Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 marca 2014r.

Sąd Okręgowy w Lublinie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący : S.S.O. Grażyna Lipianin

Protokolant : Ilona Pasternak

po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2014r. na rozprawie

sprawy z powództwa

H. Ł.

przeciwko

K. S.

o zapłatę kwoty 118.180 zł, w tym zadośćuczynienia w kwocie 100.000zł i odszkodowania w kwocie 18.180 zł

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powódki H. Ł. na rzecz pozwanej K. S. kwotę 3.617zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem kosztów procesu;

III.  przyznaje od Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Lublinie na rzecz adwokatów A. G. i K. J. kwoty po 3.600 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu powiększone o aktualnie obowiązującą stawkę podatku od towarów i usług;

IV.  nieuiszczoną opłatą od pozwu obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt I C 280/13

UZASADNIENIE

W pozwie przeciwko K. S. złożonym w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie 11 lutego 2013r. H. S. wnosiła o „odzyskanie dóbr materialnych zatrzymanych przez K. S. i E. W.” i odszkodowanie 100.000zł za poniesione szkody moralne i uszczerbek na zdrowiu (pozew z uzasadnieniem k. 2-2v).

Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie postanowieniem z 18 lutego 2013r. przekazał sprawę według właściwości rzeczowej do Sądu Okręgowego w Lublinie (postanowienie k. 7).

W piśmie z 25 marca 2013r. powódka sprecyzowała, że żądanie zapłaty dotyczy drzwi wejściowych 970zł, drzwi łazienkowych 1.300zł, drzwi pokojowych 970zł i dwu sztuk drzwi po 450zł (w tym koszt osadzenia drzwi przez stolarza 150złx2 plus wartość drzwi przywiezionych z B.), zamontowania nowych gniazd elektrycznych, haków na półki 200zł, szafy w przedpokoju 1.300zł, stołu na 12 osób 1.500zł, dywanu 2x3 990zł (w tym 50zł za dowóz), mebli z I. 2.000zł, szafki i komody 500zł, kosztów usług hydraulicznych plus koszty baterii łazienkowej i wodomierzy 600zł, tryptyku ikony 1.500zł, książek i nut 2.000zł, zniszczenia kuchni gazowo-elektrycznej 1.300zł. Nadto poniosła koszty transportu i rozładunku mebli 1.500zł plus 500zł za wywiezienie starej wersalki 100zł (pismo k. 17).

Pozwana nie uznała powództwa i wnosiła o jego oddalenie (odpowiedź na pozew k. 48).

Na rozprawie 1 października 2013r. powódka żądała zasądzenia odszkodowania w kwocie 100.000zł za poniesione straty wynikające z wyrzucenia jej z mieszkania przy ul. (...) (protokół rozprawy k. 84v).

W piśmie z 15 października 2013r. (pismo k. 113-114) pełnomocnik powódki ustanowiony z urzędu precyzował, że żądanie pozwu obejmuje:

1. zasądzenie odszkodowania w kwocie 18.180zł za szkodę wyrządzoną powódce w postaci strat materialnych, obejmujących zatrzymanie przez K. S. dóbr materialnych powódki, zniszczenia rzeczy ruchomych i kosztów związanych z remontem mieszkania, szczegółowo wymienionych w piśmie powódki z 25 marca 2013r.,

2. zasądzenie odszkodowania w kwocie 100.000zł za szkody moralne i uszczerbek na zdrowiu powódki w związku z bezprawnym wyrzuceniem jej z mieszkania przy ul (...) w L.,

3. zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów procesu według norm przepisanych.

Na rozprawie 17 grudnia 2013r. pełnomocnik powódki sprecyzował, że żądana kwota 100.000zł stanowi zadośćuczynienie, a nie odszkodowanie (protokół rozprawy k. 138v).

Sąd ustalił co następuje:

H. Ł. (przed zmianą nazwiska S.) jest córką K. S. (decyzja o zmianie nazwiska k. 89). Pozwana ma dwie córki bliźniaczki H. Ł. i M. G..

