na skutek apelacji, wniesionych przez obrońców oskarżonych M. K. (1), R. K. (1), S. L. (1), D. G., A. S., M. Z. (1), T. B. (1), W. K., W. A. oraz P. S. (1) i Prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 14 czerwca 2013 r., sygn. akt VIII K 20/09

I. zaskarżony wyrok uchyla wobec oskarżonych: M. K. (1) w zakresie czynu opisanego w pkt. X aktu oskarżenia, D. G. w zakresie czynu opisanego w pkt. XXVI aktu oskarżenia oraz P. S. (1) w zakresie czynu opisanego w pkt. LV aktu oskarżenia i w tej części, na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. postępowanie umarza, wydatkami obciążając Skarb Państwa;

II. Uchyla zaskarżony wyrok wobec oskarżonych: S. W. (1) w zakresie czynów opisanych w pkt. II, III, V i VI aktu oskarżenia, M. K. (1) w zakresie czynów opisanych w pkt. IX i XI aktu oskarżenia; R. W. w zakresie czynu opisanego w pkt. XIII aktu oskarżenia, S. L. (1) w zakresie czynów opisanych w pkt. XVI i XVII aktu oskarżenia, M. W. (1) w zakresie czynu opisanego w pkt. XX aktu oskarżenia, D. G. w zakresie czynów opisanych w pkt. XXV i XXVII aktu oskarżenia, A. S. w zakresie czynów opisanych w pkt. XXXIII i XXXV aktu oskarżenia, M. Z. (1) w zakresie czynu opisanego w pkt. XXXVI aktu oskarżenia oraz R. K. (1) w zakresie czynów opisanych w pkt. XXXIX i XL aktu oskarżenia – i sprawę w tym zakresie przekazuje Sądowi Okręgowemu w Warszawie do ponownego rozpoznania;

III. W pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

IV. Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokatów: K. A., E. A., W. M. i A. Ś. – wszyscy Kancelarie Adwokackie w W. kwoty po 738 zł (siedemset trzydzieści osiem), w tym 23% VAT, z tytułu wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

V. Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokatów: J. W., M. W. (2), I. P., E. R. i D. L. – wszyscy Kancelarie Adwokackie w W. kwoty po 738 zł (siedemset trzydzieści osiem), w tym 23% VAT tytułem poniesionych kosztów za udział obrońcy w postępowaniu odwoławczym;

VI. Zasądza od oskarżonych: T. B. (1), W. K. oraz W. A. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w częściach na nich przypadających, w tym obciążając T. B. (1) opłatą w kwocie 300 zł, W. K. i W. A. opłatami w kwotach po 180 zł;

VII. W pozostałej części kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa, zwalniając oskarżonych od wydatków na nich przypadających.

UZASADNIENIE

S. W. (1) został oskarżony o to, że

I. w okresie od września 2001 r. do 2005 r. w W., założył i kierował wspólnie z P. W. zorganizowaną grupę przestępczą, mającą na celu popełnienie przestępstw w postaci przemytu do Polski tekstyliów, obuwia i innych towarów, uszczupleń należności publiczno-prawnych związanych z wprowadzeniem na polski obszar celny towarów, w ten sposób, że, utrzymywał osobisty kontakt z celnikami dokonującymi odpraw tekstyliów i jednocześnie nakłaniał ich do fałszowania dokumentacji celnej towarów udzielając m.in. wskazówek co do sposobu fałszowania dokumentacji celnej, dostarczał fałszywe dokumenty celno-przewozowe, wręczał osobiście lub za pośrednictwem innych osób korzyści majątkowe funkcjonariuszom celnym za fałszowanie dokumentacji związanej z odprawami towarów oraz za wykonanie lub zaniechanie innych czynności służbowych związanych z importem towarów, utrzymywał łączność z innymi członkami grupy,

tj. o przestępstwo z art. 258 § 3 k.k.

II. w dniu 9 września 2001 r. w W. wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, działając w ramach kierowanej przez siebie i P. W. zorganizowanej grupy przestępczej, wręczył za pośrednictwem innych osób M. K. (2) korzyść majątkową w kwocie co najmniej 40.000 zł w zamian za dokonanie fikcyjnych odpraw towarów i fałszowanie dokumentacji celnej dotyczącej odpraw ostatecznych towaru w postaci tekstyliów dla firm (...) o numerach E 13 (...) i E 13 (...),

tj. o przestępstwo z art. 229 § 3 kk w zw. z art. 65§ 1 k.k.

III. w miesiącu wrześniu 2001r. w W., działając czynem ciągłym, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w ramach kierowanej przez siebie i P. W. zorganizowanej grupy przestępczej, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i z góry powziętym zamiarem, po uprzednim sprowadzeniu na polski obszar celny towarów w postaci odzieży i obuwia z K. D. W. przez specjalnie stworzone do tego celu podmioty o nazwie (...) i (...) wprowadził na polski obszar celny towary bez ich przedstawienia organowi celnemu, w ten sposób, że nakłaniał funkcjonariusza Urzędu Celnego w W. M. K. (2) wykonującego czynności służbowe w M. Uznanym (...) w W. przy ul. (...), do potwierdzenia nieprawdy w dokumentach odpraw towarów o numerach: E 13 (...) i E 13 (...) dotyczących fikcyjnych odpraw towarów dla w/w firm w postaci obuwia w ilości 337.292 par o wartości co najmniej 201.266 zł oraz odzieży w ilości 28.240 szt. o wartości co najmniej 13.862 zł, dostarczając mu dokumenty odpraw granicznych w postaci CMR, karnetów TIR, packing list, faktur i innych, przez co wprowadził w błąd organy celne co do rzeczywistej wartości, ilości, rodzaju asortymentu i kraju pochodzenia towaru i wyłudził poświadczenie nieprawdy w postaci decyzji celnych ustalających nieprawidłowo kwotę długu celnego poprzez zastosowanie niewłaściwej stawki celnej mającej wpływ na podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług i doprowadzając w ten sposób Skarb Państwa do uszczuplenia należności publiczno - prawnych,

tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. i art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 272 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

IV. w miesiącu wrześniu 2001r. w W., działając czynem ciągłym, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w ramach kierowanej przez siebie i P. W. zorganizowanej grupy przestępczej, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i z góry powziętym zamiarem, po uprzednim sprowadzeniu na polski obszar celny towarów w postaci odzieży i obuwia z K. D. W. przez specjalnie stworzone do tego celu podmioty o nazwie (...) i (...) wprowadził na polski obszar celny towary bez ich przedstawienia organowi celnemu, w ten sposób, że nakłaniał funkcjonariusza Urzędu Celnego w W. M. K. (2) wykonującego czynności służbowe w M. Uznanym (...) w W. przy ul. (...), do potwierdzenia nieprawdy w dokumentach odpraw towarów o numerach: E 13 (...) i E 13 (...) dotyczących fikcyjnych odpraw towarów dla w/w firm w postaci obuwia w ilości 337.292 par o wartości co najmniej 201.266 zł oraz odzieży w ilości 28.240 szt. o wartości co najmniej 13.862 zł, dostarczając mu dokumenty odpraw granicznych w postaci CMR, karnetów TIR, packing list, faktur i innych, przez co wyłudził poświadczenie nieprawdy w postaci decyzji celnych ustalających nieprawidłowo kwotę długu celnego poprzez zastosowanie niewłaściwej stawki celnej mającej wpływ na podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług i doprowadzając w ten sposób Skarb Państwa do uszczuplenia należności publiczno - prawnych,

tj. o przestępstwo z art. 56 § 1 k.k.s. i art. 86 § 1 k.k.s. i art. 87 § 1 k.k.s. przy zastosowaniu art. 6 § 2 k.k.s.

V. w okresie od września 2001 r. do grudnia 2001 r. w W. działając czynem ciągłym wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w ramach kierowanej przez siebie i P. W. zorganizowanej grupy przestępczej, za pośrednictwem B. P. wręczył A. S. korzyść majątkową w kwocie co najmniej 10.000 dolarów amerykańskich w zamian za dokonanie fikcyjnych odpraw towarów i poświadczenie nieprawdy w dokumentach celno-spedycyjnych dotyczących nieustalonych dotychczas odpraw towarów,

tj. o przestępstwo z art. 229 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65
§ 1 k.k.

VI. w okresie 2005 roku W., działając w ramach kierowanej przez siebie i P. W. zorganizowanej grupy przestępczej, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z P. W. i K. W. (1), podejmował czynności mające udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie przestępczego pochodzenia, wykrycie, zajęcie i orzeczenie przepadku środków finansowych w kwocie co najmniej 425 000 złotych, pochodzących z popełniania czynów zabronionych związanych z wprowadzaniem na polski obszar celny towarów pochodzących z K. D. W. z uszczupleniem należności celno -podatkowych na szkodę Skarbu Państwa, w ten sposób, że przekazał K. W. (1) wymienioną kwotę w celu nabycia nieruchomości położonej w W. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy Mokotowa prowadzi księgę wieczystą nr (...), którą to nieruchomość po jej nabyciu K. W. (1) wniosła jako aport do spółki z o.o. (...) z siedzibą w W. przy ul. (...), na mocy aktu notarialnego z dnia 15 grudnia 2005 r., której wspólnikami byli S. W. (1), P. W. i K. W. (1),

tj. o przestępstwo z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

VII. w okresie od 8 sierpnia 2001r. do 27 września 2001r. w W., działając w krótkich odstępach czasu i z góry powziętym zamiarem, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w ramach kierowanej przez siebie i P. W. zorganizowanej grupy przestępczej, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, nakłaniał funkcjonariuszy Urzędu Celnego w W. M. Z. (1), A. S. i M. K. (3) do przekroczenia swoich uprawnień i poświadczenia nieprawdy w dokumentach celnych stwierdzających fakt odprawy towaru w M. Uznanym (...) i Składzie (...) w W. dla firmy (...) z R.:

E 13 (...) z dnia 08.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 14.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 20.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 24.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 27.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 28.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 29.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 31.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 03.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 05.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 07.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 10.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 12.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 14.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 19.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 24.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 19.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 24.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 27.09.2001 r.

wprowadzając w ten sposób w błąd organy celne, co do rzeczywistej wartości, ilości, rodzaju, asortymentu i kraju pochodzenia towaru, co miało wpływ na decyzje celne ustalające nieprawidłowo kwotę długu celnego poprzez zastosowanie niewłaściwej stawki celnej mającej wpływ na podstawę opodatkowania podatkiem od towaru i usług i doprowadzając w ten sposób Skarb Państwa do uszczupleń należności publiczno-prawnych w nieoszacowanej dotychczas kwocie,

tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. i art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 271 § 3 kk i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 65 §1 k.k.

M. K. (1) został oskarżony o to, że:

VIII. w okresie od 31 lipca 2001 r. do 27 września 2001 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez S. W. (1) i P. W., mającej na celu popełnienie przestępstw w postaci przemytu do kraju tekstyliów i obuwia, uszczupleń należności publiczno-prawnych związanych z wprowadzeniem na polski obszar celny wyrobów tekstylnych i obuwia, w ten sposób, iż jako właściciel Agencji (...) w W. koordynował odprawy towaru poprzez pośredniczenie w nawiązywaniu kontaktów przestępczych pomiędzy celnikami, a osobami dowożącymi fałszywe dokumenty dot. odpraw tekstyliów i obuwia, nakłaniał funkcjonariuszy celnych i pracowników Agencji (...) do dokonywania fikcyjnych odpraw towarów, przyjmował korzyści majątkowe od celników za dokonanie fikcyjnych i fałszywych odpraw towarów, wręczał korzyści majątkowe celnikom dokonującym fałszywych odpraw towarów, wynagradzał pracowników Agencji (...) za dokonanie fałszywych odpraw towarów, prowadził rozliczenia finansowe z innymi członkami grupy, utrzymywał stałą łączność z innymi członkami grupy,

tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.

IX. w okresie od 1 sierpnia 2001r. do 25 września 2001r. w W., w krótkich okresach czasu i z góry powziętym zamiarem, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez S. W. (1) i P. W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, jako właściciel Agencji (...) w W. nakłaniał funkcjonariusza Urzędu Celnego w W. M. K. (2) oraz agentów celnych Agencji (...) M. B. i D. G. do przekroczenia swoich uprawnień w ten sposób, iż poświadczali oni nieprawdę w dokumentach celnych stwierdzających fakt dokonania odpraw celnych:

- dla firmy (...) z W.:

E 13 (...) z dnia 2.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 9.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 10.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 13.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 14.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 20.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 23.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 29.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 30.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 4.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 6.09.2001 r.

- dla firmy(...)z L.:

E 13 (...) z dnia 1.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 2.08.2001 r.

- dla firmy (...) z S.:

E 13 (...) z dnia 24.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 25.09.2001 r.

- dla firmy (...) z S.:

E 13 (...) z dnia 25.09.2001 r.

gdy w rzeczywistości odprawy dla firm (...) i (...) nie miały miejsca, a w dokumentach odpraw dla firmy (...) i(...)zaniżano rodzaj, ilość i wartość sprowadzanego towaru, przez co pomógł we wprowadzeniu w błąd organów celnych co do rzeczywistej wartości, ilości, rodzaju, asortymentu i kraju pochodzenia towaru, co miało wpływ na decyzje celne ustalające nieprawidłowo kwotę długu celnego poprzez zastosowanie niewłaściwej stawki celnej mającej wpływ na podstawę opodatkowania podatkiem od towaru i usług i doprowadzając w ten sposób Skarb państwa do uszczupleń należności publiczno-prawnych w nieoszacowanej dotychczas kwocie,

tj. o przestępstwo z art. 18 § 3 k.k. w zw. art. 286 § 1 k.k. i art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 271 § 3 k.k. i art. 270 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

X. w okresie od 1 sierpnia 2001r. do 25 września 2001r. w W., w krótkich okresach czasu i z góry powziętym zamiarem, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez S. W. (1) i P. W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, jako właściciel Agencji (...) w W. nakłaniał funkcjonariusza Urzędu Celnego w W. M. K. (2) oraz agentów celnych Agencji (...) M. B. i D. G. do przekroczenia swoich uprawnień w ten sposób, iż poświadczali oni nieprawdę w dokumentach celnych stwierdzających fakt dokonania odpraw celnych:

- dla firmy (...) z W.:

E 13 (...) z dnia 2.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 9.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 10.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 13.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 14.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 20.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 23.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 29.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 30.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 4.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 6.09.2001 r.

- dla firmy(...)z L.:

E 13 (...) z dnia 1.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 2.08.2001 r.

- dla firmy (...) z S.:

E 13 (...) z dnia 24.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 25.09.2001 r.

- dla firmy (...) z S.:

E 13 (...) z dnia 25.09.2001 r.

tj. o przestępstwo z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 86 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 5 k.k.s. przy zastosowaniu art. 6 § 2 k.k.s.

XI. w okresie od 1 sierpnia 2001 r. do 6 września 2001 r. w W., działając w krótkich odstępach czasu z góry powziętym zamiarem w ramach zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez S. W. (1) i P. W., wręczył korzyść majątkową w kwocie co najmniej 30.000 zł funkcjonariuszowi celnemu M. K. (2) w zamian za naruszenie przepisów prawa polegające na poświadczeniu nieprawdy w dokumentach celno-spedycyjnych, a dotyczących odpraw:

- dla firmy (...) z W.:

E 13 (...) z dnia 2.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 9.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 10.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 13.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 14.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 20.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 23.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 29.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 30.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 4.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 6.09.2001 r.

- dla firmy(...) z L.:

E 13 (...) z dnia 1.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 2.08.2001 r.

tj. o przestępstwo z art. 229 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65
§ 1 k.k.

R. W. został oskarżony o to, że:

XII. w okresie od 31 lipca 2001 r. do 27 września 2001 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez S. W. (1) i P. W., mającej na celu popełnienie przestępstw w postaci przemytu do kraju tekstyliów, uszczupleń należności publiczno-prawnych związanych z wprowadzeniem na polski obszar celny wyrobów tekstylnych, w ten sposób, że jako pracownik Agencji (...) w W. w ewidencji komputerowej fałszował dane dot. daty faktycznej odprawy ostatecznej towaru, nie będąc uprawnionym dokonywał wpisów na drukach SAD potwierdzających przeprowadzenie odprawy ostatecznej, niszczył oryginalną dokumentację celną, która zastępowana była sfałszowaną dokumentacją celną, przyjmował korzyści majątkowe od innych członków grupy przestępczej za fałszowanie dokumentacji związanej z odprawami towarów, utrzymywał łączność z innymi członkami grupy,

tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.

XIII. w okresie od 31 lipca 2001r. do 27 września 2001r. w W., działając w krótkich odstępach czasu i z góry powziętym zamiarem, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez S. W. (1) i P. W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej jako pracownik Agencji (...) w W., poprzez dokonanie zmian faktycznej daty odpraw, a także dokonywanie wpisów w dokumentach SAD, niszczenie oryginałów dokumentacji celnej odpraw, które zastępowano fałszywą dokumentacją celną i udzielenie pomocy celnikowi w potwierdzeniu nieprawdy w dokumentach celnych o numerach:

- dla firmy (...) z L.:

E 13 (...) z dnia 7.09.2001 r.

- dla firmy (...) z W.:

E 13 (...) z dnia 7.09.2001 r.,

- dla firmy (...) z W. :

E 13 (...) z dnia 2.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 9.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 10.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 13.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 14.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 20.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 23.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 29.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 30.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 4.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 6.09.2001 r.

- dla firmy(...) z L.:

E 13 (...) z dnia 1.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 2.08.2001 r.

- dla firmy (...) z S.:

E 13 (...) z dnia 24.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 25.09.2001 r.

- dla firmy (...) z S.:

E 13 (...) z dnia 25.09.2001 r. pomógł we wprowadzeniu w błąd organów celnych co do rzeczywistej wartości, ilości, rodzaju, asortymentu i kraju pochodzenia towaru, co miało wpływ na decyzje celne ustalające nieprawidłowo kwotę długu celnego poprzez zastosowanie niewłaściwej stawki celnej mającej wpływ na podstawę opodatkowania podatkiem od towaru i usług i doprowadzając w ten sposób Skarb Państwa do uszczupleń należności publiczno-prawnych w nieoszacowanej dotychczas kwocie,

tj. o przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 271 § 3 k.k. i art. 276 k.k. w zw. z art.12 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

XIV. w okresie od 31 lipca 2001r. do 27 września 2001r. w W., działając w krótkich odstępach czasu i z góry powziętym zamiarem, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez S. W. (1) i P. W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej jako pracownik Agencji (...) w W., poprzez dokonanie zmian faktycznej daty odpraw, a także dokonywanie wpisów w dokumentach SAD, niszczenie oryginałów dokumentacji celnej odpraw, które zastępowano fałszywą dokumentacją celną i udzielenie pomocy celnikowi w potwierdzeniu nieprawdy w dokumentach celnych o numerach:

- dla firmy (...) z L.:

E 13 (...) z dnia 7.09.2001 r.

- dla firmy (...) z W.:

E 13 (...) z dnia 7.09.2001 r.,

- dla firmy (...) z W. :

E 13 (...) z dnia 2.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 9.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 10.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 13.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 14.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 20.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 23.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 29.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 30.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 4.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 6.09.2001 r.

- dla firmy „(...) z L.:

E 13 (...) z dnia 1.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 2.08.2001 r.

- dla firmy (...) z S.:

E 13 (...) z dnia 24.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 25.09.2001 r.

- dla firmy (...) z S.:

E 13 (...) z dnia 25.09.2001 r.

pomógł we wprowadzeniu w błąd organów celnych co do rzeczywistej wartości, ilości, rodzaju, asortymentu i kraju pochodzenia towaru, co miało wpływ na decyzje celne ustalające nieprawidłowo kwotę długu celnego poprzez zastosowanie niewłaściwej stawki celnej mającej wpływ na podstawę opodatkowania podatkiem od towaru i usług i doprowadzając w ten sposób Skarb Państwa do uszczupleń należności publiczno-prawnych w nieoszacowanej dotychczas kwocie,

tj. o przestępstwo z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 5 k.k.s. przy zastosowaniu art. 6 § 2 k.k.s.

S. L. (1) został oskarżony o to, że:

XV. w okresie od 31 lipca 2001r. do 27 września 2001r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez S. W. (1) i P. W., mającej na celu popełnianie przestępstw w postaci przemytu do kraju tekstyliów, uszczupleń należności publiczno-prawnych związanych z wprowadzeniem na polski obszar celny wyrobów tekstylnych, w ten sposób, że jako N. IV O. (...) w W. będąc osobą zobowiązaną do sprawowania nadzoru nad dokonywanymi przez urząd odprawami celnymi, nie dopełnił obowiązków w tym zakresie, przyjmował korzyści majątkowe od innych członków grupy przestępczej w zamian za umożliwianie fałszowania dokumentacji związanej z odprawami towarów przez podległych mu celników, zacieranie śladów popełnionych przestępstw, utrzymywał kontakt z innymi członkami grupy,

tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.

XVI. w dniu 10 września 2001 r. w W., działając wspólnie w porozumieniu z innymi osobami w ramach zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez S. W. (1) i P. W., jako N. O. (...) w W. przy ul. (...) przyjął od funkcjonariusza celnego M. K. (2), korzyść majątkową w kwocie co najmniej 10.000 zł, w zamian za niedopełnienie obowiązków służbowych polegających na zaniechaniu podjęcia czynności nadzorczych związanych z dokonanymi przez niego odprawami celnymi towarów dla firm (...) i (...) o numerach E 13 (...) i E 13 (...),

tj. o przestępstwa z art.228 § 3 k.k.

XVII. w okresie od 4 września 2001r. do 15 września 2001r. w W., działając w krótkich odstępach czasu i z góry powziętym zamiarem, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez S. W. (1) i P. W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej jako N. O. (...) w W. przy ul. (...), poprzez zaniechanie podjęcia czynności nadzorczych związanych z fikcyjnymi odprawami celnymi o numerach: E 13 (...) i E 13 (...), udzielił pomocy we wprowadzeniu w błąd organów celnych, co do rzeczywistej wartości, ilości, rodzaju asortymentu i kraju pochodzenia towaru w postaci wyrobów tekstylnych tj. obuwia w ilości 337.292 par o wartości co najmniej 201.266 zł oraz odzieży w ilości 28.240 szt. o wartości co najmniej 13.862 zł, co miało wpływ na decyzje celne ustalające nieprawidłowo kwotę długu celnego poprzez zastosowanie niewłaściwej stawki celnej mającej wpływ na podstawę opodatkowania podatkiem od towaru i usług i doprowadziło Skarb Państwa do uszczupleń publiczno-prawnych w nieoszacowanej dotychczas kwocie,

tj. o przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

XVIII. w okresie od 4 września 2001r. do 15 września 2001r. w W., działając w krótkich odstępach czasu i z góry powziętym zamiarem, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez S. W. (1) i P. W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej jako N. O. (...) w W. przy ul. (...), poprzez zaniechanie podjęcia czynności nadzorczych związanych z fikcyjnymi odprawami celnymi o numerach: E 13 (...) i E 13 (...), udzielił pomocy we wprowadzeniu w błąd organów celnych, co do rzeczywistej wartości, ilości, rodzaju asortymentu i kraju pochodzenia towaru w postaci wyrobów tekstylnych tj. obuwia w ilości 337.292 par o wartości co najmniej 201.266 zł oraz odzieży w ilości 28.240 szt. o wartości co najmniej 13.862 zł, co miało wpływ na decyzje celne ustalające nieprawidłowo kwotę długu celnego poprzez zastosowanie niewłaściwej stawki celnej mającej wpływ na podstawę opodatkowania podatkiem od towaru i usług i doprowadziło Skarb Państwa do uszczupleń publiczno-prawnych w nieoszacowanej dotychczas kwocie,

tj. o przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 5 k.k.s. przy zastosowaniu art. 6 § 2 k.k.s.

M. W. (1) został oskarżony o to, że:

XIX. w okresie od 1 sierpnia 2001 r. do 6 września 2001 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez S. W. (1) i P. W., mającej na celu popełnienie przestępstw w postaci przemytu do kraju tekstyliów i obuwia, uszczupleń należności publiczno-prawnych związanych z wprowadzeniem na polski obszar celny wyrobów tekstylnych i obuwia, w ten sposób, iż dostarczał fałszywe dokumenty celno-spedycyjne celnikom i agentom celnym, które posłużyły do dokonania zgłoszeń celnych, nakłaniał celników i agentów celnych do niszczenia wcześniej przygotowanej dokumentacji celnej w postaci druków SAD jednocześnie udzielając im szczegółowego instruktażu, prowadził rozliczenia finansowe z innymi członkami grupy, utrzymywał stałą łączność z innymi członkami grupy,

tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.

XX. w okresie od 1 sierpnia do 6 września 2001 r. w W., działając w krótkich okresach czasu i z góry powziętym zamiarem, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez S. W. (1) i P. W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dostarczał fałszywą dokumentację celno-przewozową, przekazywał środki finansowe z przeznaczeniem na łapówki dla funkcjonariuszy celnych i pracowników Agencji (...) oraz nakłaniał i instruował funkcjonariusza celnego M. K. (2) i pracowników Agencji (...) co do sposobu fałszowania dokumentacji celno-przewozowej:

- dla firmy (...) o numerach:

E 13 (...) z dnia 2.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 9.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 10.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 13.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 14.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 20.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 23.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 29.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 30.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 4.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 6.09.2001 r.

- dla firmy(...) z L.:

E 13 (...) z dnia 1.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 2.08.2001 r.

przez co pomógł we wprowadzeniu w błąd organów celnych co do rzeczywistej wartości, ilości, rodzaju, asortymentu i kraju pochodzenia towaru, co miało wpływ na decyzje celne ustalające nieprawidłowo kwotę długu celnego poprzez zastosowanie niewłaściwej stawki celnej mającej wpływ na podstawę opodatkowania podatkiem od towaru i usług i doprowadzając w ten sposób Skarb Państwa do uszczupleń należności publiczno-prawnych w nieoszacowanej dotychczas kwocie,

tj. o przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 271 § 3 k.k. i art. 276 k.k. w zw. z art.12 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

XXI. w okresie od 1 sierpnia do 6 września 2001 r. w W., działając w krótkich okresach czasu i z góry powziętym zamiarem, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez S. W. (1) i P. W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dostarczał fałszywą dokumentację celno-przewozową, przekazywał środki finansowe z przeznaczeniem na łapówki dla funkcjonariuszy celnych i pracowników Agencji (...) oraz nakłaniał i instruował funkcjonariusza celnego M. K. (2) i pracowników Agencji (...) co do sposobu fałszowania dokumentacji celno-przewozowej:

- dla firmy (...) o numerach:

E 13 (...) z dnia 2.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 9.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 10.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 13.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 14.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 20.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 23.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 29.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 30.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 4.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 6.09.2001 r.

- dla firmy (...) z L.:

E 13 (...) z dnia 1.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 2.08.2001 r.

tj. o przestępstwo z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 5 k.k.s. przy zastosowaniu art. 6 § 2 k.k.s.

P. M. (1) został oskarżony o to, że:

XXII. w okresie od 8 września do 15 września 2001r. w W., działając w krótkich odstępach czasu i z góry powziętym zamiarem, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, jako Kierownik Zmiany(...) w W. nie dopełnił obowiązków służbowych w ten sposób, iż zaniechał przeprowadzenia kontroli zgłoszeń celnych dokonanych przez funkcjonariusza celnego M. K. (2) w M. Uznanym (...) w W. dla firm (...) i (...) o numerze E 13 (...) i E 13 (...), co miało wpływ na decyzje celne ustalające nieprawidłowo kwotę długu celnego przez zastosowanie niewłaściwej, zaniżonej stawki celnej, za co przyjął od M. K. (2) korzyść majątkową w kwocie co najmniej 2.000 zł,

tj. o przestępstwo z art. 228 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

XXIII. w okresie od 25 lutego 2002 r. do 6 marca 2002 r. w W., działając w krótkich okresach czasu i z góry powziętym zamiarem, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, jako Kierownik Zmiany (...) w W. nie dopełnił obowiązków służbowych w ten sposób, iż zaniechał przeprowadzenia kontroli zgłoszeń celnych dokonanych przez funkcjonariusza celnego M. K. (2) dla firm (...) z K. o numerach:

E 13 (...) z dnia 25.02.2002 r.,

E 13 (...) z dnia 28.02.2002 r.,

E 13 (...) z dnia 27.02.2002 r.,

E 13 (...) z dnia 06.03.2002 r.,

co miało wpływ na decyzje celne ustalające nieprawidłowo kwotę długu celnego przez zastosowanie niewłaściwej, zaniżonej stawki celnej, za co przyjął od M. K. (2) korzyść majątkową w kwocie co najmniej 600 dolarów amerykańskich,

tj. o przestępstwo z art. 228 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

XXIV. w 2002 r. w W. jako Kierownik Zmiany (...)w W. funkcjonariusz (...) w W. przyjął od M. K. (2) korzyść majątkową w kwocie co najmniej 250 dolarów amerykańskich, w zamian za zaniechanie przeprowadzenia kontroli zgłoszeń celnych dot. odprawy żelazek pochodzących z C. dla firmy (...) z W.,

tj. o przestępstwo z art. 228 § 3 kk

D. G. został oskarżony o to, że:

XXV. w dniach 24 i 25 września 2001 r. w W., działając w krótkich odstępach czasu i z góry powziętym zamiarem, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, jako agent celny Agencji (...) w W., poprzez potwierdzenie nieprawdy w dokumentach celnych odpraw towarów:

- dla firmy (...) z S.:

E 13 (...) z dnia 24.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 25.09.2001 r.

- dla firmy (...) z S.:

E 13 (...) z dnia 25.09.2001 r.,

tj. o przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 271 § 3 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

XXVI. w dniach 24 i 25 września 2001 r. w W., działając w krótkich odstępach czasu i z góry powziętym zamiarem, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, jako agent celny Agencji (...) w W. poprzez potwierdzenie nieprawdy w dokumentach celnych odpraw towarów:

- dla firmy (...) z S.:

E 13 (...) z dnia 24.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 24.09.2001 r. E 13 (...) z dnia 25.09.2001 r.

- dla firmy (...) z S.:

E 13 (...) z dnia 25.09.2001 r.,

tj. o przestępstwo z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k.s. przy zastosowaniu art. 6 § 2 k.k.s.

XXVII. w 2002 r. w W. jako agent celny Agencji (...) w W. wręczył funkcjonariuszowi(...) w W. M. K. (2) korzyść majątkową w kwocie co najmniej 1.000 dolarów amerykańskich, w zamian za zaniechanie wszczęcia postępowania karnego dot. odprawy żelazek pochodzących z C. dla firmy (...) z W.,

tj. o przestępstwo z art. 229 § 3 k.k.

L. K. został oskarżony o to, że:

XXVIII. w okresie od 14 września 2001r. do 27 września 2001r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez S. W. (1) i P. W., mające na celu popełnianie przestępstw w postaci przemytu do kraju tekstyliów, uszczupleń należności publiczno-prawnych związanych z wprowadzeniem na polski obszar celny wyrobów tekstylnych, w ten sposób, że jako agent celny Agencji (...) w W. będąc uprawniony do przygotowania niezbędnych dokumentów do dokonania zgłoszenia celnego dokonywał ich fałszowania poprzez wpisywanie w nich nieprawdziwych danych, gdy w rzeczywistości odprawy te nie miały miejsca, przyjmował korzyści majątkowe od innych członków grupy przestępczej za fałszowanie dokumentacji związanej z odprawami towarów, utrzymywał łączność z innymi członkami grupy,

tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.

XXIX. w okresie od 14 września 2001r. do 27 września 2001r. w W., działając w krótkich odstępach czasu i z góry powziętym zamiarem, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez S. W. (1) i P. W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, jako agent celny Agencji (...) w W. poprzez potwierdzenie nieprawdy w dokumentach celnych odpraw towarów dla firmy (...) z R.:

E 13 (...) z dnia 14.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 19.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 24.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 19.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 24.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 27.09.2001 r.

pomógł we wprowadzeniu w błąd organów celnych co do rzeczywistego dokonania odpraw towarów dla w/w firmy, wartości, ilości, rodzaju, asortymentu i kraju pochodzenia towaru, co miało wpływ na decyzje celne ustalające nieprawidłowo kwotę długu celnego poprzez zastosowanie niewłaściwej stawki celnej mającej wpływ na podstawę opodatkowania podatkiem od towaru i usług i doprowadzając w ten sposób Skarb Państwa do uszczupleń należności publiczno-prawnych w nieoszacowanej dotychczas kwocie,

tj. o przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 271 § 3 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

XXX. w okresie od 14 września 2001r. do 27 września 2001r. w W., działając w krótkich odstępach czasu i z góry powziętym zamiarem, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez S. W. (1) i P. W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, jako agent celny Agencji (...) w W. poprzez potwierdzenie nieprawdy w dokumentach celnych odpraw towarów dla firmy (...) z R.:

E 13 (...) z dnia 14.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 19.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 24.09.2001 r.

E 13 (...)zdnia 19.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 24.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 27.09.2001 r.

tj. o przestępstwo z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 5 k.k.s. przy zastosowaniu art. 6 § 2 k.k.s.

XXXI. w okresie od 14 września 2001 r. do 27 września 2001 r. w W., działając w krótkich odstępach czasu i z góry powziętym zamiarem w ramach zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez S. W. (1) i P. W., jako agent celny Agencji (...) w W., przyjął od funkcjonariusza celnego M. K. (2) korzyść majątkową w kwocie co najmniej 1.200 zł, w zamian za naruszenie przepisów prawa polegające na poświadczeniu nieprawdy w dokumentach celno-spedycyjnych dotyczących odpraw towaru dla firmy (...) z R. o numerach:

E 13 (...) z dnia 14.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 19.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 24.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 19.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 24.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 27.09.2001 r.

tj. o przestępstwa z art.228 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i z art. 65 § 1 k.k.

A. S. została oskarżona o to, że:

XXXII. w okresie od 2000 r. do grudnia 2001 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, brała udział w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez S. W. (1) i P. W., mającej na celu popełnienie przestępstw w postaci przemytu do kraju tekstyliów, uszczupleń należności publiczno-prawnych związanych z wprowadzeniem na polski obszar celny wyrobów tekstylnych, w ten sposób, że jako funkcjonariusz (...) w W. potwierdzała w dokumentach celno-przewozowych przeprowadzenie odpraw celnych ostatecznych, które w rzeczywistości nie miały miejsca, poświadczała nieprawdę, co do jakości, ilości i wartości importowanego towaru, nakłaniała inne osoby do fałszowania dokumentacji celno-przewozowej, przyjmowała korzyści majątkowe w zamian za m.in. odstępowanie od czynności służbowych, utrzymywała kontakt z innymi członkami grupy przestępczej,

tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.

XXXIII. w okresie od września 2001 r. do grudnia 2001 r. w W., działając czynem ciągłym, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez S. W. (1) i P. W., jako funkcjonariusz (...) w W. przyjęła od S. W. (1) korzyść majątkową w kwocie co najmniej 10.000 dolarów amerykańskich, w zamian za poświadczenie nieprawdy w dokumentach celno-spedycyjnych dotyczących odpraw towarów,

tj. o przestępstwo z art. 228 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65
§ 1 k.k.

XXXIV. w okresie od 8 sierpnia 2001 r. do 12 września 2001 r. w W., działając w krótkich odstępach czasu i z góry powziętym zamiarem, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w ramach zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez S. W. (1) i P. W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, jako funkcjonariusz(...) w W. przekroczyła swoje uprawnienia w ten sposób, iż poświadczyła nieprawdę w dokumentach celnych stwierdzając fakt dokonania odpraw celnych dla firmy (...) z R.:

E 13 (...) z dnia 08.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 14.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 20.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 24.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 27.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 28.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 29.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 31.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 03.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 05.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 07.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 10.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 12.09.2001 r.,

gdy w rzeczywistości odprawy te nie miały miejsca, a w dokumentach zaniżała rodzaj, ilość i wartość sprowadzanego towaru, narażając w ten sposób Skarb Państwa na uszczuplenie należności celno-podatkowych,

tj. o przestępstwo z art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

XXXV. w okresie od 1 października 2001 r. do 12 października 2001 r. w W., działając w krótkich odstępach czasu i z góry powziętym zamiarem, jako funkcjonariusz (...) w W. i wykonując czynności w M. Uznanym (...) w W. przy ul. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, nie dopełniła obowiązków służbowych związanych z przeprowadzeniem czynności dopuszczenia towarów do obrotu w odprawach:

- dla firmy (...) G. B. z siedzibą w W. ul. (...) - nr E 13 (...) z dnia 1.10.2001r., co skutkowało uszczupleniami należności Skarbu Państwa z tytułu cła i podatku w łącznej kwocie 224.228 zł,

- dla firmy (...) K. Ś. z siedzibą w Ż. ul. (...) - nr E 13 (...) z dnia 1.10.2001r., - nr E 13

(...) z dnia 3.10.2001r., - E 13 (...) z dnia 4.10.2001r., co skutkowało uszczupleniami należności Skarbu Państwa z tytułu cła i podatku w łącznej kwocie 197.810 zł,

- dla firmy (...)Sp. z o.o. z siedzibą w W. ul. (...) W. - nr E 13 (...) z dnia 1.10.2001r., co skutkowało uszczupleniami należności Skarbu Państwa z tytułu cła i podatku w kwocie dotychczas nieoszacowanej,

- dla firmy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. ul. (...) - nr E 13 (...) z dnia 4.10.2001r., co skutkowało uszczupleniami należności Skarbu Państwa z tytułu cła i podatku w kwocie dotychczas nieoszacowanej,

- dla firmy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. ul. (...) - nr E 13 (...) z dnia 3.10.2001 r., co skutkowało uszczupleniami należności Skarbu Państwa z tytułu cła i podatku w łącznej kwocie 21.273 zł,

- dla firmy (...)z siedzibą w W. ul. (...) - nr E 13 (...) z dnia 4.10.2001r. , nr E 13 (...) z dnia 12.10.2001 r., co skutkowało uszczupleniami należności Skarbu Państwa z tytułu cła i podatku w łącznej kwocie 8.537 zł,

- dla firmy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. ul. (...) - nr E 13 (...) z dnia 1.10.2001r., nr E 13 (...) z dnia 4.10.2001 r., co skutkowało uszczupleniami należności Skarbu Państwa z tytułu cła i podatku w łącznej kwocie 68.360 zł,

w szczególności poprzez błędny sposób przeprowadzenia rewizji celnej, niewłaściwą taryfikację i opis towarów tj. z naruszeniem przepisów art. 72
§ 1 i 2 Ustawy z dnia 9.01.1997 r. Kodeks Celny, § 5 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 2.08.2001 r. w sprawie wypadków, w których zgłoszenie celne może być unieważnione po zwolnieniu towarów, szczegółowego trybu postępowania organu celnego przy przeprowadzaniu rewizji celnej, pobierania próbek towarów, weryfikacji lub przy unieważnieniu zgłoszeń celnych oraz zwalnianiu towarów,

tj. o przestępstwo z art. 231 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

M. Z. (1) została oskarżona o to, że:

XXXVI. w okresie od 1 października 2001 r. do 4 października 2001 r. w W., działając w krótkich odstępach czasu i z góry powziętym zamiarem, jako funkcjonariusz (...) w W. i wykonując czynności w M. Uznanym (...) w W. przy ul. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, nie dopełniła obowiązków służbowych związanych z przeprowadzeniem czynności dopuszczenia towarów do obrotu w odprawach:

- dla firmy (...) K. Ś. z siedzibą w Z. ul. (...) - nr E 13 (...) z dnia 1.10.2001r., - nr E 13 (...) z dnia 3.10.2001r., - E 13 (...) z dnia

4.10.2001r., co skutkowało uszczupleniami należności Skarbu Państwa z tytułu cła i podatku w łącznej kwocie 197.810 zł,

- dla firmy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. ul. (...) - nr E 13 (...) z dnia 1.10.2001r., co skutkowało uszczupleniami należności Skarbu Państwa z tytułu cła i podatku w kwocie w łącznej kwocie 21.273 zł,

tj. o przestępstwo z art. 231 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

XXXVII. w okresie od 24 sierpnia 2001r. do 12 września 2001r. w W., działając w krótkich odstępach czasu i z góry powziętym zamiarem, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, jako funkcjonariusz (...) w W. przekroczyła swoje uprawnienia w ten sposób, iż poświadczyła nieprawdę w dokumentach celnych stwierdzając fakt dokonania odpraw celnych dla firmy (...) z R.:

E 13 (...) z dnia 24.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 27.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 29.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 31.08.2001 r.

E 13 (...) z dnia 3.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 05.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 7.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 10.09.2001 r.

E 13 (...) z dnia 12.09.2001 r.

tj. o przestępstwo z art. 271 § 1 kk. w zw. z art. 12 k.k.

M. M. (1) został oskarżony o to, że:

XXXVIII. w okresie od 12 listopada 2001 r. do 11 grudnia 2001r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, jako funkcjonariusz (...) w W. nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku w ten sposób, iż zaniechał przeprowadzenia kontroli zgłoszeń celnych dokonanych przez funkcjonariusza celnego M. K. (2) w M. Uznanym (...) w W. w ramach prowadzonej kontroli programowej nr (...), za co przyjął od wymienionego korzyść majątkową w kwocie co najmniej 2.000 zł,

tj. o przestępstwo z art. 228 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

R. K. (1) został oskarżony o to, że:

XXXIX. w okresie od maja 2003 r. do czerwca 2004 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, jako funkcjonariusz (...) przekroczył swoje uprawnienia w ten sposób, iż instruując A. S. o sposobie zachowania w toczącym się postępowaniu nr (...) doprowadził do braku możliwości wszczęcia sprawy, za co przyjął od wymienionego za pośrednictwem M. K. (2) korzyść majątkową w kwocie co najmniej 10.000 zł,

tj. o przestępstwo z art. 228 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

XL. w okresie od maja 2003 r. do czerwca 2004 r. w W., wręczył M. K. (2) funkcjonariuszowi(...) w W. korzyść majątkową w wysokości co najmniej 1.500 zł w zamian za pośredniczenie w przekazaniu mu przez A. S. korzyści majątkowej w wysokości co najmniej 10.000 zł,

tj. o przestępstwo z art. 229 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

L. G. (1) został oskarżony o to, że:

XLI. w 2002 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, jako współwłaściciel Agencji (...) w W., za pośrednictwem M. K. (2), wręczył korzyść majątkową funkcjonariuszowi (...)w W. Z. K. (1) w wysokości co najmniej 4.000 zł - w zamian za przywrócenie odprawy czasowej towaru dla dotychczas nieustalonej firmy, tj. o przestępstwo z art. 229 § 3 k.k.

Z. K. (1) został oskarżony o to, że:

XLII. w 2002 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, jako funkcjonariusz Urzędu Celnego w W., przyjął korzyść majątkową w wysokości co najmniej 4.000 zł za pośrednictwem M. K. (2) od L. G. (1) - współwłaściciela Agencji (...) w W. - w zamian za przywrócenie odprawy czasowej towaru dla dotychczas nieustalonej firmy,

tj. o przestępstwo z art. 228 § 3 k.k.

XLIII. w 2002 r. w W. wręczył funkcjonariuszowi celnemu w W. M. K. (2) korzyść majątkową w wysokości co najmniej 1.000 zł w zamian za pośredniczenie w przekazaniu mu korzyści majątkowej w wysokości co najmniej 4.000 zł pochodzącej od L. G. (1), a związanej z przywróceniem odprawy czasowej towaru dla dotychczas nieustalonej firmy,

tj. o przestępstwo z art. 229 § 3 k.k.

Z. K. (2) został oskarżony o to, że:

XLIV. w okresie od 31 lipca 2001r. do 27 września 2001r. w M. Uznanym (...) w W. wręczył M. K. (2) funkcjonariuszowi (...)w W. korzyść majątkową w kwocie co najmniej 2.000 zł, w zamian za poświadczenie nieprawdy w dokumentach celnych przedłożonych do odprawy towaru, polegającej na wpisaniu w dokumentach odpowiedniego rodzaju obuwia z wykazu cen minimalnych, dla nieustalonej firmy importującej towar z krajów D. (...) co skutkowało zaniżeniem opłat celno- podatkowych na rzecz Skarbu Państwa,

tj. o przestępstwo z art. 229 § 3 k.k.

P. G. (1) został oskarżony o to, że:

XLV. w okresie od 31 lipca 200Ir. do 27 września 200Ir. w S., W., i innych miejscowościach na terenie kraju działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez S. W. (1) i P. W., mającej na celu popełnianie przestępstw w postaci przemytu do kraju tekstyliów, uszczupleń należności publiczno-prawnych związanych z wprowadzeniem na polski obszar celny wyrobów tekstylnych, w ten sposób, że jako pełnomocnik firmy (...) z S. wysyłał kierowców po transporty tekstyliów do H., polecał kierowcom nie dostarczanie transportów z tekstyliami do odpraw celnych w urzędach celnych w kraju, wskazywał kierowcom miejsca rozładunku towaru, utrzymywał łączność z innymi członkami grupy,

tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.

XLVI. w okresie od 4 września 2001 r. do 7 września 2001 r. w S. i innych miejscowościach na terenie kraju, działając w krótkich odstępach czasu i z góry powziętym zamiarem, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez S. W. (1) i P. W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, jako pełnomocnik firmy (...) s.c., nakłonił kierowców E. D. i A. R. do usunięcia spod dozoru celnego towaru w postaci obuwia, importowanego z T. dla firmy (...) z L. wwiezionego zestawami TIR o nr rej. (...) 079 i (...) 802/ (...) 437 nie przedstawiając go w M. Uznanym (...) w W. do odprawy celnej dopuszczającej do obrotu, przez co pomógł we wprowadzeniu w błąd organów celnych co do rzeczywistej wartości, ilości, rodzaju i asortymentu towaru, co miało wpływ na decyzje celne ustalające nieprawidłowo kwotę długu celnego poprzez zastosowanie niewłaściwej stawki celnej oraz mającej wpływ na podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług, doprowadzając w ten sposób Skarb Państwa do uszczupleń należności publiczno-prawnych w nieoszacowanej dotychczas kwocie,

tj. o przestępstwo z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

XLVII. w okresie od 4 września 2001 r. do 7 września 2001 r. w S. i innych miejscowościach na terenie kraju, działając w krótkich odstępach czasu i z góry powziętym zamiarem, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez S. W. (1) i P. W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, jako pełnomocnik firmy (...) s.c., nakłonił kierowców E. D. i A. R. do usunięcia spod dozoru celnego towaru w postaci obuwia, importowanego z T. dla firmy (...) z L. wwiezionego zestawami TIR o nr rej. (...) 079 i (...) 802/ (...) 437 nie przedstawiając go w M. Uznanym (...) w W. do odprawy celnej dopuszczającej do obrotu, przez co pomógł we wprowadzeniu w błąd organów celnych co do rzeczywistej wartości, ilości, rodzaju i asortymentu towaru, co miało wpływ na decyzje celne ustalające nieprawidłowo kwotę długu celnego poprzez zastosowanie niewłaściwej stawki celnej oraz mającej wpływ na podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług, doprowadzając w ten sposób Skarb Państwa do uszczupleń należności publiczno-prawnych w nieoszacowanej dotychczas kwocie,

tj. o przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k.s. i art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 90 § 1 k.k.s. i w zw. z art. 37 § 1 pkt 5 k.k.s. przy zastosowaniu art. 6 § 1 k.k.s.

T. B. (1) został oskarżony o to, że:

XLVIII. w okresie od początku 2001 r. do pierwszej połowy 2002 r. w S., W., i innych miejscowościach na terenie kraju działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez S. W. (1) i P. W., mającej na celu popełnianie przestępstw w postaci przemytu do kraju tekstyliów, uszczupleń należności publiczno-prawnych związanych z wprowadzeniem na polski obszar celny wyrobów tekstylnych oraz korumpowanie funkcjonariuszy celnych, w ten sposób, że:

- jako współwłaściciel firmy (...), A. W.” z S., wysyłał kierowców po transporty tekstyliów do H.,

- przekazywał kierowcom dokumenty dot. transportu kontenerów z tekstyliami m.in. dla firm (...) i (...) z S., informując, iż w rzeczywistości towar ten należy do obywatela Wietnamu Do Q.,

- wydawał polecenia kierowcom, na jakie przejście graniczne niemiecko-polskie maja jechać z transportami tekstyliów,

- wydawał polecenia kierowcom wręczania korzyści majątkowych funkcjonariuszom celnym w czasie polskiej odprawy granicznej, w zamian za niekwestionowanie niskiej wartości przewożonego towaru, a po przyjeździe kierowców do firmy transportowej zwracał im wysokość wręczonej korzyści majątkowej,

- po zakwestionowaniu wartości towaru, w czasie odprawy granicznej, po wcześniejszych telefonicznych konsultacjach z kierowcami przesyłał im drogą faksową nowe rachunki, packing listy od towaru, już z zawyżonymi cenami jednostkowymi,

- polecał kierowcom, po podmianie zakwestionowanych w czasie odprawy granicznej dokumentów, oczekiwania na następną zmianę celników i ponowne przystąpienie do odprawy granicznej,

- instruował i wydawał polecenia kierowcom, co do dalszego sposobu postępowania z transportami tekstyliów po przeprowadzeniu odprawy granicznej, a w szczególności oczekiwania do godzin rannych na sygnał wyjazdu do wyznaczonego przez niego urzędu celnego w kraju miejsce, a następnie polecał zgłoszenie się do odprawy celnej pod koniec urzędowania urzędu celnego,

- wydawał polecenia kierowcom po dowiezieniu transportów do urzędów celnych min. M. Uznanego (...) w W., kontaktowania się z osobami zajmującymi się odbieraniem od kierowców dokumentów celno- spedycyjnych min. kobiety o pseudonimie (...), które to dokumenty jak CMR, camet TIR zwracane były kierowcom po pewnym czasie z adnotacja o przeprowadzeniu odprawy ostatecznej towaru,

- wskazywał kierowcom miejsce rozładunku towaru po dokonanej odprawie celnej min. w magazynach na zapleczu kompleksu sportowego (...) w W. przy ul. (...),

- instruował kierowców, co do miejsc rozładunku transportów tekstyliów z pominięciem odprawy celnej ostatecznej w kraju,

- osobiście nadzorował rozładunek towarów z transportów, które nie zostały poddane procedurze oclenia ostatecznego, w różnych miejscach w kraju min. w miejscowości W., dokonując osobiście rozładunku towaru wraz z innymi osobami, a następnie odbierał od kierowców dokumenty celno-spedycyjne od tych transportów,

- współpracował przy organizacji przewozu tekstyliów z H., a następnie ich miejsc rozładunku w kraju z mężczyznami narodowości (...) o imionach (...) i (...),

- współpracował z osobami organizującymi zakładanie firm wykorzystywanych do celów przemytu tekstyliów m.in. z P. K. (1), w zakresie regulowania z nim płatności za transport przez te osoby, gdzie rzeczywiści właściciele tych firm nigdy nie rozliczali się z w/w, m.in. R. D.- właściciel firmy (...) z S.,

- wydawał polecenia, zatrudnionym w jego firmie transportowej kierowcom, podpisania „in blanco” dokumentów tj. delegacji, druków odbioru diet, przed rozpoczęciem kontroli przez Inspekcje Pracy w P. i Urząd Skarbowy w S.,

- utrzymywał kontakt telefoniczny z innymi członkami zorganizowanej grupy przestępczej,

tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.

XLIX. w okresie od 20 września 2001 r. do 25 września 2001 r. w S. i innych miejscowościach na terenie kraju, działając w krótkich odstępach czasu i z góry powziętym zamiarem, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez S. W. (1) i P. W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, jako współwłaściciel firmy (...), A. W.” z S., nakłonił kierowców P. S. (1) i T. B. (2) do przetransportowania bezpośrednio do magazynów towaru w postaci obuwia importowanego z krajów D. W. dla firm (...) i (...) z S., wwiezionych zestawami TIR o nr rej. (...)/ (...), (...), nie przedstawiając go w M. Uznanym (...) w W. do odprawy celnej dopuszczającej do obrotu, przez co pomógł we wprowadzeniu w błąd organów celnych co do rzeczywistej wartości, ilości, rodzaju i asortymentu towaru, co miało wpływ na decyzje celne ustalające nieprawidłowo kwotę długu celnego poprzez zastosowanie niewłaściwej stawki celnej oraz mającej wpływ na podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług, doprowadzając w ten sposób Skarb Państwa do uszczupleń należności publiczno-prawnych w nieoszacowanej dotychczas kwocie,

tj. o przestępstwo z art.18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

L. w okresie od początku 2001 r. do połowy 2002 r. w S., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w ramach zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez S. W. (1) i P. W., kierował wykonaniem przez T. B. (2) - zatrudnionego w jego firmie Zakład Usług (...)., A. W.” z S. w charakterze kierowcy, czynu zabronionego, w ten sposób, że wykorzystując jego uzależnienie od siebie jako podwładnego pracownika polecał mu wielokrotne wręczanie korzyści majątkowych funkcjonariuszom (...) z L. i K. w kwotach od 200 zł do 1.200 zł w zamian za niekwestionowanie zaniżonej wagi oraz wartości przewożonych przez granicę towarów m.in. dla firm (...) i (...) z S.,

tj. o przestępstwo z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 229 § 3 k.k. w zw. z art 65 § 1 k.k.

W. K. został oskarżony o to, że:

L.. w okresie 2001 r. i 2002 r. w S., W., i innych miejscowościach na terenie kraju działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez S. W. (1) i P. W., mającej na celu popełnianie przestępstw w postaci przemytu do kraju tekstyliów, uszczupleń należności publiczno-prawnych związanych z wprowadzeniem na polski obszar celny wyrobów tekstylnych, w ten sposób, że:

- jako współwłaściciel firmy (...), (...) z S., wysyłał kierowców po transporty tekstyliów do H.,

- prowadził nabór kierowców do przewozu tekstyliów z H. polecając im zakładanie jednoosobowych własnych firm transportowych przy wykorzystaniu jego środków transportu,

- przekazywał kierowcom dokumenty dot. transportu kontenerów z tekstyliami m.in. dla firmy (...) z S., informując, iż w rzeczywistości towar ten należy do obywatela Wietnamu Do Q.,

- instruował i wydawał polecenia kierowcom co do dalszego sposobu postępowania z transportami tekstyliów po przeprowadzeniu odprawy granicznej, a w szczególności oczekiwania do godzin rannych na sygnał wyjazdu w wyznaczone miejsce w kraju i oczekiwanie tam na osobę , która udzielała kierowcom dalszych instrukcji,

- instruował kierowców co do miejsc rozładunku transportów tekstyliów z pominięciem odprawy celnej ostatecznej w kraju,

- osobiście nadzorował rozładunek towarów z transportów, które nie zostały poddane procedurze oclenia ostatecznego, w różnych miejscach w kraju min. w S., w K., a następnie odbierał od kierowców dokumenty celno-spedycyjne od tych transportów,

- wydawał polecenia kierowcom kontaktowania się z członkami grupy przestępczej zajmującej się odbieraniem od nich w wyznaczonym miejscu dokumentów od transportu, a następnie oczekiwania na dostarczanie dokumentów już z dokonanym wpisem o przeprowadzeniu przedmiotowej odprawy,

- osobiście wraz z innymi osobami min. z kobietą o pseudonimie (...) odbierał od kierowców w wyznaczonych miejscach dokumenty celno- spedycyjne od transportów, a po kilku godzinach zwracał je z adnotacją o dokonaniu odprawy ostatecznej towaru,

- utrzymywał kontakt telefoniczny z innymi członkami zorganizowanej grupy przestępczej,

tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.

LII. w okresie od 20 września 2001 r. do 24 września 2001 r. w S. i innych miejscowościach na terenie kraju, działając w krótkich odstępach czasu i z góry powziętym zamiarem, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez S. W. (1) i P. W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, jako właściciel firmy (...) z S. nakłonił kierowców P. G. (2), S. G. (1) i M. G. do przetransportowania bezpośrednio do magazynów towaru w postaci obuwia importowanego z krajów D. W.dla firmy (...) z S., wwiezionych zestawami TIR o nr rej. (...),SNP (...), (...), nie przedstawiając go w M. Uznanym (...) w W. do odprawy celnej dopuszczającej do obrotu, przez co pomógł we wprowadzeniu w błąd organów celnych co do rzeczywistej wartości, ilości, rodzaju i asortymentu towaru, co miało wpływ na decyzje celne ustalające nieprawidłowo kwotę długu celnego poprzez zastosowanie niewłaściwej stawki celnej oraz mającej wpływ na podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług, doprowadzając w ten sposób Skarb Państwa do uszczupleń należności publiczno-prawnych w nieoszacowanej dotychczas kwocie,

tj. o przestępstwo z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

W. A. został oskarżony o to, że:

LIII. w okresie 2001 r. i 2002 r. w S., W., i innych miejscowościach na terenie kraju działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez S. W. (1) i P. W., mającej na celu popełnianie przestępstw w postaci przemytu do kraju tekstyliów, uszczupleń należności publicznoprawnych związanych z wprowadzeniem na polski obszar celny wyrobów tekstylnych, w ten sposób, że:

- jako współwłaściciel firmy (...), A. W.” z S., wysyłał kierowców po transporty tekstyliów do H.,

- przekazywał kierowcom dokumenty dot. transportu kontenerów z tekstyliami m.in. dla firm (...) i O. B.” z S., informując, iż w rzeczywistości towar ten należy do obywatela Wietnamu Do Q.,

- po zakwestionowaniu wartości towaru w czasie odprawy granicznej, po wcześniejszych telefonicznych konsultacjach z kierowcami przesyłał im drogą faksową nowe rachunki, packing listy od towaru, już z zawyżonymi cenami jednostkowymi,

- wydawał polecenia kierowcom do jakich urzędów celnych mają udać się z transportami tekstyliów, w celu przeprowadzenia odprawy ostatecznej,

- wydawał polecenia kierowcom po dowiezieniu transportów do urzędów celnych m.in. M. Uznanego (...) w W., kontaktowania się z osobami zajmującymi się odbieraniem od kierowców dokumentów celno- spedycyjnych min. kobiety o pseudonimie (...), które to dokumenty jak CMR, camet TIR zwracane były kierowcom po pewnym czasie z adnotacja o przeprowadzeniu odprawy ostatecznej towaru,

- instruował kierowców co do miejsc rozładunku transportów tekstyliów z pominięciem odprawy celnej ostatecznej w kraju,

- osobiście nadzorował rozładunek towarów z transportów, które nie zostały poddane procedurze oclenia ostatecznego, w różnych miejscach w kraju min. w miejscowości K., dokonując osobiście rozładunku towaru wraz z innymi osobami, a następnie odbierał od kierowców dokumenty celno- spedycyjne od tych transportów,

- współpracował przy organizacji przewozu tekstyliów z H., a następnie ich miejsc rozładunku w kraju z mężczyznami narodowości (...) o imionach (...) i (...),

- utrzymywał kontakt telefoniczny z innymi członkami zorganizowanej grupy przestępczej,

tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.

LIV. w okresie od 20 września 2001 r. do 25 września 2001 r. w S. i innych miejscowościach na terenie kraju, działając w krótkich odstępach czasu i z góry powziętym zamiarem, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez S. W. (1) i P. W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, jako współwłaściciel firmy (...), A. W.” z S., nakłonił kierowców P. S. (1) i T. B. (2) do przetransportowania bezpośrednio do magazynów towaru w postaci obuwia importowanego z krajów D. W.dla firm (...) i (...) z S., wwiezionych zestawami TIR o nr rej. (...)/ (...), (...), nie przedstawiając go w M. Uznanym (...) w W. do odprawy celnej dopuszczającej do obrotu, przez co pomógł we wprowadzeniu w błąd organów celnych co do rzeczywistej wartości, ilości, rodzaju i asortymentu towaru, co miało wpływ na decyzje celne ustalające nieprawidłowo kwotę długu celnego poprzez zastosowanie niewłaściwej stawki celnej oraz mającej wpływ na podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług, doprowadzając w ten sposób Skarb Państwa do uszczupleń należności publiczno-prawnych w nieoszacowanej dotychczas kwocie,

tj. o przestępstwo z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

P. S. (1) został oskarżony o to, że:

LV. w okresie od 20 września do 25 września 2001 r. w H. w R. (...), L. i innych miejscowościach na terenie kraju, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, jako kierowca zestawu TIR o nr rej. (...)/ (...) pomógł wprowadzić na polski obszar celny towar dla firmy (...) z S. w postaci obuwia w ilości (...) par, o nieustalonej dotychczas wartości, bez jego przedstawienia organowi celnemu przez co naraził Skarb Państwa na uszczuplenie należności publiczno-prawnych,

tj. o przestępstwo z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k.s.

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 14 czerwca 2013 r. sygn. akt VIII K 20/09 oskarżonego S. W. (1) od popełnienia czynu opisanego pod punktem I uniewinnił koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa; oskarżonego S. W. (1) od popełnienia czynu opisanego pod punktem II uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa; oskarżonego S. W. (1) od popełnienia czynu opisanego pod punktem III uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa; oskarżonego S. W. (1) od popełnienia czynu opisanego pod punktem IV uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa; oskarżonego S. W. (1) od popełnienia czynu opisanego pod punktem V uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejmując na rachunek Skarbu Państwa; oskarżonego S. W. (1) od popełnienia czynu opisanego pod punktem VI uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa; oskarżonego S. W. (1) od popełnienia czynu opisanego pod punktem VII uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa; oskarżonego M. K. (1) od popełnienia czynu opisanego pod punktem VIII uniewinnił koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa; oskarżonego M. K. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego pod punktem IX z tym, że wyeliminował z opisu czynu zapis, że oskarżony działał: „w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, kierowanej przez S. W. (1) i P. W.” i za to z mocy art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 18 § 2 kk w zw. z art. 271 § 3 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. skazał go, a z mocy art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności; oskarżonego M. K. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego pod punktem X z tym, że wyeliminował z opisu czynu zapis, że oskarżony działał: „w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, kierowanej przez S. W. (1) i P. W.” i za to z mocy art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k.s. przy zastosowaniu art. 6 § 2 k.ks. skazał go, a z mocy art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k.s. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych przyjmując wysokość każdej stawki na kwotę 100 (sto) złotych; oskarżonego M. K. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego pod punktem XI z tym, że wyeliminował z opisu czynu zapis, że oskarżony działał: „w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, kierowanej przez S. W. (1) i P. W.” i za to z mocy art. 229 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. skazał go na karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i na podstawie art. 33 § 2 i 3 kk orzekł karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) stawek dziennych przyjmując wysokość każdej stawki na kwotę 100 (stu) złotych; na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył orzeczone kary pozbawienia wolności i orzekł wobec M. K. (1) jedną karę łączną w wymiarze 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

oskarżonego R. W. od popełnienia czynu opisanego pod punktem XII uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa, oskarżonego R. W. od popełnienia czynu opisanego pod punktem XIII uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa, oskarżonego R. W. od popełnienia czynu opisanego pod punktem XIV uniewinnił, koszty postępowania w tej części

przejął na rachunek Skarbu Państwa;

oskarżonego S. L. (1) od popełnienia czynu opisanego pod punktem XV uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa, oskarżonego S. L. (1) od popełnienia czynu opisanego pod punktem XVI uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa, oskarżonego S. L. (1) od popełnienia czynu opisanego pod punktem XVII uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa, oskarżonego S. L. (1) od popełnienia czynu opisanego pod punktem XVIII uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa;

oskarżonego M. W. (1) od popełnienia czynu opisanego pod punktem XIX uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa; oskarżonego M. W. (1) od popełnienia czynu opisanego pod punktem XX uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa; oskarżonego M. W. (1) od popełnienia czynu opisanego pod punktem XXI

uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa;

oskarżonego P. M. (1) od popełnienia czynu opisanego pod punktem XXII uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa; oskarżonego P. M. (1) od popełnienia czynu opisanego pod punktem XXIII uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa; oskarżonego P. M. (1) od popełnienia czynu opisanego pod punktem XXIV uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa;

oskarżonego D. G. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego pod punktem XXV i za to z mocy art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 271 § 3 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art.12 k.k. skazał go, a z mocy art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności; oskarżonego D. G. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego pod punktem XXVI i za to z mocy art. 86 § 1 k.k.s. skazał go na karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przyjmując wysokość każdej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych; oskarżonego D. G. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego pod punktem XXVII i za to z mocy art. 229 § 3 k.k. skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności i na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. orzekł karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przyjmując wysokość każdej stawki na kwotę 40 (czterdziestu) złotych; na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył orzeczone kary pozbawienia wolności i orzekł wobec D. G. jedną karę łączną w wymiarze 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

oskarżonego L. K. od popełnienia czynu opisanego pod punktem XXVIII uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa; oskarżonego L. K. od popełnienia czynu opisanego pod punktem XXXIX uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa; oskarżonego L. K. od popełnienia czynu opisanego pod punktem XXX uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa; oskarżonego L. K. od popełnienia czynu opisanego pod punktem XXXI uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa;

oskarżoną A. S. od popełnienia czynu opisanego pod punktem XXXII uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa; oskarżoną A. S. od popełnienia czynu opisanego pod punktem XXXIII uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa; oskarżoną A. S. od popełnienia czynu opisanego pod punktem XXXIV uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa; oskarżoną A. S. uznał za winną popełnienia czynu opisanego pod punktem XXXV i za to z mocy art. 231 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. skazał na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

oskarżoną M. Z. (1) uznał za winną popełnienia czynu opisanego pod punktem XXXVI i za to z mocy art. 231 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.. skazał na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności; oskarżoną M. Z. (1) od popełnienia czynu opisanego pod punktem XXXVII uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa;

oskarżonego M. M. (1) od popełnienia czynu opisanego pod punktem XXXVIII uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa;

oskarżonego R. K. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego pod punktem XXXIX i za to z mocy art. 228 § 3 k.k. skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności i na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. orzekł karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych przyjmując wysokość każdej stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) zł; oskarżonego R. K. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego pod punktem XL i za to z mocy art. 229 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności; na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 kk połączył orzeczone kary pozbawienia wolności i orzekł wobec R. K. (1) jedną karę łączną w wymiarze 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

oskarżonego L. G. (1) od popełnienia czynu opisanego pod punktem XLI uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa;

oskarżonego Z. K. (1) od popełnienia czynu opisanego pod punktem XLII uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa; oskarżonego Z. K. (1) od popełnienia czynu opisanego pod punktem XLIII uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa;

oskarżonego Z. K. (2) od popełnienia czynu opisanego pod punktem XLIV uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa;

oskarżonego P. G. (1) od popełnienia czynu opisanego pod punktem XLV uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa; oskarżonego P. G. (1) od popełnienia czynu opisanego pod punktem XLVI uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa; oskarżonego P. G. (1) od popełnienia czynu opisanego pod punktem XLVII uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejmuje na rachunek Skarbu Państwa;

oskarżonego T. B. (1) od popełnienia czynu opisanego pod punktem XLVIII uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa; oskarżonego T. B. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego pod punktem XLIX, z tym, że wyeliminował z opisu czynu, że oskarżony działał: „w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez S. W. (1) i P. W.” i za to z mocy art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. skazał go, a z mocy art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności; oskarżonego T. B. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego pod punktem L, z tym, że wyeliminował z opisu czynu, że oskarżony działał: „w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez S. W. (1) i P. W.” i za to z mocy art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 229 § 3 k.k. i za to z mocy art. 229 § 3 k.k. skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności; na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył orzeczone kary pozbawienia wolności i orzekł wobec T. B. (1) jedną karę łączną w wymiarze 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

oskarżonego W. K. od popełnienia czynu opisanego pod punktem LI uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa; oskarżonego W. K. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego pod punktem LII, z tym, że wyeliminował z opisu czynu, że oskarżony działał: „w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez S. W. (1) i P. W.” i za to z mocy art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i skazał go, a z mocy art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

oskarżonego W. A. od popełnienia czynu opisanego pod punktem LIII uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa; oskarżonego W. A. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego pod punktem LIV z tym, że wyeliminował z opisu czynu, że oskarżony działał: „w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez S. W. (1) i P. W.” i za to z mocy art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 kk i skazał go, a z mocy art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

oskarżonego P. S. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego pod punktem LV i za to z mocy art. 86 § 1 k.k.s. skazał go na karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przyjmując wysokość każdej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

na podstawie art. 69 k.k. i art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego M. K. (1) kary łącznej pozbawienia wolności ustalając okres próby na okres 4 (czterech) lat; na podstawie art. 69 k.k. i art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego D. G. kary łącznej pozbawienia wolności ustalając okres próby na okres 4 (czterech) lat; na podstawie art. 69 k.k. i art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności wobec oskarżonej A. S. ustalając okres próby na okres 4 (czterech) lat; na podstawie art. 69 k.k. i art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności wobec oskarżonej M. Z. (1) ustalając okres próby na okres 4 (czterech) lat; na podstawie art. 69 k.k. i art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego R. K. (1) kary łącznej pozbawienia wolności ustalając okres próby na okres 4 (czterech) lat; na podstawie art. 69 k.k. i art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego T. B. (1) kary łącznej pozbawienia wolności ustalając okres próby na okres 4 (czterech) lat; na podstawie art. 69 k.k. i art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności wobec oskarżonego W. K. ustalając okres próby na okres 3 (trzech) lat; na podstawie art. 69 k.k. i art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności wobec oskarżonego W. A. ustalając okres próby na okres 3 (trzech) lat; zasądził od oskarżonych M. K. (1) 4300 (cztery tysiące trzysta) zł, od oskarżonego D. G. 300 (trzysta) zł, od oskarżonej A. S. 300 (trzysta) zł, od oskarżonej M. Z. (1) 300 (trzysta) zł, od oskarżonego R. K. (1) 800 (osiemset) zł, od oskarżonego T. B. (1) 300 (trzysta) zł, od oskarżonego W. K. 180 (sto osiemdziesiąt) zł, od oskarżonego W. A. 180 (sto osiemdziesiąt) zł, od oskarżonego P. S. (1) 1000 (tysiąc) zł tytułem opłaty i obciąża ich kosztami postępowania w sprawie na rzecz Skarbu Państwa;

zasądził na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. K. A., Kancelaria Adwokacka, ul. (...), (...)-(...) W. kwotę 5040 (pięć tysięcy czterdzieści) zł plus VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu; zasądził na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. E. A., Kancelaria Adwokacka, ul. (...) (...), (...)-(...) W. kwotę 5040 (pięć tysięcy czterdzieści) zł plus VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu; zasądza na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. W. M., Zespół Adwokacki nr (...) w W., ul. (...), (...)-(...) W. kwotę 5040 (pięć tysięcy czterdzieści) zł plus VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu; zasądził na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. A. Ś., Kancelaria Adwokacka, ul. (...), (...)-(...) W. kwotę 5040 (pięć tysięcy czterdzieści) zł plus VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu.

