Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 1 października 2012r. powódka S. W., reprezentowana przez pełnomocnika radcę prawnego J. P., wystąpiła o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. Spółki Akcyjnej w W. kwoty 80.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 13 sierpnia 2012r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za śmierć męża – na podstawie art. 448 k.c. w związku z art. 24 § 1 k.c. .

Nadto pełnomocnik powódki wnosił o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 7217 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego .

Pozwany (...) S.A. z siedzibą W. w odpowiedzi na pozew z dnia 2 listopada 2012 roku kwestionował powództwo w całości , zarówno co do wysokości , jak i co do zasady . Pozwany podniósł ,że brak podstaw do tego by przypisać ubezpieczycielowi odpowiedzialność za naruszenie dóbr osobistych powódki , nadto roszczenie powódki w ocenie pozwanego uległo przedawnieniu.

Roszczenie o zadośćuczynienie w ocenie pozwanego dochodzone przez powódkę przedawnia się z upływem lat dziesięciu , w ocenie pozwanego bieg przedawnienia w niniejszej sprawie zakończyłby się bądź w dniu 28 października 2011 roku bądź przed dniem 27 czerwca 2012 roku .Wezwanie zaś o zapłatę roszczenia skierowane zostało do pozwanego w dniu 6 lipca 2012 roku, a więc w ocenie strony pozwanej po upływie terminu przedawnienia . /k-18-19/

W piśmie procesowym z dnia 23 listopada 2012 roku pełnomocnik powódki podniósł ,że nie zasługuje na uwzględnienie podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia gdyż śmierć poszkodowanego nastąpiła na skutek popełnienia przez sprawcę czynu niedozwolonego określonego w art.177 §2 kk , czyn ten w świetle przepisów kodeksu karnego zagrożony jest karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do 8 lat i jest kwalifikowany do kategorii występków . Dlatego też zgodnie z art.442 ¹§2 kc jeżeli szkoda wynikła ze zbrodni lub występku , roszczenie o naprawienie szkody ulega przedawnieniu z upływem lat dwudziestu od dnia popełnienia przestępstwa bez względu na to , kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia . Dlatego też zarzut przedawnienia podnoszony przez pozwanego jest chybiony ./k-43-44/

Na rozprawie w dniu 19 lipca 2013 roku pełnomocnik powódki poparł powództwo, pełnomocnik pozwanego zaś wnosił o jego oddalenie w całości .

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 października 2001 roku w W. , gmina B. kierujący samochodem marki S. o nr. rej. (...) P. B. nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że jadąc w stronę G. nie zachował szczególnej ostrożności i po przejechaniu na przeciwny pas ruchu doprowadził do zderzenia z nadjeżdżającym z przeciwka samochodem marki S. (...) o nr rej. (...) , którym kierował S. W. – mąż powódki . Kierujący samochodem doznał obrażeń ciała skutkujących jego zgonem .

Sprawca zdarzenia prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Grójcu z dnia 1 października 2002 roku w sprawie o sygn. akt II K 60/02 został uznany winnym popełnienia czynu z art.177 §2 kk i skazany na karę 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na okres próby czterech lat .

(dowód: wyrok Sądu Rejonowego w Grójcu II Wydział Karny z dnia 1 października 2002 roku w sprawie o sygn. akt II K 60/02 w aktach szkodowych w załączeniu (...) )

Pojazd sprawcy wypadku w dacie zdarzenia posiadał obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej u poprzednika prawnego pozwanego ubezpieczyciela .

( niesporne)

Pismem z dnia 6 lipca 2012 roku (...) S.A działające w imieniu powódki zgłosiło do Towarzystwa (...) S.A. roszczenie w kwocie 140 000 złotych . W związku z tym , iż następcą prawnym w/w Towarzystwa (...) było pierwotnie (...) SA w dniu 30 lipca 2012 roku (...) S.A wniosło powyższe roszczenie do tego podmiotu .

(...) SA decyzją z dnia 22 sierpnia 2012 roku odmówił zaspokojenia przedmiotowych roszczeń , podnosząc brak podstawy prawnej dla zgłoszonego roszczenia .

( dowód : pisma (...) S.A. z siedzibą w L. z dnia 6 lipca 2012 roku i z dnia 30 lipca 2012 roku ,decyzja pozwanego z dnia 22 sierpnia 2012 roku w aktach szkodowych PL 1029639 w załączeniu )

Z dniem 28 grudnia 2012r. wszelkie prawa i obowiązki (...) SA objęła spółka przejmująca tj. Towarzystwo (...) SA która stała się następcą prawnym (...) SA i jednoczenie pozwanym w sprawie.

