Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 października 2013 roku.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Magdalena Zdrzałka-Szymańska

Protokolant: Alicja Ziomek

po rozpoznaniu w dniu 26 września 2013 roku we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.a.r.l. w L.

przeciwko J. K.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od strony powodowej (...) S.a r.l. z siedzibą w L. na rzecz pozwanej J. K. kwotę 77 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) S.a r.l. z siedzibą w Luxembourgu wniosła o zasądzenie od pozwanej J. K. na swoją rzecz kwoty 247 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 02.12.2004 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego w sprawie.

W uzasadnieniu pozwu strona powodowa wskazała, że na podstawie umowy cesji z dnia 22.12.2008 r. nabyła od wierzyciela pierwotnego (...) S.A. wierzytelność wobec pozwanej z tytułu nieuregulowanej drugiej raty składki polisy ubezpieczenia OC. Pozwana nie uregulowała swojego zadłużenia wynikającego z dokumentów finansowych.

W dniu 23.01.2012 r. Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie Wydział VI Cywilny wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie o sygn. akt VI Nc – e (...) o treści zgodnej z żądaniem pozwu.

Pozwana J. K., złożyła sprzeciw od nakazu zapłaty wnosząc o oddalenie powództwa w całości. Pozwana podniosła, że pozew jest bezzasadny, ponieważ uregulowała wszelkie należności związane z wykupioną polisą. Dodatkowo wskazała, iż roszczenie strony powodowej należałoby uznać za przedawnione.

Postanowieniem Sądu Rejonowego Lublin - Zachód w Lublinie Wydział VI Cywilny z dnia 07.09.2012 r. stwierdzono skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu w całości oraz przekazano rozpoznanie sprawy do tut. Sądu.

Sąd ustalił w sprawie następujący stan faktyczny:

Pozwana J. K. zawarła z (...) S.A. w W. umowę ubezpieczenia OC w roku 2004.

Okoliczność bezsporna

Należność wynikającą z zawartej umowy pozwana spłaciła.

dowód: przesłuchanie pozwanej – k. 78-79;

W dniu 22.12.2008 r. sporządzono zawiadomienie o przelewie wierzytelności w kwocie 247 zł na rzecz (...) S.a r.l. z siedzibą w Luksemburgu.

dowód: zawiadomienie – k. 47verte;

umowa ramowa przelewu wierzytelności z dnia 19.12.2008 r. – k. 35verte – 37;

zawiadomienie o wszczęciu egzekucji z dnia 09.08.2012 r. – k. 13;

wezwanie – k. 14;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Bezsporną w niniejszej sprawie pozostawała okoliczność, że pozwana J. K. w roku 2004 zawarła z (...) S.A. w W. umowę ubezpieczenia OC.

Strona powodowa dochodzi od pozwanej należności, powołując się na art. 509 k.c., w związku z cesją wierzytelności pomiędzy (...) S.A. w W. a stroną powodową.

Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania, zaś w myśl § 2 wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie przyjmuje się zgodnie, że w wyniku przelewu w rozumieniu art. 509 k.c. przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał go z dłużnikiem. Innymi słowy, stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, natomiast zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. Jednakże, jak zasadnie zważył Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12.07.2006 r. w sprawie V CSK 187/06 (M. Prawn. 2006/16/849) warunkiem otrzymania należności przez nabywcę długu jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi.

Jednocześnie w myśl, art. 513 § 1 k.c. dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie. Zapis ten jest wyrazem zasady, iż w następstwie przelewu nie może pogorszyć się sytuacja dłużnika. Dłużnik ma zatem prawo zgłaszania wobec nabywcy zarówno zarzutów związanych ze źródłem powstania zobowiązania, np. wad oświadczenia woli, jak również zarzutów dotyczących czynności prawnych, czy też działań i zdarzeń późniejszych, np. dotyczących odroczenia terminu świadczenia, przedawnienia, niewykonania świadczenia wzajemnego.

W ocenie Sądu I instancji roszczenie strony powodowej nie zostało udowodnione. Sąd uznał, że powód nie udowodnił nie tylko wysokości zobowiązania pozwanej względem powoda, ale również jego istnienia w ogóle.

Jak stanowi przepis art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Założeniem rozwiązania legislacyjnego przyjętego w art. 6 k.c. jest obowiązywanie zasady kontradyktoryjności. Idea sporu zadecydowała o regule rozkładu ciężaru dowodu. Przepis art. 6 k.c. jest w istocie normą decyzyjną w tym znaczeniu, że przesądza on w określonych sytuacjach o sposobie wyrokowania sądu w postaci oddalenia powództwa. Ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów. Sąd jedynie wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. (vide wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29, w którym Sąd Najwyższy stwierdził, że obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża strony. Sąd został wyposażony w uprawnienie (a nie obowiązek) dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia (art. 316 § 1 in principio k.p.c.)). Zarazem podkreśla się w doktrynie i praktyce, że sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. Działanie sądu z urzędu może prowadzić do naruszenia prawa do bezstronnego sądu i odpowiadającego mu obowiązku przestrzegania zasady równego traktowania stron (art. 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP) (vide wyrok Sądu Najwyższego z 12 grudnia 2000 r., V CKN 175/00, OSP 2001/7-8/116). Zasada kontradyktoryjności winna być całkowicie zachowana zwłaszcza wówczas, gdy strony korzystają z pomocy profesjonalnych pełnomocników.

