Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 marca 2014 roku

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w II Wydziale Karnym w składzie:

przy udziale prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Grażyny Nowickiej

po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2014 roku

sprawy

T. J.

oskarżonego z art. 280 § 2 k.k.; art. 244 k.k.; art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 31 § 2 k.k.

M. C.

oskarżonego z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

z powodu apelacji wniesionych przez obu oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu

z dnia 15 listopada 2013 roku, sygn. akt III K 293/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonych T. J. i M. C.;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata R. B. 600 zł tytułem kosztów nieopłaconej obrony z urzędu oskarżonego M. C. w postępowaniu odwoławczym oraz 138 zł tytułem zwrotu VAT;

III.  zwalnia oskarżonych T. J. i M. C. od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy we Wrocławiu wyrokiem z dnia 15 listopada 2013 r., III K 293/13:

I. uznał Ł. P. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, opisanych w pkt I, IV, V części wstępnej wyroku stanowiących przestępstwo z art.280§2 k.k. w zw. z art.64§1 k.k., z tym ustaleniem, że stanowią one ciąg przestępstw a nadto, że wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieścia z dnia 02.11.2005r. w sprawie II K 829/03 obejmował również czyny z art. 280§1 k.k., i za to na podstawie art.280§2 k.k. w zw. z art.91§1 k.k. i wymierzył mu karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności,

II. uznał oskarżonego Ł. P. za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieścia z dnia 02.11.2005r. w sprawie II K 829/03 obejmował również czyny z art.280§1 k.k., tj. przestępstwa z art.280§2 k.k. i art.275§1 k.k. i art.276 k.k. i art.278§1 i 5 k.k. w zw. z art.11§2 k.k. w zw. z art.64§1 k.k., i za to na podstawie art.280§2 k.k. w zw. z art.11§3 k.k. i wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności,

III. uznał oskarżonego Ł. P. za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt III części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieścia z dnia 02.11.2005r. w sprawie II K 829/03 obejmował również czyny z art.280§1 k.k., tj. przestępstwa z art.278§1 k.k. w zw. z art.278§5 k.k. i art.275§1 k.k. i art.276 k.k. w zw. z art.11§2 k.k. w zw. z art.64§1 k.k. i za to na podstawie art.278§1 k.k. w zw. z art.11§3 k.k. i wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

IV. uznał oskarżonego Ł. P. za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt VI części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art.263§2 k.k. i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

V. uznał oskarżonego Ł. P. za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt VII części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieścia z dnia 2.11.2005r. w sprawie II K 829/03 obejmował również czyny z art.280§1 k.k., tj. przestępstwa z art.278§1 k.k. w zw. z art.64§1 k.k. i za to na podstawie art. 278§1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

VI. uznał oskarżonego T. J. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku tj. przestępstwa z art. 280§2 KK i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

VIII. uznał oskarżonego T. J. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt IX części wstępnej wyroku tj. przestępstwa z art. 244 k.k. i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

IX. uznał oskarżonego T. J. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt X części wstępnej wyroku tj. przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 31§2 KK i za to na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności,

X. uznał oskarżonego M. C. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku tj. przestępstwa z art. 280§2 KK w zw. z art. 64§1 KK i za to na podstawie art. 280§2 KK wymierzył mu karę 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

XI. na podstawie art. 91§2 k.k., orzekł wobec oskarżonego Ł. P. w miejsce kar jednostkowych karę łączną 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności,

XII. na podstawie art. 85 i 86§1 KK orzekł wobec oskarżonego T. J. karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

XIII. na podstawie art.63§1 k.k. zaliczył Ł. P. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od 22 stycznia 2013r., do 15 listopada 2013r., zaś T. J. i M. C. od 17 lutego 2013r. do 15 listopada 2013r.,

XIV. na podstawie art.46§1 k.k. orzekł wobec oskarżonych Ł. P., T. J. i M. C. obowiązek solidarnego naprawienia szkody w kwocie 5 957,14 zł na rzecz A. G.,