Powódka wiosną 2010r. powiedziała matce, że planuje zakup mieszkania w L. i sprzedaż mieszkania w B.. Jej mąż wyprowadził się zabierając córkę. Powódka pozostała z synem B.. Rodzina w L. jej współczuła, ponieważ rozpadło się jej małżeństwo.

Kilka lat wcześniej nie kontaktowała się z matką, nie przyjeżdżała do L.. Wiosną 2010r. przyjechała do matki. Prosiła, by mogła u niej zamieszkać do czasu, gdy kupi mieszkanie w L..

W czerwcu 2010r. powódka wprowadziła się do mieszkania pozwanej przy ul. (...) w L..

Powódka poprosiła matkę o zameldowanie. Twierdziła, że jest jej to potrzebne do podjęcia pracy. W lipcu 2010r. pozwana zameldowała córkę w swoim mieszkaniu.

Powódka przywiozła swoje meble do L.. Część umieściła w mieszkaniu matki, a część która się nie zmieściła na klatce schodowej. Potem zaczęła usuwać meble matki i wstawiać swoje. Kuchnię gazową pozwanej, jeszcze na gwarancji, oddała robotnikom za 100zł. Z dużego pokoju wyrzuciła stół i wstawiła swój. Wyrzuciła dywan, telewizor i część regału. Kupiła nowy dywan 2x3 za 946,96zł, za który matka, zwróciła jej pieniądze (zeznanie świadka R. W. k. 167v-169, zeznanie pozwanej k. 85v i 171).

Z mniejszego pokoju wyrzuciła wersalkę, biurko i dywan. Wstawiła tam swoje meble. Kupiła dywan 160x230 za 499zł.

Wymieniła meble kuchenne, drzwi pokojowe 2 sztuki (do łazienki i pokoju), drzwi wejściowe, szafę wnękową w przedpokoju, baterie kuchenną i łazienkową. Za baterię łazienkową zapłaciła 210zł i za kuchenną 105zł Opłaciła hydraulika, który zakładał wodomierz (wodomierz za 50zł, dodatki za 8,50zł i 15,99zł).

Za montaż drzwi wejściowych zapłaciła 1.090zł, za montaż drzwi wewnętrznych 700zł i 990zł. Za drzwi łazienkowe pozwana zwróciła córce pieniądze (zeznanie pozwanej k. 85 i 171).

Nowa szafa wnękowa kosztowała 1.193zł (dowody zakupu w sprawie 4 Ds 1991/11 Prokuratury Rejonowej Lublin-P. w L.).

Mieszkanie pozwanej remontowane było jesienią 2009r. Meble były w dobrym stanie, do użytku. Baterie łazienkową i kuchenną pozwana kupiła w 2005r., wymagały jedynie wymiany uszczelek (zeznania R. W. k. 167v-169, M. G. k. 169, Z. G. k. 170).

Pozwana nie zgadzała się na zmiany wprowadzane przez powódkę. Mimo tego zwróciła córce pieniądze za drzwi do łazienki i dywan do pokoju (zeznania świadków R. W. k. 167v-169, M. G. k. 169, Z. G. k. 170, zeznania pozwanej k. 85v i 171).

W listopadzie 2010r. wprowadził się do mieszkania pozwanej również 27 letni syn powódki B.. Mieszkali u pozwanej do połowy lipca 2011r.

Powódka nie płaciła za mieszkanie, opłaty uiszczała pozwana K. S. opłacała zużycie wody zimnej, energii elektrycznej i gazu (zestawienie k.82, rozliczenia kosztów k. 144-145, potwierdzenia wpłat k. 146-147).

Mieszkanie stanowi własność pozwanej. K. S. została przyjęta poczet członków (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w L. uchwałą z 9 maja 1964r. wraz z mężem Z. S.. Nabyli na mocy przydziału z 15 sierpnia 1965r. spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...). Rodzice powódki rozwiedli się w 1968r. Ojciec powódki zmarł w 1995r.

Na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w Lublinie w sprawie RVI Ns 1876/78 o podziale majątku wspólnego pozwana nabyła spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu. 1 stycznia 1990r. zostało ono przekształcone z lokatorskiego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu (zaświadczenie k. 98, przydział k. 99, postanowienie k. 100, przydział k. 101). 28 września 2010r. (...) Spółdzielnia Mieszkaniowa w L. ustanowiła odrębną własność lokalu mieszkalnego nr (...) o powierzchni użytkowej 47,60 metra kwadratowego i przeniosła prawa do lokalu wraz z prawami przynależnymi na rzecz K. S. (wypis aktu notarialnego k. 93-95).

Powódka znęcała się nad matką. Nie pozwalała matce swobodnie korzystać z mieszkania, wzywana była policja. Córka zarzucała pozwanej, że ukradła mieszkanie, pozbawiła ją spadku po ojcu. Były wszczynane postępowania karne przeciwko H. S.. Pozwana otrzymała tzw. niebieską kartę. W sprawie IX K 1128/11 wyrokiem Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z 6 grudnia 2011r. uznano H. S. za winną tego, że w okresie od 1 lipca 2010r. do 6 stycznia 2011r. w L., znęcała się nad swoją matką K. S. w ten sposób, że wszczynała awantury domowe, podczas których wyzywała matkę słowami wulgarnymi, a także utrudniała korzystanie z mieszkania, poniżała z uwagi na jej wiek i stan zdrowia, wywoływała poczucie strachu i konieczność podporządkowania, t.j. za czyn z art. 207§ 1 kk. Powódka została skazana na karę roku pozbawienia wolności z zawieszeniem jej wykonania na okres próby 4 lat i zobowiązana do opuszczenia lokalu przy ul (...) w L. w terminie miesiąca od daty uprawomocnienia się wyroku (odpis wyroku k. 106).

Powódka pobiera okresową rentę z ZUS z tytułu niezdolności do pracy (zaświadczenie k. 21). Cierpi na schizofrenię paranoidalną. Nie jest niezdolna do samodzielnej egzystencji (orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z 8 lutego 2013r. k. 6). 29 listopada 2011r. nałożono na H. S. mandat karny za czyn z art. 119§ 1 kw. Po ustaleniu, że H. S. jest osobą chorą psychicznie, ma zburzenia urojeniowe i w chwili czynu miała zniesioną zdolność do rozumienia jego znaczenia oraz pokierowania swoim postępowaniem Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie uchylił prawomocny mandat karny (postanowienie k. 30).

H. S. wystąpiła z pozwem przeciwko K. S. i (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w L. w sprawie I C 1074/11 Sądu Okręgowego Lublinie o unieważnienie czynności prawnej. Powództwo zostało oddalone i apelacja powódki również (odpis wyroku k. 96 i 97).

K. S. wystąpiła z pozwem o eksmisję powódki z mieszkania. W sprawie II C 634/11 wyrokiem z 9 lutego 2012r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie orzekł eksmisję powódki z mieszkania pozwanej (postanowienie k. 102, wyrok k. 103).

W lipca 2011r. rzeczy powódki zostały spakowane przez matkę przy pomocy M. G. oraz Z. G. i przekazane jej 15 lipca 2011r. (lista rzeczy przekazanych k. 49-51).

Powódka nie została wpuszczona do mieszkania. K. S. wstawiła nowe drzwi wejściowe (bezsporne).

H. Ł. aktualnie mieszka na stancji, jej syn również, ale nie z matką.

Rzeczy osobiste i meble powódki, w uzgodnieniu z nią, miały być wystawione na korytarz we wskazanym przez nią terminie nie dłuższym niż dwa tygodnie (zeznania świadków R. W., M. G., Z. G.).

18 lipca 2011r. część rzeczy powódki zostało spakowanych przez K. S. w obecności M. G. i E. W.. Powódka odebrała je 12 sierpnia 2011r. (listy rzeczy k. 52-62).

Część rzeczy pozwana spakowała 19 lipca 2011r. w obecności R. W. i E. W. (listy rzeczy k. 63-71). Te rzeczy powódka odebrała również 12 sierpnia 2011r.

Kolejne rzeczy i dokumenty pozwana pakowała 22 lipca 2011r. w obecności R. W. i Z. G. (listy rzeczy k. 72-80).

Powódka nie odebrała rzeczy wystawionych na korytarz (oświadczenia k. 80)

26 lipca 2011r. powódka odebrała pięć grafik (pokwitowanie k. 81). 12 sierpnia 2011r. powódka dodatkowo odebrała wyposażenie mieszkania, książki i nuty (potwierdzenie k. 83).

Powódka zabrała m.inn. meble kuchenne, kuchnię gazową, drzwi zewnętrzne, tapczan , stół, 4 krzesła, stolik, szafkę, dwie komody, regał drewniany, szafkę łazienkową, półki wiszące, książki i nuty (pokwitowanie k. 83).

Powiedziała by pozostałe rzeczy, stanowiące jej własność, złożyć w pralni bloku (zeznania świadków i pozwanej).

Pozostaje tam stół, jedna szafka i szafka z I.. Miała odebrać te rzeczy za tydzień, ale nie odebrała. W pralni pozostały też książki i nuty powódki. Powódka nie chce odebrać tych rzeczy, żąda od pozwanej zapłaty.

W mieszkaniu pozwanej pozostały szafa wbudowana w przedpokoju, drzwi wewnętrzne, baterie łazienkowa i kuchenna. Ich wymianę sfinansowała powódka, wyrzucając uprzednio rzeczy matki.

18 lipca 2011r. powódka złożyła zawiadomienie w Prokuraturze Rejonowej Lublin-Południe w Lublinie o przekroczeniu uprawnień przez funkcjonariuszy policji przy usunięciu jej z mieszkania przy ul. (...) w L.. Złożyła tam dowody zakupu wyposażenia mieszkania. Odmówiono wszczęcia śledztwa –sygn. akt 4 Ds. 1991/11.

Pozwana po opuszczeniu mieszkania przez córkę wstawiła nowe drzwi wejściowe za 1.100zł. Drzwi zakupione przez powódkę zostały jej zwrócone (faktura k. 141, zeznanie świadka R. W. k. 167v-169). Kupiła również za 1.700zł szafki kuchenne i telewizor za 1.199zł (umowa sprzedaży k. 142, dowód zakupu k. 143).

Decyzją z 31 grudnia 2012r. Prezydenta Miasta L. orzeczono o wymeldowaniu H. S. z pobytu stałego z lokalu przy ul. (...) w L. wobec niezamieszkiwania pod wskazanym adresem (decyzja k. 104). 30 stycznia 2013r. Wojewoda L. utrzymał w mocy decyzję zaskarżoną przez H. S. (decyzja k. 4 i 105).

Stan faktyczny został ustalony w oparciu o powołane wyżej dowody.

Dowody z dokumentów Sąd obdarzył wiarą, ponieważ nie budziły wątpliwości Sądu i nie były kwestionowane przez strony.

Zeznania powódki zasługiwały na wiarę jedynie w zakresie w jakim Sąd poczynił na ich podstawie ustalenia faktyczne. Nie były wiarygodne w części w jakiej powódka zeznawała, że mieszkanie matki wymagało remontu i że przemeblowania dokonała za zgodą matki.

Sąd obdarzył wiarą zeznania pozwanej, ponieważ były logiczne i znajdowały potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Sąd obdarzył wiarą zeznania świadków. Były zgodne, logiczne i znajdowały potwierdzenie w dowodach z dokumentów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie i w całości podlega oddaleniu.

Odnośnie żądania zadośćuczynienia w kwocie 100.000zł powódka w żaden sposób nie wykazała, by zachowania bądź zaniechania matki spowodowały u niej krzywdę podlegająca rekompensacie.

Zgodnie z treścią art. 415 kc, kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej są:

1) zaistnienie szkody,

2) wystąpienie czynu niedozwolonego,

3) związek przyczynowy między czynem niedozwolonym a szkodą w tej postaci, że szkoda jest jego zwykłym następstwem.

