IV CZ 109/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:26-08-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II CKN 341/98 II CZ 88/97
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CZ 109/07
POSTANOWIENIE
Dnia 6 grudnia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący)
SSN Antoni Górski (sprawozdawca)
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
w sprawie ze skargi powódki o wznowienie postępowania
w sprawie z powództwa G.K.
przeciwko Lokatorsko Własnościowej Spółdzielni Mieszkaniowej "O."
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 6 grudnia 2007 r.,
zażalenia powódki
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 24 maja 2007 r., sygn. akt [...],
uchyla zaskarżone postanowienie; oddala wniosek
pełnomocnika powódki adw. K.P. ustanowionego z urzędu o
przyznanie mu kosztów pomocy prawnej za sporządzenie
zażalenia.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 24 maja 2007 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę G.K.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Tegoż Sądu z
dnia 28 marca 2002 r., uznając, że skarga została wniesiona po upływie
trzymiesięcznego terminu ustawowego, który minął w dniu 25 lipca 2006 r.
W zażaleniu pełnomocnik powódki wniósł o uchylenie zaskarżonego
postanowienia oraz zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej
z urzędu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Niezależnie od argumentacji przytoczonej w zażaleniu, należy przede
wszystkim zauważyć, iż na podstawie uzasadnienia Sądu Apelacyjnego nie jest
możliwe jednoznaczne i precyzyjne ustalenie, które z pism powódki Sąd ten
potraktował ostatecznie jako właściwą skargę o wznowienie postępowania.
Z akt sprawy wynika, że powódka składała skargi o wznowienie postępowania
kilkakrotnie. Między innymi w dniu 27 czerwca 2006 r., powołując się na wykrycie
nowych okoliczności w postaci rozliczenia kosztów budowy. Skarga ta została
jednak zwrócona, gdyż uzupełnienie jej braków uznano za spóźnione. Sąd
Apelacyjny potraktował pismo powódki z dnia 18 lipca (k. 988) jako kolejną skargę
i postanowieniem z dnia 30 października 2006 r. przekazał „skargę Sądowi
Okręgowemu w G. z dnia 18 lipca 2006 r. wraz z uzupełnieniami” do
merytorycznego rozpoznania (k. 1014). Sąd Okręgowy odrzucił tę skargę, jako
spóźnioną, gdyż uznał, że powódka dowiedziała się o podstawie wznowienia
w marcu 2006 r. a więc skarga z dnia 18 lipca 2006 r. wniesiona została po terminie
z art. 407 § 1 k.p.c. Na skutek zażalenia powódki na to postanowienie Sąd
Apelacyjny uchylił je i przejął skargę do rozpoznania. Zaskarżonym
postanowieniem skarga została odrzucona, jako spóźniona.
Z motywów tego orzeczenia nie wynika w sposób jednoznaczny, które pismo Sąd
Apelacyjny uznał za „właściwą” skargę i dlaczego. Z przedstawionego przebiegu
sprawy zdaje się wynikać, że tym pismem zawierającym skargę powinno być pismo
powódki z dnia 18 lipca 2006 r. Tymczasem Sąd Apelacyjny wrócił niejako w swoim
uzasadnieniu do pisma z dnia 27 czerwca 2006 r., traktując je ponownie jako
3
skargę o wznowienie, a pismo z dnia 18 lipca jedynie jako „pismo
doprecyzowujące” skargę. Tym samym wykazał niekonsekwencję procesową,
której nie da się usunąć w postępowaniu zażaleniowym. Nie trzeba bliżej wyjaśniać,
iż kwestia, które pismo uznane zostało za skargę ma znaczenie tak podstawowe,
że wątpliwości w tym przedmiocie stanowią samodzielną i wystarczającą podstawę
uchylenia zaskarżonego postanowienia (art. 3941
§ 2 w zw. z art. 39815
k.p.c.).
To orzeczenie uchylające zapadło niezależnie od argumentacji zażalenia,
w którym żalący się prezentuje nietrafne stanowisko, iż niezłożenie odpisu skargi
o wznowienie postępowania na skutek wezwania przewodniczącego nie stanowi
braku formalnego tego pisma procesowego, z powodu którego skarga podlegałaby
zwrotowi. Skoro zaś uwzględnienie zażalenia nastąpiło w całości z przyczyn
o których autor w jego uzasadnieniu zupełnie nie wspomina, nie ma
merytorycznego uzasadnienia wniosek o przyznanie mu, jako adwokatowi z urzędu,
od Skarbu Państwa kosztów sporządzenia tego środka zaskarżenia (por. podobne
stanowisko Sądu Najwyższego prezentowane w postanowieniach z dnia 12 lutego
1999 r., II CKN 341/98, OSNC 1999, nr 6, poz. 123 czy z dnia 14 sierpnia 1997 r.,
II CZ 88/97, OSNC 1998, nr 3, poz. 40). Dlatego wniosek w tym przedmiocie został
oddalony.
POSTANOWIENIE
Dnia 6 grudnia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący)
SSN Antoni Górski (sprawozdawca)
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
w sprawie ze skargi powódki o wznowienie postępowania
w sprawie z powództwa G.K.
przeciwko Lokatorsko Własnościowej Spółdzielni Mieszkaniowej "O."
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 6 grudnia 2007 r.,
zażalenia powódki
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 24 maja 2007 r., sygn. akt [...],
uchyla zaskarżone postanowienie; oddala wniosek
pełnomocnika powódki adw. K.P. ustanowionego z urzędu o
przyznanie mu kosztów pomocy prawnej za sporządzenie
zażalenia.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 24 maja 2007 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę G.K.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Tegoż Sądu z
dnia 28 marca 2002 r., uznając, że skarga została wniesiona po upływie
trzymiesięcznego terminu ustawowego, który minął w dniu 25 lipca 2006 r.
W zażaleniu pełnomocnik powódki wniósł o uchylenie zaskarżonego
postanowienia oraz zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej
z urzędu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Niezależnie od argumentacji przytoczonej w zażaleniu, należy przede
wszystkim zauważyć, iż na podstawie uzasadnienia Sądu Apelacyjnego nie jest
możliwe jednoznaczne i precyzyjne ustalenie, które z pism powódki Sąd ten
potraktował ostatecznie jako właściwą skargę o wznowienie postępowania.
Z akt sprawy wynika, że powódka składała skargi o wznowienie postępowania
kilkakrotnie. Między innymi w dniu 27 czerwca 2006 r., powołując się na wykrycie
nowych okoliczności w postaci rozliczenia kosztów budowy. Skarga ta została
jednak zwrócona, gdyż uzupełnienie jej braków uznano za spóźnione. Sąd
Apelacyjny potraktował pismo powódki z dnia 18 lipca (k. 988) jako kolejną skargę
i postanowieniem z dnia 30 października 2006 r. przekazał „skargę Sądowi
Okręgowemu w G. z dnia 18 lipca 2006 r. wraz z uzupełnieniami” do
merytorycznego rozpoznania (k. 1014). Sąd Okręgowy odrzucił tę skargę, jako
spóźnioną, gdyż uznał, że powódka dowiedziała się o podstawie wznowienia
w marcu 2006 r. a więc skarga z dnia 18 lipca 2006 r. wniesiona została po terminie
z art. 407 § 1 k.p.c. Na skutek zażalenia powódki na to postanowienie Sąd
Apelacyjny uchylił je i przejął skargę do rozpoznania. Zaskarżonym
postanowieniem skarga została odrzucona, jako spóźniona.
Z motywów tego orzeczenia nie wynika w sposób jednoznaczny, które pismo Sąd
Apelacyjny uznał za „właściwą” skargę i dlaczego. Z przedstawionego przebiegu
sprawy zdaje się wynikać, że tym pismem zawierającym skargę powinno być pismo
powódki z dnia 18 lipca 2006 r. Tymczasem Sąd Apelacyjny wrócił niejako w swoim
uzasadnieniu do pisma z dnia 27 czerwca 2006 r., traktując je ponownie jako
3
skargę o wznowienie, a pismo z dnia 18 lipca jedynie jako „pismo
doprecyzowujące” skargę. Tym samym wykazał niekonsekwencję procesową,
której nie da się usunąć w postępowaniu zażaleniowym. Nie trzeba bliżej wyjaśniać,
iż kwestia, które pismo uznane zostało za skargę ma znaczenie tak podstawowe,
że wątpliwości w tym przedmiocie stanowią samodzielną i wystarczającą podstawę
uchylenia zaskarżonego postanowienia (art. 3941
§ 2 w zw. z art. 39815
k.p.c.).
To orzeczenie uchylające zapadło niezależnie od argumentacji zażalenia,
w którym żalący się prezentuje nietrafne stanowisko, iż niezłożenie odpisu skargi
o wznowienie postępowania na skutek wezwania przewodniczącego nie stanowi
braku formalnego tego pisma procesowego, z powodu którego skarga podlegałaby
zwrotowi. Skoro zaś uwzględnienie zażalenia nastąpiło w całości z przyczyn
o których autor w jego uzasadnieniu zupełnie nie wspomina, nie ma
merytorycznego uzasadnienia wniosek o przyznanie mu, jako adwokatowi z urzędu,
od Skarbu Państwa kosztów sporządzenia tego środka zaskarżenia (por. podobne
stanowisko Sądu Najwyższego prezentowane w postanowieniach z dnia 12 lutego
1999 r., II CKN 341/98, OSNC 1999, nr 6, poz. 123 czy z dnia 14 sierpnia 1997 r.,
II CZ 88/97, OSNC 1998, nr 3, poz. 40). Dlatego wniosek w tym przedmiocie został
oddalony.