Pełny tekst orzeczenia

136/2/B/2014

POSTANOWIENIE

z dnia 11 marca 2014 r.

Sygn. akt Ts 26/13



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Stanisław Biernat – przewodniczący

Leon Kieres – sprawozdawca

Zbigniew Cieślak,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 września 2013 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej J.K.,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej z 30 stycznia 2013 r. J.K. (dalej: skarżący) wniósł o zbadanie zgodności art. 6 i art. 6a ustawy z dnia 29 marca 2007 r. o zmianie ustawy o prokuraturze, ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 64, poz. 232; dalej: ustawa z 2007 r.) z art. 2, art. 32 ust. 1 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji.

Postanowieniem z dnia 11 września 2013 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, ponieważ skarżący nie uzyskał ostatecznego orzeczenia wydanego na podstawie zaskarżonych przepisów. Niezależnie od powyższego Trybunał wskazał, że zarzut naruszenia art. 45 ust. 1 Konstytucji jest oczywiście bezzasadny, gdyż nie istnieje konstytucyjne prawo do rozpatrzenia sprawy w I instancji przez konkretny sąd (okręgowy, a nie rejonowy), podobnie jak nie ma „lepszych” (wieloosobowych) i „gorszych” (jednoosobowych) składów sądu. Ponadto Trybunał, odnosząc się do przywołanych w skardze wzorców kontroli wynikających z art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji, podkreślił, że powołanie ich jako samodzielnych wzorców było niedopuszczalne w badanej skardze konstytucyjnej.

W zażaleniu z 23 września 2013 r. skarżący zarzucił, że zakwestionowane przepisy były podstawą ostatecznego orzeczenia w jego sprawie. Zdaniem skarżącego w konstytucyjnym prawie do sądu „właściwego” mieści się prawo do konkretnego sądu – „szczebla okręgowego, a nie jakiegokolwiek”. Skarżący podkreślił także, że na treść art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji „należy spoglądać przez pryzmat preambuły oraz artykułów: 1, 7 i 8 Konstytucji”, zaś „postanowienie [Trybunału] z 24 października 2001 r. [SK 10/01, OTK ZU nr 7/2001, poz. 225], dotyczące art. 32 ust. 1 Konstytucji jako samodzielnego wzorca kontroli w skargach konstytucyjnych] zapadło przy 5 zdaniach odrębnych”.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a argumenty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie. Przedmiotem kontroli dokonywanej przez Trybunał Konstytucyjny w wyniku wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu jest jedynie prawidłowość dokonanego w nim rozstrzygnięcia.

Trybunał stwierdza, że nietrafne jest przedstawione w zażaleniu stanowisko skarżącego, w myśl którego zakwestionowane przepisy były podstawą ostatecznego orzeczenia w jego sprawie. Sąd Rejonowy KatowiceZachód w Katowicach – Wydział III Karny nie uwzględnił wniosku skarżącego o przedstawienie Trybunałowi Konstytucyjnemu pytania prawnego dotyczącego zgodności z Konstytucją art. 6 i art. 6a ustawy z 2007 r. Podstawą tych orzeczeń (postanowienia z dnia 7 stycznia 2013 r. i 18 czerwca 2012 r.) był art. 9 § 2 k.p.k. oraz art. 193 Konstytucji, gdyż sąd uznał, że nie było podstaw do przedstawienia Trybunałowi Konstytucyjnemu pytania prawnego co do zgodności z Konstytucją wskazanych przepisów ustawy z 2007 r. Prawidłowo zatem Trybunał w zakwestionowanym postanowieniu stwierdził, że art. 6 i art. 6a ustawy z 2007 r. nie były podstawą powyższych rozstrzygnięć sądu.

Wbrew stanowisku skarżącego, w konstytucyjnym prawie do sądu „właściwego” nie mieści się prawo do konkretnego sądu. Kwestię właściwego sądu – jak wskazuje się w doktrynie – ujmuje przede wszystkim art. 176 ust. 2 Konstytucji (por. P. Sarnecki, teza 8 do art. 45 Konstytucji, [w:] Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz, red. L. Garlicki, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 1999-2007). Zgodnie z tym przepisem, ustrój i właściwość sądów oraz postępowanie przed sądami określają ustawy. Natomiast „prawo do rozpatrzenia sprawy przez właściwy sąd” w rozumieniu art. 45 ust. 1 Konstytucji wyraża się w tym, że „właściwość sądu musi być określona w sposób kompletny, bez żadnych luk” (P. Sarnecki, op.cit.). Trafnie zatem jako bezzasadny został oceniony zarzut, w myśl którego skarżący ma prawo do sądu I instancji „szczebla okręgowego, a nie jakiegokolwiek”.

Zdaniem skarżącego pozostałe wzorce kontroli – art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji – były dopuszczalnymi samodzielnymi wzorcami w skardze konstytucyjnej. Skarżący wskazuje, że na ich treść „należy spoglądać przez pryzmat preambuły oraz artykułów: 1, 7 i 8 Konstytucji”. Jednak tylko te przepisy ustawy zasadniczej, które dotyczą praw lub wolności jednostki, mogą być wzorcem kontroli w postępowaniu inicjowanym skargą konstytucyjną, a zatem ani preambuła, ani art. 1, art. 7 i art. 8 Konstytucji nie mogą wpłynąć na ocenę braku dopuszczalności art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji jako samodzielnych wzorców kontroli w analizowanej skardze konstytucyjnej. Co więcej, okoliczność, że do orzeczenia pełnoskładowego (postanowienia TK z dnia 24 października 2001 r., SK 10/01) zostały złożone zdania odrębne, nie zmienia cechy tego orzeczenia jako wydanego w pełnym składzie, a więc wiążącego wszystkie inne składy Trybunału (a contrario art. 25 ust. 1 pkt 1 lit. e in fine ustawy o TK).



Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 7 ustawy o TK nie uwzględnił zażalenia wniesionego na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.