Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 22 stycznia 2015 roku powódka (...) Agencja Mieszkaniowa
w W.zażądała zasądzenia od pozwanej Gminy G.kwoty 2.691,61 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że dochodzi odszkodowania z tytułu niedostarczenia przez pozwaną, stosownie do treści art. 1046 § 4 k.p.c., noclegowni, schroniska lub innej placówki zapewniającej miejsca noclegowe H. D.i M. D., wobec których w dniu 21 stycznia 2000 roku, na mocy wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Gliwicach, wydanego w sprawie prowadzonej pod sygn. akt I C 2448/99, orzeczono nakaz opróżnienia z rzeczy, opuszczenia i wydania powódce lokalu mieszkalnego położonego w G.przy ul. (...), stanowiącego własność powódki, bez orzeczenia o uprawnieniu do otrzymania lokalu. Powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego powódka wyjaśniła, że podstawę prawną żądania pozwu stanowi art. 417 § 1 k.c. Roszczenie powódki obejmuje okres od dnia 1 lipca 2014 roku do 31 grudnia 2014 roku. Powódka podniosła, że w konsekwencji niezaoferowania przez pozwaną najpierw pomieszczenia tymczasowego, a po upływie 6 miesięcy noclegowni, schroniska lub innej placówki zapewniającej miejsca noclegowe, dłużnicy nie mogli zostać eksmitowani, a zajmowany przez nich lokal nie mógł zostać wynajęty innym osobom, przez co powódka utraciła korzyści, jakie mogłaby odnieść z tytułu czynszu. Wysokość należnego czynszu najmu obliczana jest na podstawie Rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 19 listopada 2010 roku w sprawie opłat za używanie lokali mieszkalnych będących w dyspozycji (...) Agencji Mieszkaniowej (Dz. U. z 2010 roku, Nr 233, poz. 1531) wydanego na podstawie przepisu art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 roku o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2010 roku, Nr 206, poz. 1367 – t.j.), wobec czego powódce nie przysługiwała jakakolwiek dowolność w ustalaniu wysokości tych opłat, a nadto lokal znajdujący się w zasobach powódki był wyłączony z obrotu komercyjnego. Obliczenie wysokości szkody wymaga więc pomnożenia metrażu lokalu (57,62 m ²) przez wysokość opłat od jednego metra kwadratowego, ustalonej na podstawie przepisów wyżej wymienionych. Także wysokość za media komunalne była regulowana na podstawie powołanych przez powódkę przepisów, a podstawę jej wyliczenia stanowiły koszty faktycznie poniesione przez powódkę, zaś lokator każdorazowo był informowany na piśmie zarówno o wysokości miesięcznych zaliczek na poczet tych opłat, jak i o ich ostatecznych rozliczeniach. Osoby zajmujące lokal powódki nie uiszczały należności z tego tytułu. Powódka argumentowała także, że w związku z niedostarczeniem przez pozwaną pomieszczenia tymczasowego, następnie noclegowni, schroniska lub innej placówki zapewniającej miejsca noclegowe, do dostarczenia których pozwana została wezwana - powódka kierowała do pozwanej wezwania do zapłaty odszkodowania należnego z tytułu ponoszonych w związku z tym zaniechaniem strat wraz z przedstawieniem not księgowych. Do pozwu powódka dołączyła „rozliczenie odszkodowania – Gmina G.dotyczy lokalu przy ul. (...)”, z którego wynika, iż powódka w tym postępowaniu dochodzi należności za okres od 1 lipca 2014 roku do 31 grudnia 2014 roku bez opłat za media wraz ze skapitalizowanymi odsetkami w łącznej kwocie 84,91 zł (k. 48 akt).

W odpowiedzi na pozew Gmina G. wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwana podniosła, że powódka nie wykazała w należyty sposób wysokości dochodzonej szkody jak również faktu, iż dłużnicy zamieszkiwali w spornym lokalu w okresie objętym pozwem.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Lokal mieszkalny położony w G.przy ulicy (...)o powierzchni 57,62 m ² pozostaje w dyspozycji (...)Agencji Mieszkaniowej w W., jako stanowiący własność Skarbu Państwa – (...)Agencji Mieszkaniowej.