Apelację od powyższego wyroku złożyli:

Obrońca oskarżonego M. K. (1) , który zaskarżył co do winy, na korzyść oskarżonego w części dotyczącej skazania w pkt. IX, X i XI z aktu oskarżenia oraz orzekania o kosztach postępowania.

Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt. 1, 2 i 3 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. naruszenie prawa materialnego - art. 2 § 2 k.k.s. poprzez zastosowanie wobec oskarżonego ustawy nowej (kodeksu karnego skarbowego w brzmieniu po nowelizacji z dnia 28 lipca 2005 roku (Ustawa o zmianie ustawy - kodeks karny skarbowy i niektórych innych ustawa - Dz. U. nr 178 poz. 1479), w sytuacji gdy ustawa ta jest znacznie surowsza dla sprawcy niż ustawa obowiązująca uprzednio, w efekcie czego doszło do naruszenia przepisów postępowania - art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. poprzez prowadzenie postępowania o czyn, który uległ przedawnieniu, co stanowi bezwzględną przesłankę odwoławczą z art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s.;

2. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 423 § 1 k.p.k., w zw. z art. 2 § 1 pkt 4 k.p.k., w sytuacji, gdy uzasadnienie zaskarżonego wyroku zostało sporządzone i doręczone 14 miesięcy po jego wydaniu, co utrudnia obronie weryfikację podnoszonych w uzasadnieniu okoliczności, zważywszy na znaczący upływ czasu od dnia wydania wyroku;

3. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k., poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów, w tym z zeznań świadka M. K. (2), korzystającego z dobrodziejstwa art. 60 § 3 k.p.k. a w szczególności poprzez nieuzasadnione przypisanie wiarygodności jego zeznaniom w stosunku jedynie do części przytaczanych informacji, w tym w stosunku do czynu zarzucanego M. K. (1) z pkt XI z aktu oskarżenia;

4. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 5 § 2 k.p.k., art. 410 k.p.k. oraz art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. w kwestii dotyczącej odpraw dla firm (...), (...), (...) oraz (...) poprzez zaniechanie oceny całokształtu materiału dowodowego rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego niedających się usunąć wątpliwe w zakresie wysokości należności celnej narażonej na uszczuplenie wskutek popełnienia przez M. K. (1) przypisywanych mu czynów polegające niepopartym materiałem dowodowym ustaleniu, iż należność ta w chwili popełniania zarzucanych) czynów przekraczała dwustukrotność minimalnego wynagrodzenia, w efekcie czego oskarżonemu przypisano popełnienie przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k.s. przy zastosowaniu art. 6§ 2 k.k.s. w typie podstawowym, w sytuacji, gdy brak jest jakichkolwiek dowodów wskazujących na wartość należności celnej narażonej na uszczuplenie i należało poczynić najkorzystniejsze dla oskarżonego ustalenia, iż wartość ta była małej wartości lub wręcz nieprzekraczana ustawowego progu, co niezależnie od zarzutu 1 również winno implikować umorzenie postępowania z powodu przedawnienia ścigania w oparciu o przepis art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., w efekcie czego doszło do zaistnienia bezwzględnej przesłanki odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 9 k.k.s.;

5. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mającą wpływ na treść tego orzeczenia, przejawiającą się w przyjęciu, że M. K. (1) dopuścił się czynów opisanych w pkt. IX, X i XI aktu oskarżenia, w sytuacji gdy zgromadzony w tej sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przypisanie mojemu mocodawcy sprawstwa tychże czynów, a w dalszej kolejności sprawstwa przestępstwa objętego zarzutem z punktu X. aktu oskarżenia w typie podstawowym;

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. w zw. z art. 437 § 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie M. K. (1) od wszystkich zarzutów,

a w przypadku niepodzielenia stanowiska obrony co do zarzutu z punktu II.3 i II.5 apelacji, o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i umorzenie postępowania w zakresie czynu z punktu X. aktu oskarżenia, a w zakresie czynów punktu IX. i XI aktu oskarżenia o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego D. G. , który zaskarżył wyrok w całości i na podstawie art. 438 pkt 1, 2 i 3 k.p.k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1) naruszenie prawa materialnego, tj. art. 286 § 1 k.k., polegające na błędnym zastosowaniu tego przepisu i skazaniu oskarżonego D. G. za popełnienie zjawiskowej formy tego przestępstwa, w sytuacji, w której ustalony przez Sąd I instancji stan faktyczny oraz opis czynu przypisanego oskarżonemu wskazują, że oskarżony nie wypełnił swoim działaniem elementarnego znamienia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k., tj. doprowadzenia do „rozporządzenia” mieniem, a jedynie, doprowadzenia do „uszczuplenia” należności publiczno - prawnych, a zatem ustalone przez Sąd I instancji zachowanie oskarżonego nie powinno zostać zakwalifikowane na podstawie tego przepisu ustawy;

2) naruszenie prawa materialnego, tj. art. 86 § 1 k.k.s., polegające na błędnym zastosowaniu tego przepisu i skazaniu oskarżonego D. G. za popełnienie zjawiskowej formy tego przestępstwa, w sytuacji, w której transport towarów, o których mowa w zarzucie, objęty został procedurą celną już od chwili wjazdu do kraju, natomiast ustalone przez Sąd I instancji zachowanie oskarżonego, polegające na wprowadzeniu organów celnych w błąd co do wartości, ilości, rodzaju i kraju pochodzenia towaru nie należy do znamion przestępstwa z art. 86 § 1 k.k.s., a nadto, w sprawie nie ustalono wartości należności celnej narażonej na uszczuplenie;

3) naruszenie prawa materialnego, tj. art. 270 § 1 k.k., polegające na błędnym zastosowaniu tego przepisu i uznaniu oskarżonego D. G. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 270 § 1 k.k., w sytuacji, w której z ustalonego przez Sąd I instancji stanu faktycznego, jak i opisu czynu przypisanego oskarżonemu, nie wynika, aby oskarżony D. G. podrobił lub przerobił jakikolwiek dokument celny, albo dokumentu takiego jako autentycznego używał,

4) mającą wpływ na jego treść obrazę przepisów postępowania, tj. art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k., polegającą na skazaniu oskarżonego D. G. za przestępstwo z art. z art. 86 § 1 k.k.s., w sytuacji, w której w stosunku do oskarżonego nastąpiło przedawnienie karalności tego przestępstwa;

5) mającą wpływ na jego treść obrazę przepisów postępowania, tj. art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k., polegającą na zaniechaniu wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku w zakresie przepisów prawa karnego materialnego, na podstawie których skazany został oskarżony D. G.;

6) mającą wpływ na jego treść obrazę przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k. i art. 4 k.p.k., poprzez naruszenie przez Sąd I instancji zasady swobodnej kontrolowanej oceny dowodów i popadnięcie przez Sąd w dowolność ocen w zakresie oceny wiarygodności zeznań świadka M. K. (2) i wyjaśnień oskarżonego D. G., w sytuacji, w której depozycji tego świadka nie potwierdzają inne dowody zgromadzone w sprawie oraz przeczą im wyjaśnienia oskarżonego nieprzyznającego się do winy, a nadto, w analogicznym stanie dowodowym i prawnym Sąd I instancji uniewinnił innych oskarżonych od popełnienia zarzucanych im czynów, co powoduje, że orzeczenie w stosunku do oskarżonego D. G. dotknięte jest wewnętrzną niesprawiedliwością;

7) mającą wpływ na jego treść obrazę przepisów postępowania, tj. art. 92 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., polegającą na pominięciu w uzasadnieniu wyroku istotnych dla odpowiedzialności karnej oskarżonego D. G. okoliczności wynikających z zeznań świadka M. B., dotyczących braku możliwości weryfikacji przez agenta celnego materialnej prawdziwości dokumentów zgłaszanych do odprawy celnej oraz sprawdzenia przewożonego towaru, co doprowadziło do wydania orzeczenia opartego na wadliwej podstawie faktycznej;

8) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, poprzez błędne uznanie, że oskarżony D. G. poprzez potwierdzenie nieprawdy w dokumentach celnych pomógł we wprowadzeniu w błąd organów celnych co do rzeczywistej wartości, ilości, rodzaju, asortymentu i kraju pochodzenia towaru, w sytuacji, w której oskarżony D. G. nie miał świadomości, że do odprawy mogły celnej mogły zostać zgłoszone inne towary od ujawnionych w dokumentach przewoźnika, nie miał prawnej możliwości weryfikacji prawdziwości tych dokumentów oraz samodzielnej rewizji towaru, a nadto, w toku postępowania nie zostało udowodnione na podstawie innych okoliczności niż zeznania świadka M. K. (2), że przewożony towar był niezgodny z dokumentacją oraz nie zostało ustalone jaki dokładnie był to towar i jaka była jego ilość, co poskutkowało niezasadnym przypisaniem oskarżonemu popełnienia przestępstw z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 271 § 3 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. oraz z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k.s. przy zastosowaniu art. 6 § 2 k.k.s.;

9) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, poprzez błędne uznanie, że oskarżony D. G. wręczył celnikowi M. K. (2) korzyść majątkową w zamian za zaniechanie wszczęcia postępowania karnego, w sytuacji, w której w ramach procedury składu celnego nie istniała możliwość wszczęcia takiego postępowania w zakresie niezgodności towaru z dokumentacją, w rezultacie czego, w sprawie nie ustalono z naruszeniem jakich przepisów prawa przez celnika miałoby się wiązać wręczenie korzyści majątkowej i czy miało to jakikolwiek związek z pełnioną przez tego celnika funkcją.

Wskazując na powyższe, na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o:

I. zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego D. G. od popełnienia czynu opisanego pod punktem XXV wyroku,

II. uchylenie wyroku i umorzenie postępowania w zakresie czynu opisanego pod punktem XXVI wyroku,

III. zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego D. G. od popełnienia czynu opisanego pod punktem XXVII wyroku, ewentualnie, uchylenie wyroku w tym zakresie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Obrońca oskarżonego R. K. (1) i S. L. (1) zaskarżył wyrok w części dotyczącej oskarżonego R. K. (1) w całości, zaś w części dotyczącej S. L. (1) w zakresie uzasadnienia wyroku i na podstawie art. 427 § 2 oraz art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzucił:

I) w odniesieniu do osk. R. K. (1) :

1) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia , który miał istotny wpływ na jego treść, a polegający na:

a) nieuzasadnionej odmowie wiary wyjaśnieniom osk. R. K. (1) (które od początku postępowania były konsekwentne, logiczne i spójne) - z powodu ich sprzeczności z zeznaniami świadków : M. K. (2) , K. S. i A. S. ,które Sąd w sposób całkowicie dowolny i oderwany od materiału dowodowego zebranego w sprawie ocenił jako spójne i logiczne i finalnie uznał je za wiarygodne - co ostatecznie doprowadziło do skrajnie wadliwego przypisania R. K. (1) winy w zakresie zarzuconych mu czynów;

b) rażąco błędnym uznaniu za wiarygodne pomówienia R. K. przez św. M. K. (2) pomimo tego ,że:

-

miał on ewidentny interes procesowy w pomawianiu innych oskarżonych (w tym mojego klienta ) ,dzięki czemu z jednej strony skutecznie umniejszył swój udział w sprawie ,z drugiej zaś dzięki swej postawie skorzystał z dobrodziejstwa art. 60 par. 3 k.k.;

-

depozycje tego świadka składane w toku postępowania przygotowawczego jak i przed Sądem nie były konsekwentne , roiło się w nich od wewnętrznych sprzeczności , były sprzeczne z relacjami innych świadków, a nadto - wbrew ocenie Sądu - nie znalazły potwierdzenia w innych osobowych źródłach dowodowych ;

-

z uwagi na leczenie psychiatryczne , depresję , nadużywanie alkoholu przez wiele lat przez M. K. , zażywanie przed aresztowaniem i w czasie pobytu w izolacji tzw. antydepresantów - przesłuchania tego świadka winny się odbywać z udziałem biegłego psychologa;

-

ocena wiarygodności pomówień tego świadka co do innych oskarżonych (w szczególności osk. S. W. (1) ) była skrajnie odmienna albowiem Sąd w tym zakresie całkowicie zdezawuował wartość dowodową zeznań św. M. K.- a przez te skrajnie odmienne oceny zeznań tego samego świadka Sąd I instancji popadł w nieusuwalną wewnętrzną sprzeczność w ocenie tego samego dowodu;

c) dokonaniu ustaleń faktycznych w zakresie czynów: XXXIX i XL a/o w sposób skrajnie dowolny, w oderwaniu od depozycji oskarżonych i świadków ,w szczególności w zakresie ustalenia ,że do spotkań w restauracji (...) na S. K. doszło dwukrotnie - czemu jednoznacznie przeczą relacje uczestników jedynego spotkania w tejże restauracji;

d) dokonaniu wadliwych (nie wynikających z materiału dowodowego) ustaleń co do przebiegu i wyników postępowania celnego w sprawie nr (...) w(...) w W. - w wyniku których Sąd I instancji nie dostrzegł, że :

-: R. K. w żaden sposób nie wpływał na bieg ani rozstrzygnięcie końcowe tego postępowania, co jasno wynika z zebranych dowodów ,w tym zeznań św. J. L.
(poprzednio P.);
-: nie istniało zatem żadne uzasadnienie dla rzekomego przekazania R. K. przez M. K. jakichkolwiek gratyfikacji w związku z tym postępowaniem celnym;

-przez okres ostatnich 10 miesięcy postępowanie toczyło się w Referacie (...) (...) w W. bez żadnego udziału ani zaangażowania R. K.;

- finalne umorzenie postępowania z powodu przedawnienia było wynikiem błędu osób prowadzących postępowanie celne, które wbrew klarownym przepisom Ordynacji Podatkowej nie uznały za skutecznie doręczone pisma adresowane do firmy (...) i nie wydały decyzji domiarowej w sprawie należności celnych;

- akta postępowania domiarowego w sprawie (...) żadną miarą nie wspierają zeznań świadków: M. K. , K. W. - S. i A. S. -a przecież teza odmienna wprost wynika z uzasadnienia wyroku (str. 155 ).

e) przyjęciu winy R. K. w zakresie czynu XXXIX i XL:

-: bez ustalenia z jakimi osobami rzekomo działał wspólnie i w porozumieniu;
-: poprzez przyjęcie, że rzekoma korzyść majątkowa została mu przekazana przez A. S. za pośrednictwem M. K. - które to ustalenie nie wynika z żadnego dowodu zgromadzonego w sprawie;
-: bez ustalenia za jakie rzekome naruszenie przepisów prawa R. K. rzekomo przyjął korzyść majątkową - które to zaniechania i ustalenia dobitnie przekonują o dowolności ustaleń Sądu Okręgowego;

2) rażącą obrazę przepisów postępowania (art.2 § 2 k.p.k.; art. 4 k.p.k.; art. 5 § 2 k.p.k.; art.7 k.p.k.; art. 171 § 7 k.p.k. ;art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 i 2 k.p.k.) mającą doniosły wpływ na treść orzeczenia ,a polegającą na:

a) dokonaniu ustaleń faktycznych w zakresie rozstrzygnięcia o winie R. K.:
z rażącym przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów w sposób dowolny, zaniechaniu uwzględnienia okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego,
niedopuszczalnym rozstrzyganiu nie dających się usunąć wątpliwości w zakresie winy tego oskarżonego na jego niekorzyść,
czynienie istotnych dla losów oskarżonego ustaleń wbrew zasadom logiki i prawidłowego rozumowania, dopuszczenie się przy ocenie dowodów istotnych błędów natury faktycznej i logicznej oraz w oparciu o nieprawdziwe ustalenia faktyczne;

b) zaniechaniu wskazania w uzasadnieniu skarżonego wyroku :

- w zakresie oceny zeznań świadków: K. W.-S. i A. S. dlaczego Sąd dał wiarę ich relacjom składanym na etapie postępowania przygotowawczego, a nie odniósł się ,nie omówił ,a co najważniejsze nie ocenił b. istotnej zmiany zeznań przez świadków na etapie postępowania przed Sądem, nie przeprowadził żadnej analizy i oceny tych zmian i ewidentnych sprzeczności - co wskazuje, że albo nie dostrzegł tych doniosłych rozbieżności, albo w sposób zupełnie nieuprawniony je zbagatelizował - a przecież z uwagi na rangę zeznań tych świadków dla rozstrzygnięcia o winie R. K. owe rażące zaniechania samoistnie dyskwalifikują wyrok Sądu I instancji w zaskarżonej części -gdyż nie można prześledzić rozumowania Sądu w tym zakresie ,a tym bardziej podjąć merytorycznej polemiki z ustaleniami Sądu;

- rażącej wewnętrznej sprzeczności w ocenie zeznań: M. K., K. W. –S. i A. S. w kontekście odpowiedzialności różnych oskarżonych, szczególnie dobitnie widocznej przy ocenie wiarygodności tych świadków przy uzasadnianiu rozstrzygnięcia o winie osk. S. W. i R. K.;

- w oparciu o jakie dowody' zebrane w sprawie Sąd przyjął, że w kontekście czynów przypisanych R. K. doszło do dwóch spotkań w restauracji (...) i ustalonego w uzasadnieniu przebiegu tych spotkań;

- przyczyn nieuprawnionego honorowania a wręcz czynienie ostatecznych ustaleń w sprawie w oparciu o depozycje św. K. W. – składane w pierwszej fazie postępowania przygotowawczego mimo tego, że były one składane w warunkach wyłączających swobodę wypowiedzi (art. 171 § 5 i 7 k.p.k. ) - czego Sąd zdaje się nawet nie dostrzegać (vide -uzasadnienie wyroku);

- dlaczego wielce istotne sprzeczności w relacjach św. K. na temat: okoliczności rzekomego przyjęcia należności przez R. K. , rozbieżności na temat wysokości tej kwoty, ustalenia ód kogo te środki pochodziły , za co zostały rzekomo przekazane - nie zostały przez Sąd dostrzeżone, poddane analizie i racjonalnie krytycznie ocenione - a zamiast tego Sąd twierdzi, że zeznania K. są konsekwentne, spójne i znajdują wsparcie w innych dowodach - co jest twierdzeniem- w świetle zebranych dowodów-oględnie mówiąc co najmniej dowolnym;

II) w odniesieniu do osk. S. L. (1) skarżonemu uzasadnianiu zarzucił :

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia polegający na przyjęciu przez Sąd Okręgowy, że w realiach sprawy niniejszej brak jest dostatecznych podstaw do przyjęcia ,że S. L. (1) dopuścił się zarzuconych mu czynów ,w sytuacji gdy staranna analiza i ocena zebranych dowodów winna prowadzić do wniosku ,że materiał dowodowy jednoznacznie wykazał, że zachowanie S. L. było we wszystkich aspektach zgodne z prawem, a postępowanie w sprawie niniejszej klarownie wykazało ,że nie miał on nic wspólnego z przestępczą działalnością M. K. (2).

Podnosząc powyższe zarzuty na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o :

- w zakresie osk. R. K. (1) - o zmianę wyroku w zaskarżonej części i uniewinnienie oskarżonego od obu zarzutów,

ewentualnie

- o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

- w zakresie osk. S. L. (1)

o zmianę uzasadnienia w zaskarżonej części i ustalenie ,że w realiach sprawy niniejszej brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia ,że S. L. (1) dopuścił się zarzuconych mu czynów.

Obrońca oskarżonej A. S. zaskarżył wyrok w części, tj. w zakresie uznania oskarżonej za winną popełnienia czynu opisanego pod punktem XXXV i na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 3 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił: błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na nieudowodnieniu okoliczności faktycznych, a mianowicie:

- działania oskarżonej w z góry powziętym zamiarze,

- działania oskarżonej w celu osiągnięcia korzyści majątkowej,

- nie dopełnienia przez oskarżoną obowiązków służbowych,

- uszczuplenia należności Skarbu Państwa

i przyjęciu ich za ustalone bez dostatecznej ku temu podstawy w materiale dowodowym.

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. w zw. z art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i uniewinnienie oskarżonej również w zakresie zarzutu opisanego pod punktem XXXV.

