Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 marca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSR del. Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant st. sekr. sądowy Zofia Aleksandrowicz

po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku G. J.

o emeryturę

na skutek odwołania G. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 25 kwietnia 2014 r. sygn. (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VU 5108/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25 kwietnia 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił G. J. prawa do emerytury, z uwagi na brak 15- letniego okresu pracy w warunkach szczególnych. Do stażu pracy w warunkach szczególnych nie zaliczono okresów zatrudnienia:

- od 16 listopada 1977 roku do 10 lutego 1980 roku (tj. 2 lata 2 miesiące i 25 dni) we (...) Przedsiębiorstwie (...) na stanowisku monter, ponieważ brak jest możliwości stwierdzenia, iż pracując na ww. stanowisku wykonywał prace znajdujące potwierdzenie w wykazie A dziale V poz. 5 pkt 1 Zarządzenia Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 roku tj. monter urządzeń i konstrukcji metalowych na wysokości;

- od 23 września 1991 roku do 11 lutego 1992 roku (tj. 4 miesiące i 19 dni) w Centrali Budowlanej (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na stanowisku spawacz gazowo-elektryczny, ponieważ brak jest dokumentów potwierdzających zajmowane w tym okresie stanowisko, a także brak informacji czy zakład istnieje;

- od 2 listopada 1992 roku do 31 grudnia 1998 roku (tj. 6 lat, 1 miesiąc i 14 dni po pomniejszeniu o 17 dni okresów nieskładkowych) w (...) - Ośrodku (...) w S. na stanowisku starszy rzemieślnik, hydraulik, ponieważ brak jest świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach.

Od decyzji powyższej wnioskodawca G. J. złożył w dniu 7 maja 2014 roku odwołanie wnosząc o jej zmianę poprzez zaliczenie do okresu pracy w warunkach szczególnych okres pracy w Ośrodku (...) w S. od 2 listopada 1992 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, powielając argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Na rozprawie w dniu 6 listopada 2014 roku wnioskodawca wnosił również
o zaliczenie do pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od 16 listopada 1977 roku do 10 lutego 1980 roku (tj. 2 lata 2 miesiące i 25 dni) we (...) Przedsiębiorstwie (...).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

G. J., urodzony w dniu (...) , złożył w dniu 23 marca 2014 roku wniosek o emeryturę. Wnioskodawca jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego, ale złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-4 akt ZUS)

Na dzień 1 stycznia 1999 r. wnioskodawca udowodnił okres ubezpieczenia w rozmiarze 26 lat, i 13 dni , w tym 11 lat 5 miesięcy i 20 dni stażu pracy w warunkach szczególnych tj. okres zatrudnienia:

- od 18 lutego 1980 roku do 31 grudnia 1983 roku na stanowisku monter urządzeń i konstrukcji metalowych na wysokości w (...) SA,

- od 9 stycznia 1984 roku do 15 sierpnia 1991 roku na stanowisku spawacz w (...) w T.

(dowód: decyzja z 25 kwietnia 2014 roku k. 27 akt ZUS, odpowiedź na odwołanie
k. 3-5)

G. J. w okresie od dnia 16 listopada 1977 roku do 10 lutego 1980 roku był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy we (...) Przedsiębiorstwie (...)
i (...) we W. na stanowisku montera konstrukcji metalowych.

(dowód: świadectwo pracy z dnia 8 lutego 1980 roku k. 4 akt ZUS, kserokopie umów o pracę k. 35)

Przedsiębiorstwo zajmowało się budową Huty (...). Wnioskodawca w okresie od dnia 16 listopada 1977r. do dnia 30 listopada 1979r. pracował przy budowie Huty (...) jako monter konstrukcji stalowych na wysokości. Do stałych obowiązków wnioskodawcy w tym okresie należała budowa rurociągów, które służyły do przesyłania oleju oraz mazutu do wielkiego pieca. Rurociąg miał długość 15 km i był montowany na estakadach na wysokości ok. 10-15 metrów. Rury do budowy tego rurociągu były przywożone dźwigiem i były przez spawaczy spawane wstępnie na ziemi. Następnie dźwigiem były układane na estakadach. Wnioskodawca montował rury na estakadach. Montaż polegał na skręcaniu rur śrubami, czasem wnioskodawca musiał przyciąć rurę palnikiem acetylenowo-tlenowym.

Wnioskodawca przygotowywał również kołnierze do montażu rur. Montaż kołnierza polega na skręcaniu jednej rury z drugą.

(dowód: zeznania świadka J. D. protokół rozprawy z dnia 6 listopada 2014 roku nagranie od minuty 8.40 do minuty 12.30 , zeznania świadka K. P. protokół rozprawy z dnia 6 listopada 2014 roku nagranie od minuty 12.37 do minuty 16.50, zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy z dnia 5 marca 2015 roku nagranie od minuty 4.15 do minuty 27.20)

Wnioskodawca w ostatnim okresie swojego zatrudnienia tj. od grudnia 1979r. do 10 lutego 1980r. został oddelegowany przez pracodawcę do pracy w Zakładach (...) w C.. Zakłady te zajmowały się produkcją okuć do drzwi i okien oraz klamek. Wnioskodawca z tym zakładzie demontował stare wanny galwaniczne.

(dowód: zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy z dnia 5 marca 2015 roku nagranie od minuty 4.15 do minuty 27.20)

G. J. od 2 listopada 1992 roku cały czas zatrudniony jest na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) - Ośrodku (...) w S. na stanowisku konserwatora-hydraulika oraz starszego rzemieślnika w zawodzie hydraulik.

(dowód: umowa o pracę z dnia 2 listopada 1992 roku k. 2 w aktach osobowych cześć B, umowa o pracę z dnia 1 lutego 1993 roku k. 8 w aktach osobowych cześć B, umowa o prace z dnia 1 maja 1993 roku k. 10 w aktach osobowych cześć B, umowy o pracę k. 11, 13, 16, 18, 22, 25, 29, 38 w aktach osobowych cześć B)

W (...) - Ośrodku (...) w S. był wydzielony warsztat mechaniczny, w którym zatrudnieni pracownicy zajmowali się wykonywaniem prac remontowo-naprawczych na terenie (...). Wnioskodawca zatrudniony był w tym warsztacie. Do obowiązków wnioskodawcy należało wykonywanie różnych prac remontowych, naprawczych i hydraulicznych na terenie (...). W budynkach (...) naprawiał urządzenia sanitarne (krany, prysznice, umywalki, toalety), a także instalacje wodociągowe i grzewcze, które doprowadzały ciepło oraz wodę do ośrodka głównego, w którym znajduje się basen i należących do tego ośrodkach blokach. W przypadku pęknięcia rury musiał je zespawać. Wnioskodawca pracował też przy budowie ogrodzenia, jego obowiązki polegały przede wszystkim na spawaniu ogrodzenia. Zimą wnioskodawca dodatkowo odśnieżał chodniki i ulice w (...)

(dowód: zeznania świadka J. B. (1) protokół rozprawy z dnia 6 listopada 2014 roku nagranie od minuty 17.10 do minuty 20.34, zeznania świadka C. K. protokół rozprawy z dnia 6 listopada 2014 roku nagranie od minuty 20.51 do minuty 23.18, zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy z dnia 5 marca 2015 roku nagranie od minuty 4.15 do minuty 27.20)

Wnioskodawca od kwietnia 1984 roku posiada uprawnienia spawania gazowego i elektrycznego.

(dowód: książeczka spawacza okazana na rozprawie w dniu 5 marca 2015 roku)

Wnioskodawcy nie zostało wystawione świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych.

(okoliczność bezsporna)

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2013r. poz. 1440 ze zm) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

-

osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

-

ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

Zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, za pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnych uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne i otoczenia.

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat i złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na otwarty fundusz emerytalnych na dochody budżetu państwa..

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. zakwestionował szczególne warunki pracy wnioskodawcy w okresie zatrudnienia:

- od 16 listopada 1977 roku do 10 lutego 1980 roku we (...) Przedsiębiorstwie (...) ;

- od 23 września 1991 roku do 11 lutego 1992 roku w Centrali Budowlanej (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W. i

- od 2 listopada 1992 roku do 31 grudnia 1998 roku w (...) - Ośrodku (...) w S..

Mając na uwadze, że w odwołaniu oraz na rozprawie w dniu 6 listopada 2014 roku wnioskodawca wnosił o zaliczenie do okresu pracy w warunkach szczególnych tylko okresów od 16 listopada 1977 roku do 10 lutego 1980 roku we (...) Przedsiębiorstwie (...) i od 2 listopada 1992 roku do 31 grudnia 1998 roku w (...) - Ośrodku (...) w S. i tylko na tą okoliczność zgłosił wnioski dowodowe, Sąd Okręgowy swoje ustalenia i rozważania ograniczył tylko do tych okresów.

