Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 kwietnia 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 8 kwietnia 2015 r. w Lublinie

sprawy B. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału
w S.

od wyroku Sądu Okręgowego w Siedlcach

z dnia 18 grudnia 2014 r. sygn. akt IV U 677/13

oddala apelację.

Sygn. Akt III AUa 118/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16 kwietnia 2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonej B. M. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 9 kwietnia 2013r. nie stwierdziła u wnioskodawczyni niezdolności do pracy. W związku z tym pozwany organ rentowy przyjął, iż wnioskodawczyni nie spełnia warunków określonych w art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j.t. Dz. U. z 2013r. poz. 1440 ze zm.), bowiem wnioskodawczyni nie jest niezdolną do pracy w żadnym stopniu.

Od decyzji tej odwołanie złożyła ubezpieczona B. M., która wnosiła o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od 1 lutego 2013r.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wnosił o jego oddalenie.

Wyrokiem z dnia 18 grudnia 2014 roku Sąd Okręgowy w Siedlcach zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił wnioskodawczyni B. M. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 kwietnia 2013 roku do dnia 31 marca 2015 roku.

Sąd Okręgowy oparł swoje ustalenia na podstawie następujących ustaleń faktycznych i ich ocenie prawnej.

Ubezpieczona B. M., ur. (...), była uprawniona do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do 31 marca 2013r. W dniu 11 lutego 2013r. złożyła wniosek do ZUS o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy,

W toku postępowania orzeczniczego Komisja Lekarska ZUS rozpoznała u niej: przewlekły zespół bólowy kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego bez upośledzenia sprawności ruchowej, bez zespołu neurologicznego, obustronny zespół cieśni kanału nadgarstka – stan po dekompresji (...) lewego w 2010 i po dekompresji (...) prawego 29.08.2012 – sprawność obu rąk zadowalająca, pooperacyjną niedoczynność tarczycy na leczeniu substytucyjnym, wysoką krótkowzroczność obu oczu i stwierdziła, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. Na podstawie orzeczenia komisji lekarskiej, zaskarżoną decyzją z 16 kwietnia 2013r. organ rentowy odmówił ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W toku postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy wywołał opinię biegłych lekarzy endokrynologa, okulisty i ortopedy, którzy stwierdzili u ubezpieczonej wysoką krótkowzroczność obu oczu, zwyrodnienie krótkowzroczne siatkówek i ciała szklistego obu oczu, pooperacyjną niedoczynność tarczycy, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa, przebyte leczenie operacyjne obustronnego zespołu cieśni nadgarstków, środkowy palec trzaskający lewej ręki w wywiadzie. Zdaniem biegłych B. M. jest nadal częściowo niezdolna do pracy na okres 2 lat. Sąd Okręgowy podniósł, że do opinii tej organ rentowy wniósł zastrzeżenia, domagając się powołania innych biegłych kardiologa, ortopedy i okulisty. Przewodniczący Komisji Lekarskich przy II Oddziale ZUS w W. podnosił, że wg opisu stanu przedmiotowego aktualnie występujące objawy istniejących schorzeń nie powodują znacznego ograniczenia sprawności, biegli nie stwierdzili istotnych funkcjonalnie, dużych odchyleń w zakresie narządu ruchu, cech niewyrównania w zakresie hormonów tarczycy w trakcie leczenia substytucyjne oraz cech niedoczynności przytarczyc, wg ostatnich badań okulistycznych istnieje niedowidzenie rzędu – V./od – 0,8 z korekcją (wg zaświadczenia lekarza leczącego) oraz 0,5 – wg konsultanta ZUS okulisty – opinia nie zawiera oceny ostrości widzenia dokonanej przez biegłego.

Na rozprawie ubezpieczona wskazała, że z zawodu jest krawcową, pracowała w zawodzie. Od wielu lat leczy się psychiatrycznie. Od 1997r. jest uprawniona do renty z tytułu niezdolności do pracy z uwagi na stan narządu wzroku. Stwierdziła, że ma zastrzeżenia do opinii ortopedy, złożyła do akt sprawy dodatkową dokumentację medyczną.

Sąd Okręgowy zlecił biegłym okuliście i ortopedzie wydanie opinii uzupełniającej a następnie Sąd zażądał nadesłania kopii dokumentacji medycznej leczenia psychicznego ubezpieczonej.