Obrońca oskarżonej MonikiZarzyckiej zaskarżył wyrok w zakresie czynu opisanego w pkt. XXXVI w całości i zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. obrazę przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 231 § 1 k.k. oraz art. 231 § 2 k.k., w szczególności z uwagi na fakt, iż w komparycji wyroku Sąd wskazuje art. 231 § 2 k.k., zaś w uzasadnieniu art. 231 § 1 k.k., przy czym Sąd nie wykazał, ani nawet nie odniósł się do tego, na czym polegało wyczerpanie dyspozycji jednego z dwóch wskazanych przepisów zważywszy, że przestępstwa tego można dopuścić się jedynie z winy umyślnej, natomiast sam fakt uchybień w odprawach celnych nie jest równoczesny z winą co do zamiaru popełnienia takiego przestępstwa, zważywszy w szczególności tę okoliczność, iż M. Z. nie miała fizycznej możliwości takiej weryfikacji dokonywanych odpraw by zweryfikować dokumentacje z faktycznym ładunkiem, co wymagało kilku godzin pracy, zaś przeciętnie M. Z. miała około 30 odpraw dziennie, a tym samym, bez swojej winy nie mogła jednocześnie zweryfikować ładunku danej odprawy, a ponadto Sąd nie wskazał w przypadku art. 231 § 2 k.k. na czym miałaby polegać korzyść majątkowa jaką miałaby uzyskać M. Z., przy czym Rozporządzenie Ministra finansów z dnia 02.08.2001 r. (Dz. U. Nr 84 poz. 914) w sprawie wypadków w których zgłoszenie celne ... funkcjonariusz celny nie był zobowiązany do dokonywania w każdym przypadku rewizji celnej, zwłaszcza tam, gdzie przedstawiona dokumentacja nie budziła wątpliwości;

II. obrazę przepisów postępowania mających istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia poprzez naruszenie:

- art. 424 § 1 ust. 1 k.p.k. na skutek braku wskazania jakie fakty Sąd uznał za udowodnione lub nie udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, co powoduje niemożność oceny przesłanek jakimi się Sąd kierował przy rozstrzyganiu sprawy, jak również niemożność dobrania stosownych argumentów i zarzutów w apelacji oraz ocenę Sądu wyższej instancji, co do rozstrzygnięcia Sądu in meriti,

- art. 424 § 2 k.p.k. poprzez uznanie winy oskarżonej M. Z. w zakresie czynu z pkt. XXXVI aktu oskarżenia pomimo iż jednakowe dowody zebrane w zakresie pkt. XXXVII aktu oskarżenia doprowadziły do jej uniewinnienia w zakresie tego czynu, co czyni wewnętrzną niespójność i niesprawiedliwość wyroku zwłaszcza, że Sąd nie wyjaśnił jakie różnice w dowodach oraz w dokonanych ustaleniach powodowały tak daleko idące różnice w ocenie zarzucanych M. Z. dwóch czynów,

- art. 8 § 1 k.p.k. poprzez dokonanie oceny nie na samodzielnych ustaleniach lecz na ustaleniach dokonanych przez inny organ – postępowaniu dyscyplinarnym Izby Celnej, bez wskazania okoliczności, które Sąd uznał za wiarygodne w ramach tego postępowania,

- art. 7 k.p.k. nakazujące kształtowanie swoich przekonań na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, natomiast przytoczone przez Sąd dowody - zeznania świadka T. C., H. T. L. A. oraz G. P. (k. 139 uzasadnienia), którzy nie zeznali nic obciążającego, ustalenia Izby Celnej w ramach postępowania dyscyplinarnego, które to postępowanie nie zawiera innych nowych dowodów ponadto, co ustalone przed Sądem, a jedynie dokonało ocen stanu faktycznego, tak jak i postępowanie w sprawie 3 Ds 446/05/7, które przecież nie wskazało winy M. Z. względnie zeznania czy wyjaśnienia M. K. (2), w których brak jest elementów bezpośredniego pomówienia i których Sąd nie obdarzył pełnym zaufaniem nie dają podstawy do przyjęcia, iż M. Z. może być winną zarzucanego jej czynu i dokonania rozstrzygnięcia takiego, jak uczynił Sąd Okręgowy,

- art. 5 § 2 k.k. - poprzez nieuwzględnienie zasady „in dubio pro reo”, gdy tymczasem ani Prokurator, ani Sąd nie wskazał, czy M. Z. dopuściła się naruszenia przepisów prawa lub też zasad pragmatyki służbowej organów celnych, przy czym nie wzięto pod uwagę, że powstałe nieprawidłowości nie były w wyniku działań funkcjonariuszy celnych, w tym M. Z., gdyż to osoby trudniące się importem starają się wprowadzić na rynek towary w korzystnych realiach (charakteru asortymentu, ilości, jakości, kraju pochodzenia, użytych do produkcji materiałów, itp.), zaś weryfikacja dokumentów celnych i towarów zawartych w kontenerze trwa około 8 godzin, zaś M. Z. i inni merytoryczni pracownicy celni mieli w okresie objętym aktem oskarżenia w tej jednostce celnej średnio około 30 odpraw dziennie o czym zarówno jej przełożeni, jak i organa Państwa wiedzieli i akceptowali taki porządek, godząc się na to, że realia pracy nie pozwalają na weryfikację zgłoszeń celnych i jedynie wyrywkowo można przeprowadzać takie kontrole,

- art. 424 § 1 k.k. poprzez wskazanie w komparycji wyroku art. 321 § 2 k.k., zaś w uzasadnieniu wskazanie art. 321 § 1 k.k., co powoduje, iż w istocie zachodzi wątpliwość jak ostatecznie Sąd zakwalifikował czyn przypisany M. Z., przy czym należy podkreślić, iż z uzasadnienia wynika, iż Sąd nie przyjął działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, co sugerowałoby, iż w istocie pomyłka co do kwalifikacji prawnej nastąpiła w komparycji wyroku, jednak, co do zasady wyrok wraz z uzasadnieniem nie są spójne,

- art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. poprzez prowadzenie niniejszego postępowania z naruszeniem zasady res judicata, albowiem w niniejszej sprawie doszło do wydania prawomocnego orzeczenia przez Prokuraturę Rejonową Warszawa Praga Północ sygn. 1 Ds 71/03/V z dnia 30.03.2004 r. o umorzeniu śledztwa, które nie zostało podjęte po wydaniu tego postanowienia.

Mając na uwadze powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie M. Z. od popełnienia czynu opisanego w pkt. XXXVI.

Obrońca oskarżonego TadeuszaBroniszewskiego zaskarżył wyrok co do pkt. XLIX i L na jego korzyść i na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 § 2 i 3 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił:

1. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, w postaci naruszenia art. 7 k.p.k. poprzez dowolne i uchybiające zasadzie logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego ocenę zeznań świadków T. B. (2) i S. K.,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku mający wpływ na jego treść polegający na uznaniu T. B. (1) winnym popełnienia czynów wymienionych w pkt. XLIX i L wyroku, pomimo iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy podstaw do takich ustaleń nie daje, a w szczególności to, iż brak szczegółowego ustalenia i wskazania w postępowaniu dowodowym transportów realizowanych przez pracowników oskarżonego T. B. (1) czyni wątpliwym zarzut nie zgłaszania towarów do odpraw celnych na ternie Polski.

W oparciu o powyższe zarzuty na zasadzie art. 427 § 1 k.pk. w zw. art. 437 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnianie oskarżonego T. B. (1) od czynów opisanych w pkt. XLIX i L.

Obrońca oskarżonego W. K. zaskarżył na korzyść orzeczenie w pkt. LII i na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 § 2 i 3 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił:

1.obrazę przepisów postępowania, które mogły mieć wpływ na treść orzeczenia w postaci naruszenia art. 7 k.p.k. poprzez dowolną uchybiającą zasadzie logicznego rozumowania oraz sprzeczną z doświadczeniem życiowym ocenę zeznań świadków P. G. (2), S. G. (1) i M. G.,

2.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść polegający na uznaniu oskarżonego W. K. winnym popełnienia czynu z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. pomimo, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy podstaw do takich ustaleń nie dają a w szczególności, że świadkowie P. G. (2) , S. G. (1) i M. G. prowadzili własne działalności gospodarcze i wykonując przewozy w ramach otrzymanych zleceń transportowych w transporcie międzynarodowym w ramach konwencji CMR mieli obowiązek zgłaszania towaru do odpraw celnych i działali na swój rachunek i koszt.

W oparciu o powyższe zarzuty na zasadzie art. 427 § 1 k.p.k. w zw. z art. 437 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego W. K. od czynu opisanego w pkt. LII.

Obrońca oskarżonego W. A. zaskarżył wyrok w części dotyczącej uznania go za winnego w zakresie czynu w pkt. LIV i na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. oraz art. 439 § 1 pkt. 8 k.p.k. a także art. 438 pkt. 1, 2 i 3 k.p.k. wyrokowi powyższemu zarzucił:

1) procedowanie przez Sąd orzekający i wydanie orzeczenia skazującego w przedmiocie czynu W. A. z art. 18§3 k.k. w zw. z art. 286§1 kk w zw. z art. 12 k.k. pomimo, iż postępowanie karne co do tego samego czynu, tej samej osoby, w tym samym okresie czasu - choć przy innej ocenie prawnej dotyczącej jego kwalifikacji prawnej - zostało już prawomocnie zakończone postanowieniem Prokuratury Okręgowej w Łodzi z dnia 30 czerwca 2007 roku, o sygn. akt VI Ds 79/07, o umorzeniu śledztwa przeciwko osobie W. A. i nie zostało wznowione w trybie art. 327§2 k.p.k. przez prokuratora nadrzędnego,

2) obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 286§1 k.k., poprzez uznanie oskarżonego za winnego i skazanie go za czyn z art. 18§3 k.k. w zw. z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., pomimo braku znamion określonych w przepisie art. 286 k.k., tj. wprowadzenia innej osoby w błąd oraz doprowadzenia innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia jakimkolwiek mieniem, szczególnie w jego ujęciu w opisie czynu w „dotychczas nieoszacowanej kwocie”,

3) mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania, a to przepisu art. 413 §2 pkt 1 k.p.k., poprzez rozbieżności w zarzucie wydanego wyroku pomiędzy opisem czynu oskarżonego, który to miał popełnić swój czyn zabroniony w formach podżegania i pomocnictwa, a kwalifikacją prawną czynu przypisanego W. A., tj. z art. 18§3 k.k. w zw. z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., podczas gdy opis zarzucanego czynu powinien być precyzyjny i dokładny oraz winien odpowiadać jego kwalifikacji prawnej,

4) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na niezasadnym przyjęciu, że w/wym. oskarżony popełnił opisany w wydanym wyroku czyn, podczas gdy zebrany materiał dowodowy i prawidłowo ustalony stan faktyczny przeczą temu wnioskowi.

Stawiając powyższe zarzuty, na podstawie art. 427§1 k.p.k., art. 437§1 i 2 k.p.k. oraz art. 439§ 1 pkt 8 k.p.k. wniósł o:

- uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie czynu z art. 18§3 k.k. w zw. z art. 286§ 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i umorzenie postępowania karnego w tym zakresie,

ewentualnie o:

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu,

lub o

- uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie czynu z art. 18§3 k.k. w zw. z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego P. S. (1) zaskarżył wyrok w całości, zaskarżonemu orzeczeniu zarzucając:

- obrazę przepisów prawa materialnego poprzez bezzasadne przyjęcie, iż zarzucany oskarżonemu czyn (opisany pod punktem LV wyroku) należy kwalifikować jako przestępstwo z art.l8§3 k.k. w zw. z art. 86§3 k.k.s., podczas gdy zachowanie przypisane oskarżonemu wyczerpuje znamiona wykroczenia skarbowego z art. 18§3 k.k. w zw. z art.86§4 k.k.s.,

-: rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary przekraczającej stopień społecznej szkodliwości czynu i zawinienia.

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, ewentualnie zmianę wyroku w części wymierzającej oskarżonemu karę grzywny przez obniżenie jej do 30 stawek dziennych o wartości 30zł.

Prokurator zaskarżył wyrok na niekorzyść oskarżonych:

1. S. W. (1), R. W., P. M. (1), S. L. (1), M. W. (1), P. M. (2), L. K., M. M. (1), L. G. (1), Z. K. (1), Z. K. (2), P. G. (1) - w całości,

2. M. K. (1) -w zakresie czynu z punktu VIII,

3. A. S. - w zakresie czynu z punktu XXXII, XXXIII, XXXIV,

4. M. Z. (1) - w zakresie czynu z punktu XXXVII,

5. T. B. (1) - w zakresie czynu z punktu XLVIII,

6. W. K. - w zakresie czynu z punktu LI,

7. W. A.. - w zakresie czynu z punktu LIII.

Powołując się na przepis art. 438 pkt 3 k.p.k., wyrokowi temu zarzucił:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu przez Sąd, że oskarżeni: S. W. (1) nie popełnił przestępstwa z art. 258 § 3 k.k. oraz M. K. (1), R. W., S. L. (1), M. W. (1), L. K., A. S., P. G. (1), T. B. (1), W. K. i W. A. nie popełnili przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci m.in. wyjaśnień M. K. (2), B. P., K. S., A. S., M. B., M. W. (1), J. Z., R. K. (1), L. G. (1), D. G. i innych, zeznań świadków m.in.: M. W. (3), E. S., K. L., wyników analizy uzyskanych wykazów połączeń telefonicznych, dokumentacji celnej z odpraw towarów, dokumentacji z postępowań kontrolnych i dyscyplinarnych prowadzonych przez Izbę Celną w W., wypisów z KRS, w tym dot. firmy (...), aktów notarialnych, przeprowadzonych analiz kryminalistycznych i innych prowadzi do wniosku, że wymienieni oskarżeni dopuścili się tych zarzucanych przestępstw,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu przez Sąd, że oskarżony S. W. (1) nie popełnił opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku czynu, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci zeznań M. K. (2), B. P. i K. L. prowadzi do wniosku, że oskarżony dopuścił się tego przestępstwa,

3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść, polegający przyjęciu przez Sąd, iż S. W. (1) nie popełnił opisanych w punktach III i IV części wstępnej wyroku przestępstw, podczas gdy zgromadzony w postępowaniu materiał dowodowy w postaci zeznań M. K. (2), B. P., S. G. (2) prowadzi do odmiennych wniosków,

4. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu przez Sąd, że oskarżony S. W. (1) nie popełnił czynu opisanego w punkcie V części wstępnej wyroku oraz że oskarżona A. S. nie dopuściła się czynu opisanego w punkcie XXXIII części wstępnej wyroku, podczas gdy zgromadzony w postępowaniu materiał dowodowy w postaci przesłuchania B. P. i M. K. (2) prowadzi od odmiennych wniosków,

5. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, że S. W. (1) nie dopuścił się czynu opisanego w punkcie VI części wstępnej wyroku, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci przesłuchania K. S. i A. S. prowadzi do odmiennych wniosków,

6. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że S. W. (1) nie dopuścił się czynu opisanego w punkcie VII części wstępnej wyroku oraz przyjęciu, ze oskarżona A. S. nie dopuściła się czynu z punktu XXXIV części wstępnej wyroku i że oskarżona M. Z. (1) nie dopuściła się czynu opisanego w punkcie XXXVII części wstępnej wyroku, podczas gdy materiał dowodowy w postaci przesłuchania M. K. (2), B. P., A. S. i K. S. pozwala wyciągnąć odmienne wnioski,

7. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu przez Sąd, że R. W. nie dopuścił się opisanych w punktach XIII i XIV części wstępnej czynów, podczas gdy zgromadzony w postępowaniu materiał dowodowy w postaci zeznań M. K. (2) i M. B. prowadzi o do odmiennych wniosków,

8. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, że oskarżony S. L. (1) nie dopuścił się czynu opisanego w punkcie XVI części wstępnej wyroku, podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy w postaci zeznań M. K. (2) i K. L. prowadzi do odmiennych wniosków,

9. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia polegający na przyjęciu, iż oskarżony S. L. (1) nie dopuścił się czynów opisanych w punktach XVII i XVIII części wstępnej wyroku, podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy w postaci przesłuchania M. K. (2) prowadzi do odmiennych wniosków,

10. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że oskarżony M. W. (1) nie dopuścił się przestępstw opisanych w punktach XX i XXI części wstępnej wyroku, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci zeznań M. K. (2) i M. B. pozwala wyciągnąć odmienne wnioski,

11. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że oskarżony P. M. (1) nie dopuścił się przestępstw opisanych w punktach XXII, XXIII i XXIV części wstępnej wyroku, podczas gdy zebrany materiał dowodowy w postaci przesłuchania M. K. (2) pozwala na przyjęcie odmiennych wniosków,

12. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że oskarżony L. K. nie dopuścił się przestępstw opisanych w punktach XXIX, XXX, XXXI części wstępnej wyroku, podczas gdy zebrany materiał dowodowy w postaci przesłuchania M. K. (2) pozwala na przyjęcie odmiennych wniosków,

13. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, że oskarżony M. M. (1) nie dopuścił się czynu opisanego w punkcie XXXVIII części wstępnej, wyroku, podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy w postaci zeznań M. K. (2) prowadzi do odmiennych wniosków,

14. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, że oskarżony L. G. (2) nie dopuścił się czynu opisanego w punkcie XLI części wstępnej wyroku oraz, że Z. K. (1) nie dopuścił się czynów opisanych w punktach XLII i XLIII części wstępnej wyroku, podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy w postaci zeznań M. K. (2) prowadzi do odmiennych wniosków,

15. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, że oskarżony Z. K. (2) nie dopuścił się czynu opisanego w punkcie XLIV części wstępnej wyroku, podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy w postaci zeznań M. K. (2) prowadzi do odmiennych wniosków,

16. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, że oskarżony P. G. (1) nie dopuścił się czynów opisanych w punktach XLVI i XLVII części wstępnej wyroku, podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy w postaci zeznań A. R. i E. D. prowadzi do odmiennych wniosków.

Podnosząc powyższe zarzuty na podstawie art. 437 § 1 k.p.k., wniósł o:

uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej zarzutów podniesionych w niniejszym środku odwoławczym i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońców oskarżonych M. K. (1), S. L. (1), D. G., M. Z. (1), R. K. (1), częściowo A. S. i częściowo prokuratury okazały się zasadne o tyle, że spowodowały uchylenie zaskarżonego wyroku w odniesieniu do tych osób i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Natomiast niezasadne okazały się apelacje obrońców oskarżonych T. B. (1), W. K., W. A., jak również P. S. (1).

Zażywszy na zakres środka odwoławczego złożonego przez prokuratora Sąd Apelacyjny uznał za stosowne przedstawić w pierwszej kolejności swoje stanowisko w zakresie postawionych w apelacji zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia co do kwestii uniewinnienia M. K. (1), R. W., S. L. (1), M. W. (1), L. K., A. S., P. G. (3), T. B. (1), W. K. i W. A. od popełnienia przestępstwa działania w zorganizowanej grupie przestępczej (art. 258 § 1 k.k.) bądź założenia i kierowania taką grupą (art. 258 § 3 k.k.) przez S. W. (1).

Prokurator nie zgadzając się z powyższym rozstrzygnięciem, uznał je za wadliwe, w kontekście oceny materiału dowodowego, jaką dokonał Sąd I instancji.

W ocenie skarżącego w okresie od 2001 r. do 2005 r. w W. funkcjonowała założona i kierowana przez S. W. (1) oraz P. W. zorganizowana grupa przestępcza, zajmująca się sprowadzaniem na polski obszar celny szeregu przedmiotów począwszy od tekstyliów a skończywszy na sprzęcie AGD, mająca na celu dokonanie uszczupleń należności celnych, wykorzystywanie na szeroką skalę dobrze prosperującego procederu korupcyjnego związanego z odprawami towarów, zwłaszcza towarów wrażliwych zarówno w Urzędzie Celnym w W. jak i powiązanych z nim agencjach celnych – w szczególności w tzw. M. Uznanych (...) i (...).

Według prokuratora dokonywano w tych urzędach fikcyjnych odpraw celnych, często podrabiano dokumenty przewozowe, zaniżano w tych dokumentach rodzaj, ilość i wartość sprowadzonego towaru. Nierzadko odstępowano od przeprowadzenia rewizji celnych mimo istnienia takowego obowiązku. Zdaniem prokuratora, grupa założona i kierowana przez S. W. (1) i P. W. (jego sprawę karną wyłączono do odrębnego rozpoznania) składała się nie tylko z celników czy też pracowników innych komórek organizacyjnych Urzędu Celnego w W. ale i też importerów towarów, zainteresowanych uzyskaniem znacznych zysków czy też osób prowadzących firmy spedycyjne, współpracujących z pracownikami agencji celnych.

W obszernej argumentacji apelujący prokurator przedstawił zarys i tło funkcjonowania tej grupy założonej przez w/w osoby, które z racji wykonywanej pracy i posiadanego doświadczenia, posiadali szerokie kontakty z pracownikami Urzędu Celnego, agencjami celnymi. Posiadali niezbędną wiedzę na temat przepisów i reguł obowiązujących w prawie celnym albowiem S. W. (2) był w tamtym okresie właścicielem agencji (...) a P. W. – funkcjonariuszem celnym.

Głównym źródłem dowodowym są – według prokuratora – zeznania byłego funkcjonariusza, pracującego w Urzędzie Celnym w W. M. K. (2), który w swoich obszernych i szczegółowych wyjaśnieniach, ujawnił przestępczy proceder związany z dokonywaniem fikcyjnych odpraw celnych towarów sprowadzanych z krajów D. W. a także okoliczności dotyczących powszechnego wówczas wśród funkcjonariuszy celnych łapówkarstwa.

Według prokuratora, który swoje zarzuty oparł na wyjaśnieniach M. K. (2), istniała zorganizowana grupa przestępcza, której działania wskazują na istnienie między jej uczestnikami trwałych więzi „ekonomicznych wynikających ze wspólnego popełniania przestępstw”, a oskarżeni byli od siebie zależni, świadomi zakresu przedmiotowego i podmiotowego działania struktury, w której uczestniczyli.

Na koniec swoich rozważań prokurator przytoczył, na potwierdzenie słuszności tak postawionego zarzutu obrazy przepisów prawa materialnego (błędu w ustaleniach faktycznych) swoje stanowisko, co do kwestii przynależności do zorganizowanej grupy przestępczej, przytaczając orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 19 grudnia 2003 ., a także krytykę analizy dokonanej przez Sąd I instancji oceny materiału dowodowego, także przytaczając odpowiednie judykaty sądów.

Sąd Apelacyjny nie podzielił stanowiska prokuratora, co do nieprawidłowo wyciągniętych przez Sąd meriti wniosków związanych z analizą materiału dowodowego, co do istnienia tak przedstawionej przez niego zorganizowanej grupy przestępczej, założonej i kierowanej przez S. W. (1) i P. W..

Słusznie Sąd I instancji stwierdza, na tle akceptowanych przez niego orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 11 lutego 2013 r. sygn. akt II AKa 316/12 i Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 5 czerwca 2002 r., sygn. akt II AKa 123/02, w których zawarta jest charakterystyka grupy przestępczej, by nie powiedzieć jej „definicja”, że w zarzucie prokuratora w niniejszej sprawie „nie sposób dostrzec nawet zarysu występowania wewnętrznej struktury organizacyjnej”. Nie wynika, „by występowała w niej hierarchia”.

Sąd Apelacyjny akceptuje stanowisko Sądu Okręgowego, iż żaden dowód w tej sprawie nie wskazuje na to, by wspomniana grupa w takim kształcie osobowym miała odrębny budżet, na który „zapracowaliby jej członkowie”, a pieniądze te przeznaczano na pomoc prawną, łapówki dla funkcjonariuszy bądź zakup niezbędnych środków do funkcjonowania tak określonej grupy.

Postępowanie karne nie pozwoliło na ustalenie podziału zadań i funkcji wewnątrz grupy, planowania przestępstw, redystrybucję korzyści majątkowych czy też powiązań o charakterze psychologicznym.

Sąd Apelacyjny dostrzegł, iż żadna z osób oskarżona o przynależność do takiej grupy przestępczej, w ramach postawionego jej zarzutu nie przyznała się do uczestnictwa w tej grupie.

Nie ulega wątpliwości, w ocenie Sądu odwoławczego, iż prokurator stawiając tym osobom zarzut z art. 258 § 1 k.k. a S. W. (1) z art. 258 § 3 k.k. w przeważającej mierze oparł się na wyjaśnieniach świadka tzw. „skruszonego”, korzystającego z dobrodziejstwa art. 60 § 3 k.k.

Sąd Apelacyjny nie neguje wartości dowodowej tym zeznaniom pragnie zwrócić uwagę, iż ich treść dotyczy bardziej konkretnych zarzutów stawianym bez mała wszystkim oskarżonym objętym aktem oskarżenia, aniżeli kwestii przynależności do zorganizowanej grupy przestępczej.

Nadto należy wskazać, co wynika z wyjaśnień samych oskarżonych objętych zarzutem z art. 258 § 1 k.k., iż nie znali się wzajemnie np. przesłuchany W. K. wyjaśnił na rozprawie w dniu 19 stycznia 2011 r., iż nie zna współoskarżonego S. W. (1) i P. W..

Podobnie wyjaśnił W. A. i T. B. (1) (rozprawa z dnia 13 kwietnia 2011 r.). Są to osoby prowadzące firmy transportowe. Także oskarżonyS. L. - Naczelnik (...) wyjaśnił, że nie zna S. W. (1).

Zdaniem Sądu Apelacyjnego nie jest warunkiem sine qua non znajomość wszystkich osób w grupie przestępczej, gdyż uzależnione to jest od liczebności takiej grupy i specyfiki działalności przedmiotowej oraz podziału zadań bądź pełnionej funkcji.

Jednakże w niniejszej sprawie, poza wyjaśnieniami M. K. (2) brak jest jakichkolwiek innych dowodów, które wskazywałyby na powiązania strukturalne wymienionych osób, którym prokurator przedstawił zarzut z art. 258 § 1 k.k.

Należy podkreślić, iż fakt znajomości M. K. (2) ze S. W. (1) i P. W. a także innymi osobami w żaden sposób nie uprawdopodabnia istnienia zorganizowanej grupy przestępczej o takich cechach, które dokładnie przedstawiał Sąd meriti.

