I CZ 86/06
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-12-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:III CZP 49/00 IV CKN 310/01
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CZ 86/06
POSTANOWIENIE
Dnia 30 listopada 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Antoni Górski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Zbigniew Kwaśniewski
SSN Zbigniew Strus
w sprawie z wniosku M. Spółki z o. o. w W.
przy uczestnictwie W.H.
o orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 30 listopada 2006 r.,
zażalenia uczestnika postępowania na postanowienie
Sądu Okręgowego w W.
z dnia 17 maja 2006 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem z 17 maja 2006 r. Sąd Okręgowy w W.
odrzucił apelację uczestnika W. H. z powodu nieopłacenia jej w należnej
wysokości. Sąd uznał, że zastosowanie mają przepisy ustawy z dnia 28 lipca 2005
r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.),
zaś opłata stała od apelacji w sprawie zakazu prowadzenia działalności
gospodarczej wynosi 100 zł.
W zażaleniu uczestnik wnosił o uchylenie zaskarżonego postanowienia
w całości zarzucając dokonanie błędnej wykładni art. 367 § 1 k.p.c. oraz art. 149
ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Postanowienie Sądu Rejonowego orzekające zakaz prowadzenia
działalności gospodarczej wobec m.in. W. H. wydane zostało w dniu 20 stycznia
2006 r. Postanowienie wraz z uzasadnieniem doręczono uczestnikowi w dniu 3
marca 2006 r. Natomiast apelacja została wniesiona i opłacona w kwocie 30 zł w
dniu 17 marca 2006 r.
Podstawową zasadą prawa międzyczasowego w dziedzinie procesu cywilnego jest
zasada bezpośredniego działania ustawy nowej. Zasada ta wyrażona została w art.
XV § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1994 r. - Przepisy wprowadzające Kodeks
postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 297 ze zm.). Należy uznać, że zasada
ta ma znaczenie ogólne w dziedzinie w prawie procesowym cywilnym
(zob. uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 17 stycznia 2001 r. -
zasada prawna, III CZP 49/00, OSNC 2001, nr 4. poz. 53, wyrok Sądu
Najwyższego z 9 lipca 2003 r., IV CKN 310/01, niepubl.) i znajduje ona również
zastosowanie w odniesieniu do przepisów ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach
sądowych w sprawach cywilnych, mających charakter przepisów prawa
procesowego, która weszła w życie z dniem 2 marca 2006 r.
Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych
weszła w życie z dniem 2 marca 2006 r. Istotny wyjątek od zasady bezpośredniego
działania ustawy nowej przewidziany został w art. 149 ust. 1 powołanej ustawy.
Przepis ten stanowi, że w sprawach wszczętych przed dniem wejścia w życie
3
ustawy stosuje się, do czasu zakończenia postępowania w danej instancji,
dotychczasowe przepisy o kosztach sądowych. W niniejszej sprawie wejście
w życie ustawy nastąpiło jeszcze przed doręczeniem uczestnikowi odpisu wyroku
Sądu Rejonowego z uzasadnieniem, ale już po zakończeniu postępowania przed
sądem pierwszej instancji. Nie ulega wątpliwości, że wniesienie apelacji miało
natomiast miejsce w czasie obowiązywania nowej ustawy o kosztach sądowych.
Wniesienie apelacji inicjuje postępowanie odwoławcze przed sądem drugiej
instancji ~ mimo że jest czynnością podejmowaną jeszcze przed sądem pierwszej
instancji - stanowi co do zasady pierwszą czynność postępowania apelacyjnego.
Skoro zatem uczestnik wniósł apelację w czasie obowiązywania nowej ustawy,
zastosowanie znajdują nowe przepisy o kosztach sądowych, zgodnie z zasadą
bezpośredniego działania ustawy nowej (por. postanowienie SN z 30 maja 2006 r.,
l CZ 23/06, niepubl., postanowienie SN z 11 lipca 2006 r., l CSK 146/06, niepubl.,
postanowienie SN z 19 lipca 2006 r., l CZ 34/06, niepubl).
W świetle przepisu art. 76 pkt 4 w zw. z art. 18 ust. 2 ustawy z 2005 r.
wniesiona skarga kasacyjna podlegała opłacie stałej w wysokości 100 zł
i w związku z tym, że nie została ona wniesiona w należytej wysokości,
Sąd Okręgowy trafnie odrzucił tę skargę, kierując się treścią art. 373 k.p.c. w zw.
z art. 1302
§ 3 k.p.c. Zgodnie z art. 1302
§ 3 k.p.c. sąd odrzuca bez wezwania
o uiszczenie opłaty wniesione przez adwokata, radcę prawnego lub rzecznika
patentowego środki odwoławcze lub środki zaskarżenia (apelację, zażalenie,
skargę kasacyjną, skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia, sprzeciw od wyroku zaocznego, zarzuty od nakazu zapłaty, skargę na
orzeczenie referendarza sądowego) podlegające opłacie w wysokości stałej lub
stosunkowej obliczonej od wskazanej przez stronę wartości przedmiotu
zaskarżenia.
W tej sytuacji Sąd Najwyższy oddalił zażalenie wnioskodawcy jako
nieuzasadnione (art. 3941
§ 3 k.p.c. w zw. z art. 39814
k.p.c.).
db
POSTANOWIENIE
Dnia 30 listopada 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Antoni Górski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Zbigniew Kwaśniewski
SSN Zbigniew Strus
w sprawie z wniosku M. Spółki z o. o. w W.
przy uczestnictwie W.H.
o orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 30 listopada 2006 r.,
zażalenia uczestnika postępowania na postanowienie
Sądu Okręgowego w W.
z dnia 17 maja 2006 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem z 17 maja 2006 r. Sąd Okręgowy w W.
odrzucił apelację uczestnika W. H. z powodu nieopłacenia jej w należnej
wysokości. Sąd uznał, że zastosowanie mają przepisy ustawy z dnia 28 lipca 2005
r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.),
zaś opłata stała od apelacji w sprawie zakazu prowadzenia działalności
gospodarczej wynosi 100 zł.
W zażaleniu uczestnik wnosił o uchylenie zaskarżonego postanowienia
w całości zarzucając dokonanie błędnej wykładni art. 367 § 1 k.p.c. oraz art. 149
ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Postanowienie Sądu Rejonowego orzekające zakaz prowadzenia
działalności gospodarczej wobec m.in. W. H. wydane zostało w dniu 20 stycznia
2006 r. Postanowienie wraz z uzasadnieniem doręczono uczestnikowi w dniu 3
marca 2006 r. Natomiast apelacja została wniesiona i opłacona w kwocie 30 zł w
dniu 17 marca 2006 r.
Podstawową zasadą prawa międzyczasowego w dziedzinie procesu cywilnego jest
zasada bezpośredniego działania ustawy nowej. Zasada ta wyrażona została w art.
XV § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1994 r. - Przepisy wprowadzające Kodeks
postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 297 ze zm.). Należy uznać, że zasada
ta ma znaczenie ogólne w dziedzinie w prawie procesowym cywilnym
(zob. uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 17 stycznia 2001 r. -
zasada prawna, III CZP 49/00, OSNC 2001, nr 4. poz. 53, wyrok Sądu
Najwyższego z 9 lipca 2003 r., IV CKN 310/01, niepubl.) i znajduje ona również
zastosowanie w odniesieniu do przepisów ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach
sądowych w sprawach cywilnych, mających charakter przepisów prawa
procesowego, która weszła w życie z dniem 2 marca 2006 r.
Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych
weszła w życie z dniem 2 marca 2006 r. Istotny wyjątek od zasady bezpośredniego
działania ustawy nowej przewidziany został w art. 149 ust. 1 powołanej ustawy.
Przepis ten stanowi, że w sprawach wszczętych przed dniem wejścia w życie
3
ustawy stosuje się, do czasu zakończenia postępowania w danej instancji,
dotychczasowe przepisy o kosztach sądowych. W niniejszej sprawie wejście
w życie ustawy nastąpiło jeszcze przed doręczeniem uczestnikowi odpisu wyroku
Sądu Rejonowego z uzasadnieniem, ale już po zakończeniu postępowania przed
sądem pierwszej instancji. Nie ulega wątpliwości, że wniesienie apelacji miało
natomiast miejsce w czasie obowiązywania nowej ustawy o kosztach sądowych.
Wniesienie apelacji inicjuje postępowanie odwoławcze przed sądem drugiej
instancji ~ mimo że jest czynnością podejmowaną jeszcze przed sądem pierwszej
instancji - stanowi co do zasady pierwszą czynność postępowania apelacyjnego.
Skoro zatem uczestnik wniósł apelację w czasie obowiązywania nowej ustawy,
zastosowanie znajdują nowe przepisy o kosztach sądowych, zgodnie z zasadą
bezpośredniego działania ustawy nowej (por. postanowienie SN z 30 maja 2006 r.,
l CZ 23/06, niepubl., postanowienie SN z 11 lipca 2006 r., l CSK 146/06, niepubl.,
postanowienie SN z 19 lipca 2006 r., l CZ 34/06, niepubl).
W świetle przepisu art. 76 pkt 4 w zw. z art. 18 ust. 2 ustawy z 2005 r.
wniesiona skarga kasacyjna podlegała opłacie stałej w wysokości 100 zł
i w związku z tym, że nie została ona wniesiona w należytej wysokości,
Sąd Okręgowy trafnie odrzucił tę skargę, kierując się treścią art. 373 k.p.c. w zw.
z art. 1302
§ 3 k.p.c. Zgodnie z art. 1302
§ 3 k.p.c. sąd odrzuca bez wezwania
o uiszczenie opłaty wniesione przez adwokata, radcę prawnego lub rzecznika
patentowego środki odwoławcze lub środki zaskarżenia (apelację, zażalenie,
skargę kasacyjną, skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia, sprzeciw od wyroku zaocznego, zarzuty od nakazu zapłaty, skargę na
orzeczenie referendarza sądowego) podlegające opłacie w wysokości stałej lub
stosunkowej obliczonej od wskazanej przez stronę wartości przedmiotu
zaskarżenia.
W tej sytuacji Sąd Najwyższy oddalił zażalenie wnioskodawcy jako
nieuzasadnione (art. 3941
§ 3 k.p.c. w zw. z art. 39814
k.p.c.).
db