Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 kwietnia 2015 roku

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim,

Wydział V w składzie:

Przewodniczący: SSO Beata Łapińska

Sędziowie: SSO Agnieszka Leżańska

SSR del. Urszula Sipińska-Sęk (spr.)

Protokolant: st.sekr.sądowy Marcelina Machera

po rozpoznaniu w dniu 21 kwietnia 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa M. S.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością

w P.

o sprostowanie świadectwa pracy

na skutek apelacji powódki M. S. od wyroku Sądu Rejonowego

w Piotrkowie Tryb. IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 23 września 2014r. sygn. IV P 252/13

na skutek zażalenia powódki M. S. od postanowienia Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 29 października 2014 roku sygn. IVP 252/13

1. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że nakazuje sprostować punkt „6”

( szósty) świadectwa pracy przez dopisanie następujących słów: „ wynagrodzenie zasadnicze 1600 złotych brutto / miesiąc ”,

2. oddala apelację w pozostałej części,

3. z zażalenia powódki M. S. zmienia zaskarżone postanowienie z dnia 29 października 2014 roku i oddala wniosek o uzupełnienie wyroku w przedmiocie kosztów procesu,

4. znosi wzajemnie koszty procesu między stronami za instancję odwoławczą.

Sygn. akt Pa 170/14

Pz 41/14

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 29 lipca 2013 roku powódka M. S. wniosła o sprostowanie świadectwa pracy wystawionego przez pozwanego pracodawcę (...) Spółka z o.o. w P. poprzez:

a)  wpisanie jako daty wystawienia świadectwa pracy 4 lipca 2013 roku zamiast 5 lipca 2013 roku;

b)  wpisanie w punkcie 1 – obowiązująca norma czasu pracy – 8 godzin przy monitorze komputera ( obsługa komputera ), tygodniowa – 40 godzin przy monitorze komputera ( obsługa komputera ) zamiast zapisu 1/1 etatu;

c)  w punkcie 2 poprzez wpisanie stanowisko pracy – telemarketer przez S. zamiast telemarketer;

d)  w punkcie 3 poprzez wpisanie, że rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło przez pracownika bez wypowiedzenia na podstawie art. 30 § 1 pkt 3 w związku z art. 55§1 ¹ kodeksu pracy zamiast zapisu że rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło zgodnie z art. 55§3 k.p. przez pracodawcę za wypowiedzeniem;

e)  w punkcie 4 ust. 1 poprzez dopisanie na podstawie art. 171 §1 kodeksu pracy;

f)  w punkcie 4 ust. 8 poprzez wpisanie szkodliwy dla osoby niepełnosprawnej ośmiogodzinny codzienny czas świadczenia pracy przy elektronicznym monitorze ekranowym ( obsługa komputera ) – praca efektywna 8 godzin od 16.00: dodatek szkodliwy przysługujący osobie niepełnosprawnej ( z podaniem podstawy prawnej ) dodatek szkodliwy dla osoby niepełnosprawnej za godziny nadliczbowe świadczenia pracy na rzecz pracodawcy przy elektronicznym monitorze ekranowym ( obsługa komputera ) z podaniem podstawy prawnej;

g)  w punkcie 4 ust. 9 poprzez dodanie zapisu – wynagrodzenie – odszkodowanie za dwutygodniowy okres wypowiedzenia na podstawie art. 55 §1 ¹ l.p.

h)  w punkcie 6 poprzez dopisanie wysokości wynagrodzenia zasadniczego brutto 1.600,00 PLN miesięcznie – w oparciu o podstawę prawną;

i)  w punkcie 6 poprzez dopisanie wysokości wypłaconej premii za zrealizowane cele sprzedażowe Spółki z podaniem kwoty;

j)  w punkcie 6 poprzez dopisanie wysokości stawki godzin nadliczbowych brutto
( z podaniem godzin nadliczbowych i kwot oraz wysokością dodatków szkodliwych)

k)  w punkcie 6 poprzez dopisanie wysokości wypłaconego ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy

l)  w punkcie 6 poprzez dopisanie wysokości wynagrodzenia – odszkodowania za dwutygodniowy okres wypowiedzenia;

m)  w punkcie 6 poprzez dopisanie od wynagrodzeń były odprowadzone składki ( z podaniem rzeczowych nazw wynagrodzeni od jakich konkretnie wynagrodzeń odprowadzono składki ZUS ).

W odpowiedzi na pozew z dnia 9 września 2013 roku pozwana Spółka nie uznała powództwa i wniosła o jego oddalenie w całości. Podniosła, iż roszczenia powódki o sprostowanie i uzupełnienie świadectwa pracy są bezzasadne. Odnosząc się do poszczególnych roszczeń powódki wskazała, iż:

- świadectwo pracy zostało sporządzone w dniu 5 lipca 2013 roku i taka data sporządzenia dokumentu na nim widnieje;

- w świadectwie pracy prawidłowo określono wymiar czasu pracy powódki;

- powódka została zatrudniona na stanowisku telemarketera i takie stanowisko widnieje w świadectwie pracy;

- wskazała jako przyczynę rozwiązania stosunku pracy rozwiązanie za wypowiedzeniem przez pracodawcę zgodnie z art. 55 § 3 k.p.;

- brak jest podstaw do wskazywania podstawy prawnej ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy;

- powódka nie wykonywała pracy w warunkach szkodliwych co skutkuje brakiem zapisu o pracy w warunkach szkodliwych i prawie do dodatku za taką pracę;

- brak jest podstaw do wpisywania w świadectwie pracy prawa do odszkodowania z tytułu rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia z winy pracodawcy, nadto rozwiązanie stosunku pracy przez powódkę było bezzasadne;

- brak jest podstaw do żądania umieszczenia w świadectwie pracy informacji o wysokości wynagrodzenia zasadniczego, wysokości ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy oraz szczegółowych informacji co do wynagrodzeń od których były odprowadzane składki;

- brak jest podstaw do wpisywania w świadectwie pracy danych o premii, kiedy takie świadczenie nie było powódce wypłacone;

- brak jest podstaw do wpisywania w świadectwie pracy danych o pracy w godzinach nadliczbowych i wynagrodzeniu z tego tytułu, kiedy powódka nie pracowała w godzinach nadliczbowych i takie wynagrodzenie nie było powódce wypłacone;

Na rozprawie w dniu 9 września 2014 roku powódka reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika cofnęła powództwo w części dotyczącej roszczeń o sprostowanie świadectwa pracy dotyczących:

- wpisania jako daty wystawienia świadectwa pracy 4 lipca 2013 roku zamiast 5 lipca 2013 roku;

- wpisania w punkcie 1 – obowiązująca norma czasu pracy – 8 godzin przy monitorze komputera ( obsługa komputera ), tygodniowa – 40 godzin przy monitorze komputera ( obsługa komputera ) zamiast zapisu 1/1 etatu;

- w punkcie 2 poprzez wpisania stanowisko pracy – telemarketer przez Skype zamiast telemarketer;

- w punkcie 4 ust. 1 poprzez dopisanie na podstawie art. 171 §1 kodeksu pracy;

Zmodyfikował żądanie pozwu co do sprostowania świadectwa pracy w punkcie 4 ust. 9 poprzez dodanie zapisu – wynagrodzenie – odszkodowanie za okres wypowiedzenia na podstawie art. 55 §1 ¹ k.p. w wysokości jednotygodniowego wynagrodzenia w miejsce wcześniej wskazanego dwutygodniowego wynagrodzenia.

