Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 13 listopada 2013 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący - Sędzia S.A. Alicja Bochenek

Sędziowie: S.A. Robert Kirejew (spr.)

S.S.O. (del.) Piotr Filipiak

Protokolant Oktawian Mikołajczyk

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Dariusza Wiory

po rozpoznaniu w sprawie przeciwko P. B.

oskarżonemu o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. i inne

zażalenia wniesionego przez obrońcę oskarżonego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Gliwicach

z dnia 21 października 2013 roku, sygn. akt IV K 108/13

w przedmiocie dalszego określenia czasu trwania tymczasowego aresztowania

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

postanawia

utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 21 października 2013 roku Sąd Okręgowy w Gliwicach przedłużył do dnia 30 stycznia 2014 roku stosowanie środka zapobiegawczego
w postaci tymczasowego aresztowania, zastosowanego wobec oskarżonego P. B., postanowieniem Sądu Rejonowego w Z.z dnia 8 marca 2013 roku, sygn. akt (...).

Powyższe orzeczenie zaskarżył obrońca oskarżonego zarzucając obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a to art.:

–

259 § 1 pkt 1 k.p.k. polegającą na błędnym uznaniu, iż nie zachodzą szczególne względy do odstąpienia od stosowania tymczasowego aresztowania wobec oskarżonego;

–

251 § 2 k.p.k. poprzez nieoznaczenie w postanowieniu o zastosowaniu tymczasowego aresztowania czasu jego trwania.

Powołując się na powyższe skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia, ewentualnie o jego zmianę poprzez zastosowanie wobec oskarżonego P. B. środka zapobiegawczego w postaci dozoru Policji i zakazu opuszczania kraju.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Zażalenie obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie podkreślić należy, iż funkcją środka zapobiegawczego jest zabezpieczenie prawidłowego toku całego procesu karnego, a więc nie tylko postępowania dowodowego, ale też kolejnych jego etapów – łącznie z przystąpieniem do wykonania kary, o czym świadczy treść przepisu art. 249 § 4 k.p.k.

W ocenie sądu odwoławczego, na obecnym etapie postępowania, po wydaniu przez sąd I instancji nieprawomocnego wyroku, w dalszym ciągu zachodzi konieczność stosowania wobec oskarżonego P. B. najsurowszego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania w oparciu o przesłanki
z art. 249 § 4 k.p.k. i art. 258 § 2 k.p.k.

Sprawstwo oskarżonego w zakresie zarzucanych mu czynów zostało stwierdzone treścią nieprawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 23 września 2013 roku, w sprawie o sygn. akt. IV K 108/13.

Ponadto wskazać należy, iż wymienionym wyrokiem Sąd Okręgowy
w Gliwicach wymierzył P. B.karę łączną 3 lat pozbawienia wolności, a zatem została spełniona przesłanka szczególna dalszego stosowania tego środka zapobiegawczego wymieniona w art. 258 § 2 k.p.k. Orzeczona wobec oskarżonego kara uzasadnia potrzebę przedłużenia okresu tymczasowego aresztowania, albowiem perspektywa odbycia surowej kary skutkuje uzasadnioną obawą, że oskarżony mógłby zakłócać w tej chwili prawidłowy tok postępowania odwoławczego np. poprzez ucieczkę bądź też ukrywanie się przed wymiarem sprawiedliwości.

Nie sposób zgodzić się z zarzutami obrońcy naruszenia przez sąd pierwszej instancji przepisów art. 251 § 2 k.p.k. oraz art. 259 § 1 pkt 1 k.p.k.

Odnosząc się do zarzutu pierwszego uchybienia, wskazać należy, iż przepis
art. 251 § 2 k.p.k. nie nakłada na sąd obowiązku określenia czasu trwania tymczasowego aresztowania w postanowieniu o kolejnym przedłużeniu tymczasowego aresztowania, które jest kontynuacją postanowienia o jego zastosowaniu. W zdaniu drugim przepisu art. 251 § 2 k.p.k. mowa jest bowiem jedynie o określeniu terminu, nie natomiast o czasie trwania tymczasowego aresztowania, co daje podstawę do wnioskowania, iż określenie czasu trwania tymczasowego aresztowania jest obowiązkiem sądu orzekającego o jego zastosowaniu po raz pierwszy, co wynika ze zdania pierwszego art. 251 § 2 k.p.k. W tej sytuacji zarzut obrońcy naruszenia wskazanego wyżej przepisu okazał się chybiony.

Podobnie też na uwzględnienie nie zasługiwał zarzut naruszenia art. 259 § 1 pkt 1 k.p.k. Skarżący poza słownymi twierdzeniami nie przedstawił żadnych dowodów mogących świadczyć o zagrożeniu życia lub zdrowia oskarżonego, a poza tym wskazać należy, iż P. B. przebywa w Zakładzie Karnym w W., gdzie ma w razie potrzeby zagwarantowaną pomoc medyczną, a nadto jak wynika
z treści wyroku z dnia 23 września 2013 roku, Sąd Okręgowy w Gliwicach wymierzając mu karę pozbawienia wolności określił, iż winna ona być wykonywana
w zakładzie karnym, w którym stosuje się szczególne środki lecznicze, o których stanowi przepis art. 95 § 1 k.k.

Reasumując, stwierdzić należy, iż Sąd Okręgowy w Gliwicach w sposób prawidłowy ustalił, iż dalsze przedłużenie wobec oskarżonego P. B. tymczasowego aresztowania uzasadnione jest potrzebą zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania odwoławczego i właśnie taka procesowa konieczność stoi
u podstaw wydanego rozstrzygnięcia.

Z uwagi na powyższe, orzeczono jak w części dyspozytywnej postanowienia.

ZARZĄDZENIE

- o treści postanowienia zawiadomić

oskarżonego i jego obrońcę.

Katowice, dnia 13 listopada 2013 roku.