XV. na podstawie art.45§1 k.k. orzekł wobec oskarżonego Ł. P. zwrot pokrzywdzonemu A. B. częściowej korzyści osiągniętej z przestępstwa w kwocie 350 zł, wymienionej pod poz.1 według wykazu dowodów rzeczowych nr II/149/13 (k.485) oraz wpłaconej na konto sum depozytowych Prokuratury Okręgowej we Wrocławiu (k.1025),

XVI. na podstawie art.46§1 k.k. orzekł wobec Ł. P. obowiązek naprawienia szkody wobec:

⚫

M. M. w kwocie 540 zł.,

⚫

J. P. w kwocie 500 zł.,

⚫

A. B. w kwocie 430 zł.,

E. M. w kwocie 320 zł.,

XVII. na podstawie art.230 §2 k.p.k. zarządził zwrot dowodów rzeczowych:

⚫

Ł. P., wymienionych pod poz.6 według wykazu nr III/150/13 (k.486), pod poz.1,2 według wykazu nr XIV/161/13 (k.515),

⚫

T. J., wymienionych pod poz.1-4 według wykazu nr IV/151/13 (k.487),

⚫

M. C., wymienionych pod poz.1 według wykazu nr V/152/13 (k.488) poz,1-6 według wykazu nr VI/153/13 (k.489), pod poz.2 według wykazu nr XIII/160/13 (k.496),

⚫

Aptece przy Pl. (...) we W., wymienionych pod poz.1 według wykazu nr VIII/155/13,(k.491),

⚫

(...) Bank przy ul. (...) we W., wymienionych pod poz.1 według wykazu nr XI/158/13 (k.494),

XVIII. na podstawie art.232a§2 k.p.k. zarządził zniszczenie zabezpieczonych śladów w całości poz.1-7 według wykazu nr I/148/13 (k.484),poz.2 i 3 według wykazu nr III/150/13 (k.486), poz.1-7 według wykazu nr VII/154/13 (k.490), poz.1, 2, 5 według wykazu nr IX/156/13 (k.492),poz.1-10, według wykazu nr XII/159/13 (k.495),

XIX. podstawie art.44§2 k.k. orzekł przepadek dowodów rzeczowych ujętych w wykazie nr III/150/13, poz.1 i 5 (k.486), nr IX/156/13, poz.3,4(k.492),

XX. na podstawie art. 70 ust.1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek dowodów rzeczowych wymienionych pod poz.5 według wykazu nr IV/151/13 (k.487),

XXI. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. M. B. we W., kwotę 1549,80 zł brutto, tytułem udzielonej oskarżonemu Ł. P. pomocy prawnej z urzędu, oraz na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. R. B. we W., kwotę 1549,80 zł brutto, tytułem udzielonej pomocy prawnej z urzędu oskarżonemu M. C.,

XXII. na podstawie art.627 kpk i art.633 kpk zasądził od oskarżonych Ł. P., T. J. i M. C. koszty sądowe na nich przypadające, przy czym zwalnia ich od uiszczenia opłaty.

Wymieniony wyrok zaskarżył obrońca T. J. adw. P. B. w zakresie punktów VI, VIII, IX, XII części dyspozytywnej, zarzucając:

1. obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na wynik sprawy, a to art. 7 KPK, poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, polegające na dowolnej ocenie zeznań świadków A. G. i U. G. oraz wyjaśnień oskarżonych, skutkujące dokonaniem błędnego ustalenia, że oskarżony T. J. swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa z art. 280§2 KK, co w konsekwencji skutkowało przyjęciem błędnej kwalifikacji prawnej czynu, w sytuacji gdy świadkowie A. G. i U. G. nie potrafili powiedzieć, czy oskarżony Ł. P. wszedł do zakładu jubilerskiego z bronią w ręku, co oznacza, że przed wejściem Ł. P. i M. C. do zakładu jubilerskiego oskarżony T. J. nie miał wiedzy na temat posiadanej przez Ł. P. broni, a tym bardziej zamiaru posłużenia się nią i nie wiedział o posiadaniu przez M. C. młotka, co oznacza, że oskarżony T. J. nie obejmował swym zamiarem okoliczności posłużenia się przez współsprawców bronią ani innym niebezpiecznym przedmiotem,

2. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 280§2 KK poprzez jego błędną wykładnię, a w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że oskarżony T. J. swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa z art. 280§2 KK, albowiem współdziałający z nim M. C. posłużył się niebezpiecznym narzędziem w postaci młotka, gdy prawidłowa wykładnia ww. przepisu wskazuje, że posłużenie się niebezpiecznym narzędziem oznacza takie jego użycie, które spotęgować ma przemoc lub groźbę jej użycia, zaś przedmiotowy młotek służył M. C. jedynie do rozbicia gablot z biżuterią, a oskarżony młotkiem tym w żaden sposób się nie posługiwał i nie wzbudzał u pokrzywdzonych obawy posłużenia się nim, a zatem nie sposób przyjąć, by użycie przez M. C. młotka (rozbicie nim gabloty) – nawet przy przyjęciu, że T. J. o owym młotku wiedział – przesądzało o znamieniu kwalifikującym w postaci „posłużenia się niebezpiecznym przedmiotem”,

3. rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyn opisany w punkcie I części wstępnej wyroku, a pozostającej rezultatem:

a. przypisania nadmiernego znaczenia okolicznościom obciążającym takim jak wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu, za czym miało przemawiać działanie z premedytacją, z niskich pobudek, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej,

b. pominięcia istotnych okoliczności, w szczególności faktu, że oskarżony – co tylko dostrzega Sąd Okręgowy, a nie daje temu należytego wyrazu przy wymiarze kary – nie tylko przyznał się do winy, ale w postępowaniu przygotowawczym złożył obszerne wyjaśnienia, w których szczegółowo opisał okoliczności związane z popełnieniem przestępstwa oraz role poszczególnych współsprawców,

4. rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary 1 roku pozbawienia wolności za czyn opisany w punkcie IX części dyspozytywnej wyroku, będącą rezultatem pominięcia istotnych okoliczności łagodzących, a przede wszystkim przyznania się do winy i wyrażenia skruchy,

5. obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 17§1 pkt 3 KPK poprzez jego niezastosowanie i uznanie, że oskarżonego T. J. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, gdy społeczna szkodliwość czynu była znikoma, co skutkować powinno umorzeniem postępowania.

Mając na uwadze powyższe zarzuty, apelujący wniósł o:

1. zmianę pkt VI części dyspozytywnej wyroku poprzez wyeliminowanie z opisu przypisanego T. J. czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku słów „przy życiu rewolweru gazowego (...) model (...) ( (...) 410) kal. (...) (9 mm K.) produkcji niemieckiej W. H. oraz młotka”, a w konsekwencji przyjęcie prawidłowej kwalifikacji prawnej czynu oraz podstawy skazania z art. 280§1 KK i wymierzenie oskarżonemu za ten czyn kary dwóch lat pozbawienia wolności,

2. zmianę pkt VIII części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu za czyn opisany w pkt IX części wstępnej wyroku kary 6 miesięcy pozbawienia wolności,

3. zmianę pkt IX części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku poprzez umorzenie postępowania w zakresie czynu opisanego w pkt X części wstępnej wyroku w trybie art. 17§1 pkt 3 KPK,

4. zmianę pkt XII części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary łącznej dwóch lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 5 lat.

Z wymienionym wyrokiem nie zgodził się również M. C., który w apelacji wywiedzionej przez obrońcę z urzędu adw. R. B. zarzucił:

I. obrazę przepisów prawa materialnego, a to:

1. art. 20 KK poprzez jego niezastosowanie i uznanie, że oskarżony M. C. odpowiadać może za użycie broni w postaci rewolweru gazowego (...) model (...), kal. 9 mil. przez współdziałającego z nim Ł. P., gdy użycie takiego przedmiotu nie było objęte ich wspólnym porozumieniem,

