Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 kwietnia 2015r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Paweł Rysiński (spr.)

Sędziowie: SA – Maria Mrozik-Sztykiel

SO (del.) – Ewa Gregajtys

Protokolant: – st. sekr. sąd. Anna Grajber

przy udziale oskarżyciela posiłkowego J. K. i Prokuratora Jerzego Mierzewskiego

po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2015 r.

sprawy P. K. (1)

oskarżonego z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 156 § 1 pkt 2 i § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego i prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie

z dnia 29 września 2014 r. sygn. akt V K 194/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że oskarżonego P. K. (1) uznaje za winnego tego, że:

w dniu 16 marca 2011 r. w W. w mieszkaniu przy ul. (...) używając wobec W. K. (1) przemocy, polegającej na dwukrotnym uderzeniu gumowym młotkiem w tył głowy spowodował złamanie kości czaszki po stronie tylno – bocznej lewej, a w następstwie tego upadek pokrzywdzonego i uderzenie głową w posadzkę, czym spowodował u W. K. (1) złamanie kości sklepienia i podstawy czaszki, krwawienie śródczaszkowe i obrzęk mózgu – stanowiące ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, następstwem którego to czynu była śmierć W. K. (1) i dokonał na jego szkodę kradzieży pieniędzy w kwocie 800 złotych

tj. za winnego czynu z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 156 § 1 pkt 2 i § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za tak przypisane przestępstwo z mocy w/w przepisów skazuje go, a z mocy art. 156 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 7 (siedmiu) lat pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet na podstawie art. 63 § 1 k.k. okres tymczasowego aresztowania oskarżonego od dnia 25 maja 2012 r. do dnia 19 marca 2013 r. i od dnia 13 stycznia 2014 r. do dnia 24 kwietnia 2015 r.;

II.  utrzymuje w mocy wyrok w pozostałej części odnośnie orzeczenia o dowodach rzeczowych – pkt III i IV wyroku;

III.  zasądza do P. K. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe należne w sprawie, w tym 600 zł z tytułu opłaty.

UZASADNIENIE

Prokurator oskarżył P. K. (1) o to, że:

- w dniu 16 marca 2011 r., w W. w mieszkaniu przy ulicy (...), używając wobec W. K. (1) przemocy polegającej na dwukrotnym uderzeniu pokrzywdzonego gumowym młotkiem w tył głowy, co spowodowało przewrócenie się pokrzywdzonego i uderzenie głową w posadzkę, doprowadził go w ten sposób do stanu nieprzytomności oraz bezbronności i dokonał kradzieży mienia w postaci pieniędzy w kwocie około 800 złotych na szkodę w/w pokrzywdzonego przy czym działaniem tym spowodował u W. K. (1) ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci urazu głowy ze złamaniem kości sklepienia i podstawy czaszki, krwawieniem śródczaszkowym i dołączającym się obrzękiem mózgu skutkujący zgonem w/w pokrzywdzonego

tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k. w zb z art. 156 § 1 pkt. 2 i § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie wyrokiem z dnia
29 maja 2013 r. uznał oskarżonego za winnego tego, że:

- w dniu 16 marca 2011 roku w W. w mieszkaniu przy ulicy (...), używając wobec W. K. (1) przemocy polegającej na dwukrotnym uderzeniu go gumowym młotkiem w tył głowy; dokonał kradzieży na szkodę pokrzywdzonego pieniędzy w kwocie nie mniejszej niż 800 złotych; przy czym działaniem swym spowodował u W. K. (1) ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci urazu głowy ze złamaniem kości sklepienia i podstawy czaszki, krwawieniem śródczaszkowym i dołączającym się obrzękiem mózgu powodujące u niego chorobę zazwyczaj zagrażającą życiu, w następstwie czego pokrzywdzony zmarł tj. przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 156 § 1 pkt. 2 i § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to przyjmując na zasadzie art. 11 § 3 k.k. za podstawę wymiaru kary przepis art. 280 § 1 kk. na podstawie tego przepisu art. 280 § 1 k.k. skazał oskarżonego na karę 8 lat pozbawienia wolności.

