Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 maja 2015 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie IX Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Boratyński (spr.)

Sędziowie: SSO Jacek Widło

SSR del do SO Agnieszka Jurkowska-Chocyk

Protokolant: protokolant Elżbieta Zentar

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 maja 2015 roku w L.

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K.

z przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego Lublin-Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku z dnia 29 października 2014 roku, sygn. akt VIII GC 1029/14

I. uchyla zaskarżony wyrok w pkt I i umarza postępowanie w tym zakresie;

II. oddala apelację w pozostałym zakresie;

III. zasądza od powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. na rzecz pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 4677 zł (cztery tysiące sześćset siedemdziesiąt siedem złotych) tytułem kosztów postępowania odwoławczego.

Sygn. akt IX Ga 125 / 15

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 29 października 2014 roku Sąd Rejonowy Lublin - Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku, VIII Wydział Gospodarczy po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 października 2014 r. w Ś. sprawy z powództwa (...) Spółka z Ograniczoną Odpowiedzialnością z siedzibą w K. przeciwko (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. o zapłatę zasądził od pozwanej spółki na rzecz powodowej spółki kwotę 57.529,76 zł. z ustawowymi odsetkami od dnia 26 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty ( pkt I ) , oddalił powództwo w pozostałej części ( pkt II ) oraz zasądził od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 6527 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3600 zł. tytułem zwrotu wynagrodzenia pełnomocnika ( pkt III ) .

Jako uzasadnienie wyroku wskazano ,że pozwem z dnia 24 lutego 2014 r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. wniosła o zasądzenie od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 58.184,44 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 26 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty .Jako uzasadnienie swojego żądania powód wskazał, iż jako podwykonawca podjął się na rzecz przeciwnika przeprowadzenia prac związanych z dostawą i montażem płyt warstwowych dachowych i ściennych wraz z niezbędnymi uszczelnieniami, obróbkami blacharskimi, rynnami i rurami spustowymi oraz dalszymi czynnościami związanymi z realizacją inwestycji pod nazwą „Budowa odstawy urobku z szybu 2.1 w P. S. do Zakładu (...) w P. B. w (...) S.A.". Zgodnie z brzmieniem umowy, na pisemny wniosek powoda, złożony nie wcześniej niż po dokonaniu ostatecznego odbioru robót, kaucja gwarancyjna może być zamieniona na gwarancję bankową lub ubezpieczeniową. Po wykonaniu zadania powód obciążył pozwanego wynagrodzeniem 6.398.622,00 złotych określonym w kolejnych ośmiu fakturach VAT, a z każdej z nich potrącano 10%, z czego 50 % zwracano podwykonawcy po pozytywnym odbiorze przez inwestora, a drugą połowę po upływie okresu gwarancyjnego lub w przypadku zamiany kaucji na gwarancję bankową lub ubezpieczeniową. Pozwana potrąciła kwotę 639.862,20 złotych, regulując faktury w pozostałym zakresie. Następnie strony uzgodniły zamianę kaucji na gwarancję bankową, wystawioną na kwotę 319.933,10 złotych i na tej podstawie pozwany zobowiązał się do zwrotu kwoty 171.181,72 złotych po przedstawieniu zabezpieczenia. W dniu 12 czerwca 2013 r. powód wysłał uzgodnioną gwarancję bankową, żądając kwoty 171.181,72 złotych. W okresie do 23 października 2013 r. pozwana wypłaciła łącznie kwotę 112.997,28 złotych, bez przyczyny nie spełniając świadczenia co do kwoty 58.184,44 złotych. W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenia powództwa ponad kwotę 57.529,76 złotych z ustawowymi odsetkami i zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazała, iż roszczenie powoda w zakresie kwoty 654,68 złotych wygasło w związku z potrąceniem wierzytelności wzajemnej powstałej w związku z najmem kontenerów, za które czynsz miał ponosić powód.