Dowód: - postanowienie Sądu z 28.12.2012r. i odpis z KRS k.81-84

Powódka była bardzo związana z mężem , wspólnie prowadzili firmę zajmującą się handlem detalicznym obuwiem . Zmarły mąż pomagał powódce w obowiązkach domowych , w prowadzeniu domu , gotował obiady , robił zakupy , pomagał przy wychowywaniu dzieci , pomagał dzieciom w odrabianiu lekcji , wykonywał także drobne naprawy i remonty w domu .W chwili śmierci S. W. córka stron miała 13 lat , a syn 17 lat . Po śmierci męża powódka doświadczyła problemów wychowawczych z synem , który zaczął spotykać się z nieodpowiednim towarzystwem , nadużywać alkoholu . Powódka borykała się z trudnościami z wychowaniem syna , który pozostawał pod nadzorem kuratora .

S. W. spędzała czas wolny z mężem i dziećmi , często wspólnie wyjeżdżali w góry i nad morze , planowali wspólne wyjazdy , spędzali każdy wolny czas wspólnie , mieli plany na przyszłość , uczestniczyli wspólnie w zabawach sylwestrowych i innych spotkaniach towarzyskich , spotykali się ze znajomymi . Małżonkowie W. darzyli się szacunkiem , pieszczotliwie się do siebie zwracali , relacje pomiędzy nimi były bardzo serdeczne , tworzyli szczęśliwą i kochającą się rodzinę . Obecnie dzieci małżonków W. usamodzielniły się , brak męża był odczuwalny przez powódkę ze zdwojoną siłą kiedy w 2011 roku żenił się syn .Powódka nie związała się z innym mężczyzną i przez to ,że jest sama czuje się gorsza . Obecnie powódka zamieszkuje wraz z córką , która zamierza podjąć zatrudnienie w W. .

Od dnia śmierci męża powódka zaczęła izolować się od znajomych, nie przejawia chęci na wyjście z domu , jeśli nawet umówi się z koleżankami to nie czuje się dobrze w ich towarzystwie .

Po śmierci męża powódka nie mogła poradzić sobie z prowadzeniem działalności gospodarczej gdyż przed jego śmiercią tylko pomagała mężowi w prowadzeniu tej działalności, pracowała zawodowo w charakterze szwaczki , a po jego śmierci wszystkie obowiązki z tym związane spadły na jej barki .

( dowód : protokół w formie audio-video z dnia 13 listopada 2012 roku zeznania świadka A. K. 5 minuta 26 sekunda – 13 minuty 25 sekundy, protokół w formie audio-video z dnia 19 lipca 2013 roku zeznania powódki 2 minuta 54 sekunda – 17 minuty 52 sekundy )

Wyrokiem z dnia 9 września 2004 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim zasądził od (...) S.A Oddział w Ł. tytułem stosownych odszkodowań na rzecz dzieci powódki W. i W. W. (2) kwoty po 20 000 złotych , w pozostałej części powództwo oddalił .

/dowód: akta o sygn. I C 698/04 Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim w załączeniu /

S. W. tytułem stosownego odszkodowania otrzymała od poprzednika prawnego pozwanego ubezpieczyciela kwotę 30 000 złotych .

( dowód : protokół w formie audio-video z dnia 19 lipca 2013 roku zeznania powódki 18 minuta 43 sekunda – 18 minuty 55 sekundy )

U powódki S. W. w okresie kilku miesięcy od śmierci męża wystąpiły typowe zaburzenia emocjonalne , których nasilenie w tamtym okresie mogło być duże i dezorganizować jej ówczesne bieżące funkcjonowanie psychospołeczne , zakres szkód psychicznych jakich doznała powódka S. W. w wyniku przedmiotowego zdarzenia miały ograniczony zakres i nasilenie w dłuższej perspektywie czasowej .Aktualny stan psychiczny powódki należy ocenić jako dobry , nie występują u badanej zaburzenia emocjonalne o szczególnie dużym nasileniu , które kwalifikowałyby ją do pomocy psychologicznej lub psychiatrycznej .

Ograniczony zakres szkód psychicznych jakie doznała powódka należy bezpośrednio wiązać z okresem doświadczania negatywnych emocji w okresie bezpośrednim po zdarzeniu ,, ostry zespół stresu pourazowego’’ jest to reakcja psychologicznie naturalna w takiej sytuacji życiowej .

( dowód : opinia pisemna biegłego z zakresu psychologii mgr J. T. k-59-61, opinia uzupełniająca k-129-130 )

Dokonując powyższych ustaleń faktycznych Sąd oparł się na dowodach w postaci zeznań powódki i świadka A. K. . Powyższe zeznania są wiarygodne, spójne, rzeczowe i brak jest podstaw do podważenia ich wiarygodności.

Sąd uwzględnił także opinię biegłego psychologa J. T. , w której biegły dokonał oceny stanu psychicznego i emocjonalnego powódki po tragicznej śmierci męża oraz wpływu tegoż wydarzenia na jej dalsze życie i stan zdrowia, jest na tyle kategoryczna i przekonująca, że wystarczająco wyjaśnia zagadnienia wymagające wiadomości specjalnych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo jest częściowo zasadne.

Zgodnie z treścią art. 436 § 1 k.c. samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji, poruszanego za pomocą sił przyrody, ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch tego pojazdu. Może się on uwolnić od odpowiedzialności, jeżeli wykaże, że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej, wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności (art. 435 § 1 k.c. w związku z art. 436 § 1 k.c.).

Ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów, ma charakter obowiązkowy. Przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania, za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający, albo osoba na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia (art. 822 § 1 kc).

Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia (art. 822 § 2 kc).

Uprawniony do odszkodowania, w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, może dochodzić roszczenia, bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń (art.822 § 4 kc).

Zdarzenie będące źródłem naruszenia dóbr osobistych powódki miało miejsce w 2003r. a zatem pod rządem rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 marca 2000 r. w sprawie ogólnych warunków ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów (Dz.U. Nr 26, poz. 310 ze zm.) wydanego na podstawie delegacji ustawowej tj. art. 5 ust. 1 ustawy z 28 lipca 1990r. o działalności ubezpieczeniowej , które obowiązywało do dnia 31 grudnia 2003 roku .( Dz. U. z 1996r. nr 11 poz. 62 ze zm. ).

W myśl § 10 ust. 1 w/w rozporządzenia z ubezpieczenia OC posiadaczowi pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, najwyżej jednak do ustalonej w umowie sumy gwarancyjnej (§ 10 ust.4 ).

W toku procesu pozwany bronił się nie tylko twierdzeniem co do całkowitej bezzasadności żądania zadośćuczynienia ale także podniósł zarzut przyczynienia się powoda do szkody bowiem na te okoliczności zwrócił się o dopuszczenie dowodu z akt sprawy karnej III K 1/06 Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim nie wskazując jednak dokładnie z jakich dokumentów zawartych w tych aktach chce przeprowadzić dowody oraz nie precyzując dokładnie na czym miałoby polegać przyczynienie się zmarłego do powstałej szkody tj. do swojej śmierci. Bezspornym jest , iż w stosunku do zmarłego męża powódki pozwany odpowiada na zasadzie ryzyka , a skoro tak to podnosząc zarzut przyczynienia się do powstania lub zwiększenia szkody winien ten zarzut udowodnić . W toku procesu nie został przeprowadzony żaden dowód który mógłby przemawiać za tym , iż zmarły przyczynił się w istocie do powstałej szkody skoro tak to zarzut przyczynienia nie może zostać uwzględniony.

Przechodząc zatem do dalszych rozważań stwierdzić należy , iż podstawy prawnej dochodzonego roszczenia poza wyżej powołanymi przepisami z uwagi na przytoczoną w pozwie argumentację poszukiwać należy na gruncie art. 448 k.c. w związku z art. 24 § 1 k.c..

W uchwale Sądu Najwyższego z 22 października 2010r. III CZP 76/10, OSNC –ZD 2011 nr B, poz. 42 Sąd Najwyższy wypowiedział zasługujący na podzielenie pogląd, iż najbliższemu członkowi rodziny zmarłego przysługuje na podstawie art. 448 kc w związku z art. 24 § 1 k.c. zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę, gdy śmierć nastąpiła na skutek deliktu, który miał miejsce przed 3.8.2008 r.

W uchwale tej SN argumentował , że katalog dóbr osobistych określony w art. 23 k.c. ma charakter otwarty i powtórzył za poglądem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku wyrażonym w uzasadnieniu wyroku z dnia 23 września 2005 r., I ACa 554/05, że szczególna więź rodziców z dzieckiem, przysługująca zarówno dziecku jak i rodzicom w prawidłowo funkcjonującej rodzinie, zasługuje na status dobra osobistego, podlegającego ochronie przewidzianej w art. 24 § 1 k.c. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia z dnia 14 stycznia 2010 r., IV CK 307/09 uznał natomiast, że spowodowanie śmierci osoby bliskiej może stanowić naruszenie dóbr osobistych członków rodziny zmarłego i uzasadniać przyznanie im zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c..

Przytoczone tezy dotyczyły spraw w których zdarzenia miały miejsce już pod rządem obecnie obowiązującego art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ( Dz. U nr 124, poz. 1152 z późn. zm.) niemniej jednak treść tego przepisu w istocie odpowiada treści § 10 ust. 1 w/w rozporządzenia co wskazuje na to , iż wykładania zaprezentowana w tych orzeczeniach jest aktualna także w stosunku do zdarzeń wcześniejszych.

Orzecznictwo Sądu Najwyższego jest już w tym zakresie utrwalone na uwagę zasługuje zwłaszcza uchwała SN z 7 listopada 2012r. III CZP 67/12 (www.sn.pl) zgodnie z którą p rzepis § 10 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 marca 2000 r. w sprawie ogólnych warunków ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów (Dz.U. Nr 26, poz. 310 ze zm.) nie wyłączał z zakresu ochrony ubezpieczeniowej zadośćuczynienia za krzywdę osoby, wobec której ubezpieczony ponosił odpowiedzialność na podstawie art. 448 k.c.

Art. 448 k.c. stanowi, iż w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia.

Zgodnie z art. 24. k.c. § 1 k.c. ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego.

W myśl § 2 w/w przepisu jeżeli wskutek naruszenia dobra osobistego została wyrządzona szkoda majątkowa, poszkodowany może żądać jej naprawienia na zasadach ogólnych.

Obowiązkiem powoda jest zatem udowodnienie istnienia dobra osobistego i faktu jego naruszenia przez pozwanego ( tu : zakład ubezpieczeń który odpowiada za sprawcę ), natomiast pozwany może się bronić wykazywaniem , iż naruszenie dobra osobistego nie było bezprawne.

Na podstawie wskazanych powyżej przepisów kompensacie podlega krzywda doznana na skutek naruszenia dóbr osobistych , a więc w szczególności cierpienie, ból i poczucie osamotnienia po śmierci najbliższego członka rodziny. Śmierć osoby bliskiej stanowi zwykle wielki wstrząs dla rodziny, a cierpienia psychiczne, jakie się z tym wiążą, mogą przybierać ogromny wymiar, tym większy, im mocniejsza była więź emocjonalna łącząca zmarłego z jego najbliższymi.

Ustalenie wysokości zadośćuczynienia powinno zostać natomiast dokonane z uwzględnieniem wszelkich okoliczności mających wpływ na rozmiar doznanej krzywdy oraz to, że zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość winna przedstawiać jakąś odczuwalną wartość (por. przykładowo wyrok SN z dnia 12 kwietnia 1972 roku, II CR 57/72, OSNCP 1972, z. 10, poz. 183 oraz wyrok SN z dnia 24 czerwca 1965 roku, I PR 203/65, OSPIKA 1966, poz. 92).

Śmierć S. W. spowodowała wystąpienie u powódki reakcji żałoby. W wyniku śmierci męża doświadczyła ona silnego urazu, który wiązał się z przeżywaniem poczucia głębokiej straty, wielkiego bólu, smutku, żalu, skrzywdzenia i niesprawiedliwości. Były to uczucia i stany adekwatne do zaistniałej sytuacji. Nie doszło do całkowitego załamania linii życiowej powódki, która była i jest w stanie wypełniać dalej swoje role życiowe i realizować wybrane cele. Mechanizmy obronne jej psychiki funkcjonowały prawidłowo. Powódka była jednak silnie emocjonalnie związana z mężem. Do chwili obecnej odczuwa osamotnienie po jego śmierci, brak męża i jego bolesną nieobecność, szczególnie w ważnych momentach swojego życia, takich jak np. ślub ich syna .

S. W. spędzała czas wolny z mężem i dziećmi , często wspólnie wyjeżdżali w góry i nad morze , planowali wspólne wyjazdy , spędzali każdy wolny czas wspólnie , mieli plany na przyszłość , uczestniczyli wspólnie w zabawach sylwestrowych i innych spotkaniach towarzyskich , spotykali się ze znajomymi . Małżonkowie W. darzyli się szacunkiem , pieszczotliwie się do siebie zwracali , relacje pomiędzy nimi były bardzo serdeczne , tworzyli szczęśliwą i kochającą się rodzinę . Obecnie dzieci usamodzielniły się , brak męża był odczuwalny przez powódkę ze zdwojoną siłą kiedy w 2011 roku żenił się syn .Powódka nie związała się z innym mężczyzną i przez to ,że jest sama czuje się gorsza . Od dnia śmierci męża powódka zaczęła izolować się od znajomych, nie przejawia chęci na wyjście z domu, nawet umówi się z koleżankami to nie czuje się dobrze w ich towarzystwie .

Jak wynika z powyższego relacje w rodzinie między małżonkami były wzorowe tym większa jest zatem krzywda powódki związana z przedwczesną śmiercią jej męża i bezpowrotnym zerwaniem niezwykle bliskiej więzi łączącej małżonków.

Mając powyższe na uwadze, kierując się opisanymi powyżej dyrektywami, Sąd uznał, iż wysokość należnego powódce zadośćuczynienia winna wynosić 60.000 zł dlatego też Sąd orzekł jak w pkt 1 wyroku.

Z uwagi na to, iż powódka żądała zasądzenia kwoty 80.000 zł Sąd, uznając, iż żądanie pozwu ponad zasądzoną kwotę nie znajduje prawnego ani faktycznego uzasadnienia, oddalił powództwo w tym zakresie.

Określając wysokość zadośćuczynienia na kwotę 60.000 zł Sąd uwzględnił fakt , iż powódka otrzymała już 30.000 złotych tytułem odszkodowania za znaczne pogorszenie jej sytuacji życiowej. Było to co prawda odszkodowanie zasądzone na podstawie art. 446 § 3 k.c. , a zatem z innej podstawy prawnej jednakże w ówczesnym orzecznictwie przy zasądzaniu takiego odszkodowania Sąd każdorazowo miał na uwadze także pewne często nieuchwytne szkody niemajątkowe. Obecnie obowiązujący art. 446 § 4 k.c. akcentuje zaś ściśle majątkowy charakter roszczenia z art. 446 § 3 k.c.

W toku procesu pełnomocnik pozwanego podniósł zarzut przedawnienia roszczenia objętego pozwem .

Sąd uznał ,że chybionym jest podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia powódki gdyż śmierć poszkodowanego nastąpiła na skutek popełnienia przez sprawcę czynu niedozwolonego określonego w art.177 §2 kk , czyn ten w świetle przepisów kodeksu karnego zagrożony jest karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do 8 lat i jest kwalifikowany do kategorii występków . Dlatego też zgodnie z art.442 ¹§2 k.c. jeżeli szkoda wynikła ze zbrodni lub występku , roszczenie o naprawienie szkody ulega przedawnieniu z upływem lat dwudziestu od dnia popełnienia przestępstwa bez względu na to , kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia .

Skoro zdaniem Sądu Najwyższego spowodowanie śmierci osoby bliskiej może stanowić naruszenie dóbr osobistych członków rodziny zmarłego i uzasadniać przyznanie im zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c. (por. wyrok SN z dnia z dnia 14 stycznia 2010 r., IV CK 307/09 baza L.) to trudno zaakceptować koncepcję pozwanego w myśl której spowodowanie śmierci osoby bliskiej nie byłoby występkiem w przedmiotowym stanie faktycznym. W ocenie Sądu podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia jest w sposób oczywisty bezzasadny.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c..

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c., stosując zasadę stosunkowego ich rozdzielenia. Skoro każda ze stron przegrała proces, a mianowicie powódka w 25%, zaś pozwany – w 75% w takim też zakresie winni ponieść koszty procesu.

Koszty poniesione przez strony wyniosły łącznie 7.234 zł, w tym po stronie powódki (3.617 zł wynagrodzenie pełnomocnika), zaś po stronie pozwanego – 3.617 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika. 75% z kwoty 7234 złotych wynosi 5425,50 złotych .

Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 100 k.p.c. zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.808,50 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. ( 5425,50 złotych – 3617 złotych )

Na podstawie art. 113 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( Dz. U. nr 167 poz.1398 ze zm.) Sąd nie obciążył powódki nieuiszczonymi kosztami sądowymi od oddalonej części powództwa.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( Dz. U. nr 167 poz.1398 ze zm.) w związku z art. 100 k.p.c. Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim kwotę 3.247,50 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od uwzględnionej części powództwa (powódka korzystała bowiem ze zwolnienia od kosztów sądowych, tj. od opłaty sądowej od pozwu, która wynosiła 4.000 zł).

Dlatego też Sąd obciążył pozwanego w 75 % opłatą sądową od pozwu i wydatkami związanymi z opiniami biegłego psychologa w sprawie . /75% opłaty sądowej od pozwu , która wyniosła 4.000 złotych i 75 % z wydatków związanych z opiniami biegłego psychologa w sprawie , które wyniosły 330 złotych , a więc 3.000 złotych + 247,50 złotych = 3.247,50 złotych /

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji .