Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Józef Ciurko

Sędziowie: SA – Ewa Plawgo

SO /del./ – Dorota Tyrała (spr.)

Protokolant: st. sekr. sąd. – Anna Grajber

przy udziale prokuratora Roberta Makowskiego

po rozpoznaniu w dniu 9 lutego 2015 r.

sprawy:

1)  W. Ć. oskarżonego z art. 280§1k.k., art. 252§1 k.k. w zw. z art. 4§1 k.k., art. 291§1 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k., art. 252§1 k.k. w zb. z art. 189§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.

2)  K. B. oskarżonego z art. 280§1 k.k. (x2), art. 252§1 k.k. w zb. z art. 189§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.

3)  R. B. oskarżonego z art.280§1 k.k. (x2), art. 252§1 k.k. w zb. z art. 189§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych i prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 29 kwietnia 2014 r., sygn. akt XVIII K 120/11

I.  uchyla zaskarżony wyrok:

- w stosunku do oskarżonego W. Ć.

a) co do rozstrzygnięcia z pkt V wyroku odnośnie czynu zarzuconego temu oskarżonemu w pkt 2 aktu oskarżenia

b) co do rozstrzygnięcia z pkt VI wyroku,

- w stosunku do oskarżonego K. B. co do rozstrzygnięcia z pkt X wyroku,

- w stosunku do oskarżonego R. B. co do rozstrzygnięcia z pkt XV wyroku odnośnie czynu zarzuconego temu oskarżonemu w pkt 13 aktu oskarżenia

i sprawę w tym zakresie przekazuje Sądowi Okręgowemu w Warszawie celem ponownego rozpoznania;

II.  zmienia zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego W. Ć. w ten sposób, że w opisie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I wyroku określenie „skuł mu ręce i nogi jednorazowymi plastikowymi kajdankami’ zastępuje określeniem „związał mu ręce i nogi przy użyciu nieustalonego przedmiotu”;

III.  zmienia zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego K. B. w ten sposób, że:

1)  uchyla orzeczenia o karze łącznej pozbawienia wolności oraz karze łącznej grzywny z pkt IX wyroku;

2)  w opisie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt VII wyroku określenie „skuł mu ręce i nogi jednorazowymi plastikowymi kajdankami’ zastępuje określeniem „związał mu ręce i nogi przy użyciu nieustalonego przedmiotu”;

3)  w opisie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt VIII wyroku określenie „skuł mu ręce i nogi jednorazowymi plastikowymi kajdankami’ zastępuje określeniem „związał mu ręce i nogi plastikową opaską zaciskową”;

4)  jako podstawę prawną skazania za czyn przypisany w pkt VIII wyroku przyjmuje art. 13§1 k.k. w zw. z art. 280§1 k.k. i za to na podstawie art.14§1 k.k. w zw. z art. 280§1 k.k. i art. 33§2 k.k. wymierza oskarżonemu karę 3 (trzech) lat i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 150 (stu pięćdziesięciu stawek dziennych) przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

IV.  zmienia zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego R. B. w ten sposób, że:

1)  uchyla orzeczenia o karze łącznej pozbawienia wolności oraz karze łącznej grzywny z pkt XIII wyroku;

2)  w opisie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt XI wyroku określenie „skuł ręce i nogi jednorazowymi plastikowymi kajdankami’ zastępuje określeniem „związał ręce i nogi przy użyciu nieustalonego przedmiotu”;

3)  w opisie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt XII wyroku określenie „skuł ręce i nogi jednorazowymi plastikowymi kajdankami’ zastępuje określeniem „związał ręce i nogi plastikową opaską zaciskową”;

4)  jako podstawę prawną skazania za czyn przypisany w pkt XII wyroku przyjmuje art. 13§1 k.k. w zw. z art. 280§1 k.k. i za to na podstawie art.14§1 k.k. w zw. z art. 280§1 k.k. i art. 33§2 k.k. wymierza oskarżonemu karę 3 (trzech) lat i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 150 (stu pięćdziesięciu stawek dziennych) przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

V.  utrzymuje w mocy wyrok w pozostałej zaskarżonej części wobec oskarżonych W. Ć., K. B. oraz R. B.;

VI.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 §1 i 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego K. B. karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 5 (pięciu) lat i 8 (ośmiu) miesięcy i karę łączną grzywny w wymiarze 200 (dwustu ) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

VII.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego R. B. karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 5 (pięciu) lat i 8 (ośmiu) miesięcy i karę łączną grzywny w wymiarze 200 (dwustu ) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

VIII.  na podstawie art. 63§1 k.k. na poczet wymierzonej kary łącznej pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu R. B. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 04.04.2013 r. do dnia 13.02.2015 r. przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równy jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

IX.  zwalnia oskarżonych K. B. oraz R. B. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za obie instancje, zaś oskarżonego W. Ć. od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w częściach na nich przypadających i określa, że wchodzące w ich skład wydatki ponosi Skarb Państwa;

X.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. U., adw. Z. S. oraz adw. M. Ł. kwoty po 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych – w tym 23% VAT od tej kwoty - tytułem wynagrodzenia za obronę odpowiednio: oskarżonego R. B., oskarżonego W. Ć. i oskarżonego K. B. pełnioną z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

W. Ć. został oskarżony o to, że:

1)  w nocy z 3 na 4 września 2001 r. w miejscowości P. P. powiat O. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi mężczyznami dokonał rozboju na osobie A. B. (1) w ten sposób, ze używając wobec niego przemocy wyciągnął go z kabiny zaparkowanego na parkingu ciągnika siodłowego marki S. o nr rej. (...), po czym przetrzymując go rękoma wyprowadził go do pobliskiego lasu, zakleił mu usta i oczy taśmą samoprzylepną, a następnie skuł mu ręce i nogi kajdankami, uderzył w twarz i wywiózł go z miejsca dokonania rozboju po czym zmusił go do wypicia podanego mu alkoholu i pozostawił go w lesie w okolicy miejscowości B., po czym zabrał w celu przywłaszczenia ciągnik siodłowy marki S. o nr rej. (...) wraz z naczepą model chłodnia o nr rej. (...) o wartości 110 000 złotych na szkodę firmy (...) Transport Kolejowy i Zagraniczny D.J. i J. W. z siedzibą w S. wraz z ładunkiem w postaci 30 palet margaryny (...) pakowanej w pudełkach po 250 i 400 gramów z napisami w języku litewskim, łotewskim i estońskim o łącznej wartości około 15 000 marek niemieckich stanowiących równowartość około 30 000 złotych na szkodę firmy (...) sp. z o.o. oraz pieniędzy w kwocie 100 złotych polskich na szkodę A. B. (1),

tj. o czyn z art. 280§1 k.k.

2)  w dniu 20 września 2001 r. w miejscowości F. w powiecie (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi mężczyznami i prawomocnie skazanym za ten czyn S. M. (1) pozbawił wolności T. D. N. w celu zmuszenia go groźbą zamachu na jego życie i zdrowie do rozporządzenia mieniem w kwocie stanowiącej równowartość co najmniej 200 000 dolarów USA w zamian za jego uwolnienie i przetrzymywał go w charakterze zakładnika w okresie od dnia 20 do 24 września 2001 roku w miejscowości G. w powiecie (...) przy czym pozbawienie wolności łączyło się ze szczególnym udręczeniem pokrzywdzonego,

tj. o czyn z art. 252§1 k.k. w zb. z art. 189§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.

3)  w tym samym miejscu i czasie jak w punkcie 2 działając wspólnie i w porozumieniu z R. B. i A. W. (1) dokonał rozboju na osobie L. H. N. w ten sposób, że po uprzednim użyciu przemocy na osobie pokrzywdzonej poprzez skucie jej rąk kajdankami, uderzenie w głowę i wepchnięcie do innego samochodu, założenie na głowę kurtki, wywiózł ją z miejsca dokonania rozboju i pozostawił w lesie w okolicach Falent, po czym zabrał w celu przywłaszczenia torebkę z zawartością telefonu marki N. model 8850, pieniędzy w kwocie 3200 złotych, dokumentów i karty kredytowej V. C. na szkodę L. H. N.,

tj. o czyn z art. 280§1 k.k.

4)  w dniu 5 lutego 2002 roku w G. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi mężczyznami pozbawił wolności K. G. w celu zmuszenia go groźbą zamachu na jego życie i zdrowie do rozporządzenia mieniem w kwocie stanowiącej równowartość co najmniej 80 000 złotych w zamian za jego uwolnienie przy czym pozbawienie wolności łączyło się ze szczególnym udręczeniem pokrzywdzonego,

tj. o czyn z art. 252§1 k.k. w zb. z art. 189§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.

5)  w dniu 8 lutego 2002 roku w miejscowości T. gmina T. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi mężczyznami udzielił pomocy do ukrycia samochodu marki M. (...), nr rej. (...) o wartości około 20 000 złotych pochodzącego z kradzieży,

tj. o czyn z art. 291§1 k.k.

6)  w dniu 8 lutego 2002 roku w miejscowości T. gmina T. na parkingu przy stacji kontroli pojazdów działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi mężczyznami, dokonał rozboju na osobie M. K. (1) w ten sposób, że używając wobec niego przemocy polegającej na popchnięciu go w plecy, przewróceniu na ziemię i przytrzymanie go za ręce i skrępowanie mu rąk taśmą samoprzylepną, wciągnął go do samochodu marki M. (...) nr rej. (...), którym się poruszali, w którym zasłonił mu oczy taśmą samoprzylepną po czym wywiózł go z miejsca dokonania rozboju i pozostawił go w lesie w okolicach miejscowości K., po czym zabrał w celu przywłaszczenia samochód ciężarowy marki (...) model (...) o nr rej. (...) i telefon komórkowy model N. o nieustalonej wartości na szkodę (...) Przedsiębiorstwa (...) z siedzibą w W. wraz z ładunkiem w postaci sprzętu elektronicznego marki (...) o łącznej wartości około 303 469,99 złotych brutto na szkodę firmy ‘P.” oraz dowód osobisty i prawo jazdy na szkodę M. K. (1),

tj. o czyn z art. 280§1 k.k.

7)  w bliżej nieustalonym dniu latem 2001 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami pozbawił wolności P. C. w celu zmuszenia H. C. groźbą zamachu na życie i zdrowie do rozporządzenia mieniem w kwocie około 10 000 złotych w zamian za uwolnienie P. C.,

tj. o czyn z art. 189§1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.

8)  w dniu 1 marca 2002 roku w miejscowości B., działając wspólni i w porozumieniu z A. W. (1), M. K. (2), T. M., A. M., D. W., R. S., P. K. pomógł do ukrycia sprzętu RTV firmy (...) w postaci telewizorów, zestawów kina domowego, magnetowidów, słuchawek, radioodbiorników, radiomagnetofonów o wartości nie mniejszej niż 188.880 USD stanowiącej równowartość 780.000 złotych, skradzionych w wyniku rozboju dokonanego na osobie N. T. w dniu 1 marca 2002 roku w miejscowości L., gm. S. pow. M. na szkodę B. E. Firma (...),

tj. o czyn z art. 291§1 k.k w zw. z art. 294§1 k.k.

K. B. został oskarżony o to, że:

9)  w nocy z 3 na 4 września 2001 r. w miejscowości P. P. powiat O. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi mężczyznami dokonał rozboju na osobie A. B. (1) w ten sposób, że używając wobec niego przemocy wyciągnął go z kabiny zaparkowanego na parkingu ciągnika siodłowego marki S. o nr rej. (...), po czym przetrzymując go rękoma wyprowadził go do pobliskiego lasu, zakleił mu usta i oczy taśmą samoprzylepną, a następnie skuł mu ręce i nogi kajdankami, uderzył w twarz i wywiózł go z miejsca dokonania rozboju po czym zmusił go do wypicia podanego mu alkoholu i pozostawił go w lesie w okolicy miejscowości B., po czym zabrał w celu przywłaszczenia ciągnik siodłowy marki S. o nr rej. (...) wraz z naczepą model chłodnia o nr rej. (...) o wartości 110 000 złotych na szkodę firmy (...) Transport Kolejowy i Zagraniczny D.J. i J. W. z siedzibą w S. wraz z ładunkiem w postaci 30 palet margaryny (...) pakowanej w pudełkach po 250 i 400 gramów z napisami w języku litewskim, łotewskim i estońskim o łącznej wartości około 15 000 marek niemieckich stanowiących równowartość około 30 000 złotych na szkodę firmy (...) sp. z o.o. oraz pieniędzy w kwocie 100 złotych polskich na szkodę A. B. (1),

tj. o czyn z art. 280§1 k.k.

10)  w dniu 20 września 2001 r. w miejscowości F. w powiecie (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi mężczyznami i prawomocnie skazanym za ten czyn S. M. (1) pozbawił wolności T. D. N. w celu zmuszenia go groźbą zamachu na jego życie i zdrowie do rozporządzenia mieniem w kwocie stanowiącej równowartość co najmniej 200 000 dolarów USA w zamian za jego uwolnienie i przetrzymywał go w charakterze zakładnika w okresie od dnia 20 do 24 września 2001 roku w miejscowości G. w powiecie (...) przy czym pozbawienie wolności łączyło się ze szczególnym udręczeniem pokrzywdzonego,

tj. o czyn z art. 252§1 k.k. w zb. z art. 189§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.

11)  w dniu 20 lipca 2004 roku w miejscowości K., powiat (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi mężczyznami i dwoma innymi mężczyznami dokonał rozboju na osobie Z. B. (1) w ten sposób, że podając się za funkcjonariusza Policji, pod pozorem dokonania kontroli drogowej, zatrzymał kierowany przez pokrzywdzonego ciągnik siodłowy marki M. o nr rej. (...) wraz z naczepą, a następnie używając przemocy wobec niego poprzez wepchnięcie go do samochodu imitującego radiowóz policyjny, bicie go rękami po całym ciele, grożąc mu pozbawieniem życia, wywiózł go z miejsca dokonania rozboju po czym zasłonił mu oczy taśmą samoprzylepną i skuł ręce kajdankami, pozostawił w pobliskim lesie po czym zabrał w celu przywłaszczenia kluczyki od ciągnika siodłowego oraz od samochodu służbowego marki S., dowód rejestracyjny pojazdu i polisę ubezpieczeniową pojazdu o łącznej wartości 1500 zł na szkodę firmy (...) oraz prawo jazdy, dowód osobisty, świadectwo kwalifikacji i klucze od mieszkania na szkodę Z. B. (1),

tj. o czyn z art. 280§1 k.k.

R. B. został oskarżony o to, że:

12)  w nocy z 3 na 4 września 2001 r. w miejscowości P. P. powiat O. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi mężczyznami dokonał rozboju na osobie A. B. (1) w ten sposób, że używając wobec niego przemocy wyciągnął go z kabiny zaparkowanego na parkingu ciągnika siodłowego marki S. o nr rej. (...), po czym przetrzymując go rękoma wyprowadził go do pobliskiego lasu, zakleił mu usta i oczy taśmą samoprzylepną, a następnie skuł mu ręce i nogi kajdankami, uderzył w twarz i wywiózł go z miejsca dokonania rozboju po czym zmusił go do wypicia podanego mu alkoholu i pozostawił go w lesie w okolicy miejscowości B., po czym zabrał w celu przywłaszczenia ciągnik siodłowy marki S. o nr rej. (...) wraz z naczepą model chłodnia o nr rej. (...) o wartości 110 000 złotych na szkodę firmy (...) Transport Kolejowy i Zagraniczny D.J. i J. W. z siedzibą w S. wraz z ładunkiem w postaci 30 palet margaryny (...) pakowanej w pudełkach po 250 i 400 gramów z napisami w języku litewskim, łotewskim i estońskim o łącznej wartości około 15 000 marek niemieckich stanowiących równowartość około 30 000 złotych na szkodę firmy (...) sp. z o.o. oraz pieniędzy w kwocie 100 złotych polskich na szkodę A. B. (1),

tj. o czyn z art. 280§1 k.k.

13)  w dniu 20 września 2001 r. w miejscowości F. w powiecie (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi mężczyznami i prawomocnie skazanym za ten czyn S. M. (1) pozbawił wolności T. D. N. w celu zmuszenia go groźbą zamachu na jego życie i zdrowie do rozporządzenia mieniem w kwocie stanowiącej równowartość co najmniej 200 000 dolarów USA w zamian za jego uwolnienie i przetrzymywał go w charakterze zakładnika w okresie od dnia 20 do 24 września 2001 roku w miejscowości G. w powiecie (...) przy czym pozbawienie wolności łączyło się ze szczególnym udręczeniem pokrzywdzonego,

tj. o czyn z art. 252§1 k.k. w zb. z art. 189§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.

14)  w tym samym miejscu i czasie jak w punkcie 2 działając wspólnie i w porozumieniu z R. B. i A. W. (1) dokonał rozboju na osobie L. H. N. w ten sposób, że po uprzednim użyciu przemocy na osobie pokrzywdzonej poprzez skucie jej rąk kajdankami, uderzenie w głowę i wepchnięcie do innego samochodu, założenie na głowę kurtki, wywiózł ją z miejsca dokonania rozboju i pozostawił w lesie w okolicach Falent, po czym zabrał w celu przywłaszczenia torebkę z zawartością telefonu marki N. model 8850, pieniędzy w kwocie 3200 złotych, dokumentów i karty kredytowej V. C. na szkodę L. H. N.,

tj. o czyn z art. 280§1 k.k.

15)  w dniu 20 lipca 2004 roku w miejscowości K., powiat (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi mężczyznami i dwoma innymi mężczyznami dokonał rozboju na osobie Z. B. (1) w ten sposób, że podając się za funkcjonariusza Policji, pod pozorem dokonania kontroli drogowej, zatrzymał kierowany przez pokrzywdzonego ciągnik siodłowy marki M. o nr rej. (...) wraz z naczepą, a następnie używając przemocy wobec niego poprzez wepchnięcie go do samochodu imitującego radiowóz policyjny, bicie go rękami po całym ciele, grożąc mu pozbawieniem życia, wywiózł go z miejsca dokonania rozboju po czym zasłonił mu oczy taśmą samoprzylepną i skuł ręce kajdankami, pozostawił w pobliskim lesie po czym zabrał w celu przywłaszczenia kluczyki od ciągnika siodłowego oraz od samochodu służbowego marki S., dowód rejestracyjny pojazdu i polisę ubezpieczeniową pojazdu o łącznej wartości 1500 zł na szkodę firmy (...) oraz prawo jazdy, dowód osobisty, świadectwo kwalifikacji i klucze od mieszkania na szkodę Z. B. (1),

tj. o czyn z art. 280§1 k.k.

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2014 r. w sprawie sygn. akt XVIII K 120/11

I.  oskarżonego W. Ć. w ramach zarzucanego mu w pkt 1 czynu uznał za winnego tego, że w nocy 3 na 4 września 2001 r. w miejscowości P. P. powiat O. działając wspólnie i w porozumieniu z R. B. i K. B. oraz innymi ustalonymi mężczyznami w tym prawomocnie skazanymi za ten czyn M. K. (2) i A. W. (1), dokonał rozboju na osobie A. B. (1) w ten sposób, że używając wobec niego przemocy wyciągnął go z kabiny zaparkowanego na parkingu ciągnika siodłowego marki S. o nr rej. (...), przetrzymując rękoma wyprowadził go do pobliskiego lasu, zakleił mu usta i oczy taśmą samoprzylepną, a następnie skuł mu ręce i nogi jednorazowymi plastikowymi kajdankami, uderzył w twarz i wywiózł go z miejsca dokonania rozboju po czym zmusił go do wypicia podanego mu alkoholu, pozostawiając później w lesie w okolicy miejscowości B., po czym zabrał w celu przywłaszczenia ciągnik siodłowy marki S. o nr rej. (...) wraz z naczepą model chłodnia o nr rej. (...) o wartości 110 000 złotych na szkodę firmy (...) Transport Kolejowy i Zagraniczny D.J. i J. W. z siedzibą w S. wraz z ładunkiem w postaci 30 palet margaryny (...) o łącznej wartości około 15 000 marek niemieckich stanowiących równowartość około 30 000 złotych na szkodę firmy (...) sp. z o.o. tj. czynu z art. 280§1 k.k. i na podstawie art. 280§1 k.k., art. 33§2 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wymiarze 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

II.  oskarżonego W. Ć. w ramach zarzuconego mu w pkt 4 czynu uznał za winnego tego, że w dniu 5 lutego 2002 roku w G. działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi i nieustalonymi mężczyznami w tym z prawomocnie skazanym za ten czyn A. W. (1) pozbawił wolności K. G. celem zmuszenia go groźbą zamachu na jego życie i zdrowie do rozporządzenia mieniem w kwocie stanowiącej równowartość co najmniej 80 000 złotych w zamian za jego uwolnienie, przewiózł z miejsca jego zamieszkania na teren ogródków działkowych, a następnie po kilkukrotnym uderzeniu paskiem w nogi przekazał nieustalonym osobom, tj. czynu z art. 252§1 k.k. (w brzmieniu obowiązującym sprzed wejścia w życie ustawy z dnia 17 grudnia 2009 roku o zmianie ustawy Kodeks karny oraz ustawy Kodeks postępowania karnego, Dz.U. Nr 7, poz. 46 z 2010 r.) i na podstawie art. 252§1 k.k. (w brzmieniu obowiązującym sprzed wejścia w życie w/w ustawy z dnia 17 grudnia 2009 roku ) w zw. z art. 4§1 k.k., art. 33§12 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wymiarze 200 (dwustu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

III.  na podstawie art. 85 k.k., art. 86§1 i § 2 k.k. połączył orzeczone w pkt I i II kary pozbawienia wolności oraz kary grzywny i wymierzył oskarżonemu W. Ć. karę łączną 8 (ośmiu) lat pozbawienia wolności i karę łączną grzywny w wymiarze 300 (trzystu ) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

IV.  na podstawie art. 63§1 k.k. na poczet wymierzonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu W. Ć. okres tymczasowego aresztowania od dnia 02.01.2012 r. do dnia 29.04.2014 r. przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

V.  uniewinnił oskarżonego W. Ć. od popełnienia czynów zarzuconych w pkt. 2, 3, 5, 6, 7;

VI.  na podstawie art. 17§1 pkt 7 k.p.k. w zw. z art. 414§1 k.p.k. umorzył postępowanie wobec oskarżonego W. Ć. w zakresie czynu z pkt 8;

VII.  oskarżonego K. B. w ramach zarzucanego mu w pkt 9 czynu uznał za winnego tego, że w nocy z 3 na 4 września 2001 r. w miejscowości P. P. powiat O. działając wspólnie i w porozumieniu z R. B. i W. Ć. oraz innymi ustalonymi mężczyznami w tym prawomocnie skazanymi za ten czyn M. K. (2) i A. W. (1), dokonał rozboju na osobie A. B. (1) w ten sposób, że używając wobec niego przemocy wyciągnął go z kabiny zaparkowanego na parkingu ciągnika siodłowego marki S. o nr rej. (...), przetrzymując rękoma wyprowadził go do pobliskiego lasu, zakleił mu usta i oczy taśmą samoprzylepną, a następnie skuł mu ręce i nogi jednorazowymi plastikowymi kajdankami, uderzył w twarz i wywiózł go z miejsca dokonania rozboju po czym zmusił go do wypicia podanego mu alkoholu, pozostawiając później w lesie w okolicy miejscowości B., po czym zabrał w celu przywłaszczenia ciągnik siodłowy marki S. o nr rej. (...) wraz z naczepą model chłodnia o nr rej. (...) o wartości 110 000 złotych na szkodę firmy (...) Transport Kolejowy i Zagraniczny D.J. i J. W. z siedzibą w S. wraz z ładunkiem w postaci 30 palet margaryny (...) o łącznej wartości około 15 000 marek niemieckich stanowiących równowartość około 30 000 złotych na szkodę firmy (...) sp. z o.o. tj. czynu z art. 280§1 k.k. i na podstawie art. 280§1 k.k., art. 33§2 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wymiarze 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

VIII.  oskarżonego K. B. w ramach czynu zarzucanego mu w pkt 11 uznał za winnego tego, że w dniu 20 lipca 2004 r. w miejscowości K., powiat (...) działając wspólnie i w porozumieniu z R. B. oraz ustalonymi mężczyznami w tym prawomocnie skazanym za ten czyn A. W. (1), dokonał rozboju na osobie Z. B. (1) w ten sposób, że podając się za funkcjonariusza Policji, pod pozorem dokonania kontroli drogowej, zatrzymał kierowany przez niego ciągnik siodłowy M. o nr rej. (...) o wartości ok. 100 000 zł wraz z naczepą o nr rej. (...) o wartości ok. 70 000 zł z zawartością obrazów nieustalonej wartości, a następnie używając przemocy poprzez wepchnięcie go do samochodu imitującego radiowóz policyjny, bicie go rękoma po całym ciele, grożąc pozbawieniem życia, zasłonił mu oczy taśmą samoprzylepną i skuł ręce jednorazowymi plastikowymi kajdankami, a następnie wywiózł go z miejsca dokonania rozboju i po ponownym skrępowaniu rąk jednorazowymi plastikowymi kajdankami pozostawił w pobliskim lesie przy czym zamiarem swoim obejmował zabór ciągnika i naczepy wraz z ładunkiem na szkodę firmy (...) lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na zatrzymanie się samochodu osobowego i zainteresowanie jadących w nim osób stojącym na poboczu ciągnikiem, to jest czynu z art. 280§1 k.k. i na podstawie art. 280§1 k.k., art. 33§2 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wymiarze 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

IX.  na podstawie art. 85 k.k., art. 86§1 i §2 k.k. połączył orzeczone w pkt VII i VIII kary pozbawienia wolności oraz kary grzywny i wymierzył oskarżonemu K. B. karę łączną 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności i karę łączną grzywny w wymiarze 200 (dwustu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

X.  uniewinnił oskarżonego K. B. od popełnienia czynu zarzucanego w pkt 10;

XI.  oskarżonego R. B. w ramach czynu zarzucanego mu w pkt 12 uznał za winnego tego, że w nocy z 3 na 4 września 2001 r. w miejscowości P. P. powiat O. działając wspólnie i w porozumieniu z K. B. i W. Ć. oraz innymi ustalonymi mężczyznami w tym prawomocnie skazanymi za ten czyn M. K. (2) i A. W. (1), dokonał rozboju na osobie A. B. (1) w ten sposób, że używając wobec niego przemocy wyciągnął go z kabiny zaparkowanego na parkingu ciągnika siodłowego marki S. o nr rej. (...), przetrzymując rękoma wyprowadził go do pobliskiego lasu, zakleił mu usta i oczy taśmą samoprzylepną, a następnie skuł mu ręce i nogi jednorazowymi plastikowymi kajdankami, uderzył w twarz i wywiózł go z miejsca dokonania rozboju po czym zmusił go do wypicia podanego mu alkoholu, pozostawiając później w lesie w okolicy miejscowości B., po czym zabrał w celu przywłaszczenia ciągnik siodłowy marki S. o nr rej. (...) wraz z naczepą model chłodnia o nr rej. (...) o wartości 110 000 złotych na szkodę firmy (...) Transport Kolejowy i Zagraniczny D.J. i J. W. z siedzibą w S. wraz z ładunkiem w postaci 30 palet margaryny (...) o łącznej wartości około 15 000 marek niemieckich stanowiących równowartość około 30 000 złotych na szkodę firmy (...) sp. z o.o. tj. czynu z art. 280§1 k.k. i na podstawie art. 280§1 k.k., art. 33§2 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wymiarze 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

XII.  oskarżonego R. B. w ramach zarzucanego mu w pkt 15 czynu uznał za winnego tego, że w dniu 20 lipca 2004 r. w miejscowości K., powiat (...) działając wspólnie i w porozumieniu z K. B. oraz ustalonymi mężczyznami w tym prawomocnie skazanym za ten czyn A. W. (1), dokonał rozboju na osobie Z. B. (1) w ten sposób, że podając się za funkcjonariusza Policji, pod pozorem dokonania kontroli drogowej, zatrzymał kierowany przez niego ciągnik siodłowy M. o nr rej. (...) o wartości ok. 100 000 zł wraz z naczepą o nr rej. (...) o wartości ok. 70 000 zł z zawartością obrazów nieustalonej wartości, a następnie używając przemocy poprzez wepchnięcie go do samochodu imitującego radiowóz policyjny, bicie go rękoma po całym ciele, grożąc pozbawieniem życia, zasłonił mu oczy taśmą samoprzylepną i skuł ręce jednorazowymi plastikowymi kajdankami, a następnie wywiózł go z miejsca dokonania rozboju i po ponownym skrępowaniu rąk jednorazowymi plastikowymi kajdankami pozostawił w pobliskim lesie przy czym zamiarem swoim obejmował zabór ciągnika i naczepy wraz z ładunkiem na szkodę firmy (...) lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na zatrzymanie się samochodu osobowego i zainteresowanie jadących w nim osób stojącym na poboczu ciągnikiem, to jest czynu z art. 280§1 k.k. i na podstawie art. 280§1 k.k., art. 33§2 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wymiarze 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

XIII.  na podstawie art. 85 k.k., art. 86§1 i §2 k.k. połączył orzeczone w pkt XI i XII kary pozbawienia wolności oraz kary grzywny i wymierzył oskarżonemu R. B. karę łączną 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności i karę łączną grzywny w wymiarze 200 (dwustu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

XIV.  na podstawie art. 63§1 k.k. na poczet wymierzonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu R. B. okres tymczasowego aresztowania od dnia 04.04.2013 roku do dnia 29.04.2014 roku przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

XV.  uniewinnił oskarżonego R. B. od popełnienia czynów zarzucanych w pkt 13 i 14;

XVI.  na podstawie art. 230§2 k.p.k. zwrócił oskarżonemu W. Ć. złożone przez niego do akt zdjęcie z k. 5189 t.25, oskarżonemu R. B. złożone przez niego zdjęcie z k. 8913 t.43, T. B. złożoną do akt na rozprawie w dniu 10.06.2013 r. kasetę (...), zaś administracji Aresztu Śledczego W. M. książeczkę zdrowia oskarżonego W. Ć. z k. 7235 t.35;

XVII.  na podstawie art. 618§1 pkt 11 k.p.k. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. U. wynagrodzenie w wysokości 7800 (siedmiu tysięcy ośmiuset) złotych podwyższone o obowiązujący podatek od towarów i usług tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu R. B., zaś na rzecz adw. Z. S. i adw. M. Ł. w wysokości po 7 680 (siedem tysięcy sześćset osiemdziesiąt) złotych podwyższone o obowiązujący podatek od towarów i usług tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej odpowiednio oskarżonym W. Ć. i K. B.;

XVIII.  na podstawie art. 624§1 k.p.k. zwolnił oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych przejmując je na rachunek Skarbu Państwa, zaś na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. obciążył nimi Skarb Państwa w części uniewinniającej i umarzającej postępowanie.

Apelacje od niniejszego wyroku wywiedli obrońcy oskarżonych oraz prokurator.

Obrońca oskarżonego W. Ć. zaskarżając przedmiotowy wyrok w części dotyczącej punktu I, II, III i IV zaskarżonemu orzeczeniu na zasadzie art. 427§2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 k.p.k. zarzucił:

I.  błędne ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę rozstrzygnięcia poprzez bezzasadne przyjęcie, że W. Ć. w nocy z 3 na 4 września 2001 r. w miejscowości P. P. powiat O. działając wspólnie i w porozumieniu z R. B. i K. B. oraz innymi ustalonymi mężczyznami, w tym prawomocnie skazanymi za ten czyn M. K. (2) i A. W. (1) dokonali rozboju na osobie A. B. (1) zamiast prawidłowego ustalenia, że przedmiotowe zdarzenie nie miało cech rozboju a było kradzieżą zainscenizowaną przez rzekomego pokrzywdzonego A. B. (2) działającego w porozumieniu z R. S., swoim sąsiadem z bloku, miało miejsce w porze wcześniejszej, bo wieczorem 18-19, a W. Ć. nie mógł brać udziału w tym zdarzeniu choćby ze względu na doznaną ranę postrzałową;

II.  mającą wpływ na jego treść obrazę przepisów postępowania, tj. art. 4 k.p.k., art. 5 k.p.k., art. 7k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 424 k.p.k. poprzez dokonanie jednostronnej oceny dowodów, a także rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, w tym w odniesieniu do dowodu z przesłuchania świadków A. W. (1) i M. K. (2) poprzez uznanie ich za wiarygodne mimo sprzeczności w tych zeznaniach, a odmówienie wiarygodności świadkowi K. G., co doprowadziło do skazania oskarżonego wyłącznie na podstawie pomówienia, nie zweryfikowanego innymi dowodami, a wynikało z niezachowania przez Sąd orzekający należytej ostrożności przy ocenie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, zwłaszcza zeznań świadka A. W. (1) i bezkrytycznym przyjęciu ich za wiarygodne, co świadczy o niekonsekwencji Sądu w sytuacji odmówienia wiarygodności tym zeznaniom w odniesieniu do innych czynów objętych aktem oskarżenia.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca oskarżonego w konkluzji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego W. Ć., ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji, ponadto wniósł o zasądzenie kosztów obrony udzielonej z urzędu.

W wywiedzionej apelacji obrońca oskarżonego K. B. zaskarżając przedmiotowy wyrok na zasadzie art. 425§1 i 2 k.p.k. w części dotyczącej tego oskarżonego w zakresie w jakim został on uznany za winnego zarzucanych mu czynów wskazanych w pkt 9 i 11 wyroku zarzucił:

- obrazę prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 5 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i uznanie w sposób całkowicie dowolny, że na podstawie zebranego materiału dowodowego w szczególności zeznań świadków, w tym A. W. (1), S. M. (1) i pozostałych materiałów i zgromadzonych w sprawie dowodów bezspornie wynika, iż oskarżony popełnił zarzucane mu przestępstwa, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego nie daje podstaw do jednoznacznego wyciągnięcia takich wniosków, a wszelkie wątpliwości winny być rozstrzygane na korzyść oskarżonego.

Ponadto obrońca oskarżonego K. B. alternatywnie, na wypadek niepodzielenia przez Sąd Odwoławczy powyższych zarzutów, wyrokowi temu zarzucił rażącą niewspółmierność kary wymierzonej w stosunku do oskarżonego K. B., a polegającą na skazaniu go na karę łączną 6 lat pozbawienia wolności, podczas gdy adekwatną do stopnia zawinienia jak również stopnia społecznej szkodliwości czynów przypisanych temu oskarżonemu jest kara w wysokości nie przekraczającej 4 lat pozbawienia wolności.

W konkluzji obrońca oskarżonego K. B. na podstawie art. 427§1 k.p.k. i art.437§1 i 2 k.p.k. wniósł o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów, ewentualnie o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, bądź też o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie rozstrzygnięcia o wysokości wymiaru kary i wymierzenie temu oskarżonemu kary niższej niż pierwotnie orzeczona, oscylującą w okolicy 4 lat pozbawienia wolności. Ponadto obrońca oskarżonego K. B. wniósł o zasądzenie na rzecz obrońcy kosztów pomocy prawnej – obrony świadczonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym, oświadczając jednocześnie, że koszty te nie zostały opłacone ani w całości, ani w części.

Obrońca oskarżonego R. B. w wywiedzionej apelacji zaskarżył przedmiotowy wyrok na podstawie art. 425§1 i 2 k.p.k. oraz art. 444 k.p.k. na korzyść tego oskarżonego w zakresie czynów przypisanych w pkt. XI i XII wyroku w całości i na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. oraz art. 427§1 i 2 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1)  w zakresie czynu przypisanego w pkt XI wyroku

a)  obrazę przepisów postępowania – art. 7 k.p.k., tj. przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów – skutkującą błędem w ustaleniach faktycznych polegających na przyjęciu, że rozbój na osobie A. B. (1) nie był uzgodniony z pokrzywdzonym;

b)  obrazę przepisów postępowania – art. 7 k.p.k. i art. 424§1 pkt 1 k.p.k., tj. przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów – skutkującą błędem w ustaleniach faktycznych polegających na przyjęciu, że oskarżony zabrał w celu przywłaszczenia ciągnik siodłowy marki S. o nr rej. (...) wraz z naczepą model chłodnia o nr rej. (...) o wartości 110.000 zł oraz zaniechanie wskazania przez Sąd w uzasadnieniu wyroku na jakich w tej materii oparł się dowodach;

c)  obrazę przepisów postępowania – art. 7 k.p.k., tj. przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów w zakresie zeznań A. W. (1), które to zeznania nie są spójne i konsekwentne, a zostały uznane za wiarygodne;

2)  w zakresie czynu z pkt XII wyroku

d)  obrazę przepisów postępowania – art. 7 k.p.k., tj. przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów – skutkującą błędem w ustaleniach faktycznych, polegającym na przyjęciu ze oskarżony brał udział w rozboju na osobie Z. B. (1);

e)  obrazę przepisów postępowania – art. 7 k.p.k., tj. przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów w zakresie zeznań A. W. (1), które to zeznania nie są spójne i konsekwentne, a zostały uznane przez Sąd za wiarygodne;

f)  obrazę przepisów postępowania – art. 172 k.p.k., poprzez zaniechanie konfrontacji świadków A. W. (1) i M. P. (1) mimo, że zeznania tych świadków są wzajemnie sprzeczne, co doprowadziło do błędnego ustalenia kręgu osób uczestniczących w rozboju na osobie Z. B. (1);

g)  obrazę przepisów postępowania – art. 7 k.p.k. i art. 424§1 pkt 1 k.p.k., tj. przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów w zakresie zeznań świadka M. P. (1) poprzez uznanie, że zeznania te nic istotnego do sprawy nie wniosły oraz zaniechanie wskazania w uzasadnieniu wyroku przyczyn, dla których Sąd odmówił wiarygodności tym zeznaniom;

h)  obrazę przepisów postępowania – art. 424§1 pkt 1 k.p.k. poprzez zaniechanie wskazania w uzasadnieniu wyroku przyczyn, dla których Sąd odmówił wiarygodności zeznaniom świadka A. C. (1);

i)  obrazę przepisów postępowania – art. 192§2 k.p.k. – poprzez zaniechanie przesłuchania świadka A. W. (1) z udziałem biegłego lekarza lub biegłego psychologa, pomimo istnienia uzasadnionych do tego podstaw.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca oskarżonego R. B. wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, a nadto na podstawie § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu wniósł o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu w postępowaniu apelacyjnym przez adwokata ustanowionego z urzędu – oświadczając, że koszty te nie zostały zapłacone ani w całości, ani w części.

W wywiedzionej apelacji prokurator zaskarżył wyrok w części na niekorzyść wszystkich oskarżonych w zakresie:

- oskarżonego W. Ć. odnośnie rozstrzygnięcia w pkt V zaskarżonego orzeczenia w odniesieniu do zarzutu sformułowanego w pkt 2 aktu oskarżenia oraz odnośnie rozstrzygnięcia w pkt VI zaskarżonego orzeczenia w odniesieniu do zarzutu sformułowanego w pkt 8 aktu oskarżenia,

- oskarżonego K. B. odnośnie rozstrzygnięcia w pkt X zaskarżonego orzeczenia w odniesieniu do zarzutu sformułowanego w pkt 10 aktu oskarżenia,

- oskarżonego R. B. odnośnie rozstrzygnięcia w pkt XV zaskarżonego orzeczenia w odniesieniu do zarzutu sformułowanego w pkt 13 aktu oskarżenia.

Powołując się na przepisy art. 427§2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. Prokurator wyrokowi temu zarzucił:

I.  w zakresie rozstrzygnięcia w pkt V zaskarżonego orzeczenia w odniesieniu do zarzutu sformułowanego w pkt 2 aktu oskarżenia odnośnie oskarżonego W. Ć., w zakresie rozstrzygnięcia w pkt X zaskarżonego orzeczenia w odniesieniu do zarzutu sformułowanego w pkt 10 aktu oskarżenia odnośnie oskarżonego K. B., w zakresie rozstrzygnięcia w pkt XV zaskarżonego orzeczenia w odniesieniu do zarzutu sformułowanego w pkt 13 aktu oskarżenia odnośnie oskarżonego R. B., obrazę przepisów postępowania, która miała bezpośredni wpływ na treść orzeczenia, w szczególności art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424§1 k.p.k., a polegającą na całkowicie dowolnej, nie zaś swobodnej ocenie zeznań świadka S. M. (1), dokonaniu tejże oceny w sposób niepełny, z całkowitym pominięciem własnej oceny ich wiarygodności lub zaprzeczeniu tejże wiarygodności, jak również brakiem wyrażenia ustalonych motywów i przyczyn ich zmienności oraz niekonsekwencji, co skutkowało uniewinnienie wszystkich trzech oskarżonych od popełnienia zarzucanego im czynu na szkodę T. D. N., podczas gdy prawidłowo sformułowane uzasadnienie orzeczenia winno zawierać dokonanie własnej pełnej oceny danego dowodu oraz przyczyn uznania ich za wiarygodne lub odmówienia im takiego przymiotu, co prawidłowo przeprowadzone prowadzić musi nieuchronnie do wniosków odmiennych od wyrażonych w orzeczeniu,

II.  w zakresie rozstrzygnięcia z pkt V zaskarżonego orzeczenia w odniesieniu do zarzutu sformułowanego w pkt 2 aktu oskarżenia odnośnie oskarżonego W. Ć., w zakresie rozstrzygnięcia w pkt X zaskarżonego orzeczenia w odniesieniu do zarzutu sformułowanego w pkt 10 aktu oskarżenia odnośnie oskarżonego K. B., w zakresie rozstrzygnięcia w pkt XV zaskarżonego orzeczenia w odniesieniu do zarzutu sformułowanego w pkt 13 aktu oskarżenia odnośnie oskarżonego R. B., błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający bezpośredni wpływ na treść wyroku, a polegający na nieprawidłowej i błędnej ocenie całokształtu materiału dowodowego, w tym na nie znajdującą oparcia w dowodach odmowę uznania wiarygodności w części zeznań świadka A. W. (1), całkowitą odmowę wiarygodności świadka R. T., niedostateczne rozważenie okoliczności wynikających z zeznań świadków M. K. (2) i G. S. w zakresie popełnienia czynu na szkodęT. D. N., niedostatecznym rozważeniu wszystkich okoliczności zdarzenia wynikających z zeznań czterech wymienionych świadków w wzajemnym ze sobą powiązaniu, i w konsekwencji wyrażeniu przedwczesnego, niedostatecznie uzasadnionego i błędnego poglądu, iż w sprawie brak jest wystarczających dowodów na ustalenie zawinienia wszystkich trzech oskarżonych, co skutkowało ich uniewinnienie, podczas gdy prawidłowo i wszechstronnie przeprowadzona ocena materiału dowodowego, w tym zeznań powoływanych świadków we wzajemnym ze sobą powiązaniu, dokonana zgodnie z zasadami logiki i wiedzy oraz przez pryzmat doświadczenia życiowego nieodmiennie prowadzić musi do wniosków odmiennych w tym zakresie;

III.  w zakresie rozstrzygnięcia w pkt VI zaskarżonego orzeczenia w odniesieniu do zarzutu sformułowanego w pkt 8 aktu oskarżenia odnośnie oskarżonego W. Ć., obrazę przepisów postępowania, która miała bezpośredni wpływ na treść orzeczenia, w szczególności art. 17§1 pkt 7 k.p.k. w zw. z art. 414§1 k.p.k. w zw. z art. 424§1 pkt 2 k.p.k., a polegającą na nieprawidłowym zastosowaniu wskazanych przepisów i niepełnym wyjaśnieniu podstawy prawnej orzeczenia w wskazanej części oraz nieprawidłowym uznaniu, że zachodzi okoliczność wyłączająca ściganie pod postacią powagi rzeczy osądzonej, podczas gdy brak jest podstaw do wyrażenia podobnego poglądu, zaś postępowanie karne wobec oskarżonego w zakresie wskazanego czynu winno być rozstrzygnięte oceną jego zawinienia.

Podnosząc powyższe zarzuty Prokurator wniósł o uchylenie orzeczenia w części dotyczącej rozstrzygnięcia w pkt V i pkt VI wobec oskarżonego W. Ć., w pkt X wobec oskarżonego K. B. i w pkt XV wobec oskarżonego R. B. i przekazanie sprawy odpowiednio w zakresie zarzutów stawianych w pkt 2, pkt 8, pkt 10 i pkt 13 aktu oskarżenia do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie w I instancji.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje.

Zasadną jest apelacja wywiedziona przez prokuratora, natomiast apelacje obrońców oskarżonych nie zasługują na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, że do akt sprawy wpłynęły osobiste apelacje pochodzące od oskarżonych W. Ć. (vide k. 9916-9942), K. B. (vide k. 9814-9831) i R. B. (vide k. 9842-9899, 10167-10175, 10178). Powyższe pisma zostały ujawnione w toku postępowania odwoławczego - a tym samym Sąd Apelacyjny zapoznał się ze stanowiskiem i argumentacją oskarżonych z jakich powodów negują rozstrzygnięcie zapadłe w sprawie przed Sądem I instancji. Niemniej z uwagi na treść art. 446§1 k.p.k. przewidującego tzw. przymus adwokacki w przypadku składania apelacji od wyroku Sądu Okręgowego zrównanie treści pism procesowych oskarżonych z apelacjami obrońców nie jest możliwe. Tym samym pisma te nie mogą wywoływać żadnych skutków w zakresie zgłoszonych tam zarzutów pod adresem orzeczenia Sądu a quo (tak przykładowo: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 października 2014 roku, sygn. akt II KK 88/14; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2008 roku, sygn. akt III KK 446/07; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2007 roku, sygn. akt II KK 265/06; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2013 roku , sygn. akt II KK 324/13; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 lutego 2013 roku , sygn. akt II KK 141/12; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2015 roku , sygn. akt II KK 80/14). Z tych właśnie względów Sąd Apelacyjny będąc zwolniony z obowiązku szczegółowego rozważania przedstawionych w tych pismach zarzutów - ograniczy się tylko do tych argumentów, które wskazują na uchybienia w procedowaniu Sądu wykraczające ponad zarzuty apelacji wywiedzionych przez ich obrońców.

Równocześnie podkreślić również należy, że zgodnie z art. 433§2 k.p.k. a contrario – w razie apelacji wniesionej na korzyść oskarżonego Sąd II instancji nie jest związany zarzutami i uchybieniami podniesionymi przez skarżącego i zobowiązany jest do skontrolowania prawidłowości zaskarżonego wyroku pod kątem wszystkich przyczyn odwoławczych z art. 438 k.p.k. – obok zawsze uwzględnianych z urzędu przyczyn odwoławczych z art. 439 k.p.k. i art. 440 k.p.k. ( dla porównania: wyrok Sądu Najwyższego z 24 stycznia 2007 r., III KK 231/06, OSNwSK 2007/1/287. LEX nr 467598). Tym samym nawet w sytuacji, gdyby w środkach odwoławczych wywiedzionych na korzyść nie zostały sprecyzowane w sposób prawidłowy podstawy odwoławcze, czy argumentacja zawarta na poparcie zarzutów była mniej szczegółowa niż w pismach procesowych kierowanych w sprawie przez samych oskarżonych – jak miało miejsce w przedmiotowej sprawie – nie zwalnia to w żaden sposób Sądu Odwoławczego od kontroli prawidłowości całego rozstrzygnięcia.

I.

W ocenie Sądu Apelacyjnego nie doszło w sprawie do naruszeń sygnalizowanych w piśmie procesowym oskarżonego W. Ć., których potwierdzenie skutkowałoby uchybieniem o charakterze bezwzględnej przyczyny odwoławczej wymienionej w art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k.

W czasie gdy wpłynął do Sądu Okręgowego w Warszawie akt oskarżenia zarzucający oskarżonym W. Ć. , K. B. i R. B. m.in. popełnienie przestępstw z art. 252§1 k.k. w zb. z art. 189§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. – czyny te stanowiły występek, co do którego orzekanie zostało zastrzeżone do właściwości rzeczowej Sądu Okręgowego w świetle ówczesnego brzmienia art. 25§1 pkt 2 k.p.k. Powyższe skutkowało obok określenia właściwości rzeczowej również ustaleniem składu Sądu w ramach art. 28§1 k.p.k. W świetle powołanego przepisu bezsporne jest, że ponieważ w sprawach o występki Sąd Okręgowy orzeka jednoosobowo, zaś skład sędziego i dwóch ławników zastrzeżony jest wyłącznie do osądzenia zbrodni – w dacie wpływu aktu oskarżenia właściwą obsadą Sądu był skład jednoosobowy.

Mocą ustawy z dnia 17 grudnia 2009 roku (Dz.U. z 2010 r. Nr 7 poz.46), która weszła w życie 19.04.2010 roku – dokonano szeregu zmian, m.in. w obrębie art. 189 k.k. oraz art. 252 k.k. Z dniem jej wejścia w życie zachowania ujęte w dotychczasowym art. 252§1 k.k. oraz w art. 189§2 k.k., a polegające na pozbawieniu wolności połączonym ze szczególnym udręczeniem stały się zbrodniami (aktualny art. 189§3 k.k.). Ustawa niniejsza zawierała również zmiany dotyczące treści art. 25 w § 1 pkt. 2 k.p.k. oraz przepis intertemporalny wskazujący, że jeżeli na podstawie niniejszej ustawy nastąpiła zmiana właściwości sądu, orzeka sąd dotychczas właściwy, do którego przed dokonaną zmianą i wejściem jej w życie wniesiono akt oskarżenia (art. 3) – tym samym w realiach niniejszej sprawy w dalszym ciągu zachowana została właściwość pierwotnie wskazanego Sądu Okręgowego.

W tym miejscu godzi się zauważyć, że powyższa nowela „przenosząc ” z uwagi na określenie ustawowego zagrożenia czynu realizującego znamiona wskazanego przestępstwa z kategorii występku do zbrodni z uwagi na inne określenie ustawowego zagrożenia, jako niekorzystna dla oskarżonych, nie może zatem odnosić się do czynu objętego oskarżeniem. Zachowuje on zatem bezspornie status występku (tak przykładowo: Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14 listopada 2012 r., V KK 16/12).

Zbrodnia bowiem, jak wskazał Sąd Najwyższy w uchwale I KZP 34/06, ma swoją klarowną definicję w Kodeksie Karnym. O powyższym decyduje treść art. 7§2 k.k. w powiązaniu z dolną granicą ustawowego zagrożenia, przewidzianą za czyn określonej typizacji według stanu prawnego ustalonego z zastosowaniem reguł określonych w art. 4§1 k.k. Zasadę wyrażoną tym przepisem przenosi się na grunt prawa karnego procesowego a decydujące znaczenie ma konkretne zdarzenia czasoprzestrzenne zarzucone oskarżonemu, które wypełniając znamiona przestępstwa określonego w ustawie karnej, która obowiązuje w momencie popełnienia tego czynu i zachowuje przez to aktualność, gdy przepis art. 25§1 k.p.k. jest stosowany (to jest zarówno na etapie czynności postępowania przygotowawczego, na etapie badania właściwości przy wnoszeniu aktu oskarżenia, a następnie na etapie procedowania na rozprawie) Tym samym, co wielokrotnie podkreśla orzecznictwo Sądu Najwyższego, zasada jedności norm prawa karnego materialnego i formalnego nie pozwala przyjąć, że sprawa której przedmiot obejmuje czyn będący występkiem należy jednocześnie do kategorii spraw o zbrodnie w płaszczyźnie procesowej. (vide Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 lutego 2013 roku , IKZP 25/12, Orzecznictwo Sądu Najwyższego z 2013 roku, zeszyt 5).

Podniesiona zatem zmiana wynikająca z noweli wprowadzonej ustawą z dnia 17 grudnia 2009 roku – jedynie pozornie mogła mieć wpływ na regulacje procesowe dotyczące właściwego składu Sądu, jaki winien w sprawie procedować, bowiem decydującym momentem mającym znaczenie dla powyższego miała data wpływu aktu oskarżenia do sądu.

Z ustalonym prawidłowo charakterem czynu jako zbrodnią, bądź występkiem pozostają wszak w ścisłym powiązaniu te przepisy, które normują skład Sądu. Zasadą wyrażoną w art. 28 § 1 k.p.k. jest to, że na rozprawie głównej Sąd orzeka w składzie jednego sędziego. Przewidziany w art. 28 § 2 k.p.k. skład jednego sędziego i dwóch ławników zastrzeżony jest dla spraw o zbrodnię. Sąd Okręgowy orzekał na rozprawie głównej w składzie właśnie jednoosobowym, tj. składzie jaki jest zastrzeżony dla występku – a tym samym był to skład prawidłowy.

Dla porządku jedynie powtórzyć należy w tym miejscu za uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 16 listopada 2000 roku w sprawie I KZP 35/00, że „w wypadku gdy określony skład sądu zależny jest od rodzaju sprawy poddanej osądowi (art. 28 § 3 k.p.k.), decydujące znaczenie dla oceny, czy Sąd był "nienależycie obsadzony" (art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k.), ma czyn przestępny, na którego popełnienie wskazuje akt oskarżenia.

Nie budzi zatem żadnych wątpliwości, że Sąd Okręgowy był należycie obsadzony w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k.

II

Odnosząc się do apelacji wywiedzionych w sprawie przez obrońców oskarżonych w pierwszym rzędzie zauważyć należy, że wbrew stanowisku skarżących Sąd I instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe, dokonał właściwej analizy przeprowadzonych dowodów, a następnie przekonywująco uzasadnił, którym z tych dowodów i z jakich przyczyn dał wiarę, a którym i dlaczego wiarygodności odmówił.

Podniesione przez skarżących zarzuty prawa procesowego i przytoczona na ich uzasadnienie argumentacja wskazują, że apelacje obrońców oskarżonych skierowane przeciwko rozstrzygnięciom uznającym winę oskarżonych W. Ć., K. B. i R. B. – skonstruowane zostały generalnie na zarzucie obrazy tych przepisów prawa procesowego, które regulują zasady oceny dowodów i negując prawidłowość oceny, której dokonał Sąd orzekający kwestionują ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę zaskarżonego wyroku.

Godzi się w tym miejscu wskazać, że choć sposób zakwalifikowania podniesionych przez skarżących obrońców uchybień pod podstawy odwoławcze z art. 438 k.p.k. jest prawidłowy, niemniej – co wielokrotnie podkreśla orzecznictwo sądowe – by zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego związany ze sposobem oceny dowodów, np.: obrazą art. 7 k.p.k., czy art. 410 k.p.k. były zarzutami skutecznymi winny wykazać konkretne uchybienia w toku rozumowania Sądu orzekającego, polegające na dokonaniu ocen w sposób sprzeczny z zasadami logicznego rozumowania, sprzeczny w stosunku do zasad wiedzy i doświadczenia życiowego, ewentualnie wykazać tzw. błąd braku w postaci uchylenia się przez Sąd orzekający od oceny istotnych dla treści orzeczenia okoliczności czy dowodów. Oznacza to, że zarzut taki nie może sprowadzać się do zaprezentowania wyłącznie własnych ocen zebranych dowodów, ocen pozostających w opozycji do zawartych w uzasadnieniu orzeczenia i nie może opierać się na wybranych fragmentach materiału dowodowego, mających wesprzeć prezentowane stanowisko skarżących, z pominięciem innych - mających przeciwną wymowę. Te same wymogi winny spełniać zarzuty związane z błędem w ustaleniach faktycznych. Ponadto, co jest także istotne - zarzuty takie muszą wykazać, że ewentualne ich podzielenie co najmniej mogło mieć wpływ wyroku.

Przechodząc do argumentacji zawartej w poszczególnych skargach odwoławczych obrońców oskarżonych w zakresie dotyczącym poczynienia wadliwych ustaleń faktycznych w sprawie poprzez naruszenia głównie art. 7 k.p.k. – a ten pojawia się we wszystkich wywiedzionych apelacjach i choć z różną argumentacją na jego poparcie to sprowadza się do podważenia prawidłowości dokonanej oceny Sądu meriti i w efekcie odmowy wiary wyjaśnieniom złożonym przez oskarżonych w toku postępowania sądowego – podkreślić należy, że Sąd I instancji stosownie do przepisu art. 410 k.p.k., rozważył w sposób obiektywny całokształt okoliczności i dowodów ujawnionych w toku rozprawy głównej, mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy w zakresie czynów przypisanych oskarżonym W. Ć. w pkt I i II wyroku, K. B. w pkt VII i VIII wyroku oraz R. B. w pkt XI i XII wyroku poddając je wyczerpującej ocenie i analizie, uwzględniającej wskazania logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego. Co istotne: obrońca oskarżonego K. B. podnosząc zarzut naruszenia art. 410 k.p.k. nawet nie pokusił się o próbę wskazania, na czym miałoby polegać zarzucone Sądowi I instancji naruszenie, zaś lektura apelacji obrońcy oskarżonego W. Ć. uprawnia do konstatacji, że naruszenie art. 410 k.p.k. wynika z „pominięcia zeznań” świadka K. G. – co w realiach sprawy niniejszej nie miało miejsca. Tymczasem zarzut naruszenia przepisu art. 410 k.p.k. może być skuteczny tylko wówczas, gdy skarżący wykaże, że Sąd I instancji oparł swoje orzeczenie na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej, bądź tylko na części materiału ujawnionego i jego rozstrzygnięcie nie jest wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc także i tych, które je podważają.

Równocześnie wskazać należy, że apelacje obrońców W. Ć. i K. B. są wewnętrznie sprzeczne. Skoro obrońcy tych oskarżonych zarzucili naruszenia z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. to nieuprawnione było stawiane łącznie i w oparciu o tożsamą argumentację również zarzutu naruszenia art. 5§2 k.p.k., bowiem przepisy te mają charakter rozłączny (vide przykładowo Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2013 r., sygn. akt V KK 119/13).

Z całą stanowczością już na wstępie stwierdzić przy tym należy, że nie może sprowadzać się kwestionowanie orzeczenia – jak czynią to skarżący – do polemiki z ustaleniami Sądu wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Sama bowiem możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się Sąd I instancji, a zwłaszcza tylko na wyjaśnieniach oskarżonych nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych.

Wspólnym mianownikiem apelacji obrońców jest próba zdyskwalifikowania wiarygodności kluczowego w sprawie dowodu w postaci zeznań świadka A. W. (1). Zaprezentowana argumentacja koncentruje się w szczególności na tym, że skoro świadek ten współpracował z organami ścigania licząc na łagodniejszy wymiar kary – to powyższa okoliczność podważa jego wiarygodność.

Pogląd skarżących obrońców bazujący na okoliczności, że skoro dowodem obciążającym oskarżonych są zeznania świadka liczącego na zastosowanie wobec niego dobrodziejstwa wynikającego z art. 60 k.k. i z możliwości skorzystania w toczących się przeciwko niemu postępowaniach karnych z nadzwyczajnego złagodzenia grożącej mu kary, a Sąd dał im wiarę – jest błędny. Pomówienie przez takiego świadka w ujęciu prawa karnego procesowego jest dowodem podlegającym ocenie na równi z innymi dowodami. Tym samym może on być dowodem winy, o ile jest logiczny, stanowczy, konsekwentny, zgodny z logiką wypadków, nie stanowi przerzucenia winy na inną osobę, czy umniejszania własnej odpowiedzialności karnej. Obrońcy oskarżonych podejmując próbę dyskredytacji zeznań świadka A. W. (1), poprzez wskazywanie na jego „korzyści procesowe” związane z faktem, iż zdecydował się na współpracę z wymiarem sprawiedliwości pomijają, iż przekazywana przez tego świadka wiedza o zdarzeniach, co do których Sąd uznał winę oskarżonych znalazła pełne potwierdzenie w wynikach przeprowadzonych z jego udziałem eksperymentów procesowych – podczas których wymieniony wskazał miejsca dokonanych przestępstw, ich okoliczności oraz osoby wraz z którymi dopuścił się tych czynów. W sprawie niniejszej jest znamienne, że co do tych zdarzeń w czasie kiedy świadek A. W. (1) zdecydował się zeznawać postępowania były już umorzone z uwagi na niewykrycie sprawców. Tymczasem jego zeznania nie tylko są stanowcze i konsekwentne, ale także znajdują potwierdzenie w dowodach zgromadzonych w wymienionych postępowaniach, w tym w zeznaniach pokrzywdzonych odnośnie przebiegu tychże zdarzeń – i to złożonych zarówno bezpośrednio po inkryminowanych zdarzeniach, ale także potwierdzonych w toku przewodu sądowego. Zauważyć przy tym należy, że zeznania A. W. (1) pokrywają się także częściowo z treścią depozycji samych oskarżonych – choć ci aktualnie przedstawiają własną wersję przebiegu opisywanych przez tego świadka zdarzeń. Na marginesie wskazać należy, że mnożone przez oskarżonych ponad rzeczywistą potrzebę i podnoszone w toku procesu oraz złożonych pismach procesowych okoliczności w istocie nie mają żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie.

W tym miejscu podkreślenia wymaga, że nie można zgodzić się z zarzutem podniesionym w apelacji obrońcy oskarżonego W. Ć., iż zaniechanie przesłuchania świadka A. W. (1) z udziałem biegłego lekarza lub biegłego psychologa stanowiło obrazę art. 192§2 k.p.k., co miało wpływ zdaniem skarżącego na ocenę tych zeznań, a tym samym na treść wyroku.

Podnieść w tym zakresie należy, że art. 192§2 k.p.k. ma zastosowanie wówczas, gdy zachodzi wątpliwość co do stanu psychicznego świadka, stanu jego rozwoju umysłowego, zdolności postrzegania lub odtwarzania przez niego postrzeżeń, przy czym wątpliwość ta jest uzasadniona konkretnymi okolicznościami wskazującymi na istnienie uzewnętrznionych objawów mogących wskazywać na możliwości występowania u świadka zaburzeń w tych sferach o których mowa w przepisie.

Ani treść zeznań świadka A. W. (1), ani jego zachowanie wynikające z treści protokołów rozpraw nie wskazuje na to, by wątpliwości o których mowa wyżej występowały, a zarazem Sąd meriti nie miał obowiązku przesłuchania go w obecności biegłego psychologa lub lekarza. Wątpliwości takich nie uzasadnia wskazywana przez obrońcę oskarżonego W. Ć. nieprawidłowa osobowość i alkoholizm świadka A. W. (1) (opinia k. 7237-7238). Samo uzależnienie świadka od alkoholu nie uzasadnia obaw o treść jego zeznań i nie powoduje automatycznie stosowania art. 192 § 2 k.p.k., skoro z zewnętrznych przejawów zachowania świadka nie można wnosić, że u świadka w trakcie przeprowadzanych czynności wystąpiły zaburzenia, o których mowa w wymienionym przepisie – a tylko wtedy można dopuścić, że jego zdolność dowodowa jest ograniczona. Skoro zatem Sąd orzekający w niniejszej sprawie w sytuacjach, gdy takie wątpliwości powziął skorzystał z pomocy biegłego psychologa (co miało miejsce chociażby przy przesłuchaniu świadka S. M.) to powyższa kwestia niewątpliwie była również przedmiotem rozważań Sądu orzekającego co do świadka A. W. – a co do wymienionego nie widział potrzeby zastosowania trybu z art. 192§2 k.p.k.

Odniesienie się już na wstępie do powyższych kwestii było niezbędne, by podczas oceny zasadności dalszych argumentów zawartych na poparcie zarzutów skarżących obrońców dotyczących poszczególnych czynów przypisanych oskarżonym do kwestii wyżej omówionej już nie wracać.

I tak: w odniesieniu do zdarzenia popełnionego na szkodę A. B. (1) (czyn przypisany: oskarżonemu W. Ć. - w pkt I wyroku, K. B. - w pkt VII, R. B. – w pkt XI wyroku) nieprawidłowy jest zarzut obrońców, że zeznania świadka A. W. (1) są niewiarygodne. W realiach niniejszej sprawy zeznania te są nie tylko konsekwentne, ale prawidłowo ustalił Sąd I instancji i ocenił, że relacje tego świadka znajdują pełne potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym – w tym w szczególności w zeznaniach świadka A. B. (1). To, że odnośnie przebiegu tego zdarzenia oskarżeni na etapie postępowania sądowego podali własną wersję nie może przesądzać o tym, że skutecznie podważone zostały inne dowody. Podkreślenia wymaga, że argumentacja zawarta w apelacjach obrońców lansująca tezę o ustalonej z pokrzywdzonym A. B. (1) kradzieży nie jest niczym innym jak polemiką z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji. Zasadza się ona bowiem wyłącznie na poddawaniu w wątpliwość „przypadkowości” i „losowości” napadu na A. B. (1). W tym zakresie skarżący w szczególności akcentowali, że skoro pokrzywdzony mieszkał w tym samym bloku co współuczestnik i pomysłodawca zdarzenia, tj. R. S., a ten miał ponadprzeciętny wzrost i wagę – to zdaniem skarżących powyższe ewidentnie zwiększałoby ryzyko wpadki, bo wymienieni musieli się znać. Dodatkowo fakt przewożenia przez pokrzywdzonego margaryny, która została podczas zdarzenia skradziona – zdaniem skarżących wskazuje, że już wcześniej musiał być ustalony jej odbiorca od sprawców, jest bowiem to towar nietrwały i powyższe wskazuje, że paser był umówiony na odbiór. Zaznaczyć przy tym należy, że treść pism samych oskarżonych dodatkowo wskazuje na to, że zadrzewienie działki w G. i trudny do niej dojazd wyklucza możliwość przeładunku towaru w sposób opisany przez W. – w rzeczywistości natomiast „dziupla” była zlokalizowana w zupełnie innym miejscu. Wreszcie podkreślali, że stan zdrowia oskarżonego W. Ć. będącego po postrzale wyklucza zeznania A. W. (1) co do jego udziału w przestępstwie - jak opisał to ten świadek.

Podkreślić należy, że powyższa argumentacja zasadza się na wyjaśnieniach oskarżonych, a te zostały poddane wręcz drobiazgowej analizie przez Sąd I instancji. Nie ma przy tym znaczenia w sprawie zarzut pojawiający się wśród argumentów przedstawionych przez oskarżonego R. B., że Sąd odstąpił od badania okoliczności podawanych przez oskarżonych – mając bowiem na uwadze odstęp czasowy od zdarzenia jakiekolwiek dalsze czynności zmierzające do ustaleń zgodnie ze wskazaniami oskarżonych innego miejsca przeładunku towaru w żaden sposób nie doprowadziłyby do skutecznej weryfikacji ich twierdzeń co do miejsca przeładunku towaru. Trudno oczekiwać bowiem, by po upływie ponad trzynastu lat od zdarzenia do czasu, gdy zapadł wyrok w niniejszej sprawie odnalezione zostałyby jakiekolwiek ślady materialne wspierające, bądź wykluczające wersje zdarzenia czy to podawaną przez oskarżonych, czy przez świadków oskarżenia. Stwierdzić przy tym kategorycznie należy, że wyjaśnienia oskarżonych złożone w tej sprawie na etapie sądowym, choć wzajemnie się wspierające i pozornie szczegółowe nie zawierają w istocie żadnych stanowczych wskazań – zarówno co do miejsca przeładunku towaru, czy choćby osób które „nabyły” od nich towar pochodzący z tego przestępstwa. Sąd Apelacyjny o ile przyznaje rację skarżącym, że różnica wieku pomiędzy pokrzywdzonym A. B. (1) a R. S. nie jest kluczowa dla ustaleń czy istotnie mogło zostać pomiędzy mini zawiązane swoiste porozumienie przestępcze – to w pozostałym zakresie podziela generalnie ustalenia Sądu I - instancji, co do przebiegu tego zdarzenia. Tym samym nie budzi również wątpliwości prawno karna ocena tego zdarzenia, że wyczerpywało ono znamiona czynu z art. 280§1 k.k.

W zaistniałej sytuacji zatem, gdy Sąd Odwoławczy dokonując zaskarżonego orzeczenia nie stwierdził takich uchybień, które naruszają granice swobodnej oceny dowodów, a obrońcy tego rodzaju naruszeń skutecznie nie wykazali, ograniczając się do zanegowania dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny materiału dowodowego i przedstawienia jego subiektywnej analizy, zgodnej z przyjętą przez oskarżonych linią obrony – to podniesione zarzuty obrazy prawa procesowego czy błędu w ustaleniach faktycznych z art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. uznać należy za polemiczne (tak przykładowo: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 1975 r., II KR 355/74, OSNPG 9/1995/84; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 1975 r., I KR 197/74, OSNKW 5/1975/58). W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do podzielania zarzutów apelacji obrońców i nie dostrzegł, by w sprawie pojawiły się nie dające usunąć wątpliwości, które nakazywałyby uznać winę oskarżonych w ramach art. 278 §1 k.k. – a do tego zmierzały wnioski w zakresie niniejszego przestępstwa wszystkich skarżących obrońców. Kończąc tę część rozważań wskazać należy, że Sąd Apelacyjny z urzędu dokonał zmiany w opisie czynu przypisanego oskarżonym w ten sposób, że określenie „skuł mu ręce i nogi jednorazowymi plastikowymi kajdankami” zastąpił określeniem „związał mu ręce i nogi przy użyciu nieustalonego przedmiotu”. Powyższe wynika w szczególności z faktu, że w sprawie nie zostały zabezpieczone przedmiotowe kajdanki plastikowe, ani żaden inny przedmiot służący sprawcom do związania pokrzywdzonego – zaś ani zeznania pokrzywdzonego A. B. (1), ani A. W. (1) nie są na tyle precyzyjne, by na tej podstawie czynić kategoryczne wskazania.

Co do zdarzenia w K. popełnionego na szkodę Z. B. (2) oraz T. R. (czyn przypisany: oskarżonemu K. B. - w pkt VIII, R. B. – w pkt XII wyroku) nieprawidłowy jest zarzut obrońców, że skazanie zostało oparte na nieznajdujących potwierdzenia w innych dowodach zeznaniach świadka A. W. (1), które dodatkowo są niekonsekwentne. Wiodącym argumentem apelacji obrońców jest to, że świadek W. początkowo podawał inne miejsce tego zdarzenia – wskazywał bowiem J., nie był stanowczy co do daty tego zdarzenia, a dodatkowo podał szczegóły związane z przebiegiem napadu, które wykluczają zdaniem skarżących, by istotnie dotyczył on zdarzenia z udziałem Z. B. (2). Skarżący poddali w szczególności w wątpliwość rzetelność relacji świadka W. z tego powodu, że jak wynika z zeznań świadka Z. B. (2) samochód jakim poruszał się w dniu napadu był koloru białego – zaś W. wskazał, że miał on ciemny kolor; z zeznań świadka Z. B. (2) wynika, że gdy był zatrzymywany to samochód sprawców udający policyjny stał na poboczu – zaś W. zeznał, że do zatrzymania samochodu pokrzywdzonego doszło z „lotu”; samochód użyty do napadu wskazuje, że oskarżeni nie dokonali tego napadu, bowiem zrobiła to inna grupa w składzie A. i. D. W., M. P. (2) oraz ich kolegów z Ł..

Odnosząc się do tych argumentów wskazać należy, że powyższe szczegóły nie dają podstaw do odrzucenia zeznań A. W. (1) jako niewiarygodnych. Jest niewątpliwym, że A. W. (1) nie tylko złożył w toczącym się postępowaniu zeznania na temat wielu przestępstw, ale bezsporny jest również jego udział w wielu podobnych co do schematu działania napadach na kierowców TIR-ów. Tym samym wytłumaczalne jest, że myli on szczegóły, ale nie oznacza to, że jego zeznaniom nie należy dać wiary. Wbrew twierdzeniom skarżących obrońców nie można przy tym zarzucić, by świadek ten zeznawał niekonsekwentnie. Czym innym bowiem jest niepamięć szczegółów – co wielokrotnie zaznaczał świadek składając zeznania, czym innym zaś sytuacja uzupełniania zeznań, czy też podawania nowych wersji w sposób sprzeczny z wcześniejszymi – a taka w realiach niniejszej sprawy nie miała miejsca.

Kontrola instancyjna dokonana przez Sąd Apelacyjny nie potwierdziła również okoliczności podnoszonej przez oskarżonych, że świadek ten chcąc pomówić oskarżonych celowo zmanipulował materiał dowodowy – w tym w szczególności dostosował treść swoich zeznań do materiałów zgromadzonych w umorzonych już postępowaniach, do których miał wgląd. Świadczyć o tym ma, zdaniem skarżących, chociażby zapis z protokołu przesłuchania tego świadka przez funkcjonariusza policji wskazujący, że zostały mu okazane materiały pochodzące z tychże spraw ( vide k. 2343). Tymczasem już samo porównanie dat przesłuchań świadka W., kiedy składał zeznania odnośnie napadu w K. (wskazywanym początkowo jak napad w J.) przeczy lansowanej tezie. Pierwsze szczegółowe zeznania świadka na temat tego zdarzenia pochodzą z dnia 11.04.2008 r. (vide k. 145), eksperyment procesowy w jakim brał udział miał miejsce w dniu 19.09.2008 r. (vide k. 374), zaś rzeczone przesłuchanie, w którego protokole jest zapis, że okazane zostały mu „akta sprawy” – miało miejsce w dniu 30.10.2008 r. Zauważyć również godzi się, że po okazaniu mu przez prowadzącego przesłuchanie policjanta akt sprawy dotyczącej tego napadu – świadek nie podał żadnych nowych okoliczności niż wynikające z jego wcześniejszych relacji, a jedynie potwierdził mające już wcześniej miejsce sprostowanie co do miejsca napadu. Tym samym uprawnione jest stwierdzenie, że świadek ten opisał zdarzenie w K. tak jak je zapamiętał zanim miał styczność z jakimikolwiek materiałami pochodzącymi z postępowań już umorzonych.

Podkreślić należy, że trudno zatem oczekiwać, by metoda wskazywana przez oskarżonych jako zmierzająca do wykazania nieprawdomówności świadka (poprzez zadawanie mu wielokrotnie bardzo szczegółowych i odnoszących się wielokroć do tych samych kwestii pytań) w istocie cel swój mogła osiągnąć – skoro generalnie świadek ten zeznał, że szczegółów tego zdarzenia nie pamięta.

Nie można zgodzić się przy tym z twierdzeniami oskarżonego R. B. jakoby o niewiarygodności świadka A. W. (1) miała świadczyć jego rzekoma niekonsekwencja nawet co do wskazań numeru rejestracyjnego pojazdu na jaki sprawcy napadli w K.. Powyższe twierdzenie oskarżony opiera na tym, że na rozprawie tenże numer rejestracyjny świadek podał jako (...) (vide k. 7263). Tymczasem kontrola odwoławcza stwierdza, że podczas tej czynności świadek W. w pierwszym rzędzie potwierdził odczytywane mu wówczas zeznania z k. 119-131. Zdaniem Sądu Apelacyjnego powyższa argumentacja stanowi wręcz jaskrawy przykład na to, jak nadinterpretowywane są przez oskarżonych fragmenty wyrwanych z kontekstu wypowiedzi świadka A. W. (1) w celu podważenia jego wiarygodności.

Dodatkowo zauważyć należy, iż chybiony jest także zarzut obrońcy oskarżonego R. B., że w sprawie doszło do obrazy art. 172 k.p.k. poprzez zaniechanie konfrontacji świadków A. W. (1) i M. P. (1) mimo, że zeznania tych świadków są wzajemnie sprzeczne, co doprowadziło do błędnego ustalenia kręgu osób uczestniczących w rozboju na osobie Z. B. (1). Przeprowadzenie lub nieprzeprowadzenie konfrontacji pozostawione jest ocenie organu procesowego co do celowości tej czynności w konkretnej sprawie. Konfrontacja powinna być przeprowadzona wówczas, gdy tego rodzaju metoda dowodzenia zostanie uznana przez organ procesowy za jedyny i ostateczny środek do wyjaśnienia istotnych sprzeczności pojawiających się w relacjach osób przesłuchiwanych (tak przykładowo: Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 sierpnia 2014 r., II KK 204/14, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 2008 roku, II 99/08). Skoro zatem treść przepisu art. 172 k.p.k. ma charakter fakultatywny, to nie daje to podstawy do czynienia zarzutu skoro Sąd orzekający z tej możliwości nie skorzystał.

Treść pisemnego uzasadnienia wyroku w przedmiotowej sprawie, wbrew twierdzeniom skarżących, nie zawiera tego rodzaju mankamentów, które czyniłyby niemożliwym, prześledzenie i poddanie kontroli rozumowania Sądu I instancji, czy też uniemożliwiałyby merytoryczne ustosunkowanie się do zarzutów apelacyjnych.

Z tego względu nie sposób podzielić postawionego w wymienionych apelacjach zarzutu obrazy art. 424 k.p.k., w tym w szczególności w aspekcie jego wpływu na treść wyroku, co jest warunkiem niezbędnym wynikającym wprost z normy art. 438 pkt 2 k.p.k. Sporządzenie uzasadnienia wyroku jest bowiem czynnością wtórną wobec samego wyrokowania. Zatem sposób rozstrzygnięcia sprawy nie zależy od tego, czy treść pisemnego uzasadnienia wyroku odpowiada wymogom art. 424 k.p.k. Tym samym nie można przyjąć, że sposób sporządzenia pisemnych motywów wyroku powoduje, iż orzeczenie Sądu I instancji uchyla się spod kontroli instancyjnej.

Wyeksponowane na poparcie stawianych zarzutów w tym zakresie przez wymienionych apelujących obrońców mało wyczerpujące wskazanie przyczyn, dla których Sąd odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonych, czy też mało wszechstronną ocenę zeznań świadka A. W. (1), czy wreszcie – co zarzucił obrońca oskarżonego R. B. – zaniechanie wskazania w uzasadnieniu z jakich przyczyn Sąd odmówił wiarygodności zeznaniom świadka M. P. (1) oraz świadka A. C. (1) ma w istocie jedynie pozorny charakter uchybienia.

Odnośnie świadka M. P. (1) stwierdzić należy, że zeznania tego świadka nie były podstawą do czynienia ustaleń stanu faktycznego (vide str. 16-18 uzasadnienia) i istotnie ich ocena sprowadza się do stwierdzenia Sądu I instancji, że nie wniosły one niczego istotnego do sprawy. (vide str. 60 uzasadnienia). O ile w tym zakresie można podzielić zarzut skarżącego obrońcy, że treść uzasadnienia wyroku Sądu I instancji nie wskazuje przyczyn z jakich Sąd odmówił wiarygodności tym zeznaniom – to powyższe uchybienie nie miało wpływu na treść rozstrzygnięcia. Stwierdzić bowiem stanowczo należy, że świadek ten jest niekonsekwentny. O ile bowiem podczas składania pierwszych zeznań w sprawie nie przyznał się do udziału w zdarzeniu przypisanym oskarżonym K. B. w pkt VIII wyroku i oskarżonemu R. B. w pkt XII wyroku (vide k. 2045) – to podczas kolejnego przesłuchania w niniejszej sprawie podczas ponownego jej rozpoznania - podał okoliczności tego napadu oraz osoby biorące w tym napadzie udział (tom XXI k.4428). Już ta okoliczność powoduje, że jest to dowód niewiarygodny i stąd nie wnoszący niczego istotnego do sprawy. Co do zaś dowodu z zeznań świadka A. C. (2) treść pisemnych motywów wyroku Sądu I instancji wskazuje, że zeznania te zostały ocenione przez Sąd I instancji jako potwierdzające wersję oskarżonego R. B. co do ich wspólnego pobytu oraz wraz z A. W. (3) na M. w okresie od 1 lipca 2004 roku do 5 sierpnia 2004 roku. W dalszej części Sąd ocenił wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie R. B. jako nieskuteczną linię obrony – a tym samym ocenił, że jego wyjaśnienia, a tym samym i dowody zaprezentowane na ich poparcie są niewiarygodne.

Podkreślić należy, że normy rzetelnego procesu na gruncie ustawy Kodeks postępowania karnego gwarantują oskarżonemu prawo do milczenia (art. 175§1 k.p.k.) – co oznacza, że z samego faktu milczenia nic ujemnego dla niego w procesie nie może wynikać. Jednakże inną rzeczą jest ocena dowodów. W tym w szczególności jeśli oskarżony zdecydował się złożyć wyjaśnienia to podlegają one takim samym zasadom oceny jak każdy inny dowód w sprawie. W realiach niniejszej sprawy oskarżony R. B. zarówno na etapie postępowania przygotowawczego, jak i w początkowej fazie postępowania przygotowawczego korzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień – i pierwsze jego oświadczenie miało miejsce na końcowym etapie postępowania, gdy sprawa było rozpoznawana po raz pierwszy (vide k. 2990), następnie zaś złożył wyjaśnienia przed Sądem Odwoławczym (k. 3802-3803). Jest znamienne, że oskarżony przemilczał wówczas co do okoliczności związanych ze swoim alibi i treść jego depozycji wskazują, że wówczas krytycznie odniósł się do zeznań świadka M. K. (2) oraz R. T. oraz zaprzeczył swojemu udziałowi w czynach mu zarzuconych. Stąd mimo, że oskarżony nie musi wskazywać dowodów alibijnych – to jeśli czyni to dopiero przed Sądem ponownie rozpoznającym sprawę, gdy wcześniej składał wyjaśnienia, to oprócz oceny samej ich treści Sąd może krytycznie ocenić późne zgłoszenie tych dowodów i stąd wyciągnąć wnioski co do wiarygodności dowodów. Powyższa uwaga odnosi się także do aktualnie podawanych przez oskarżonych K. B. i R. B. okoliczności konfliktu pomiędzy nimi, a świadkiem A. W. (1), który doprowadzić miał do pomawiania wymienionych przez świadka oskarżenia.

Sąd Apelacyjny z urzędu natomiast dokonał zmiany w opisie czynu przypisanego oskarżonym K. B. w pkt VIII wyroku i oskarżonemu R. B. w pkt XII wyroku w ten sposób, że określenie „skuł mu ręce i nogi jednorazowymi plastikowymi kajdankami” zastąpił określeniem „związał mu ręce i nogi plastikową opaską zaciskową”. Powyższe wynika w szczególności z faktu, że w sprawie na miejscu zdarzenia zostały zabezpieczone ślady w postaci opasek uciskowych oraz taśmy samoklejącej ( vide: protokół oględzin k. 1508- 1509, materiał poglądowy k. 1510-1512, wykaz dowodów rzeczowych k. 1521) Tym samym uwzględniając treść zeznań Z. B. (2) (k. 1506) wskazywane przez niego przedmiotowe kajdanki plastikowe w istocie były plastikowymi opaskami zaciskowymi.

Co do przestępstwa przypisanego oskarżonemu W. Ć. w pkt II wyroku apelacja obrońcy bazuje na tym, że zeznania świadka A. W. (1) są jedynym dowodem osobowym wskazującym na sprawstwo oskarżonego, a tym samym jako dowód z pomówienia dowód ten wymaga wszechstronnej weryfikacji.

W tym zakresie wskazać w szczególności należy, że zarówno doktryna, jak i poglądy praktyki orzeczniczej wypracowały jednolity pogląd, że konsekwencją zasady swobodnej oceny dowodów jest nieprzywiązywanie w orzecznictwie żadnej wagi do kategorii ilościowych w odniesieniu do źródeł dowodowych. Sam fakt oparcia orzeczenia na zeznaniach tylko jednego świadka sam przez się nie może stanowić podstawy do zarzutu błędnych czy dowolnych ustaleń faktycznych w sprawie. Nie istnieje bowiem żadna reguła dowodowa, która uzasadniałaby stanowisko, że zeznanie jednego świadka są niewystarczającą podstawą skazania - zawłaszcza, że inne fakty wynikające z tych zeznań znalazły pełne potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. W odniesieniu do tego czynu zeznania świadka A. W. (1) są rzeczowe, konsekwentne, a nadto szereg wynikających z nich okoliczności znalazło potwierdzenie - w szczególności w tym, że istotnie opisywane przez niego zdarzenie istotnie miało miejsce.

Stanowcze ustalenia Sądu Okręgowego wynikały z omówionych wyżej przyczyn dania wiary zeznaniom świadka A. W. (1) również co do tego przestępstwa i skutkowały odrzuceniem wersji oskarżonego W. Ć. – a wyraz znalazło w pisemnych motywach wyroku na str. 44- 48verte, które to rozważania Sąd Apelacyjny w pełni akceptuje. Powyższe mieściło się w granicach swobodnej ich oceny zakreślonej treścią art. 7 k.p.k., skutkując jednocześnie brakiem w sprawie tego rodzaju niedających się usunąć wątpliwości, które wskazywałyby na konieczność zastosowania reguły określonej w art. 5 § 2 k.p.k.

Reasumując: Z całą stanowczością stwierdzić należy, że przebieg rozprawy przed Sądem Okręgowym oraz treść obszernego uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazują, że Sąd ten prawidłowo nie naruszając zasady obiektywizmu wyrażonej w art. 4 k.p.k., swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 7 k.p.k. oraz zasady domniemania niewinności z art. 5 k.p.k. ocenił materiał dowodowy przyjmując za podstawę orzeczenia całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej odpowiadających treści zebranych dowodów (art. 410 k.p.k.), a uzasadnienie wyroku sporządził zgodnie z wymogami art. 424 k.p.k. Tym samym ponieważ kontrola instancyjna polegająca de facto na sprawdzeniu czy Sąd meriti wypełnił powyższe reguły nie wykazała naruszeń wymienionych powyżej norm - nie ma podstaw do zdyskwalifikowania zaskarżonego rozstrzygnięcia (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 października 1987 r., VI KR 263/87, OSNKW 1988, z.3-4, poz. 28). Równocześnie z uwagi na wyczerpujące omówienie dowodów zgromadzonych w sprawie przez Sąd pierwszej instancji, którą to argumentację Sąd Odwoławczy podziela w pełnym zakresie, ponowne jej przytaczanie jest zbędne.

Wskazać jednocześnie należy, że in concreto niewątpliwie nie mogło dojść i nie doszło do naruszenia zasady in dubio pro reo, albowiem treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wskazuje, aby Sąd orzekający co do czynów przypisanych oskarżonym W. Ć. (w pkt I i II wyroku), oskarżonemu K. B. (w pkt VII i VIII wyroku) oraz oskarżonemu R. B. (w pkt XI i XII wyroku) powziął jakiekolwiek wątpliwości co do faktów lub ich prawnej oceny, zaś cały ciężar wnioskowania skupił się w analizie wiarygodności poszczególnych dowodów.

Równocześnie zaznaczenia wymaga, że jakkolwiek jest rzeczą oczywistą, iż na Sądzie Odwoławczym ciąży obowiązek rozpoznania wszystkich wniosków i zarzutów wskazanych w środku odwoławczym, nie oznacza to jednak bezwzględnego wymogu szczegółowego umotywowania każdego argumentu. Należy przypomnieć, iż stopień szczegółowości rozważań Sądu Odwoławczego uzależniony jest od jakości oceny dokonanej przez Sąd I instancji. Jeżeli ta ocena jest wszechstronna, pełna, logiczna i wsparta zasadami doświadczenia życiowego, a więc odpowiada w pełni wymogom nałożonym przez reguły z art. 7 k.p.k., to wówczas Sąd Odwoławczy zwolniony jest od drobiazgowego odnoszenia się do zarzutów apelacji, kwestionujących w rzeczywistości taką ocenę. Tym samym skoro Sąd Apelacyjny podzielił w pełni dokonaną przez Sąd I instancji ocenę dowodów, a kwestionowaną przez skarżących obrońców – skutkiem tego jest możliwość zaniechania szczegółowego odnoszenia się w uzasadnieniu swojego wyroku do zarzutów apelacji, gdyż byłoby to zbędnym powtórzeniem argumentacji tego sądu (por. wyrok SN z dnia 15 kwietnia 2009 r., III KK 381/08, Lex Nr 512100, postanowienia SN: z dnia 10 października 2007 r., III KK 120/07, Lex Nr 322853, z dnia 2 sierpnia 2006 r., II KK 238/05, Lex Nr 193046).

Efektem powyższego stwierdzić należy, że Sąd orzekający prawidłowo zakwalifikował działanie oskarżonych: W. Ć. (pkt I wyroku), K. B. (pkt VII wyroku) oraz R. B. (pkt XI wyroku) jako wyczerpujące dyspozycję art. 280§1 k.k. Prawidłowa jest również ocena prawna co do czynu przypisanego oskarżonemu W. Ć. w pkt II wyroku poprzez zakwalifikowanie tego czynu z art. 252§1 k.k. w brzmieniu obowiązującym sprzed wejścia w życie ustawy z dnia 17 grudnia 2009 roku o zmianie ustawy Kodeks karny oraz ustawy Kodeks postępowania karnego, Dz.U. Nr 7, poz. 46 z 2010 r.

W odniesieniu natomiast do czynów przypisanych oskarżonym K. B. w pkt VIII wyroku i oskarżonemu R. B. w pkt XII wyroku wskazać należy, że z ich opisu wynika w sposób bezsporny, że oskarżeni nie osiągnęli zamierzonego celu - a tym samym ich działanie nie może w kontekście tegoż opisu zostać inaczej ocenione niż jako mające postać usiłowania.

W tym stanie rzeczy w świetle dyspozycji art. 434 § 1 i art. 443 k.p.k. w wypadku gdy wyrok nie został w tym zakresie zaskarżony na niekorzyść oskarżonych – niedopuszczalnym stało się wprowadzenie jakichkolwiek zmian odnoszących się do znamion czynu przez Sąd Apelacyjny na skutek związania zakazem reformationis in peius opisu w opisie czynów przypisanych tym oskarżonym. Tym samym mając na względzie treść przypisanych oskarżonym K. B. w pkt VIII wyroku i R. B. w pkt XII wyroku czynów należało w ramach art. 455 k.p.k. poprawić błędną kwalifikację prawną na art. 13§1 k.k. w zw. z art. 280§1 k.k.

Wymierzone oskarżonym kary za jednostkowo przypisane przestępstwa nie noszą cech rażącej niewspółmiernej surowości w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. – niemniej zmiana wyroku na korzyść oskarżonych K. B. i R. B. przemawiała za złagodzeniem kary wymierzonej przez Sąd I instancji za przypisane czyny w pkt VIII i XII wyroku. Sąd Apelacyjny miał wszakże na uwadze, by kary te nadal były odpowiednio dolegliwe, stosownie jednak do występujących w sprawie zarówno okoliczności obciążających, jak i łagodzących – co do których istnienia wypowiedział się Sąd Okręgowy i którą to argumentację Sąd Apelacyjny podziela. W świetle powyższego w ocenie Sądu Apelacyjnego uznać należy, że kara w wymiarze po 3 (trzy) lata i 8 (osiem) miesięcy pozbawienia wolności oraz kara grzywny w wymiarze po 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych – jest karą adekwatną do sprawczego zachowania oskarżonych K. B. i R. B. w zakresie tego przestępstwa. Powyższe przełożyło się również na niezbędność orzeczenia wobec wymienionych oskarżonych nowej kary łącznej. Tak więc wobec oskarżonych K. B. oraz R. B. Sąd Apelacyjny orzekł karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 5 (pięciu) lat i 8 (ośmiu) miesięcy i karę łączną grzywny w wymiarze 200 (dwustu ) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 40 (czterdziestu) złotych.

W odniesieniu do oskarżonego W. Ć. wskazać dodatkowo należy, że wymierzając jednostkowe kary z czyny mu przypisane kierował się dyrektywami określonymi w art. 53§1 i 2 k.k. rozważył wszystkie okoliczności mające wpływ na ich rozmiar taki jak stopień szkodliwości społecznej dokonanych przez niego przestępstw, stopień zawinienia, motywy działania, właściwości i warunki osobiste i dał temu wyraz w części motywacyjnej wyroku poświęconej rozważaniom o karze. Wymierzając karę łączną Sąd ten należycie uwzględnił związek przedmiotowo podmiotowy oraz czasowy pomiędzy dokonanymi przez niego przestępstwami.

III

Przechodząc do apelacji wywiedzionej w sprawie przez prokuratora:

W pierwszym rzędzie przyznać należy skarżącemu, że Sąd wyrokujący w niniejszej sprawie nie uwzględnił przy wyrokowaniu całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, przez co dokonana ocena materiału dowodowego w odniesieniu do czynów zarzuconych oskarżonym W. Ć., K. B. i R. B. na szkodę T. D. N. – odpowiednio w 2, 10 i 13 aktu oskarżenia – narusza art. 410 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. Zasada określona w art. 410 k.p.k. nie dopuszcza możliwości, żeby Sąd wyrokujący przedstawiając stanowisko co do oceny zgromadzonego materiału dowodowego opierał je wyłącznie na fragmentarycznej ocenie dowodów z pominięciem tego wszystkiego, co może prowadzić do odmiennych wniosków. Zastosowanie zasady z art. 5 § 2 k.p.k. może nastąpić bowiem wtedy, gdy Sąd przeprowadzi postępowanie w sposób pełny i kompletny, i podda tak zebrane dowody ocenie spełniającej rygory art. 7 k.p.k.. Dopiero wówczas zatem gdy przeprowadzona ocena dowodów potwierdzi istnienie niedających się - w oparciu o zasadę in dubio pro reo - usunąć wątpliwości Sąd musi je wytłumaczyć na korzyść oskarżonego.

W szczególności prawidłowo zarzucił skarżący prokurator, że Sąd wyrokujący w niniejszej sprawie uchylił się od dokonania pełnej oceny dowodu z zeznań świadka S. M. (1) poprzestając na konstatacji, że „stanowią one kulminację sprzeczności, niekonsekwencji i zmienności”. Rację przyznać należy skarżącemu prokuratorowi, że stwierdzenie powyższe nie może zastąpić pełnej oceny dowodu.

Prawidłowo przy tym wskazał skarżący prokurator, że złożone przez świadka S. M. (1) zeznania w toku postępowania przygotowawczego znacząco obciążały oskarżonych oraz, że depozycje tego świadka złożone na etapie postępowania przygotowawczego były bardziej nawet szczegółowe niż zeznania świadka A. W. (1). Zauważenia przy tym wymaga, że całkowicie poza sferą oceny Sądu I instancji była i ta okoliczność, że pierwsze zeznania, w których S. M. (1) obciążył oskarżonych miały miejsce podczas przesłuchania w dniu 23.02.2009 roku, już po prawomocnym skazaniu go w związku z uprowadzeniem T. D. N. (vide k. 1621). Równocześnie powyższe zeznania zostały przez niego potwierdzone podczas konfrontacji – i to nie tylko z A. W. (4) , ale także podczas konfrontacji z G. S. – co wynika z załączonego do akt protokołu konfrontacji tego świadka z G. S. jaka miała miejsce w toku postępowania VDs19/19 .06.2009 (vide k. 5016) – nota bene prawidłowo zwrócił również uwagę prokurator, iż Sąd I instancji całkowicie nie rozważył jak przekłada się na aktualne twierdzenia tego świadka, że były wywierane na niego naciski, co do złożenia określonej treści zeznań okoliczność, że podczas tej czynności był obecny obrońca G. S..

Tym samym ich zmiana w trakcie bezpośrednich przesłuchań przed Sądem I –instancji winna być zbadana i oceniona ze szczególną ostrożnością i starannością. Tym bardziej, że podczas przesłuchania na rozprawie w dniu 30.12.2011 roku świadek ten podał, że był zastraszany w rozmowach telefonicznych przez nieustaloną osobę odnośnie składania zeznań.

Trafnie wskazał przy tym prokurator, że odwołanie zeznań obciążających oskarżonych nie może automatycznie powodować wyeliminowania ich z materiału dowodowego, bez wniknięcia w konkretne okoliczności zawarte w tych zeznaniach. Obowiązkiem Sądu w takiej sytuacji jest ustosunkowanie się, którą ze sprzecznych wersji uznaje za wiarygodną, a decyzja w tej kwestii powinna być oparta na wnikliwym rozważeniu, w kontekście całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w danej sprawie, zaistniałej sytuacji związanej z odwołaniem obciążających depozycji. Brak wypełnienia takiego obowiązku powoduje, że taka ocena dowodu narusza normę art. 7 k.p.k.

W sprawie niniejszej podkreślenia wymaga, że na każdym etapie świadek A. W. (1) konsekwentnie identyfikował W. Ć., K. B. i R. B., jako uczestników zdarzenia na szkodę T. D. N. – z materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy wynika natomiast, że wsparciem dla zeznań tego świadka są nie tylko zeznania S. M. (1), ale także zeznania świadków M. K. (2), R. T. i G. S.. Tymczasem w odniesieniu do zeznań tychże świadków– Sąd I instancji w zasadzie poprzestał na ocenie, że są one niewystarczające do uznania winy oskarżonych nie rozważając wszystkich ich treści w powiązaniu z ujawnionymi w toku przewodu wszystkimi okolicznościami sprawy, a tym samym naruszył reguły dowodowe, wkraczając w sferę dowolności.

W odniesieniu do zarzutu sformułowanego przez Prokuratora co do rozstrzygnięcia w pkt VI zaskarżonego orzeczenia w odniesieniu do zarzutu sformułowanego w pkt 8 aktu oskarżenia odnośnie oskarżonego W. Ć. - kontrola instancyjna dokonana przez Sąd Apelacyjny wykazała, że wydanie orzeczenia w sprawie niniejszej było co najmniej przedwczesne. Sąd Okręgowy nie tylko nie załączył akt postępowania toczącego się w sprawie sygn. akt II K 1/03, ale nawet prawidłowego odpisu zapadłego w tej sprawie prawomocnego orzeczenia – poprzestając na odpisie złożonym przed rozprawą apelacyjną przez oskarżonego W. Ć. (vide k.3556-3557). Tymczasem dla oceny czy czyn za jaki został skazany prawomocnym wyrokiem z dnia 12 września 2003 roku w sprawie sygn. akt II K 1/03 przez Sąd Rejonowy w Otwocku jest tożsamy z czynem zarzuconym w niniejszym postępowaniu niezbędnym jest przed dokonaniem oceny – wgląd w akta tej sprawy. Dopiero wówczas bowiem będzie możliwą ocena, czy istotnie zachodzi okoliczność wyłączająca ściganie pod postacią powagi rzeczy osądzonej.

Mając na względzie stwierdzone uchybienia uniemożliwiające dokonanie kontroli instancyjnej Sąd Apelacyjny uchylił zaskarżony wyrok - w stosunku do oskarżonego W. Ć. (co do rozstrzygnięcia z pkt V wyroku odnośnie czynu zarzuconego temu oskarżonemu w pkt 2 aktu oskarżenia oraz co do rozstrzygnięcia z pkt VI wyroku), w stosunku do oskarżonego K. B. (co do rozstrzygnięcia z pkt X wyroku) oraz w stosunku do oskarżonego R. B. (co do rozstrzygnięcia z pkt XV wyroku odnośnie czynu zarzuconego temu oskarżonemu w pkt 13 aktu oskarżenia) i sprawę przekazał Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

W toku ponownego rozpoznania sprawy Sąd pierwszej instancji po przeprowadzeniu postępowania dowodowego wszystkie dowody podda wnikliwej ocenie zgodnie z zasadami wynikającymi z treści art. 7 kpk oraz ustali wzajemną między nimi relację. Zwłaszcza w ocenie tej Sąd Okręgowy szczegółowo odniesie się do kwestii związanych ze zmianą relacji świadka S. M. (1) – ustali przyczyny takiej sytuacji oraz jego motywację. Zarówno dowody materialne, jak i osobowe Sąd I instancji zestawi we wzajemnym ze sobą powiązaniu oraz z wyjaśnieniami złożonymi przez oskarżonych – poddając właściwej ocenie również wyjaśnienie złożone przez oskarżonego W. Ć., że przed dokonaniem przestępstwa na szkodę T. D. N. pomógł kontaktując ze sobą sprawców tego napad. (vide k. 3799-3801).

Dopiero tak ocenione – ze wskazaniem przyczyn uznanie za wiarygodne, bądź odmowy wiarygodności – dowody winny być podstawą prawidłowych ustaleń faktycznych w sprawie oraz oceny prawnej zachowań oskarżonych. W oparciu o bezbłędne ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy na podstawie całokształtu okoliczności powinien dokonać oceny winy oskarżonych, a w zależności od niej także ewentualnie rodzaju i wymiaru kary.

Nadto Sąd I instancji załączy akta sprawy Sądu Rejonowego w Otwocku sygn. akt II K 1/03 i dopiero po zapoznaniu się z materiałami tam zawartymi - dokona oceny prawno karnej czynu zarzuconego oskarżonemu W. Ć. w pkt 8 aktu oskarżenia. Sąd I instancji w sposób przy tym pełny wyjaśni podstawę prawną wydanego w sprawie orzeczenia.

Wszelkie rozważania Sądu I instancji winny być należycie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku w sposób umożliwiający dokonanie kontroli instancyjnej rozstrzygnięcia – zgodnie z wymogami określonymi w art. 424 kpk.

Orzeczenie o kosztach zastępstwa adwokackiego za obronę z urzędu ma oparcie w treści art. 29 Prawa o adwokaturze a nadto § 2 ust. 3 oraz § 14 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.(Dz. U. z dnia 3 października 2002 r.).

Z tych wszystkich względów Sąd Apelacyjny orzekł jak w konkluzji wyroku, o kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze rozstrzygając po myśli art. 635 k.p.k. w zw. z art. 624 §1 k.p.k. oraz art. 634 k.p.k.