Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia: 11 lipca 2013 r.

Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu Wydział I Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Okręgowego Mieczysław Osucha – spraw.

Sędziowie: SO Wiesława Sech, Krzysztof Deryło

Protokolant: sekr. sąd. Dorota Paterek

po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2013 r. w Tarnobrzegu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku J. C.

z udziałem J. P. (1), J. S., M. K., M. W., L. M., K. P., M. P., H. C. (1) i Z. T.

o stwierdzenie nabycia własności gospodarstwa rolnego położonego w K., na podstawie ustawy z dnia 26 października 1971r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych

na skutek apelacji wnioskodawczyni od postanowienia Sądu Rejonowego w Mielcu z dnia
4 kwietnia 2013r. sygn. akt VI Ns 18/13

postanawia:

odrzucić apelację.

Sygn. akt I Ca 298/13

UZASADNIENIE

postanowienia z dnia 11 lipca 2013r.

Postanowieniem z dnia 4 kwietnia 2013r., w sprawie o sygn. I Ns 18/13, Sąd Rejonowy w Mielcu - VI Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Kolbuszowej stwierdził, że A. P., c. J. i M., stała się w całości, z mocy samego prawa, z dniem 4 listopada 1971r., właścicielką nieruchomości oznaczonej jako działki (...), o łącznym obszarze 9,98 ha, położonej w K. (punkt 1). W punkcie 2 Sąd ustalił, że strony ponoszą koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie we własnym zakresie.

W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia Sąd wskazał, że przewidziane ustawą z dnia 26 października 1971r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych przesłanki spełnione zostały przez matkę wnioskodawczyni, która objętą wnioskiem nieruchomość posiadała samoistnie od lat 60-tych i to nabyła jej własność w w/w trybie.

Apelację od w/w postanowienia wywiodła wnioskodawczyni J. C., w której zarzuciła:

1)  błąd w ustaleniach faktycznych poprzez:

- wadliwe założenie, iż wnioskodawczyni nie była posiadaczem objętego wnioskiem gospodarstwa rolnego, w sytuacji, gdy zebrane dowody, w tym zeznania świadków H. C. (2) i J. P. (2) wskazują, że to ona realizowała w stosunku do przedmiotowej nieruchomości wszelkie atrybuty prawa własności, co najmniej 10 lat przez 1971r.;

- pominięcie faktu darowania przez A. P. w/w nieruchomości w drodze umowy ustnej przed 4 listopada 1971r.;

- pominięcie, że uczestnicy negujący samoistne posiadanie wnioskodawczyni opierają się wyłącznie na animozjach względem jej osoby;

2) naruszenie prawa procesowego, a to:

- art. 217, 227 i 232 kpc w zw. z art. 13 § 2 kpc poprzez nierozpoznanie wniosków dowodowych w zakresie przesłuchania wnioskodawczyni i uczestników;

- art. 299 kpc w zw. z art. 13 § 2 kpc poprzez nie przesłuchanie wnioskodawczyni mimo niewyjaśnienia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia, a mianowicie charakteru, zakresu i czasu jej władztwa nad spornymi działkami.

W świetle tak sformułowanych zarzutów skarżąca wniosła o zmianę w/w postanowienia poprzez stwierdzenie nabycia własności nieruchomości wskazanej w punkcie 1 postanowienia na rzecz wnioskodawczyni, względnie wspólnie z małżonkiem. Ewentualnie domagała się uchylenia orzeczenia do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie mogła stanowić przedmiotu merytorycznego rozpoznania, albowiem jako spóźniona podlegała odrzuceniu.

