Ts 204/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
330/4/B/2014
POSTANOWIENIE
z dnia 3 czerwca 2014 r.
Sygn. akt Ts 204/13
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Stanisław Rymar,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej J.B. w sprawie zgodności:
art. 223 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej (Dz. U. z 2013 r. poz. 1404, ze zm.) z art. 60 w zw. z art. 32 ust. 2 i art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 11 lipca 2013 r. (data nadania skargi w urzędzie pocztowym) reprezentowany przez pełnomocnika J.B. (dalej: skarżący) zakwestionował zgodność z Konstytucją art. 223 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej (Dz. U. z 2013 r. poz. 1404, ze zm.; dalej: u.s.c.). Zaskarżonym przepisom u.s.c., w zakresie, w jakim „posługują się niedookreślonym ustawowo pojęciem »przed wejściem w życie ustawy« rozumianym jako dzień poprzedzający bezpośrednio datę wejścia w życie ustawy (a nie wcześniejszym dowolnym odległym w przeszłości okresem czasu poprzedzającym wejście w życie ustawy)”, skarżący zarzucił niezgodność z art. 60 w zw. z art. 32 ust. 2 i art. 2 Konstytucji.
Skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z następującą sprawą. Aktem mianowania z dnia 30 listopada 2009 r., wydanym przez Dyrektora Izby Celnej w Opolu, skarżący został mianowany na stopień służbowy aspiranta celnego w korpusie aspirantów Służby Celnej. Jako podstawę prawną mianowania organ I instancji wskazał art. 223 ust. 1 i 4 w zw. z art. 115 ust. 1 pkt 3 lit. b u.s.c. Skarżący odwołał się od powyższego aktu mianowania, jednakże Szef Służby Celnej, decyzją z 21 września 2011 r. (nr SC6/0341/351/11/2887/09/KPJ), utrzymał zaskarżone rozstrzygnięcie w mocy w zakresie określenia korpusu. Organ odwoławczy wyjaśnił w uzasadnieniu, że w przypadku skarżącego nie mógł mieć zastosowania art. 223 ust. 3 pkt 2 u.s.c., ponieważ według stanu na dzień wejścia w życie u.s.c. nie zajmował on stanowiska zaliczonego do kategorii stanowisk kierowniczych. Skarżący wniósł skargę na decyzję organu II instancji. Skargę tę oddalił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 13 lutego 2012 r. (sygn. akt II SA/Wa 2621/11). W uzasadnieniu tego orzeczenia sąd I instancji wskazał, że – wbrew twierdzeniom skarżącego – zajmowane przez niego stanowisko nie upoważniało do zaliczenia skarżącego do kategorii osób, o których mowa w art. 223 ust. 3 pkt 2 u.s.c. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie podkreślił również, że prawidłowa była – przyjęta w zaskarżonej decyzji – interpretacja pojęcia „przed dniem wejścia w życie ustawy”. Stanowisko powyższe podtrzymał w całości Naczelny Sąd Administracyjny, który w wyroku z 19 lutego 2013 r. (sygn. akt I OSK 1305/12) oddalił skargę kasacyjną skarżącego na orzeczenie sądu I instancji.