/dowód: odpis księgi wieczystej numer (...) (k. 16-22), umowa najmu (k. 36-37), inwentaryzacja (k. 40-44)/

Wyrokiem zaocznym z dnia 21 stycznia 2000 roku Sąd Rejonowy w Gliwicach, w sprawie prowadzonej pod sygn. akt I C 2448/99, nakazał H.i M. D.opuszczenie i opróżnienie lokalu mieszkalnego położonego w G.przy ul. (...)i wydanie go (...) Agencji Mieszkaniowej w W.w stanie wolnym od osób i rzeczy. Sąd nie orzekł o uprawnieniu byłych lokatorów do lokalu socjalnego. Wyrok ten jest prawomocny.

/dowód: wyrok Sądu Rejonowego w Gliwicach z dn. 21.01.2000 r. (k. 23-24)/

H. D.i M. D.nie opuścili przedmiotowego lokalu. M. D.zamieszkiwał w tym lokalu nieprzerwanie od 1980 roku aż do swojej śmierci w dniu 6 stycznia 2015 roku. H. D.mieszka w lokalu nieprzerwanie do chwili obecnej. Osoby zajmujące przedmiotowy lokal nie uiszczały (...)Agencji Mieszkaniowej żadnych kwot tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu w okresie od 1 lipca 2014 roku do 31 grudnia 2014 roku.

/dowody: zeznania świadka H. D. k. 136, zaświadczenie (k. 73), kartoteka konta (k. 74-79), pozwy w elektronicznym postępowaniu upominawczym, wezwania do zapłaty, nakazy zapłaty, pisma komornika oraz postanowienia o nadaniu klauzuli wykonalności (k. 80-99)/

Na wniosek powódki z dnia 29 sierpnia 2011 roku wszczęto przeciwko H. D. i M. D., w oparciu o tytuł wykonawczy, w postaci wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 21 stycznia 2000 roku, sygn. I C 2448/99, opatrzonego klauzulą wykonalności, postępowanie egzekucyjne. Zawiadomienie o wszczęciu egzekucji skierowano do dłużników w dniu 13 stycznia 2012 roku, zaś z notatki urzędowej komornika sądowego z dnia 23 lutego 2012 roku wynika, że państwo D. nie opuścili lokalu powódki wobec braku miejsca do którego mogliby się przenieść. Pismem z dnia 1 czerwca 2012 roku komornik sądowy prowadzący postępowanie egzekucyjne wezwał Gminę G. do wskazania tymczasowego pomieszczenia dłużnikom. Wezwanie doręczono adresatowi 21 czerwca 2012 roku. W odpowiedzi pozwana wskazała, że nie dysponuje odpowiednim pomieszczeniem. Pismem z dnia 20 grudnia 2013 roku komornik sądowy wezwał Gminę G. do wskazania adresu noclegowni, schroniska lub innej placówki zapewniającej miejsca noclegowe dla H. i M. D.. Wezwanie okazało się bezskuteczne.

/okoliczność bezsporna, a nadto dowód: wniosek egzekucyjny (k. 25), zawiadomienie o wszczęciu egzekucji (k. 26-27), notatka urzędowa (k. 28), korespondencja (k.29-34)/

Kolejnymi pismami (...) Agencja Mieszkaniowa wzywała Gminę G.do zapłaty odszkodowania z tytułu niedostarczenia H. D.i M. D.miejsca w noclegowni, schronisku lub innej placówce zapewniającej miejsce noclegowe za okres od lipca do grudnia 2014 roku. Pismem z dnia 14 lipca 2014 roku, doręczonym pozwanej w dniu 21 lipca 2014 roku, powódka wezwała pozwaną do zapłaty, między innymi kwoty 434,45 zł z tytułu czynszu najmu, jaki mogłaby uzyskać za lipiec 2014 roku, w terminie 7 dni od dnia doręczenia pozwanej tego pisma. Pismem z dnia 18 sierpnia 2014 roku, doręczonym pozwanej w dniu 21 sierpnia 2014 roku, powódka wezwała pozwaną do zapłaty, między innymi kwoty 434,45 zł z tytułu czynszu najmu, jaki mogłaby uzyskać za sierpień 2014 roku, w terminie 7 dni od dnia doręczenia pozwanej tego pisma. Pismem z dnia 9 września 2014 roku, doręczonym pozwanej w dniu 19 września 2014 roku, powódka wezwała pozwaną do zapłaty, między innymi kwoty 434,45 zł z tytułu czynszu najmu, jaki mogłaby uzyskać za wrzesień 2014 roku, w terminie 7 dni od dnia doręczenia pozwanej tego pisma. Pismem z dnia 9 października 2014 roku, doręczonym pozwanej w dniu 15 października 2014 roku, powódka wezwała pozwaną do zapłaty, między innymi kwoty 434,45 zł z tytułu czynszu najmu, jaki mogłaby uzyskać za październik 2014 roku, w terminie 7 dni od dnia doręczenia pozwanej tego pisma. Pismem z dnia 20 listopada 2014 roku, doręczonym pozwanej w dniu 26 listopada 2014 roku, powódka wezwała pozwaną do zapłaty, między innymi kwoty 434,45 zł z tytułu czynszu najmu, jaki mogłaby uzyskać za listopad 2014 roku, w terminie 7 dni od dnia doręczenia pozwanej tego pisma. Pismem z dnia 9 grudnia 2014 roku, doręczonym pozwanej w dniu 16 grudnia 2014 roku, powódka wezwała pozwaną do zapłaty, między innymi kwoty 434,45 zł z tytułu czynszu najmu, jaki mogłaby uzyskać za grudzień 2014 roku, w terminie 7 dni od dnia doręczenia pozwanej tego pisma.

/dowód: wezwanie do zapłaty wraz z.p.o. i rozliczeniem (k. 49-60)/

W przypadku przedmiotowego lokalu, wysokość czynszu, jaki powódka mogłaby uzyskiwać za wynajmowanie go w okresie od lipca do grudnia 2014 roku, gdyby mogła lokalem tym swobodnie dysponować, wynosi 7,54 zł za 1 m ² jego powierzchni. Stawka ta wynika z decyzji numer (...)Dyrektora (...)Agencji Mieszkaniowej w K.z dnia 25 marca 2014 roku w sprawie zmiany wysokości opłat za używanie lokali mieszkalnych i obowiązuje od dnia 1 maja 2014 roku.

/dowody: decyzja nr (...) (k. 45), kalkulacja stawek opłat za używanie lokalu mieszkalnego (k. 46)/

Powyższy stan faktyczny ustalono w oparciu o przytoczone powyżej dowody z dokumentów urzędowych (decyzja Dyrektora (...) Agencji Mieszkaniowej) i prywatnych oraz zeznań świadka H. D..

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Zgodnie z treścią art. 1046 § 4 k.p.c. (w brzmieniu obowiązującym w dacie zdarzeń, w związku z którymi rozważana jest odpowiedzialność pozwanej, tj. od dnia 16 listopada 2011 roku) wykonując obowiązek opróżnienia lokalu służącego zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych dłużnika na podstawie tytułu wykonawczego, z którego nie wynika prawo dłużnika do lokalu socjalnego lub zamiennego, komornik usunie dłużnika do innego lokalu lub pomieszczenia, do którego dłużnikowi przysługuje tytuł prawny i w którym może zamieszkać. Jeżeli dłużnikowi nie przysługuje tytuł prawny do innego lokalu lub pomieszczenia, w którym może zamieszkać, komornik wstrzyma się z dokonaniem czynności do czasu, gdy gmina właściwa ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu, na wniosek komornika, wskaże dłużnikowi tymczasowe pomieszczenie, nie dłużej jednak niż przez okres 6 miesięcy. Po upływie tego terminu komornik usunie dłużnika do noclegowni, schroniska lub innej placówki zapewniającej miejsca noclegowe wskazanej przez gminę właściwą ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu. Usuwając dłużnika do noclegowni, schroniska lub innej placówki zapewniającej miejsca noclegowe, komornik powiadomi właściwą gminę o potrzebie zapewnienia dłużnikowi tymczasowego pomieszczenia.

Art. 4 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. 2005.31.266) stanowi, że tworzenie warunków do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych wspólnoty samorządowej należy do zadań własnych gminy. Gmina, na zasadach i w wypadkach przewidzianych w ustawie, zapewnia lokale socjalne i lokale zamienne, a także zaspokaja potrzeby mieszkaniowe gospodarstw domowych o niskich dochodach. Natomiast w myśl art. 2a powołanego artykułu (wprowadzonego ustawą z dnia 31 sierpnia 2011 roku o zmianie ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego oraz ustawy – Kodeks postępowania cywilnego, Dz. U. 2011.224.1342), w przypadku wykonywania przez komornika obowiązku opróżnienia lokalu, o którym mowa w art. 1046 § 4 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 101), gmina wskazuje tymczasowe pomieszczenie albo noclegownię, schronisko lub inną placówkę zapewniającą miejsca noclegowe, chyba że pomieszczenie odpowiadające wymogom tymczasowego pomieszczenia wskazał wierzyciel lub dłużnik albo osoba trzecia.

Zgodnie z art. 417 § 1 k.c. za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej odpowiedzialność ponosi Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa.

Przesłankami odpowiedzialności jednostki samorządu terytorialnego stosownie do treści powołanego powyżej art. 417 k.c. są szkoda, fakt jej wyrządzenia przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej oraz łączący te zdarzenia normalny związek przyczynowy.

W przypadku nie wskazania przez gminę pomieszczenia tymczasowego, noclegowni, schroniska lub innej placówki zapewniającej miejsca noclegowe właściciel lokalu musi tolerować zajmowanie należącego do niego lokalu przez osoby do tego nieuprawnione, nie może korzystać z lokalu i pobierać z niego pożytków, co bezsprzecznie stanowi jego szkodę. Podkreślić należy, że strata właściciela lokalu spowodowana nieuiszczaniem przez lokatora opłat za używanie lokalu mieszkalnego pozostaje w normalnym związku przyczynowym z niewskazanie przez gminę pomieszczenia tymczasowego oraz noclegowni, schroniska lub innej placówki zapewniającej miejsca noclegowe, bowiem wypełnienie przez jednostkę samorządu terytorialnego opisanego w pozwie obowiązku skutkowałoby odzyskaniem przez właściciela możliwości swobodnego dysponowania lokalem i nie ponoszenie szkody z uwagi na dalsze zajmowanie go przez osoby do tego nieuprawnione.

Zważyć także należy, że zaniechanie przez gminę wskazania pomieszczenia tymczasowego oraz noclegowni, schroniska lub innej placówki zapewniającej miejsca noclegowe stanowi zachowanie niezgodne z prawem, skutkujące odpowiedzialnością odszkodowawczą gminy. W świetle art. 417 § 1 k.c. niezgodność z prawem działania wyrządzającego wierzycielowi szkodę nie jest tożsama z pojęciem bezprawności na gruncie prawa cywilnego. Jak bowiem wyjaśnił Sąd Najwyższy w swym orzecznictwie zaniechanie działania władzy publicznej obejmuje tylko takie sytuacje, w których obowiązek określonego działania władzy publicznej jest skonkretyzowany w przepisie prawa i można ustalić, na czym konkretnie miałoby polegać zachowanie organu władzy publicznej, aby do szkody nie doszło (patrz wyrok SN z dn. 26.03.2003 r., II CKN 1374/00 ; orzeczenie SN z dn. 28.04.2005 r., III CK 367/04). Przepisy prawa obowiązujące w dacie zdarzeń, w związku z którymi rozważana jest odpowiedzialność pozwanej (konieczność zwrócenia się do gminy w niniejszej sprawie wystąpiła w dniu 23 lutego 2012 roku, a to wraz z ustaleniem przez organ egzekucyjny, że dłużnicy nie dysponują lokalem, do którego mogliby się przenieść, stąd też pismem z dnia 1 czerwca 2012 roku komornik wezwał gminę do wskazania pomieszczenia tymczasowego), nakładały na gminę obowiązek wskazania dłużnikom tymczasowego pomieszczenia, a następnie noclegowni, schroniska lub innej placówki zapewniającej miejsca noclegowe. Tego rodzaju obowiązek gminy wyraźnie wynika z treści art. 4 ust. 2a ustawy, który zawiera odwołanie do art. 1046 § 4 k.p.c. i czynności podejmowanych na jego podstawie przez komornika w toku postępowania eksmisyjnego. Podkreślić należy, że na możliwość poniesienia przez gminę wobec właściciela lokalu odpowiedzialności odszkodowawczej za szkodę wyrządzoną nie wskazaniem dla dłużnika pomieszczenia tymczasowego na podstawie art. 417 k.c. jeszcze w poprzednio obowiązującym stanie prawnym (a to przed zmianą przepisu art. 1046 § 4 k.p.c., a przede wszystkim przed wprowadzeniem do art. 4 ustawy ustępu 2a) wskazywał Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 13 grudnia 2011 roku (III CZP 48/11) oraz uchwałach z dnia 21 stycznia 2011 roku (III CZP 116/10, III CZP 120/10). W uchwałach tych Sąd Najwyższy podkreślił, że ustawa o ochronie praw lokatorów nie regulowała obowiązków gmin związanych z tworzeniem zasobu pomieszczeń tymczasowych i zasad udostępniania ich, zaś o pomieszczeniach tych była mowa wyłącznie w art. 1046 § 4 k.p.c., który to ma charakter procesowy i jest skierowany do komornika. Jednakże prawidłowa interpretacja przepisu art. 1046 § 4 k.p.c., przy uwzględnieniu treści art. 4 ust. 1-3 ustawy i art. 20 ust. 2a ustawy, pozwala na zrekonstruowanie normy prawnej nakładającej na gminę obowiązek dostarczenia dłużnikowi pomieszczenia tymczasowego. Dodatkowo w uzasadnieniu wspominanej uchwały z dnia 13 grudnia 2011 roku Sąd Najwyższy stanowczo przychylił się do stanowiska, iż obowiązek gminy do dostarczenia pomieszczenia tymczasowego dla dłużnika ma charakter obowiązku „z zakresu wykonywania władzy publicznej”.

Wbrew twierdzeniom pozwanej, w sprawie zostały spełnione przesłanki odpowiedzialności pozwanej za szkodę wyrządzoną powódce zaniechaniem polegającym na niedostarczeniu noclegowni, schroniska lub innej placówki zapewniającej miejsca noclegowe H. D. i M. D.. Prawomocnym wyrokiem z dnia 21 stycznia 2000 roku nakazano im opróżnienie zajmowanego lokalu mieszkalnego, przysługującego powódce. Byłym lokatorom nie przyznano uprawnienia do lokalu socjalnego. W toku prowadzonego postępowania egzekucyjnego – na wniosek powódki – komornik sądowy zwracał się do pozwanej o realizację obciążającego ją obowiązku i dostarczenie najpierw pomieszczenia tymczasowego, a następnie noclegowni, schroniska lub innej placówki zapewniającej miejsca noclegowe. Pozwana nie wypełniła tych obowiązków, uniemożliwiając

powódce wykonanie wyroku eksmisyjnego, a tym samym swobodne dysponowanie przedmiotowym lokalem, umożliwiające powódce uzyskiwanie czynszu najmu. Osoby zajmujące lokal nie uiszczały przy tym na rzecz powódki żadnych kwot z tytułu bezumownego korzystania z lokalu w spornym okresie. Wbrew stanowisku pozwanej małżonkowie D. po orzeczeniu eksmisji nie opuścili lokalu powódki i zamieszkiwali w nim nadal. Jak wynika z zeznań H. D. mieszka ona w nim nieprzerwanie od 1980 roku aż do chwili obecnej, także M. D. zamieszkiwał w lokalu nieprzerwanie od lat 80-tych aż do chwili śmierci. Wskazaną okoliczność potwierdzają także dokumenty załączone do pozwu przez powódkę, a to pozwy w postępowaniu elektronicznym, nakazy zapłaty i dokumentacja prowadzona przez komornika sądowego.

Sąd uznał również za niezasadny zarzut pozwanej w zakresie niewykazania przez powódkę wysokości dochodzonej pozwem szkody. W pierwszej kolejności należy wskazać, iż wbrew stanowisku pozwanej, powódka złożyła wszelkie dokumenty niezbędne do wykazania wysokości szkody. Biorąc bowiem pod uwagę, iż dochodziła jedynie odszkodowania w zakresie utraconych korzyści, a wysokość czynszu najmu przedmiotowego lokalu jest ustawowo określona, powódka wykazać musiała jedynie, iż w spornym okresie dla tego lokalu obowiązywała stawka czynszu, która po przemnożeniu przez powierzchnię lokalu, stanowi czynsz, jaki powódka mogłaby uzyskać, gdyby mogła swobodnie dysponować lokalem w spornym okresie. Temu powódka sprostała składając odpis decyzji numer (...)Dyrektora (...)Agencji Mieszkaniowej w K.z dnia 25 marca 2014 roku w sprawie zmiany wysokości opłat za używanie lokali mieszkalnych. Pozwana nie zakwestionowała tej decyzji w jakikolwiek sposób, a stanowi ona dokument urzędowy, wydany na podstawie obowiązujących przepisów. Podstawę prawną dla takiego sposobu naliczenia opłaty za używanie lokalu stanowią bowiem przepisy Rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 19 listopada 2010 roku w sprawie opłat za używanie lokali mieszkalnych będących w dyspozycji (...)Agencji Mieszkaniowej (Dz. U. z 2010 roku, Nr 233, poz. 1531), wydanego w oparciu o przepis art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 roku o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2010 roku, Nr 206, poz. 1367). Nadto załączone do akt dokumenty w postaci umowy najmu, dokumentów inwentaryzacji czy choćby rozliczeń opłat, zawierają dane co do powierzchni użytkowej należącego do powódki lokalu mieszkalnego. Stąd należało uznać, iż powódka należycie wykazała wysokość poniesionej szkody z tytułu utraconych korzyści.

W zakresie skapitalizowanych odsetek Sąd uznał roszczenie również za wykazane, bowiem powódka dołączyła wezwania do zapłaty kierowane do pozwanego, w których zawarte były kwoty żądane obecnie pozwem, wraz z dowodami ich doręczenia. Wynika z nich, w połączeniu z rozliczeniem żądanej pozwem kwoty, dołączonym do pozwu (k. 48 akt), iż odsetki ustawowe od poszczególnych kwot powódka naliczyła od dnia następującego po upływie 7 dni od dnia doręczenia pozwanej każdego z wezwań, a więc zgodnie z art. 481 §1 i 2 k.c. oraz art. 455 k.c.

Z uwagi na powyższe należy uznać, iż powódka należycie wykazała wszystkie przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej Gminy G. z art. 417 § 1 k.c. Stąd na podstawie tego przepisu oraz art. 481 § 1 i 2 k.c. zasądzono od pozwanej na rzecz powódki kwotę 2.606,70 zł tytułem odszkodowania obejmującego czynsz najmu, jaki powódka mogłaby uzyskać gdyby mogła spornym lokalem swobodnie dysponować w okresie od lipca do grudnia 2014 roku oraz kwotę 84,91 zł tytułem skapitalizowanych odsetek, zgodnie z wyliczeniem znajdującym się na k. 48 akt.

O odsetkach od zasądzonej kwoty orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 482 § 1 k.c., od dnia wniesienia pozwu, zgodnie z żądaniem pozwu.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Strona powodowa wygrała sprawę w całości, stąd pozwana winna jej zwrócić koszty postępowania, na które złożyły się opłata od pozwu - 135 zł, koszty zastępstwa procesowego – 600 zł i opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł.

SSR Barbara Glenc - Poślednik

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować;

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron,

3.  kal. 21 dni lub z wpływem

SSR Barbara Glenc - Poślednik

G. dnia 15 maja 2015 roku