Zgodnie z art. 369 § 1 kpc apelację wnosi się do Sądu, który wydał zaskarżony wyrok, w terminie dwutygodniowym od doręczenia stronie skarżącej wyroku z uzasadnieniem. Termin do wniesienia apelacji jest terminem ustawowym, nie może być w związku z tym przedłużany ani skracany. Strona, która mu uchybiła, może natomiast domagać się jego przywrócenia. W świetle takiej regulacji kluczowe znaczenie dla oceny dochowania terminu wniesienia środka zaskarżenia ma kwestia daty doręczenia stronie orzeczenia wraz z uzasadnieniem. Na gruncie przedmiotowej sprawy rozważenia wymaga zaś przypadek, gdy strona reprezentowana jest przez pełnomocnika. Jeżeli bowiem strona ustanowiła pełnomocnika procesowego lub osobę upoważnioną do odbioru pism sądowych, doręczenia należy dokonać tym osobom (art. 133 § 3 kpc). W przeciwnym razie doręczenie takie jest bezskuteczne (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 grudnia 1972r., III CRN 324/72, LEX nr 7197). Jeżeli jest kilku pełnomocników jednej strony, to wedle art. 141 § 3 kpc, Sąd doręcza pismo tylko jednemu z nich. Jeżeli strona ustanowiła kilku, np. dwu, pełnomocników i nie wskazała, któremu z nich należy przesyłać pisma z Sądu, Sąd może dokonywać doręczeń na adres jednego z wybranych pełnomocników (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 2006r., III CZ 75/06, LEX nr 488989). Doręczenie odpisu orzeczenia któremukolwiek z pełnomocników strony jest równoznaczne z dokonaniem doręczenia stronie, z czym wiąże się rozpoczęcie biegu terminu wniesienia apelacji (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 kwietnia 2007r., I CZ 26/07, LEX nr 319605). Stąd też, najwcześniejsze doręczenie, bez uprzedniego wskazania osoby pełnomocnika do odbioru pism, dokonane jednemu z pełnomocników strony (wnioskodawcy, uczestnika) jest skuteczne wobec wszystkich pełnomocników, nawet przy dokonaniu doręczenia każdemu z nich.

Nadmienić przy tym należy, że z treści przywołanego przepisu nie wynika zasada, że w przypadku gdy w sprawie za stronę działa kilku pełnomocników procesowych, doręczenia powinny być dokonywane do tego z nich, który składa w sprawie pisma procesowe. W takim wypadku doręczenia powinny być dokonywane tylko jednemu, wskazanemu przez stronę pełnomocnikowi. W przeciwnym wypadku doręczenie pisma sądowego jednemu z ustanowionych pełnomocników procesowych strony jest skuteczne (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 2008r., I CZ 100/08, LEX nr 548815).

W niniejszej sprawie wnioskodawczyni J. C. reprezentowana jest przez dwóch pełnomocników: córkę L. M. (pełnomocnictwo k. 152) oraz adwokata J. J. (2) (k. 12). Nie dokonała jednak wyboru pełnomocnika, któremu należy doręczać pisma procesowe, dlatego też w tym zakresie wybór należy do Sądu.

Wniosek o sporządzenie uzasadnienia postanowienia z dnia 4 kwietnia 2013r. został złożony przez pełnomocnika w osobie L. M. w dniu 9 kwietnia 2013r. (koperta k. 348). Doręczenie odpisu postanowienia wraz z uzasadnieniem, zgodnie z zarządzeniem Sądu (k. 355v), dokonane zostało zarówno pełnomocnikowi w osobie L. M., a to w dniu 30 kwietnia 2013r. (zwrotne potwierdzenie odbioru - k. 359), jak też adw. J. J. (2), z tym, że w dniu 8 maja 2013r. (zwrotne potwierdzenie odbioru - k. 361). Zważywszy na przedstawione powyżej rozważania prawne, termin do wniesienia apelacji rozpoczął bieg z momentem doręczenia odpisu postanowienia z uzasadnieniem L. M., jako że miało to miejsce wcześniej, a wobec niewskazania przez wnioskodawczynię pełnomocnika, któremu należy doręczać pisma, odnosiło skutek także w stosunku do drugiego z nich. Apelacja została zaś wniesiona przez adw. J. J. (2) dopiero w dniu 21 maja 2013r. (koperta k. 364), a więc już po upływie ustawowego terminu.

Wobec tego, apelacja wnioskodawczyni, jako wniesiona po upływie przepisanego terminu, podlegała na mocy art. 370 kpc odrzuceniu, o czym Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 373 kpc.

Zarządzenie:

(...)

Pouczenie:

Na doręczane postanowienie Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu z dnia 11 lipca 2013r, sygn. akt I Ca 298/13, służy zainteresowanym prawo złożenia zażalenia do Sądu Najwyższego przez Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu w terminie jednego tygodnia od daty doręczenia postanowienia i jego uzasadnienia. Zażalenie musi sporządzone i złożone przez pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym.