Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 kwietnia 2015r.

Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie IV Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca: SSR Agnieszka Furman

Protokolant: Monika Ziobro, Marlena Sobotka

Przy udziale Prokuratora: Piotra Bednarza, Adama Pruszyńskiego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 11 marca 2015 r., 17 kwietnia 2015 r.

sprawy R. P. , syna T. i I. z domu M., urodzonego (...) w P.

oskarżonego o to, że:

1.  w nocy z 15 na 16 lutego 2009 roku w W. U. umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 45 ust. 1 Prawa o ruchu drogowym w ten sposób, że kierował samochodem marki F. typ (...) o nr rej. (...) pod wpływem środka odurzającego,

tj. o czyn z art. 178a § 2 k.k.

2.  w nocy z 15 na 16 lutego 2009 roku w W. U. kierując samochodem marki F. typ (...) o nr rej. (...) nie zastosował się do orzeczonego prawomocnego w dniu 22 marca 2007 roku zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 lat,

tj. o czyn z art. 244 k.k.

o r z e k a

I.  uznając, że czyn 1 zarzucany oskarżonemu R. P. stanowi wykroczenie określone w art. 87 § 1 kw., na podstawie art. 45 § 1 kw. umarza postępowanie w stosunku do oskarżonego;

II.  uznaje oskarżonego R. P. za winnego zarzucanego mu czynu 2 i za to na podstawie art. 244 § 1 k.k. skazuje go i wymierza mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. K. koszty nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu w kwocie 504 zł (pięciuset czterech złotych) powiększonej o należny podatek od towarów i usług.;

IV.  zwalnia oskarżonego z ponoszenia kosztów postępowania przejmując je w całości na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt IV K 62/15

UZASADNIENIE

W nocy 16 lutego 2009 r. funkcjonariusze Policji: P. D. i Ł. K., pełnili służbę w patrolu zmotoryzowanym oznakowanym radiowozem. W związku z prowadzonymi czynnościami służbowymi o godzinie 00:30 na ul. (...) funkcjonariusze podjęli próbę zatrzymania pojazdu F. (...) o nr rej. (...), prowadzonego przez oskarżonego R. P., przy użyciu sygnałów świetlnych i dźwiękowych. Oskarżony podjął próbę ucieczki, wobec tego podjęto pościg za uciekającym. Następnie pojazd zatrzymał się przy ul. (...) w P.. Oskarżony wysiadł z pojazdu i wbiegł na teren znajdujących się tam zakładów przemysłowych. Na miejsce przybyły wezwane dodatkowe patrole funkcjonariuszy Policji. Oskarżony opuścił teren zakładów i udał się w kierunku pobliskiej szkoły. Tam został zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji i przewieziony do KPP P..

R. P. został tam przebadany narkotestem (...), który wskazał wynik pozytywny. Ponadto w dniu 16 lutego 2009r. w laboratorium toksykologicznym Szpitala (...) wykonano badanie próbki moczu oskarżonego z wynikiem pozytywnym (k. 425- 426, 453-454). Oskarżony dzień przed zatrzymaniem palił marihuanę.

Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w W. z dnia 14 lutego 2007 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt V W 5939/06 orzeczono wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres dwóch lat. Zakaz ten obowiązywał w okresie od 28.02.2007 r. do 27.02.2009 r.

Poczytalność oskarżonego w chwili czynu nie budziła wątpliwości. Biegli psychiatrzy w opinii sądowo – psychiatrycznej stwierdzili, że oskarżony nie wykazuje objawów choroby psychicznej ani cech upośledzenia. Biegli uznali, że oskarżony tempore criminis rozpoznania znaczenia czynów i mógł pokierować swoim postępowaniem.

Oskarżony nie był wielokrotnie karany m. in. za przestępstwa przeciwko mieniu, przestępstwa z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Oskarżony był dwukrotnie karany za czyn z art. 244 k.k.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

- częściowo wyjaśnień oskarżonego (k. 42 – 43, k. 436 – 437)

- świadków M. Ś. (k. 26 – 28, k. 438), P. D. (k. 11, k. 474 – 475), P. P. (k. 18 – 19), K. P. (k. 3 – 4, k. 20 – 21), J. U. (k. 39)

- dokumentów: kserokopii prawa jazdy (k. 6 – 7), protokołu oględzin rzeczy (k. 9 – 10), protokołu zatrzymania oskarżonego (k. 24), protokołu przeszukania osoby (k. 29 – 31), protokołu użycia urządzenia kontrolno – pomiarowego wraz ze świadectwem wzorcowania (k. 35 – 36), opinii sądowo – psychiatrycznej (k. 104), karty karnej (k. 109 – 110), wyroku zaocznego o sygn. V W 5939/06 z 14 lutego 2007r.(k. 115 – 116), wyrok o sygn. V K 2150/07 (k. 152 – 153), informacji ze (...) Powiatowego w P. (k. 158), wywiadu dotyczącego oskarżonego (k. 180 – 181), informacji dotyczących obliczenia kary (k. 240 – 241), karty karnej (k. 411 – 416), dokumentów nadesłanych ze Szpitala (...) (k. 425 – 426, k. 453 – 454), opinii biegłego toksykologa (k. 482 – 488).

Oskarżony w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i złożył krótkie wyjaśnienia, w których wyraził skruchę z powodu popełnienia zarzucanych mu czynów i złożył wniosek o dobrowolne poddanie się karze.

Na rozprawie R. P. przyznał się do prowadzenia pojazdu, mimo orzeczonego zakazu. Natomiast nie przyznał się do prowadzenia pojazdu pod wpływem środków odurzających. Oskarżony złożył wyjaśnienia, w których wskazał, że w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, ponieważ sądził, że czyn ten został mu udowodniony. Wyjaśnił, że zażywał marihuanę w dniu poprzedzającym zatrzymanie.

Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne. Wyjaśnienia te korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie. Nie budzi wątpliwości fakt kierowania przez R. P. wbrew zakazowi wynikającemu z wyroku zaocznego Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy z dnia 14 lutego 2007 r. o sygn. akt V W 5939/06. Oskarżony przyznał się do popełnienia tego czynu. Również zeznania świadków i M. Ś. i P. D. jednoznacznie wskazują, że R. P. prowadził pojazd 16 lutego 2009 r.

Odnośnie kolejnego zarzucanego oskarżonemu czynu tj. kierowania pojazdem pod wpływem środków odurzających wskazać należy, że oskarżony wprawdzie nie przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu, jednakże wyjaśnił, że w dniu poprzedzającym zatrzymanie palił marihuanę. Wyjaśnienia te przede wszystkim potwierdza wynik badania śliny i moczu oskarżonego.

Zeznania funkcjonariuszy Policji M. Ś. i P. D. Sąd uznał za w pełni wiarygodne. Zeznania te są spójne i konsekwentne wzajemnie się uzupełniają, jak również znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym. Świadkowie opisali okoliczności zatrzymania oskarżonego. Świadkowie w swoich zeznaniach złożonych w postępowaniu przygotowawczym nie wspomnieli nic o zmianach w zachowaniu lub wyglądzie oskarżonego, które mogłyby wskazywać na wpływ środków odurzających na zachowanie oskarżonego. Przed Sądem świadkowie ci oświadczyli, że nie pamiętają szczegółów zachowania oskarżonego.

Zeznania świadków P. P., K. P. i J. U. nie miały wpływu na ustalenie stanu faktycznego sprawy.

Kluczowym dowodem w postępowaniu, mającym wpływ na ustalenie stanu faktycznego sprawy była opinia biegłego z zakresu toksykologii – Z. W.. Opinia ta była pełna, jasna i nie zachodziły w niej sprzeczności. Opinia ta została wydana przez uprawniona osobę i brak jest podstaw do jej kwestionowania. Biegły jasno wskazał, że ustalenie w sposób kategoryczny wpływu (uprzedniego zażycia środków odurzających) na zdolności psychomotoryczne oskarżonego w chwili czynu jest niemożliwe.

Sąd za w pełni przydatne uznał zgromadzone w sprawie i powołane wyżej dowody z dokumentów. Ich autentyczności i prawdziwości treści nie kwestionowała żadna ze stron postępowania, a i Sąd nie znalazł podstaw, by czynić to z urzędu. Za pełną przydatnością zgromadzonych w niniejszej sprawie dokumentów przemawia fakt ich – w większości - urzędowego pochodzenia, sporządzenia przez właściwe organy, w prawem przepisanej formie. Na marginesie zauważyć należy, iż opinia sądowo – psychiatryczna odnośnie oskarżonego sporządzona przez biegłych psychiatrów E. Z. i A. N. wykazała, iż, pomimo, że stan psychiczny oskarżonego nie ograniczał jego zdolności rozpoznania znaczenia czynu ani pokierowania swoim postępowaniem. Opinia ta była pełna, jasna i nie zachodziły w niej sprzeczności. Opinia ta została wydana przez uprawnione osoby i brak jest podstaw do jej kwestionowania.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle ustaleń faktycznych, Sąd uznał, że brak jest wystarczających dowodów na uznanie, że zachowanie oskarżonego z nocy z 15 na 16 lutego 2009 roku wypełniło znamiona czynu z art. 178a § 1 k.k. Nie ma jednak wątpliwości, że czyn R. P. wypełnia znamiona wykroczenia określonego w art. 87 § 1 k.w.

W świetle ujawnionego materiału dowodowego nie budzi wątpliwości, że oskarżony kierując samochodem pozostawał w stanie po użyciu środków odurzającego w postaci marihuany, która figuruje w wykazie środków odurzających w załączniku do ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Jest to niewątpliwie środek działający podobnie do alkoholu. Wskazać należy na treść wyroku Sądu Najwyższego z dnia 4 października 2013 r., zgodnie z którym Sąd rozpoznający konkretny przypadek o czyn polegający na prowadzeniu pojazdu w stanie znajdowania się pod wpływem lub po użyciu substancji odurzającej innej niż alkohol, musi nie tylko stwierdzić istnienie takiego środka w organizmie osoby kierującej pojazdem, ale również określić, czy wpłynął on na jej zachowanie w sposób analogiczny, jak w przypadku znajdowania się w stanie nietrzeźwości (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 października 2013 r., IV KK 136/13, OSP 2014/5/50). Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że biegły toksykolog wskazał, że nie sposób w kategoryczny ustalić wpływu, zażytych przez oskarżonego, środków odurzających na zdolności psychomotoryczne. Mając, zatem na względzie treść art. 5 § 1 k.p.k., należało niedające się usunąć wątpliwości rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego i uznać, że oskarżony w trakcie kierowanie pojazdem był jedynie w stanie po użyciu środków odurzających.

Zgodnie z art. 45 § 1 k.w. karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok; jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od popełnienia czynu. Zatem karalność wykroczenia z art. 87 § 1 k.w. popełnionego przez oskarżonego upłynęła z dniem 17 lutego 2011 roku. Wobec tego postępowanie o ten czyn w stosunku oskarżonego należało umorzyć.

Materiał dowodowy zebrany w postępowaniu nie pozostawia również wątpliwości, że oskarżony w nocy z 15 na 16 lutego 2009 roku w W. U. kierując samochodem marki F. typ (...) o nr rej. (...) nie zastosował się do orzeczonego Wyrokiem Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w sprawie o sygn. V W 5939/06 z dnia 14 lutego 2007r. (k. 115 – 116) prawomocnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 lat. Zakaz ten obowiązywał w okresie od 28.02.2007 r. do 27.02.2009 r. Zatem zachowaniem tym oskarżony wypełnił znamiona czynu zabronionego określonego w art. 244 k.k.

Oskarżony przyznał, że wiedział o orzeczonym zakazie, ale myślał, że okres jego obowiązywania już upłynął (k.168). Twierdzenie oskarżonego nie jest wiarygodne. Zakaz obowiązywania pojazdów został orzeczony w dniu 14 lutego 2007r., a zdarzenie objęte zarzutem miało miejsce w nocy z 15 na 16 lutego 2009r. Trudno sobie wyobrazić, aby oskarżony nie zdawał sobie sprawy, że wyrok nie mógł stać się prawomocny wcześniej niż przed upływem 7 dni od jego orzeczenia.

Nawet gdyby przyjąć, że skazanie Wyrokiem Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w sprawie o sygn. V W 5939/06,w którym orzeczono dwuletni okres zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych uległo w chwili skazania zatarciu, to w myśl Postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 28 października 2009 r. I KZP 24/09, nie oznacza to, iż zespół znamion przestępstwa z art. 244 k.k. został zdekompletowany.

Dlatego Sąd uznał, ze oskarżony wypełnił znamiona czynu określonego w art. 244 k.k. i wymierzył mu karę pięciu miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd wymierzając karę pięciu miesięcy pozbawienia wolności kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 k.k. Zdaniem Sądu wymierzona kara jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego oraz stopnia jego zawinienia. Stopień zawinienia był znaczny. Oskarżony jest osobą dorosłą i w pełni poczytalną, co potwierdziła opinia sądowo - psychiatryczna. Wobec tego powinien on zdawać sobie sprawę z konsekwencji swojego zachowania i jego naganności.

Społeczna szkodliwość czynu popełnionego przez oskarżonego była znaczna. Na niekorzyść oskarżonego przemawia przede wszystkim jego uprzednia wielokrotna karalność, w tym za przestępstwa z art. 244 k.k. Sąd uwzględnił jako okoliczność łagodzącą skruchę z powodu popełnienia czynu zabronionego wyrażoną w postępowaniu przygotowawczym.

W przekonaniu Sądu nie istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna w stosunku do oskarżonego, który, pomimo wielokrotnej karalności kolejny raz popełnił przestępstwo z art. 244 k.k. Dlatego jedynie kara bezwzględnego pozbawienia wolności w orzeczonym wymiarze spełni stojące przed nią cele w zakresie prewencji indywidualnej i ogólnej. Inna kara lub środek karny nie może spełnić celów kary odnośnie osoby oskarżonego.

Z uwagi na fakt, iż oskarżony korzystał w postępowaniu z pomocy prawnej udzielonej z urzędu, należało przyznać wynagrodzenie obrońcy – adw. B. K.. Sąd obliczył kwotę wynagrodzenia zgodnie z normami rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, powiększając je o podatek od towarów i usług.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonego od obowiązku zapłaty kosztów sądowych, uznając, że nie jest on w stanie ponieść wydatków bez znaczącego uszczerbku dla swojego utrzymania.