Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CSK 84/05
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 14 lutego 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Iwona Koper (przewodniczący)
SSN Maria Grzelka (sprawozdawca)
SSN Dariusz Zawistowski
Protokolant Anna Banasiuk
w sprawie z powództwa Skarbu Państwa - Ministra Gospodarki i Pracy - obecnie
Ministra Pracy i Polityki Społecznej
przeciwko Gminie Miasto S.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej w dniu 14 lutego 2006 r.,
skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 20 maja 2005 r., sygn. akt [...],
1. uchyla zaskarżony wyrok w pkt I oraz wyrok Sądu
Okręgowego w S. z dnia 21 stycznia 2005 r., sygn. akt [...] w
punkcie I w części dotyczącej powództwa o zapłatę kwoty
2.470.664,63 (dwa miliony czterysta siedemdziesiąt tysięcy
sześćset sześćdziesiąt cztery 63/100) złotych i w tej części
odrzuca pozew;
2. oddala skargę kasacyjną w pozostałej części;
2
3. zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 5.400,-
(pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów
procesu za instancję kasacyjną.
Uzasadnienie
Skarb Państwa reprezentowany przez Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki
Społecznej, a następnie - Ministra Gospodarki i Pracy domagał się od pozwanej
Gminy (po ostatecznym sprecyzowaniu żądania w piśmie procesowym z dnia
2 grudnia 2004 r.) zapłaty kwoty 2.841.936,08 złotych. W uzasadnieniu wskazał,
że pozwana nie rozliczyła w terminie do dnia 30 listopada 2002 r. kwoty
2.470.664,63 złotych ze środków Funduszu Pracy przekazanych przez Ministra na
dokończenie inwestycji ”Powiatowy Urząd Pracy” czym dopuściła się naruszenia
dyscypliny budżetowej oraz zasad porozumienia z dnia 19 czerwca 2002 r.
Ponadto, twierdził, że wbrew treści porozumienia pozwana nie uregulowała
należności przysługujących wykonawcy inwestycji - Spółce z o.o. „A.”, w wyniku
czego Skarb Państwa zmuszony był zapłacić Spółce, m.in., kwotę 371.272,- złotych
tytułem odsetek zasądzonych wyrokiem Sądu Okręgowego w S. Podniósł, że w
związku z finansowaniem budowy obiektu Urzędu Pracy w S. strony pozostawały w
stosunkach cywilnych, czego potwierdzeniem było wytoczenie przez pozwaną
Skarbowi Państwa - Krajowemu Urzędowi Pracy powództwa o zasądzenie kwoty
5.895.502,17 złotych stanowiącej różnicę pomiędzy wysokością limitu przyznanego
pozwanej na dokończenie w/w inwestycji decyzją Prezesa Krajowego Urzędu Pracy
z dnia 27 kwietnia 2001 r. a sumą przekazaną przez Skarb Państwa oraz zawarcie
w toku postępowania w tej sprawie porozumienia z dnia 19 czerwca 2002 r.
Stan faktyczny sprawy był bezsporny. Budowa obiektu przeznaczonego na
siedzibę Urzędu Pracy rozpoczęła się w 1997 r. Jej inwestorem był Skarb
Państwa. Z uwagi na brak środków finansowych w roku 1999 realizację inwestycji
wstrzymano. W dniu 26 października 2000 r. Minister Pracy i Polityki Społecznej
wydał Rozporządzenie w sprawie przeznaczenia środków Funduszu Pracy na
3
sfinansowanie rozpoczętych inwestycji realizowanych na potrzeby powiatowych
urzędów pracy (Dz.U. nr 96, poz. 1055). Zgodnie z tym Rozporządzeniem w roku
2000 miała być dokończona, m.in., budowa siedziby Powiatowego Urzędu Pracy.
Dokończeniem miała się zająć Gmina Miasto S. (będąca gminą na prawach
powiatu), której miały zostać przekazane odpowiednie środki finansowe na wniosek
Prezydenta Miasta. W roku 2000, mimo wystosowania przez Prezydenta
odpowiedniego wniosku, do przekazania środków nie doszło. W dniu 23 marca
2001 r. Minister Pracy i Polityki Społecznej wydał Rozporządzenie w sprawie
przeznaczenia środków Funduszu Pracy na sfinansowanie rozpoczętych inwestycji
realizowanych na potrzeby powiatowych urzędów pracy (Dz.U. nr 26, poz. 291). W
2001 roku Prezydent Miasta S. wystąpił z kolejnym wnioskiem o przekazanie
Gminie środków finansowych na dokończenie budowy siedziby Powiatowego
Urzędu Pracy. W odpowiedzi Prezes Krajowego Urzędu Pracy decyzją z dnia 27
kwietnia 2001 r., wyznaczył ostateczny limit środków na dokończenie
przedmiotowej inwestycji w wysokości 6.200.000,- złotych. Wskazał, że środki
objęte limitem będą przekazywane sukcesywnie na opłacenie udokumentowanych
robót w toku oraz kosztów związanych z administrowaniem i utrzymaniem
inwestycji i powinny zostać rozliczone do dnia 31 października 2001 roku. Kwota
przyznanego limitu nie została w 2001 roku przekazana Gminie z wyjątkiem sumy
304.497,83 złotych, którą przelano w grudniu 2001 r. W marcu 2002 r. pozwana
wystąpiła do Sądu Okręgowego w W. z powództwem przeciwko Skarbowi Państwa
– Krajowemu Urzędowi Pracy o zasądzenie na jej rzecz kwoty 5.895.502,17
złotych. W toku procesu Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej wystąpiło do
Prezydenta Miasta S. z pismem informującym, że w wykonaniu Rozporządzenia
Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 23 marca 2001 r. w sprawie
przeznaczenia środków Funduszu Pracy ...(-) Prezes Krajowego Urzędu Pracy
ujęła nie wykorzystaną kwotę limitu na dokończenie budowy Urzędu Pracy w
kwocie 5.895.500,- złotych w zobowiązaniach Funduszu Pracy na koniec 2001 roku
co umożliwia wykorzystanie tego limitu w roku 2002 pod warunkiem podpisania
przez Gminę Miasto S. odpowiedniego porozumienia gwarantującego
wykorzystanie środków zgodnie z Rozporządzeniem z dnia 23 marca 2001 r.
Dotacja Funduszu Pracy miała podlegać rozliczeniu do dnia 30 listopada 2002 r.
4
na zasadach przewidzianych m.in. w ustawie z dnia 26 listopada 1998 r. o
finansach publicznych. W czasie wystosowania tego pisma pozwana była już
właścicielką nieruchomości, na której realizowana była przedmiotowa inwestycja.
Prawo własności uzyskała na mocy decyzji Wojewody z dnia 31 lipca 2001 r. o
przekazaniu mienia, wydanej na podstawie art. 64 ustawy z dnia 13 października
1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną
(Dz.U. nr 133, poz. 872 ze zm.) i Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 2 lutego
1999 r. w sprawie trybu przekazywania mienia przez Skarb Państwa powiatom i
miastom na prawach powiatu .... (-) (Dz.U. nr 13, poz. 114). Z treści pisma
Ministerstwa wynikało, że okoliczność powyższa była znana.
W dniu 19 czerwca 2002 r. Miasto S. zawarło z Ministrem Pracy i Polityki
Społecznej porozumienie w sprawie finansowania ze środków Funduszu Pracy
dokończenia inwestycji „Powiatowy Urząd Pracy” do kwoty 5.895,5 tys. złotych
limitu przyznanego przez Prezesa Krajowego Urzędu Pracy z dnia 27 kwietnia 2001
r. Porozumienie przewidywało, że w oznaczonym terminie Ministerstwo przekaże
Miastu S. kwotę 5.895.500,- złotych, a Gmina zobowiązuje się sfinansować
dokończenie inwestycji Urzędu Pracy do dnia 30 listopada 2002 roku i rozliczyć
wydatkowane środki w terminie do dnia 12 grudnia 2002 r. W § 5 porozumienia
wskazano, że środki finansowe niewykorzystane do dnia 30 listopada 2002 r. oraz
środki wykorzystane niezgodnie z ich przeznaczeniem podlegają zwrotowi.