W opinii uzupełniającej biegły ortopeda wskazał, że zmiany w obrębie narządów ruchu samodzielnie nie sprowadzają niezdolności do pracy. Zdecydowana niewydolność narządów wzroku oraz współistniejące schorzenia w dotychczasowym stopniu zaawansowania oceniane łącznie powodują, że zespół biegłych uznaje częściową niezdolność do pracy na okres 2 lat od daty utraty świadczeń. Biegła okulistka wskazała, że nie stwierdziła poprawy u badanej od 1997r. Wnioskodawczyni posiada bardzo dużą wadę wzroku i znaczne zmiany degeneracyjne na dnie oczu. Ostrość wzroku obu oczu do bliży jest nieco obniżona, do dali istotnie słabsza. Taki stan narządu wzroku stanowi ograniczenia w wielogodzinnej pracy z bliska, powodując „muszki, mroczki” dolegliwości i męczenie się oczu. Dlatego orzeczono częściową niezdolność do pracy (k. 45 a.s.).

Do opinii tej organ rentowy wniósł zastrzeżenia domagając się powołania innych biegłych ortopedy i okulisty. Przewodniczący Komisji Lekarskich przy II Oddziale ZUS w W. podnosił, że okulista nie podał, jaka jest aktualnie ostrość wzroku do dali w korekcji okularowej. Biegli nie dokonali oceny kompleksowej.

Sąd oddalił wniosek dowodowy organu rentowego, uznając, że sporna kwestia została już dostatecznie wyjaśniona.

Ubezpieczona wnosiła o wywołanie opinii biegłych psychiatry i psychologa.

Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych psychiatry i psychologa na okoliczność zdolności do pracy ubezpieczonej.

Biegli psychiatra i psycholog opiniujący wspólnie rozpoznali u badanej funkcjonowanie intelektualnie poniżej przeciętnej, obecność zmian w ośrodkowym układzie nerwowym. Badaną cechuje neurotyczność, introwersja, niska motywacja do aktywności. Przejawia też skłonności do reakcji hipochondrycznych oraz wyolbrzymiania przeżywanych trudności. Nadto biegli stwierdzili zaburzenia depresyjne i lękowe mieszane o łagodnym przebiegu. W ocenie biegłych badana jest zdolna do pracy z przyczyn psychiatrycznych.

Organ rentowy nie wnosił zastrzeżeń do powyższej opinii. Ubezpieczona nie zgadzała się z opinią. Wnosiła o przyznanie renty.

W ocenie Sądu Okręgowego odwołanie ubezpieczonej B. M. okazało się uzasadnione. Sąd Okręgowy podkreślił, że opinia biegłych endokrynologa, okulisty i ortopedy, jak również opinia uzupełniająca biegłych okulisty i ortopedy zostały wydane na podstawie wywiadu, badania przedmiotowego i dokumentacji medycznej załączonej do akt sprawy. Dokumentacja medyczna pozwoliła biegłym szczegółowo ustalić stan zdrowia ubezpieczonej jak też czasokres trwania niezdolności do pracy. Opinia biegłych jest szczegółowo uzasadniona i z jej treści wynika, iż od 1997r. (data przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy) stan narządu wzroku ubezpieczonej nie uległ poprawie. Zdaniem Sądu Okręgowego oceniającego materiał dowodowy, zarzuty organu rentowego co do wadliwości opinii w zakresie oceny naruszenia sprawności organizmu były niezasadne, dlatego też Sąd nie znalazł podstaw do wywołania opinii innych biegłych lekarzy ortopedy i okulisty. W opinii głównej biegła okulistka określiła ostrość wzroku do bliży i do dali obu oczu wnioskodawczyni. W opinii uzupełniającej biegła miała się jedynie odnieść do zastrzeżeń organu rentowego, co uczyniła. Sąd Okręgowy podzielił wnioski zawarte w opiniach biegłych uznając, że podana tam argumentacja jest przekonywująca. Opinia biegłych psychiatry i psychologa nie ma wpływu na istnienie u ubezpieczonej niezdolności do pracy w związku ze schorzeniami narządu wzroku i współistniejącymi schorzeniami ortopedycznymi.

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U z 2013r. poz. 1440 ze zm.) niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. B. M. jest z wykształcenia krawcową i pracowała w tym zawodzie. Niewątpliwie narząd wzroku ma istotne znaczenie z wykonywaniu tego zawodu.

Sąd Okręgowy przyjął, iż ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy o FUS i w związku z tym na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd orzekł jak w sentencji.

Apelację od tego wyroku wniósł organ rentowy i zaskarżając wyrok w całości, zarzucił wyrokowi: 1) naruszenie prawa procesowego tj. art. 233 k.p.c. poprzez przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów, a także niedostateczne wyjaśnienie istotnych okoliczności sprawy, 2) naruszenie prawa materialnego tj. art. 12 ust 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2013 r, poz. 1440 ze zm.) poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie tego przepisu prowadzące do przyjęcia , że ubezpieczona B. M. jest okresowo częściowo niezdolna do pracy.

Wskazując na powyższe zarzuty apelujący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania do Sądu Okręgowego.

W uzasadnieniu apelacji jej Autor stwierdził, że nie zgodził się z opinią biegłych sądowych i domagał się przeprowadzenia dowodu z nowej opinii biegłych kardiologa, ortopedy i okulisty. Organ rentowy argumentował, że według opisu stanu zdrowia ubezpieczonej aktualnie występujące objawy istniejących schorzeń nie powodują u niej znacznego ograniczenia sprawności. Biegli sądowi nie stwierdzili istotnych funkcjonalnie dużych odchyleń w zakresie narządu ruchu, cech niewyrównywania w zakresie hormonów tarczycy-w trakcie leczenia substytucyjnego oraz cech niedoczynności przytarczyc, wg ostatnich badań okulistycznych u ubezpieczonej istnieje niedowidzenie rzędu V./od 0.8 z korekcją 9, wg zaświadczenia lekarza leczącego 0,5 -wg konsultanta ZUS okulisty – opinia nie zwiera oceny ostrości widzenia dokonanej przez biegłego sądowego.

Sąd Okręgowy oddalił wniosek organu rentowego o przeprowadzenie dowodu z nowej opinii biegłych a poprzestał na zleceniu biegłym okuliście i ortopedzie uzupełnienie opinii dotychczasowej. Do tej opinii organ rentowy wniósł także zastrzeżenia i nadal domagał się powołania nowych biegłych okulisty i ortopedy, ale Sąd Okręgowy nie uwzględnił tych wniosków. Dopuścił natomiast dowód z opinii biegłych psychiatry i psychologa na okoliczność zdolności wnioskodawczyni do pracy . Biegli psychiatra i psycholog uznali, że wnioskodawczyni jest zdolna do pracy. Organ rentowy podkreślił, że nie zgadza się ze stanowiskiem Sądu Okręgowego, gdyż opinie biegłych endokrynologa, okulisty i ortopedy nie są przekonujące w kwestii istnienia u ubezpieczonej częściowej niezdolności do pracy, przez co nie spełniają wymogów określonych w art. 285 k.p.c. i nie mogą być podstawą rozstrzygnięcia .Niezdolność do pracy, jej stopień, trwałość oraz rokowania co do odzyskania co do odzyskania zdolności do pracy należy ustalić przy ścisłym zastosowaniu art. 12 i 13 ustawy wyżej cytowanej.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja organu rentowego nie zasługuje na uwzględnienie.

Nie są zasadne, podnoszone w niej zarzuty naruszenia prawa materialnego i procesowego. Ustalenia dokonane przez Sąd Okręgowy są prawidłowe pod względem faktycznym, jak i prawnym, i Sąd Apelacyjny w pełni je podziela.

Sąd Okręgowy przeprowadził właściwe postępowanie dowodowe i dokonał ustaleń faktycznych w oparciu o opinię biegłych endokrynologa, okulisty, i ortopedy, z której wynikało, że wnioskodawczyni jest częściowo niezdolna do pracy.

Przedmiotem sporu w rozpoznawanej sprawie było prawo wnioskodawczyni do renty z tytułu niezdolności do pracy po dniu 1 kwietnia 2013 roku. Wnioskodawczyni pobierała rentę od 1 kwietnia 1997 roku.

W zaistniałej zatem sytuacji kwestią mającą zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, była ocena stanu zdrowia wnioskodawczyni w kontekście istnienia niezdolności do pracy w rozumieniu cytowanego przez Sąd Okręgowy art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

W pierwszej kolejności zważyć należy, że sprawy o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy należą do spraw wymagających wiadomości specjalnych, jakie posiadają biegli sądowi lekarze. Sąd Okręgowy mając na względzie art. 278 § 1 k.p.c. przeprowadził dowód z opinii biegłych endokrynologa, okulisty i ortopedy, czyli biegłych z zakresu wiodących schorzeń występujących u wnioskodawczyni.

Z opinii głównej biegłych ortopedy i okulisty oraz endokrynologa jednoznacznie wynika, że biegli rozpoznali u wnioskodawczyni wysoką krótkowzroczność obu oczu, zwyrodnienie krótkowzroczne siatkówek i ciała szklistego obu oczu, pooperacyjną niedoczynność tarczycy, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa, przebyte leczenie operacyjne obustronnego zespołu cieśni nadgarstków, środkowy palec trzaskający lewej ręki w wywiadzie. Zdaniem biegłych B. M. jest nadal częściowo niezdolna do pracy na okres 2 lat.

W opinii głównej biegła z zakresu okulistyki określiła ostrość wzroku do bliży i do dali obu oczu wnioskodawczyni. W opinii uzupełniającej biegła stwierdziła, że stan zdrowia wnioskodawczyni nie uległ poprawie. Sąd Okręgowy uznał opinię biegłych za miarodajny dowód w sprawie.

Sąd Okręgowy miał na uwadze okoliczność, że organ rentowy zgłaszał zastrzeżenia do opinii biegłych, dlatego zlecił biegłym ortopedzie i okuliście odniesienie się do zastrzeżeń organu rentowego w uzupełniającej opinii. Biegła sądowa z zakresu okulistyki wyjaśniła w opinii, na jakie schorzenia cierpi wnioskodawczyni a nadto określiła ostrość widzenia do bliży, i stwierdziła, że jest ograniczona, do dali jest istotnie słabsza. Taki stan narządu wzroku, zdaniem biegłej, stanowi ograniczenia w wielogodzinnej pracy z bliska, powodując „mroczki muszki” i męczenie oczu. Biegłym znane były kwalifikacje wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni ma wykształcenie zawodowe –krawiec odzieży damskiej i pracowała jako szwaczka. Wskazując na kwalifikacje i schorzenia, biegła okulista wyraźnie potwierdziła, że w tym stanie zdrowia nie ma poprawy od 1997 roku. A nadto, biegły ortopeda w swojej ocenie podkreślił, że człowiek funkcjonuje jako integralna jedność wielu układów. Niewydolność narządów wzroku oraz współistniejące schorzenia w dotychczasowym stopniu zaawansowania, oceniane łącznie, powodują, że biegli uznali wnioskodawczynię za częściowo niezdolną do pracy nadal na okres dwóch lat. Poza tym w ocenie biegłego endokrynologa aktualne zaawansowanie choroby tarczycy samodzielnie nie powoduje niezdolności do pracy, jednak przyczynia się do pogorszenia stanu ogólnego. Z konkluzji opinii biegłych wynika, że schorzenia występujące u wnioskodawczyni sprowadzają nadal okresową niezdolność do pracy na okres dwóch lat. Jeżeli chodzi o opinię biegłych psychiatry i specjalisty z zakresu psychologii, to z oceny stanu zdrowia dokonanej przez tych biegłych nie wynika, aby wnioskodawczyni była niezdolna do pracy z powodu stanu zdrowia rozpoznanego przez tych biegłych.

Wbrew temu co twierdzi w apelacji organ rentowy, że aktualnie występujące objawy istniejących schorzeń nie powodują u wnioskodawczyni znacznego ograniczenia sprawności, a nadto istotnych funkcjonalnie, dużych odchyleń w zakresie narządu ruchu prowadzących do uznania wnioskodawczyni za częściowo niezdolną do pracy, to biegli ortopeda, endokrynolog, okulista ocenili te rozpoznane schorzenia odmiennie niż organ rentowy i pod kątem ich wpływu na zdolność do pracy. W konkluzji opinii biegli wykazali, że stan zdrowia wnioskodawczyni powoduje u niej częściową niezdolność do pracy. Wnioskodawczyni była badana przez biegłych, był też przeprowadzany z nią szczegółowy wywiad na temat kwalifikacji zawodowych i stanu jej zdrowia. Nie można zatem przyjąć, że biegli pobieżnie albo błędnie ocenili stan zdrowia wnioskodawczyni lub też, że nie wzięli pod uwagę dokumentacji medycznej, skoro opisali ją szczegółowo w wywiadzie przeprowadzonym z wnioskodawczynią. Należy podnieść, że opinie biegłych są przekonujące, prawidłowo uzasadnione i wbrew stanowisku apelującego nie ma podstaw do uznania, że opinia nie spełnia warunków do przyjęcia jej za podstawę rozstrzygnięcia.

W wyroku z dnia 17 kwietnia 2014 r. I UK 396/13, LEX 1480058, Sąd Najwyższy stwierdził, że „ocena częściowej niezdolności do pracy w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy wymaga z reguły wiadomości specjalnych, natomiast ostateczna ocena, czy ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy musi uwzględniać zgodnie z art. 12 ust. 1 i 3 oraz art. 13 ust. 1 ustawy w/c także inne elementy, w tym poziom kwalifikacji ubezpieczonego, możliwości zarobkowania w zakresie tych kwalifikacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj, charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne”. Sąd Apelacyjny podziela pogląd Sądu Najwyższego.

Biegli sądowi lekarze przy ustalaniu, czy wnioskodawczyni jest niezdolna do pracy brali pod uwagę to, że ukończyła szkołę zawodową i jest krawcową odzieży damskiej oraz że pracowała zgodnie ze swoimi kwalifikacjami jako szwaczka. Ponadto biegli wzięli też pod uwagę wpływ schorzeń na zdolność do pracy, ocenili zdolność do pracy pod kątem medycznym (biologicznym), jej ogólną sytuację socjalno- bytową. Wszystkie te okoliczności, a w szczególności stan zdrowia wnioskodawczyni, wiek, stopień naruszenia sprawności organizmu brak poprawy w stanie zdrowia, dały podstawę biegłym endokrynologowi, ortopedzie, okuliście do uznania, że wnioskodawczyni jest częściowo niezdolna do pracy.

Jakkolwiek ocena częściowej niezdolności do pracy w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy wymaga z reguły wiadomości specjalnych, to jednak ostateczna ocena, czy ubezpieczona jest niezdolna do pracy, musi uwzględniać także inne elementy i ma charakter prawny, stanowiąc subsumcję stanu faktycznego do norm prawnych, wobec czego może jej dokonać wyłącznie Sąd, a nie biegły (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 2011 roku, I UK 407/10, LEX 1084701). Trafnie ustalił zatem Sąd I instancji poziom kwalifikacji wnioskodawczyni. Biegli natomiast wykazali w opinii, że charakter zaburzeń występujących u wnioskodawczyni powoduje u niej częściową niezdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Zarzuty apelacyjne kierowane pod adresem biegłych, że biegli błędnie ocenili stan zdrowia wnioskodawczyni, nie są uzasadnione . Orzeczenie komisji lekarskiej zostało skontrolowane przez biegłych sądowych, i to biegli stwierdzili, że stan zdrowia wnioskodawczyni kwalifikuje ją do uznania za osobę częściowo niezdolną do pracy.

Okoliczności zawartych i opisanych w opinii apelant nie podważył w apelacji skutecznie, a twierdzenie, o tym że wnioskodawczyni nie jest częściowo niezdolna do pracy zostało oparte jedynie na odmiennej ocenie stanu zdrowia wnioskodawczyni, a nie na rzeczywistych dowodach w sprawie.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, prawidłowo Sąd Okręgowy uznał, opinię biegłych sądowych lekarzy za miarodajny dowód w sprawie. Biegli wydając opinie o stanie zdrowia wnioskodawczyni, opierali się na wynikach badania przedmiotowego, a także ocenili dołączoną do akt dokumentację medyczną.. Ta dokumentacja medyczna oraz wyniki badania przedmiotowego stanowiły podstawę do określenia stanu zdrowia wnioskodawczyni, i ustalenia, że jest osobą niezdolną do pracy. Wnioskodawczynię przebadali biegli dobrani odpowiednimi specjalnościami do jej schorzeń.. Twierdzenie apelanta, iż jest ona zdolna do pracy nie jest trafne, stanowi polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu opartymi na opinii biegłych. Sąd Apelacyjny, wbrew zarzutom apelacji, uznał, że Sąd I instancji, z zebranego materiału dowodowego wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem zawodowym. Apelujący stwierdził w apelacji, że w postępowaniu przed Sądem Okręgowym kwestionował opinię biegłych endokrynologa, ortopedy i okulisty i domagał się przeprowadzenia dowodu z nowej opinii biegłych. Sąd Okręgowy bezzasadnie jednak oddalił ten wniosek.

Sąd Apelacyjny uznał, że Sąd Okręgowy ocenił zarzuty zgłoszone przez organ rentowy do opinii biegłych przez zlecenie odniesienia się do tych zarzutów biegłym w opinii uzupełniającej. Sąd Okręgowy prawidłowo oddalił wniosek organu rentowego o przeprowadzenie dowodu z nowej opinii biegłych, gdyż nie zachodziła potrzeba powołania innych biegłych o tej samej specjalności co dotychczasowi biegli albo innych, ani na wniosek, ani z urzędu. Taka potrzeba nie wynikała z okoliczności sprawy. Sam fakt niezgadzania się z opinią biegłych sądowych lekarzy przez organ rentowy a także dokonana przez organ rentowy własna, odmienna od opinii biegłych ocena stanu zdrowia wnioskodawczyni, nie stanowi podstawy do uznania opinii biegłych ortopedy, okulisty za niewystarczającą lub niepełną, w sytuacji, gdy nie zostały przedstawione przez apelanta umotywowane zarzuty merytoryczne do opinii,.

Opinia biegłych została sporządzona zgodnie z wymogami art. 285 k.p.c.

Sąd Okręgowy, wbrew zarzutom apelanta, nie naruszył przepisu art. 12 ust 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku, wyżej cytowanej. Z przepisu art. 12 ust 1 i 3 wynika, że za osobę niezdolną do pracy, w rozumieniu ustawy, uważa się osobę, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy zarobkowej przy czym, za osobę częściowo niezdolną do pracy uważa się osobę, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Biegli wydali opinię o stanie zdrowia wnioskodawczyni po zapoznaniu się z całością akt sprawy, po ustaleniu wykształcenia wnioskodawczyni, jej kwalifikacji zawodowych. W tej sytuacji nie ma żadnych podstaw do tego aby uznać, że biegli ocenili stan zdrowia bez odniesienia tego stanu zdrowia do jej możliwości zarobkowych, do poziomu posiadanych kwalifikacji. Opinia o stanie zdrowia wnioskodawczyni została opracowana przez biegłych o wieloletnim doświadczeniu w orzekaniu w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, na podstawie wyników bezpośredniego badania wnioskodawczyni oraz po ocenie dostępnej dokumentacji medycznej z jej uprzedniego leczenia. Opinia ta jest sporządzona fachowo, zawiera jednoznaczne konkluzje i wnioski, dlatego zarzuty apelacji o braku podstaw do stwierdzenia przez biegłych, że wnioskodawczyni jest osobą niezdolną do pracy nie zasługują na uwzględnienie. W ocenie Sądu Apelacyjnego nie jest także uzasadniony zarzut apelacji, naruszenia art.233 § 1 k.p.c. Ramy swobodnej oceny dowodów wyznaczone są wymogami prawa procesowego, doświadczenia zawodowego oraz regułami logicznego myślenia, według których Sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 roku, II UKN 685/98, OSNAPIUS 2000/17/655).

Sąd Okręgowy prawidłowo przeanalizował zebrany w sprawie materiał dowodowy i w oparciu o niego dokonał właściwych ustaleń faktycznych, które następnie legły u podstaw rozstrzygnięcia. Sąd Okręgowy ocenił opinię biegłych nie przekraczając granic swobodnej oceny dowodów. Należy podnieść, że Sąd dokonał weryfikacji stanowiska organu rentowego w przedmiocie rozpoznanego stanu zdrowia wnioskodawczyni przez Komisję Lekarską ZUS w ten sposób, że dopuścił dowód z opinii biegłych, którzy mieli ustalić stan zdrowia wnioskodawczyni i ocenić jej zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych przez nią kwalifikacji. Sąd opierając swoje ustalenia na opinii biegłych endokrynologa, ortopedy i okulisty, dał wyraz temu, że to opinia biegłych stanowi miarodajny dowód w sprawie będący podstawą rozstrzygnięcia.

Sąd I instancji prawidłowo zinterpretował przepis art. 12 ust.3 ustawy wyżej cytowanej. Sąd Okręgowy na podstawie opinii biegłych, którzy posiadają wiedzę specjalną w zakresie orzekania o niezdolności do pracy, ustalił, że wnioskodawczyni jest częściowo niezdolna do pracy zdolna do pracy. Biegli brali pod uwagę definicję niezdolności do pracy zawartą w tym przepisie. Dokumentacja medyczna, zdaniem biegłych, potwierdziła, że wnioskodawczyni jest częściowo niezdolna do pracy. Sąd Okręgowy przyjął za podstawę rozstrzygnięcia zebrany materiał dowodowy. Zarzuty apelującego, że Sąd Okręgowy oparł swoje ustalenia na błędnej ocenie zebranego materiału dowodowego, albo na błędnie ustalonym stanie faktycznym są w tej sytuacji chybione.

Wyrok Sądu Okręgowego jest zgodny z obowiązującymi przepisami prawa a zarzuty apelacyjne jako bezzasadne podlegają oddaleniu.

Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji na podstawie art. 385 k.p.c.