Uzasadniając zarzuty skargi konstytucyjnej, skarżący odwołał się do zasad prawidłowej legislacji (art. 2 Konstytucji) oraz zakazu dyskryminacji (art. 32 ust. 2 Konstytucji) i podkreślił, że w zakresie prawa wyrażonego w art. 60 Konstytucji unormowania te zostały w jego przypadku naruszone. Istotę takiego naruszenia skarżący upatruje w wadliwym (zbyt wąskim) sposobie interpretacji zaskarżonego przepisu u.s.c. W tym kontekście skarżący odwołał się również do judykatu Sądu Okręgowego w Olsztynie z 24 lipca 2012 r. (sygn. akt IV Pa 129/12), w którym przedstawiona została odmienna – od przyjętej przez sądy orzekające w jego sprawie – wykładnia art. 223 ust. 3 u.s.c.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji korzystanie przez skarżącego ze skargi konstytucyjnej uzależnione jest od dopełnienia wymogów przewidzianych w ustawie. Precyzująca je ustawa z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) nałożyła na skarżącego szereg powinności. Jedną z podstawowych jest wniesienie skargi konstytucyjnej w określonym przez ustawodawcę terminie. W myśl art. 46 ust. 1 ustawy o TK wystąpienie ze skargą konstytucyjną dopuszczalne jest w terminie 3 miesięcy od dnia doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku sądowego, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego orzeczenia, wyczerpującego przysługującą w sprawie drogę prawną. Należy podkreślić, że zgodnie z utrwalonym stanowiskiem Trybunału termin do wniesienia skargi ma charakter materialny, jego naruszenie wyłącza możliwość merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej. Przepisy ustawowe, do których odsyła art. 79 ust. 1 Konstytucji, nie przewidują też możliwości przywrócenia tego terminu (zob. postanowienia TK z: 21 stycznia 1998 r., Ts 2/98, OTK ZU nr 2/1998, poz. 21; 28 stycznia 1998 r., Ts 21/97, OTK ZU nr 2/1998, poz. 23; 15 lipca 1998 r., Ts 79/98, OTK ZU nr 5/1998, poz. 82 oraz 10 sierpnia 1998 r., Ts 73/98, OTK ZU nr 5/1998, poz. 79).
W sprawie, w związku z którą została wniesiona analizowana skarga konstytucyjna, początek biegu terminu należy wiązać z dniem doręczenia pełnomocnikowi skarżącego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 lutego 2013 r., wyczerpującego przysługującą drogę prawną. Zgodnie z wyjaśnieniem skarżącego nastąpiło to 10 kwietnia 2013 r. Ponieważ skarga konstytucyjna została skierowana do Trybunału 11 lipca 2013 r. (data nadania skargi w urzędzie pocztowym), stwierdzić należy, że wystąpienie ze skargą nastąpiło już po upływie terminu określonego w ustawie. Okoliczność ta samoistnie przesądza o niedopuszczalności merytorycznego rozpoznania niniejszej skargi.
Biorąc powyższą okoliczność pod uwagę, na podstawie art. 46 ust. 1 oraz art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
POSTANOWIENIE
z dnia 3 czerwca 2014 r.
Sygn. akt Ts 204/13
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Stanisław Rymar,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej J.B. w sprawie zgodności:
art. 223 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej (Dz. U. z 2013 r. poz. 1404, ze zm.) z art. 60 w zw. z art. 32 ust. 2 i art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 11 lipca 2013 r. (data nadania skargi w urzędzie pocztowym) reprezentowany przez pełnomocnika J.B. (dalej: skarżący) zakwestionował zgodność z Konstytucją art. 223 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej (Dz. U. z 2013 r. poz. 1404, ze zm.; dalej: u.s.c.). Zaskarżonym przepisom u.s.c., w zakresie, w jakim „posługują się niedookreślonym ustawowo pojęciem »przed wejściem w życie ustawy« rozumianym jako dzień poprzedzający bezpośrednio datę wejścia w życie ustawy (a nie wcześniejszym dowolnym odległym w przeszłości okresem czasu poprzedzającym wejście w życie ustawy)”, skarżący zarzucił niezgodność z art. 60 w zw. z art. 32 ust. 2 i art. 2 Konstytucji.
Skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z następującą sprawą. Aktem mianowania z dnia 30 listopada 2009 r., wydanym przez Dyrektora Izby Celnej w Opolu, skarżący został mianowany na stopień służbowy aspiranta celnego w korpusie aspirantów Służby Celnej. Jako podstawę prawną mianowania organ I instancji wskazał art. 223 ust. 1 i 4 w zw. z art. 115 ust. 1 pkt 3 lit. b u.s.c. Skarżący odwołał się od powyższego aktu mianowania, jednakże Szef Służby Celnej, decyzją z 21 września 2011 r. (nr SC6/0341/351/11/2887/09/KPJ), utrzymał zaskarżone rozstrzygnięcie w mocy w zakresie określenia korpusu. Organ odwoławczy wyjaśnił w uzasadnieniu, że w przypadku skarżącego nie mógł mieć zastosowania art. 223 ust. 3 pkt 2 u.s.c., ponieważ według stanu na dzień wejścia w życie u.s.c. nie zajmował on stanowiska zaliczonego do kategorii stanowisk kierowniczych. Skarżący wniósł skargę na decyzję organu II instancji. Skargę tę oddalił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 13 lutego 2012 r. (sygn. akt II SA/Wa 2621/11). W uzasadnieniu tego orzeczenia sąd I instancji wskazał, że – wbrew twierdzeniom skarżącego – zajmowane przez niego stanowisko nie upoważniało do zaliczenia skarżącego do kategorii osób, o których mowa w art. 223 ust. 3 pkt 2 u.s.c. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie podkreślił również, że prawidłowa była – przyjęta w zaskarżonej decyzji – interpretacja pojęcia „przed dniem wejścia w życie ustawy”. Stanowisko powyższe podtrzymał w całości Naczelny Sąd Administracyjny, który w wyroku z 19 lutego 2013 r. (sygn. akt I OSK 1305/12) oddalił skargę kasacyjną skarżącego na orzeczenie sądu I instancji.
Uzasadniając zarzuty skargi konstytucyjnej, skarżący odwołał się do zasad prawidłowej legislacji (art. 2 Konstytucji) oraz zakazu dyskryminacji (art. 32 ust. 2 Konstytucji) i podkreślił, że w zakresie prawa wyrażonego w art. 60 Konstytucji unormowania te zostały w jego przypadku naruszone. Istotę takiego naruszenia skarżący upatruje w wadliwym (zbyt wąskim) sposobie interpretacji zaskarżonego przepisu u.s.c. W tym kontekście skarżący odwołał się również do judykatu Sądu Okręgowego w Olsztynie z 24 lipca 2012 r. (sygn. akt IV Pa 129/12), w którym przedstawiona została odmienna – od przyjętej przez sądy orzekające w jego sprawie – wykładnia art. 223 ust. 3 u.s.c.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji korzystanie przez skarżącego ze skargi konstytucyjnej uzależnione jest od dopełnienia wymogów przewidzianych w ustawie. Precyzująca je ustawa z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) nałożyła na skarżącego szereg powinności. Jedną z podstawowych jest wniesienie skargi konstytucyjnej w określonym przez ustawodawcę terminie. W myśl art. 46 ust. 1 ustawy o TK wystąpienie ze skargą konstytucyjną dopuszczalne jest w terminie 3 miesięcy od dnia doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku sądowego, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego orzeczenia, wyczerpującego przysługującą w sprawie drogę prawną. Należy podkreślić, że zgodnie z utrwalonym stanowiskiem Trybunału termin do wniesienia skargi ma charakter materialny, jego naruszenie wyłącza możliwość merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej. Przepisy ustawowe, do których odsyła art. 79 ust. 1 Konstytucji, nie przewidują też możliwości przywrócenia tego terminu (zob. postanowienia TK z: 21 stycznia 1998 r., Ts 2/98, OTK ZU nr 2/1998, poz. 21; 28 stycznia 1998 r., Ts 21/97, OTK ZU nr 2/1998, poz. 23; 15 lipca 1998 r., Ts 79/98, OTK ZU nr 5/1998, poz. 82 oraz 10 sierpnia 1998 r., Ts 73/98, OTK ZU nr 5/1998, poz. 79).
W sprawie, w związku z którą została wniesiona analizowana skarga konstytucyjna, początek biegu terminu należy wiązać z dniem doręczenia pełnomocnikowi skarżącego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 lutego 2013 r., wyczerpującego przysługującą drogę prawną. Zgodnie z wyjaśnieniem skarżącego nastąpiło to 10 kwietnia 2013 r. Ponieważ skarga konstytucyjna została skierowana do Trybunału 11 lipca 2013 r. (data nadania skargi w urzędzie pocztowym), stwierdzić należy, że wystąpienie ze skargą nastąpiło już po upływie terminu określonego w ustawie. Okoliczność ta samoistnie przesądza o niedopuszczalności merytorycznego rozpoznania niniejszej skargi.
Biorąc powyższą okoliczność pod uwagę, na podstawie art. 46 ust. 1 oraz art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.