Ciężar dowodu co do wszystkich tych okoliczności obciąża co do zasady poszkodowanego.

Cytowany artykuł normuje podstawową zasadę odpowiedzialności opartej na winie sprawcy szkody. Za szkodę odpowiada osoba, której zawinione zachowanie jest źródłem powstania szkody. Czyn sprawcy pociągający za sobą odpowiedzialność cywilną musi wykazywać pewne cechy (znamiona) odnoszące się do strony przedmiotowej i podmiotowej. Chodzi o znamiona niewłaściwości postępowania od strony przedmiotowej, co określa się mianem bezprawności czynu i od strony podmiotowej, co określa się jako winę w znaczeniu subiektywnym.

Bezprawność ujmowana jest tradycyjnie jako sprzeczność z obowiązującym porządkiem prawnym, czyli nakazami i zakazami wynikającymi z norm prawnych oraz z norm moralnych i obyczajowych, określanych mianem zasad współżycia społecznego. Bezprawność jest kategorią obiektywną. Natomiast wina jest pojęciem odnoszącym się do sfery zjawisk psychicznych sprawcy. Przez winę rozumie się naganną decyzję człowieka, odnoszącą się do podjętego przez niego bezprawnego czynu. Sprawcy bezprawnego czynu stawia się więc zarzut, że jego decyzja była naganna w konkretnej sytuacji.

Pomiędzy zawinionym działaniem sprawcy a szkodą musi zachodzić adekwatny związek przyczynowo – skutkowy. Zgodnie z teorią adekwatnej przyczynowości (art. 361 § 1 kc) obowiązek naprawienia szkody obejmuje normalne następstwa zdarzenia, które szkodę wywołało.

Za normalne następstwo danego zdarzenia uważa się taki skutek, który zazwyczaj, w zwykłym porządku rzeczy jest konsekwencją tego zdarzenia. W sytuacjach granicznych rozstrzygające znaczenie będzie mieć sędziowskie poczucie prawne (wyrok SN z 10 kwietnia 2008roku, sygn. akt IV CSK 5/08, LEX 371827).

W wyroku z 11 września 2003roku (sygn. akt III CKN 473/01, MoP 2006r., Nr 17, s. 947) Sąd Najwyższy zdefiniował normalne następstwo zdarzenia jako skutek, który zazwyczaj i w zwykłym porządku rzeczy jest konsekwencją tego zdarzenia, czyli zdarzenie to ogólnie sprzyja jego wystąpieniu. Natomiast w uzasadnieniu wyroku z 9 lutego 2001 roku (sygn. akt III CKN 578/00, OSNC 2001, Nr 7-8, poz. 120), Sąd Najwyższy zdefiniował normalne następstwa jako obiektywnie normalne, typowe, przeciętne, oczekiwane w zwykłej kolejności rzeczy.

Pozwana nie wykazała by doznała uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia na skutek działania pozwanej – usunięcia jej z mieszkania (art. 444 kc – szkoda na osobie), a to daje podstawy o odpowiedzialność na zasadzie art. 445 kc. Wymuszając opuszczenie mieszkania przez córkę nie spowodowała u niej uszczerbku, który podlegałby rekompensacie. Nadto powódka znęcała się nad matką i takie zachowanie nie może podlegać ochronie. W następstwie do opuszczenia lokalu zobowiązana została w wyroku karnym za znęcanie się nad matką i później w sprawie o eksmisję. Pozwana nie doznała szkody moralnej ani uszczerbku na zdrowiu.

Pozwana nie naruszyła dóbr osobistych powódki, co mogłoby stanowić podstawę do zasądzenia zadośćuczynienia na zasadzie art. 23 i 24 kc.

