I CZ 1/06
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:10-09-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CZ 1/06
POSTANOWIENIE
Dnia 23 lutego 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Antoni Górski (przewodniczący)
SSN Marian Kocon (sprawozdawca)
SSN Dariusz Zawistowski
w sprawie z powództwa wzajemnego Spółdzielni Mieszkaniowej "K." w W.
przeciwko E.B.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 23 lutego 2006 r.,
zażalenia pozwanej wzajemnej
na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 4 listopada 2005 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 4 listopada 2005 r. odrzucił skargę
kasacyjną pozwanej wzajemnej od wyroku tego Sądu z dnia 25 lutego 2005 r. w
części rozstrzygającej o powództwie wzajemnym, a to z tej przyczyny, że wartość
przedmiotu zaskarżenia nie przekracza kwotowego progu dopuszczalności tej
skargi (art. 3982
§1 k.p.c.).
W zażaleniu na to postanowienie pozwana wzajemna wniosła o jego
uchylenie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W wypadku wytoczenia skutecznie powództwa wzajemnego (art. 204 k.p.c.)
w istocie rzeczy ma miejsce połączenie dwóch samodzielnych, odrębnych
procesów, które łączy pewna więź materialno - prawna wyrażająca się w tym, że
"roszczenie wzajemne jest w związku z roszczeniem powoda, lub nadaje się do
potrącenia". W tej sytuacji rzeczą Sądu pierwszej instancji jest rozstrzygnięcie
o zasadności każdego powództwa - głównego i wzajemnego - i w przypadku
stwierdzenia, że są one w całości bądź w części zasadne, zasądzenie na rzecz
każdego z powodów - głównego i wzajemnego - od strony przeciwnej stosownych
kwot (jeżeli powództwo jest w części zasadne - oddalenie go w pozostałej części).
Rzeczą zaś Sądu drugiej instancji jest rozpoznanie apelacji od każdego z tych
rozstrzygnięć (odnośnie powództwa głównego i wzajemnego).
W konsekwencji, wbrew odmiennemu zapatrywaniu skarżącej, przy
oznaczaniu wartości przedmiotu zaskarżenia skargą kasacyjną nie sumuje się
należności dochodzonych pozwem głównym i wzajemnym. Wartość przedmiotu
zaskarżenia skargą kasacyjną nie może przekraczać wartości przedmiotu sporu
z pozwu wzajemnego ani wartości przedmiotu zaskarżenia rozstrzygnięcia o tym
przedmiocie w postępowaniu apelacyjnym. Przedmiot zaskarżenia nie jest bowiem
samodzielny i nie może być większy od przedmiotu sporu oznaczonego w pozwie
wzajemnym, chyba że nastąpiło rozszerzenie powództwa z pozwu wzajemnego
albo zasądzenie ponad jego żądanie.
Sąd Apelacyjny zasadnie zatem odrzucił skargę kasacyjną pozwanej
wzajemnej w części rozstrzygającej o powództwie wzajemnym, gdyż w owej części
3
wartość przedmiotu zaskarżenia nie przekracza kwotowego progu dopuszczalności
tej skargi (art. 3982
§ 1 k.p.c.).
Z tych przyczyn orzeczono, jak w postanowieniu.
jc
POSTANOWIENIE
Dnia 23 lutego 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Antoni Górski (przewodniczący)
SSN Marian Kocon (sprawozdawca)
SSN Dariusz Zawistowski
w sprawie z powództwa wzajemnego Spółdzielni Mieszkaniowej "K." w W.
przeciwko E.B.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 23 lutego 2006 r.,
zażalenia pozwanej wzajemnej
na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 4 listopada 2005 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 4 listopada 2005 r. odrzucił skargę
kasacyjną pozwanej wzajemnej od wyroku tego Sądu z dnia 25 lutego 2005 r. w
części rozstrzygającej o powództwie wzajemnym, a to z tej przyczyny, że wartość
przedmiotu zaskarżenia nie przekracza kwotowego progu dopuszczalności tej
skargi (art. 3982
§1 k.p.c.).
W zażaleniu na to postanowienie pozwana wzajemna wniosła o jego
uchylenie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W wypadku wytoczenia skutecznie powództwa wzajemnego (art. 204 k.p.c.)
w istocie rzeczy ma miejsce połączenie dwóch samodzielnych, odrębnych
procesów, które łączy pewna więź materialno - prawna wyrażająca się w tym, że
"roszczenie wzajemne jest w związku z roszczeniem powoda, lub nadaje się do
potrącenia". W tej sytuacji rzeczą Sądu pierwszej instancji jest rozstrzygnięcie
o zasadności każdego powództwa - głównego i wzajemnego - i w przypadku
stwierdzenia, że są one w całości bądź w części zasadne, zasądzenie na rzecz
każdego z powodów - głównego i wzajemnego - od strony przeciwnej stosownych
kwot (jeżeli powództwo jest w części zasadne - oddalenie go w pozostałej części).
Rzeczą zaś Sądu drugiej instancji jest rozpoznanie apelacji od każdego z tych
rozstrzygnięć (odnośnie powództwa głównego i wzajemnego).
W konsekwencji, wbrew odmiennemu zapatrywaniu skarżącej, przy
oznaczaniu wartości przedmiotu zaskarżenia skargą kasacyjną nie sumuje się
należności dochodzonych pozwem głównym i wzajemnym. Wartość przedmiotu
zaskarżenia skargą kasacyjną nie może przekraczać wartości przedmiotu sporu
z pozwu wzajemnego ani wartości przedmiotu zaskarżenia rozstrzygnięcia o tym
przedmiocie w postępowaniu apelacyjnym. Przedmiot zaskarżenia nie jest bowiem
samodzielny i nie może być większy od przedmiotu sporu oznaczonego w pozwie
wzajemnym, chyba że nastąpiło rozszerzenie powództwa z pozwu wzajemnego
albo zasądzenie ponad jego żądanie.
Sąd Apelacyjny zasadnie zatem odrzucił skargę kasacyjną pozwanej
wzajemnej w części rozstrzygającej o powództwie wzajemnym, gdyż w owej części
3
wartość przedmiotu zaskarżenia nie przekracza kwotowego progu dopuszczalności
tej skargi (art. 3982
§ 1 k.p.c.).
Z tych przyczyn orzeczono, jak w postanowieniu.
jc