Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 maja 2015 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Izabela Kosińska - Szota

Protokolant: Natalia Stokłosa

po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2015 roku w Kłodzku

na rozprawie

sprawy z powództwa B. K.

przeciwko (...) SA z siedzibą w W.

o zapłatę 13 274 zł

I.zasądza od strony pozwanej (...) SA z siedzibą w W. na rzecz powódki B. K. kwotę 13 000 (trzynaście tysięcy) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 1 grudnia 2013 roku;

II.umarza postępowanie co do odsetek ustawowych od kwoty 13 000 zł od dnia 10 maja 2012 roku do dnia 30 listopada 2013 roku;

III. oddala dalej idące powództwo;

IV.zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 4 438,04 zł (cztery tysiące czterysta trzydzieści osiem złotych 04/100) tytułem kosztów procesu;

V.nakazuje uiścić stronie pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kłodzku kwotę 135,31 zł (sto trzydzieści pięć złotych 31/100) tytułem brakujących kosztów sądowych.

Sygn. akt I C 868/14

UZASADNIENIE

Powódka B. K. wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) SA z siedzibą w B. kwoty 13 000 zł tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi od dnia 10 maja 2012 r. oraz kwoty 274 zł tytułem kosztów leczenia z ustawowymi odsetkami od daty doręczenia pozwu stronie pozwanej, a także kosztów procesu od strony pozwanej na rzecz powódki, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 2 400 zł oraz kosztów wg oświadczenia o poniesieniu tychże przez pełnomocnika powódki na rozprawie kończącej postępowanie oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że (...) r. doszło do zderzenia z udziałem samochodu, w którym jechała i w wyniku tego zaczęła odczuwać dolegliwości mięśniowo- szkieletowe. Powódka podniosła, że jej życie zmieniło się na niekorzyść, zaprzestała aktywności fizycznej z uwagi na ból i lęk, przytyła, przyjmowała leki, w tym przepisane przez psychiatrę, zaś strona pozwana wypłaciła jej tytułem zadośćuczynienia 2 000 zł i tytułem kosztów leczenia kwotę 100 zł. Zdaniem powódki adekwatnym zadośćuczynieniem będzie kwota 15 000 zł, natomiast na odszkodowanie składają się koszty zakupu leków i dwóch wizyt lekarskich.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jej rzecz od powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych oraz kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa 17 zł podnosząc, że powódka otrzymała od strony pozwanej 2 000 zł zadośćuczynienia oraz 100 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia i 200 zł tytułem kosztów dalszego leczenia. Strona pozwana zarzuciła, że żądanie powódki w zakresie zadośćuczynienia jest zawyżone, ponieważ powódka doznała tylko urazu skręcenia odcinka szyjnego kręgosłupa, z informacji dla lekarza kierującego z (...)r. wynika, że powódka nie wymagała dalszego leczenia, zaś w odniesieniu do żądania odszkodowania podniosła także, iż powódka nie udowodniła w związku z jakimi dolegliwościami korzystała z pomocy lekarskiej u dr Ś.oraz zakupu leku Elicea, zwłaszcza czy miały one związek z wypadkiem z dnia(...) r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu (...) powódka B. K.uczestniczyła w zdarzeniu drogowym, którego sprawca posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej (...) SA.

Fakty bezsporne

Powódkę bolał odcinek szyjny kręgosłupa, drętwiały jej ręce i następnego dnia po zdarzeniu powódka udała się do (...) SAw P., gdzie udzielono jej porady lekarskiej, wykonano RTG kręgosłupa odcinka szyjnego , przeprowadzono badanie fizykalne oraz zalecono kontrole w poradni chirurgicznej za 2 dni, a także noszenie kołnierza Schantza przez 7 – 10 dni.

Dowód:

- karta informacyjna leczenia szpitalnego – k.7

- zdjęcia RTG – k.8 – 9

W dniu 20 października 2011 r. chirurg rozpoznał stan po skręceniu odcinka szyjnego kręgosłupa i potłuczeniu ogólnym, fizykalna tkliwość i ból przy ruchach. Zalecił utrzymywanie kołnierza Schantza.