Wyrok ten został, po uwzględnieniu apelacji obrońcy, uchylony przez Sąd Apelacyjny orzeczeniem z dnia 2 października 2013 r. – sygn. akt II AKa 329/13.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy wyrokiem z 29 września 2014 r. Sąd Okręgowy uznał oskarżonego za winnego tego, że:

- używając wobec W. K. (1) przemocy polegającej na dwukrotnym uderzeniu pokrzywdzonego gumowym młotkiem w tył głowy, dokonał kradzieży mienia w postaci pieniędzy w kwocie około 800 złotych na szkodę tego pokrzywdzonego, przy czym działaniem swoim spowodował u W. K. (1) ranę tłuczoną prawej okolicy ciemieniowej i otarcie naskórka tej okolicy co stanowi rozstrój zdrowia trwający dłużej niż 7 dni, a w konsekwencji nieumyślnie spowodował śmierć pokrzywdzonego W. K. (1), to jest popełnienia czynu z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zb. z art. 155 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na mocy art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zb. z art. 155 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazał go, zaś na mocy art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 7 lat pozbawienia wolności.

Ten wyrok apelacją na korzyść oskarżonego zaskarżył obrońca, na jego niekorzyść – prokurator.

Obrońca zarzucił wyrokowi:

1. mającą wpływ na treść wyroku rażącą obrazę prawa procesowego, tj.:

- art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. wobec naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów i dokonanie oceny dowolnie a nie swobodnie poprzez przyjęcie, iż dwukrotne uderzenie pokrzywdzonego gumowym młotkiem w tył głowy spowodowało u pokrzywdzonego ranę tłuczoną prawej okolicy ciemieniowej i otarcie naskórka tej okolicy;

- art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k., w związku z art. 193 k.p.k. wobec naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów i dokonanie oceny dowolnie a nie swobodnie poprzez przyjęcie, iż rana tłuczona prawej okolicy ciemieniowej i otarcie naskórka tej okolicy stanowiły rozstrój zdrowia trwający dłużej niż 7 dni, podczas gdy konkluzja Sądu w tym zakresie jest dowolna, nie wynika z materiału dowodowego ujawnionego w sprawie, a byłaby wyłącznie uprawniona po przeprowadzeniu dowodu z opinii biegłego w zakresie medycyny sądowej na okoliczność rodzaju uszczerbku na zdrowiu jaką stanowiła rana tłuczona prawej okolicy ciemieniowej i otarcia naskórka tej okolicy;

- art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. wobec naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów i dokonanie oceny dowolnie a nie swobodnie poprzez przyjęcie, iż dwukrotne uderzenie pokrzywdzonego gumowym młotkiem w tył głowy powodujące u pokrzywdzonego ranę tłuczoną prawej okolicy ciemieniowej i otarcie naskórka tej okolicy w konsekwencji doprowadziło do nieumyślnego spowodowania śmierci pokrzywdzonego;

- art. 2 § 1 pkt 1 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k., w związku z art. 410 k.p.k. wobec naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów i dokonanie oceny dowolnie, niewszechstronnie, w sposób sprzeczny z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, jak również sprzeczny z całokształtem zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, poprzez uznanie, że oskarżony P. K. (1) popełnił zarzucany mu aktem oskarżenia czyn, bez wiarygodnych dowodów wskazujących na winę oskarżonego, podczas gdy prawidłowa ocena dowodów prowadzić powinna do wniosku, iż oskarżony dokonał kradzieży pieniędzy należących do pokrzywdzonego W. K. (1);

