza braku świadomości zaistnienia stanu niewypłacalności, a jedynie dowodzi, że R. H. chciał za wszelką cenę kontynuować działalność. Jak wyjaśnił, był przedsiębiorcą, zarabiał pieniądze i uważał ze swojego punktu widzenia, że korzystniejsze było kontynuowanie produkcji. Podał przy tym, że świadomie odkładał decyzję o złożeniu wniosku o zgłoszenie upadłości, uznając, że najlepszym rozwiązaniem jest poszukiwanie inwestora (k. 8530 odwr.). Podkreślając dalej, że nieznajomość prawa nie zwalnia od odpowiedzialności, nie można też zaakceptować poglądu, że możliwość oddalenia wniosku o upadłość w sytuacji zaistnienia warunków z art. 12 ust. 1 prawa upadłościowego i naprawczego, zwalniała oskarżonego od obowiązku, którego zaniechanie penalizuje art. 586k.s.h. Podobnie należy potraktować supozycje, że sąd gospodarczy zezwolił oskarżonemu na zawarcie układu z wierzycielami i przywrócił mu zarząd w spółce. Samodzielność jurysdykcyjna nie wykluczała podjęcia w postępowaniu upadłościowym takiej decyzji, lecz nie może to być utożsamiane z brakiem podstaw do przyjęcia stanu niewypłacalności w III kwartale 2005 r.

Z tego też względu nie zachodziła potrzeba pogłębionej analizy akt dotyczących upadłości spółki, z którymi wbrew twierdzeniu jednego z apelujących sąd zapoznał się i zaliczył w poczet materiału dowodowego.

Rację należało natomiast przyznać stanowisku, że sąd nie wykazał, iż na datę przypisanego czynu zachodziła też przesłanka z art. 11 ust. 1 p.u. i n., rozumiana jako stan, w którym zobowiązania przekraczają wartość majątku. Dostrzegając, że sytuacja taka zaistniała w 2006 r., opinie i zestawienia biegłych nie prowadziły jednak do wniosku aby stan ten wystąpił także w roku 2005. Skutkowało to zatem wyeliminowaniem z opisu czynu tej podstawy ogłoszenia upadłości. Należy jednak podkreślić, że wymienione w art. 11p.u. i n. przesłanki zgłoszenia wniosku o upadłość mają charakter alternatywny i równorzędny, stąd zaistnienie chociażby jednej z nich, powoduje, że niedopełnienie obowiązku wywołuje odpowiedzialność z art. 586k.s.h.

Na koniec należy też wskazać, że art. 21 ust. 1 prawa upadłościowego i naprawczego przewiduje, że przedsiębiorca jest zobowiązany złożyć wniosek o upadłość w terminie dwóch tygodni od powstania niewypłacalności dłużnika, toteż czas popełnienia przestępstwa z art. 586k.s.h. rozpoczyna się od pierwszego dnia po upływie tego terminu. Jurydyczne ujęcie czasokresu w przypisanym czynie jest zatem rzeczywiście niefortunne, jednakże wprowadzenie jakichkolwiek zmian przy braku apelacji na niekorzyść, nie wydaje się możliwe.

Podsumowując, poza uwzględnionym wyżej zastrzeżeniem, sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych dotyczących znamion przypisanego czynu, oraz obrazy prawa materialnego i zaskarżony wyrok z niewielką zmianą utrzymał w mocy, uznając jednocześnie, że orzeczona kara nie cechuje się rażącą represyjnością.

Odnośnie czynu przypisanego w pkt. IV wyroku.

Rozważania dotyczące przestępstwa z art. 218§1k.k. należy rozpocząć od przypomnienia, że może być ono popełnione tylko umyślnie z zamiarem bezpośrednim, nacechowanym dodatkowo szczególnym nastawieniem podmiotowym w postaci złośliwości lub uporczywości. Tylko z takim nastawieniem naruszenie praw pracowników wynikających ze stosunku pracy lub ubezpieczenia społecznego, skutkuje przyjęciem bezprawności działania. Jakkolwiek obrońcy główny akcent w swoich wywodach kładą na fakt, że czteromiesięczny okres nieodprowadzania składek na ubezpieczenie społeczne nie może być utożsamiany z uporczywością, to zasadnicza kwestia, która zadecydowała o uchyleniu wyroku w tej części, nie dotyczyła wprost długotrwałości zaniechania odprowadzania składek, ale podstawowego dla bytu przestępstwa z art. 218§1k.k. znamienia, jakim jest naruszenie praw pracowniczych z ubezpieczenia społecznego.

W realiach dowodowych sprawy nie ulega wątpliwości, że spółka (...) sp. z o.o. kierowała do właściwych organów ZUS-u deklaracje z tytułu ubezpieczenia społecznego zatrudnionych w niej pracowników. Dowodzi to, że intencją pracodawcy nie było uchylanie się od całkowitego uiszczania składek za zatrudnionych pracowników. W takiej bowiem sytuacji to nie pracownik, a płatnik składek jest dłużnikiem organu ubezpieczeniowego i z tego tytułu zatrudniony nie ponosi negatywnych konsekwencji. Ta świadomość o niepozbawieniu uprawnień, niewątpliwie towarzyszyła działaniu oskarżonego, a skoro tak, to jego zachowanie pod względem podmiotowym, nie wypełniało niezbędnych znamion występku z art. 218§1k.k., którego sprawca musi działać ze świadomością wyrządzania szkody prawom pracowników. Istniejącego wobec ZUS-u długu nie można w sposób prosty przekładać na występek przeciwko interesom zatrudnionych.

Sąd tymczasem nie uwzględnił tego aspektu, sprowadzając zagadnienie znamienia w postaci „uporczywości” wyłącznie do kwestii długotrwałości. O uporczywości na gruncie art. 218§1k.k. nie świadczy natomiast tylko czasokres czy wielokrotność zachowań, ale także element woli ukierunkowanej na działanie w zamiarze naruszenia praw pracowników.

