Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2014 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie w I Wydziale Cywilnym
w składzie:

Przewodniczący: SSR Adam Mitkiewicz

Protokolant: Anna Pętkowska

Po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 lutego 2014 roku sprawy

z powództwa Miasta S. W.

przeciwko T. K.

o zapłatę

1.  Oddala powództwo.

2.  Odstępuje od obciążania pozwanego kosztami procesu.

Sygn. akt I C 2720/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 2.08.2013 r. powód m. st. W. wniósł przeciwko T. K. o zapłatę kwoty 183, 60 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 13.11.2012 r. do dnia zapłaty, a także o zwrot kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż dochodzona kwota stanowi równowartość nałożonej na pozwanego opłaty dodatkowej oraz należności przewozowej z tytułu korzystania w dniu 28.10.2012 r. z komunikacji miejskiej bez ważnego dokumentu przewozu (pozew – k. 1-2).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym w dniu 7.08.2013 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie nakazał pozwanemu, aby zapłacił na rzecz powoda dochodzoną pozwem kwotę wraz z ustawowymi odsetkami, a także kwotę 67, 50 zł tytułem zwrotu kosztów procesu w terminie dwóch tygodni od dnia doręczenia nakazu, bądź aby w tym terminie wniósł do Sądu sprzeciw (k. 6).

W sprzeciwie od wydanego nakazu zapłaty pozwany wskazał, iż w dniu kontroli posiadał przy sobie kartę miejską, ale nie mógł jej aktywować, gdyż kasowniki były nieczynne (sprzeciw – k. 13-14). Na rozprawie w dniu 13.02.2014 r. pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz nieobciążanie go kosztami procesu (k. 34).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

T. K. w dniu 28.10.2012 r. korzystał z komunikacji miejskiej w W., nie posiadając ważnego dokumentu przewozu – ani biletu jednorazowego, ani (...) karty miejskiej. W związku z powyższym kontroler wystawił T. K. wezwanie do zapłaty kwoty 183, 60, na którą złożyły się kwota jednorazowej należności przewozowej w wysokości 3, 60 zł oraz opłata dodatkowa w wysokości 180, 00 zł (wezwanie do zapłaty – k. 4). Przedmiotowa należność nie została przez T. K. uregulowana w terminie (okoliczność bezsporna).

T. K. w dniu 5.09.2013 r. uregulował na rzecz m.st. W. – Zarządu (...) kwotę 203, 02 zł (dowód wpłaty – k. 24).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dołączonych do akt sprawy, a wskazanych wyżej dokumentów, których prawdziwość i wiarygodność nie budziła wątpliwości Sądu oraz nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie wątpliwości Sądu nie ulegało, iż pomiędzy stronami postępowania doszło do zawarcia umowy przewozu osoby. Pozwany znajdował się bowiem w strefie biletowej metra, gdzie zobowiązany był posiadać ważny dokument przewozu. Wobec braku stosownych dokumentów, T. K. wystawione zostało wezwanie do zapłaty.

Do powstałego stosunku prawnego zastosowanie znajdzie ustawa z dnia 15 listopada 1984 roku Prawo przewozowe. Stosownie do przepisu art. 16 ust. 1 powołanej ustawy, umowę przewozu zawiera się przez nabycie biletu na przejazd lub spełnienie innych określonych przez przewoźnika warunków dostępu do środka transportowego, a w razie ich nieustalenia - przez samo zajęcie miejsca w środku transportowym. W razie stwierdzenia w czasie kontroli przeprowadzonej przez przewoźnika lub osobę przez niego upoważnioną braku odpowiedniego dokumentu przewozu przewoźnik lub osoba przez niego upoważniona pobierają właściwą należność za przewóz i opłatę dodatkową albo wystawiają wezwanie do zapłaty (art. 33a ust. 1 i 3 ustawy Prawo przewozowe).

W świetle powyższego uznać należało, iż powodowi przysługiwało w stosunku do pozwanego roszczenie o zapłatę kwoty 183, 60 złotych, wynikające z łączącego strony stosunku prawnego. W toku postępowania pozwany uiścił jednak na rzecz powoda kwotę wynikającą z wezwania do zapłaty nr (...) wraz z odsetkami ustawowymi. W związku z powyższym powództwo w niniejszej sprawie podlegało oddaleniu (pkt 1 wyroku).

Sąd odstąpił od obciążania pozwanego kosztami procesu na podstawie przepisu art. 102 k.p.c. W pierwszej kolejności wskazać należało, że zapłata przez pozwanego w toku postępowania objętych powództwem należności skutkuje uznaniem go za przegrywającego proces (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 3 kwietnia 2013 r., sygn. akt I ACa 151/13). W judykaturze przyjmuje się, iż przepis art. 102 k.p.c. nie może być rozszerzająco wykładany i wyklucza uogólnienie, a może być stosowany w zależności od konkretnego przypadku. Ustawodawca bowiem przyznaje sądowi pewną swobodę w zasądzaniu kosztów procesu, gdy stosowaniu zasady odpowiedzialności za wynik sporu sprzeciwiają się względy słuszności, co właśnie wyraża się stwierdzeniem, że w przypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów lub nie obciążać jej w ogóle kosztami. Jednocześnie należy przyjąć, że przepis ten może być stosowany w zależności od konkretnego stanu faktycznego. Odstąpienie od obciążania strony przegrywającej sprawę kosztami procesu poniesionymi przez jej przeciwnika procesowego jest możliwe jedynie w wypadkach szczególnie uzasadnionych, przekonujących o tym, że w danym przypadku takie obciążenie byłoby niesłuszne, niesprawiedliwe. Przesłanki te stanowią zarówno fakty związane z samym procesem, jak i leżące w sferze pozaprocesowej, a dotyczące sytuacji życiowej, stanu majątkowego stron, które powinny być oceniane przede wszystkim z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego (por. postanowienie SN z 12.01.2012 r., sygn. akt IV CZ 117/11, LEX nr 1119555).

Jak trafnie zauważono w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 23 maja 2012 r. (sygn. akt III CZ 25/12) ocena sądu, czy zachodzi wypadek szczególnie uzasadniony, o którym mowa w art. 102 k.p.c., ma charakter dyskrecjonalny, oparty na swobodnym uznaniu, kształtowanym własnym przekonaniem oraz oceną okoliczności rozpoznawanej sprawy, w związku z czym w zasadzie nie podlega kontroli instancyjnej i może być podważona przez sąd wyższej instancji tylko wtedy, gdy jest rażąco niesprawiedliwa.

Odnosząc się do zasad współżycia społecznego Sąd zważył, iż względy słuszności przemawiały za odstąpieniem od obciążania pozwanego kosztami procesu. Jak wynikało ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego T. K. jest uczniem Zespołu Szkół (...) w W., nie posiada własnych dochodów, pozostaje na utrzymaniu matki, która samotnie wychowuje jego i jego siostrę. Sąd miał nadto na uwadze fakt, iż z przedłożonego przez powoda wydruku z Systemu Pobierania Opłat za P. (...) wynikało, iż w dniu kontroli pozwany posiadał bilet zakodowany na (...) karcie miejskiej, zakupiony w dniu 26.10.2012 r., który nie został aktywowany. Zdaniem Sądu doładowanie karty miejskiej, lecz nie aktywowanie jej nie oznaczało celowego niespełnienia świadczenia przez pozwanego, zwłaszcza, że jak wynika z wyciągu z programu (...), pozwany regularnie, niemal w równych miesięcznych odstępach czasu doładowuje (...) kartę miejską. W ocenie Sądu w niniejszym przypadku nie można zatem stwierdzić, że pozwany świadomie i celowo nie spełnił świadczenia w postaci aktywowania dokumentu uprawniającego do przejazdu. Wreszcie, odstępując od obciążania pozwanego kosztami procesu Sąd miał na uwadze fakt, że pozwany w toku procesu uiścił na rzecz powoda dochodzoną pozwem należność.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 102 k.p.c. Sąd orzekł jak w punkcie 2 wyroku.

Zarządzenie: odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda.