Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 kwietnia 2015r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 kwietnia 2015r. w O.

sprawy z odwołania A. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania A. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P.

z dnia 21.08.2014r. znak (...)

orzeka:

oddala odwołanie

Sygn. akt III U 877/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21.08.2014r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. odmówił A. R. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

A. R. wniósł odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc o jej zmianę i przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. wniósł o oddalenie odwołania podnosząc, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy oraz nie posiada wymaganego 3 – letniego okresu ubezpieczenia.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Ostrołęce ustalił i zważył, co następuje:

Odwołanie jest niezasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała we wskazanych w ustawie okresach składkowych i nieskładkowych, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ich ustania. Osobie, która spełnia powyższe warunki przysługuje, według art. 59 ust. 1 powołanej ustawy, renta stała – jeżeli niezdolność do pracy jest trwała (pkt 1), lub renta okresowa – jeżeli niezdolność do pracy jest okresowa (pkt 2).

Definicję osoby niezdolnej do pracy podaje natomiast art. 12 ust. 1-3 tejże ustawy, który stanowi, że jest nią osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (ust. 1), przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2), zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust. 3).

W świetle powyższych przepisów, skuteczność odwołania A. R. zależna była przede wszystkim od wykazania, że jest on niezdolny do pracy.

Na tę okoliczność Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy z zakresu okulistyki i medycyny pracy. Po przeprowadzeniu wywiadu z odwołującym, jego zbadaniu oraz po analizie dokumentacji medycznej biegli rozpoznali u odwołującego stan po urazie przenikającym prawej gałki ocznej – ciało obce wewnątrzgałkowe, stan po czterokrotnym odwarstwieniu siatkówki i leczeniu operacyjnym, ślepotę oka prawego oraz praktyczną jednooczność. Zdaniem biegłych powyższe schorzenia nie powodują niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu wydanej opinii biegli sądowi podnieśli, że przy wydaniu opinii wzięli pod uwagę m.in. aktualny stan kliniczny, przebieg procesów chorobowych i leczenia, stopień upośledzenia funkcji organizmu, kwalifikacje zawodowe i wiek opiniowanego. Biegli wskazali, że w dniu 05.08.2011r. odwołujący doznał urazu oka prawego. Wynikiem urazu jest ślepota oka prawego i wynikająca z niej praktyczna jednooczność. Zdaniem biegłych za okres potrzebny do adaptacji do jednooczności uznaje się 1 rok. Z uwagi na fakt, że jednooczność u odwołującego powstała w sierpniu 2011r., tj. ponad 3 lata temu, odwołujący jest zdolny do pracy. Jednocześnie biegli stwierdzili, że z uwagi na stan narządu wzroku dla odwołującego przeciwwskazane są jedynie prace na wysokości oraz prace przy maszynach w ruchu.

Zastrzeżenia do powyższej opinii zgłosił pełnomocnik odwołującego podnosząc, że opinia zawiera sprzeczności, gdyż biegli nie stwierdzili niezdolności do pracy, a jednocześnie stwierdzili, że odwołujący ma orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności. Ponadto pełnomocnik podniósł, że biegli wskazali, że odwołujący jest zdolny do pracy pomimo, że uznali, iż istnieją przeciwwskazania do pracy na wysokości i przy maszynach w ruchu. Pełnomocnik podniósł też, że poziom techniczny w wykonawstwie budowlanym, jest wysoki i skomplikowany, czego symptomem jest duże nasycenie parku maszynami i urządzeniami technicznymi, których zasadniczą cechą jest ruch tych maszyn. Odnosi się to także do wykonywania czy remontów instalacji sanitarnej, gdyż praca ta odbywa się niejednokrotnie na dużych wysokościach, przy wykorzystaniu maszyn w ruchu. Wskazując na powyższe pełnomocnik odwołującego złożył wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłych sądowych.

Sąd powyższy wniosek w oparciu o treść art. 217 § 3 k.p.c. oddalił uznając, że sporne okoliczności zostały już wyjaśnione. Argumenty podniesione przez pełnomocnika odwołującego nie uzasadniają zdaniem Sądu stanowiska, że istniała obiektywnie potrzeba skorzystania z uzupełniającej opinii biegłych. Odmienna ocena stanu zdrowia odwołującego w kontekście jego zdolności do pracy dokonana przez stronę odwołującą, nie zawierająca konkretnych i przekonujących argumentów podważających miarodajność dotychczasowej opinii lub co najmniej miarodajność tę poddających w wątpliwość, nie może zdaniem Sądu decydować o zasadności dopuszczenia dowodu z kolejnej opinii biegłych. Wskazać też należy, że zarówno doktryna, jak i orzecznictwo stoją na stanowisku, że potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii ( vide wyrok SN z 4 sierpnia 1999 r, I PKN 20/99, OSNAPiUS 2000, nr 15, poz. 479). Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie, potrzeby powołania kolejnej opinii biegłych nie widział. Sąd podzielił wywody i wnioski opinii biegłych lekarzy sądowych powołanych do wydania opinii w przedmiotowej sprawie. Podkreślić należy, że wydane one zostały przez biegłych lekarzy o specjalnościach odpowiednich do ujawnionych wcześniej u odwołującego jednostek chorobowych, po dokonaniu analizy zebranej w sprawie dokumentacji medycznej, przeprowadzeniu wywiadu oraz badań odwołującego. Zarówno rozpoznanie, jak i wnioski, jakie znajdują się w opinii są przekonujące, spójne i logiczne. Biegli, występujący w sprawie, wydali popartą logiczną argumentacją opinię, z której wynika, że stan zdrowia odwołującego nie czyni go aktualnie niezdolnym do pracy.

Nie można zgodzić się z podnoszonym przez pełnomocnika odwołującego zarzutem oczywistej sprzeczności treści opinii biegłych. Za sprzeczność taką nie może być w szczególności uznana okoliczność, że odwołujący legitymuje się umiarkowanym stopniem niepełnosprawności, a pomimo tego biegli nie stwierdzili jego niezdolności do pracy. Podkreślić należy, że brak jest podstaw do utożsamiania pojęć prawnych „niezdolności do pracy” i „niepełnosprawności”, skoro każde z tych pojęć posiada odmienną definicję legalną. Orzekanie w sprawie ustalenia stopnia niezdolności do pracy oraz w sprawie ustalenia stopnia niepełnosprawności należą do innych organów i stanowić mają konieczną przesłankę prawną dla ustalenia prawa do korzystania z różnego rodzaju świadczeń lub uprawnień. Definicja prawna pojęcia „niepełnosprawności” ujęta została szerzej, aniżeli definicja prawna pojęcia „niezdolności do pracy”. W konsekwencji, każda osoba, która uzyskała orzeczenie „o całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy” jest uznawana równocześnie za „osobę niepełnosprawną”, ale nie każda osoba „niepełnosprawna” staje się automatycznie „osobą niezdolną do pracy” (tak SN w postanowieniu z dnia 11.01.2008r. I UK 280/07, SN w wyroku z dnia 20.08.2003r., II UK 386/02). Powyższy pogląd jest aktualnie ugruntowany w orzecznictwie.

Na uwzględnienie nie mogą też zasługiwać podnoszone przez pełnomocnika odwołującego argumenty, że biegli nie dokonali oceny czy postawione przez nich ograniczenia wykonywania przez odwołującego pracy, zgodnej z jego kwalifikacjami, wpływają na utratę zdolności do pracy. Podkreślić należy, że dokonując oceny zdolności odwołującego do pracy biegli odnieśli się do jego rzeczywistych kwalifikacji, wskazując jedynie przeciwwskazania do wykonywania pracy przy maszynach w ruchu i na wysokości, co wynika wprost z treści opinii. Wbrew twierdzeniom pełnomocnika odwołującego wskazane przez biegłych przeciwwskazania dla odwołującego przy wykonywaniu pracy nie stanowią sprzeczności z ich końcowym wnioskiem, że A. R. nie jest osobą niezdolną do pracy. Przypomnieć należy, że odwołujący jest z wykształcenia technikiem urządzeń sanitarnych, hydraulikiem, a ostatnio pracował na budowie jako pracownik fizyczny. Zatem ani jego wykształcenie ani wykonywany zawód nie wymagają od niego pracy na wysokości ani pracy przy maszynach w ruchu. Przy czym zaznaczyć należy, że strona odwołująca błędnie interpretuje treść opinii, że odwołujący nie może pracować przy maszynach w ruchu. Nie chodzi tu bowiem o pracę w sąsiedztwie maszyn w ruchu, lecz chodzi jedynie o to, że odwołujący nie może pracować na maszynach będących w ruchu.

Jak wskazali biegli A. R. jest osobą młodą. Stracił oko, lecz zaadoptował się do swej jednooczności. Aktualnie zatem uraz oka nie powoduje już u niego ograniczeń przy wykonywaniu pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami.

Biorąc pod uwagę powyższe nie może budzić wątpliwości, że A. R. nie jest aktualnie niezdolny do pracy, przez co nie spełnia podstawowej przesłanki warunkującej możliwość przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, o której mowa w art. 57 ust. 1 pkt. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

W takim stanie rzeczy bezprzedmiotowe okazały się rozważania czy odwołujący spełnił kolejną zakwestionowaną przez ZUS przesłankę określoną w art. 57 ust. 1 pkt. 2 cyt. wyżej ustawy tj. czy posiada wymagany 3 - letni okres ubezpieczenia. Na marginesie wskazać należy, że decyzją z dnia 09.10.2014r. ZUS zmienił częściowo decyzję z dnia 21.08.2014r., stwierdzając w jej uzasadnieniu, że odwołujący winien udokumentować 3 – letni, a nie jak wskazano wcześniej 4 – letni okres ubezpieczenia (vide decyzja zmieniająca z 09.10.2015r. – akta rentowe).

Podnieść też należy, że wyrokiem z dnia 12.03.2015r., wydanym w sprawie o sygn. III U 625/14 Sąd Okręgowy w Ostrołęce oddalił również odwołanie A. R. od decyzji ZUS z dnia 06.05.2014r. odmawiającej mu przyznania prawa do renty wypadkowej, stwierdzając w uzasadnieniu, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy (vide kserokopia wyroku wraz z uzasadnieniem k. 46 – 49).

Biorąc pod uwagę powyższe, działając na zasadzie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., Sąd oddalił odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. z dnia 21.08.2014r., gdyż jest ona słuszna i odpowiada prawu.