- art. 443 k.p.k. wobec naruszenia zasady niepogarszania sytuacji oskarżonego poprzez uznanie, iż motywem przyświecającym oskarżonemu przy kradzieży było przeznaczenie uzyskanych środków na spłatę długów narkotykowych i uznanie, iż zachowanie to nacechowane jest wysokim stopniem społecznej szkodliwości, co niewątpliwie miało wpływ na wymiar kary wymierzonej oskarżonemu, podczas gdy ustalenie takie nie było poczynione przez Sąd pierwotnie rozpoznający sprawę w
I instancji, a jego obecne poczynienie narusza zakaz reformationis in peius;

- art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. wobec naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów i dokonanie oceny dowolnie i odmówienie wiarygodności zeznaniom świadka I. Z. w zakresie możliwości usłyszenia przez nią krzyków dochodzących z za ściany, opisu mężczyzny wychodzącego z domu przy ul. (...) w W., podczas gdy zeznania te są konsekwentne, logiczne i spójne, a odmówienie im wiarygodności przez Sąd dokonane zostało również bez przekonywującego uzasadnienia;

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść, polegający na:

- przyjęciu, iż P. K. (1) uderzył pokrzywdzonego W. K. (1) dwukrotnie gumowym młotkiem w tył głowy, podczas gdy jest to sprzeczne z opinią biegłej z zakresu medycyny sądowej, która w swojej opinii nie stwierdziła ran tłuczonych tylnej części głowy, ponadto biegła określiła, iż doszło do 5-ciu urazów, a w związku z tym, iż lokalizacja dwóch z obrażeń jest na tyle zbliżona, że mogła powstać od jednego urazu, biegła określiła, iż ilość doznanych przez pokrzywdzonego urazów było co najmniej cztery; pozostaje sprzeczne z ustaleniami rozpoznania Wojskowego Instytutu Medycznego - (...) Szpitala (...) w W. przy ul. (...) w W.; jak również pozostaje sprzeczne z wyjaśnieniami oskarżonego;

- po otrzymaniu uderzeń młotkiem, pokrzywdzony W. K. (1) zaczął krzyczeć, podczas gdy jest to sprzeczne z zeznaniami sąsiadki I. Z. oraz sąsiada B. M., którzy nie słyszeli krzyków, a odgłosy innego charakteru, ponadto częstotliwość dźwięków słyszanych przez I. Z. odbiega od ustalenia, iż doszło do uderzeń młotkiem;

- ustaleniu, iż pokrzywdzony po otrzymaniu dwóch uderzeń młotkiem upadł na podłogę i więcej się nie poruszył, co pozostaję w sprzeczności z opinią biegłego ds. śladów krwawych, który ustalił, iż kurtka pokrzywdzonego nosiła liczne ślady spływów substancji brunatno-czerwonej po lewej i po prawej stronie klatki piersiowej przy zamku kurtki - co wskazywało w ocenie biegłego na to, iż ślady te powstały gdy tułów ofiary był w pozycji pionowej lub pochylonej do przodu, ponadto pozostaje w sprzeczności z pozostałymi ustaleniami biegłego w postaci stwierdzenia licznych śladów substancji brunatno-czerwonej w pomieszczeniu gdzie znaleziono pokrzywdzonego;

- uznaniu, iż z domu przy ul. (...) w W. jako pierwszy wybiegł T. W. (1), podczas gdy pozostaje to w sprzeczności zeznaniami T. W. (1), jak również z wyjaśnieniami oskarżonego;

- przyjęciu, iż oskarżony poinformował T. W. (1), że z uwagi na swoje długi musiał w krótkim czasie zdobyć pieniądze, podczas gdy ustalenie Sądu, iż oskarżony posiadał długi sprzeczne jest z zeznaniami K. W., A. K. oraz wyjaśnieniami samego oskarżonego.

