Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w B. wniósł o zasądzenie od pozwanego – R. K., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą PPHU (...) R. K. kwoty 12.056,25 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 28 sierpnia 2013 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w ramach działalności gospodarczej wykonał na rzecz pozwanego usługę serwisową, polegającą na modernizacji linii diagnostycznej do obowiązujących przepisów prawnych, dotyczących stacji kontroli pojazdów poprzez wymianę jednostki komputerowej wraz z oprogramowaniem komputerowym oraz wyposażeniem urządzenia w nadajnik zdalnego sterowani, miernik nacisku na pedał hamulca, płytkę (...) oraz przystawkę motocyklową. Z uwagi na dodatkowe usterki, powód dokonał kompleksowej naprawy niesprawnego urządzenia. Powód obciążył pozwanego fakturą VAT o numerze (...) na kwotę 22.056,25 złotych. Pozwany nie zapłacił powodowi wskazanych należności. Wezwany do zapłaty pozwany uiścił powodowi kwotę 10.000,00 złotych. W pozostałym zakresie należność objęta fakturą VAT o numerze (...) nie została uiszczona.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 31 stycznia 2014 roku, sygn. akt VIII GNc 190/14, pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na rzecz powoda kosztów procesu. Pozwany przyznał, iż powód wykonał na rzecz powoda usługę serwisową opisaną w pozwie, wskazał jednak, iż uzgodnił całkowitą cenę usługi wraz z częściami zamiennymi na 10.000,00 zł lub maksymalnie 12.000,00 zł.

Pozwany po otrzymaniu faktury VAT powoda, na kwotę przekraczającą umówioną cenę odesłał dokument bez jego księgowania, wzywając do korekty faktury VAT. Pozwany wskazał, iż kwota żądana przez powoda znacząco przekracza wartość usługi, którą wykonał powód.

W odpowiedzi na sprzeciw powód wskazał, iż powód dokonał naprawy silników rolek hamulcowych, uszkodzonego czujnika tensometrycznego, uszkodzonych sprężyn amortyzatorów, uszkodzonego bufora rolek hamulcowych, uszkodzonego przewodu wizualizacji oraz wadliwie zamontowanej płyty zbieżności. Decyzję o zakresie naprawy podjął w imieniu pozwanego J. K.. Powód wniósł o oddalenie wniosku pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego, uznając do za zbędny.

Wyrokiem z dnia 13 października 2014 r. Sąd Okręgowy oddalił powództwo oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2.417 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd wydał rozstrzygniecie w oparciu o następujące ustalenia i wnioski.

W dniu 26 czerwca 2014 roku J. K. zamówił u powoda w imieniu pozwanego serwis urządzenia diagnostycznego na wyposażeniu stacji kontroli pojazdów w B.. Strony ustaliły, że zamówiona przez pozwanego modernizacja wyniesie 10.000,00 – 12.000,00 złotych. Po dokonaniu czynności sprawdzających pracownicy powoda stwierdzili konieczność naprawy silników rolek hamulcowych, uszkodzonego czujnika tensometrycznego, uszkodzonych sprężyn amortyzatorów, uszkodzonego bufora rolek hamulcowych, uszkodzonego przewodu wizualizacji oraz wadliwie zamontowanej płyty zbieżności. Usterki zostały usunięte przez powoda. J. K. był na bieżąco informowany o zakresie napraw. Po wykonaniu prac naprawczych powód wystawił pozwanemu fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 22.056,25 złotych. Pozwany uiścił powodowi kwotę 10.000,00 złotych. Pozostała część należności objętej wskazaną fakturą VAT nie została uiszczona.