Sąd Rejonowy ustalił ,że w dniu 28 lipca 2010 r. (...) SA z siedzibą w W. zawarł z (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K., jako podwykonawcą, umowę o roboty budowlane oznaczoną jako nr 239/30. (...). Przedmiotem umowy było wykonanie prac w ramach zadania „Budowa odstawy urobku z szybu 2.1. w P. S. do Zakładów (...) w P. B. w (...) S.A. w zakresie obejmującym wykonania projektów wykonawczych, budowę obiektów, dostawę urządzeń i wyposażenia montaż na miejscu budowy, uruchomienie, rozruch maszyn i urządzeń oraz uzyskania pozwolenia na użytkowania" (fakt niesporny, umowa k. 17- 24). W toku wykonywania umowy podwykonawca, obciążył kontrahenta wynagrodzeniem w wysokości 6.398.622,00 złotych określonym w kolejnych ośmiu fakturach VAT, a z każdej z nich spółka (...) potrącał kwotę 10%, z tytułu kaucji gwarancyjnej (fakt niesporny, faktury (...)). W dniu 22 maja 2013 r. spółka (...) obciążyła kontrahenta kwotą 654,68 złotych z tytułu czynszu za najem kontenerów, który miał uiszczać podwykonawca w związku z treścią umowy. Następnie na podstawie kompensaty oznaczonej jako (...) powyższa wierzytelność została zgłoszona do potrącenia spółce (...) (fakt niesporny, faktura VAT k. 94, kompensata k.98). W toku negocjacji, strony w oparciu o § 13 ust. 2 strony przyjęły, iż spółka (...) zwróci zatrzymaną 171.181,72 złotych po przedstawieniu zabezpieczenia w postaci gwarancji bankowej. Pismem z dnia 12 czerwca 2013 r. spółka (...) przedstawiła gwarancję bankową wystawioną przez (...) S.A., żądając wypłacenia powyższej kwoty (fakt niesporny, pismo k. 49). W okresie od 22 sierpnia 2013 r. do dnia 23 października 2013 r. spółka (...) zwróciła łącznie kwotę 112.997,28 złotych, odmawiając spełnienia świadczenia co do różnicy 58.184,44 złotych (fakt niesporny).

Sad I instancji wskazał ,że wyżej przedstawiony stan faktyczny był w całości niesporny pomiędzy stronami. Pozwany nie wypowiedział się co do twierdzeń przedstawionych w pozwie, podnosząc wygaśnięcie zobowiązania w kwocie 654,68 złotych. Mając na względzie treść sprzeciwu oraz dowody przedstawione przez powoda, brak zajęcia stanowiska przez pozwanego co do istotnych okoliczności sprawy nakazywało zastosowanie Sądowi sankcji określonej w art. 230 k.p.c., stąd fakty zaprezentowanej wyżej nie wymagały dowodu- art. 229 k.p.c. Identyczne rozważania należy odnieść według tego Sądu do twierdzeń przedstawionych przez pozwaną, co do istnienia wierzytelności z tytułu najmu kontenerów i złożenia zarzutu potrącenia. Powód potwierdził te okoliczności (k.116), a więc brak było potrzeby prowadzenia w tym zakresie postępowania dowodowego.

Sąd Rejonowy uznał ,że powództwo jest zasadne w znacznej części. Zgodnie z brzmieniem art 353 ¹ k.p.c. strony mogły umówić się co do zamiany formy zabezpieczenia określonego w umowie. Wobec jednoznacznego brzmienia umowy i dalszych uzgodnień stron powód był uprawniony do przedstawienia gwarancji bankowej, która uprawniałaby go do otrzymania zwrotu części gwarancji bankowej w kwocie 171.181,72 złotych, w oparciu § 13 ust.2 umowy. Wobec zwrotu jedynie kwoty 112.997,28 złotych, powód był uprawniony do żądania kwoty 58.184,44 złotych. Wobec podniesienia przez pozwaną zarzutu potrącenia co do kwoty 654,68 złotych, w oparciu o art. 498 § l i 2 k.c. w zw. z art 499 k.c,, roszczenie powoda wygasło w tym zakresie. Stąd w tym zakresie żądanie należało oddalić, co nie było kwestionowane w toku postępowania. Wobec niespełnienia świadczenia w terminie, powód mógł żądać odsetek ustawowych, do dnia 26 czerwca 2013 r, - art. 481 §1 i 2 k.c,, a pozwany nie podniósł jakichkolwiek twierdzeń przeciwko temu roszczeniu.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu oparto na podstawie art. 98 § l i 3 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. statuującego zasadę odpowiedzialności za wynik procesu i zobowiązującego stronę przegrywającą do zwrotu kosztów procesu stronie przeciwnej. Ze względu na fakt, iż powód ustąpił przeciwnikowi w nieznacznym stopniu, Sąd uznał, że względy słuszności nakazują obciążenie pozwanego całością wydatków poniesionych przez powoda. Na ich wysokość miała wpływ opłata od pozwu oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa - 17 złotych. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika procesowego wynika z § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej i urzędu [Dz. U. Nr 163, poz. 1348, ze zm.). Z uwagi na powyższe Sąd I instancji zasądził na rzecz pozwanej kwotę 6527 złotych.

Rozstrzygnięcie Sądu I instancji zawarte w powyższym wyroku zostało zaskarżone przez pozwanego w części, t j.: co do pkt l i III sentencji wyroku - w całości. Apelujący zaskarżonemu wyrokowi zarzucił nieważność postępowania, o której mowa w art. 379 pkt 3 k.p.c. przejawiającą się w orzeczeniu przez Sąd w sprawie, która została już prawomocnie osadzona. Ponadto, zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, a mianowicie:

1) art. 504 § 2 k.p.c. w związku z art. 505 § 2 k.p.c. poprzez bezpodstawne niezastosowanie dyspozycji niniejszych przepisów i rozstrzygnięcie w wyroku co do roszczenia powoda w kwocie 57 529,76 zł., które to roszczenie - wobec jego niezaskarżenia sprzeciwem od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym uzyskało walor prawomocności z upływem dnia 7 kwietnia 2014r. , co w konsekwencji doprowadziło do zaistnienia przesłanki nieważności postępowania, o której mowa w art. 379 pkt. 3 k.p.c.,

2) art. 321 k.p.c. w związku z art. 505 § 2 k.p.c. poprzez orzeczenie ponad żądanie pozwu w taki sposób, iż kwota 57 529,76 zł została zasądzona od pozwanego na rzecz powoda dwukrotnie, tj. w nakazie zapłaty, który uprawomocnił się w tym zakresie z dniem 7 kwietnia 2014r., a następnie w pkt l wyroku pomimo, iż kwota ta nie była objęta sprzeciwem od nakazu zapłaty i w związku z tym nie podlegała ponownemu rozpoznaniu i zasądzeniu,

3) art. 229 k.p.c. w związku z art. 230 k.p.c. poprzez ich błędne zastosowanie i przyjęcie przez Sąd, iż brak stanowiska pozwanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 7 kwietnia 201 4r. co do żądania zasądzenia na rzecz powoda kwoty 57 529,76 zł uzasadniał zasądzenie w/w kwoty zgodnie z żądaniem powoda, podczas gdy brak stanowiska pozwanego co do żądania zapłaty kwoty 57 529,76 zł. wynikał z okoliczności niezaskarżenia nakazu zapłaty z dnia 7 marca 2014r. w tym zakresie,

4) art. 100 k.p.c. poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie polegające na zobowiązaniu pozwanego do zwrotu na rzecz powoda wszystkich kosztów procesu w sytuacji gdy uzasadnione było ich stosunkowe rozdzielenie.

Wskazując na powyższe, na podstawie art. 386 § 3 k.p.c. apelujący wniósł o uwzględnienie apelacji oraz o:

1) uchylenie zaskarżonego wyroku w punkcie l co do objętego zarzutem nieważności rozstrzygnięcia, zniesienie postępowania w zakresie dotkniętym nieważnością i jego umorzenie w tej części,

ewentualnie na wypadek nieuwzględnienia zarzutu nieważności postępowania, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. wnoszę o uwzględnienie apelacji oraz o:

1a) zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie l poprzez umorzenie postępowania w tym zakresie,

ewentualnie o: 1b) zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie I poprzez oddalenie powództwa,

2) rozstrzygnięcie o kosztach procesu za pierwszą instancję na podstawie art. 100 k.p.c. poprzez stosunkowe ich rozdzielenie stosownie do wyniku sprawy,

3) zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu za instancję odwoławczą, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy Sąd Gospodarczy rozpoznając przedmiotową apelację ustalił i zważył co następuje :