Z okoliczności sprawy wynika natomiast niezbicie co szeroko omawiają apelujący, że oskarżony nie dlatego wstrzymał uiszczanie należnych i naliczonych składek gdyż chciał wyrządzić pracownikom szkodę, ale nie pozwalała na to sytuacja finansowa spółki, która znajdowała się w obliczu bankructwa i nie była w stanie wykonywać wszystkich swoich wymagalnych zobowiązań.

Stwierdzić zatem należy, że oskarżonym nie kierowała chęć dokuczenia pracownikom i naruszenia ich praw, tym samym nie mógł być on uznany winnym czynu z art. 218§1k.k.

Ocena prawnokarna wykluczająca możliwość przypisania wskazanego przestępstwa, musiała jednak doprowadzić do konstatacji, że zachowanie polegające na niedopełnianiu obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne w przewidzianym przepisami terminie, spenalizowane jest jako wykroczenie z art. 98 ust. 1 pkt 1 a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r., Nr 205, poz. 1585 j.t., z późniejszymi zmianami).

Zważywszy jednak na treść art. 45§1k.w., który przewiduje, że karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok, a jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od popełnienia czynu, na podstawie art. 437§2k.p.k. w zw. z art. 400§1k.p.k. w zw. z art. 5§1 pkt 4k.p.s.w. wyrok w tej części należało umorzyć, zaś kosztami procesu obciążyć Skarb Państwa.

Odnośnie czynu przypisanego w pkt. V wyroku.

Analiza okoliczności sprawy nie potwierdziła aby do skazania oskarżonego za czyn z art. 302§1k.k. doszło z obrazą prawa materialnego, czy też w efekcie błędu w ustaleniach faktycznych, czy wreszcie obrazą prawa procesowego w szczególności art. 14k.p.k.

Przepis art. 302§1k.k. określa odpowiedzialność za przestępstwo faworyzowania wierzycieli, polegające na zaspokajaniu roszczeń tylko niektórych z nich ze szkodą dla pozostałych. Dotyczy ono sytuacji gdy dłużnik nie może zaspokoić wszystkich swoich wierzycieli i w razie grożącej niewypłacalności lub upadłości, spłaca jednych kosztem pozostałych.

W rozpoznawanej sprawie bezsporne jest po pierwsze, że w okresie objętym zarzutem, tj. od 1 stycznia 2007 r. do 17 kwietnia 2007 r. spółka (...) sp. z o.o. znajdowała się w stanie zagrożenia niewypłacalnością lub upadłością, a oskarżony jako jej Prezes zdawał sobie sprawę z tej sytuacji majątkowej. Krytyka apelacyjna tego ustalenia, oparta na twierdzeniu, że przejściowe problemy z płatnościami nie stanowiły podstawy do przyjęcia, że niewykonywanie zobowiązań ma charakter trwały, pozostają w rażącej opozycji do faktu, że już w III kwartale 2005 r. zachodziły warunki do ogłoszenia upadłości, a w dniu 28 grudnia 2006 r. oskarżony skierował do sądu wniosek o upadłość i tylko względy formalne zadecydowały, że został zwrócony. W tej sytuacji nie można podzielić argumentów, że R. H. nie miał świadomości grożącej mu niewypłacalności.

Nie przekonuje też stanowisko, że oskarżony nie dokonywał świadomego faworyzowania wierzycieli jak też nie obejmował zamiarem, że spłacając jednych wierzycieli, zagraża niezaspokojeniem innych. Wszak już jeden z apelujących wywodził, że R. H. w sposób celowy dokonywał wyboru wierzycieli, kierując się zapewnieniem ciągłości dostaw i produkcji.

W świetle przekonujących zeznań szeregu świadków wskazujących, że decydował o każdej płatności, nie sposób też zarzucić braku podstaw faktycznych do objęcia w czynie przypisanym wskazanych tam podmiotów gospodarczych.

Ponieważ motywy i pobudki zachowania się sprawcy są obojętne dla przestępności rozważanego czynu, a pokrzywdzenie wierzycieli może być związane także z zamiarem ewentualnym, argumenty, że sprawca nie kierował się zasadą dowolności przy wyborze spłacanych wierzycieli ale kryterium ekonomicznym i względami zmierzającymi do uratowania spółki, okazały się również niewystarczające. W obliczu nieuchronnej upadłości i sytuacji majątkowej firmy niegwarantującej zaspokojenia wszystkich wierzycieli, ewidentnie zdawał sobie też sprawę, że spłacając wybranych, działa na szkodę pozostałych.

Apelacja adw. J. K. (3) nietrafnie wskazuje przy tym, że o bezprawności zachowania faworyzowania wierzycieli, decyduje wyłącznie niezaspokojenie wierzycieli w określony sposób i określonej przepisami kolejności. Stanowisko to pozostaje w chwili obecnej nieaktualne. Przepis art. 302§1k.k. będący odpowiednikiem art. 8§1 ustawy o ochronie obrotu gospodarczego, pozbawiony jest bowiem klauzuli normatywnej „wbrew przepisom ustawy”, odsyłającej do nieistniejących przepisów określających sposób i kolejność zaspokajania wierzycieli, a zatem jakiekolwiek dywagacje dotyczące kolejności wywiązywania się z zobowiązań, w obliczu aktualnie określonych znamion przestępstwa z art. 302§1k.k. są irrelewantne.

Pozostaje też wskazać, że przedmiotem ochrony prawnej czynu pozostaje interes wierzycieli i w sytuacji gdy zostały naruszone w odniesieniu do kilkudziesięciu podmiotów, doszukiwanie się znikomej szkodliwości jest nieuprawnione.

Nie ma też podstaw do przyjęcia aby w okolicznościach sprawy doszło do obrazy art. 14k.p.k. to jest wyjścia poza granice skargi.

Przedmiotem procesu (osądu) jest zdarzenie faktyczne – czyn objęty aktem oskarżenia. Poza ramy tego zdarzenia bez zmiany czy rozszerzenia aktu oskarżenia sądowi wyjść nie wolno. Ram tych nie wyznacza jednak przyjęty w akcie oskarżenia opis czynu zarzuconego oskarżonemu, ani też wskazana tam kwalifikacja prawna. Granice oskarżenia wyznacza bowiem zdarzenie historyczne, na którym zasadza się oskarżenie. Istotna jest zatem tożsamość czynu wyznaczona faktycznymi ramami tegoż zdarzenia. Za elementy wyznaczające tożsamość „zdarzenia historycznego” należy zaś przyjąć identyczność przedmiotu zamachu, identyczność kręgu podmiotów oskarżonych o udział w zdarzeniu, tożsamość miejsca i czasu zdarzenia, jak też zachowanie, choćby części wspólnych znamion w opisie czynu zarzucanego i przypisanego, które winny się ze sobą pokrywać, mając jakiś obszar wspólny. O jedności czynu, jako jednego impulsu woli, świadczy nadto jedność zamiaru (lub planu) sprawcy przestępstwa.

Na tle tych uwag po pierwsze należy podnieść, że wskazanie nowych podmiotów zarówno beneficjentów i pokrzywdzonych, ani nie skutkowało odmienną kwalifikacją prawną, co zwykle łączy się z odmiennym określeniem czynności wykonawczej przestępstwa, ani odmiennym sposobem działania sprawcy, stanowiącym podstawę faktyczną postawionego zarzutu.

Zatem nawet w obliczu tego, że czynności faktyczne były różne, skoro przybierały postać indywidualnych aktów zapłaty, to należało mieć na uwadze tożsamość dłużnika, zbieżność czasową, niezmienność sytuacji, w której przestępstwo z art. 302§1k.k. można popełnić „w razie grożącej niewypłacalności” i ten sam przedmiot ochrony. Jednocześnie charakter dobra prawnego przeciwko któremu skierowane było działanie oskarżonego, rozumianego jako zasady sprawiedliwego podziału majątku dłużnika i fakt, że skutek zachowania sprawcy polegający na działaniu na szkodę „pozostałych” wierzycieli, dotykał wszystkich, którzy nie zostali spłaceni, nawet w części, nie prowadzi do wniosku, że wymienienie w czynie wszystkich podmiotów pokrzywdzonych wykraczało poza ramy zdarzenia historycznego. Po pierwsze należy przyjąć, że oskarżony swoim zamiarem wynikowym obejmował skutek przestępczy, który dotknie wszystkich innych – poza zaspokojonymi – wierzycieli. Zachowanie przypadające na czas objęty ramami zarzutu nawet przy wskazaniu dodatkowo innych pokrzywdzonych, nie naruszało zatem istoty zarzucanego oskarżonemu przestępstwa ujętego w akcie oskarżenia. Po drugie różnica w ustaleniach co do osoby pokrzywdzonego nie zawsze wyklucza tożsamość czynu. Przy czym w sprawie nie doszło do zupełnej zmiany podmiotów pokrzywdzonych, ale do poszerzenia kręgu osób pokrzywdzonych tym samym działaniem oskarżonego. Jednocześnie co warto podkreślić, istotą czynu było bezprawne zadysponowanie pieniędzmi spółki, a nie pieniędzmi podmiotów wymienionych jako pokrzywdzeni wierzycieli.

Stosując pomocniczo tzw. „test powtórnego oskarżenia”, sprowadzający się do odpowiedzi na pytanie, czy w przypadku uznania, że czyn przypisany wychodziłby poza granice skargi uprawnionego oskarżyciela, możliwe będzie ponowne oskarżenie tej samej osoby o ten „nowy” czyn, należy przyjąć, że odwołując się do granic rozsądnej życiowej oceny, w sytuacji gdy istotą przestępstwa z art. 302§1k.k. jest objęcie karalnością zachowania dłużnika, który nie mogąc zaspokoić wszystkich wierzycieli, spłaca tylko niektórych, czym działa na szkodę pozostałych, pomiędzy czynem zarzuconym a przypisanym zachowana jest tożsamość. Przypisanie drugiego czynu byłoby bowiem niemożliwe, gdyż pokrzywdzonymi byłyby te same osoby. Krąg pokrzywdzonych w okresie objętym ramami czasowymi oskarżenia był niezmienny w tym sensie, że byli nimi spośród wszystkich wierzycieli dłużnika w danym okresie ci, którzy nie zostali spłaceni lub zabezpieczeni.

Na tle niezmienności kręgu pokrzywdzonych trudno wyobrazić sobie skonstruowanie dwóch odrębnych czynów z art. 302§1k.k., różniących się pod względem faktycznym tym, że to samo działanie, a więc spłacenie wierzyciela A, raz prowadzi do pokrzywdzenia wierzyciela B, innym razem do pokrzywdzenia wierzyciela C. Niezmienność strony wykonawczej, a więc działania oskarżonego, na tle rozsądnej oceny nie pozwala uznać, że mamy do czynienia z różnymi zdarzeniami faktycznymi.

Ponadto wskazanie na jeszcze innych spłaconych wierzycieli w porównaniu z wymienionymi w akcie oskarżenia, nie mogło wpłynąć na zmianę kręgu rzeczywistych podmiotów pokrzywdzonych, a wypada podnieść i to, że we wskazaniu szerszej grupy wierzycieli, których interes został uwzględniony przed innymi, trudno dopatrzeć się pokrzywdzenia oskarżonego i jego prawa do obrony, skoro zaspokojenie większej liczby pokrzywdzonych nie jest okolicznością obciążającą. Spełnienie oczekiwań obrońców w tej części byłoby zatem działaniem na niekorzyść oskarżonego.

W tej sytuacji nie można zaakceptować poglądów prezentowanych przez obrońców, że zmiana opisu czynu przypisanego oskarżonemu spowodowała zmianę jego tożsamości.

Nie uległ zmianie podmiot czynu, czyli osoba sprawcy, nie doszło do zmiany dobra prawem chronionego tj. bezpieczeństwa obrotu gospodarczego, nie uległy zmianie przedmiotowe elementy czynu, a więc forma czynności sprawczych. Zmienił się jedynie przedmiot działania w postaci konkretnych składników mienia, który in concreto nie prowadził do odmiennego obrazu zdarzenia, skutkującego naruszeniem zasady niezmienności przedmiotu procesu.

W świetle tego, uznając także za gołosłowne twierdzenia obrońców, że dysponują dokumentami wskazującymi na zaspokojenie jeszcze innych wierzycieli, skoro takie dokumenty nie zostały pomimo możliwości przedłożone, wyrok odnośnie tego czynu uznając też za adekwatny wymiar kary bez jakichkolwiek zmian utrzymano w mocy.

Odnosząc się do czynów przypisanych R. H. w pkt. od VII do XXVIII części dyspozytywnej wyroku, to poza dokonaną z urzędu zmianą polegającą na dookreśleniu rzeczywistej strony przedmiotowej przestępczych zachowań i przyjęciem, że powyższe czyny stanowiły jedno przestępstwo, ustalenia o winie oskarżonego należało uznać za prawidłowe.

Na wstępie nieodzowne stało się przypomnienie i zauważył to sąd I instancji, że zachowanie sprawcy przestępstwa z art. 286§1k.k. może przybierać różne formy. W szczególności oszukańcze wprowadzenie w błąd zachodzi, gdy sprawca, przyjmując pewne zobowiązania prawne i budząc w ten sposób u strony przeciwnej mniemanie, że przyjętego zobowiązania wobec niej dotrzyma, z góry już nie ma takiego zamiaru. Przy oszustwie polegającym na złożeniu zamówienia na dostawę towaru lub usługę z odroczonym terminem płatności, zamiar może oznaczać chęć niewywiązywania się z zobowiązania w ogóle, a więc założenie z góry niezapłacenia za towar kiedykolwiek, lub też może polegać na złożeniu zamówienia, przy istnieniu już w momencie złożenia tego zamówienia lub w momencie pobrania towaru, zamiaru niedotrzymania terminu zapłaty i odłożenia go na czas bliżej nieokreślony. Ta druga sytuacja jest bowiem również doprowadzeniem kontrahenta do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, za pomocą wprowadzenia w błąd, a tym samym wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 286§1k.k.

Kwestionując istnienie przesłanek do uznania, że w działaniu oskarżonego zawiera się znamię strony podmiotowej przestępstwa, tj. cel osiągnięcia korzyści majątkowej, jak i znamię charakteryzujące skutek przestępstwa czyli doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez dostawców towarów i usług, w wyniku wprowadzenia w błąd przy zawieraniu umów, apelujący stawiając zarzut nieprawidłowej oceny dowodów, chcieliby podstawą ustaleń uczynić wyjaśnienia oskarżonego.

Oczywiście w sytuacji nieprzyznawania się sprawcy, a z taką sytuacją mamy do czynienia w sprawie, wykazanie zamiaru, tj. że już w momencie zawierania transakcji, nie zamierzał wywiązać się z zobowiązań, nie może być traktowane jako praktycznie niemożliwe. Pozostawiałoby to poza reakcją prawnokarną wiele nieodosobnionych w funkcjonowaniu podmiotów gospodarczych zachowań, wyczerpujących znamiona przestępstwa z art. 286§1k.k.

Uznając, że właśnie czymś zupełnie wyjątkowym będzie przyznanie się, rozstrzygnięcie kwestii odpowiedzialności za dokonanie przestępstwa oszustwa przy zakupie usług i towarów z odroczonym terminem płatności, będzie zależało od oceny całokształtu okoliczności, na podstawie których można w sposób pewny wyprowadzić wnioski, że w momencie złożenia zamówienia lub pobrania towaru, sprawcy towarzyszył zamiar niezapłacenia za towar czy niedotrzymania terminu zapłaty.

Wśród tych okoliczności uwzględniać należy możliwości finansowe podmiotu, skalę przyjętych zobowiązań, zachowanie się po wypełnieniu świadczenia przez kontrahenta, jego stosunek do rozporządzającego mieniem w związku z upływem terminu płatności, charakter usprawiedliwienia opóźnień, realność prób naprawienia szkody.

Ocena okoliczności towarzyszących zawarciu przez oskarżonego umów o dostawę towarów i usług wskazuje w realiach sprawy, że zarówno zabiegi zmierzające do doprowadzenia rozporządzających mieniem, do niekorzystnego rozporządzenia, jak i zachowanie oskarżonego po zrealizowaniu przez kontrahentów dostaw, świadczą, że działania te były skierowane na wyłudzenie i wyczerpywało znamiona przestępstwa z art. 286§1k.k.

W pierwszej jednak kolejności należy zająć stanowisko w odniesieniu do argumentów obrońców kwestionujących winę oskarżonego w oparciu o przekonanie, że nie znał on większości kontrahentów, a w związku z wielością dostawców, nie obejmował świadomością konkretnych transakcji, w sensie czasu zaistnienia, jednostkowych zachowań, osób pokrzywdzonych, wielości zobowiązań. Zdaniem obrońców przy wielości umów w sytuacji gdy spółka miała około 150 dostawców, niemożliwe było bowiem aby oskarżony znał ich wszystkich, a nawet wiedział o ich istnieniu, co wykluczało jego osobiste zaangażowanie w poszczególne transakcje.