Odnośnie odszkodowania za zniszczenie i zatrzymanie rzeczy, koszt remontu i wymiany wyposażenia mieszkania Sąd miał na uwadze, że pozwana jako właściciel mieszkania winna nim swobodnie dysponować. Nie wyrażała zgody na przemeblowanie i remonty prowadzone przez córkę. Mieszkanie było odnowione jesienią 2009r. i mając na uwadze przywiązanie osób starszych do swych przedmiotów, trudno uznać za wiarygodne zeznania powódki, że zmiany w mieszkaniu uzgadniała z matką, zwłaszcza w kontekście prawomocnego skazania powódki za znęcanie nad matką w tym okresie

Rzeczy powódki, których nie odebrała mimo zobowiązania, zostały zabezpieczone w pralni bloku. Powódka mogła i może je odebrać. Nie ma żadnych dowodów by pozwana przywłaszczyła bądź zniszczyła rzeczy powódki (drzwi wejściowe, dywan, stół, meble z I., szafka, komoda, książki, nuty, tryptyk, kuchnia gazowo-elektryczna, pieniądze –wykaz w piśmie k. 17-17v).

Powódka nie wykazała by pozwana ponosiła odpowiedzialność na zasadzie art. 415 kc z tytułu czynu niedozwolonego.

Uregulowanie rozliczeń z tytułu nakładów wchodzi w zakres szeroko rozumianej ochrony własności. Co do zasady właściciel obowiązany jest zwrócić nakłady konieczne. Powódka nie wykazała by poniesione przez nią nakłady na mieszkanie były konieczne. Nadto zwrotu takich nakładów mogłaby się domagać o ile pozwana wzbogaciłaby się jej kosztem. Zwrotu innych nakładów może żądać jedynie wtedy, gdy zwiększają wartość rzeczy w chwili jej wydania. Powódka nie wykazała, że przeprowadzony przez nią remont zwiększył wartość mieszkania i wyposażenia. Nadto naraziła pozwaną na koszty wymiany drzwi wejściowych, konieczność zakupienia umeblowania w miejsce tego, które zostało wyrzucone przez powódkę. Pozostały w mieszkaniu zapłacone przez powódkę szafa wnękowa, drzwi wewnętrzne, dwie baterie łazienkowa i kuchenna. Powódka nie może skutecznie domagać zwrotu wydatków poniesionych na ich zakup. Bezprawnie usunęła rzeczy pozwanej, zastępując je zakupionymi przez siebie. Posiadacz w złej wierze może żądać jedynie zwrotu nakładów koniecznych i to tylko o tyle, o ile właściciel wzbogaciłby się jego kosztem – art. 226 § 2 kc, a więc gdyby rzecz stała się na skutek nakładów więcej warta, aniżeli przed ich dokonaniem. Okoliczności tej nie wykazano.

Zasądzenie jakichkolwiek kwot z tego tytułu byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Zmian w mieszkaniu matki powódka dokonała na własne ryzyko, bez zgody matki. Nadto mieszkała z synem w mieszkaniu matki prawie przez rok czasu bez ponoszenia opłat (zestawienie k. 82). Znęcała się nad matką, m.inn. utrudniając jej korzystanie z mieszkania.

Rozstrzygniecie o kosztach postępowania uzasadnia treść art. 98 kpc. Strona przegrywająca proces (powódka) powinien zwrócić stronie wygrywającej (pozwanej) koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Pozwana reprezentowana była rzez pełnomocnika i przysługuje jej zwrot kosztów procesu stanowiących wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 3.600zł na zasadzie § 6 punkt 6) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz.U. z 2013r. poz. 490) i 17zł opłaty od pełnomocnictwa. Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania art. 102 kpc. Wnosząc pozew powódka winna liczyć się z obowiązkiem zwrotu kosztów stronie przeciwnej.

Powódka zwolniona była w całości od opłaty od pozwu. Nieuiszczoną opłatą obciążono Skarb Państwa na zasadzie art. 113 ustawy z 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2010r., Nr. 90, poz. 594 tekst jedn ze zm.).

Koszty pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu przyznane zostały na zasadzie § 19 i 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu – t.j. Dz.U. z 2013r., poz. 461).

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji.