Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KRS 28/09
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 14 stycznia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Kazimierz Jaśkowski (przewodniczący)
SSN Zbigniew Korzeniowski (sprawozdawca)
SSN Andrzej Wróbel
Protokolant Dorota Białek
w sprawie z odwołania G. P.
od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 10 września 2009 r.
w sprawie przeniesienia w stan spoczynku,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 14 stycznia 2010 r.,
oddala odwołanie.
Uzasadnienie
Krajowa Rada Sądownictwa po wniosku Kolegium Sądu Okręgowego w […],
uchwałą z 12 września 2006 r. przeniosła w stan spoczynku G. P., sędzię Sądu
Rejonowego […], ze względu trwałą niezdolność do pełnienia obowiązków
sędziego na podstawie art. 70 § 1 i § 2 ustawy z 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju
sądów powszechnych (dalej „usp").
2
Sąd Najwyższy wyrokiem z 10 stycznia 2007 r. (III KRS 6/06) uchylił tę
uchwałę i przekazał sprawę Krajowej Radzie Sądownictwa do ponownego
rozpoznania. Zauważył między innymi, że Krajowa Rada Sądownictwa nie
dysponowała danymi umożliwiającymi krytyczną oceną (weryfikację prawidłowości)
orzeczenia lekarza orzecznika o trwałej niezdolności do pełnienia obowiązków
sędziego z przyczyn psychiatrycznych (zespołu paranoicznego). Nie było
prawidłowe poprzestanie na orzeczeniu lekarza orzecznika i opinii lekarza
konsultanta chorób psychicznych bez rozważenia wyjaśnień sędzi dotyczących
przebiegu badania psychiatrycznego oraz braku dowodów, że była wcześniej
konsultowana lub leczona psychiatrycznie. Nie odnosząc się do wszystkich
okoliczności, w tym do zarzutów kwestionujących przebieg badania
psychiatrycznego oraz wniosków o stanie zdrowia skarżącej, Krajowa Rada
Sądownictwa nie rozstrzygnęła sprawy zgodnie z ustawowo określonymi
kompetencjami. Pomijając rozważenie wyjaśnień zainteresowanej sędzi i nie mając
żadnych - poza orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS i opinią specjalistyczną
lekarza konsultanta - danych o jej stanie zdrowia, nie potwierdziła w wystarczająco
przekonywujący sposób zasadności orzeczenia lekarza orzecznika ZUS. Zasadne
były zarzuty sędzi co do naruszenia art. 70 § 1 usp oraz § 20 ust. 1 i 3
rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z 22 grudnia 2001 r. w
sprawie szczególnego trybu działania Krajowej Rady Sądownictwa oraz
postępowania przez Radą,
Po uchyleniu uchwały z 12 września 2006 r. Krajowa Rada Sądownictwa
zwróciła się do Prezesa Sądu Okręgowego w […] o uzupełnienie wniosku o
przeniesienie sędzi w stan spoczynku przez przedstawienie Radzie uzasadnienia
wniosku Kolegium Sądu Okręgowego w tym przedmiocie oraz opinii biegłych
lekarzy psychiatrów, którzy zweryfikują orzeczenie lekarza orzecznika z 31 lipca
2006 r. zgodnie z uzasadnieniem wyroku Sądu Najwyższego z 10 stycznia 2007 r.
Kolegium Sądu Okręgowego na posiedzeniu 18 maja 2007 r. podtrzymało swoje
wcześniejsze stanowisko w sprawie wystąpienia o przeniesienie sędzi w stan
spoczynku oraz postanowiło wystąpić do biegłych lekarzy psychiatry i psychologa z
listy biegłych sądowych o wydanie opinii na piśmie czy w ich ocenie jest trwale
niezdolna do pracy na stanowisku sędziego oraz czy lekarz orzecznik mógł
3
stwierdzić to w czasie wykonywanego badania w postępowaniu w ZUS. W dalszym
postępowaniu Prezes Sądu Okręgowego w […] wyznaczył dwóch biegłych lekarzy
z listy biegłych (psychiatrę i psychologa) w celu ustalenia i wydania opinii na piśmie.
Zostały wyznaczone kolejno dwa terminy badań na które sędzia nie stawiła się. W
tej sytuacji Kolegium Sądu Okręgowego 2 lipca 2009 r. podjęło uchwałę o
wystąpieniu do Krajowej Rady Sądownictwa o przeniesienie sędzi w stan
spoczynku z uwagi na dwukrotne niestawiennictwo na terminy badań lekarskich
przez biegłych sądowych lekarza psychiatrę i psychologa, a tym samym
uniemożliwienie wydania opinii o zdolności do sprawowania urzędu sędziego.
Ponadto wniosło o umorzenie przez Krajową Radę Sądownictwa wcześniejszego
postępowania w sprawie przeniesienia sędzi w stan spoczynku z uwagi na
stwierdzoną przez lekarza orzeczenia trwałą niezdolność do pełnienia obowiązków
sędziego. Krajowa Rada Sądownictwa uchwałą z 10 września 2009 r. postanowiła
przenieść sędzię G. P. w stan spoczynku na podstawie art. 71 § 2 usp. Wniosek
Kolegium uznano za zasadny. Biegli dwukrotnie wyznaczali termin badań
lekarskich, tj. w dniach 18 maja 2009 r. i 16 czerwca 2009 r. Sędzia odbierała
wezwania jednak nie stawiała się na wyznaczone badania. Pismem z 31 maja 2009
r. zawiadomiła Kolegium, że kolejne wezwanie na badanie ocenia jako
nieskuteczne prawnie. Sędzia wniosła do Krajowej Rady Sądownictwa o oddalenie
wniosku Kolegium z 2 lipca 2009 r. jako nieważnego i bez podstawy prawnej
(ewentualnie o jego odrzucenie). Krajowa Rada Sądownictwa stwierdziła, że sędzia
bez uzasadnionej przyczyny nie poddając się badaniu, o którym mowa w art. 71 § 2
usp, przy wszystkich dotychczasowych okolicznościach sprawy (badanie przez
orzecznika ZUS, wyrok Sądu Najwyższego) - wyczerpała okoliczności z art. 71 § 2
usp i dlatego uchwałą z 10 września 2009 r. postanowiła przenieść sędzię w stan
spoczynku.
W odwołaniu od uchwały z 10 września 2009 r. sędzia zarzuciła jej
sprzeczność z prawem:
„ - art. 175 ust. 1 i art. 68 ust. 1 Konstytucji;
- art. 70 § 1-3 i art. 71 § 2 i 73 § 1 ustawy z 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów
powszechnych;
4
- art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z 27 lipca 2001 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa i § 20
ust. 1 i 3 oraz § 25 rozporządzenia Prezydenta RP z 22 grudnia 2001 r. w sprawie
szczegółowego trybu działania KRS oraz postępowania przed Radą;
- przepisami ustawy z 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych, w
szczególności art. 23 pkt 5;
- art. 32 § 1 i 31 § 1 ustawy z 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza
dentysty;
- oraz z „zasadami wynikającymi z treści: art. 193 k.p.c., 379 k.p.c., 284 k.p.c., 328
§ 2 k.p.c., art. 58 k.c., art. 281 k.p.c. w związku z art. 49 k.p.c., art. 2 k.p.k., art. 111
kodeksu pracy w związku z art. 23-24 k.c., prawa do obrony".
Skarżąca wniosła o uchylenie uchwały oraz przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania, a także zniesienie postępowania w zakresie dotkniętym
nieważnością.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Odwołanie nie jest zasadne i dlatego zostało oddalone.
Wstępna ocena zarzutów odwołania wymaga wskazania, że do
postępowania w tej sprawie stosuje się przepisy Kodeksu postępowania cywilnego
o skardze kasacyjnej (art. 13 ust. 6 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa). Zatem
zakres tej oceny wyznacza podstawa rozstrzygnięcia przyjęta w skarżonej uchwale
Krajowej Rady Sądownictwa z 10 września 2009 r., która jest inna niż w uchwale z
12 września 2006 r., którą uchylił Sąd Najwyższy wyrokiem z 10 stycznia 2007 r.
Uwaga ta łączy się z tym, że odwołanie wiele zarzutów kieruje do podstaw
faktycznej i prawnej poprzedniej uchwały o przeniesieniu w stan spoczynku z
powodu trwałej niezdolności do pełnienia obowiązków sędziego z powodu choroby.
Zostały one już ocenione w wyroku Sądu Najwyższego z 10 stycznia 2007 r. i nie
odnoszą skutku jako bezprzedmiotowe ze względu na inną podstawę prawną i
faktyczną kolejnej uchwały o przeniesieniu w stan spoczynku. Skoro podstawy tej
nie stanowi trwała niezdolność do pełnienia obowiązków sędziego (art. 70 § 1 usp),
to tracą na znaczeniu zarzuty związane z naruszeniem przepisów o
przeprowadzeniu pierwotnego badania przez lekarza orzecznika i lekarza
konsultanta psychiatrą oraz oparciem orzeczenia o uznaniu za trwale niezdolną do
pełnienia obowiązków sędziego na podstawie dokumentu postanowienia z 30 maja
5
2006 r., w sprawie IV Kp …/06. Niemniej w wyroku z 10 stycznia 2007 r. Sąd
Najwyższy stwierdził, że Prezes Sądu Okręgowego był uprawniony do
przedstawienia tego dokumentu lekarzowi orzecznikowi ZUS, a za jego
pośrednictwem specjaliście psychiatrze. Obecnie trwała niezdolność do pełnienia
obowiązków sędziego nie stanowiła podstawy przeniesienia w stan spoczynku,
zatem nie mają znaczenia dalsze zarzuty koncentrujące się na przeprowadzeniu
badań przez lekarza orzecznik i konsultanta psychiatrę z wykorzystaniem
dokumentu w sprawie IV Kp …/06, konsekwentnie również zarzuty naruszenia
przepisów ustawy z 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i dentysty (art. 31 ust. 1 i
art. 31 ust. 1), a także przepisu art. 23 ust. 1 pkt 5 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. o
ochronie danych osobowych. Z tych samych względów inna podstawa obecnej
uchwały nie wymagała zawieszenia postępowania na wniosek odwołującej się z 13
stycznia 2010 r. do czasu zbadania przez Generalnego Inspektora Ochrony Danych
Osobowych, czy ujawnienie dokumentów w sprawie IV Kp …/06 nie naruszało
ustawy z 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych. Z tymi niezasadnymi
temporalnie i przedmiotowo zarzutami nie może łączy się też naruszenie art. 2
k.p.k., jako że dla przedmiotu sprawy nie jest właściwe postępowanie karne.
Nie wszystkie zarzuty odwołania łączą się też z koniecznym wyjaśnieniem na
czym polega błędna wykładnia lub niewłaściwe zastosowanie prawa. Trudno wszak
stwierdzić naruszenie w tej sprawie art. 175 ust. 1 Konstytucji („Wymiar
sprawiedliwości w Rzeczypospolitej Polskiej sprawują Sąd Najwyższy, sądy
powszechne, sądy administracyjne oraz sądy wojskowe") oraz z jej art. 68 ust. 1
(„Każdy ma prawo do ochrony zdrowia"), skoro pomija się jednocześnie przepis art.
180 ust. 3 ustawy zasadniczej, który dla tej sprawy ma znaczenie pierwszoplanowe
(kluczowe). Zgodnie z nim „Sędzia może być przeniesiony w stan spoczynku na
skutek uniemożliwiających mu sprawowanie jego urzędu choroby lub utraty sił. Tryb
postępowania oraz sposób odwołania się do sądu określa ustawa". Ten
konstytucyjny warunek prawidłowego wymiaru sprawiedliwości oznacza, że sędzia
podlega kontroli czy choroba lub utrata sił uniemożliwia mu sprawowanie urzędu.
Innymi słowy szczególny przepis art. 180 ust. 3 Konstytucji wyłącza, przy braku
przeciwnej argumentacji, zarzut naruszenia art. 175 ust. 1 i 68 ust. 1 Konstytucji.
6
Konstytucyjną normę z art. 180 ust. 3 wypełniają przepisy ustawy Prawo o
ustroju sądów powszechnych - art. 70, 71. Sędziego przenosi się w stan spoczynku
na jego wniosek albo na wniosek właściwego kolegium, jeżeli z powodu choroby
lub utraty sił uznany został przez lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych za trwale niezdolnego do pełnienia obowiązków sędziego (art. 70 § 1
usp). Z żądaniem przeniesienia w stan spoczynku oraz zbadania niezdolności do
pełnienia obowiązków przez sędziego i wydania orzeczenia może wystąpić
zainteresowany sędzia lub właściwe kolegium sądu (art. 70 § 2 usp).