Stosownie do przepisu art. 378 § 1 kpc sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji . Związanie granicami wniosków apelacji oznacza zaś , że sąd drugiej instancji nie może objąć swą kontrolą tej części orzeczenia sądu pierwszej instancji, która nie została zaskarżona. Sąd nie jest zaś związany treścią wniosku apelacyjnego co do sposobu rozstrzygnięcia. Oznacza to zatem , że mimo wniosku skarżącego o zmianę wyroku sąd drugiej instancji może go uchylić (i na odwrót). Wynika to z tego, że sąd ma obowiązek wydać prawidłowe orzeczenie i nie wiąże go w tym zakresie ocena prawna zawarta we wniosku apelacyjnym ( por. Komentarz do art. 378 Kodeksu postępowania cywilnego (Dz.U.64.43.296), [w:] A. Jakubecki (red.), J. Bodio, T. Demendecki, O. Marcewicz, P. Telenga, M.P. Wójcik , Kodeks postępowania cywilnego. Praktyczny komentarz, Zakamycze, 2005, wyd. II. ) . Podobne stanowisko zajął także Sąd Najwyższy uznając , iż sąd drugiej instancji nie jest związany wnioskami apelacji co do sposobu rozstrzygnięcia. Granice apelacji wyznacza nie tyle sam wniosek, co cały jej wywód i treść ( por. wyrok z dnia 6 grudnia 2001 r. , I PKN 714/00 , OSNP 2003/22/544 ).

Z przepisu art. 386 § 2 i 4 kpc wynika, że uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji może nastąpić tylko w razie stwierdzenia nieważności postępowania, w razie nierozpoznania przez sąd pierwszej instancji istoty sprawy albo gdy wydanie wyroku wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości. Stosownie natomiast do zapisu z § 3 tego artykułu jeżeli pozew ulega odrzuceniu albo zachodzi podstawa do umorzenia postępowania, sąd drugiej instancji również uchyla wyrok oraz odrzuca pozew lub umarza postępowanie.

W ocenie Sądu Okręgowego w przedmiotowej sprawie chociaż zachodzą podstawy do uchylenia wyroku w zakresie pkt I to trudno jest uznać ,że w tym zakresie mamy do czynienia z nieważnością postępowania , jak chce tego strona skarżąca . Wbrew bowiem zarzutowi apelacji postępowanie przed Sądem I instancji w ocenie Sądu Okręgowego nie jest dotknięte nieważnością. W niniejszym przypadku strona skarżąca , jak wynika z treści apelacji i jej uzasadnienia nieważności postępowania upatrywała jak to określono w apelacji w wydaniu orzeczenia przez Sąd I instancji w sprawie , która została już prawomocnie osądzona .

Stosownie do przepisu art. 379 kpc nieważność postępowania zachodzi:

1)jeżeli droga sądowa była niedopuszczalna;

2)jeżeli strona nie miała zdolności sądowej lub procesowej, organu powołanego do jej reprezentowania lub przedstawiciela ustawowego, albo gdy pełnomocnik strony nie był należycie umocowany;

3)jeżeli o to samo roszczenie między tymi samymi stronami toczy się sprawa wcześniej wszczęta albo jeżeli sprawa taka została już prawomocnie osądzona;

4)jeżeli skład sądu orzekającego był sprzeczny z przepisami prawa albo jeżeli w rozpoznaniu sprawy brał udział sędzia wyłączony z mocy ustawy;

5)jeżeli strona została pozbawiona możności obrony swych praw;

6)jeżeli sąd rejonowy orzekł w sprawie, w której sąd okręgowy jest właściwy bez względu na wartość przedmiotu sporu.

Kodeks postępowania cywilnego nie posługuje się pojęciem nieważności orzeczenia, a odnosi to pojęcie do postępowania, w którym orzeczenie zapadło. Przyczyny nieważności postępowania są taksatywnie wyliczone w art. 379, 1099 i 1113 kpc . Nie jest to nieważność bezwzględna, gdyż nie następuje z mocy samego prawa, a skutkuje uchyleniem przez sąd orzeczenia w razie jego zaskarżenia. W doktrynie nieważność postępowania określana jest jako tzw. bezwzględna przyczyna odwoławcza, gdyż powoduje uchylenie zaskarżonego orzeczenia niezależnie od ewentualnego wpływu na jego treść. Sąd jest obowiązany brać pod uwagę z urzędu przyczyny nieważności, niezależnie od tego, czy skarżący podniósł zarzut nieważności (jednak w części niezaskarżonej orzeczenie uprawomocni się, nawet gdy postępowanie także w tym zakresie dotknięte jest nieważnością; zob. uwagi do art. 378). Nie ma znaczenia, czy strona o tych przyczynach wiedziała i czy zwracała sądowi uwagę na uchybienia w trybie art. 162 kpc Zarówno w orzecznictwie, jak i doktrynie przyjmuje się, że o nieważności postępowania decyduje waga uchybień procesowych, a nie skutki, które wynikają lub mogą z nich wynikać (zob. wyrok SN z dnia 18 grudnia 2003 r., I PK 117/03, Wokanda 2004, nr 9, s. 30). Pierwsza grupa przyczyn nieważności wyliczona w punktach 1-3 opiera się na braku bezwzględnych przesłanek procesowych i w zasadzie pokrywa się z przesłankami odrzucenia pozwu (poza brakiem zdolności procesowej pozwanego oraz nienależytym umocowaniem pełnomocnika strony). Skutkują one uchyleniem przez sąd drugiej instancji wyroku i odrzuceniem pozwu (umorzeniem postępowania, jeżeli brak przesłanki miał charakter wtórny). Przyczyny nieważności z pkt 4-6 w razie ich stwierdzenia skutkują uchyleniem zaskarżonego wyroku, zniesieniem postępowania w zakresie dotkniętym nieważnością i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

W niniejszym przypadku trudno jest uznać , aby w przedmiotowym postępowaniu w tym w części wywołanej wniesieniem sprzeciwu od nakazu zapłaty miała miejsce niedopuszczalności drogi sądowej . Jeżeli chodzi natomiast o zawisłość sprawy lub prawomocne osądzenie sprawy trudno jest również uznać , aby w niniejszym przypadku przesłanki te zostały spełnione. Zawisłość sprawy odnosi się bowiem do innego postępowania , a nie postępowania tego samego co wynika wprost z przepisu art. 192 kpc .Przepis ten stanowi bowiem ,że z chwilą doręczenia pozwu nie można w toku sprawy wszcząć pomiędzy tymi samymi stronami nowego postępowania o to samo roszczenie . To samo tyczy się powagi rzeczy osądzonej , która należy odnieść do kolejnego , odrębnego procesu , a nie do tego samego postępowania ,a jedynie odrębnej jego fazy , w której orzeczenie takie zapadło . Zaskarżony wyrok odnosi się natomiast do jednego i tego samego roszczenia strony powodowej objętego przedmiotowym pozwem , które przez tę stronę nie było nawet modyfikowane po wniesieniu przez stronę pozwaną sprzeciwu od nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu upominawczym . Z akt przedmiotowego postępowania nie wynika również , aby strona powodowa po wniesieniu powyższego środka zaskarżenia od nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu upominawczym , w dalszym ciągu popierała swoje roszczenie w zakresie objętym pkt I niniejszego wyroku i aby wnosiła o ponowne jego zasądzenie . Jak natomiast sam Sąd I instancji przyznał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenia powództwa ponad kwotę 57.529,76 złotych z ustawowymi odsetkami oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Sąd ten wskazał także ,że w uzasadnieniu swojego stanowiska strona pozwana wskazała, iż roszczenie powoda w zakresie kwoty 654,68 złotych wygasło w związku z potrąceniem wierzytelności wzajemnej powstałej w związku z najmem kontenerów, za które czynsz miał ponosić powód.

Zgodnie natomiast z przepisem art. 502 § 1 kpc w nakazie zapłaty nakazuje się pozwanemu, żeby w ciągu dwóch tygodni od doręczenia tego nakazu zaspokoił roszczenie w całości wraz z kosztami albo w tym terminie wniósł sprzeciw do sądu. Przepis art. 504 § 1 kpc stanowi zaś ,że sąd odrzuca sprzeciw wniesiony po upływie terminu lub z innych przyczyn niedopuszczalny albo którego braków pozwany nie usunął w terminie natomiast nakaz zapłaty, przeciwko któremu w całości lub w części nie wniesiono skutecznie sprzeciwu, ma skutki prawomocnego wyroku ( vide zapis z § 2 ) . W razie prawidłowego wniesienia sprzeciwu nakaz zapłaty traci moc, w części zaskarżonej sprzeciwem , a przewodniczący wyznacza rozprawę i zarządza doręczenie powodowi sprzeciwu razem z wezwaniem na rozprawę ( art. 505 § 1 i 2 kpc ) . Warto tu także wskazać ,że nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym do czasu uprawomocnienia nie jest ani tytułem egzekucyjnym, ani tytułem wykonawczym w celu jego wykonania czy też zabezpieczenia. Utrata mocy przez nakaz oznacza, że orzeczenie przestaje istnieć, a dalsze postępowanie toczy się na drodze właściwego postępowania (zwykłego lub odrębnego) według przepisów o postępowaniu przed sądami pierwszej instancji. Z tych względów sprzeciw od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym jest środkiem zaskarżenia o charakterze restytucyjnym (sprawa powraca do początkowego etapu, jak gdyby zaskarżone orzeczenie nie zostało wydane). Powyższe jednocześnie oznacza ,że nakaz zapłaty utracił moc jedynie w zakresie objętym sprzeciwem od nakazu zapłaty tj. w zakresie kwoty 654,68 złotych odsetek od tej należności i kosztów procesu objętych nakazem zapłaty . Objecie zatem przez Sąd I instancji przedmiotem postępowania wywołanego wniesionym sprzeciwem ponownie całego roszczenia strony powodowej wynikającego z przedmiotowego pozwu , w tym zaś również pozostałej kwoty i odsetek od tej kwoty , które nie były objęte sprzeciwem od nakazu zapłaty i w stosunku do których nakaz zapłaty wydany w niniejszej sprawie przez Sąd I instancji stał się prawomocny było zatem całkowicie bezprzedmiotowe i jako takie niedopuszczalne .

Zgodnie natomiast z przepisem art. 391. § 1 kpc jeżeli nie ma szczególnych przepisów o postępowaniu przed sądem drugiej instancji, do postępowania tego stosuje się odpowiednio przepisy o postępowaniu przed sądem pierwszej instancji. Nie mają zastosowania jedynie przepisy art. 194-196 i 198 kpc . Przepis art. 355 § 1 kpc stanowi natomiast ,że sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne. Z tą ostatnią sytuacją mamy natomiast do czynienia w niniejszym przypadku gdyż orzekanie przez Sąd I instancji co do roszczenia , które nie było objęte sprzeciwem pozwanej spółki było niedopuszczalne wobec uprawomocnienia się w tym zakresie nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu upominawczym .

Stosownie natomiast do przepisu art. 386 § 3 kpc jeżeli pozew ulega odrzuceniu albo zachodzi podstawa do umorzenia postępowania, sąd drugiej instancji uchyla wyrok oraz odrzuca pozew lub umarza postępowanie.

Niezasadna była natomiast w ocenie Sądu Okręgowego apelacja strony powodowej w zakresie kosztów procesu objętych zaskarżonym wyrokiem – jego pkt III. Zgodnie bowiem z przepisem art. 100 kpc w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. W przedmiotowym przypadku , jak wynika z powyższego powód uległ nieznacznie co do swoich roszczeń i to dopiero na skutek zgłoszonego przez stronę pozwaną zarzutu potrącenia wzajemnych wierzytelności . W tej sytuacji Sąd Rejonowy zasadnie całością kosztów obciążył stronę pozwaną nie dokonując już ich stosunkowego rozdzielenia .

Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy na podstawie powołanego przepisu art. 386 § 3 kpc uchylił wyrok w pkt I i w tym zakresie umorzył postępowanie oraz oddalił apelację w pozostałej części jako niezasadną na podstawie przepisu art. 385 kpc .

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu za II instancję uzasadnia treść art. 98 kpc, 99 kpc w zw. z art. 100 kpc , 108 kpc oraz art. 109 kpc . Pozwany wygrał w całości postępowanie odwoławcze co do należności głównej . Strona ta , która poniosła opłatę od apelacji w postępowaniu odwoławczym była reprezentowana również przez profesjonalnego pełnomocnika procesowego , a tym samym w postępowaniu tym poniosła także koszty zastępstwa procesowego swojego pełnomocnika .