II CZ 150/04
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:26-01-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CZ 150/04
POSTANOWIENIE
Dnia 17 grudnia 2004 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Helena Ciepła (przewodniczący)
SSN Józef Frąckowiak
SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa G.N.
przeciwko Samodzielnemu Publicznemu Zespołowi Zakładów Opieki
Zdrowotnej w O.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 17 grudnia 2004 r.,
zażalenia strony pozwanej
na postanowienie Sądu Okręgowego w K.
z dnia 2 sierpnia 2004 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Sąd drugiej instancji postanowieniem z dnia 2 sierpnia 2004 r. odrzucił
kasację pozwanego na podstawie art. 3935
k.p.c. wobec uznania, że nie zawiera
ona przedstawienia okoliczności uzasadniających jej rozpoznanie, a odnoszących
się do przesłanek określonych w obu paragrafach art. 393 k.p.c.
W zażaleniu na to postanowienie pozwany wywodzi, że kasacja zawiera
powołanie się na oczywiste naruszenie prawa materialnego poprzez zastosowanie
przepisów art. 734 i nast. k.c., w szczególności art. 746 k.c. i poprzestanie na treści
art. 3531
k.c. W uzasadnieniu zażalenia skarżący twierdzi, że wskazał w kasacji na
oczywiste naruszenie prawa materialnego w związku z popełnionymi błędami
w subsumpcji poprzez brak zastosowania art. 746 k.c. w zw. z art. 750 k.c.
i powołanie tylko art. 3531
k.c. jako podstawy oddalenia apelacji pozwanego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.
Pozwany stwierdził w końcowej części uzasadnienia kasacji, że jest ona
uzasadniona ze względu na oczywistość naruszenia prawa, a w szczególności
całkowicie błędne powołanie przez Sąd Okręgowy przepisu art. 3531
k.c., który
wcale nie wyklucza zastosowania przepisów k.c. o zleceniu, a wręcz pozostaje
w zgodzie z treścią zawartej umowy stron.
Tymczasem z uzasadnienia zaskarżonego kasacją wyroku wcale nie wynika,
aby Sąd odwoławczy, powołując się na przepis art. 3531
k.c., generalnie wykluczył
stosowanie przepisów k.c. o zleceniu, choć zarazem nie dopatrzył się też
uzasadnionych podstaw do zastosowania konkretnie art. 746 § 3 k.c., w świetle
ocenionych jako prawidłowe ustaleń faktycznych (k. 286 - 287).
Zarzut oczywistego naruszenia prawa w rozumieniu art. 393 § 2 k.p.c. nie
może przejawiać się w próbie przypisywania Sądowi odwoławczemu takiego
naruszenia, które już przy wstępnej tylko jego ocenie nie znajduje potwierdzenia
w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Dla przyjęcia kasacji do rozpoznania
z powołaniem się na oczywistość naruszenia prawa zaskarżonym orzeczeniem
3
wysiłek sporządzającego kasację profesjonalnego pełnomocnika powinien
koncentrować się na wykazaniu kwalifikowanej postaci zarzucanego naruszenia,
a więc polegającej na oczywistości naruszenia prawa, widocznej prima facie i to już
przy wykorzystaniu podstawowej wiedzy prawniczej (postanowienie SN z dnia
10 stycznia 2001 r., V CZ 187/02, OSNC 2004/3/49; postanowienie SN z dnia
16 września 2003 r., IV CZ 100/03, LEX nr 82274).
Kwalifikowana postać naruszenia w postaci oczywistego naruszenia prawa
zaskarżonym wyrokiem łączy się z powinnością wskazania w kasacji przepisów,
które naruszone zostały w sposób oczywiście zauważalny, bez wgłębiania się w ich
tekst i bez doszukiwania się ich znaczenia (postanowienie SN z dnia 12 grudnia
2002 r., sygn. II UK 163/02, OSNP – wkł. 2003/18/13).
W orzecznictwie wyrażono nawet pogląd, że skoro przesłanką uzasadniającą
przyjęcie kasacji do rozpoznania w rozumieniu art. 393 § 2 k.p.c. jest stan,
w którym zaskarżone orzeczenie oczywiście narusza prawo, przeto
niewystarczające jest wykazanie, że Sąd zastosował przepis błędnie
interpretowany, ale należy w kasacji uzasadnić, że błąd taki spowodował wydanie
oczywiście nieprawidłowego orzeczenia (postanowienie SN z dnia 7 stycznia
2003 r., I PK 227/02, OSNP 2004/13/230).
Ponieważ zawarty w końcowej części uzasadnienia kasacji zarzut
oczywistości naruszenia prawa, choć może być oczywiście elementem
uzasadnienia podstawy kasacyjnej, to jednak nie może być oceniony jako
równoznaczny z przesłanką wynikającą z art. 393 § 2 k.p.c., bowiem wolą
ustawodawcy wyrażoną w tym przepisie jest obowiązek przyjęcia kasacji do
rozpoznania tylko wówczas, jeśli zaskarżone orzeczenie oczywiście narusza prawo.
W tym stanie rzeczy Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie art.
385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. i art. 39318
§ 3 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 17 grudnia 2004 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Helena Ciepła (przewodniczący)
SSN Józef Frąckowiak
SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa G.N.
przeciwko Samodzielnemu Publicznemu Zespołowi Zakładów Opieki
Zdrowotnej w O.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 17 grudnia 2004 r.,
zażalenia strony pozwanej
na postanowienie Sądu Okręgowego w K.
z dnia 2 sierpnia 2004 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Sąd drugiej instancji postanowieniem z dnia 2 sierpnia 2004 r. odrzucił
kasację pozwanego na podstawie art. 3935
k.p.c. wobec uznania, że nie zawiera
ona przedstawienia okoliczności uzasadniających jej rozpoznanie, a odnoszących
się do przesłanek określonych w obu paragrafach art. 393 k.p.c.
W zażaleniu na to postanowienie pozwany wywodzi, że kasacja zawiera
powołanie się na oczywiste naruszenie prawa materialnego poprzez zastosowanie
przepisów art. 734 i nast. k.c., w szczególności art. 746 k.c. i poprzestanie na treści
art. 3531
k.c. W uzasadnieniu zażalenia skarżący twierdzi, że wskazał w kasacji na
oczywiste naruszenie prawa materialnego w związku z popełnionymi błędami
w subsumpcji poprzez brak zastosowania art. 746 k.c. w zw. z art. 750 k.c.
i powołanie tylko art. 3531
k.c. jako podstawy oddalenia apelacji pozwanego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.
Pozwany stwierdził w końcowej części uzasadnienia kasacji, że jest ona
uzasadniona ze względu na oczywistość naruszenia prawa, a w szczególności
całkowicie błędne powołanie przez Sąd Okręgowy przepisu art. 3531
k.c., który
wcale nie wyklucza zastosowania przepisów k.c. o zleceniu, a wręcz pozostaje
w zgodzie z treścią zawartej umowy stron.
Tymczasem z uzasadnienia zaskarżonego kasacją wyroku wcale nie wynika,
aby Sąd odwoławczy, powołując się na przepis art. 3531
k.c., generalnie wykluczył
stosowanie przepisów k.c. o zleceniu, choć zarazem nie dopatrzył się też
uzasadnionych podstaw do zastosowania konkretnie art. 746 § 3 k.c., w świetle
ocenionych jako prawidłowe ustaleń faktycznych (k. 286 - 287).
Zarzut oczywistego naruszenia prawa w rozumieniu art. 393 § 2 k.p.c. nie
może przejawiać się w próbie przypisywania Sądowi odwoławczemu takiego
naruszenia, które już przy wstępnej tylko jego ocenie nie znajduje potwierdzenia
w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Dla przyjęcia kasacji do rozpoznania
z powołaniem się na oczywistość naruszenia prawa zaskarżonym orzeczeniem
3
wysiłek sporządzającego kasację profesjonalnego pełnomocnika powinien
koncentrować się na wykazaniu kwalifikowanej postaci zarzucanego naruszenia,
a więc polegającej na oczywistości naruszenia prawa, widocznej prima facie i to już
przy wykorzystaniu podstawowej wiedzy prawniczej (postanowienie SN z dnia
10 stycznia 2001 r., V CZ 187/02, OSNC 2004/3/49; postanowienie SN z dnia
16 września 2003 r., IV CZ 100/03, LEX nr 82274).
Kwalifikowana postać naruszenia w postaci oczywistego naruszenia prawa
zaskarżonym wyrokiem łączy się z powinnością wskazania w kasacji przepisów,
które naruszone zostały w sposób oczywiście zauważalny, bez wgłębiania się w ich
tekst i bez doszukiwania się ich znaczenia (postanowienie SN z dnia 12 grudnia
2002 r., sygn. II UK 163/02, OSNP – wkł. 2003/18/13).
W orzecznictwie wyrażono nawet pogląd, że skoro przesłanką uzasadniającą
przyjęcie kasacji do rozpoznania w rozumieniu art. 393 § 2 k.p.c. jest stan,
w którym zaskarżone orzeczenie oczywiście narusza prawo, przeto
niewystarczające jest wykazanie, że Sąd zastosował przepis błędnie
interpretowany, ale należy w kasacji uzasadnić, że błąd taki spowodował wydanie
oczywiście nieprawidłowego orzeczenia (postanowienie SN z dnia 7 stycznia
2003 r., I PK 227/02, OSNP 2004/13/230).
Ponieważ zawarty w końcowej części uzasadnienia kasacji zarzut
oczywistości naruszenia prawa, choć może być oczywiście elementem
uzasadnienia podstawy kasacyjnej, to jednak nie może być oceniony jako
równoznaczny z przesłanką wynikającą z art. 393 § 2 k.p.c., bowiem wolą
ustawodawcy wyrażoną w tym przepisie jest obowiązek przyjęcia kasacji do
rozpoznania tylko wówczas, jeśli zaskarżone orzeczenie oczywiście narusza prawo.
W tym stanie rzeczy Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie art.
385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. i art. 39318
§ 3 k.p.c.