W orzecznictwie podkreśla się, że jest to szczególne postępowanie, w
którym badania sędziego nie przeprowadza się w trybie właściwym dla
orzecznictwa w sprawach o świadczenia z ubezpieczenia społecznego, stąd
zarzuty odwołujące się do tych przepisów nie mają zastosowania. Dostrzega się
przy tym pewną ułomność tego rozwiązania ze względu na brak kontroli
instancyjnej orzeczenia lekarskiego (por. wyrok Sądu Najwyższego z 5 listopada
2008 r., III KRS 4/08). Z drugiej strony aby norma konstytucyjna była przestrzegana
to sędzia musi się poddać badaniu, stąd też zwraca się uwagę, że stanowi to
obowiązek służbowy sędziego (por. wyrok Sądu Najwyższego z 10 maja 2006 r., III
KRS 3/06, OSNP 2007 r. Nr 11-12, poz. 177).
Sędzia może być przeniesiony w stan spoczynku, jeżeli bez uzasadnionej
przyczyny nie poddał się badaniu, o którym mowa w art. 70 § 2, jeżeli z żądaniem
badania wystąpiło kolegium sądu albo Minister Sprawiedliwości (art. 71 § 2 usp).
Istotny zarzut w ocenie odwołującej się dotyczy zaniechania skierowania jej
na badania przez lekarza orzecznika ZUS po uchyleniu pierwszej uchwały, gdyż
przeniesienie w stan spoczynku z powodu odmowy poddania się badaniom odnosi
się tylko do badań lekarza orzecznika ZUS, a nie innych badań (lekarzy biegłych).
Zarzuca, że skoro nie została ponownie skierowana na badania lekarza orzecznika
ZUS, to doszło do naruszenia prawa (art. 71 § 2 w związku z art. 70 § 1 i 2 usp),
gdyż po uchyleniu poprzedniej uchwały badań nie mogli przeprowadzić biegli
sądowi, pomijając dalsze zarzuty, które mają usprawiedliwiać niestawiennictwo
odwołującej się na badania biegłych. Stanowisko to nie jest zasadne z kilku
względów. Przede wszystkim ustawa (usp) wymaga rozpoczęcia oceny zdolności
zdrowotnej do pełnienia obowiązków sędziego przez lekarza orzecznika (art. 70 § 1
7
usp). Nie wynika jednak z tego, że jego orzeczenie jest zawsze decydujące, gdyż
nie jest podmiotem wyłącznie uprawnionym do opiniowania w tej materii. Lekarz
orzecznik wydaje orzeczenie przewidziane w art. 70 § 1 usp na zlecenie sądu.
Choć jego orzeczenie nie może być kwestionowane w trybie właściwym dla
postępowania o świadczenia z ubezpieczenia rentowego (niemożliwe jest kolejne
orzeczenie komisji lekarskiej oraz sądowe postępowanie odwoławcze przed sądem
ubezpieczeń społecznych), to jednak orzeczenie lekarza orzecznika jest tylko
środkiem dowodowym, który podlega ocenie. Może być kwestionowane za pomocą
innych dowodów. Weryfikacja orzeczenia lekarza orzecznika jest dopuszczalna.
Sędzia może je kwestionować i to w kierunku potwierdzenia albo zaprzeczenia
niezdolności do pełnienia obowiązków sędziego.
Po wtóre nie można wykluczyć sporu, który doprowadzi do sytuacji takiej jak
w tej sprawie, to znaczy, że Sąd Najwyższy zakwestionuje uchwałę o przeniesieniu
w stan spoczynku i po jej uchyleniu sprawa zostanie przekazana do ponownego
rozpatrzenia. Przekazanie sprawy Radzie do ponownego rozpatrzenia (verba legis -
art. 13 ust. 5 ustawy o KRS), może być mylące, gdyż nie jest ona organem
prowadzącym postępowanie lecz zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy o KRS
rozpatruje tylko wniosek o przeniesienie sędziego w stan spoczynku. Innymi słowy
nie jest to postępowanie „inkwizycyjne” Rady, lecz zawsze uwarunkowane jest
określonym wnioskiem o przeniesienie sędziego w stan spoczynku. Zatem nietrafny
jest zarzut, iż na podstawie § 18 ust. 2 rozporządzenia zakres uzupełnienia wniosku
powinien być ściśle określony przez Radę, gdyż przepis ten dotyczy innej sytuacji,
czyli uzupełnienia materiałów sprawy a nie określenia jaką treść winien mieć
wniosek o przeniesienie sędziego w stan spoczynku.
Po uchyleniu uchwały z 12 września 2006 r. Rada mogła zwrócić się do
Prezesa Sądu Okręgowego w […] o uzupełnienie wniosku o przeniesienie w stan
spoczynku przez przedstawienie Radzie uzasadnienia wniosku Kolegium tego
Sądu w tym przedmiocie oraz opinii biegłych lekarzy psychiatrów, którzy
zweryfikują orzeczenie lekarza orzecznika z 31 lipca 2006 r., zgodnie z
uzasadnieniem wyroku Sądu Najwyższego z 10 stycznia 2007 r. Innymi słowy
skoro uchwała oparta na pierwotnym wniosku została oceniona jako niezgodna z
8
prawem, to dalsze postępowanie warunkował kolejny wniosek Kolegium Sądu
Okręgowego.
Odnosząc się do zarzutu odwołania należy stwierdzić, że po uchyleniu przez
Sąd Najwyższy uchwały o przeniesieniu w stan spoczynku z powodu uznania
sędziego za trwale niezdolnego do pełnienia obowiązków nie jest wymagane
ponowne wydanie orzeczenia przez lekarza orzecznika, gdyż takiej samej
wymaganej oceny mogli dokonać biegli sądowi. Nie musiał być powtórzony etap
postępowania przed lekarzem orzecznikiem i nie doszło przez to do nieważności
postępowania poprzez naruszenie art. 70 i 71 § 2 usp oraz art. 379 k.p.c. w
związku z art. 193 k.p.c. Przez badanie, o którym mowa w art. 71 § 2 w związku z
art. 70 § 2 usp, należy rozumieć nie tylko badanie przez lekarza orzecznika ZUS
lecz także wszystkie dalsze rodzaje badań niezbędnych do oceny niezdolności do
pełnienia obowiązków sędziego.
Jeżeli właściwe kolegium nie odstąpi od pierwotnego wniosku to sprawa jest
ta sama, nie tylko wobec uchylenia jej do ponownego rozpatrzenia ale dlatego, iż
nadal znaczenie ma ocena niezdolności do pełnienia obowiązków sędziego. To
samo postępowanie prowadzone po uchyleniu poprzedniej uchwały nie musi być
rozpoczynane od ponownego orzeczenia lekarza orzecznika. Nie oznacza to, że w
efekcie musi dojść do powtórzenia wniosku o przeniesienie w stan spoczynku na tej
samej podstawie faktycznej i prawnej, gdyż w wyniku badania może się okazać że
nie ma ku temu zdrowotnych przyczyn. Jednakże sędzia może też odmówić
poddaniu się badaniom i wówczas sytuacja ta jest uregulowana w ustawie, gdyż
sędzia może być przeniesiony w stan spoczynku jeżeli bez uzasadnionej przyczyny
nie poddał się badaniu o którym mowa w art. 70 § 2 usp. Uzasadniona jest więc
wykładnia funkcjonalna tego przepis z uwagi na rozwiązanie wynikające art. 180
ust. 3 Konstytucji, prowadząca do normy, że badań medycznych w zakresie oceny
trwałej niezdolności do pełnienia obowiązków sędziego nie można redukować tylko
do orzeczenia lekarza orzecznika ZUS (art. 70 § 1 usp). Chodzi bowiem o
prawidłowe funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości, co wymaga pełnych ustaleń i
ocen medycznych. Trudno też byłoby wymagać od lekarza orzecznika zmiany
stanowiska, które uprzednio przedstawił po konsultacji z lekarzem specjalistą.
Zatem norma z art. 71 § 2 usp, zwłaszcza w sytuacji po uchyleniu poprzedniej
9
uchwały o przeniesieniu w stan spoczynku na podstawie art. 70 § 1 usp, winna
obejmować także badania zlecone biegłym lekarzom. Odmowa poddania się tym
badaniom może uzasadniać przeniesienie w sędziego w stan spoczynku z tej
przyczyny.
W tej sprawie niepoddanie się badaniom uzasadniało zmianę pierwotnego
wniosku, a ściślej wystąpienie z nowym wnioskiem o przeniesienie w stan
spoczynku na podstawie art. 71 § 2 usp. Ze względu na odmowę poddania się
badaniom niemożliwe było sporządzenie wniosku odpowiadającego wymaganiom §
25 rozporządzenia. Skoro sędzia odmówiła poddaniu się badaniom to mogła
zmienić się podstawa przeniesienia jej w stan spoczynku.