Dowód: - informacja dla lekarza kierującego – k.14

W dniu 28 października 2011 r. ortopeda – traumatolog stwierdził u powódki przebyte skręcenie kręgosłupa szyjnego i uraz rozciągowy ramienia prawego w wypadku samochodowym, pełną ruchomość barku prawego, lekkie trzeszczenie podbarkowe prawe, sprawny mięsień dwugłowy ramienia, wyprostowanie lordozy i dyskopatię C4/C5. Lekarz zalecił kołnierz szyjny przez kolejne 2 tygodnie, leżenie bez poduszki, fizykoterapię za 2 tygodnie.

Dowód: - informacja dla lekarza kierującego z dnia 28.10.2011 r. – k.15

Powódka jest przewodnikiem górskim, po wypadku nie mogła tego robić z uwagi na odczuwane dolegliwości bólowe. Przed wypadkiem powódka uprawiała łyżwiarstwo, rolkarstwo, pływanie i jazdę na rowerze. Ze względu na siedzący charakter pracy – główna księgowa drętwiały jej ręce, powódka musiała robić sobie przerwy. Powódka po wypadku w czasie jazdy samochodem jest pełna obaw, kiedy zbliża się samochód tupie nogami, by prowadzący samochód mąż hamował. Powódka w czasie pracy często odczuwa drętwienie rąk. Po wypadku powódka straciła chęć do spotkać towarzyskich.

Dowód:

- zeznania świadka T. G. – k.61

- zeznania powódki – k.61 – 62

Powódka po otrzymaniu w dniu 2 kwietnia 2012 r. skierowania poddała się zabiegom fizjoterapeutycznym.

Dowód:

- skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne – k.12 - 13

- karta odbytych zabiegów - k.10, 11

Powódka otrzymała od strony pozwanej 2 000 zł tytułem zadośćuczynienia i 300 zł tytułem odszkodowania za koszty leczenia.

Dowód: - pismo strony pozwanej z dnia 02.05.2012 r. (w aktach szkody)

Powódka w dniu 14 czerwca 2012 r. otrzymała skierowanie do pracowni RTG celem wykonania zdjęcia RTG odcinka szyjnego kręgosłupa.

Dowód: - skierowanie z dnia 14.06.2012 r. – k.20

Powódka podjęła terapię psychologiczną.

Dowód: - zaświadczenie z dnia 14.11.2012 r. – k.21

Od 17 stycznia 2013 r. powódka poddała się psychoterapii indywidualnej w (...) w K. w związku z wypadkiem samochodowym.

Dowód:

- zaświadczenie z 4.12.2013 r. – k.23

- zaświadczenie psychologa – k.24

W dniu 22 lipca 2013 r. i 19 grudnia 20-13 r. powódka otrzymała skierowania do poradni specjalistycznej – poradni chirurgii urazowo – ortopedycznej i neurologicznej.

Dowód: - skierowanie do poradni specjalistycznej z dnia 22.07.2013 r. i 19.12.2013 r. – k.16

Pismem z dnia 8 listopada 2013 r. powódka wezwała stronę pozwaną do zapłaty 20 000 zł tytułem zadośćuczynienia.

Dowód: - wezwanie z dnia 08.11.2013 r. – k.30

Powódka w wyniku zdarzenia z dnia (...) r. doznała uszczerbku na zdrowiu psychicznym w postaci zaburzeń adaptacyjnych mających charakter długotrwały. Stopień natężenia doznanych zaburzeń wymagał pomocy psychiatrycznej i psychologicznej. Powódka ma obniżona tolerancję stresu sytuacji obciążenia psychologicznego, co sprzyjało powstaniu i utrzymywaniu się tych zaburzeń. Obecne zaburzenia utrzymują się w łagodnej postaci , głównie jako lęk przed jazdą samochodem, są reakcją na zmiany w trybie i stylu życia powódki, która była zmuszona do rezygnacji z aktywnych form spędzania wolnego czasu. Rokowanie co do ustąpienia zaburzeń adaptacyjnych jest pomyślne, gdyż powódka poddaje się różnym formom terapii i ma motywację do tego, by być w pełni sprawna. Dotychczasowe wyniki leczenia są wyraźnie pozytywne skutkujące złagodzeniem objawów. Dominującym objawem jest utrzymująca się reakcja lękowo – depresyjna, z którą powódka sobie nie radziła i to ją skłoniło do skorzystania z opieki psychiatrycznej i psychologicznej.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego z zakresu psychologii A. K. – k. 75 -82

- zaświadczenie z dnia 29.11.2013 r. –k.22

W wyniku wypadku powódka doznała urazu odcinka szyjnego kręgosłupa z zespołem bólowym szyjnym pourazowym, z zaznaczonym ograniczeniem ruchomości i rwą barkowo – ramieniową parastatyczną skutkującym 3 – procentowym długotrwałym uszczerbkiem na zdrowiu i urazu barku prawego z niewielkim zespołem bólowym skutkującym 2 – procentowym długotrwałym uszczerbkiem na zdrowiu. Zamiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa są u powódki samoistne.

Dowód:

- opinia biegłych sądowych z zakresu ortopedii- traumatologii neurochirurgii M. J. i H. A. – k.87 – 90

- opinia uzupełniająca z dnia 16.02.2015 r. – k.120 – 121

Sąd zważył, co następuje:

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd uznał, że powództwo o zapłatę zadośćuczynienia zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Bezsporna w sprawie była odpowiedzialność strony pozwanej za szkodę wyrządzoną powódce w związku ze zdarzeniem drogowym z (...) r.

Rozstrzygając niniejszą sprawę Sąd oparł się na dowodach z dokumentów w postaci dokumentacji lekarskiej, pism stron, opinii biegłych sądowych z zakresu psychologii, neurochirurgii i ortopedii - traumatologii, zeznaniach świadka i powódki. Autentyczności, rzetelności i treści dowodów z dokumentów żadna ze stron nie kwestionowała, nie budziły one również zastrzeżeń ze strony Sądu, natomiast dowodom z zeznań świadka i powódki Sąd przypisał walor wiarygodności, albowiem korespondują one z pozostałymi wymienionymi wyżej dowodami z dokumentów, jak i opiniami biegłych. W takim zakresie, w jakim konieczne było zasięgnięcie wiadomości specjalnych (art. 278 § 1 k.p.c.) Sąd posiłkował się dowodami z opinii biegłych z zakresu ortopedii i traumatologii, neurologii i psychologii. Biegli wydali je po szczegółowej analizie całego zgromadzonego w aktach sprawy materiału dowodowego, a nadto w oparciu o osobiste, bezpośrednie badanie powódki oraz dostępną wiedzę medyczną, z uwzględnieniem posiadanej wiedzy fachowej i doświadczenia zawodowego. Ostatecznie wszystkie opinie biegłych w sposób wyczerpujący i prawidłowy wyjaśniły stawiane przed nimi kwestie. Ich wartość formalna i merytoryczna nie budziła zastrzeżeń Sądu, są one bowiem spójne, logiczne, wewnętrznie niesprzeczne i dlatego też Sąd w całości podzielił ich wnioski uznając je za pełni przekonywające i czyniąc na ich podstawie ustalenia faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Zwrócić należy uwagę, że biegli sądowi neurochirurg i ortopeda – traumatolog szczegółowo odnieśli się do zastrzeżeń strony pozwanej w opinii z dnia 16 lutego 2015 r. Ponadto nie można zgodzić się z zarzutem strony pozwanej, że biegli ci nie powinni wypowiadać się o stresie pourazowym powódki. Biegli wyjaśnili również tę kwestię. Zwrócić należy uwagę, że w istocie opinia biegłych sądowych z neurochirurgii i ortopedii – traumatologii koreluje ze szczegółowymi wnioskami wypływającymi z opinii biegłego sądowego z zakresu psychologii, który odniósł się do występujących u powódki zaburzeń adaptacyjnych po wypadku oraz wskazał na utrzymującą się reakcje lękowo – depresyjną wywołana wypadkiem. Zatem nie sposób uznać, by biegli neurochirurg i ortopeda – traumatolog wydali opinie w zakresie nie obejmującym ich specjalizacji, biegli ci wręcz wskazali, że przebyty stres pourazowy jest do oceny przez biegłych psychologa i psychiatrę. Należy mieć też na względzie, że pewne działy medycyny wiążą się ze sobą.

Zgodnie z przepisem art.445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym – w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia - sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Przechodząc do rozważań nad zasadnością wysokości zgłoszonego przez powódkę żądania zadośćuczynienia zaznaczyć należy, że ustawodawca wskazał jedynie, iż suma pieniężna przyznana z tego tytułu ma być „odpowiednia”, nie sprecyzował jednak zasad ustalania jej wysokości. Nie powinno natomiast budzić wątpliwości, że o rozmiarze należnego zadośćuczynienia decyduje stopień doznanej krzywdy, zadośćuczynienie ma bowiem na celu naprawienie szkody niemajątkowej, wyrażającej się doznaną krzywdą w postaci cierpień fizycznych i psychicznych. Orzecznictwo traktujące o zadośćuczynieniu, w szczególności o wysokości zasądzanych z tego tytułu kwot, jest bardzo liczne. Wskazuje się, iż ocena jaka kwota stanowić będzie w konkretnym przypadku „odpowiednią sumę” w rozumieniu przepisu art. 445 § 1 k.c. powinna opierać się na całokształcie okoliczności sprawy. Przy ustalaniu rozmiaru doznanych cierpień powinny być uwzględniane zobiektywizowane kryteria oceny, odniesione do indywidualnych okoliczności danego wypadku. Oceniając rozmiar doznanej krzywdy trzeba wziąć pod uwagę w szczególności stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, rodzaj naruszonego dobra, nieodwracalność następstw wypadku (kalectwo, oszpecenie), dotychczasowy tryb życia poszkodowanego, rodzaj wykonywanej przez niego pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiową, wiek poszkodowanego oraz inne podobne czynniki ( vide m. in.: uchwała Pełnego Składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 1973 roku, sygn. akt III CZP 37/73, OSNCP 1974, nr 9, poz. 145; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 sierpnia 1980 roku, sygn. akt IV CR 238/80, OSNCP 1981, nr 5, poz. 81; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2004 roku, sygn. akt I CK 131/03, OSNC 2005, nr 2, poz. 40; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 2007 roku, sygn. akt V CSK 245/07, OSN 2008, Nr D, poz. 95). Z drugiej zaś strony utrzymuje się także pogląd, że przyznana z tego tytułu suma pieniężna powinna być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Generalnie biorąc – wysokość zasądzanych sum winna być umiarkowana, jednakże nie należy ich traktować na zasadzie ekwiwalentności, którą charakteryzuje wynagrodzenie szkody majątkowej. Wskazuje się, że zadośćuczynienie ma mieć charakter kompensacyjny, nie może stanowić zapłaty symbolicznej i musi przedstawiać odczuwalną ekonomicznie wartość, jednakże nie może być nadmierne w stosunku do doznanej krzywdy. ( vide m. in.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2001 roku, sygn. akt IIICKN 427/00, Lex 52766; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2008 roku, sygn. akt III KK349/07, Prok. i Pr. 2008, Nr 7-8, poz. 28, str. 15; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 lutego 1962 roku, sygn. akt IV CR 902/61, OSNPCP 1963/5/92; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 1965 roku, sygn. akt I PR 203/65 OSPiKA 1966/4/92; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 2006 roku, sygn. akt IV CSK 80/05, OSNC 2006/10/175; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1985 roku, sygn. akt IICR94/85, Legalis).

Biorąc pod uwagę powyższe, nie ulega wątpliwości, że wysokość zadośćuczynienia nie może stanowić zapłaty sumy symbolicznej, czy też sumy określonej sztywnymi regułami. Na miarę krzywdy nie wpływa bowiem jedynie procentowo stwierdzony uszczerbek na zdrowiu poszkodowanego. Należy więc zwrócić uwagę, że chociaż stopień uszczerbku na zdrowiu został przez biegłych ustalony w oparciu o załącznik do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz. U. Nr 234, poz. 1974), to już wysokość samego zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę dochodzonego w postępowaniu cywilnym nie może być krępowana odgórnie ustalanymi wskaźnikami przyjmowanymi do wypłaty jednorazowego świadczenia w ramach ubezpieczeń społecznych, czy też wysokościami kwot żądanych przez stronę w oparciu o rozstrzygnięcia w innych sprawach. Podkreślić bowiem trzeba, że Sąd Najwyższy wielokrotnie zwracał także uwagę na to, że nie można akceptować stosowania taryfikatora i ustalania wysokości zadośćuczynienia według procentów trwałego uszczerbku na zdrowiu, że zdrowie ludzkie jest dobrem o szczególnie wysokiej wartości, w związku z czym zadośćuczynienie z tytułu uszczerbku na zdrowiu powinno być odpowiednio duże oraz że nietrafne jest posługiwanie się przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia jedynie określonymi jednostkami przeliczeniowymi np. w postaci najniższego czy średniego wynagrodzenia pracowniczego ( tak m. im. w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 2007 roku, sygn. akt VCSK245/07, OSN 2008, Nr D, poz. 95, str. 1).

W przedmiotowej sprawie Sąd kierował się wszystkimi wskazanymi wyżej kryteriami. W ocenie Sądu, odpowiednie zadośćuczynienie stanowić będzie kwota 15 000 zł. Mając na względzie dotychczas wypłacone przez ubezpieczyciela zadośćuczynienie 2 000 zł Sąd zasądził dalsze zadośćuczynienie w kwocie 13 000 zł. W ocenie Sądu, nie można podzielić poglądu strony pozwanej o zawyżonym żądaniu powódki. Zauważyć należy, że to pozwany ubezpieczyciel w oderwaniu od okoliczności niniejszej sprawy wypłacił powódce rażąco niskie zadośćuczynienie nie biorąc pod uwagę wszystkich kryteriów, które należy mieć na względzie w sprawach o zadośćuczynienia.

Ustalając wysokość zadośćuczynienia Sąd uwzględnił, że powódka w wyniku wypadku doznała urazu odcinka szyjnego kręgosłupa z zespołem bólowym z ograniczeniem ruchomości, rwą barkowo – ramieniową parestetyczną oraz urazu barku prawego z niewielkim zespołem bólowym, co wynika z opinii biegłych neurochirurga i ortopedy – traumatologa. Już tylko te urazy jednoznacznie wskazują, że dotychczas wypłacone zadośćuczynienie w żaden sposób nie kompensuje zakresu cierpień fizycznych powódki. Strona pozwana zupełnie nie zważa na konsekwencje doznanych urazów, które w wyniku uszkodzenia z reguły struktur więzadłowo – mięśniowych kręgosłupa mogą doprowadzić do uszkodzenia krążków międzykręgowych i ucisku na struktury nerwowe. Wiążą się z niedogodnościami w postaci konieczności unieruchomienia odcinka szyjnego kręgosłupa poprzez noszenie kołnierza. Ponadto uszkodzony staw ramienny prawy wymagał będzie usprawnienia w przyszłości. Niezależnie od występujących u powódki przez wypadkiem zmian zwyrodnieniowo – dyskopatycznych kręgosłupa, na nie nałożył się uraz kręgosłupa. Nie znalazły potwierdzenia zarzuty strony pozwanej, że leczenie zostało zakończone, co wynikało z informacji dla lekarza kierującego z dnia 20 października 2011 r., bowiem z opinii biegłych sądowych neurochirurga i ortopedy – traumatologa wynika wprost, że powódka wymaga kontynuacji leczenia zachowawczo – objawowego neurologicznego i leczenia rehabilitacyjnego. Sąd określając wysokość zadośćuczynienia wziął pod uwagę również następstwa doznanych urazów w sferze psychicznej. Zaburzenia adaptacyjne i reakcję lękowo – depresyjną potwierdziła w całości opinia biegłego sądowego psychologa. Tym samym potwierdzone zostały zeznania powódki i świadka T. G. oraz zaświadczenia lekarskie, z których jednoznacznie wynika, że powódka w wyniku następstw urazów potrzebowała pomocy zarówno psychologa, jak i psychiatry. Bez znaczenia na dla wysokości zadośćuczynienia pozostaje okoliczność, że ma obniżoną tolerancję stresu i sytuacji obciążenia psychologicznego. W ocenie Sądu, każdą sprawę o zadośćuczynienie należy oceniać indywidualnie. Zdaniem Sądu, strona pozwana umniejsza cierpienia fizyczne i psychiczne powódki wskazując jedynie na uraz, a nie zwracając uwagi na wynikające z niego konsekwencje dla zdrowia i samopoczucia powódki.

Zwrócić również należy uwagę na wskazany przez biegłych uszczerbek na zdrowiu powódki ze względu na doznane urazy i ich następstwa, który jest jednym z czynników istotnych, wpływających na wysokość zadośćuczynienia, a który to czynnik Sąd również wziął pod rozwagę określając wysokość należnego powódce świadczenia. Zwrócić także należy uwagę, że powódka w związku z wypadkiem musiała być poddana badaniom diagnostycznym, przyjmować leki przeciwbólowe i inne. Ponadto, jak wynika z opinii biegłego psychologa, zeznań świadka i powódki zmieniło się jej życie, bowiem z osoby aktywnej, uprawiającej różne sporty, stała się osobą która została zmuszona do rezygnacji z tych forma aktywności. Niewątpliwie brak aktywności wpłynął na wskazywany przez powódkę wzrost masy ciała.

W ocenie Sądu, zadośćuczynienie w łącznej wysokości 15 000 zł skompensuje doznane przez powódkę cierpienia fizyczne i psychiczne.

Powódka zgłosiła żądanie zasądzenia odsetek od zadośćuczynienia od dnia 10 maja 2012 r., lecz po pominięciu przez Sąd pisma powódki z wnioskiem o dopuszczenie dowodu z pisma z dnia 24 kwietnia 2012 r. jako spóźnionego, wszak mogła je zawnioskować już w pozwie, bądź w odniesieniu do odpowiedzi na pozew, zmodyfikowała je domagając się zasądzenia odsetek ustawowych od dnia 1 grudnia 2013 r. Z tych względów Sąd na mocy art.355 § 1 k.p.c. umorzył postępowanie jak w pkt II wyroku. Sąd uwzględnił na podstawie przepisu art. 481 § 1 k.c., w myśl którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W odniesieniu do przepisów art. 817 § 1 k.c. i art. 14 ust. 1 i 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) żądanie odsetek od dnia 1 grudnia 2013 r. nie sposób uznać za przedwczesne. W ocenie Sądu strona pozwana winna była spełnić świadczenie odpowiedniej, adekwatnej do doznanej przez powódkę krzywdy w terminie wskazanych w art.14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, a gdyby istniały przeszkody określone w art.14 ust. 2 w/w ustawy winna o tym zawiadomić powódkę. Z tych względów Sąd zasądził odsetki ustawowe od dnia 1 grudnia 2013 r., zgodnie z wezwaniem do zapłaty z dnia 8 listopada 2013 r.

Sąd oddalił dalej idące wnioski dowodowe powódki (pkt 5 pozwu). Akta szkody wnioskowane przez powódkę nie mogą być przedmiotem dowodu, lecz poszczególne dokumenty dokładnie oznaczone na wskazane okoliczności stanowią prawidłowe wnioski dowodowe. Sąd nie może sam dokonywać wyboru dokumentów z akt szkody. Z tego względu wniosek ten podlegał oddaleniu. Zwrócić należy też uwagę na przepis art.227 k.p.c.

Powództwo o zapłatę odszkodowania podlegało oddaleniu w całości jako częściowo nieudowodnione przez powódkę, a częściowo spełnione przez stronę pozwaną. Wskazać należy, że powódka jako dowody na okoliczność poniesionych kosztów leczenia przestawiła dwa paragony z dnia 14 czerwca 2012 r., oba na kwotę po 100 zł za konsultację lekarską u dr Ś., rachunek z dnia 23 kwietnia 2012 r. za konsultację u neurologa oraz dwie faktury VAT dotyczące kosztów zakupu leku o nazwie Elicea opiewające na kwoty po 87 zł; łącznie 274 zł (100 zł +87 zł + 87 zł). Powódka jednak nie uwzględniła, że otrzymała od strony pozwanej na podstawie decyzji z dnia 2 maja 2012 r. kwotę 300 zł tytułem odszkodowania (nazwany ryczałtem na koszty związane z leczeniem). W odniesieniu do twierdzeń pełnomocnika powódki na rozprawie z dnia 13 maja 2015 r., iż na koszty te składają się 74 zł i 200 zł za konsultację psychologiczno – psychiatryczną. Okoliczności te nie mogły zostać uwzględnione ze względu na przepis art.207 § 6 k.p.c. Ponadto brak jest dowodu potwierdzającego te wydatki.

O kosztach procesu orzeczono na mocy art. 100 k.p.c., który stanowi: w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Powódka uległa tylko co do 2 % żądania, a więc w ocenie Sądu zachodziły przesłanki do zastosowania przepisu art.100 zd. 3 k.p.c. i z tego względu Sąd włożył na stronę pozwaną w całości obowiązek zwrotu wszystkich kosztów procesu. Kwotowo byłoby to 60,34 zł (koszty strony pozwanej: 17 zł opłata skarbowa, 600 zł zaliczka i 2 400 zł koszty zastępstwa procesowego x 2 %).

O kosztach sądowych rozstrzygnięto na podstawie art.113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazując ich uiszczenie stronie pozwanej w odniesieniu do przepisu art.100 k.p.c. Łącznie koszty sądowe wyniosły 1 935,31 zł, przy czym w kwocie 1 800 zł zostały pokryte z zaliczek uiszczonych przez strony.

08.06.2015 r.