W konsekwencji podniesionych zarzutów:

- wniósł o zmianę wyroku na korzyść oskarżonego, ustalenie, iż oskarżony zarzucanego mu przestępstwa nie popełnił i uniewinnienie oskarżonego od postawionego mu zarzutu, ewentualnie

- o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Prokurator zarzucił wyrokowi:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na przypisaniu oskarżonemu P. K. (1) zachowania skutkującego spowodowaniem u W. K. (1) jedynie rany tłuczonej prawej okolicy ciemieniowej wraz z otarciem naskórka tej okolicy przy jednoczesnym niewłaściwym przyjęciu, iż stanowiło to spowodowanie rozstroju zdrowia trwającego dłużej niż 7 dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k., przy pominięciu wskazania skutku wywołanego przez drugie przypisane oskarżonemu zachowanie w postaci uderzenia młotkiem w głowę, a także przypisaniu w/w oskarżonemu skutku w postaci nieumyślnego spowodowania śmierci w wyniku naruszenia przezeń reguł ostrożności, co stoi w sprzeczności ze zgromadzonym materiałem dowodowym i ustaleniami faktycznymi wystarczającymi dla przypisania P. K. (1) zachowania wyczerpującego znamiona występku z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 156 § 1 pkt 2 i § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

W konkluzji skarżący prokurator wniósł:

- o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie w opisie czynu w zakresie skutków działania oskarżonego, iż swoim działaniem spowodował u W. K. (1) ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci urazu głowy ze złamaniem kości sklepienia i podstawy czaszki, krwawieniem śródczaszkowym i dołączającym się obrzękiem mózgu powodując u niego chorobę realnie zagrażającą życiu, w następstwie czego pokrzywdzony zmarł, tj. przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 156 § 1 pkt 2 i § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i wymierzenie mu kary 8 lat pozbawienia wolności.

Na rozprawie apelacyjnej sprecyzował wniosek oświadczając, iż nie wnosi o podwyższenie orzeczonej kary pozbawienia wolności.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Istota apelacji obrońcy (po sprecyzowaniu jej wniosków na rozprawie odwoławczej) sprowadza się do twierdzenia, że oskarżony winien odpowiadać jedynie za kradzież pieniędzy na szkodę pokrzywdzonego. Zarzuty stawiane w środku odwoławczym dążą do wykazania, że dalsze ustalenia Sądu I instancji prowadzące do przypisania oskarżonemu użycia wobec pokrzywdzonego przemocy w postaci dwukrotnego uderzenia go gumowym młotkiem w głowę, którego skutkiem były ustalone przez
Sąd I instancji obrażenia czaszki, a następnie upadek i uderzenie głową o twarde podłoże wywołujące dalsze obrażenia głowy i mózgu, a w następstwie śmierć W. K. – są dowolne i nie znajdują oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym.

Tak formułowane zarzuty, czy to oparte o podstawę z art. 438 pkt 3, czy pkt 2 k.p.k., i argumenty użyte na ich poparcie są bezzasadne w stopniu bliskim bezzasadności oczywistej w rozumieniu art. 457 § 2 k.p.k., a wynika to z tego, że skarżący bądź to nie dość dokładnie zapoznał się z kompleksową opinią biegłej z zakresu medycyny sądowej i ustaleniami jakie poczynił Sąd na jej podstawie, bądź też świadomie prezentuje w apelacji wnioski z opinii biegłej niezgodnie z jej brzemieniem.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż teza jakoby oskarżony, zgodnie z jego wyjaśnieniami, poprzestał na wyjęciu pieniędzy z kieszeni pokrzywdzonego i opuścił miejsce zdarzenia jest oczywiście chybiona i pozostaje w sprzeczności ze zgromadzonym materiałem dowodowym. Gdyby tak było pokrzywdzony nie doznałby żadnych obrażeń, a co najwyżej – hipotetycznie – obrażenia od samodzielnego upadku i uderzenia o twarde podłoże, gdyby będąc w stanie znacznego upojenia alkoholowego przewrócił się, co sugeruje logika zdarzeń.

