Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 października 2013r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Małgorzata Mojkowska

Sędziowie: SA – Paweł Rysiński (spr.)

SO (del.) – Małgorzata Janicz

Protokolant: – st. sekr. sąd. Marzena Brzozowska

przy udziale Prokuratora Jerzego Mierzewskiego

po rozpoznaniu w dniu 9 października 2013 r.

sprawy 1) B. A. J. oskarżonej z art. 297 § 1 k.k. i in. k.k.; 2) J. K. i A. W. oskarżonych z art. 297 § 1 k.k.

na skutek apelacji, wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w. W.

z dnia 7 grudnia 2012 r. sygn. akt XVIII K 268/10

1.  zmienia zaskarżony wyrok w części dotyczącej B. A. J. w ten sposób, że orzeczoną wobec niej karę łączną pozbawienia wolności obniża do lat 2 (dwóch);

na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie tak orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na 5 (pięcio) letni okres próby;

w pozostałej części zaskarżony w stosunku do B. A. J. wyrok utrzymuje w mocy;

2.  w pozostałej zaskarżonej części tj. wobec oskarżonych J. K. i A. W. utrzymuje wyrok w mocy, uznając apelacje obrońców za oczywiście bezzasadne;

3.  zasądza na rzez Skarbu Państwa od B. A. J. koszty sądowe należne za obie instancje w tym 2.300 (dwa tysiące trzysta) zł z tytułu opłaty;

4.  zasądza na rzecz Skarbu Państwa od J. K. i A. W. po 1/3 poniesionych w postępowaniu odwoławczym wydatków oraz z tytułu opłaty od J. K. 500 (pięćset) zł od A. W. – 460 (czterysta sześćdziesiąt) zł;

5.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. K.. A.. w W. 738 zł ( w tym 23 % VAT) z tytułu zwrotu kosztów obrony z urzędu osk. A. W. przed Sądem Apelacyjnym w. W..

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Okręgowego w. W. z dnia 7 grudnia 2012 r. rozstrzygnięto o odpowiedzialności karnej 25 osób oskarżonych o uzyskanie kredytów bankowych w sposób naruszający przepisy art. 297 § 1 k.k., ewentualnie art. 270 § 1 i art. 271 § 1 k.k.

Wyrok ten zaskarżyli apelacjami na korzyść obrońcy oskarżonych B. J. , J. K. i A. W..

Po rozpoznaniu apelacji Sąd Apelacyjny wyrok w stosunku do osk. K. i W. utrzymał w mocy, uznając apelacje za oczywiście bezzasadne. Nie wpłynęły w tej części sprawy wnioski o sporządzenie uzasadnienia wyroku.

W odniesieniu do sprawy osk. B. J. Sąd Apelacyjny zważył co następuje.

Stanęła ona pod zarzutami popełnienia dwóch czynów z art. 297 § 1 k.k. (pkt I i III a/o) oraz czynu z art. 18 § 2 i 3 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 11 § 2 k.k. (pkt II a/o). Sąd Okręgowy uznał oskarżoną za winną popełnienia zarzucanych jej czynów, przy czym uzupełnił każdorazowo ich opis o znamiona oszustwa z art. 286 § 1 k.k., zakwalifikował przypisane jej przestępstwa z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. (w pkt II i III nadto z art. 294 § 1 k.k.) i skazał

- za czyn z pkt I a/o na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności;

- za czyn z pkt II a/o na karę 2 lat pozbawienia wolności i grzywnę;

- za czyn z pkt III a/o na karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności;

- na podstawie art. 85 i art. 86 § 1 k.k. orzekł wobec B. J. karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Obrońca oskarżonej zarzucił wyrokowi w tej części obrazę przepisu art. 14 k.p.k. , a w następstwie tego naruszenie art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. poprzez skazanie oskarżonej za czyny, które nie były objęte aktem oskarżenia, co uchybia zasadzie skargowości.

Nadto zarzucił orzeczeniu o karze pozbawienia wolności jej rażącą niewspółmierność przez takie ukształtowanie kar jednostokowych, a w szczególności kary łącznej, że nie pozwoliło to na warunkowe zawieszenie jej wykonania. Wniósł o uchylenie wyroku w odniesieniu do osk. B. J. i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie o zmianę orzeczenia w zakresie kary pozbawienia wolności w taki sposób, który umożliwi orzeczenie o warunkowym zawieszeniu jej wykonania.

Zarzut przekroczenia ram oskarżenia i uchybienie przez to zasadzie skargowości okazał się bezzasadny i to w sposób oczywisty. Pomijając brak w motywach apelacji stosowanego uzasadnienia tak istotnego zarzutu, obrońca poświęcił mu jedynie dziewięć wersów, hasłowo tylko sygnalizując rzekome uchybienie, to co ważniejsze w ogóle nie odniósł się do ustalonej na trwałe wykładni tożsamości czynów, a tym bardziej ustaleń i ocen sądu pierwszej instancji, który obszernie, przekonywująco i z powołaniem się na judykaty Sądu Najwyższego umotywował swój pogląd w tej kwestii.

Dlatego wystarczy jedynie przywołać, wskazywane przez Sąd Okręgowy postanowienie Sądu Najwyższego z 25 lutego 2002 r. – sygn.
akt I KZP 1/02 (OSN 2002 z. 5-6 poz.35) wyjaśniające reguły ustalania tożsamości czynów na gruncie zachowań zabronionych przez przepisy
art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. Sąd Apelacyjny podziela wyrażone we wskazanym orzeczeniu poglądy prawne.

W tym stanie rzeczy zarzut naruszenia zasady skargowości nie mógł być podzielony, jako oczywiście bezzasadny.

Zasadny natomiast okazał się zarzut rażącej niewspółmierności kary stawiany przez skarżącego w tym zakresie w jakim odnosi się do kary łącznej.

W szczególności sąd pierwszej instancji nie dość miał na
względzie, że:

1)  czyny przypisane oskarżonej popełnione zostały ponad 13 lat temu;

2)  są one tego samego rodzaju, a ich zbieżność czasowa i przedmiotowa przemawiała za zastosowaniem przy orzekaniu kary łącznej zasady pełnej absorpcji;

3)  oskarżona jest obecnie osobą 56 letnią;

4)  cele kary, za przypisane oskarżonej przestępstwa, po upływie kilkunastu lat od ich popełnienia, nie muszą być osiągane przez karę izolacyjną ani w ich aspekcie zapobiegawczym i wychowawczym, ani w zakresie prewencji ogólnej.

Mając na uwadze powyższe przesłanki Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, że orzeczoną wobec B. J. karę łączną pozbawienia wolności należy obniżyć do lat dwóch, a jej wykonanie warunkowo zawiesić na 5 – letni okres próby. Będzie to racjonalne, pozwoli nadto, co istotne, na realizowanie przez oskarżoną obciążających ją zobowiązań finansowych będących następstwem popełnionych przestępstw, co byłoby utrudnione, jeśli nie niemożliwe, gdyby oskarżoną osadzono w zakładzie karnym.

Z tych wszystkich przyczyn w odniesieniu do oskarżonej B. J. Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.