W tym wypadku konieczne jest wskazanie, że nie można przyjmować, iż warunkiem niezbędnym do przyjęcia działań wypełniających znamiona ustawowe oszustwa jest osobiste zawieranie umów przez oskarżonego. Pogląd taki ograniczałby odpowiedzialność jedynie do kręgu osób składających podpisy na umowach, unikaliby odpowiedzialności natomiast ci, którzy w rzeczywistości, uwzględniając możliwości decyzyjne w konkretnej spółce, realizowali zamiar doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą wprowadzenia w błąd.

Realia funkcjonowania spółki (...) przekonują tymczasem bez cienie wątpliwości, że R. H. podejmował wszystkie decyzje finansowe, także w sprawach drobnych i od niego zależał zakres dostaw oraz to jaka należność i komu ma być realizowana.

Kierując się chęcią utrzymania produkcji polecił pracownikom działu zaopatrzenia materiałowego, którzy zostali przez niego uprawnieni do zawierania wiążących umów handlowych, do znalezienia nowych dostawców i do regulowania należności wobec tych, od których dostaw uzależnione było kontynuowanie działalności. Jak zresztą oskarżony wyjaśnił, to on konstruował plany płatności pod kątem ciągłości produkcji i plany te dotyczyły większości dostawców. Czasami decyzje podejmował księgowy czy zaopatrzeniowiec, ale często bali się ich podejmować i konsultowali się z nim. Obrazują to również zeznania świadków. A. Ć. wskazała, że o tym komu i ile zapłaci decydował oskarżony. Codziennie były sprawdzane salda na kontach i o wszystkich wydatkach decydował prezes, tylko on miał takie uprawnienia (k. 8556-8557). K. Z. (2) także dostawał od szefa dyspozycje odnośnie płatności firmy. Podał, że codziennie robiono zebrania, szef robił plany płatności i na kartce pisał komu i ile zapłacić. Gdy oskarżonego nie było w firmie dyspozycje takie dostawał telefonicznie (k. 8557 odwr.). Jeżeli dyspozycje płatności zlecała główna księgowa czy R. S., to oni wcześniej także ustalali to z prezesem. Tożsamo zeznała I. S. (1) (k. 8560), K. O. (k. 8561 odwr.), K. G. (2) (k. 8559), S. M. (3) (k. 8584).

Nie wdając się szczegółowo zatem w kwestie czy oskarżony znał kontrahentów, jasne być musi, że to od jego decyzji uzależnione były zawierane kontrakty. Jeżeli uwzględni się przy tym, że do przypisania przestępstwa oszustwa nie jest niezbędna po stronie sprawcy wiedza odnoście podmiotu pokrzywdzonego, ani też bezpośredni kontakt z pokrzywdzonym, to nawet w sytuacji gdy to kontrahenci nawiązywali współpracę, a oskarżony z tymi firmami bezpośrednio się nie kontaktował, tak jak w przypadku firmy (...) sp. z o.o., (...), PHU (...), firmy (...), (...), (...), (...), (...), T. (...), (...), (...) sp. z o.o., (...), (...) sp. z o.o., „(...)”, (...) s.c., (...) sp. z o.o., nie można zgodzić się z tezą, że węzłem łączącym działania oskarżonego z poszczególnymi czynami, musiała być identyfikacja przez niego przedmiotowych firm.

Nie może też budzić wątpliwości zamiar oskarżonego doprowadzenia pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą wprowadzenia ich w błąd co do faktycznego regulowania należności za dostawę towaru, przy czym inaczej niż przyjął to sąd, uchylenie się od dopełnienia umowy nie polegało na niewywiązaniu się z zapłaty w ogóle, ale w przewidzianym przez strony terminie.

Dochodząc do tych wniosków sąd odwoławczy nie dostrzegł wyraźnych przesłanek, że R. H., który chciał kontynuować działalność i dążył do upadłości układowej, całkowicie wykluczał wywiązanie się z zobowiązań. Nie sposób jednak powątpiewać, że znając możliwości płatnicze spółki (...) w 2006 r., nie mógł faktycznie zgodnie z umówionym terminem regulować należności i ze świadomością konieczności skutku w postaci nieterminowego wywiązywania się z nich, podjął działania, które doprowadziły określoną w akcie oskarżenia liczbę osób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem.

Wnioskowanie to ma swoje umocowanie w prawidłowych ustaleniach sądu I instancji, w odniesieniu do realności wypełnienia obietnic złożonych wobec podmiotów rozporządzających mieniem. Nie jest w szczególności tak, jak próbują to przedstawić apelujący, że kondycja finansowa spółki (...) w 2006 r. nie była zła i oskarżony nie był tego świadomy, gdyż przez wiele miesięcy utwierdzano go w przekonaniu, że pomimo przejściowych trudności spółka dobrze funkcjonuje. Wbrew tym twierdzeniom po pierwsze należy wykluczyć nierealne założenie, że o standingu finansowym spółki R. H. czerpał wiedzę wyłącznie ze sporządzonych przez biegłych rewidentów sprawozdań. Zresztą gdyby odnosić się tylko do tych dowodów, to należy podkreślić, że już sprawozdania za 2004 rok wskazywały na notoryczne opóźnienia w regulowaniu zobowiązań, a pogłębiło się to w 2005 roku i optymizm księgowej S. M. (3), że kontrahenci nie obciążali odsetkami, nie wpływa na ustalenia co do uświadomienia tego faktu przez oskarżonego. Po drugie gdyby opierał swoją wiedzę wyłącznie na sprawozdaniach finansowych, to nie doszłoby do złożenia wniosku o upadłość w grudniu 2006 r., a więc przed sporządzeniem bilansu za ten rok, co oznacza, że sprawozdania do których odwołują się obrońcy, nie odzwierciedlały sytuacji finansowej i zdarzeń gospodarczych, w okresie kiedy zarzuca się popełnienie czynów z art. 286§1k.k. a więc z okresu od marca 2006 r. do stycznia 2007 r. Przeciwnie oskarżony doskonale znał wyniki finansowe wskazujące na zaistnienie podstaw do złożenia takiego wniosku z powodu braku możliwości wywiązywania się z zaciąganych zobowiązań. Jak to już wcześniej sygnalizowano, wykonywanie zadań prezesa spółki przez oskarżonego polegało na podejmowaniu nawet drobnych decyzji i od niego zależało jaka należność ma być zrealizowana i było to przez niego planowane i zdeterminowane wiedzą, że majątek spółki nie wystarcza na bieżące zaspokojenie dłużników.

Rozeznanie aktualnego stanu finansowego firmy opierało się także na treści ksiąg rachunkowych, które spółka prowadziła, a które pozwalały w każdym czasie na możliwość orientowania się co do rzeczywistego stanu majątkowego, podobnie jak okresowe wyceny aktywów i pasywów, zwykle podejmowane w okresach miesięcznych. Gdyby było inaczej, oskarżony nie podejmowałby obciążających finansowo spółkę działań naprawczych, zresztą sam przyznał, że od wiosny 2006 r. poszukiwał rozwiązań, które miałyby na celu ochronę firmy i jej wierzycieli poprzez próbę znalezienia inwestora, czy pozyskanie kapitału obrotowego przez Leasing zwrotny (k. 9056). Działania zmierzające do uratowania spółki nie mogą jednak świadczyć, że poszczególne transakcje, wskutek których doszło do pokrzywdzenia kontrahentów były wynikiem splotu okoliczności niezależnych od oskarżonego, który jak słusznie wykazują obrońcy wykazywał wyjątkową determinację do podtrzymania produkcji. Chociaż z tego faktu wyprowadzają też wniosek, że oskarżonemu towarzyszył zamiar uregulowania wszystkich długów, do czego przecież nie tylko moralnie, ale i prawnie był zobowiązany, oczywistym jest, że R. H. za wszelką cenę chciał kontynuować działalność, licząc na przetrwanie i powrót do poziomu, kiedy spółka przynosiła zyski. Posiadając dziesięcioletnie doświadczenie w biznesie meblarskim, bazę do prowadzenia działalności, wypracowane rynki zbytu, robił wszystko aby nie doszło do likwidacji firmy. W tym celu poszukiwał inwestorów (rozmowy z O. F. M.), a gdy to się nie powiodło, zgłosił wniosek o upadłość z możliwością zawarcia układu i zarządem upadłego. Nawiasem mówiąc oczekiwane cele zostały w dużej mierze osiągnięte, a spłaty z układu dowodzą, że założony plan nie był nierealistyczny.

Działania te i motywacja jaką się kierował, nie wyłącza jednak z kategorii bezprawnych zachowań, transakcji dokonanych z pokrzywdzonymi określonymi w pkt. VI-XXVII. Nie ulega bowiem wątpliwości, że na zamiar wskazuje fakt doprowadzenia do powstania rozbieżności między świadomością osób rozporządzających mieniem, a rzeczywistym stanem rzeczy. Z jednej strony zawierając umowę i nie wnosząc do nich zastrzeżeń, wywoływał u kontrahentów przekonanie, że zapłata nastąpi w terminie umówionym, najczęściej wynikającym z treści faktur, z drugiej strony miał rozeznanie co do sytuacji finansowej spółki, zdając sobie sprawę, że w ustalonym czasie nie wywiąże się z zobowiązań. Elementem wprowadzającym w błąd było zatem zatajenie przed dostawcami rzeczywistego stanu spółki, w szczególności jej zadłużenia oraz sposobu regulowania należności i pobranie towaru o wartości przekraczającej realne możliwości zapłaty w umówionym terminie. Trudno przy tym zgodzić się z argumentacją, że niewywiązanie się z umów było wynikiem niekorzystnego zbiegu okoliczności w prowadzonej działalności, objętego ryzykiem gospodarczym. W okresie wyznaczonym zarzutami nie zdarzyły się bowiem żadne zdarzenia nadzwyczajne niezależne od oskarżonego, z którymi wiązałyby się opóźnienia w płatności.

Nieprawdą też jest, że kontrahenci zdawali sobie sprawę z rzeczywistej finansowej sytuacji spółki i zgadzali się na nieterminowe regulowanie zapłaty. Należy tylko wskazać na takie osoby jak M. D. (2), który zeznał, że gdyby znał tę sytuację nie dostarczyłby towaru, I. S. (2) ze spółki (...) (k. 8824 odwr.), R. T. (4) (k. 8628 odwr.), A. M. (2) (k. 8629), którzy podejmowali współpracę nic nie wiedząc o trudnościach spółki (...). Znamienne w tym względzie wydają się zeznania R. O. prezesa Zarządu (...) S.A. współpracującej od wielu lat – potencjalnego inwestora strategicznego – który dopiero po bliższej analizie księgowej, ale trwającej zaledwie 1-2 dni zorientował się, że spółka nie ma płynności finansowej (k. 8835). Na tle powyższego nie ulega wątpliwości, że współpracujące firmy gdyby miały świadomość tej sytuacji, nie podjęłyby się dostaw i usług. Oczywiście nie chodzi tylko o ogólną wiedzę odnośnie kłopotów na rynku meblarskim, czy wahania kursu euro, ale konkretny standing finansowy spółki (...). Dostrzec przy tym należy i to, że zamówienia towaru odbywały się także po bezskutecznych zabiegach znalezienia inwestora oraz w 2007 r., a więc już po pierwszej próbie złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości spółki i z punktu widzenia pokrzywdzonych - co oczywiste - nie podjęliby oni decyzji zawierania umów z odroczonym terminem płatności. Nie przekonują także twierdzenia, że kontrahent transakcji dwustronnej, który nie płaci bezpośrednio za towar, nie powinien ujawnić swojej sytuacji materialnej gdyż byłoby to nieracjonalne ekonomicznie.

Nieadekwatne do faktycznej sytuacji są także wywody dotyczące umowy na dostawy drewna z R. T. (2). Chociaż nie budzi wątpliwości, że firmy współpracowały od wielu lat i była ona kontynuowana także po ogłoszeniu upadłości, zaś pokrzywdzony wiedział, że spółka ma problemy, a nawet godził się na opóźnienia w płatności, to jednak nie wyrażał zgody na zapłatę po ustalonym pomiędzy stronami wydłużonym terminie, zaś oskarżony z góry wiedział, że nie ma możliwości wywiązania się z umowy i z tym koniecznym skutkiem należy wiązać zamiar zawarcia transakcji i nieuregulowania należności.

W przypadku spółki (...) niezależnie od tego czy brak zapłaty za towar był następstwem błędu pracownika, należy wskazać, że zapłata ta dotyczyła zaległej faktury nr (...), a przedmiotem czynu są umowy późniejsze, związane z fakturą VAT nr (...) oraz nr (...). Podobnie jeśli idzie o firmę (...) kwestia sprzedaży przewłaszczonego samochodu nie miała znaczenia dla ustaleń w przedmiocie zarzucanego czynu.

W świetle tego co zostało omówione, nie można zgodzić się z apelującymi, że przesunięcia w spłacie należności były tylko uchyleniem się od świadczenia wynikającego z umowy, a nie realizacją przestępstwa oszustwa, gdyż oskarżony miał wolę zwrócenia należności i w pewnej części zaspokoił roszczenia pokrzywdzonych.

Wobec tego stanowiska przypomnieć należy, co już wcześniej sygnalizowano, że niekorzystne rozporządzenie mieniem oznacza przy transakcjach pogorszenie sytuacji majątkowej rozporządzającego, ale wcale nie oznacza niepowetowalności szkody, która może być w przyszłości naprawiona. Jeśli bowiem roszczenie rozporządzającego ostatecznie zostanie zaspokojone, lecz nastąpi to ze zwłoką, nie ulega wątpliwości, że znamię charakteryzujące skutek przestępstwa w efekcie wywiązania się ze zobowiązania w terminie późniejszym niż ustalono nastąpi, albowiem gdyby pokrzywdzony otrzymał świadczenie w umówionym czasie, mógłby np. przeprowadzić inną zyskowną dla niego transakcję.

Po drugie pojęcie korzyści majątkowej, konkretyzującej cel działania sprawcy (nadający oszustwu charakter przestępstwa kierunkowego), w wykładni prawa karnego zawsze rozumiane było szeroko, jako współczesne i przyszłe przysporzenie mienia, spodziewane korzyści majątkowe, ogólne polepszenie sytuacji majątkowej (J. Bednarzak: Przestępstwo oszustwa w polskim prawie karnym, Warszawa 1971 r., s. 85). Korzyścią majątkową będzie zatem wejście w danym momencie w posiadanie towarów i czynienie z nich użytku, do którego by nie doszło gdyby kontrahent miał świadomość, że do wywiązania się z zobowiązania nie dojdzie w umówionym terminie.

Na tym tle za bezzasadne należało uznać argumenty, że przypisaniu przestępstwa z art. 286§1k.k. sprzeciwiały się podejmowane w czasie późniejszym zachowania oskarżonego, które doprowadziły do redukcji zadłużenia w efekcie realizowanego układu z wierzycielami. Trzeba pamiętać, że droga pochodu przestępstwa oszustwa kończy się w momencie niekorzystnego rozporządzenia mieniem, a późniejsza postawa sprawcy jest tylko jedną z przesłanek wpływających ewentualnie na ocenę istnienia znamion popełnienia czynu. Jednocześnie wywiązanie się z zobowiązania w części, a nawet spełnienie świadczenia w całości, tyle że ze zwłoką, nadal oznacza pogorszenie sytuacji majątkowej pokrzywdzonego, bowiem gdyby otrzymał je w terminie mógłby przeprowadzić inną dla siebie zyskowną transakcję. Z tych względów także zwrot niewykorzystanych towarów, o którym wspomina jeden z obrońców nie mógł mieć znaczenia.

To wszystko w ocenie Sądu Apelacyjnego prowadzi do wniosku, że sąd I instancji nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych albowiem zgromadzony materiał dowodowy zawierał dostateczne podstawy do przypisania R. H. przestępstwa o kwalifikacji prawnej przyjętej w wyroku.

Konieczne było jedynie prawidłowe opisanie czynności sprawczej przypisanego czynu, która nie polegała na dokonaniu zakupu towarów i usług bez zamiaru wywiązania się w ogóle z zobowiązania, ale z zamiarem niewywiązania się w terminie.

Jednocześnie na tle zgromadzonego materiału dowodowego, należało uznać poszczególne zachowania ujęte w ciąg przestępstw, łącznie z czynem z pkt. VII wyroku jako jedno przestępstwo w ujęciu art. 12k.k. Przypomnieć należy, że jednoczynowa koncepcja czynu ciągłego z art. 12k.k. zakładająca wymóg „wykonania czynu z góry powziętym zamiarem”, zakłada również taki przypadek, gdy sprawca obejmuje zamiarem chociaż w ogólnych zarysach wykonanie czynności składających się na wielość zachowań. Całkowicie praktyczne jest w tym względzie stanowisko, że sprawca nie musi przewidywać ilości zdarzeń, ale zakładać podejmowanie ich sukcesywnie, w krótkich odstępach czasu, korzystając z nadarzających się okazji (Kodeks karny, Cęść szczególna, Tom I Komentarz pod red. M. Królikowskiego i R. Zawłockiego, Wyd. Beck, Warszawa 2010 r., s. 501).

Prawnokarna ocena zarzucanych zachowań nie budzi zaś kontrowersji, że zbiór ujawnionych jednostkowych czynów uzasadniał i od strony przedmiotowej – krótkie odstępy czasu i podmiotowej – z góry powzięty zamiar rozumiany w sposób wyżej zaprezentowany, przyjęcie, że wchodziły one w skład czynu ciągłego.

Przypisując R. H. czyn w zmienionej postaci wyczerpujący kwalifikację z art. 286§1k.k. w zw. z art. 294§1k.k. i w zw. z art. 12k.k. Sąd Apelacyjny wymierzył oskarżonemu karę 2 lat pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 300 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 złotych.

Orzeczenie takiej kary zdaniem instancji odwoławczej pozostaje we właściwej relacji do stopnia zawinienia oraz rozmiarów społecznej szkodliwości popełnionego czynu. W odniesieniu do zawinienia należy podkreślić, że chociaż bezdyskusyjne jest, iż oskarżony miał świadomość bezprawności zachowania i nie było przeszkód aby podporządkować się normie prawnej, to jednak sytuacja motywacyjna w jakiej działał – próba uratowania spółki, która zatrudniała kilkaset osób, chociaż karygodności nie usprawiedliwia, ale nie pozycjonuje stopnia winy na poziomie wymagającym sięgania po dotkliwą represję. Obiektywna ocena społecznej szkodliwości także nakazuje uwzględnić od strony podmiotowej cel i motywację działania, które nie mogą być oceniane w sposób uproszczony, jako podyktowane jedynie chęcią wzbogacenia się, bez uwzględnienia, że oskarżony był twórcą zakładu i działanie nawet przestępcze było po części determinowane wolą uratowania firmy dla siebie i pracowników, których zatrudniał. Na okoliczności zaliczane do strony przedmiotowej także wypada spojrzeć z perspektywy faktu, że rezultatem czynu ostatecznie przypisanego nie miało być pozbawienia pokrzywdzonych należności w ogóle, ale odsunięcie zapłaty w terminie. Z tego punktu widzenia należało też widzieć kwotę przypisanego czynu ciągłego. Sposób i okoliczności jego popełnienia również nie wskazują na natężenie społecznej szkodliwości. Zachowanie sprawcy nie było poprzedzone planem, nie miało charakteru finezyjnego przedsięwzięcia wymagającego przygotowania, a było tylko wykorzystaniem naiwności kontrahentów. Fakt, że wiele osób wskazanych w czynie nie czuje się pokrzywdzonymi, że w stosunku do większej części osób doszło do naprawienia szkody a należności są nadal spłacane zgodnie z układem, zaś w przypadku R. T. (2), co do którego kwota pokrzywdzenia jest największa, fakt, że podjął on dalszą współpracę z oskarżonym także przemawiało za orzeczeniem kary w dolnych granicach zagrożenia.

Wymierzając oskarżonemu nową karę łączną przy zastosowaniu zasady absorpcji uwzględniono, że pomiędzy czynami pozostaje ścisły związek przedmiotowo-podmiotowy, pomimo bowiem wyczerpania znamion różnych przestępstw, wiązały się one z prowadzoną działalnością gospodarczą. Globalna ocena stopnia społecznej szkodliwości, mimo wielości zdarzeń także nie uzasadniała sięgania po wyższą karę. Z punktu widzenia upływu lat i postawy oskarżonego, który czynił i czyni starania naprawienia szkód co nie jest zjawiskiem powszechnym przy przestępstwach gospodarczych, uzyskując w środowisku, w którym funkcjonuje mandat zaufania, zastosowanie zasady absorpcji nie kłóci się ze społecznym poczuciem sprawiedliwości.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego w sprawie zaistniały też podstawy do zastosowania względem oskarżonego dobrodziejstwa z art. 69§1 i 2k.k. Przede wszystkim od chwili popełnienia czynów upłynęło ponad 5 lat i okres funkcjonowania oskarżonego na wolności nie sprzeciwia się uznaniu, że także kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania zapobiegnie powrotowi do przestępstwa, a jej wykonanie nie jest konieczne dla wdrożenia go do przestrzegania porządku prawnego. Tego rodzaju przekonanie ma swoje umocowanie w ocenie postawy sprawcy jego właściwości i warunków osobistych, dotychczasowego trybu życia oraz zachowania po popełnieniu przestępstwa. Należy podkreślić, że pomimo nieprawidłowego zarządzania spółką, oskarżony dążył do zawarcia z wierzycielami układu i jest on realizowany, dzięki czemu wielu kontrahentów odzyskuje częściowo swoje należności. Przy czym wielu z nich nawet nie czuło się pokrzywdzonymi i wyrażają obawę, że właśnie pozbawienie oskarżonego wolności spowoduje, że układ nie będzie realizowany. Nie można też pominąć, że oskarżony obok zarządu w spółce (...) z powodzeniem prowadzi spółkę (...) sp. z o.o. zatrudniającą 220 osób, którzy dobrze oceniają R. H. jako pracodawcę, Opinie te nie wydają się koniunkturalne, a zaangażowanie oskarżonego w spłatę zaległości i kontynuowanie działalności gospodarczej z poszanowaniem przepisów i zasad prawa wskazuje, że cele prewencji indywidualnej zostaną osiągnięte także gdy kara będzie warunkowo zawieszona, czemu nie sprzeciwia się też społeczne poczucie sprawiedliwości, skoro środowisko lokalne nie tylko wyraża obawę przed utratą pracy w przypadku pozbawienia R. H. wolności ale dostrzega też jego pozytywny wizerunek jako osoby wywiązującej się z zobowiązań i kontynuującej z powodzeniem działalności gospodarczej.

Mając więc na uwadze, że kara warunkowo zawieszona ma także represyjny charakter i spełnia rolę wychowawczą, w powiązaniu z orzeczoną grzywną uznano ją za dostateczną dolegliwość odpowiednią do czynów, czasu ich popełnienia, zachowania po czynie i jego właściwości osobistych.

Z tych wszystkich powodów orzeczono jak w wyroku.

O kosztach i opłatach rozstrzygnięto na podstawie art. 636§1k.p.k. i art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 27, poz. 152 z późniejszymi zmianami).

J.