Kwota 5.895.500,- złotych została przelana na rachunek pozwanej Gminy
w dniu 27 czerwca 2002 r. Pismem z dnia 29 października 2002 r. Prezydent
Miasta zwrócił się do Ministra Pracy i Polityki Społecznej z prośbą o przesunięcie
terminu zakończenia inwestycji do dnia 28 lutego 2003 r. Do przesunięcia terminu
nie doszło. Otrzymane z Funduszu Pracy środki pozwana przeznaczyła na
dokończenie budowy siedziby Urzędu Pracy. Do dnia 30 listopada 2002 r.
wydatkowała kwotę 2.783.027,37 złotych, co stwierdziła w piśmie do Ministerstwa
z dnia 26 marca 20003 r. Ostatecznie nie wykorzystała sumy 641.808,65 złotych,
którą zwróciła w dniu 15 lipca 2003 r.
Sąd Okręgowy w S. wyrokiem z dnia 21 stycznia 2005 r. oddalił powództwo.
Uznał, że porozumienie z dnia 19 czerwca 2002 r. było czynnością prawną
5
nieważną (art. 58 k.c.), w związku z czym nie mogło stanowić podstawy domagania
się przez powoda zwrotu nie rozliczonych środków finansowych. Odnośnie do
zarzutu naruszenia dyscypliny budżetowej stwierdził, że powód nie wykazał aby
sprawy na tym tle miały charakter spraw cywilnych w rozumieniu art. 1 k.p.c. W
części dotyczącej kwoty 371.272,- złotych przyjął, że obejmuje ona odsetki za okres
poprzedzający przyznanie i wypłacenie pozwanej dotacji, oraz, że pozwana
powstania tych odsetek nie zawiniła.
Powód zaskarżył powyższy wyrok w całości.
Przyznając rację stanowisku, że porozumienie z dnia 19 czerwca 2002 r.
było nieważne wnosił w apelacji o zasądzenie dochodzonej kwoty na podstawie art.
405 k.c. i art. 5 k.c. Podkreślił, że opiera swoje roszczenie nie tylko na naruszeniu
dyscypliny budżetowej ale przede wszystkim na „terminowym rozliczeniu środków
otrzymanych z Funduszu Pracy”.
Zaskarżonym wyrokiem Sąd Apelacyjny oddalił apelację. Podzielił pogląd, że
porozumienie z dnia 19 czerwca 2002 r. było nieważne. Przyjął, że brak było
podstawy prawnej do swobodnego dysponowania przez powoda w formie
porozumienia środkami budżetowymi jak również do wydania powołanej
w porozumieniu decyzji z dnia 27 kwietnia 2001 r. Za bezzasadne uznał
stanowisko skarżącego w kwestii naruszenia dyscypliny budżetowej. Ponadto, Sąd
Apelacyjny wskazał, że art. 5 k.c. nie może stanowić samoistnej podstawy
dochodzenia roszczeń, natomiast co do art. 405 k.c. to przepis ten został powołany
po raz pierwszy dopiero w apelacji co – w świetle art. 381 k.p.c. – nie mogło być
skuteczne.
W skardze kasacyjnej powód zarzucił powyższemu orzeczeniu „naruszenie
prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie
w szczególności art. 67 § 2 k.p.c. poprzez przyjęcie statio fisci Skarbu Państwa
w oderwaniu od sytuacji, że SP – Minister Gospodarki i Pracy zadysponował
środkami Funduszu Pracy jako następca prawny Krajowego Urzędu Pracy oraz art.
405 k.c. w zw. z art. 5 k.c. przez przyjęcie, że powód nie mógł domagać się zwrotu
nie rozliczonych środków finansowych przekazanych na dokończenie inwestycji
„Powiatowy Urząd Pracy”, a także art. 65 k.c. przez przyjęcie, że strony nie mogły
6
zawrzeć porozumienia w dniu 19 czerwca 2002 r. i na jego podstawie przekazać
środki na rzecz pozwanej”. Ponadto, zarzucił naruszenie art. 57 ust. 45 ustawy z
dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu oraz art. 381 i
233 § 1 k.p.c. Wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku oraz poprzedzającego go
wyroku Sądu Okręgowego i uwzględnienie powództwa lub o uchylenie wyroku i
przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania. Wskazał
na potrzebę wykładni art. 67 § 2 k.p.c. pod kątem oceny, czy Skarb – Minister
Pracy i Polityki Społecznej, jako następca prawny Krajowego Urzędu Pracy, mógł
podpisać z Gminą Miasto S. porozumienie i przekazać jej środki przyznane przez
Prezesa Krajowego Urzędu Pracy, a w przypadku braku prawidłowego rozliczenia
domagać się ich zwrotu. Skarżący w szczególności podniósł, że obydwa
orzekające w sprawie Sądy nie uwzględniły faktu, iż Ministerstwo podpisało
porozumienie z dnia 19 czerwca 2002 r. działając jako następca prawny Krajowego
Urzędu Pracy, a zasady wykorzystania środków przyjęte w porozumieniu są
tożsame z zasadami przewidzianymi w decyzji Prezesa Krajowego Urzędu Pracy z
dnia 27 kwietnia 2001 r., oraz, że w/w pozasądowe porozumienie miało
przyspieszyć przekazanie Gminie środków przyznanych tą decyzją, a będących
przedmiotem powództwa Gminy przeciwko Skarbowi.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 52, 57 ust. 1 i 59 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r.
o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (jedn. tekst Dz.U. z 2001 r., nr 6,
poz. 56) Fundusz Pracy jest państwowym funduszem celowym objętym ustawą
budżetową, do którego – w zakresie nieuregulowanym – mają odpowiednie
zastosowanie przepisy ustawy o finansach publicznych. Dysponentem Funduszu
jest minister do sprawy pracy. Przekazuje on na wyodrębniony rachunek
samorządom województw i powiatów środki na finansowanie realizowanych zadań
do wysokości kwot ustalonych stosownie do przewidzianego algorytmu (art. 57 „a”
ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu). W okresie od dnia 6 maja
2000 r. do dnia 31 marca 2002 r. obowiązywał art. 57 ust. 5 w/w ustawy (patrz. art.
1 pkt 32 lit. „b” ustawy z dnia 31 marca 2000 r o zmianie ustawy o zatrudnieniu
przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz.U. Nr 31, poz. 384) i art. 30 ust. 10 ustawy z dnia
1 marca 2002 r. o zmianach w organizacji i funkcjonowaniu centralnych organów
7
administracji rządowej i jednostek im podporządkowanych oraz o zmianie
niektórych ustaw (Dz.U. z 2002 r. Nr 25, poz. 253). Zgodnie z tymi przepisami
Minister właściwy do spraw pracy mógł określić w drodze rozporządzenia inne,
niż przewidziane w ust. 1 art. 57 cele Funduszu Pracy, przez określenie
przeznaczonej na ten cel kwoty oraz warunków jej wykorzystania. Korzystając z
w/w upoważnienia Minister wydał w dniu 23 marca 2001 r. rozporządzenie o
przeznaczeniu środków Funduszu Pracy w roku 2001, m.in., na budowę siedziby
Powiatowego Urzędu Pracy ,, a Prezes Krajowego Urzędu Pracy – w dniu 21
kwietnia 2001 r. – decyzję o wysokości limitu środków przyznanych na ten cel oraz
przesunięciu na rok budżetowy 2002 wydatku Skarbu Państwa w tym zakresie.
Dotacja z budżetu Państwa jest instytucją prawa finansowego pozostającego
poza sferą prawa cywilnego z uwagi zarówno na swój przedmiot (wydatek
ze środków publicznych na rzecz konkretnego podmiotu zgłaszającego
uzasadnione potrzeby) jak i ze względu na to, że Skarb Państwa zajmuje
w stosunku do podmiotu uprawnionego pozycję organu zwierzchniego. Wszelkie
kwestie związane z przyznaniem, realizacją oraz rozliczeniem dotacji z budżetu
Państwa, jako wynikające ze stosunków administracyjnych, nie mają charakteru
spraw cywilnych w znaczeniu materialnym (art. 1 k.p.c. in princ). Nie zostały też
przekazane sądom do rozpoznania według przepisów kodeksu postępowania
cywilnego co nadawałoby tym sprawom charakter spraw cywilnych w znaczeniu
formalnym (art. 1 k.p.c. in fine). Wyraźnie określa to art. 27 ust. 1 ustawy z dnia
26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 155, poz. 1014 ze zm.).
Wymaga podkreślenia, że przewidziany w tym zakresie wyjątek w art. 27 ust. 2
wymienionej ustawy dotyczy subwencji, a nie dotacji (art. 167 § 2 Konstytucji RP).
Wytoczenie przez Skarb Państwa powództwa o zasądzenie kwoty
2.470.664,63 złotych, oparte na twierdzeniu, że pozwana nie rozliczyła dotacji
otrzymanej ze środków Funduszu Pracy, w związku z czym doszło do naruszenia
dyscypliny budżetowej było więc chybione; droga sądowa była niedopuszczalna
(art. 1 k.p.c.). Na marginesie można dodać, że zgodnie z art. 137 ustawy z dnia 26
listopada 1998 r. o finansach publicznych naruszenie dyscypliny budżetowej jest
źródłem odpowiedzialności osób fizycznych, a nie prawnych, oraz, że w 2002 roku
nie obowiązywał jeszcze – wprowadzony ustawą z dnia 17 grudnia 2004 r. o
8
odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych (Dz.U. z 2005 r.
Nr 14, poz. 114) – przepis przewidujący odpowiedzialność za nierozliczenie lub
nieterminowe rozliczenie dotacji (art. 9 pkt 2 powołanej ustawy z dnia 17 grudnia
2004 r.).
Również twierdzenie powoda, że podstawą dochodzonego roszczenia
w części obejmującej zwrot nierozliczonej dotacji było porozumienie z dnia
19 czerwca 2002 r. nie wskazywało na cywilny charakter żądania. Porozumienie
nie dotyczyło praw podmiotowych, odnośnie do których – na zasadzie
równouprawnienia partnerów – strony mogłyby nimi swobodnie dysponować i nie
było źródłem zobowiązań o charakterze cywilnym. Regulowało techniczne kwestie
związane z przekazaniem pozwanej środków Funduszu Pracy według zasad
przewidzianych w niewykonanej decyzji Prezesa Krajowego Urzędu Pracy z dnia
17 kwietnia 2002 r. wydanej na podstawie Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki
Społecznej z dnia 23 marca 2001 r. przy uwzględnieniu jedynie przesunięcia
środków niewypłaconych w 2001 roku do zobowiązań budżetu Państwa w roku
2002 i wyznaczenia dłuższego terminu rozliczenia dotacji; to ostatnie z natury
rzeczy pozostawało w sferze działań władczych organów administracji rządowej
i nie podlegało negocjacjom na równoprawnych zasadach. W istocie była to
decyzja Dyrektora Departamentu Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej, która
została nazwana porozumieniem a miała na celu zlikwidowanie sporu sądowego,
której legalność nie poddawała się osądowi według przepisów prawa cywilnego.
Jest zresztą, charakterystyczne, że powód nie twierdził, iż z zachowania
zarzuconego pozwanej, w części dotyczącej niewywiązania się z porozumienia,
wynikła szkoda i w czym miałaby się wyrażać. Wypada natomiast powtórzyć, że
wszystkie środki wydatkowane przez Gminę wykorzystane zostały zgodnie z ich
przeznaczeniem, zarzut zaś obejmował tylko kwestię nieterminowego
wydatkowania i przedłożenia rozliczenia.
Wniesienie przez pozwaną w sprawie [...] SO w W. powództwa o zasądzenie
na jej rzecz od Skarbu Państwa kwoty odpowiadającej limitowi nieprzekazanych
środków przyznanych z Funduszu Pracy nie świadczyło o cywilnym materialno-
prawnym charakterze roszczenia, które mogłoby uprawniać strony do zawarcia
ugody. Podlegało ocenie jako kreujące sprawę cywilną jedynie z punktu widzenia
9
możności rozpoznania przez sąd żądania opartego na stosunku administracyjnym
w świetle przepisów przekazujących na drogę sądową tego typu sprawy (art. 27 ust
2 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych).
Z przedstawionych względów należało uznać, że w zakresie kwoty
2.470.664,63 złotych, już z okoliczności faktycznych przytoczonych na
uzasadnienie żądania pozwu wynikało, iż powód domaga się od pozwanej
świadczenia przewidzianego w prawie publicznym dla którego równocześnie nie
zostało przewidziane rozpoznanie sporu przez sąd. Dla tego roszczenia droga
sądowa była niedopuszczalna (art. 199 § 1 pkt 1 k.p.c. w zw. z art. 1 k.p.c.).
Dotychczasowe postępowanie przed sądami orzekającymi w rozpoznawanej
sprawie odnośnie do w/w kwoty było nieważne (art. 379 pkt 1 k.p.c.) co Sąd
Najwyższy uwzględnił z urzędu (art. 39813
§ 1 k.p.c.). Wobec tego, na podstawie
art. 39819
k.p.c. Sąd Najwyższy orzekł jak w pkt 1 sentencji. Powyższe zwalniało
Sąd Najwyższy z obowiązku odniesienia się do poszczególnych zarzutów skargi
kasacyjnej w w/w zakresie.
W części obejmującej kwotę 371.271,45 złotych powód opierał roszczenie
na twierdzeniu, że pozwana pomimo przekazania jej kwoty 5.895.502,17 złotych
nie uregulowała należności przysługujących Spółce z o.o. „A.” w związku z czym
należności te musiał zapłacić powód i to wraz z odsetkami zasądzonymi w wyroku
Sądu Okręgowego w S. w sprawie [...]. Odsetki wyrażały się kwotą 371.271,45,
którą powód zapłacił.
W tej części powód dochodził wyrównania szkody wyrządzonej czynem
niedozwolonym, zatem – droga sądowa była dopuszczalna (por. postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 22 sierpnia 2002 r. IV CKN 1188/00 – OSNC 2001 nr 1
poz. 20, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 1992 r. III CZP 138/91 –
OSNC 1992 nr 7-8, poz. 128). W tej części zarzuty skargi kasacyjnej podlegały
rozważeniu. Zarzuty te były oczywiście bezzasadne. Przede wszystkim, zostały
skierowane przeciwko stanowisku pozwanej prezentowanemu w postępowaniu
przed Sądem Okręgowym, a nie przeciwko zaskarżonemu wyrokowi. Wyrok ten,
zresztą, nie zawiera oceny Sądu Apelacyjnego odnośnie do ustaleń faktycznych
i prawnych Sądu pierwszej instancji w kwestii odsetek zapłaconych przez powoda
10
Spółce z o.o. „A.”, ponieważ w apelacji powód nie podważał stanowiska Sądu
Okręgowego w tym zakresie mimo, że zaskarżył wyrok tego Sądu w całości.
Ponadto, Sąd Apelacyjny nie prowadził postępowania dowodowego ani przed tym
Sądem powód nie składał wniosków dowodowych. W tej sytuacji nie sposób uznać,
że Sąd Apelacyjny mógł się dopuścić zarzucanej sprzeczności ustaleń względnie
nierozważenia wszechstronnie zebranego w sprawie materiału (art. 233 § 1 k.p.c.).
Mając to na względzie, w pozostałej części Sąd Najwyższy oddalił skargę
kasacyjną (art. 39814
k.p.c.).
O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 108 § 1 k.p.c.