Pełnomocnik pozwanej Spółki wniósł o oddalenie tak zmodyfikowanego roszczenia, wyraził zgodę na cofnięcie pozwu w części.

Wyrokiem z dnia 23 września 2014 roku wydanym w sprawie o sygn. akt IVP 252/13 Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

umorzył postępowanie w części dotyczącej sprostowania świadectwa pracy w zakresie sprostowania :

- daty świadectwa pracy,

- punktu 1 świadectwa pracy,

- punktu 2 świadectwa pracy,

- punktu 4 ust.1 świadectwa pracy,

- punktu 4 ust.9 świadectwa pracy w zakresie jednotygodniowego odszkodowania,

nakazał pozwanemu (...) Sp. z o.o. w P. sprostować świadectwo pracy powódki M. S. w punkcie 3 poprzez wskazanie iż rozwiązanie umowy o pracę przez pracownika bez wypowiedzenia na podstawie art. 30 par.1 pkt 3 w związku z art. 55 par.1zn.1 Kodeksu Pracy – z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków wobec pracownika i oddalił powództwo w pozostałej części.

Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne Sądu Rejonowego:

W dniu 19 czerwca 2013 roku powódka została zatrudniona przez (...) Spółka z o.o. w P. jako telemarketer w pełnym wymiarze czasu pracy.

W dniu 27 czerwca 2013 roku powódka otrzymała umowę o pracę na piśmie oraz załącznik do umowy zawierający zadania na stanowisku telemarketera oraz zasady świadczenia pracy przez telemarketera.

Powódka miała świadczyć pracę w miejscu zamieszkania. Poprzez komunikator internetowy Skype miała się łączyć z potencjalnymi klientami, przedstawiać im ofertę Spółki w zakresie ochrony mienia i sprzątania, w przypadku zainteresowania ofertą umówić spotkanie z przedstawicielem Spółki.

W dniu 4 lipca 2013 roku powódka w K. spotkała się ze swoją przełożoną J. K. (1). Powódka oświadczyła, iż nie podpisze umowy, którą dostała do domu zanim nie zapozna się z Regulaminem Wynagradzania i Regulaminem Pracy. J. K. (1) udostępniła powódce Regulamin Pracy oraz po konsultacjach z działem (...) Spółki (...) wraz z załącznikami. Powódka pomimo okazania jej powyższych dokumentów odmówiła podpisania umowy i złożyła pismo o jej rozwiązaniu.

Pismem z dnia 4 lipca 2013 roku powódka złożyła pozwanej Spółce oświadczenie o rozwiązaniu stosunku pracy bez wypowiedzenia z uwagi na ciężkie naruszenie podstawowych praw pracowniczych przez pracodawcę poprzez nie okazanie do wglądu – do przeczytania Regulaminu Wynagradzania tekst pierwotny o załączników do Regulaminu nr(...) Regulaminu Pracy pracowników i statutu firm.

W dniu 5 lipca 2013 roku pozwana Spółka sporządziła i wysłała powódce świadectwo pracy w którym wskazała, iż powódka wykonywała pracę telemarketera w wymiarze 1/1 etatu, że zgodnie z art. 55 § 3 k.p. stosunek pracy uległ rozwiązaniu przez pracodawcę za wypowiedzeniem, że za 5 dni niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego powódce wypłacono ekwiwalent za urlop wypoczynkowy.

Pismem z dnia 6 lipca 2013 roku powódka wystąpiła do pozwanej Spółki z wezwaniem do zapłaty wynagrodzenia, wydania świadectwa pracy oraz uzupełnienia zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu.

Pismem z dnia 11 lipca 2013 roku powódka ponowiła wezwanie.

Pismem z dnia 13 lipca 2013 roku powódka wystąpiła do pracodawcy o sprostowanie świadectwa pracy.

W odpowiedzi z dnia 15 lipca 2013 roku na wezwanie do zapłaty i wydania świadectwa pracy pozwana Spółka opisała treść wysłanego świadectwa pracy, wskazała jakich danych żądanych przez powódkę nie ujęła w treści świadectwa pracy i dlaczego. Podniosła, iż kwestionuje zasadność rozwiązania przez Powódkę stosunku pracy bez wypowiedzenia z winy pracodawcy, a tym samym brak jest prawa do odszkodowania. Wskazała, iż analiza czasu pracy powódki wskazuje brak pracy w godzinach nadliczbowych.

W odpowiedzi na wezwanie Powódki sprostowania i uzupełnienia świadectwa pracy pozwana Spółka pismem z dnia 16 lipca 2013 roku odmówiła spełnienia żądań powódki.

Dokonując ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie Sad Rejonowy uznał za bezsporne dowody w postaci dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy. Dokonując oceny osobowych źródeł dowodowych Sąd I instancji doszedł do przekonania, iż okoliczności wskazywane przez J. K. i przez powódkę są w istocie tożsame. Za bezsporny fakt Sąd Rejonowy uznał , iż powódka w dniu 4 lipca 2013 roku stawiła się w K. i tam po rozmowie z J. K. złożyła oświadczenie o rozwiązaniu stosunku pracy. Twierdzenia świadka o udostępnieniu powódce regulaminów Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne jako , że są logiczne i w zakresie twierdzenia o konsultacji z D. Kadr o możliwości zapoznania powódki z wszystkimi załącznikami pokrywają się z twierdzeniami powódki co do zaistnienia takich konsultacji.

Dokonując oceny zeznań powódki Sąd Rejonowy zwrócił uwagę na ich chaotyczność i niekonsekwencję. Powódka wskazywała, iż umowę o pracę na piśmie otrzymała pocztą po 2.5 tygodnia od zatrudnienia, a sama złożyła ich kopie z adnotacją o otrzymaniu w dniu 27 czerwca 2013 roku, nadto Sąd Rejonowy podniósł ze cały okres zatrudnienia powódki w pozwanej Spółce trwał 15 dni. Za tak samo nielogiczne Sad I instancji uznał twierdzenia powódki, iż każda rozmowa z potencjalnym klientem niezależnie od jej wyniku trwała około 20 – 30 minut, co przy uwzględnieniu liczby takich rozmów przeprowadzonych, wg. powódki dziennie, musiały by one mieć miejsce od godzin wczesno porannych do godzin nocnych, kiedy to poza wyjątkowymi sytuacjami biura potencjalnych klientów są już nieczynne. Wszystko to zdaniem Sądu Rejonowego skutkowało uznaniem powyższych twierdzeń za niewiarygodne.

Powódka wnosiła ostatecznie o sprostowanie świadectwa pracy przez pozwaną Spółkę (...) poprzez wpisanie:

a)  w punkcie 3, że rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło przez pracownika bez wypowiedzenia na podstawie art. 30 § 1 pkt 3 w związku z art. 55§1 ¹ kodeksu pracy zamiast zapisu że rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło zgodnie przez pracodawcę za wypowiedzeniem;

b)  w punkcie 4 ust. 8 poprzez wpisanie szkodliwy dla osoby niepełnosprawnej ośmiogodzinny codzienny czas świadczenia pracy przy elektronicznym monitorze ekranowym ( obsługa komputera ) – praca efektywna 8 godzin od 16.00: dodatek szkodliwy przysługujący osobie niepełnosprawnej ( z podaniem podstawy prawnej ) dodatek szkodliwy dla osoby niepełnosprawnej za gdziny nadliczbowe świadczenia pracy na rzecz pracodawcy przy elektronicznym monitorze ekranowym ( obsługa komputera ) z podaniem podstawy prawnej;

c)  w punkcie 4 ust. 9 poprzez dodanie zapisu – wynagrodzenie – odszkodowanie za jednotygodniowy okres wypowiedzenia na podstawie art. 55 §1 ¹ l.p.

d)  w punkcie 6 poprzez dopisanie wysokości wynagrodzenia zasadniczego brutto 1.600,00 PLN miesięcznie – w oparciu o podstawę prawną;

e)  w punkcie 6 poprzez dopisanie wysokości wypłaconej premii za zrealizowane cele sprzedażowe Spółki z podaniem kwoty;

f)  w punkcie 6 poprzez dopisanie wysokości stawki godzin nadliczbowych brutto
( z podaniem godzin nadliczbowych i kwot oraz wysokością dodatków szkodliwych)

g)  w punkcie 6 poprzez dopisanie wysokości wypłaconego ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy

h)  w punkcie 6 poprzez dopisanie wysokości wynagrodzenia – odszkodowania za dwutygodniowy okres wypowiedzenia;

i)  w punkcie 6 poprzez dopisanie od wynagrodzeń były odprowadzone składki ( z podaniem rzeczowych nazw wynagrodzeni od jakich konkretnie wynagrodzeń odprowadzono składki ZUS ).

Pozwany pracodawca nie uznał tak sprecyzowanego roszczenia i wnosił o jego oddalenie.

W zakresie w jakim powódka cofnęła pozew Sąd Rejonowy na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. w zw. z art. 469 k.p.c. umorzył postępowanie w sprawie.

Jak bowiem podniósł Sąd I instancji treść świadectwa, poza informacjami z art. 97 § 2 powinny stanowić dane wskazane w rozporządzeniu o świadectwach. Dotyczą one:

- wymiaru czasu pracy (czyli potocznie mówiąc tego, czy pracownik był zatrudniony na tzw. całym etacie czy tylko na części);

- podstawy prawnej rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy;

- urlopu wypoczynkowego wykorzystanego w roku kalendarzowym, w którym ustał stosunek pracy, z zaznaczeniem, ile było dni urlopu na żądanie (co jest niezbędne dla określenia, ile dni i godzin tego urlopu może pracownik wykorzystać w danym roku u kolejnych pracodawców.);

- wykorzystania dodatkowego urlopu albo innego dodatkowego uprawnienia lub świadczenia przewidzianego przepisami prawa pracy;

- należności ze stosunku pracy uznanych i niezaspokojonych przez pracodawcę do dnia ustania tego stosunku z powodu braku środków finansowych (pracownik może wówczas dochodzić choćby częściowej zapłaty tych należności na podstawie ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych);

- okresu korzystania z urlopu bezpłatnego i podstawy prawnej jego udzielenia;

- wykorzystanego urlopu wychowawczego;

- liczby dni, za które pracownik otrzymał wynagrodzenie zgodnie z art. 92 k.p., w roku kalendarzowym, w którym ustał stosunek pracy;

- wykorzystania w tymże roku zwolnienia od pracy przewidzianego w art. 188 k.p.;

- okresu, za który pracownikowi przysługuje odszkodowanie w związku ze skróceniem okresu wypowiedzenia umowy na podstawie art. 361 § 1 (bo okres ten wlicza się do okresu zatrudnienia pracownikowi pozostającemu wówczas bez pracy - art. 361 § 2 k.p.);

- okresu odbytej czynnej służby wojskowej lub jej form zastępczych;

- okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach i w szczególnym charakterze (okresy te stwarzają dla pracownika korzystniejszą sytuację w zakresie jego uprawnień z ubezpieczenia społecznego);

- okresów nieskładkowych przypadających w okresie zatrudnienia, którego dotyczy świadectwo, uwzględnianych przy ustalaniu prawa do emerytury lub renty (chodzi tu o okresy wymienione w art. 7 u.e.r.).

Są to obligatoryjne elementy świadectwa pracy i biorąc pod uwagę poglądy zawarte w doktrynie prawa pracy w tym zakresie pracownikowi przysługuje prawo do żądania sprostowania.

W zakresie danych dodatkowych umieszczanych w świadectwie pracy na żądanie pracownika, a dotyczących informacji o wysokości i składnikach wynagrodzenia oraz o uzyskanych kwalifikacjach roszczenie o sprostowanie świadectwa pracy przysługuje w skrajnych sytuacjach, w szczególności gdy informacje umieszczone w świadectwie są niekorzystne dla pracownika lub nieprawdzie albo ocenne i stawiały pracownika w złym świetle.

Dokonując oceny poszczególnych roszczeń powódki dotyczących sprostowania świadectwa pracy Sąd Rejonowy jako zasadne wskazał roszczenie o zmianę w punkcie 3 poprzez wpisanie, że rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło przez pracownika bez wypowiedzenia na podstawie art. 30 § 1 pkt 3 w związku z art. 55§1 ¹ kodeksu pracy zamiast zapisu że rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło zgodnie przez pracodawcę za wypowiedzeniem. Sąd I instancji podniósł, że gdy umowa o pracę została rozwiązana bez wypowiedzenia przez pracownika na podstawie art. 55 § 1 ¹ k.p., pracownik otrzymuje świadectwo informujące o tym sposobie ustania stosunku pracy. Jeżeli rozwiązanie było nieuzasadnione, pracodawca ma prawo do odszkodowania (art. 611 k.p.). Prawomocne orzeczenie o tym odszkodowaniu zobowiązuje pracownika do przedłożenia świadectwa w celu umieszczenia w nim wzmianki o tym orzeczeniu. Gdy pracownik nie przedłoży świadectwa, pracodawca może go do tego wezwać. Niedostarczenie pracodawcy świadectwa i posługiwanie się nim przez pracownika bez wzmianki o tym orzeczeniu jest sprzeczne z prawem.

Dlatego też Sąd Rejonowy nakazał pozwanemu pracodawcy zmianę świadectwa pracy w tej części.

W ocenie Sądu I instancji pozostałe roszczenie powódki są niezasadne.

Dokonując oceny żądania powódki o sprostowanie świadectwa pracy w punkcie 4 ust. 8 poprzez wpisanie szkodliwy dla osoby niepełnosprawnej ośmiogodzinny codzienny czas świadczenia pracy przy elektronicznym monitorze ekranowym ( obsługa komputera ) – praca efektywna 8 godzin od 16.00: dodatek szkodliwy przysługujący osobie niepełnosprawnej ( z podaniem podstawy prawnej ) dodatek szkodliwy dla osoby niepełnosprawnej za godziny nadliczbowe świadczenia pracy na rzecz pracodawcy przy elektronicznym monitorze ekranowym ( obsługa komputera ) z podaniem podstawy prawnej Sąd Rejonowy, że świadectwo pracy jest oświadczeniem wiedzy nie zaś oświadczeniem woli i niedopuszczalnym jest uzyskanie w niniejszym postępowaniu środka dowodowego na potrzeby innych ewentualnych postępowań.

W ocenie Sądu I instancji powódce chodzi w istocie o ustalenie, iż jej praca miała charakter pracy w warunkach szczególnych opisaną jako wykonywanie stale i w pełnym wymiarze pracy szczególnie obciążającej narząd wzroku i wymagającą precyzyjnego widzenia przy obsłudze elektronicznych monitorów ekranowych, które wymienione zostały w wykazie A dział XIV (poz. 5), stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm., zwanego dalej rozporządzeniem z dnia 7 lutego 1983 r.). Zapis taki miał stanowić jednocześnie podstawę do wystąpienia z roszczeniem o dodatek o pracę w warunkach szkodliwych.

Sąd Rejonowy wskazał, że powódka nie wykazała, by praca przy posiadanym monitorze była szczególnie obciążająca narząd wzroku i wymagała precyzyjnego widzenia. Jest to o tyle istotne, iż w zależności od typu posiadanego monitora: czy jest to monitor lampowy, czy też ciekłokrystaliczny istniej duża różnica w obciążeniu narządu wzroku, a tym samym uznania pracy przy tym urządzeniu za szczególnie obciążającą ten narząd.

Odnosząc się do roszczenia sprostowania świadectwa pracy w punkcie 4 ust. 9 poprzez dodanie zapisu – wynagrodzenie – odszkodowanie za jednotygodniowy okres wypowiedzenia na podstawie art. 55 §1 ¹ k.p. i w punkcie w punkcie 6 poprzez dopisanie wysokości wynagrodzenia – odszkodowania za jednotygodniowy okres wypowiedzenia, Sąd I instancji podniósł, iż pozwany pracodawca kwestionuje prawo powódki do odszkodowania twierdząc, iż nie było podstaw do rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia. Stąd też Sąd Rejonowy stanął na stanowisku, że sprawa o sprostowanie świadectwa pracy nie może służyć do uzyskania w niniejszym postępowaniu środka dowodowego na potrzeby innych ewentualnych postępowań.

Tożsame stanowisko Sąd Rejonowy zajął odnośnie roszczenia powódki o sprostowanie świadectwa pracy poprzez dopisanie w punkcie 6 wysokości stawki godzin nadliczbowych brutto ( z podaniem godzin nadliczbowych i kwot oraz wysokością dodatków szkodliwych). Pozwany kwestionował zaistnienie pracy w godzinach nadliczbowych, a twierdzenia powódki w tym zakresie Sąd Rejonowy uznał za niewiarygodne. Niniejsza sprawa nie może zdaniem Sadu Rejonowego służyć do uzyskania środka dowodowego na potrzeby innego ewentualnego postępowania dotyczącego bezpośrednio prawa do wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych.

Pozostałe roszczenia powódki dotyczące sprostowania świadectwa pracy o dopisanie wysokości wypłaconej premii za zrealizowane cele sprzedażowe Spółki z podaniem kwoty, dopisanie wysokości wypłaconego ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy, o dopisanie że od wynagrodzeń były odprowadzone składki ( z podaniem rzeczowych nazw wynagrodzeni od jakich konkretnie wynagrodzeń odprowadzono składki ZUS ) w ocenie Sądu Rejonowego nie podlegają sprostowaniu wobec bądź braku podstaw do ich wpisania do świadectwa pracy, bądź braku wypłaty świadczenia – premia.

Mając powyższe na uwadze Sąd Rejonowy uznał roszczenie powódki o sprostowanie świadectwa pracy w zakresie wpisania jako podstawy rozwiązania stosunku pracy – rozwiązanie przez pracownika bez wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków wobec pracownika. W pozostałym zakresie roszczenie powódki jako niezasadne Sąd Rejonowy oddalił.

Powyższy wyrok zaskarżył apelacją pełnomocnik powódki w części tj. co do pkt 3, w którym oddalono powództwo w pozostałej części, wnosząc o:

1. zmianę pkt 3 wyroku na podstawie art. 386 § 1 kpc i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez nakazanie pozwanemu sprostowanie świadectwa pracy powódki w: pkt 4. 8); pkt 4. 9); pkt 6. w zakresie wskazanym w ostatecznym żądaniu ustalonym przez Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim.

2.ponadto o zasądzenie kosztów instancji odwoławczej.

Zaskarżonemu wyrokowi pełnomocnik powódki zarzucił naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy a mianowicie:

1. art. 97 § 2 Kodeksu pracy przez błędną wykładnię zdania ostatniego: „Na żądanie
pracownika w świadectwie pracy należy podać także informacje o wysokości i
składnikach wynagrodzenia oraz o uzyskanych kwalifikacjach", a w konsekwencji
przez niezastosowanie tego przepisu. Przepis art. 97 § 2 zdanie trzecie Kodeksu pracy zobowiązuje pracodawcę do podania informacji o wysokości i składnikach wynagrodzenia oraz o uzyskanych kwalifikacjach, ale obowiązek ten powstaje tylko wtedy, gdy pracownik tego zażąda. Pracodawca jest obowiązany uwzględnić wniosek pracownika, jeżeli został on złożony przed dniem, w którym powstał obowiązek wydania świadectwa. W konsekwencji zdaniem powódki Sąd naruszył również § 1 ust. 1 pkt 13 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania (Dz. U. z 1996 r., Nr 60, poz. 282) poprzez nieuzasadnioną odmowę zamieszczenia w świadectwie pracy danych, które są zamieszczane na żądanie pracownika.

2. § i ust. 1 pkt 11 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja
1996 r. w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego
wydawania i prostowania w związku z § 1 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z
dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w
szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Uz. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43 ze zm.) oraz Wykazem A Prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego Dział XIV Prace różne poz. 5 „Prace szczególnie obciążające narząd wzroku i wymagające precyzyjnego widzenia - w kartografii, montażu mikroelementów wymagającego posługiwania się przyrządami optycznymi oraz przy obsłudze elektronicznych monitorów ekranowych" załącznika do wskazanego rozporządzenia przez błędną wykładnię i niezastosowanie przepisu: oraz przy obsłudze elektronicznych monitorów ekranowych.

Zdaniem powódki Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim dokonał błędnej wykładni wskazanego przepisu prawa, który to przepis w końcowej części stanowi jedynie o pracy przy obsłudze elektronicznych monitorów ekranowych, a nie jak to błędnie przyjął Sąd o pracy przy obsłudze elektronicznych monitorów ekranowych szczególnie obciążającej narząd wzroku i wymagającej precyzyjnego widzenia. Omawiane kryterium dotyczy jedynie pracy wymienionej w części pierwszej przepisu, a nie pracy przy obsłudze monitorów ekranowych.

wobec jednoznacznego brzmienia przepisu, ze chodzi o pracę przy obsłudze elektronicznych monitorów ekranowych powódka nie musiała wykazywać, że praca ta szczególnie obciąża narząd wzroku i wymaga precyzyjnego widzenia. Skoro ustawodawca umieścił w wykazie pracę przy obsłudze elektronicznych monitorów ekranowych nie wskazując kryteriów dodatkowych, to nie ma znaczenia czy powódka pracowała przy obsłudze monitora lampowego czy tez ciekłokrystalicznego.

3. § 1 ust. 1 pkt 9 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja

1996 r. w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, kiedy przepis ten stanowi: „okresu, za który pracownikowi przysługuje odszkodowanie w związku ze skróceniem okresu wypowiedzenia umowy o pracę na podstawie art. 36 ¹ § 1 Kodeksu pracy , a informacja w tym zakresie jest niezbędna do ustalenia uprawnień ze stosunku pracy i uprawnień z ubezpieczenia społecznego. Skoro Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim ustalił i przyjął, że zasadnym było żądanie sprostowania świadectwa pracy przez wpisanie, że rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło przez pracownika bez wypowiedzenia na podstawie art. 30 § 1 pkt 3 w związku z art 55 § 1 ¹ Kodeksu pacy, to tym samym stwierdził, że w konsekwencji pracownikowi przysługuje odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, a jeżeli umowa o pracę została zawarta na czas określony lub na czas wykonania określonej pracy - w wysokości wynagrodzenia za okres 2 tygodni. Nie ma zatem zdaniem skarżącej żadnego znaczenia fakt, że pracodawca kwestionuje prawo powódki do odszkodowania.

4. § i ust. i pkt 13 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania poprzez nieuzasadnioną odmowę zamieszczenia w świadectwie pracy danych, które są zamieszczane na żądanie pracownika w zakresie dodania zapisów: o wysokości wynagrodzenia, o wysokości wypłaconej premii, o wysokości stawki godzin nadliczbowych brutto z podaniem godzin nadliczbowych i kwot oraz wysokości dodatków szkodliwych, o wysokości wypłaconego ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy, o odprowadzaniu składek do ZUS. Zdaniem powódki Sąd Rejonowy naruszył zasadę swobodnej oceny dowodów poprzez błędny pogląd, że twierdzenia powódki są niewiarygodne w zakresie wykonywania pracy w warunkach szkodliwych, które to stanowisko Sądu jest konsekwencją błędnej wykładni przepisu poz. 5 „Prace szczególnie obciążające narząd wzroku i wymagające precyzyjnego widzenia - w kartografii, montażu mikroelementów wymagającego posługiwania się przyrządami optycznymi oraz przy obsłudze elektronicznych monitorów ekranowych." Tym samym wykonując pracę przy obsłudze elektronicznych monitorów ekranowych powódka wykonywała pracę w warunkach szkodliwych.

W ocenie skarżącej że Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim w żaden sposób nie uzasadnił przyjętego stanowiska: „ (...) w ocenie Sądu nie podlegają sprostowaniu wobec braku podstaw do ich wpisania do świadectwa pracy, bądź braku wypłaty świadczenia -premia." Tak sporządzone uzasadnienie powoduje w ocenie powódki, że oddalenie powództwa w omawianym zakresie nie poddaje się kontroli instancyjnej z powodu nie wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Wobec braku uzasadnienia dotyczącego omawianych kwestii, powódka nie jest bowiem w stanie przedstawić argumentacji przeciwstawnej stanowisku Sądu i jeszcze raz podkreśliła, że obowiązująca regulacja prawna jest jasna i czytelna.

W odpowiedzi na apelację powódki pozwana spółka, wniosła o jej oddalenie w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej spółki zwrotu kosztów zastępstwa radcowskiego według norm przepisanych.

Pismem z dnia 22 października 2014r. pełnomocnik powódki wniósł o wydanie postanowienia w przedmiocie kosztów sądowych na podstawie art. 98 k.p.c.

Postanowieniem z dnia 29 października 2014r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. zasądził od powódki na rzecz pozwanego 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Sąd obciążył w całości kosztami procesu powódkę na podstawie art. 100 k.p.c., uznając że jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania.

Pełnomocnik powódki w dniu 12 listopada 2014 roku wniósł zażalenie na postanowienie Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z 29 października 2014 r., sygn. akt IV P 252/13. Pełnomocnik powódki zaskarżył postanowienie w całości, wniósł o zmianę postanowienia na podstawie art. 386 § 1 kpc w związku z art. 397 § 2 kpc poprzez orzeczenie co do istoty sprawy i zasądzenie na rzecz powódki kosztów postępowania oraz o zasądzenie kosztów instancji odwoławczej.

Pełnomocnik powódki zarzucił Sądowi I instancji :

a) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy: art. 98 § 1 kpc, który stanowi, że: strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu);

b) art. 100 zdanie drugie kpc poprzez jego zastosowanie w sytuacji kiedy brak było ku temu przesłanek ustawowych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jest zasadna jedynie w części dotyczącej sprostowania świadectwa w zakresie zamieszczenia w nim informacji o wysokości wynagrodzenia. Pozostałe zarzuty apelacji nie zasługują na uwzględnienie i podlegają oddaleniu.

Ustalenia faktyczne dokonane w rozpoznawanej sprawie przez Sąd pierwszej instancji, Sąd drugiej instancji traktuje jako własne, uznając je za wystarczające do rozpoznania apelacji.

Na wstępie rozważań należy przypomnieć, iż w apelacji skarżący wniósł ostatecznie o sprostowanie świadectwa pracy w zakresie:

1) punktu 4.8 – przez zastąpienie zapisu co do nie wykonywania przez powódkę pracy w szczególnych warunkach zapisem: „ zgodnie z wykazem prac szczególnych praca wykonywana przez powódkę przy monitorach elektronicznych jest pracą w warunkach szkodliwych dla osoby niepełnosprawnej”.

2) punktu 4.9 – zawierającego zapis: „ nie wykorzystała dodatkowego urlopu ani innych dodatkowych uprawnień lub świadczeń przewidzianych przepisami prawa pracy” - poprzez dodanie zapisu – „wynagrodzenie - odszkodowanie za tygodniowy okres wypowiedzenia art. 55 ¹§1 k.p.”

3) punkt 6 – zapis – informacje uzupełniające: od wynagrodzeń były odprowadzane składki ZUS - poprzez dopisanie:

- wysokości wynagrodzenia zasadniczego brutto 1600zł. miesięcznie;

- wysokości wypłaconej premii za zrealizowane cele sprzedażowe Spółki z podaniem kwoty;

- wysokości stawki godzin nadliczbowych brutto (z podaniem godzin nadliczbowych i kwot oraz wysokości dodatków szkodliwych)

- wysokości wypłaconego ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy;

- wysokości wynagrodzenia – odszkodowania za tygodniowy okres wypowiedzenia -

- podanie rzeczowych nazw wynagrodzeń od jakich konkretnie wynagrodzeń odprowadzano składki;

Zgodnie z treścią art. 97§ 2 k.p. w świadectwie pracy należy podać informacje dotyczące okresu i rodzaju wykonywanej pracy, zajmowanych stanowisk, trybu rozwiązania albo okoliczności wygaśnięcia stosunku pracy, a także inne informacje niezbędne do ustalenia uprawnień pracowniczych i uprawnień z ubezpieczenia społecznego. Ponadto w świadectwie pracy zamieszcza się wzmiankę o zajęciu wynagrodzenia za pracę w myśl przepisów o postępowaniu egzekucyjnym. Na żądanie pracownika w świadectwie pracy należy podać także informację o wysokości i składnikach wynagrodzenia oraz o uzyskanych kwalifikacjach. Szczegółową treść świadectwa pracy oraz sposób i tryb jego wydawania i prostowania reguluje wydane na podstawie delegacji ustawowej z art. 97§4 k.p. rozporządzenie Mi­nistra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 maja 1996 roku (Dz. U Nr 60, poz. 282, z późniejszymi zmianami ).

I tak w myśl § 1 ust 1 rozporządzenia w świadectwie pracy, oprócz informacji określonych w art. 97 § 2 Kodeksu pracy, zamieszcza się informacje niezbędne do ustalenia uprawnień ze stosunku pracy i uprawnień z ubezpieczenia społecznego, dotyczące:

1) wymiaru czasu pracy pracownika w czasie trwania stosunku pracy,

1a) podstawy prawnej rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy,

2) urlopu wypoczynkowego wykorzystanego przez pracownika w roku kalendarzowym, w którym ustał stosunek pracy,

3) wykorzystania dodatkowego urlopu albo innego uprawnienia lub świadczenia, przewidzianego przepisami prawa pracy,

4) należności ze stosunku pracy uznanych i nie zaspokojonych przez pracodawcę do dnia ustania tego stosunku, z powodu braku środków finansowych,

5) okresu korzystania z urlopu bezpłatnego i podstawy prawnej jego udzielenia,

6) wykorzystanego urlopu wychowawczego,

7) liczby dni, za które pracownik otrzymał wynagrodzenie, zgodnie z art. 92 Kodeksu pracy (tj. za czas niezdolności do pracy), w roku kalendarzowym, w którym ustał stosunek pracy,

8) wykorzystania w roku kalendarzowym, w którym ustał stosunek pracy, zwolnienia od pracy przewidzianego w art. 188 Kodeksu pracy,

9) okresu, za który pracownikowi przysługuje odszkodowanie w związku ze skróceniem okresu wypowiedzenia umowy o pracę na podstawie art. 36 ¹ § 1 Kodeksu pracy,

10) okresu odbytej czynnej służby wojskowej lub jej form zastępczych,

11) okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze,

12) okresów nieskładkowych, przypadających w okresie zatrudnienia, którego dotyczy świadectwo pracy, uwzględnianych przy ustalaniu prawa do emerytury lub renty,

13) danych, które są zamieszczane na żądanie pracownika .

Stanowisko Sądu Rejonowego, że umieszczenie dodatkowych danych w świadectwie pracy na żądanie pracownika, przysługuje w skrajnych sytuacjach, w szczególności gdy informacje umieszczone w świadectwie są niekorzystne dla pracownika lub nieprawdzie albo ocenne i stawiały pracownika w złym świetle, nie ma żadnych podstaw prawnych, w szczególności nie wynika z treści art. 97§2 k.p. Rację ma skarżący, że taka wykładnia art. 97§2 k.p. dokonana przez Sąd Rejonowy była błędna. Przepis ten nie wprowadza bowiem żadnych dodatkowych warunków, od spełnienia których pracodawca mógłby uzależnić wpisanie żądanych przez pracownika danych do świadectwa pracy. Jedynym ograniczeniem jest przedmiotowy zakres żądań pracownika. A mianowicie pracownik nie może żądać zamieszczenia w świadectwie pracy jakichkolwiek informacji związanych ze stosunkiem pracy, a jedynie tych o wysokości i składnikach wynagrodzenia oraz o uzyskanych kwalifikacjach.

Z umowy o pracę wynika, że wynagrodzenie powódki składało się jedynie z jednego składnika, a mianowicie wynagrodzenia zasadniczego w wysokości 1600zł. brutto miesięcznie. Bezspornym było, że w trakcie zatrudnienia powódka nie nabyła żadnych dodatkowych kwalifikacji. Skoro zatem powódka zażądała, aby pracodawca umieścił w świadectwie pracy informację o wysokości i składnikach jej wynagrodzenia, do czego uprawniał ją art. 97§2 k.p., to brak było podstaw do nieuwzględnienia tego żądania. Jak już wyżej podniesiono pracodawca nie może skutecznie polemizować ze zgłoszonym przez pracownika żądaniem umieszczenia w świadectwie pracy dodatkowych informacji objętych zakresem art. 97§2 k.p. Wystąpienie przez pracownika z żądaniem zamieszczenia w świadectwie pracy informacji o wysokości i składnikach wynagrodzenia oraz o uzyskanych kwalifikacjach, nakłada na pracodawcę obowiązek zamieszczenia tych informacji w świadectwie pracy.

Z tych względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 386§1 k.p.c. zmienił zaskarżony w punkcie 3 wyrok w ten sposób, że nakazał sprostować punkt 6 świadectwa pracy przez dopisanie słów: „wynagrodzenie zasadnicze 1600zl. brutto/miesiąc”.

Brak natomiast podstaw do żądania zamieszczenia w świadectwie pracy informacji o wysokości wypłaconego ekwiwalentu za urlop oraz szczegółowych informacji co do wynagrodzeń od których były odprowadzane składki. Informacje te nie są bowiem objęte treścią art. 97 k.p. w zw. z przepisami rozporządzenia Mi­nistra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 maja 1996 roku (Dz. U Nr 60, poz. 282, z późniejszymi zmianami ). Pracodawca w świadectwie pracy ma jedynie obowiązek zamieścić informacje dotyczące urlopu wypoczynkowego wykorzystanego przez pracownika w roku kalendarzowym, w którym ustał stosunek pracy. Takie informacje pozwany zamieścił w pkt 4.1 świadectwa pracy, który zawiera zapis że powódka otrzymała ekwiwalent za 5 dni urlopu. Ekwiwalent za urlop nie stanowi składnika wynagrodzenia, a zatem nie ma podstawy, aby - nawet na żądanie pracownika- wskazywać jego wysokość. Dla ustalenia uprawnień pracownika istotna jest ilość dni, za które pracownik otrzymał ekwiwalent, a nie jego wysokość.

Żądanie skarżącej podania rzeczowych nazw wynagrodzeń od jakich konkretnie odprowadzano składki, w sytuacji gdy jedynym składnikiem otrzymywanego przez nią wynagrodzenia było wynagrodzenie zasadnicze, jest bezprzedmiotowe. Żądanie to zostało bowiem skonsumowane przez wpisanie w świadectwie pracy, iż powódka otrzymywała wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 1600zł. brutto. Pojęcie to w przypadku powódki obejmuje wszystkie składniki wynagrodzenia, od którego została odprowadzona składka. Jest to wystarczająco jasne i klarowne, co czyni żądanie sprostowania bezzasadnym.

Brak również podstaw do uzupełnienia świadectwa pracy o wysokość wypłaconej premii za zrealizowane cele sprzedażowe Spółki, gdyż pozwany zaprzeczył, aby wypłacił powódce taki składnik wynagrodzenia, a powódka nie udowodniła, że było inaczej. Jak słusznie podkreślił Sąd Rejonowy świadectwo pracy ma charakter informacyjny. Nie zawiera zatem elementów ocennych, a jedynie fakty wskazane w art. 97 k.p. i rozporządzeniu Mi­nistra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 maja 1996 roku (Dz. U Nr 60, poz. 282, z późniejszymi zmianami ). Jeśli natomiast pomiędzy stronami jest spór co do tego, czy powódce należała się premia, to w tym zakresie powódce służy odrębne roszczenie o zapłatę. Powódka w odrębnym postępowaniu będzie mogła dowodzić racji swoich roszczeń o świadczenia pieniężne. Nie służy temu tryb o sprostowanie świadectwa pracy. Świadectwo pracy nie ma cech wyłączności w zakresie dowodowym o realizację praw pracowniczych. Jest to bowiem jedynie dokument prywatny, a nie urzędowy. Nie korzysta zatem z domniemania prawdziwości. Tym samym dowód przeciwko stwierdzeniom czy brakowi stwierdzeń w świadectwie pracy jako dokumencie, może być przeprowadzony w każdym czasie w ramach postępowania o konkretne roszczenie, także po upływie terminów przewidzianych w art. 97§2 k.p. ( tak. por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 28 wrzesnia 1990r., III PZP 15/90, OSNCP 1991, nr 4 poz.45)

To samo dotyczy żądania wskazania w świadectwie pracy wysokości stawki godzin nadliczbowych brutto (z podaniem godzin nadliczbowych i kwot oraz wysokości dodatków szkodliwych) oraz wysokości odszkodowania za tygodniowy okres wypowiedzenia. Pracodawca podniósł, że powódka nie otrzymała wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych ani żadnego dodatku szkodliwego, co więcej zaprzeczył, aby wykonywała ona pracę ponadnormatywną i to w warunkach szkodliwych.

Pozwany kwestionuje także fakt, aby powódce należało się odszkodowanie z tytułu rozwiązania przez nią stosunku pracy. Stoi bowiem na stanowisku, iż pozwana spółka nie dopuściła się wobec powódki ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. To, że powódka rozwiązała z pracodawcą umowę o pracę w trybie art. 55§1 ¹ k.p., nie oznacza jeszcze prawdziwości wskazanej przez nią przyczyny rozwiązania stosunku pracy tj. dopuszczenia się przez pracodawcę względem niej ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Sąd I instancji, jak słusznie zauważa pozwany, nie rozpoznawał merytorycznie kwestii dopuszczenia się przez pracodawcę ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków wobec pracownika. Tym samym twierdzenie powódki o uzyskaniu prejudykatu, co do prawa żądania odszkodowania jest błędne. Podstawą sprostowania świadectwa pracy przez Sąd I instancji co do podstawy prawnej rozwiązania stosunku pracy było ustalenie, że powódka złożyła pozwanemu oświadczenie woli o rozwiązaniu umowy o pracę w trybie natychmiastowym wskazując jako przyczynę ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków wobec pracownika. Sąd nie dokonywał natomiast oceny, czy wskazana przez pracownika przyczyna rzeczywiście wystąpiła, bo ta kwestia nie należy do istoty sprawy o sprostowanie świadectwa pracy. Sąd I instancji miał za zadanie wskazanie rzeczywistej podstawy prawnej rozwiązania stosunku pracy, a tą był niewątpliwie art. 55§1 ¹ k.p.

W konsekwencji sprostowanie świadectwa pracy w zakresie podstawy prawnej rozwiązania stosunku pracy na art. 55§1 ¹ k.p., nie przesądza, jak chce apelujący, że powódce przysługuje odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, a co za tym idzie winno być uwidocznione w świadectwie pracy.

W świadectwie pracy w myśl § 1 ust 1 pkt 4 rozporządzenia Mi­nistra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 maja 1996 roku zamieszcza się jedynie informacje o należnościach ze stosunku pracy uznanych i nie zaspokojonych przez pracodawcę do dnia ustania tego stosunku, z powodu braku środków finansowych.

Skoro pracodawca nie wypłacił powódce wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, dodatku szkodliwego oraz odszkodowania z art. 55§1 ¹ k.p. i nie uznał roszczeń powódki w tym zakresie, to brak podstaw do umieszczenia informacji o tych roszczeniach w świadectwie pracy. Powódce jak to już wyżej zaznaczono służy odrębne roszczenie o zapłatę spornych świadczeń, których może dochodzić na drodze sądowej.

Nie zasługuje na uwzględnienie także żądanie powódki sprostowania świadectwa pracy w zakresie wykonywania przez nią pracy w szczególnych warunkach tj. pracy przy monitorach elektronicznych. Pracodawca w punkcie 4.8 świadectwa pracy zamieścił informację o nie wykonywaniu przez powódkę pracy w szczególnych warunkach. Na powódce spoczywał zatem ciężar wykazania, że taką pracę wykonywała. Powódka nie sprostała temu obowiązkowi. Jej twierdzenia co do świadczenia pracy w szczególnych warunkach jako nie poparte żadnymi dowodami należy uznać za gołosłowne.

Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Pracą w szczególnych warunkach - zgodnie z § 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) - jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Wbrew stanowisku strony powodowej okoliczność, że powódka pracowała przy użyciu monitora ekranowego, nie jest równoznaczna z pracą w szczególnych warunkach. Do prac w szczególnych warunkach ustawodawca w wykazie A, dziale XIV, poz. 5, załącznika do Rozporządzenia Rady Ministrów nie zalicza prac przy użyciu monitora ekranowego, ale prace szczególnie obciążające narząd wzroku i wymagające precyzyjnego widzenia w kartografii, montażu mikroelementów wymagającego posługiwania się przyrządami optycznymi oraz przy obsłudze elektronicznych monitorów ekranowych . To, że powódka korzystała z komputera osobistego przy wykonywaniu pracy na zajmowanym stanowisku nie było zdarzeniem szczególnym lub nadzwyczajnym. Praca z użyciem komputera nie może być niejako a priori uznawana jako wykonywana w szczególnych warunkach – jak chce strona powodowa- gdyż mogłoby to prowadzić do nieuprawnionego twierdzenia, że każdy pracownik korzystający w pracy z komputera jest zatrudniony w szczególnych warunkach, co mogłoby być zaliczane do zatrudnienia w szczególnych warunkach dla celów emerytalnych.

Tymczasem podstawowym ustawowym założeniem i zarazem zasadniczym kryterium ustalania uprawnień z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach pracy mogą być tylko okresy zatrudnienia przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia lub znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Nie ma racjonalnych podstaw do kwalifikowania pracy z użyciem komputera na zajmowanym przez powódkę stanowisku telemarketera jako zatrudnienia w szczególnych warunkach. Takiej kwalifikacji podlega wyłącznie szkodliwa praca przy obsłudze elektronicznych monitorów ekranowych, która jako szczególnie obciążająca wzrok pracownika została wymieniona w wykazie tego rodzaju prac ustalonym na podstawie przepisów dotychczasowych. Należy zaznaczyć, że pojęcie obsługi monitorów ekranowych nie jest tożsame z posługiwaniem się przy pracy tymi monitorami. Przepis pkt 5 nie ma na uwadze samego posługiwania się komputerem w pracy, jak chce apelujący, lecz pracę szczególnie obciążającą wzrok i wymagającą precyzyjnego widzenia przy obsłudze elektronicznych monitów ekranowych. Za taką pracę można uznać np. pracę operatora monitorów ekranowych. Powódka takiej pracy nie świadczyła. Praca powódki polegała na pozyskiwaniu klientów dla firmy poprzez telefoniczną prezentację wstępnej oferty firmy, prowadzeniu rozmów telefonicznych z potencjalnymi klientami, umawianiu spotkań handlowych, zdobywaniu i pogłębianiu informacji na temat potencjalnych i aktualnych klientów firmy, współpraca z regionalnym przedstawicielem handlowym w zakresie umawiania spotkań handlowych, sporządzania raportów z wykonywanej pracy zgodnie z systemem raportowania określonym przez przełożonego ( k. 5 – zadania na stanowisku telemarketera). Przy wykonywaniu tej pracy powódka korzystała zarówno z komputera osobistego jak i telefonu. Praca przy użyciu komputera nie należy do prac w szczególnych warunkach wymienionych w wykazie A dział XIV poz. 5. Powyższe stanowisko jest zgodne z poglądem Sądu Najwyższego co do charakteru pracy przy użyciu monitorów ekranowych wyrażonym w wyroku z dnia 19 września 2007r. ( III UK 38/07, opubl. OSNP z 2008r., nr 21-22, poz. 329 ) oraz w wyroku z dnia 8 marca 2010r. II UK 236/09.

Wykluczone było zatem zaakceptowanie koncepcji powódki, że jakiekolwiek posługiwanie się w pracy komputerem zaopatrzonym w monitor ekranowy wystarczy do zaliczenia "pracy z komputerem" jako kwalifikowanego zatrudnienia o znacznej szkodliwości dla zdrowia lub o znacznym stopniu uciążliwości.

Z tych względów apelację powódki co do sprostowania świadectwa pracy w pozostałym zakresie tj. w punktach: 4.8, 4.9 oraz 6 za wyjątkiem zapisu o wysokości wynagrodzenia zasadniczego, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił jako bezzasadną.

Co do zażalenia powódki na postanowienie Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 29 października 2014r. należy podnieść, iż brak było podstaw do rozstrzygnięcia w nim o kosztach procesu. Przypomnieć wypada, iż w wyroku z dnia 23 września 2014r. Sąd Rejonowy w ogóle nie rozstrzygnął o kosztach procesu. W takiej sytuacji tj. jeżeli sąd nie orzekł o całości żądania, o natychmiastowej wykonalności albo nie zamieścił w wyroku dodatkowego orzeczenia, które według przepisów ustawy powinien był zamieścić z urzędu, strona stosownie do treści art. 351§ k.p.c. może w ciągu dwóch tygodni od ogłoszenia wyroku, a gdy doręczenie wyroku następuje z urzędu - od jego doręczenia, zgłosić wniosek o uzupełnienie wyroku. Po upływie tego terminu strona nie może skutecznie żądać uzupełnienia wyroku w zakresie w nim nie rozstrzygniętym.

W rozpoznawanej sprawie nie wchodziło w rachubę doręczenie wyroku z urzędu (art. 343 k.p.c.), lecz na wniosek (art. 331 k.p.c.). Z tej więc przyczyny początek biegu terminu do żądania uzupełnienia wyroku w zakresie kosztów procesu należy liczyć od ogłoszenia wyroku (art. 351 § 1 zd. 1 k.p.c.). Skoro zaś ogłoszenie wyroku nastąpiło w dniu 23 września 2014r. r. (k. 154), to termin dwutygodniowy upłynął z dniem 7 października 2014 r. Tymczasem o wydanie postanowienia o kosztach, a zatem o uzupełnienie w tym zakresie wyroku, pełnomocnik powódki wniósł dopiero pismem z dnia 22 października 2014r., czyli po upływie dwóch tygodni od ogłoszenia wyroku.

Zgłoszenie wniosku w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu po upływie dwutygodniowego terminu od ogłoszenia wyroku jest w myśl art. 167 k.p.c. bezskuteczne.

Powyższe skutkuje koniecznością zmiany zaskarżonego postanowienia na podstawie art. 386 § 1 kpc w związku z art. 397 § 2 kpc i oddalenia wniosku o uzupełnienie wyroku w przedmiocie kosztów procesu, bo tak należy potraktować pismo pełnomocnika powódki z dnia 22 października 2014r.

O kosztach postępowania apelacyjnego i zażaleniowego Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 100 k.p.c. znosząc je wzajemnie między stronami, gdyż ich żądania zostały uwzględnione jedynie w części.