Sam fakt zatrudnienia wnioskodawcy we (...) Przedsiębiorstwie (...) i w (...) - Ośrodku (...) w S. był niesporny w świetle dokumentów znajdujących się w jego aktach rentowych i osobowych. Spornym pozostawał charakter pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w okresie od dnia 16 listopada 1977 roku do 10 lutego 1980 roku i od 2 listopada 1992 roku do 31 grudnia 1998 roku tj. czy była to praca wykonywana w szczególnych warunkach, czy też nie.

Organ rentowy zakwestionował, aby wnioskodawca w spornych okresach pracował w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, gdyż wnioskodawcy nie zostały wystawione przez pracodawców świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych, a z dokumentów nie wynika szczególny charakter pracy.

Wprawdzie stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), okresy pracy w warunkach szczególnych, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy. Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych czy brak takiego stwierdzenia miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem świadectwa nie wyklucza dokonania ustalenia pracy w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego, z tym że ciężar wykazania takiej pracy spoczywa na skarżącym.

Dlatego też w toku niniejszego postępowania Sąd - na wniosek skarżącego - przeprowadził postępowanie dowodowe celem ustalenia charakteru pracy wykonywanej przez niego w spornych okresach.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe, w ocenie Sądu Okręgowego, pozwala zaliczyć do pracy w warunkach szczególnych jedynie okres zatrudnienia G. J. we (...) Przedsiębiorstwie (...) od dnia 16 listopada 1977r. do dnia 30 listopada 1979r.. W tym okresie jak wynika ze spójnych zeznań świadków J. D. i K. P., którzy pracowali razem ze skarżącym, do stałych obowiązków wnioskodawcy należał montaż rurociągów ( służących do przesyłania oleju oraz mazutu do wielkiego pieca) na estakadach o wysokości ok. 10-15 metrów oraz przygotowywanie kołnierzy do montażu rur. Montaż polegał na skręcaniu rur oraz kołnierzy śrubami, czasem wnioskodawca musiał przyciąć rurę palnikiem acetylenowo-tlenowym. Wnioskodawca wykonywał w/w prace w pełnym wymiarze czasu pracy, będąc zatrudnionym na cały etat.

Zważywszy, że świadkowie pracowali razem z wnioskodawcą w spornym okresie przy budowie tego samego rurociągu o długości 15 km służącego do przesyłania oleju i mazutu do wielkiego pieca Huty (...), dysponują oni bezpośrednią i szczegółową, a co za tym idzie wiarygodną wiedzą co do zakresu stałych obowiązków wnioskodawcy oraz warunków w jakich praca była świadczona.

Podkreślenia wymaga fakt, iż o szczególnych warunkach pracy nie decyduje nazwa zajmowanego stanowiska, ale rodzaj pracy rzeczywiście wykonywanej przez pracownika. A ten, jak wynika z zeznań świadków, w przypadku wnioskodawcy, był niezmienny w w/w okresie zatrudnienia i polegał na montażu konstrukcji stalowych na wysokości. Cały czas do podstawowych obowiązków wnioskodawcy – jak wynika z zeznań świadków - należało montowanie konstrukcji stalowych na wysokości poprzez montowanie rur na estakadach przez skręcanie śrubami oraz przy użyciu palnika acetylenowo-tlenowego.

Zatrudnienie przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości zostało wymienione w wykazie A, Dziale V, poz. 5, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku jako praca w warunkach szczególnych na cele emerytalno – rentowe.

Biorąc powyższe pod uwagę oraz w oparciu o zgromadzone dokumenty pracownicze nie ulega wątpliwości, że praca wnioskodawcy we (...) Przedsiębiorstwie (...) przy montażu konstrukcji stalowych na wysokości w okresie od dnia 16 listopada 1977r. do dnia 30 listopada 1979r. była pracą w szczególnych warunkach, o znacznej szkodliwości dla jego zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości. Świadczy o tym zarówno zakres jego obowiązków, charakter pracy, jak i warunki w jakich praca była świadczona.

Oceny tej nie zmienia okoliczność nie wystawienia wnioskodawcy przez (...) Przedsiębiorstwo (...) świadectwa pracy w szczególnych warunkach. Świadectwo pracy w szczególnych warunkach – jak już wyżej podnoszono- nie jest bowiem wyłącznym dowodem służącym do wykazania charakteru świadczonej pracy. A przeprowadzone w sprawie dowody wykazały, że wnioskodawca taką pracę rzeczywiście świadczył.

Wnioskodawca nie pracował w warunkach szczególnych we (...) Przedsiębiorstwie (...) jedynie w końcowym okresie swojego zatrudnienia tj. od grudnia 1979r. do 10 lutego 1980r. Wówczas bowiem - jak wynika z jego zeznań - został oddelegowany przez pracodawcę do pracy w Zakładach (...) w C.. Zakłady te zajmowały się produkcją okuć do drzwi i okien oraz klamek, a sam wnioskodawca z tym zakładzie zajmował się demontażem starych wanien galwanicznych. Tego rodzaju praca nie została uznana przez ustawodawcę za prace w szczególnych warunkach. Na marginesie należy dodać, że wnioskodawca na okoliczność charakteru pracy w tym końcowym okresie zatrudnienia, nie zgłosił jakichkolwiek świadków.

Również w okresie zatrudnienia w (...) - Ośrodku (...) w S. wnioskodawca nie wykazał, aby wykonywał prace w warunkach szczególnych. Wprawdzie świadkowie J. B. (2) i C. K. zeznali, że skarżący pracował tam jako spawacz, ale jednocześnie przyznali, że jego zakres obowiązków był znacznie szerszy i nie zamykał się li tylko na wykonywaniu prac spawalniczych. Wprawdzie w spornym okresie wnioskodawca pracował przy budowie ogrodzenia, co wiązało się ze spawaniem przęseł ogrodzeniowych, ale nie były to jego jedyne, ani podstawowe obowiązki. G. J. był zatrudniony w warsztacie mechanicznym i zajmował się wykonywaniem wszelkich napraw. Fakt, że niejednokrotnie naprawy te polegały na spawaniu jak np. wówczas gdy musiał zespawać pękniętą rurę c.o. czy rurę wodną. Jednak w ramach swoich obowiązków wnioskodawca wykonywał także prace hydrauliczne (naprawa kranów, brodzików, toalet, umywalek), drobne prace naprawcze urządzeń znajdujących się na wyposażeniu (...). Zimą odśnieżał chodniki i ulice w (...). To dlatego jego stanowisko pracy było określone nie jako spawacz, ale konserwator-hydraulik oraz starszy rzemieślnik w zawodzie hydraulik.

Z w/w prac wykonywanych przez wnioskodawcę jedynie praca spawacza jest wymieniona w wykazie A dziale XIV poz. 12 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku. Pozostałe prace jako nie wymienione w w/w załączniku do rozporządzenia nie spełniają kryterium pracy w warunkach szczególnych.

Tymczasem z zestawienia § 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest tylko taka praca, która jest świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

W orzecznictwie przyjmuje się, że nie korzysta z uprawnienia do emerytury w niższym wieku emerytalnym pracownik, który nie udowodnił, że wykonywał pracę w szczególnych warunkach w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku (por. np. wyrok z dnia 15 grudnia 1997 r., II UKN 417/97 - OSNP 1998/21/638).

Skoro zatem wnioskodawca w spornym okresie oprócz prac w warunkach szczególnych (prace przy spawaniu) wykonywał także inne prace, które takiego charakteru nie miały (prace hydrauliczne, rzemieślnicze, porządkowe), to oznacza, że nie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w szczególnych warunkach. W ramach bowiem obowiązującej go dziennej normy czasu pracy wykonywał oprócz prac, które szkodliwie oddziaływały na jego organizm, także prace które takiego charakteru nie miały. Stałe wykonywanie prac w szczególnych warunkach, w pełnym wymiarze czasu pracy stanowi niezbędny warunek do zaliczenia danego okresu pracy do pracy w warunkach szczególnych.

Biorąc zatem pod uwagę, iż wnioskodawca nie wykazał, aby pracował w warunkach szczególnych przez wymagany okres 15 lat ( udowodnił 13 lat 6 miesięcy i 4 dni -zaliczony przez ZUS okres 11 lat 5 miesięcy i 20 dni wraz z okresem uznanym przez Sąd od 16 listopada 1977 roku do 30 listopada 1979 roku w wymiarze 2 lat 14 dni), Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.