Tymczasem z zeznań współoskarżonego w tej sprawie (obecnie świadka) T. W. (1) wiadomo, że oskarżony K., co najmniej dwukrotnie uderzył pokrzywdzonego gumowym młotkiem w tył głowy, co spowodowało jego upadek na twarde podłoże i powstanie dalszych, licznych obrażeń czaszki. Wbrew twierdzeniom apelacji, wyjaśnienia i zeznania
T. W. w tej kwestii są konsekwentne i jednoznaczne w toku całego postępowania, już od pierwszego przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym.

Co najistotniejsze natomiast, wersja zdarzeń prezentowana przez
T. W. – jedynego naocznego świadka zdarzenia – znajduje pełne i nie budzące wątpliwości potwierdzenie w kompleksowej opinii biegłej A. D.. Opinia jest w tym przedmiocie precyzyjna, przekonująca i logicznie uzasadniona. Wskazuje zaś, że pokrzywdzony doznał czterech urazów głowy, z których jeden po stronie tylnobocznej lewej czaszki ze względu na charakter szczelin złamania (tzw. złamanie okienkowate) spowodowany był narzędziem o ograniczonej powierzchni, które to warunki, w tym przypadku spełnia jedynie młotek (zeznanie biegłej k. 1322 akt, opinia k. 1232 – 33 akt). Co więcej biegła wykluczyła, aby doznane przez pokrzywdzonego obrażenia mogły powstać w wyniku pojedynczego upadku i uderzenia głową o płaskie podłoże. Powyższe ustalenia wykluczają wersję zdarzenia prezentowaną przez obronę, a we wzajemnym, logicznie spójnym związku z zeznaniami T. W. tworzą przekonujący, nie dający się odeprzeć argumentacją apelacji obraz przebiegu zajścia. W tym stanie rzeczy trafnie ustalił Sąd I instancji, że oskarżony uderzeniem młotka spowodował u pokrzywdzonego złamanie kości czaszki, w następstwie tego upadek i uderzenie głową o twarde podłoże, wywołując dalsze złamania kości czaszki, obrażenia mózgu, a w następstwie śmierć pokrzywdzonego.

W tym stanie sprawy wszystkie zarzuty apelacji odnoszące się do kwestii wyżej omówionej należało uznać za bezzasadne. Podobnie zarzut z pkt 1 ust. 5 apelacji tyczący obrazy art. 443 k.p.k.; po pierwsze również Sąd w wyroku z dnia 29 maja 2013 r. sygn. akt 25/12 ustalił, że oskarżony skradł pieniądze na pokrycie długów, które miał do spłacenia (vide k. 7 cyt. wyroku); po drugie – ustalenie o rodzaju długu nie narusza art. 443 k.p.k. skoro Sąd, po ponownym rozpoznaniu sprawy wydał orzeczenie łagodniejsze niż uchylone, a nie surowsze.

Z kolei zarzuty z pkt 1 ust. 6 i z pkt 2 ust. 2 i 4 pozostają bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, zaś zarzut z pkt 2 ust. 5 jest chybiony. Sąd słusznie dał wiarę świadkowi W. w tej kwestii, a nie świadkom wskazywanym przez obrońcę, świadkom bliskim oskarżonemu, zainteresowanym w rozstrzygnięciu sprawy i dążącym do uchronienia go od odpowiedzialności karnej.

Z tych przyczyn apelacja obrońcy nie mogła być uwzględniona i prowadzić do przypisania oskarżonemu jedynie przestępstwa kradzieży, a tym bardziej do uniewinnienia go, jak o to wnosił skarżący we wnioskach pisemnej apelacji – sprzecznie z tezą z jej pkt 1 ust. 4.

Zasadna natomiast okazała się apelacja prokuratora.

Istotnie bowiem Sąd I instancji, w obawie przed rozstrzygnięciem naruszającym reguły zakazu z art. 443 k.p.k., przypisał oskarżonemu (poza, co oczywiste przestępstwem rozboju z art. 280 § 1 k.k.) jedynie spowodowanie skutków z art. 157 § 1 k.k. w zb. z art. 155 k.k., wbrew ustaleniom, których dokonał. Tymczasem Sąd rozpoznający sprawę po raz pierwszy (wyrok z 29 maja 2013 r. – sygn. akt V K 25/12) ustalił, że oskarżony P. K. uderzając pokrzywdzonego dwukrotnie gumowym młotkiem w głowę działaniem swym spowodował u W. K. (1) ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci urazu głowy ze złamaniem kości sklepienia i podstawy czaszki, krwawieniem śródczaszkowym i dołączającym się obrzękiem mózgu powodujące u niego chorobę zazwyczaj zagrażającą życiu, w następstwie czego pokrzywdzony zmarł tj. przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 156 § 1 pkt 2 i § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. za które skazał go na karę 8 lat pozbawienia wolności.

Sąd Apelacyjny uchylając ten wyrok na skutek apelacji na korzyść oskarżonego – wyrok z 28 października 2013 r. – sygn. akt II AKa 329/13 – wskazał, że: „Rozpoznając sprawę ponownie Sąd winien przeprowadzić dowód z uzupełniającego przesłuchania biegłego anatomopatologa, który oceni jakiego rodzaju uszczerbek na zdrowiu pokrzywdzonego stanowią obrażenia spowodowane uderzeniem gumowego młotka zadane mu przez oskarżonego. Następnie oceni , czy następstwa tego zachowania, a to upadek pokrzywdzonego i uderzenie głową o twarde podłoże wywołujące ciężkie obrażenia czaszki i mózgu skutkujące zgonem W. K. (1) winny być objęte jedną z form umyślności, czy też oskarżonemu można przypisać jedynie nieumyślne spowodowanie śmierci pokrzywdzonego.”

Powyższe wskazania Sądu odwoławczego pozwalały Sądowi ponownie rozpoznającemu sprawę, w zależności od dokonanych ustaleń faktycznych, rozstrzygać o winie oskarżonego w takim zakresie ustaleń faktycznych i ocen prawnych jaki zakreślił Sąd Okręgowy w wyroku z
29 maja 2013 r.

Bez naruszenia zakazu reformationis in peius mógł zatem obecnie przypisać P. K. przestępstwo rozboju z § 1 art. 280 k.k., w zbiegu z umyślnym spowodowaniem ciężkiego uszczerbku na zdrowiu
z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. i objętym nieumyślnością następstwem z art. 156 § 3 k.k. czego – wbrew dokonanym ustaleniom faktycznym – nie uczynił z obawy przed naruszeniem zakazu z art. 443 k.p.k.

Wobec zaskarżenia wyroku apelacją na niekorzyść oskarżonego przez prokuratora Sąd Odwoławczy stwierdzając zaistnienie uchybień podniesionych w środku odwoławczym i respektując regułę ne peius z art. 454 § 2 k.p.k. (zakaz orzekania kary surowszej) zmienił zaskarżony wyrok i przypisał oskarżonemu popełnienie przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. w zb. z ar. 156 § 1 pkt 2 i § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., za które wymierzył oskarżonemu karę 7 lat pozbawienia wolności. Doznane przez pokrzywdzonego obrażenie głowy spowodowane przez oskarżonego uderzeniem młotka, a więc złamanie kości czaszki, samo w sobie stanowi bowiem ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu; następstwem tego działania był upadek pokrzywdzonego i uderzenie głową o twarde podłoże, co spowodowało dalsze złamania kości czaszki i urazy mózgu, a w następstwie tego śmierć pokrzywdzonego, który to skutek objęty jest winą nieumyślną.

Powyższe rozstrzygnięcie mieści się w polu ustaleń i ocen zakreślonych pierwotnym wyrokiem Sądu Okręgowego w tej sprawie i w niczym nie narusza, jak błędnie uznał Sąd w obecnie zaskarżonym wyroku, reguł z art. 443 k.p.k.

Z tych przyczyn Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.