Rozważeniu podlegało jedynie czy sędzia nie poddała się badaniom bez
uzasadnionej przyczyny (art. 71 § 2 usp).
Odwołanie w tym względzie zarzuca nieważność postępowania ze względu
na naruszenie art. 379, 281 w związku z art. 49 k.p.c. przez niewyznaczenie
biegłych z „innego miasta celem zachowania pełnej bezstronności” (pisma
skarżącej z 13 czerwca 2007 r.). Rzecz jednak w tym, że niezależnie od rozwiązań
jakie się zaakceptuje (procedury administracyjnej czy cywilnej), to nie ma instytucji
generalnego wyłączenia wszystkich sędziów i tak samo biegłych sądowych z
danego okręgu (in gremio). Każdorazowo, zwłaszcza że odwołanie wskazuje na
przepis art. 49 k.p.c., wniosek o wyłączenie może obejmować tylko wskazaną
indywidualnie osobę. Tak się nie stało, gdyż o ile w pierwszych pismach sędzia
wnosiła o wyznaczenie biegłych z listy sądowej z innego niż […] miasta, to po
wyznaczeniu w 2009 r. biegłych brak było jej wniosku o ich wyłączenie. Sędzia nie
stawiała się na badania i nie wnosiła o wyłączenie wyznaczonych personalnie
biegłych. Powołany w odwołaniu § 6 pkt 2 rozporządzenia Min. Sprawiedliwości z
24 stycznia 2005 r. w sprawie biegłych dotyczy definitywnego zwolnienia biegłego z
funkcji a nie indywidualnego wyłączenia w konkretnej sprawie.
Niezasadnie też odwołująca się uważała, że jej badanie mógł przeprowadzić
tylko psychiatra bez psychologa. Kolegium mogło uznać i wskazać za konieczną
również opinię biegłego psychologa. Nie stanowiło to rozszerzenia postępowania,
gdyż cel badania pozostawał ten sam, czyli ocena zdrowotnej zdolności do
10
pełnienia obowiązków sędziego i opinia tych biegłych stanowiła środek dowodowy
w pełni uprawniony.
Ze względu na zmianę podstaw wniosku o przeniesienie w stan spoczynku
KRS nie musiała oceniać zarzutów kierowanych do metodycznej i merytorycznej
strony badań poprzedzających wydanie pierwszej uchwały (uchylonej). Natomiast
po zmianie wniosku podjęcie uchwały o przeniesieniu w stan spoczynku było
następstwem niepoddania się badania lekarskim. Nie został naruszony § 20 ust. 1
rozporządzenia, gdyż Rada rozważyła istotne okoliczności które pozwalały
przenieść sędzię w stan spoczynku na podstawie prawnej powołanej w skarżonej
uchwale. Podobnie § 20 ust. 3 rozporządzenia, gdyż uzupełnienie materiałów
sprawy pozostawia Radzie. Nie mogło to polegać na jej decyzji „czy akta mają być
okazane biegłemu i jakie", gdyż przepis ten dotyczy uzupełnienia materiałów
bezpośrednio przed podjęciem uchwały w indywidualnej sprawie, a nie
prowadzenia postępowania, które jak wskazano w tej sprawie wyznaczał wniosek
Kolegium o przeniesienie w stan spoczynku.
Zgodne z prawem wezwanie do poddania się badaniom przez biegłych
lekarzy nie może być jednocześnie uznane za naruszenie przepisów o dobrach
osobistych (art. 111
k.p. w związku z art. 23-24 k.c.), skoro jak zauważono jest to
obowiązek służbowy sędziego, a badanie to w okolicznościach sprawy było
wymagane.
Skierowanie sędziego na badanie przez lekarza orzecznika ZUS na
podstawie art. 70 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów
powszechnych (Dz.U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) jest czynnością dokonywaną w
ramach stosunku służbowego, do której uprawniony jest prezes właściwego sądu
(wyrok Sądu Najwyższego z 10 maja 2006 r., III KRS 3/06, OSNP 2007 nr 11-12,
poz. 177).
Z powyższych motywów odwołanie zostało oddalone na podstawie art. 39814
k.p.c. w związku z art. 13 st. 6 ustawy o KRS.