2. art. 280§2 KK poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że:

a. pod pojęciem „posłużenie się” innym podobnie niebezpiecznym narzędziem wyrażonym w art. 280§2 KK mieści się każde posłużenie się takim przedmiotem, niezależnie od celu działania, że możliwe jest również takie posłużenie się, które nie jest ukierunkowane wobec pokrzywdzonego, a również tylko określonych rzeczy (tak w oryginale), a tym samym bezpodstawne przyjęcie, że zachowanie oskarżonego polegające na rozbiciu za pomocą młotka gablot ze złotem w zakładzie jubilerskim w dniu 5 lutego 2013 r., wypełnia ustawowe znamiona czynu zabronionego z art. 280§2 KK,

b. młotek można uznać za inne podobnie niebezpieczne narzędzie bez względu na sposób jego użycia, a w szczególności, gdy posłużenie się nim nie jest ukierunkowane na osobę pokrzywdzonego, nie ma na celu wywołania u niego strachu, obawy użycia wobec niego takiego przedmiotu oraz w sytuacji, gdy użycie takiego przedmiotu nie wywołuje rzeczywistej obawy pokrzywdzonego przed działaniem sprawcy,

II. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to art. 7 KPK poprzez dokonanie dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, poprzez bezpodstawne przyjęcie, że:

a.  M. C. wiedział o zamiarze posłużenia się przez Ł. P. rewolwerem gazowym w trakcie zdarzenia w dniu 5 lutego 2013 r. w zakładzie jubilerskim, w sytuacji, gdy wszystkie zebrane w sprawie dowody świadczą o fakcie odmiennym,

b.  M. C. w trakcie zdarzenia w dniu 5 lutego 2013 r. w zakładzie jubilerskim widział, że Ł. P. posługuje się broniom (tak w oryginale), gdy żaden z zebranych dowodów na ten fakt nie wskazuje,

III. rażącą niewspółmierność orzeczonej kary, która nie uwzględnia stopnia winy i szkodliwości społecznej popełnionego przez M. C. czynu oraz rzeczywistego udziału w zdarzeniu w dniu 5 lutego 2013 r.; biorąc pod uwagę już tylko wysokość kary jaka zapadła wobec oskarżonego Ł. P., którego udział w zdarzeniu miał najistotniejszy charakter i którego zachowanie, jako jedynego wyczerpuje ustawowe znamiona czynu zabronionego opisanego w art. 280§2 KK.

Wskazując na powyższe zarzuty, apelujący wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku co do punktu X, poprzez zmianę kwalifikacji popełnionego przez oskarżonego czynu i zakwalifikowanie go z art. 280§1 KK w zw. z art. 64§1 KK i stosowną zmianę orzeczenia o karze, ewentualnie o

2. uchylenie zaskarżonego wyroku, co do punktu X i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu we Wrocławiu.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu zważył, co następuje.

Bezzasadne w stopniu, o którym mowa w art. 457§2 KPK są zarzuty obrazy przepisów postępowania i obrazy przepisów prawa materialnego podniesione w apelacjach obrońców oskarżonych T. J. i M. C.. W żadnym wypadku sąd a quo nie uchybił przepisowi art. 7 KPK oceniając dowody z zeznań A. G. i U. G. oraz z wyjaśnień oskarżonych, wyprowadzając z nich wniosek co do tego, że wymienieni oskarżeni mieli świadomość posiadania i posługiwania się przez Ł. P. bronią palną, a dodatkowo T. J. świadomość posiadania przez M. C. młotka, którymi wymienieni oskarżeni posłużyli się w czasie napadu rabunkowego na sklep jubilerski. Okoliczność, że wymienieni pokrzywdzeni nie potrafili powiedzieć, czy Ł. P. wszedł do sklepu z bronią w ręku nie jest czymś niezwykłym, z uwagi na ograniczenia ludzkiej spostrzegawczości i nie stanowi przeszkody w ustaleniu wymienionego faktu za pomocą innych dowodów. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika bowiem, że wymienioną okoliczność sąd pierwszej instancji ustalił na podstawie wyjaśnień oskarżonych P., J. i C., dając temu wyraz na s. 18 – 20 i 24 – 25. Sąd za wiarygodne uznał wyjaśnienia M. C. złożone w postępowaniu przygotowawczym, że zabrał on z domu młotek z zamiarem użycia go w czasie napadu, o czym wiedzieli pozostali oskarżeni, gdyż okazał im ten młotek. T. J. w wyjaśnieniach złożonych w śledztwie potwierdził, że wiedział o tym, że M. C. ma przy sobie młotek, który zamierza użyć podczas planowanego rozboju. Z prawidłowych ustaleń faktycznych wynika też, że oskarżeni „potrzebując” pieniędzy postanowili zdobyć je dokonując napadu rabunkowego na sklep jubilerski. W tym celu udali się do mieszkania M. C., aby ten zabrał młotek. Następnie w kominiarkach wycieli otwory na oczy i ustalili, że M. C. wejdzie do sklepu i rozbije młotkiem gabloty wystawowe i zabierze znajdujące się tam przedmioty, Ł. P. stać będzie „na czatach” z rewolwerem gazowym, a T. J. będzie czekał przed sklepem w samochodzie. Okoliczność, że na rozprawie głównej oskarżeni złożyli odmienne wyjaśnienia, zaprzeczając, że wiedzieli o posiadaniu przez Ł. P. broni i przez M. C. młotka, jak trafnie stwierdził sąd pierwszej instancji, nie eliminuje tych dowodów z procesu karnego. Z przepisu art. 7 KPK wynika wszak, że sąd kształtuje swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, które ocenia swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Zasada swobodnej oceny dowodów wyrażona w cytowanym przepisie nakazuje więc sądowi ocenić wszystkie dowody ujawnione w toku rozprawy głównej (art. 410 KPK), bez ich różnicowania ilościowego i jakościowego. Tym samym, dowód z wyjaśnień oskarżonego złożonych w postępowaniu przygotowawczym, jeżeli został ujawniony na rozprawie głównej, podlega swobodnej ocenie sądu, tak samo, jak dowód z wyjaśnień złożonych na rozprawie. W niniejszej sprawie sąd a quo jasno i przekonująco uzasadnił, dlaczego dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonych złożonym w postępowaniu przygotowawczym, a odmówił wiary wyjaśnieniom złożonym na rozprawie, a wywody w tym względzie zawarte w obu apelacjach, stanowiska sądu nie podważyły.

Sąd meriti prawidłowo też uznał, że wymienieni oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu, dokonując napadu rabunkowego posłużyli się bronią (Ł. P.) i innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem (M. C. – młotkiem). Z ugruntowanego piśmiennictwa i orzecznictwa sądowego przykładowo wskazanego przez sąd wyrokujący wynika, że zakres znaczeniowy pojęcia „posługuje się” na gruncie przepisu art. 280§2 KK jest stosunkowo szeroki i obejmuje wszelkie formy manipulowania bronią lub przedmiotem wymienionym w tym przepisie, a także okazywanie go, pod warunkiem, że taka demonstracja zostaje podjęta w celu wzbudzenia u pokrzywdzonego obawy jego użycia i wywołania w jego psychice uczucia (stanu) bezbronności (Zob. A.Zoll (red), Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, Tom III, Zakamycze 2006, s. 139; M.Czekaj, Posługiwanie się niebezpiecznym przedmiotem jako znamię przestępstwa w kodeksie karnym, Prok. i Pr. 1999, nr 2, s. 19; wyr. SA w Białymstoku z 9.10.2003 r., II Aka 266/03, OSAB 2004, z. 1, poz. 29).

Oskarżeni T. J. i M. C. w czasie napadu rabunkowego na sklep jubilerski nie tylko działali wspólnie (ze sobą oraz z Ł. P.), ale także w porozumieniu, gdyż wcześniej ustalili popełnienie tego przestępstwa i uzgodnili podział ról każdego z nich. Oskarżeni porozumieli się zatem, co do tego, że wspólnie popełnią przestępstwo rozboju i co do roli każdego z nich w tym przestępstwie. Sąd pierwszej instancji trafnie więc ustalił, że wszyscy oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu, w znaczeniu nadanym tej formie sprawczej przez przepis art. 18§1 KK.

Niezasadne są także zarzuty dotyczące rażącej surowości kary 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności wymierzonej T. J. za czyn opisany w punkcie I części wstępnej wyroku, tj. za czyn z art. 280§2 KK oraz kary 1 roku pozbawienia wolności za czyn opisany w punkcie IX części wstępnej wyroku, tj. przestępstwo z art. 244 KK. Akcentowanie w apelacji, że – w pierwszym wypadku – sąd przypisał nadmierne znaczenie okolicznościom obciążającym w postaci wysokiego stopnia społecznej szkodliwości czynu, działaniu z premedytacją, z niskich pobudek i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, a pominął to, że oskarżony przyznał się do winy i w postępowaniu przygotowawczym złożył obszerne wyjaśnienia, w których szczegółowo opisał okoliczności związane z popełnieniem przestępstwa oraz role poszczególnych sprawców, a w drugim wypadku, sąd pominął okoliczność, że oskarżony przyznał się do winy i wyraził skruchę, nie znajduje potwierdzenia w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Sąd a quo podkreślił bowiem, że „w sposób łagodzący na karę wpłynęło przyznanie się do winy i złożenie szczerych wyjaśnień oraz postawa oskarżonego w toku procesu, która wyróżniała go na tle tego typu sprawców pokorą i niewykalkulowaną szczerą skruchą”. Nie można zgodzić się z apelującym, że przy wymiarze kary, sąd przypisał nadmierne znaczenie tzw. obciążającym okolicznością. Zważyć wszak trzeba, że zdaniem sądu meriti stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu nie jest wysoki, a jedynie znaczny, co przekonuje o wnikliwej ocenie tej dyrektywy wymiaru kary (art. 53§1 KK). Z pola widzenia nie można jednak tracić, że zachowanie oskarżonego (podobnie jak pozostałych oskarżonych) było zuchwałe, rozboju dopuścił się „w biały dzień”, w centrum miasta, w sposób zaplanowany z góry, co świadczy o jego „wyjątkowej demoralizacji”. Działał z niskich pobudek, jaką była chęć zdobycia pieniędzy m.in. na narkotyki (s. 30 uzasadnienia wyroku).

Tak samo należy ocenić zarzut rażącej niewspółmierności kary 4 lat i 6 miesięcy wymierzonej M. C.. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że sąd przy wymiarze kary m.in. uwzględnił rolę każdego z oskarżonych w popełnieniu przestępstwa i ich zachowanie po popełnieniu przestępstwa, mając na względzie aktywną rolę M. C. posługującego się młotkiem oraz odpowiadanie w warunkach powrotu do przestępstwa, o którym mowa w art. 64§1 KK. Przy wymiarze kary wymienionemu oskarżonemu sąd uwzględnił także tzw. łagodzące okoliczności, czemu dał wyraz na s. 30 uzasadnienia wyroku.

Niezasadny jest również zarzut obrońcy oskarżonego T. J. dotyczący obrazy art. 17§1 pkt 3 KPK poprzez jego niezastosowanie i nieumorzenie postępowania o przestępstwo z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Na s. 37-39 uzasadnienia wyrok sąd a quo przedstawił obszerne motywy, z powodu których uznał, że zachowanie oskarżonego nie może być ocenione jako szkodliwe społecznie w stopniu znikomym. Akcentowanie zaś w apelacji, że T. J. posiadał „wręcz śladową ilość” środka odurzającego jedynie na własny użytek oraz, że czynu dopuścił się mając w znacznym stopniu ograniczoną zdolność pokierowania swoim postępowaniem, nie przesądza o konieczności dokonania odmiennej niż uczynił to sąd a quo oceny stopnia szkodliwości społecznej wymienionego czynu. Oceniając tą okoliczność, sąd miał bowiem na uwadze z jednej strony niewielka ilość środka odurzającego (o,15 grama), ale z drugiej strony ustalenie, że wymienionym środkiem była heroina, należąca do tzw. narkotyków twardych.

Mając więc na względzie powyższe okoliczności, orzeczono jak na wstępie.