Strona powodowa na poparcie swojego żądania przedłożyła następujące dokumenty: kserokopię umowy przelewu wierzytelności z dnia 19.12.2008 r. i częściowy wykaz wierzytelności do umowy o przelew wierzytelności oraz zawiadomienie o przelewie wierzytelności z dnia 22.12.2008 r.. Na ich podstawie Sąd był w stanie ustalić jedynie, że pozwaną łączyła umowa o ubezpieczenie OC z (...) S.A. w W., co pozwana zresztą przyznała oraz że w dniu 22.12.2008 r. sporządzono zawiadomienie o przelewie wierzytelności w kwocie 247 zł na rzecz (...) S.a r.l. z siedzibą w Luksemburgu, chociaż nie wiadomo już, czy kwota z nich wynikająca odpowiada faktycznemu stanowi zadłużenia pozwanej, jeśli w ogóle takie zadłużenie istnieje. Ponadto wskazać należy, że nie przedłożono dowodu choćby nadania pisma o nazwie „zawiadomienie”, nie mówiąc o dowodzie jego doręczenia pozwanej, w celu wykazania dojścia do jej wiadomości oświadczenia strony powodowej w nim zawartego.

Podkreślenia wymaga, iż Sąd dał wiarę wyjaśnieniom złożonym przez pozwaną, ponieważ zeznania te były spójne, logiczne i korespondowały ze sobą. Brak było jakichkolwiek podstaw by zeznaniom tym nie dać wiary. Pozwana przyznała, iż zawarła umowę ubezpieczenia z (...) S.A. w W., jednakże wszystkie należności z tego tytułu spłaciła.

W rozpoznawanej sprawie pozwana dodatkowo podniosła zarzut przedawnienia roszczeń dochodzonych pozwem wskazując, że kwota należności głównej wraz z odsetkami uległaby przedawnieniu.

W myśl art. 117 § 1 k.c. „Z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu.” Ogólne terminy przedawnienia roszczeń określa art. 118 k.c., w myśl, którego „Jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. W ocenie Sądu roszczenie strony powodowej dotyczyło roszczenia „związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej polegającej na prowadzeniu działalności ubezpieczeniowej. Dla trzyletniego terminu przedawnienia wymagane jest tylko związanie roszczeń z prowadzeniem działalności gospodarczej. Jednocześnie wskazać należy, że zmiana uprawnionego w toku przedawnienia nie wpływa na długość terminu ani jego bieg (vide uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 2003 r., III CZP 43/03).

Przedawnienie roszczeń majątkowych polega na tym, iż po upływie jego terminu ten, przeciw komu przysługuje roszczenie, może się uchylić od jego zaspokojenia. Skutkiem przedawnienia jest zatem przekształcenie się zobowiązania w tzw. zobowiązanie naturalne, które cechuje niemożność jego przymusowej realizacji.

Zgodnie natomiast z regułą zawartą w art. 120 § 1 k.c. bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie.

W rozpoznawanej sprawie umowa ubezpieczenia zawarta była przez pozwaną i poprzednika strony powodowej w 2004 r. na okres 1 roku, a zatem nawet gdyby przyjąć, iż umowa zawarta została w ostatnim dniu roku 2004, to składka byłaby wymagalna najpóźniej w ostatnim dniu roku 2005. Uznać zatem należało, iż przedmiotowe roszczenie uległoby przedawnieniu najpóźniej w dniu 31 grudnia 2008 r.

W przekonaniu Sądu, zarzut dotyczący przedawnienia podniesiony przez pozwaną jest zasadny- wobec wytoczenia powództwa w dniu 11 listopada 2011 r. i nie podjęcia przez strony żadnych czynności zmierzających do przerwania biegu przedawnienia.

Mając na względzie przytoczone powyżej argumenty dotyczące zarzutu przedawnienia oraz wobec braku jakichkolwiek dowodów świadczących o istnieniu zobowiązania pozwanej wobec strony powodowej i jego wysokości, a co za tym idzie z uwagi na brak wystarczającego materiału dowodowego pozwalającego na uznanie, że stronie powodowej należna jest zapłata w dochodzonej wysokości, powództwo należało oddalić, o czym orzeczono jak w pkt I wyroku.

Orzeczenie o kosztach procesu wydano w oparciu o przepis art. 98 k.p.c. w zw. z § 6 pkt.1 Rozporządzenia Min. Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu. Strona powodowa jako przegrywająca proces w całości jest zobowiązana do zwrotu w całości przeciwnikowi procesowemu tych wszystkich kosztów, które poniósł on dla celowego dochodzenia obrony swych praw przed Sądem. Na powyższą należność składają się: koszty zastępstwa procesowego działającego w sprawie pełnomocnika oraz opłata od pełnomocnictwa, o czym orzeczono jak w pkt II wyroku.

Zarządzenie:

1. odnotować w Rep.;

2. odpis uzasadnienia doręczyć zgodnie z wnioskiem;

3. kal. 14 dni.