Stan faktyczny sąd ustalił przede wszystkim w oparciu o dowody z dokumentów prywatnych znajdujących się w aktach sprawy (wiadomość mailowa – karta 52 akt, faktura VAT – karta 8 akt), których prawdziwość, autentyczność i moc dowodowa nie budziły jego wątpliwości oraz w oparciu o zeznania pozwanego, które były jasne, korelowały z zebraną w sprawie dokumentacją, co powodowało, iż nie budziły wątpliwości sądu.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków K. D., H. R., S. W. (karty 90 verte – 92 akt) oraz powoda (karta 116 – 117 verte akt). Uznał je za jasne, korelujące ze sobą wzajemnie i spójne. Sąd odmówił wiarygodności zeznaniom świadków J. K. i pozwanego (karty 135 verte – 136 akt), w zakresie, w jakim wskazali, iż powód nie był informowany o przebiegu naprawy i konieczności poszerzenia zakresu prac powoda. Zeznania w tym zakresie pozostają w sprzeczności z wiarygodnymi zeznaniami świadków K. D., H. R. i S. W..

Mając na uwadze powyższe sąd nie znalazł podstaw do konfrontacji świadków i pozwanego i oddalił wniosek strony powodowej w tym zakresie.

Sąd uznał w niniejszej sprawie, iż między stronami doszło do zawarcia umowy, mocą której powód zobowiązał się do serwisu, a następnie naprawy linii diagnostycznej, którą sąd uznał za umowę o dzieło. Zgodnie z art. 627 kc przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia.

Sąd nie miał wątpliwości, że strony umówiły się odnośnie zakresu prac przeprowadzonych przez powoda w całości przedstawionych przez powoda w treści pozwu i odpowiedzi na sprzeciw. Zakres prac wykonanych przez powoda był bezsporny. Sporna była wysokość należnego powodowi wynagrodzenia.

Bezspornym było, że strony umówiły się na wartość prac w kwocie 10.000,00 – 12.000,00 złotych. Pozwany uznając, iż wartość prac powoda wyniosła kwotę 10.000,00 złotych taką należność uiścił powodowi.

Przedmiotem sporu była zatem wartość prac wykonanych przez powoda.

Pozwany zakwestionował bowiem wartość prac przedstawioną przez powoda w treści faktury VAT, doręczonej pozwanemu uznając, że znacząco przekracza ona wartość usługi, którą wykonał powód.

Powyższe spowodowało, iż to na powodzie spoczął obowiązek wykazania, że wartość prac wykonanych w B. odpowiada kwocie objętej fakturą VAT.

Wskazać należało bowiem, iż unormowania kodeksu postępowania cywilnego przywiązują duże znaczenie do zasad kontradyktoryjności i dyspozycyjności, co znajduje szczególny wyraz w tym, że to strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 6 k.c., art. 3 i 232 k.p.c.). W myśl ogólnych zasad to na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie powództwa (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z 20 kwietnia 1982 r., w sprawie I CR 79/82, nie publ.).

Wobec powyższego powód miał zatem obowiązek wykazania podstaw dochodzenia należności co do zasady, jak i co do wysokości.

W niniejszym postępowaniu powód nie zaproponował jednak sądowi dowodu, który pozwoliłby ustalić wartość prac powoda przeprowadzonych przy modernizacji linii diagnostycznej w B. a zakwestionowanych przez pozwanego. Zgromadzony materiał dowodowy w postaci dokumentów nie potwierdza kwoty wskazanej przez powoda w treści faktury VAT z dnia 13 sierpnia 2013 roku. Dowody osobowe w postaci zeznań świadków i reprezentanta strony powodowej również nie pozwoliły sądowi na ustalenie rzeczywistej wartości prac przeprowadzonych przez powoda.

Z chwilą zakwestionowania wysokości żądanej kwoty przez pozwanego, sąd nie mógł zatem dokonać ustaleń w tym zakresie. Wobec zakwestionowania przez pozwanego pełnej wysokości żądania powoda, sąd nie mógł również dokonać ustalenia, czy wartość prac powoda przekroczyła uiszczoną przez pozwanego kwotę 10.000,00 złotych, dlatego nie znalazł również podstaw do uwzględnienia powództwa w części.

Mając na uwadze powyższe, sąd na podstawie art. 627 k.c. a contrario powództwo oddalił.

O kosztach postępowania sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 99 k.p.c. stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. W zasądzonej kwocie mieściła się kwota 2.400,00 złotych tytułem wynagrodzenia pełnomocnika ustalonego na podstawie § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu oraz kwota 17,00 złotych stanowiąca opłatę skarbową od pełnomocnictwa.

Apelację od wyroku wniósł powód zaskarżając go w całości. Skarżący zarzucił:

1. sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału:

a) poprzez przyjęcie i uznanie, że bezspornym między stronami było, iż umówiły się na wartość prac w kwocie 10.000,00 - 12.000,00 złotych,

b) poprzez przyjęcie, że w przeprowadzonym postępowaniu powód nie zaproponował Sądowi dowodu, który pozwoliłby na ustalenie zakwestionowanych przez pozwanego wartości prac powoda przeprowadzonych przy modernizacji i naprawie linii diagnostycznej w B.,

c) poprzez przyjęcie, że zgromadzony materiał dowodowy w postaci dokumentów nie potwierdza kwoty wskazanej przez powoda w treści faktury VAT z dnia 13.08.2013 r.,

d) poprzez przyjęcie, że dowody osobowe w postaci zeznań świadków i reprezentanta strony powodowej nie pozwoliły Sądowi na ustalenie rzeczywistej wartości prac przeprowadzonych przez powoda,

e) poprzez przyjęcie, że wobec zakwestionowania przez pozwanego pełnej wysokości żądania powoda, Sąd nie mógł dokonać ustalenia, czy wartość prac powoda przekroczyła uiszczoną przez pozwanego kwotę 10.000,00 zł, nie znajdując przy tym podstaw do uwzględnienia powództwa w części,

2. naruszenie prawa materialnego wskutek błędnej wykładni i niewłaściwego zastosowania przepisu art. 627 k.c. i art. 6 w zw. z art. 628 § 1 k.c. - poprzez przyjęcie, że powodowi nie przysługuje wynagrodzenie za wykonanie całości prac przy modernizacji i naprawie oraz kalibracji linii diagnostycznej w B.,

3. naruszenie prawa procesowego, mającego wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

a) przepisu art. 232 zdanie in fine k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez nie przeprowadzenie z urzędu dowodu z opinii biegłego, niezbędnego dla właściwej oceny zasadności wytoczonego powództwa oraz wartości całości wykonanych przez powoda prac przy modernizacji i naprawie oraz kalibracji linii diagnostycznej w B.,

b) przepisu art. 227 k.p.c. art. 233 § 1 k.p.c. oraz przepisu art. 328 § 2 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zebranego w sprawie materiału poprzez arbitralne przyjęcie, że:

- w przeprowadzonym postępowaniu powód nie zaproponował Sądowi dowodu, który pozwoliłby na ustalenie zakwestionowanych przez pozwanego wartości prac powoda przeprowadzonych przy modernizacji i naprawie linii diagnostycznej w B.,

- zgromadzony materiał dowodowy w postaci dokumentów nie potwierdza kwoty wskazanej przez powoda w treści faktury VAT z dnia 13.08.2013 r.,

- dowody osobowe w postaci zeznań świadków i reprezentanta strony powodowej nie pozwoliły Sądowi na ustalenie rzeczywistej wartości prac przeprowadzonych przez powoda,

- wobec zakwestionowania przez pozwanego pełnej wysokości żądania powoda, Sąd nie mógł dokonać ustalenia, czy wartość prac powoda przekroczyła uiszczoną przez pozwanego kwotę 10.000,00 zł, nie znajdując przy tym podstaw do uwzględnienia powództwa w części,

c) przepisu art. 328 § 2 k.p.c. poprzez sporządzenie wadliwego uzasadnienia zaskarżonego wyroku, a w szczególności przez pominięcie dokonanych przez Sąd orzekający na podstawie zeznań świadków i reprezentanta strony powodowej ustaleń, iż zakres naprawy linii diagnostycznej w B. oraz cena i wartość czynności naprawczych podejmowanych przez powoda były każdorazowo przedmiotem ustaleń z przedstawicielem pozwanego.

Wskazując na powyższe uchybienia, powód domagał się zmiany zaskarżonego wyroki poprzez zasądzenie na jego rzecz od pozwanego żądanej w pozwie kwoty w całości wraz z odsetkami, a także kosztów procesu, przy uwzględnieniu kosztów postępowania odwoławczego. Na wypadek nieuwzględnienia pierwszego wniosku skarżący wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja powoda podlegała uwzględnieniu w całości.

Należy przyznać rację skarżącemu, że przytoczone w zaskarżonym wyroku ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd pierwszej instancji przeczyły podjętemu ostatecznie rozstrzygnięciu. Tym samym trafny okazał się w szczególności zarzut naruszenia przepisu art. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Zgodnie z art. 233 § 1 kpc, Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Jak trafnie przyjmuje się przy tym w orzecznictwie sądowym, jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Wyłącznie w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej, albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

Przechodząc do zarzutów apelującego stwierdzić należy, iż wnioski, które Sąd Rejonowy wywiódł w oparciu o zebrane dowody były sprzeczne z dokonaną oceną tych dowodów. Pomimo dokonanych, na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, prawidłowych ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy błędnie określił ich konsekwencje prawne stwierdzając, iż nie zaistniały podstawy do uwzględnienia żądania powoda. Stanowisko to nie mogło zostać zaakceptowane.

Zgodnie z art. 328 § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku powinno przede wszystkim zawierać wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, a mianowicie: przedstawienie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, przyczyn dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Musi tu być wskazany tok rozumowania sądu i to w taki sposób, żeby można było skontrolować słuszność tego rozumowania i jego zgodność z materiałem dowodowym. Powinno ono zawierać wyjaśnienie podstawy prawnej zapadłego w sprawie rozstrzygnięcia z przytoczeniem przepisów prawa i wskazywać dlaczego dany pogląd prawny uznaje za trafny i z jakich powodów, a dlaczego odrzucił inne możliwości zakwalifikowania danego stanu faktycznego w odniesieniu do innego przepisu albo przepisów. Uzasadnienie wyroku ma dać wyczerpującą i logiczną odpowiedź na pytanie dlaczego właśnie taki, a nie inny wyrok został wydany.

W ocenie Sądu Okręgowego treść uzasadnienia wyroku Sądu pierwszej instancji wskazuje, iż wyżej przedstawione wymogi pozwalające uznać zapadłe orzeczenie za odpowiadające prawu w kontekście podstawy faktycznej roszczenia, w przedmiotowej sprawie nie zostały spełnione. Kontrola uzasadnienia zaskarżonego wyroku prowadziła do wniosku, że tok rozumowania sądu pierwszej instancji był niezgodny z zebranym przez ten sąd i przyjętym za podstawę ustaleń faktycznych materiałem dowodowym.

Opisana w części ustaleń faktycznych ocena dowodów w pierwszym rzędzie sprowadzała się do przyznania wiarygodności dowodom w postaci dokumentów prywatnych.

Tymczasem Sąd Rejonowy w ogóle nie poddał ocenie przedstawionych wraz z pozwem dokumentów prywatnych w postaci zleceń naprawy z 11 i 31 lipca 2013 (k. 5 i 7 akt), które zawierały zaakceptowany przez stronę pozwaną (w postaci czytelnego podpisu oraz pieczęci zakładu) zakres robót zleconych powodowi. Zakres ten nie był kwestionowany przez pozwanego, który w sprzeciwie przyznał, że opisane prace zostały wykonane na jego rzecz. Jednocześnie zakres ten odpowiadał pozycjom ujętym w wystawionej następnie po wykonaniu zamówienia fakturze VAT z 13 sierpnia 2013 r. (k. 8 akt).

Ponadto Sąd Rejonowy dał wiarę zeznaniom świadków K. D., H. R., S. W. (karty 90 verte – 92 akt) oraz powoda (karta 116 – 117 verte akt), uznał je za jasne, korelujące ze sobą wzajemnie i spójne i jednocześnie odmówił wiarygodności zeznaniom świadków J. K. i pozwanego (karty 135 verte – 136 akt), w zakresie, w jakim wskazali, iż pozwany nie był informowany o przebiegu naprawy i konieczności poszerzenia zakresu prac powoda. Tymczasem świadek D. wskazał na okoliczność, że pozwany był informowany o konieczności dokonania kolejnych napraw, decyzję odnośnie dalszej naprawy podejmował pan J. K., który był informowany o należnościach dotyczących naprawy i zapewniał, że zapłata zostanie dokonana (k. 90 verte-91). Świadek R., pracownik powoda, wskazywał konieczny zakres naprawy i potwierdził, że uzyskiwano telefoniczną zgodę J. K. na naprawę poszczególnych elementów i za każdym razem podawano mu cenę poszczególnych elementów (k. 91 verte). Świadek W. także wskazał na każdorazową akceptację przez pana K. zakresu dodatkowej naprawy, po poinformowaniu go odnośnie cen droższych elementów.

Mając na uwadze powyższe należało uznać, że Sąd Rejonowy niezgodnie z zebranym i przyjętym jako podstawa ustaleń materiałem dowodowym w postaci faktury VAT, na której wyszczególniono w 14 pozycjach wszystkie elementy wykonanej na rzecz pozwanego umowy wraz z określeniem ich wartości (k. 8 akt), a także z zeznaniami świadków wymienionych w uzasadnieniu uznał, że strony umówiły się na wartość prac w kwocie 10.000 zł – 12.000 zł, i jednocześnie brak jest podstaw do ustalenia wartości rzeczywiści wykonanych prac.

Zarówno wymienione wyżej dokumenty prywatne, jak i świadkowie potwierdzali, że pierwotny zakres zamówienia obejmującego modernizację linii diagnostycznej pozwanego w B. nie był wystarczający do osiągnięcia celu zakładanego przez pozwanego w postaci uzyskania sprawnego certyfikowanego przez Transportowy Dozór Techniczny urządzenia. Świadkowie uznani przez Sąd za wiarygodnych zeznawali, że ustne zlecenia wymiany i naprawy dodatkowych części były każdorazowo składane przez przedstawiciela strony pozwanej, który wyrażał zgodę na wymianę poszczególnych części za określoną każdorazowo cenę.

Tym samym należało stwierdzić, że dowody przedstawione przez powoda w pozwie w połączeniu ze spójnymi i logicznymi zeznaniami przesłuchanych świadków, dawały podstawy do uznania, że wykonana dodatkowo przez pracowników powoda naprawa urządzenia, nastąpiła po uzgodnieniu z przedstawicielem pozwanego jej zakresu jak i ceny. Należało na marginesie zważyć, że do zawarcia umowy o dzieło stosuje się ogólne zasady dotyczące zawierania umów konsensualnych. W Kodeksie cywilnym nie ma szczególnych postanowień odnoszących się do zawarcia umowy o dzieło. Nie wymaga ona zachowania formy szczególnej. Do zawarcia umowy może dojść zatem także ustnie (przez telefon), a nawet w sposób dorozumiany.

Jak wielokrotnie podkreślał Sąd Najwyższy „rozkład ciężaru dowodu (art. 6 kc) oraz relewantny art. 232 kpc nie może być rozumiany w ten sposób, że ciężar dowodu zawsze spoczywa na powodzie. W razie sprostania przez powoda ciążącym na nim obowiązkom dowodowym, na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających oddalenie powództwa” (wyrok SN z 10 czerwca 2013 r., sygn. akt II PK 304/12, Lex 1341274). Dokonana przez Sąd Okręgowy ponowna ocena dowodów prowadziła do zmiany rozkładu ciężaru dowodu w stosunku do tej, którą w sposób wadliwy zastosował Sąd Rejonowy. W ocenie Sądu Okręgowego, zważywszy na powyżej ocenione dowody, ciężar udowodnienia okoliczności uzasadniających wniosek o oddalenie powództwa, tj. świadczących, iż do zawarcia umowy dotyczącej naprawy urządzenia nie doszło, spoczywał na stronie pozwanej. Pozwany zaś nie zaoferował żadnych wiarygodnych dowodów, świadczących o braku zgody na wykonanie dodatkowej naprawy w zamian za wynagrodzenie, którego elementy były mu znane w chwili wyrażania zgody na wymianę kolejnych uszkodzonych elementów. Zeznania świadka J. K. i pozwanego (karty 135 verte – 136 akt), w zakresie, w jakim wskazali, iż pozwany nie był informowany
o przebiegu naprawy i konieczności poszerzenia zakresu prac powoda były sprzeczne
z zeznaniami świadków D., R. i W., stąd słusznie Sąd Rejonowy odmówił im wiarygodności i mocy dowodowej w tym zakresie. Ocenę tych dowodów Sąd Okręgowy w całości podzielił, zważywszy dodatkowo, że elementy składające się na naprawę linii diagnostycznej zostały wyszczególnione nie tylko w fakturze, ale i w zleceniu naprawy odebranym i podpisanym przez przedstawiciela pozwanego.

Natomiast nie podlegał uwzględnieniu zarzut naruszenia art. 232 zdanie in fine k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. Dodatkowy dowód dla określenia wartości całości wykonanych przez powoda prac przy modernizacji i naprawie oraz kalibracji linii diagnostycznej w B., nie był konieczny. Postępowanie dowodowe przeprowadzone na podstawie zaoferowanych przez strony dowodów wykazało w sposób nie budzący wątpliwości, że między stronami doszło do zawarcia umowy w zakresie wykonania remontu maszyny ponad zaplanowaną pierwotnie modernizację oraz do uzgodnienia ceny napraw poszczególnych elementów. Nie było zatem konieczności określania wynagrodzenia przez biegłego przez określenie wartości uzasadnionego nakładu pracy oraz cen użytych części.

Należy jednocześnie wyraźnie podkreślić, że z uprawnienia określonego w art. 232 k.p.c sąd może korzystać jedynie w wyjątkowych przypadkach z uwagi na zasadę równego traktowania stron. Określona w art. 232 zdanie drugie k.p.c. możliwość dopuszczenia przez sąd dowodu niewskazanego przez stronę oznacza powinność dopuszczenia dowodu z urzędu w sytuacji, w której istnieją szczególnie uzasadnione przyczyny nakazujące jej podjęcie
w celu prawidłowego wyjaśnienia sprawy. Okolicznością taką może być np. dążenie strony do obejścia prawa, podejrzenie wszczęcia fikcyjnego procesu, rażąca nieporadność strony działającej bez profesjonalnego pełnomocnika, ale także istnienie wysokiego prawdopodobieństwa zasadności dochodzonego roszczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 16 lipca 2014 r., II PK 266/13).

Reasumując uznać należało, że przyjmującemu zamówienie powodowi należało się umówione wynagrodzenie za wykonanie oznaczonego dzieła. Zostało ono uzgodnione
z przedstawicielem pozwanego i jednocześnie odpowiadało uzasadnionemu nakładowi pracy oraz cenom użytych przez powoda do naprawy poszczególnych elementów.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uchylił zmienił zaskarżony wyrok na podstawie art. 386 § 1 kpc i zasądził od pozwanego na rzecz powoda dochodzone pozwem wynagrodzenie stosownie do przepisu art. 627 kc wraz z odsetkami ustawowymi na podstawie art. 481 § 1 kc, liczonymi od dnia następnego po określonym w fakturze VAT terminie płatności, a także koszty procesu na podstawie art. 98 § 1 kpc, stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Na zasądzone koszty postępowania pierwszoinstancyjnego składały się: opłata od pozwu – 603 zł, wynagrodzenie pełnomocnika procesowego – 2.400 zł, (stawka minimalna zgodnie z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 lipca 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r. poz. 461 j.t.) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd orzekł zgodnie z art. 98 § 1 kpc, zasądzając na rzecz powoda koszty poniesionej opłaty od apelacji – 603 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1.200 zł, zgodnie z § 13 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 5 powołanego wyżej rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 lipca 2002 r.