Nawet relacja świadka B. P., który wykonywał odpłatnie pracę dla S. W. (1) i na jego polecenie spotykał się z A. S., nie upoważnia do takiego stwierdzenia, że w grupie występowała określona więź organizacyjna, ze stałym gronem uczestników koordynujących wzajemną działalność według ustalonych reguł i pewnej hierarchii.

W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd I instancji w swoim uzasadnieniu w kwestii przedstawionego w akcie oskarżenia zarzutu z art. 258 § 1 i 3 k.k. wobec wcześniej określonym osobom przedstawił prawidłowy tok rozumowania i w sposób właściwy przedstawił argumentację będącą pod ochroną art. 7 k.p.k.

W tym też stanie rzeczy wniesiony przez skarżącego zarzut co do niesłusznego uniewinnienia przez Sąd oskarżonych, z art. 258 § 1 k.k. (a wobec S. W. (1) z art. 258 § 3 k.k.) okazał się niezasadny.

Podniesiony w nim zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku sprowadza się w swojej istocie do odmiennej niż to uczynił Sąd orzekający oceny zebranego w sprawie, dotyczącego zarzutu działania zorganizowanej grupy przestępczej, materiału dowodowego, w pierwszym rzędzie wyjaśnień samych oskarżonych, zeznań świadka M. K. (2).

Prokurator poza przytoczeniem tez orzeczniczych, dlaczego należy w tym zakresie dać wiarę depozycjom M. K. (2), nie przedstawia jednak rzeczowych argumentów, które mogłyby podważyć trafność rozumowania Sądu I instancji w zakresie zarzutu z art. 258 k.k.

Dokonane przez Sąd Okręgowy ustalenia dotyczące braku zorganizowanej grupy przestępczej rzekomo kierowanej przez S. W. (1) i P. W., poczynione zostały bowiem w oparciu o całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego, który oceniono zgodnie z regułami zawartymi w art. 4 k.p.k. i 7 k.p.k.

Sąd Apelacyjny sygnalizuje, iż miał pełną świadomość, iż czyn z art. 258 § 1 k.k. zarzucony M. K. (1), R. W., S. L. (3), M. W. (1), L. K., A. S., P. G. (1), T. B. (1), W. K. i W. A. uległ przedawnieniu albowiem, zgodnie z przepisami Kodeksu karnego z 6 czerwca 1997 r. za ten czyn groziła odpowiedzialność karna do 3 lat pozbawienia wolności, co powoduje, iż przedawnienie karalności tego przestępstwa nastąpiło z upływem 10 lat (art. 101 § 1 k.k. i art. 102 k.k.).

W tej sytuacji, zważywszy na wyrok Sądu Okręgowego (uniewinnienie) Sąd Apelacyjny uznał, iż zastosowanie ma a contario art. 414 § 1 k.p.k., jako bardziej korzystny dla oskarżonych.

Wspomniana sytuacja nie dotyczy oskarżonego S. W. (1), którego zarzucany czyn z art. 258 § 3 k.k. nie uległ przedawnieniu; z uwagi na wysokość zagrożenia (do 10 lat z uwagi na okres zarzutu trwający do 2005 r. - a więc pod rządami Kodeksu karnego ze zmianami obowiązującymi od 1 maja 2004 r.).

Analizując w dalszej części apelację prokuratora wniesioną co do poszczególnych zarzutów dotyczących wszystkich oskarżonych (poza oskarżonym P. S. (1)), nie związanych z art. 258 § 1 k.k. bądź art. 258 § 3 k.k. (co do oskarżonego S. W. (1)) Sąd Apelacyjny uznał, iż wspomniana apelacja nie jest zasadna, co do oskarżonych: P. M. (1), L. K., M. M. (1), L. G. (1), Z. K. (1), Z. K. (2) i P. G. (1), których Sąd Okręgowy uniewinnił od popełnienia zarzucanych im przestępstw.

Odnośnie P. M. (1) prokurator zarzucając Sądowi meriti błędy w ustaleniach faktycznych uznał, iż ocena materiału dowodowego, zwłaszcza zeznań świadka M. K. (2) została dokonana w sposób dowolny.

Sąd Apelacyjny nie podzielił stanowiska prokuratora.

Jak wynika z akt sprawy P. M. (1) miał postawione trzy zarzuty z art. 228 § 3 k.k. Wszystkie zarzuty zostały oparte na zeznaniach świadka M. K. (2), który zeznał, że wręczał P. M. (1) korzyść majątkową za niedopełnienie przez niego obowiązków służbowych polegających na zaniechaniu przeprowadzenia kontroli zgłoszeń celnych wobec firm (...) i (...) w okresie od 8 września do 15 września 2001 r. Wówczas miał rzekomo przyjąć kwotę co najmniej 2.000 zł. Kolejny zarzut niedopełnienia obowiązków dotyczył firmy (...) za okres od 25 lutego do 6 marca 2002 r., za co miał przyjąć od M. K. (2) korzyść majątkową w kwocie co najmniej 600 dolarów amerykańskich.

Natomiast ostatni zarzut dotyczył roku 2002, gdzie także od M. K. (2) przyjął korzyść majątkową w kwocie 250 USD za zaniechanie przeprowadzania kontroli zgłoszeń celnych dotyczących odpraw żelazek dla firmy (...) z W..

Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko Sądu I instancji, iż w sprawie brak jest dowodów, które w sposób jednoznaczny wskazywałyby na sprawstwo P. M. (1) w zarzucanych mu przestępstwach.

Żaden że świadków przesłuchany przez Sąd meriti nie potwierdził zeznań M. K. (2), a niektórzy z nich, jak E. W. i B. K. zaprzeczyły aby miały wiedzę na temat wręczania celnikom, dokonującym odpraw bądź kontrolującym konkretne odprawy, korzyści majątkowych za niewszczynanie określonych procedur celnych. Prokurator nie przedstawił żadnej argumentacji na poparcie swoich zarzutów.

W ocenie Sądu Apelacyjnego zarzuty prokuratora są polemiką z prawidłowymi ustaleniami Sądu meriti, co do wartości dowodowej zeznań M. K. (2), do których Sąd Apelacyjny odniesie się w dalszej części uzasadnienia.

Także niezasadne są zarzuty prokuratora wobec orzeczenia Sądu I instancji dotyczącego L. K..

Prokurator zarzucił Sądowi meriti, że negując wartość dowodową wyjaśnień i zeznań M. K. (2), postąpił wbrew zasadom swobodnej oceny materiału dowodowego, negując tym samym zasady logiczności, doświadczenia życiowego.

Sąd Apelacyjny nie zgodził się z tak postawionym zarzutem.

Uważna lektura uzasadnienia Sądu I instancji w zakresie trzech zarzutów postawionych L. K. wskazuje, iż podstawę wyroku uniewinniającego stanowiły zeznania świadków: M. M. (2), S. J., M. Z. (3), a także wyjaśnienia samego oskarżonego, który nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu przestępstw.

Sąd meriti słusznie odmówił waloru wiarygodności zeznaniom M. K. (2), które nie były konsekwentne w toku rozprawy sądowej.

Świadek nie był w stanie podać szczegółów rozliczeń odpraw celnych, przy których celnicy m.in. L. K. mieli otrzymywać pieniądze w określonych kwotach od 100 do 200 zł. Jego zeznania nie miały waloru pewności i kategorycznych twierdzeń. Brak było innych dowodów, które choćby w sposób pośredni potwierdzały depozycje świadka M. K. (2).

W ocenie Sądu Apelacyjnego również i w tym przypadku stanowisko prokuratora zarzucające Sądowi meriti obrazę art. 7 k.p.k. jest gołosłowne, nie poparte jakąkolwiek inną argumentacją, poza wskazaniem na zeznania M. K. (2).

Sąd Okręgowy w motywach wyroku wskazał, o jakie dowody poczynił ustalenia w sprawie dotyczące L. K., jakie fakty uznał za udowodnione lub nie udowodnione, dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych – czyniąc zadość wymogom art. 424 k.p.k. a ocenę tych dowodów dokonał, wbrew stanowisku skarżącego, zgodnie z art. 7 k.p.k.

Podobną ocenę wykazał Sąd meriti analizując dowody w sprawie zarzutu XXXVIII dotyczącego M. M. (1).

Również zarzut prokuratora, że Sąd Okręgowy dokonał „samowolnej” a nie swobodnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego – nie może się ostać.

Sad meriti prawidłowo ocenił zebrany materiał dowodowy i nie znalazł podstaw, aby uznać, że wskazane dowody pozwalają na przypisanie winy M. M. (1) polegającej na niedopełnieniu przez niego obowiązku przeprowadzenia kontroli zgłoszeń celnych przez M. K. (2) w M. Uznanym (...) w W., w ramach prowadzonej kontroli programowej nr (...)-KW-61/01, za co miał przyjąć korzyść majątkową w kwocie co najmniej 2.000 zł.

Oceniając materiał dowodowy Sąd meriti zwrócił uwagę na dwa aspekty.

Pierwszy dotyczył złożonych wyjaśnień M. M. (1), który stwierdził, że zeznania M. K. (2) są pomówieniem wynikłym z tego, iż nie darzą się sympatią, wręcz nie lubią się.

Drugi aspekt dotyczył postępowania dyscyplinarnego, toczącego się wobec oskarżonego odnośnie kontroli objętej postawionym mu zarzutem, które zostało umorzone wobec niewykrycia żadnych nieprawidłowości.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego ustalenia Sądu meriti są jak najbardziej prawidłowe, a ocena materiału dowodowego dotyczącego M. M. (1) została poczyniona zgodnie z art. 7 k.p.k.

W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny nie uwzględnił zarzutu prokuratora odnośnie osoby M. M. (1), uznając tym samym jego argumentację za chybioną.

Również w zakresie zarzutu XLI dotyczącego L. G. (1) oraz zarzutu XLII i XLIII dotyczącego Z. K. (1) apelacja prokuratora zarzuca Sądowi I instancji uchybienie w postaci nielogicznego, sprzecznego z zasadami doświadczenia życiowego negatywnego ocenienia zeznań M. K. (2).

Prokurator poza streszczeniem istoty zarzutów postawionym obu podsądnym, nie przedstawił żadnej innej argumentacji na poparcie swojego stanowiska, poza konstatacją, iż powodem dla których Sąd meriti zdyskredytował zeznania świadka M. K. (2) było to, że skorzystał on z instytucji przewidzianej w art. 60 § 3 k.k.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego stanowisko Sądu Okręgowego jest jak najbardziej prawidłowe. Kontrolując tok rozumowania Sądu meriti oceniającego materiał dowodowy, Sąd Apelacyjny nie dostrzegł nieprawidłowości, które skutkowałyby przyjęciem poglądu autora apelacji.

Do treści zeznań M. K. (2) będzie odniesienie w dalszej części uzasadnienia, tym niemniej należy przypomnieć skarżącemu, że o błędzie w ustaleniach faktycznych można mówić wówczas, gdy ustalenia te w ogóle podstawy tej są pozbawione, np. gdy Sąd nie jest w stanie wskazać konkretnego dowodu, upoważaniającego do danego ustalenia faktycznego lub też zostały poczynione w oparciu o wadliwie oceniony materiał dowodowy, tj. sprzecznie z zasadą wyrażoną w art. 7 k.p.k.

Nie ulega wątpliwości dla Sądu Apelacyjnego, że przekonanie Sądu meriti o braku winy oskarżonego L. G. (1) i Z. K. (1) zostało ukształtowane w oparciu o wszystkie przeprowadzone dowody dotyczące tych zarzutów, które miały istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, przy orzekaniu o braku winy obu podsądnych Sąd meriti miał na uwadze wszystkie konfrontacje, jakie mieli przeprowadzone ze świadkiem M. K. (2) obaj oskarżeni a także ich wyjaśnienia.

Słusznie podnosi Sąd I instancji, że żaden inny dowód, poza depozycjami M. K. (2), bezpośrednio ani pośrednio nie potwierdził udziału ich w opisanych zarzutach.

W tym stanie rzeczy zarzuty skarżącego są tylko i wyłącznie polemiką z prawidłowymi ustaleniami Sądu Okręgowego.

Podobne stanowisko, nieuwzględniające zarzutów prokuratora, Sąd Apelacyjny przyjął wobec orzeczenia dotyczącego Z. K. (2). Także i w tej części apelacja prokuratora nie przedstawia żadnej, poważnej argumentacji, poza stwierdzeniem, że materiał dowodowy, co do zarzutu XLIV dotyczącego Z. K. (2) oparty jest na treści zeznań M. K. (2).

Warto zauważyć, iż podczas rozprawy sądowej M. K. (2) zeznał (k. 17211), iż nie pamięta, czy od oskarżonego przyjmował pieniądze w kwocie co najmniej 2.000 zł za poświadczeniem nieprawdy w dokumentach celnych przedłożonych do odprawy towaru w okresie 31 lipca 2001 r. do 27 września 2001 r. w M. Uznanym (...) w W..

Tym samym ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd meriti była słuszna, oparta o przepis art. 7 k.p.k.

Prokurator nie wskazał w swojej apelacji konkretnych błędów w samym sposobie dochodzenia przez Sąd meriti do określonych ocen, przemawiających w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu.

Sąd Apelacyjny nie podzielił także argumentacji prokuratora, co do błędu w ustaleniach faktycznych, jakich dopuścił się Sąd I instancji: w zakresie trzech zarzutów (XLV, XLVI i XLVII), jakie dotyczyły oskarżonego P. G. (1).

W sprawie dotyczącej zarzutu działalności oskarżonego w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez S. W. (1) i P. W. Sąd Apelacyjny dokonał już oceny w pierwszej części uzasadnienia.

Pozostałe dwa zarzuty dotyczące usunięcia spod dozoru celnego towaru w postaci obuwia importowanego z (...) dla firmy (...) z L. związane są z doprowadzeniem Skarbu Państwa do uszczupleń należności publiczno-prawnych w nieoszacowanej kwocie w okresie 4 września 2001 r. do 7 września 2001 r. w S..

Materiał dowodowy został oparty w przeważającej mierze na zeznaniach kierowców: E. D. i A. R., które to zeznania zostały poddane gruntownej ocenie przez Sąd Okręgowy.

W toku postępowania przygotowawczego obaj świadkowie wyraźnie wskazali, że wykonywali polecenia P. G. (1), który był pełnomocnikiem firmy (...).

Świadek A. R. na rozprawie (k. 17096) zaprzeczył, aby nie dojechał z towarem do miejsca odprawy celnej a nadto dodał, że nie było takiej sytuacji, aby przy odprawach nie było celnika.

Także świadek E. D. zmienił swoje wcześniejsze zeznania (k. 176163), w których nie był w stanie się odnieść do twierdzeń, że były dwa przypadki, że towar zawoził bezpośrednio do magazynu bez przedstawienia go w urzędzie celnym. Zaznaczył, że nigdy nie płacił celnikom łapówek.

Prezentując powyższe depozycje świadków, Sąd Apelacyjny podzielił pogląd Sądu meriti, że zeznania tych osób nie doprowadziły do wypracowania „jednoznacznej wersji zdarzenia”, z której bez żadnej wątpliwości wynikałoby, że oskarżony P. G. (1) jest sprawcą obu zarzucanych mu czynów.

Tym samym zarzut prokuratora, że analiza toku myślowego dokonana przez Sąd meriti jest niezrozumiała oraz, że zostały naruszone „wszelkie zasady swobodnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego” jest nieuprawniony, w świetle rozważań Sądu meriti, i stanowi prezentację własnej oceny tegoż materiału.

Prokurator nie wykazał, że ocena dowodów wyrażona przez Sąd orzekający jest sprzeczna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego.

Należy przypomnieć, iż ustalenia faktyczne Sądu wyrokującego w pierwszej instancji pozostają pod ochroną „zasady oceny dowodów” tylko wtedy, gdy Sąd ten rozważył, we wzajemnym ze sobą powiązaniu, wynikające z każdego z zebranych w sprawie dowodów, okoliczności, które mogą mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia o winie oskarżonego.

W konkretnym przypadku stwierdzenie Sądu meriti o braku winy P. G. (1) było wynikiem wszechstronnej analizy dowodów osobowych.

Sąd Apelacyjny nie podzielił apelacji obrońcy oskarżonych T. B. (1) i W. K., który zarzucił Sądowi meriti obrazę przepisów procesowych tj. art. 7 k.p.k., poprzez dowolną, uchybiającą zasadzie logicznego rozumowania ocenę zeznań świadków T. B. (2) i S. K. (wobec T. B. (1)) oraz P. G. (2), S. G. (1) i M. G. (wobec W. K.) oraz błąd w ustaleniach faktycznych.

W odniesieniu do T. B. (1) skarżący uznał, że błąd w ustaleniach faktycznych polegał na braku szczególnego ustalenia i wskazania transportów realizowanych przez pracowników oskarżonego, zaś w odniesieniu do W. K. błąd polegać miał na tym, że jego kierowcy prowadzili własną działalność gospodarczą i wykonywali pracę dla oskarżonego na umowę zlecenia, przez co – Sąd niesłusznie nie uznał, że działali na własny rachunek.

W ocenie Sądu Apelacyjnego powyższe zarzuty i argumentacja skarżącego nie mogły się ostać.

Sąd meriti swoje przekonanie o winie T. B. (1) oparł w przeważającej mierze na zeznaniach T. B. (2), który opisał nieprawidłowości, jakie miały miejsce przy odprawach towarów, zwłaszcza dokonywanie „odpraw w krzakach” tj. bez przedstawienia go agencji celnej do odprawy ostatecznej.

Świadek zeznał, ze niektóre towary były rozładowywane w zabudowaniach gospodarczych córki oskarżonego (k. 10674 i następne). Także świadek S. K. zeznał (k. 8399 i następne), że towar nie zawsze był zawożony do urzędów celnych tylko do magazynów. Również P. K. (2) zeznał o takim procederze.

W ocenie Sądu meriti zeznania tych osób oraz oskarżonego w tej sprawie P. S. (1) pozwoliły ustalić winę T. B. (1) zarówno co do zarzutu XLI jak i L (kierowanie wręczaniem łapówek celnikom na granicy).

Sąd meriti dokonał prawidłowej oceny materiału dowodowego dotyczącego zarzutów postawionych oskarżonemu T. B. (1), który został wszechstronnie uzasadniony, z uwzględnieniem zasady logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Podobną sytuację Sąd Apelacyjny stwierdził w sprawie W. K.. Tu również zeznania świadków P. G. (2), S. G. (1) i M. G., omówione przez Sąd I instancji zgodnie z art. 424 k.p.k., w sposób jednoznaczny potwierdzają, iż oskarżony W. K. dopuścił się popełnienia czynu opisanego w zarzutach LII, polegającego na tym, iż jako właściciel firmy (...) nakłaniał wspomnianych świadków – kierowców, aby przetransportowali bezpośrednio do magazynów towary sprowadzone z zagranicy, nie przedstawiając go w M. Uznamy (...) do odprawy celnej dopuszczającej do obrotu.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego ocena dowodów, jaką przeprowadził Sąd meriti jest prawidłowa, zgodna z art. 7 k.p.k. Twierdzenia obrońcy, że pracownicy, którzy pracowali na rzecz W. K. działali na swój rachunek gospodarczy nie zmniejsza w żadnym razie odpowiedzialności oskarżonego za przestępstwo z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. Osoby te wyraźnie zeznały, czego raczył nie zauważyć skarżący, iż były zatrudnione w firmie (...) W. K. i wykonywali jego polecenia, w których wskazywał miejsce, gdzie kierowcy mają jechać pod rozładunek kontenera z określanym towarem.

Tak więc zarzuty obrońcy W. K. są polemiką z prawidłowymi ustaleniami Sądu meriti i z tych względów nie zasługują na uwzględnienie.

Również apelacja obrońcy oskarżonego W. A. nie zasługuje na uwzględnienie.

Obrońca zarzucił Sądowi meriti obrazę przepisów prawa procesowego (art. 17 § 1 pkt. 7 k.p.k.) albowiem zarzut LIV tj. przestępstwo z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 65 § 1 k.k. – choć przy innej ocenie dotyczącej jego kwalifikacji prawnej – co do tego samego czynu, tej samej osoby i w tym samym okresie czasu – był przedmiotem postępowania karnego, prowadzonego przez Prokuraturę Okręgową w Łodzi, która umorzyła postępowanie o czyn z art. 291 § 1 k.k.

W ocenie skarżącego, w obydwu postępowaniach W. A. przedstawiono zarzuty z inną kwalifikacją prawną, jednakże wszystko wskazuje na to, że postępowania te dotyczą tej samej działalności oskarżonego, w tym samym miejscu i okresie, i także polegają na pomocnictwie innym osobom w sprowadzeniu na polski obszar celny towarów bez oclenia.

W ocenie Sądu Apelacyjnego stanowisko skarżącego nie jest trafne.

Postanowienie Prokuratury Rejonowej Łódź-Śródmieście o umorzeniu postępowania przeciwko W. A. z dnia 30 czerwca 2007 r. dotyczy przestępstwa paserstwa z art. 291 § 1 k.k. (przyjął i pomógł ukryć towar w miejscowości K. w postaci konteneru zawierającego obuwie, wiedząc że towar ten został uzyskany za pomocą czynu zabronionego polegającego na dokonaniu odprawy celnej w związku z udzieleniem funkcjonariuszowi celnemu korzyści majątkowej w zmian za naruszenie prawa dotyczącego weryfikacji zgłoszenia celnego przy odprawie celnej), zaś zarzut postawiony w niniejszym procesie dotyczy nakłaniania kierowców P. S. (1) i T. B. (2) do przetransportowania bezpośrednio do magazynów towarów w postaci obuwia, nie przedstawiając go w M. Uznanym (...) do odprawy celnej tj. przestępstwa z art. 18 § 1 k.k.w. zw. z. z art. 286 § 1 k.k.

W ocenie Sądu Apelacyjnego oba przestępstwa tj. to, które zostało umorzone przez Prokuraturę Rejonową Łódź-Śródmieście jak i wynikające z zarzutu dotyczącego niniejszej sprawy nie są przestępstwami podobnymi, nie tylko pod względem czasookresu popełnienia (różne daty) ale przede wszystkim nie są tożsame przedmiotowo. Jedno dotyczy przestępstwa paserstwa, zaś drugie dotyczy pomocnictwa do wprowadzenia w błąd organów celnych.

Tym samym, w ocenie Sądu Apelacyjnego doszło do naruszenia zasady ne bis in idem, czyli powagi rzeczy osądzonej, a co oznacza, że Sąd I instancji nie dopuścił się uchybienia procesowego stanowiącego bezwzględną przyczynę odwoławczą wynikającą z art. 439 § 1 pkt. 8 k.p.k.

Sąd Apelacyjny nie zgodził się także z kolejnymi zarzutami skarżącego, co do zachowania przypisanego oskarżonemu w wyroku Sądu meriti.

Otóż uważne zapoznanie się z treścią przypisanego oskarżonemu czynu wyraźnie statuuje jego odpowiedzialność w płaszczyźnie pomocnictwa (art. 18 § 3 k.k.) do przestępstwa oszustwa (art. 286 § 1 k.k.) poprzez wprowadzenie w błąd organów celnych, co do rzeczywistej ilości, rodzaju i asortymentu towaru, który nie został przedstawiony do odprawy celnej. W ten sposób, wprowadzając ów towar do obrotu doprowadził Skarb Państwa do uszczuplenia należności publiczno-prawnych w nieoszacowanej kwocie. Co prawda brakuje w tym opisie konkretnej kwoty ale jak wynika z treści opisu czynu nie można było jej ustalić z przyczyn obiektywnych: towar w postaci obuwia importowanego z krajów D. W. nie został przedstawiony do odprawy celnej, co powoduje, iż nie było możliwości oszacowania nawet w przybliżeniu owej należności publiczno-prawnej. Brak tego oszacowania jest niewątpliwie mankamentem ale nie ma istotnego wpływu na treść orzeczenia wobec W. A..

Kolejny zarzut obrońcy, iż Sąd Okręgowy, dokonując ustaleń faktycznych w oparciu o zeznania P. S. (1) i T. B. (2) tych dowodów nie przeprowadził, bo obaj występowali w charakterze współoskarżonych jest niezasadny. Osoby te były słuchane w postępowaniu przygotowawczym, a ich treść zeznań została zaliczona w poczet materiału dowodowego, który Sąd meriti ocenił zgodnie z wymogami art. 7 k.p.k.

Należy przypomnieć skarżącemu, iż o winie oskarżonego decydowały też dowody w postaci zeznań S. K. i P. K. (2). W tym stanie rzeczy apelacja skarżącego jest chybiona a podniesione w niej zarzuty stanowią wyłączną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, przy wydawaniu orzeczenia skazującego wobec T. B. (1), W. A. i W. K., Sąd meriti ukształtował swoje przekonanie o ich winie w oparciu o wszystkie przeprowadzone dowody, które miały znaczenie dla rozstrzygnięcia, nie tracąc z pola widzenia żadnego, istotnego dowodu, który dotyczy określonych w prawie okoliczności.

W tym miejscu stwierdzić należy, że samo zanegowanie przez skarżących oceny dowodów przeprowadzonej przez Sąd meriti nie oznacza, że zaprezentowana w środku odwoławczym krytyka tej oceny musi wywrzeć skutek w postaci podzielenia poglądu bądź racji apelujących w tej mierze.

Sąd Apelacyjny uważa, co już stwierdził powyżej, że gruntowna analiza apelacji wniesionych przez skarżących tj. prokuratora co do oskarżonych: P. M. (1), L. K., M. M. (1), L. G. (1), Z. K. (1), Z. K. (2) i P. G. (1), jak również obrońców oskarżonych T. B. (1), W. A. i W. K. upoważnia do stwierdzenia, że praktycznie sprowadzają się do polemiki z ustaleniami i oceną materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Okręgowy. Ich autorzy w zasadzie ograniczają się do zakwestionowania tych ustaleń, a zwłaszcza dokonanych przez Sąd meriti ocen.

Przedstawiając w to miejsce – własne, oczywiście korzystne dla oskarżonych wersje wydarzeń, prezentując te dowody bądź ich fragmenty, które zdają się zinterpretować w sposób sprzyjający przyjętej tezie oskarżenia bądź linii obrony.

W ocenię Sądu Apelacyjnego w żaden sposób wspomniana metoda kwestionowania trafności prawidłowych ustaleń Sądu meriti nie może być uznana za skuteczną.

I na koniec tych rozważań dotyczących tego segmentu zarzutów prokuratora i obrońców wyżej wskazanych oskarżonych co do błędu w ustaleniach faktycznych, Sąd Apelacyjny przypomina, zgodnie z orzeczeniem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 14 maja 2008 r. sygn. akt II AKa 5/08, które w pełni aprobuje, że błąd ustaleń faktycznych istotnych w orzekaniu zachodzi, gdy treść dokonanych ocen i wniosków wprowadzonych przez Sąd nie odpowiada zasadom rozumowania, a błąd ten mógł mieć wpływ na treść orzeczenia.

Zarzut takiego błędu nie jest uzasadniony, gdy sprowadza się do samego zakwestionowania stanowiska Sądu czy do polemiki z ustaleniami Sądu. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu odmiennego poglądu nie wystarcza do wniosku o popełnieniu przez Sąd istotnego błędu ustaleń.

Przechodząc do kwalifikacji prawnych, jakie były przyjęte przez Sąd meriti wobec oskarżonych T. B. (1), W. A. i W. K. należy uznać, iż zostały ustalone w sposób prawidłowy, obrazujący istotę nagannego zachowania sprawców wspomnianego czynu, uwzględnia dostatecznie zawarty materiał dowodowy uzyskany w niniejszej sprawie.

Także orzeczone wobec nich kary są wynikiem prawidłowej oceny stopnia społecznej szkodliwości, jak i celów kary, które ma ona osiągnąć wobec wspomnianych sprawców. Są one współmierne do stopnia winy, okoliczności zdarzeń.

Należy je ocenić jako słuszne, uwzględniające dyrektywy sędziowskiego wymiaru kary określonego w art. 53 k.k. Nie są rażąco niewspółmierne w rozumieniu art. 438 pkt. 4 k.p.k.

Przechodząc do kolejnej kwestii, niezwykle istotnej dla niniejszego postępowania, Sąd Apelacyjny, zważywszy na materiał dowodowy obciążający bez mała wszystkich oskarżonych, oparty na wyjaśnieniach świadka M. K. (2), pragnie odnieść się do rozważań Sądu meriti, który dokonał oceny tych zeznań, jak i zarzutów tych obrońców, którzy kwestionowali ustalenia Sądu (co prawda nielicznie) w oparciu o te zeznania.

Na stronie 28-30 uzasadnienia Sąd I instancji dokonał swoistej wykładni depozycji świadka M. K. (2) na tle orzeczenia Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7 października 1998 r., sygn. akt II AKa 187/98 dotyczącego oceny wiarygodności dowodu z wyjaśnień współoskarżonego, który „pomawia” inne osoby o popełnienie przestępstw. Przedstawiając 7 tez tegoż orzeczenia Sąd meriti stwierdza, że „zeznania świadka korzystającego z możliwości zapewnionej w art. 60 § 3 k.k. należy ocenić z dużą ostrożnością i szczegółowo przez pryzmat innych dowodów zgromadzonych w sprawie”.

Przytacza także judykat Sądu Najwyższego z 7 października 1999 r. sygn. akt II KKN 506/97, z którego wynika , „że dowód z „pomówienia” współoskarżonego jest dowodem niejako szczególnym, którego przeprowadzenie wymaga ponadprzeciętnej skrupulatności w jego przeprowadzeniu i ocenie, tak aby ocena tego pomówienia jako podstawy faktycznej co do winy pomówionego nie nasuwała żadnych zastrzeżeń” .

Należy przypomnieć, iż M. K. (2) był oskarżonym w niniejszej sprawie, ale z uwagi na jego współpracę z organami ścigania jego sprawa została wyłączona do odrębnego rozpoznania.

M. K. (2) skorzystał z regulacji przewidzianej w art. 60 § 3 k.k. i w sprawie VIII K 288/09 został skazany na karę łączną (21 zarzutów) 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą to Sąd warunkowo zawiesił na okres próby w wymiarze 5 lat (na podstawie art. 343 § 1 i 2 pkt. 2 k.p.k.).

Wydając wyroki uniewinniające wobec oskarżonych S. W. (1), R. W., S. L. (1) i M. W. (1) Sąd meriti swoje rozważania o braku ich winy oparł o ich wyjaśnienia bądź zeznania M. K. (2), któremu nie dał wiary, gdyż dowód ten nie stanowił „wystarczającego, konkretnego i kategorycznego dowodu winy i sprawstwa” wskazanych osób.

Nadto dowód ten był oceniany z dużą ostrożnością i szczegółowo przez pryzmat innych dowodów w sprawie.

Sąd Apelacyjny nie podzielił w zdecydowanej mierze poglądu Sądu meriti, co do jego oceny dowodu z zeznań świadka M. K. (2).

Kodeks postępowania karnego w żadnym przepisie nie przewiduje wartościowania dowodów ani prymatu dowodów niekorzystnych dla oskarżonego nad dowodami przemawiającymi na jego korzyść, czy też preferowania bądź też dyskwalifikowania jednych dowodów na rzecz drugich tylko dlatego, że uzyskano je w określony sposób (np. świadek koronny czy tez świadek tzw. „skruszony” korzystający z dobrodziejstwa art. 60 § 3 k.k.).

Nie ulega wątpliwości, że zeznania „skruszonych” świadków są ważnym orężem w walce z przestępczością zorganizowanych grup przestępczych bądź też innych przestępstw.

Bacząc na to, jak dalece interes procesowy takich osób może determinować wiarygodność ich świadectwa, a także na wysoki stopień demoralizacji takich sprawców, należy brać pod uwagę to, że do ich zeznań należy podchodzić – jak słusznie zaznaczył Sąd meriti – z zachowaniem szczególnej staranności.

Sąd Apelacyjny nie podzielił stanowiska Sądu I instancji, że zeznania M. K. nie stanowią wystarczającego materiału dowodowego mającego przesądzić o sprawstwie i winie oskarżonych, co do których zapadły wyroki uniewinniające z kilku powodów.

Po pierwsze, Sąd Okręgowy nie dokonał żadnej analizy postawy M. K. (2), co do motywów jego zeznań. Stwierdzenie Sądu meriti, że zeznania świadka korzystającego z możliwości zapewnionej w art. 60 § 3 k.k. należy ocenić z dużą dozą ostrożności i szczegółów (co jest słuszne) przez pryzmat innych dowodów zgromadzonych w sprawie, poza powyższą konstatacją nie spowodowało takich ocen na tle występujących dowodów.

Po drugie, zdaniem Sądu Apelacyjnego, z treści uzasadnienia nie wynika, dlaczego Sąd meriti dokonał takiej oceny zeznań tego świadka, w oparciu o jakie dowody wysnuł taką konkluzję.

Nie ulega wątpliwości, że Sąd I instancji zbyt nadmiernie uwypuklił fakt skorzystania przez M. K. (2) z dobrodziejstwa instytucji przewidzianej w art. 60 p 3 k.k.

Słusznie podnosi prokurator w treści apelacji, że fakt skorzystania przez M. K. (2) z przepisu art. 60 § 3 k.k. nie dyskredytuje jego depozycji, które winny zostać ocenione zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów.

Nadto Sąd Apelacyjny nie dostrzegł w uzasadnieniu Sądu meriti rozważań, czy osoba „skruszonego” świadka miała jakikolwiek powód czy interes w celowym obciążeniu konkretnego oskarżonego.

Sąd I instancji nie wykazał też, czy pomiędzy M. K. (2) a oskarżonymi istniał realny konflikt, zatarg czy choćby jakiekolwiek niesnaski, wrogość czy nieporozumienie.

Nie ustalił też Sąd meriti i tego, czy pojawiające się w relacjach świadka elementy zmienne, a nawet czasami sprzeczne, wynikają z naturalnych procesów obserwacyjnych i pamięciowych, czy też z określonej, interesownej postawy.

Trzeba też pamiętać, że świadek uzyskał wyrok skazujący w trybie art. 60 § 3 k.k., kiedy składał zeznania przed Sądem Okręgowym.

I na koniec tych rozważań Sąd Apelacyjny przypomina, zgodnie z poglądem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 25 lutego 2015 r. sygn. akt II AKa 484/14, iż ocena zeznań takiego świadka sprowadza się przede wszystkim do potwierdzenia depozycji świadka przez inne, dostępne dowody, choćby potwierdzenie to miało charakter pośredni. Dowód z „ pomówienia” jest dowodem, którego przeprowadzenie i ocena wymaga wyjątkowej wnikliwości.

W tym orzeczeniu Sąd Apelacyjny zaznacza, że „ocenić należy je w kontekście istnienia dowodu potwierdzającego bezpośrednio lub pośrednio twierdzenia pomawiającego, a także logiczności wywodów, ich konsekwencji i stanowczości, a także zgodności z zasadami doświadczenia życiowego”.

Powyższe uwagi dotyczą oceny, jaką powinien Sąd I instancji przeprowadzić wobec oskarżonych M. K. (1), R. K. (1), D. G. (aczkolwiek wobec nich zapadły wyroki skazujące), S. W. (1), R. W., S. L. (1), M. W. (1), częściowo A. S. i M. Z. (1).

Jak wynika z treści uzasadnienia Sąd meriti takiej oceny, pod tym kontem nie przeprowadził, a jeżeli przeprowadził, to w ograniczonym zakresie, dopuszczając się błędów w ustaleniach faktycznych.

Sąd Apelacyjny uznał, że przy tak ukształtowanej analizie materiału dowodowego dokonanego przez Sąd I instancji wobec wskazanych powyżej osób został pozbawiony możliwości skontrolowania prawidłowego toku rozumowania Sądu meriti.

Reasumując – sposób, w jaki sporządzone zostały w tym zakresie pisemne motywy wyroku i brak odniesienia się do wszystkich istotnych okoliczności sprawy, musi skutkować w kontekście zarzutów apelującego prokuratora uchyleniem wyroku w części tych oskarżonych i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania.

Przechodząc zaś do poszczególnych osób, rację ma skarżący prokurator, co do oskarżonego S. W. (1) i stawianych mu zarzutów, iż Sąd meriti nie ocenił w sposób prawidłowy zeznań nie tylko M. K. (2) ale i też B. P., K. L. (odnośnie zarzutu II wyroku Sądu).

Skupiając się na tezach wyrażonych w judykaturze odnoszących się do dowodu z pomówień współoskarżonych a zwłaszcza przytaczanych 7 tez Sądu Apelacyjnego z Krakowa zawartego w wyroku z dnia 7 października 198 r. sygn. akt II AKa 187/98 – Sąd I instancji absolutnie do nich nie zastosował depozycji M. K. (2) a te depozycje ocenił w kontekście zeznań B. P. i K. L..

Sąd Okręgowy raczył nie dostrzec, iż zeznania M. K. (2) odnośnie tego zarzutu były jednoznaczne, konsekwentne, potwierdzone na rozprawie przed Sądem.

Sąd meriti ocenił tylko zeznania B. P. z rozprawy sądowej (T. LXXXVII k. 17067), natomiast nie ustosunkowała się do zeznań ze śledztwa (k. 12975-14690), które to świadek potwierdził na rozprawie, a z których wynika, że miał wiedzę, że pieniądze były w dolarach, bo tak mówił mu oskarżony W.. Tej okoliczności Sąd meriti nie ocenił.

Również nie dokonał właściwej oceny zeznań świadka K. L., która potwierdziła zdarzenie z reklamówką, w której były pieniądze – a o tym przecież zeznał świadek M. K. (2), który powiedział jej, że w przyniesionej reklamówce znajdują się pieniądze w kwocie 40.000 zł, którymi musi się podzielić.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego taki sposób oceny materiału dowodowego narusza zasadę wyrażoną w art. 7 k.p.k. i co najważniejsze w podobny sposób Sąd meriti analizuje pozostałe zarzuty postawione S. W. (1) w pkt. III, V i VI wyroku.

Sąd meriti nie czynił starań aby ocena dowodów była oparta o wszechstronną ich analizę, w powiązaniu z zeznaniami M. K. (2), który przedstawił mechanizm odpraw towarów w M. Uznanym (...) dla firm (...) i (...).

Sąd nie ustosunkował się do zeznań innych świadków, którzy częściowo potwierdzali relacje M. K. (2), jak choćby B. P., który pracując dla S. W. (1) woził dokumenty dla urzędu M. Uznanego (...) przy ul. (...), gdzie przekazywał je pani M..

Sąd meriti nie poczynił żadnych kroków celem ustalenia, czy takie dokumenty przyjmowała świadek M. B..

Ocena zeznań tego świadka tj. M. B. jest niezwykle pobieżna, co powoduje, iż Sąd Apelacyjny – tak jak przy zarzucie II dotyczącym S. W. (1), nie jest w stanie skontrolować poprawności argumentacji Sądu Okręgowego, co do zarzutu III, postawionego temu oskarżonemu.

Stanowisko Sądu I instancji, iż w sprawie brak jest jakiegokolwiek innego dowodu potwierdzającego wersje świadka (B. P.) jest przedwczesne, skoro nie została dokonana pełna analiza dowodów w postaci zeznań zarówno tego świadka, jak i M. B., i co najważniejsze, nie zostały te dowody skonfrontowane z zeznaniami M. K. (2).

Zdaniem Sądu Apelacyjnego również powierzchowna jest analiza dotycząca zarzutu V dotyczącego S. W. (1) i XXXIII dotyczącego A. S..

Sąd meriti dysponował zeznaniami M. K. (2) i B. P., które – jak wynika z treści uzasadnienia Sądu I instancji, zostały uznane za niekonsekwentne i niekategoryczne.

Stwierdzając powyższe Sąd meriti nie wskazał, dlaczego i w jakich fragmentach zeznań obu świadków dostrzegł powyższe okoliczności, świadczące o tym, że ich zeznaniom nie można dać wiary.

Nadto odniesienie Sądu I instancji do rozważań poczynionych na str. 19-20 niniejszego uzasadnienia dających argument do uznania zeznań M. K. (2) za niewiarygodne do stwierdzenia winy obu oskarżonych, jest wynikiem niestaranności przy sporządzeniu uzasadnienia przez Sąd meriti, gdyż powyższe fragmenty uzasadnienia dotyczą analizy zeznań w kwestii zarzutu dla oskarżonego S. W. (1) dotyczącego kierowania zorganizowaną grupą przestępczą, a nie są oceną zeznań M. K. (2).

Także racje ma prokurator, co do błędów w ustaleniach faktycznych, jakie Sąd Okręgowy poczynił w odniesieniu do zarzutu VI odnoszącego się do S. W. (1).

W ocenie Sądu Apelacyjnego zeznania A. S. i K. S. zostały przez Sąd Okręgowy odrzucone, jako nie mogące stanowić „wystarczającego, konkretnego i kategorycznego” dowodu winy i sprawstwa S. W. (1).

Dokonując oceny zeznań tych świadków, Sąd meriti zdaje się upatrywać swój pogląd w tym, że świadek K. W.-S. skorzystała z regulacji z art. 60 § 3 k.k., co powoduje, że dąży ona do tego, żeby swoją osobę przedstawić w najlepszym świetle (nota bene Sąd ponownie odsyła do uwag, które wobec niej zastosował na stronie 19-20 uzasadnienia, jak przy świadku M. K. (2), co świadczy o niepanowaniu nad analizą materiału dowodowego).

Sąd I instancji nie zwrócił uwagi, że świadek ten konsekwentnie twierdziła, że za kwotę 420.000 zł, którą otrzymała od S. W. (1) i P. W. zakupiła działkę. Jej zeznania Sąd meriti uznał za niewiarygodne, bo brak było dowodu wskazującego na to, za czyje środki została zakupiona działka wnoszona aportem do spółki, co powoduje, iż w świetle tych zeznań, stanowisko Sądu meriti nie może się ostać.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego Sąd meriti ocenił materiał dowodowy w zakresie tego zarzutu VI wyroku w sposób niezgodny z art. 7 k.p.k. Nie wyjaśnił, dlaczego uznał za niewiarygodne depozycje K.
W.-S. i jej męża A. S. a dlaczego uznał za logiczne wyjaśnienia złożone przez oskarżonego.

Konstatacja Sądu I instancji, że wiedza, jaką posiadał A. S. od swojej żony, w zakresie nabycia działki, która skorzystała z regulacji art. 60 § 3 k.k. nie może oznaczać, że jest dowodem pozbawionym wiarygodności. Ten dowód musi być oceniony zgodnie z przepisami dotyczącymi swobodnej oceny zeznań, niezależnie, z jakiego źródła dowodowego pochodzi.

Z tych też względów, z uwagi na skalę uchybień Sądu I instancji w zakresie prawidłowej oceny dowodów i nieomówienie ich zgodnie z treścią art. 424 k.p.k., Sąd Apelacyjny uchylił powyższe zarzuty dotyczące oskarżonego S. W. (1) w pkt. II, III, V i VI wyroku do ponownego rozpoznania, zalecając Sądowi Okręgowemu ponowne przeprowadzenie postępowania dowodowego, w zakresie tych zarzutów właściwą ich analizę, zgodnie z dyspozycja art. 7 k.p.k., mając również na uwadze spostrzeżenia i uwagi Sądu Apelacyjnego, co do oceny zeznań świadków, którzy skorzystali z dobrodziejstwa z art. 60 § 3 k.k.

Sąd Apelacyjny na tle zarzutów, jakie zostały postawione przez prokuratora wobec rozstrzygnięcia Sądu meriti dotyczącego S. W. (1), podzielił jego stanowisko co do błędów w ustaleniach faktycznych, które były wynikiem nieprawidłowej oceny dowodów, sprzecznej z przepisami procesowymi, co w znacznym stopniu uniemożliwiło kontrolę wyroku.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego podobne błędy zostały popełnione przez Sąd meriti podczas analizy materiału dowodowego dotyczącego oskarżonego R. W. (zarzut XIV wyroku), S. L. (1) (zarzuty XVI i XVII wyroku), M. W. (1) (zarzut XX wyroku), co do których zapadły rozstrzygnięcia uniewinniające ich od popełnienia zarzucanych im czynów.

Sąd Apelacyjny uważa, że powyższe stanowisko Sądu meriti nie zostało poparte kompleksową analizą poszczególnych dowodów, zwłaszcza zabrakło odniesienia do oceny zeznań świadka M. K. (2).

Sąd meriti nie dokonał właściwej oceny zeznań M. B., która wielokrotnie zeznała, że odprawy celne dokonywała z naruszeniem procedur celnych wraz z R. W., nie skonfrontował jej treści z depozycją M. K. (2), ani też z samym oskarżonym.

Ocena Sądu I instancji, że M. B. dążyła – poprzez takie zeznania – do przedstawienia siebie w jak najkorzystniejszym świetle, nie jest oceną dowodową, która podlega ochronie przez art. 7 k.p.k., tym bardziej, że Sąd meriti pomija również bądź ocenia powierzchownie inne zeznania np. A. S. i K. S., nie wspominając już o niezwykle powierzchownej, wręcz stereotypowej analizie dowodu z zeznań M. K. (2), która nie powinna mieć takiego automatyzmu ocennego, jaką uczynił Sąd m eriti wobec jego osoby, bez mała w odniesieniu do każdego oskarżonego a mianowicie, że korzysta z art. 60 § 3 k.k., że tego rodzaju zeznania należy ocenić ostrożnie i to, co najważniejsze – żaden inny dowód przeprowadzony w postępowaniu przygotowawczym ani sądowym nie potwierdza udziału oskarżonego (oskarżonych) R. W. w opisanym zdarzeniu.

Taka ocena dowodów jest nieuprawniona, niejasna, niezgodna z treścią art. 424 k.p.k.

Podobnie sytuacja przedstawia się przy zarzutach dotyczących S. L. (1) (zarzuty XVI i XVII wyroku). Sąd meriti nie zwraca uwagi na konsekwentne zeznania świadka M. K. (2), który na rozprawie potwierdza swoje wcześniejsze depozycje, co do osoby oskarżonego, lecz skupia się na zeznaniach świadka K. L., posiadającej wiedzę o przestępstwie oskarżonego właśnie od M. K. (2).

Zdaniem Sądu Apelacyjnego i w tym przypadku oskarżonego S. L. (1) analiza dowodów była pobieżna, niezgodna z wymogami procesowymi, zwłaszcza art. 424 k.p.k.

Także Sąd I instancji nie dokonał prawidłowej oceny zeznań M. B., co do zarzutu XX wyroku uniewinniającego M. W. (1). Świadek na tablicy poglądowej rozpoznała M. W. (1) jako (...), pośrednika, mało tego, stwierdziła, że to on przywoził dokumenty do odprawy dla firm (...) i(...).

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, stanowisko Sadu meriti, że zeznania M. B. i M. K. (2) (ocenione przez pryzmat art. 60 § 3 k.k.) nie stanowią wystarczającego dowodu mającego przesądzić o sprawstwie oskarżonego M. W. (1), nie jest oparte o prawidłową analizę materiału dowodowego.

Sąd meriti, stwierdzając brak winy po stronie oskarżonego, winien swoją decyzję uzasadnić w sposób przewidziany w art. 424 k.p.k., czego nie uczynił, co powoduje – jak i przy poprzednich osobach oskarżonych przedstawionych powyżej – brak możliwości skutecznej kontroli toku rozumowania Sądu rozstrzygającego kwestie zarzutu postawionego M. W. (1).

Z tego też względu Sąd Apelacyjny również wobec tego oskarżonego uznał, iż kwestia zarzutu XX, która została mu postawiona powinna być ponownie zbadana przez Sąd Okręgowy.

Przechodząc zaś do poszczególnych apelacji złożonych przez obrońców oskarżonych M. K. (1), D. G. i R. K. (1), Sad Apelacyjny jest zdania, iż są na tyle zasadne, iż w przeważającej mierze spowodowały uwzględnienie ich stanowiska i uchylenie wskazanych orzeczeń wobec nich do ponownego rozpoznania.

Przechodząc do apelacji obrońcy oskarżonego M. K. (1), Sąd Apelacyjny uznał za słuszne jego stanowisko, co do zarzutu naruszenia przez Sąd meriti prawa materialnego (art. 2 § 2 kks) poprzez zastosowanie wobec oskarżonego nowej ustawy prawa karnego skarbowego w brzmieniu po nowelizacji Kodeksu karnego skarbowego z dnia 28 lipca
2005 (Dz. U. Nr 178, poz. 1479), w sytuacji gdy ustawa ta jest znacznie surowsza dla sprawcy niż ustawa obowiązująca uprzednio, w dacie czynu, co powoduje, że Sąd I instancji prowadził postępowanie o czyn, który uległ przedawnieniu , co stanowi bezwzględną przesłankę odwoławczą z art. 439
§ 1 pkt. 9 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego skarżący ma niewątpliwie racje, gdyż ustawą z dnia 28 lipca 2005 r. doszło do zaostrzenia sankcji karnej za czyn z art. 86 k.k.s. z 2 lat pozbawienia wolności do 5 lat.

Tym samym znaczące zaostrzenie odpowiedzialności karnej czynu powinno spowodować orzeczenie kary w oparciu o ustawę względniejszą dla sprawcy w brzmieniu Kodeksu karnego skarbowego obowiązującego w chwili popełnienia przez oskarżonego zarzuconego mu czynu (zarzut z pkt X dotyczy okresu od 1 sierpnia 2001 r. do 25 września 2001 r.).

Zważywszy na treść art. 44 § 1 pkt. 1 k.k.s., przedawnienie karalności czynu ustaje po 5 latach, zaś zgodnie z art. 44 § 5 kks przedawnienie ścigania także następuje po 5 latach.

Oznacza to, w myśl ustawy z 28 lipca 2005 r. k.k.s., iż czyn z pkt. X aktu oskarżenia uległ przedawnieniu z dniem 25 września 2011 r, co oznacza, że zachodzi ujemna przesłanka procesowa z art. 17 § 1 pkt. 6 k.p.k. Implikuje to konieczność umorzenia postępowania.

Uznając, iż stanowisko skarżącego za zasadne, Sąd Apelacyjny zgodnie z art. 439 § 1 pkt. 9 k.p.k. i art. 113 § 1 pkt. 9 k.k.s. w zakresie omawianego czynu uchylił wyrok odnoszący się do M. K. (1), w pkt. X a także (wobec podobnej sytuacji) wobec D. G. w zakresie czynu opisanego w pkt. XXVI aktu skarżenia oraz P. S. (1) w zakresie czynu opisanego w pkt. LV aktu oskarżenia i w tej części, na podstawie art. 17 § 1 pkt. 6 k.p.k. postępowanie umorzył, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

Przechodząc zaś do kolejnych zarzutów, jakie obrońca M. K. (1) zarzucił Sądowi I instancji co do rozstrzygnięcia w zakresie skazania za czyn IX i XI aktu oskarżenia, Sąd Apelacyjny podzielił jego stanowisko w całej rozciągłości.

Słusznie podnosi obrońca, że skoro do zeznań M. K. (2) i M. B. Sąd I instancji podchodzi z dużą ostrożnością, to dlaczego w przypadku R. W. ich zeznania zostały uznane za niewystarczający materiał dowodowy mogący przesądzić o sprawstwie a w przypadku M. K. (1) – odwrotnie, świadczą o jego winie.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego ta niekonsekwencja Sądu I instancji dotycząca prowadzonego przezM. K. M. Uznanego (...) związanego z odprawami celnymi, skoro R. W. jest tam zatrudniony, jawi się jako okoliczność niezrozumiała, nie do końca wyjaśniona przez Sąd meriti.

Sąd Apelacyjny podziela również argumentację skarżącego, iż Sąd m eriti nie dokonał szczegółowej analizy tego, jakie towary wchodziły w skład wymienionych w zarzucie IX aktu oskarżenia odpraw celnych dla firm (...), „(...), (...), (...) oraz jaka była wartość oclonych towarów, tudzież wartość ewentualnego uszczuplenia majątku Skarbu Państwa.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego osobą odpowiedzialną za funkcjonowanie Agencji (...) był jej właściciel M. K. (1).

Nie ulega wątpliwości, co słusznie stwierdza Sąd meriti, na podstawie zeznań świadków m.in. M. B., M. K. (2) a zwłaszcza E. S., że w tej agencji dochodziło do nieprawidłowości przy odprawach z udziałem oskarżonego.

Jednakże z drugiej strony, Sąd meriti nie wskazał, w jakich okolicznościach oskarżony wręczał korzyści majątkowe M. K. (2) i M. B., jakich odpraw konkretnych firm dotyczyły te korzyści majątkowe i czy oskarżony miał wiedzę, że wspomniani świadkowie poświadczali nieprawdę w dokumentach celnych. Nadto nie ustalono, co jest istotne, jakie działania podejmowali inni pracownicy wspomnianej Agencji (...) tj. D. G. i R. W.. Nie ustalono też, zważywszy na zarzut, jaką rolę odegrali w ewentualnych przestępstwach celnych S. W. (1) i P. W., w odniesieniu do fałszowania dokumentacji celnej firm (...) bądź (...).

W ocenie Sądu Apelacyjnego tylko rzeczowa, zgodna z przepisami art. 7 k.p.k. ocena całokształtu materiału dowodowego pozwoli na ustalenie sprawstwa i winy oskarżonego M. K. (1).

Dlatego też Sąd Apelacyjny, przyznając rację argumentacji skarżącego orzeczenie obrońcy oskarżonego, uchylił wyrok Sądu Okręgowego co do zarzutu IX i XI do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny uznał za trafną apelację obrońcy oskarżonego R. K. (1) w zakresie zarzutów w pkt. XXXIX i XL aktu oskarżenia.

Sąd meriti nie wyjaśnił w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku za co R. K. (1) a także pośrednio S. L. (1) mieli wziąć pieniądze.

Zeznania zarówno K. S. i A. S., na które powołuje się Sąd meriti, uznając je za wiarygodne, złożone na rozprawie nie są konsekwentne wobec wcześniejszych ich zeznań z postępowania przygotowawczego.

Sąd merii nie ocenił bardzo istotnej zmiany zeznań przez świadków na etapie postępowania przed Sądem, nie przeprowadził żadnej analizy i oceny tych zmian i sprzeczności, co wskazuje, że Sąd Apelacyjny nie może prześledzić rozumowania Sądu meriti w tym zakresie.

Nadto, co słusznie zauważa skarżący obrońca, Sąd meriti nie dokonał analizy ani ocen wyjaśnień R. K. (1) w kontekście całego materiału dowodowego, zwłaszcza zeznań M. K. (2), K. S. i A. S..

Brak jest również analizy i odniesienia się do akt postępowania domiarowego nr (...), które stanowiły istotę zarzutu postawionego R. K. (1).

Sąd I instancji nie odniósł się do zeznań świadka J. L., a zwłaszcza tego fragmentu, z którego wynika, że od sierpnia 2003 r. R. K. (1) nie miał żadnego kontaktu ze sprawą firmy (...), co może mieć znaczenie dla oceny okresu zarzutu, jaki jest postawiony w akcie oskarżenia.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego racje ma skarżący, iż Sąd meriti nie ustalił „innych osób”, z którymi oskarżony R. K. (1) miał działać „wspólnie i w porozumieniu”.

Także Sąd I instancji zaniechał w uzasadnieniu, za jakie zachowania stanowiące naruszenia prawa oskarżony przyjął korzyść majątkową.

W tym stanie rzeczy wyrok Sądu Okręgowego wobec R. K. (1) w zakresie zarzutów w pkt. XXXIX i XL nie mógł się ostać.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy powinien ponownie przeprowadzić postępowanie dowodowe, dokonać właściwej oceny tych dowodów zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów a uzasadnienie sporządzić zgodnie z dyspozycją art. 424 k.p.k.

Zważywszy na uchylenie wyroku w sprawie S. L. (1) w zakresie zarzutu XVI i XVII, bezprzedmiotowa staje się ocena zarzutu apelacji, co do sformułowania w uzasadnieniu wyroku, że w realiach sprawy niniejszej brak jest dostatecznych podstaw do przyjęcia, że S. L. dopuścił się zarzucanych mu czynów.

Także zasadne są zarzuty obrońcy oskarżonego D. G., co do rozstrzygnięcia Sądu meriti w zakresie stawianych mu zarzutów.

W zakresie zarzutu XXVI Sąd Apelacyjny podjął w stosunku do D. G. tożsame rozstrzygnięcie, jak wobec M. K. (1) i P. S. (1) z uwagi na przedawnienie karalności tego przestępstwa z art. 86 k.k.s. a argumentacja Sądu Apelacyjnego została zaprezentowana przy omawianiu apelacji obrońcy M. K. (1).

W zakresie zarzutów w pkt. XXV dywagacje obrońcy, co do kwestii zasadniczej, czy doszło do „rozporządzenia mieniem” jako znamienia czynu z art. 286 k.k. są przedwczesne albowiem wyrok w tej części, z uwagi na uchybienia dotyczące prawidłowej analizy materiału dowodowego, w kontekście opisu tego zarzutu przez Sąd meriti został uchylony do ponownego rozpoznania.

Z uzasadnienia wyroku nie wynika, zważywszy na wyjaśnienia oskarżonego i zeznania świadka M. K. (2), z kim D. G. działał „wspólnie i w porozumieniu”, kto przekazywał mu dokumentacje przy odprawie towarów dla firm (...) i (...).

Sąd I instancji, co słusznie podnosi skarżący w zakresie zarzutu XXV, pominął istotny dowód z zeznań M. B., która jako agent celny brała odpowiedzialność za prawidłowe wypełnianie (...) i (...), co stanowi istotne uchybienie w ramach art. 410 k.p.k. i art. 424 k.p.k.

Jak wynika z akt sprawy świadek M. B. pracowała z oskarżonym D. G. a więc jej zeznania mogą stanowić dowód dotyczący tak postawionego mu zarzutu.

Nadto Sąd Apelacyjny przyznał racje skarżącemu, co do kwalifikacji prawnej czynu, jaki został przypisany w zarzucie XXV tj. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 271 § 3 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. Dyspozycje przepisów art. 271 § 3 k.k. i art. 270 § 1 k.k. dotyczą odmiennych, wykluczających się sytuacji.

Słusznie podnosi obrońca, że nie można przecież poświadczyć nieprawdy w falsyfikacie, który nie posiada waloru dokumentu.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżanemu D. G. przywołano przestępstwo, którego znamiona nie zostały objęte opisem czynu, a zatem, zastosowanie art. 270 § 1 k.k. mogło stanowić naruszenie prawa materialnego.

Sąd I instancji decydując się na wspólną kwalifikację z art. 270 § 1 k.k. i art. 271 § 3 k.k. nie wyjaśnił, dlaczego to uczynił, nadto przyjmując taki zbieg oraz art. 286 § 1 k.k. nie wyjaśnił, o jaką korzyść majątkową chodzi, na czym miałoby polegać jej osiągnięcie, kto miałby osiągnąć tę korzyść i jaka miałaby być, choćby szacunkowa, jej wartość.

W ten sposób, jak to uczynił Sąd m erti przytaczając tylko kwalifikacje prawną i stwierdzając, że oskarżony jest winny w zakresie czynów wyczerpujących znamiona przestępstwa, Sąd Apelacyjny został pozbawiony możliwości skontrolowania prawidłowego toku rozumowania Sądu Okręgowego w zakresie tak przypisanej kwalifikacji prawnej czynu.

Stanowiło to uchybienie normie art. 424 § 1 pkt. 2 k.p.k. albowiem wyjaśnienie podstawy prawnej powinno wskazywać argumentację przemawiającą za zastosowaniem tych, a nie innych przepisów.

W przypadku gdy wykładnia zastosowanych przepisów uchodzi za kontrowersyjną, Sąd powinien wskazać argumenty przemawiające za przyjętą interpretacją zastosowanych przepisów.

W tym przypadku nie było żadnego stanowiska Sądu, co powoduje, iż zarzut obrońcy, polegający na zaniechaniu wyjaśnienia przez Sąd meriti podstawy prawnej wyroku w zakresie przepisów prawa materialnego, na podstawie których skazany został D. G., jest zasadny.

Także kolejny zarzut dotyczący błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, co do zarzutu XXVII również jest słuszny.

Co prawda D. G. przyznał się, że wręczył celnikowi M. K. (2) korzyść majątkową, to jednak Sąd meriti nie ustalił z naruszeniem jakich przepisów prawa przez celnika M. K. (2) miałoby się wiązać wręczenie korzyści majątkowej. Nadto nie zostało ustalone, czy wręczenie owej korzyści miało jakikolwiek związek z pełnioną przez celnika funkcją.

Przyjęta przez Sąd meriti i powielona z aktu oskarżenia teza, że owa korzyść majątkowa dotyczyła zaniechania wszczęcia postępowania karnego, w sytuacji, w której w ramach procedury składu celnego nie istniała taka możliwość wszczęcia takiego postępowania, jawi się jako okoliczność wymagająca prawidłowego ustalenia.

Należy tu zważyć na art. 102 § 1 Kodeksu celnego, który pozwalał na składowanie w składzie celnym towarów niekrajowych, które w czasie tego składowania nie podlegały cłu ani zakazom czy ograniczeniom w przepisach odrębnych.

Zważywszy na wyjaśnienia D. G., że gdyby nie dał pieniędzy M. K. (2), to nic by się nie stało (nie byłoby wszczęte postępowanie karno-skarbowe) i zeznania M. K. (2), że gdyby nie otrzymał pieniędzy od G., to i tak nic by się nie stało, bo sprawa była rozdmuchana, to nasuwa się daleko idące pytanie, czego nie wyjaśnił Sąd meriti – za co konkretnie, za jaką czynność prawną przyjął pieniądze M. K. (2).

W ocenie Sądu Apelacyjnego nie można uznać, jak to uczynił Sąd meriti, że postępowanie wykazało ponad wszelką wątpliwość, za co D. G. wręczył pieniądze, bo powyższa argumentacja obrońcy, słuszna i zasadna, przeczy temu stanowisku Sądu I instancji.

W ocenie Sądu Apelacyjnego tak przypisane D. G. popełnienie przestępstwa z art. 229 § 3 k.k. jest konsekwencją niewyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności, co skutkować musi uchyleniem orzeczenia w pkt. XXVII do ponownego rozpoznania.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy D. G. w zakresie zarzutu w pkt. XXV i XXVII Sąd Okręgowy winien przeprowadzić ponowne postępowanie dowodowe o te dowody, które determinują kwestie ewentualnej odpowiedzialności oskarżonego, o zeznania M. B., prawidłowo ustali stan faktyczny i prawny, zgodnie z wymogami art. 424 k.p.k. a swoje rozważania oprze o zasadę swobodnej, kontrolowanej oceny dowodów wskazanej w art. 7 k.p.k.

Sąd Apelacyjny uchylił do ponownego rozpoznania zarzuty dotyczące A. S. w pkt XXXIII albowiem zakres jej odpowiedzialności jest tożsamy z zarzutem V postawionym oskarżonemu S. W. (1), co powoduje, iż nie zachodzi potrzeba ponownego przytaczania tych argumentów, które odnosiły się do S. W. (1), stanowiących o powodach uchylenia wyroku w tym zakresie do ponownego rozpoznania.

Natomiast Sąd Apelacyjny, niezależnie od zarzutów obrońcy oskarżonej A. S. do pkt. XXXV wyroku Sądu i obrońcy M. Z. (1) do pkt. XXXVI tegoż wyroku – uchyla oba wyroki w tym zakresie do ponownego rozpoznania.

Powodem takiego rozstrzygnięcia jest to, iż Sąd Apelacyjny nie miał możności skontrolowania obu zarzutów albowiem przyjęte przez Sąd meriti rozważania (k. 134 i 140 uzasadnienia) zaczynające się od słów: „Do akt sprawy dołączono dokumentacje … aż do słów „Posługiwanie się fałszywymi…” (k. 136 i 142 uzasadnienia) są identyczne. Ta identyczność w postępowaniu dowodowym, opisana przez Sąd meriti doprowadziła do sytuacji, że analizie stanu faktycznego dotyczącej ilości firm, w których posługiwano się fałszywymi dokumentami, oskarżonej M. Z. (1), wbrew zarzutowi opisanemu w pkt. XXXVI dopisano jeszcze dwie firmy.

Powyższa niestaranność Sądu meriti uniemożliwia jakąkolwiek ocenę tegoż materiału dowodowego. Nie pozwoliła również na skontrolowanie sprawstwa i winy obu oskarżonych, bo ustalenia winy oparto na identycznym materiale dowodowym dotyczącym A. S..

Z tego też względu Sąd Apelacyjny nie odniósł się do zarzutów obrońców albowiem musi być prawidłowo sporządzone uzasadnienie zarówno w zakresie wskazania dowodów, którymi się Sąd Okręgowy posłuży, jak i też prawidłowej, w odniesieniu do każdej z oskarżonych oddzielnie ukształtowanej odpowiedzialności karnej.

Z tych też względów uchylił powyższy wyrok w zakresie zarzutów w pkt. XXXV i XXXVI do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy.

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego Sąd Okręgowy winien sporządzić uzasadnienie zgodnie z art. 424 k.p.k., co pozwoli na przeprowadzenie jego kontroli przez instancję apelacyjną.

Odnosząc się do apelacji obrońcy oskarżonego P. S. (2) stała się ona bezprzedmiotowa, z uwagi na rozstrzygnięcie w pkt. I wyroku Sądu Apelacyjnego tj. uchylenie wyroku w pkt. LV i w tej części, na podstawie art. 17 § 2 pkt. 6 k.p.k. postępowanie karne zostało umorzone, z uwagi na przedawnienie karalności czynu z art. 86 § 1 k.k.s. a szczegółowe rozważania Sądu Apelacyjnego są przedstawione przy apelacji oskarżonego M. K. (1). One również dotyczą oskarżonego P. S. (1).

Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy orzeczenie Sądu Okręgowego w zakresie zarzutu VII dotyczącego S. W. (1), zarzutu XXXVII dotyczącego M. Z. (1) i zarzutu XXXIV dotyczącego A. S..

W tym zakresie stanowisko prokuratora zarzucające Sądowi meriti dokonanie błędnych ustaleń faktycznych co do odpowiedzialności wyżej wymienionych osób jawi się jako polemika z prawidłowymi ustaleniami Sądu meriti.

Należy przypomnieć skarzącemu, iż żadna z tych osób nie przyznała się do stawianych jej zarzutów.

Z materiału dowodowego wynika, że o fikcyjnych odprawach, jakie miały dokonywać A. S. i M. Z. (1) świadek M. K. (2), który pomawia te osoby i S. W. (1) miał się dowiedzieć od tego ostatniego Świadek nie wie, ile takich „lewych” odpraw obie celniczki zrobiły. Zeznania K. S. i A. S., którzy są związani z firmą (...) dotyczą tego, że mieli wiedzę na temat nieprawidłowości przy odprawach, jednakże nie byli przekonani, jaką rolę w tych odprawach towarów odgrywał S. W. (1). Nie mieli wiedzy, zwłaszcza A. S., czy S. W. (1) i P. W. wręczali celnikom pieniądze i czy mieli oni powiązania z A. S. i M. Z. (1).

Również Sąd Apelacyjny uznał za polemikę z ustaleniami Sądu meriti zarzuty prokuratora co do rozstrzygnięcia Sądu I instancji w zakresie czynu przedstawionego w pkt. XXXVI A. S. i pkt. XXXVII odnośnie M. Z. (1).

Słusznie Sąd meriti ustalił, iż poza zeznaniami M. K. (2), który nota bene nie ma bezpośredniej wiedzy o odprawach dokonywanych przez A. S. i M. Z. (1), zgromadzony materiał dowodowy nie daje podstaw do uznania, że obie oskarżone miały świadomość, że towar którego odprawy dokonywały, nie został im do tej odprawy przedstawiony.

Także słuszne są ustalenia prawne Sądu meriti, co do przypisanej oskarżonym kwalifikacji prawnej z art. 271 § 3 k.k. i to stanowisko Sąd Apelacyjny podziela. W pozostałej części Sąd Apelacyjny utrzymał zaskarżony wyrok w mocy.

Reasumując – wskazane powyżej uchybienia Sądu I instancji, w tym oparcie orzeczenia wobec niektórych oskarżonych na częściowym materiale dowodowym, z pominięciem analizy istotnych jego elementów, spowodowało, że Sąd meriti dokonał oceny materiału dowodowego z naruszeniem zasady określonej w dyspozycji art. 7 k.p.k., co musiało prowadzić do uchylenia orzeczenia, co do niektórych zarzutów, jakie postawione były oskarżonemu M. K. (1) (zarzuty IX i XI), S. W. (1) (zarzuty II, III, V i VI), R. W. (zarzut XIV), S. L. (1) (zarzut XVI i XVII), M. W. (1) (zarzut (XX), D. G. (zarzut XXV i XXVII), A. S. (zarzut XXXIII i XXXV), M. Z. (1) (zarzut XXXVI) oraz R. K. (1) (zarzut XXXIX i XL).

Rozpoznając sprawę ponownie Sąd I instancji winien w sposób pełny i skrupulatny przeprowadzić, w tej części uchylonych zarzutów, postępowanie dowodowe, wykorzystując wszystkie jego elementy mające dla rozstrzygnięcia znaczenie, konfrontując w razie potrzeby zeznających świadków (zwłaszcza – o ile będzie taka potrzeba – z M. K. (2)), a następnie przeprowadzić wyczerpującą analizę dowodów, w zgodzie z zasadą swobodnej (a nie dowolnej) ich oceny.

Ocena materiału dowodowego musi mieć charakter kompleksowy, całościowy, tak aby uwzględnione zostały przy orzekaniu wnioski faktyczne wynikające z przeprowadzonych dowodów, jak i wzajemne między nimi powiązania i zależności.

Raz jeszcze Sąd Apelacyjny podkreśla, iż sporządzenie uzasadnienia powinno odpowiadać wymogom art. 424 k.p.k.

Nie mogą pojawiać się takie błędy, jakich Sąd dopuścił się przy analizie zarzutów dotyczących A. S. i M. Z. (1).

Wynagrodzenie należne występującym w sprawie obrońcom z urzędu zasądzono stosownie do § 14 ust. 2 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).

Sąd Apelacyjny zasądził od oskarżonych: T. B. (1), W. K. oraz W. A. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w częściach nań przypadających, w tym obciążając ich stosowną opłatą.

W pozostałej części kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze obciążył Skarb Państwa, zwalniając oskarżonych od wydatków na nich przypadających.

II AKa 415/14

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE