II BP 24/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:06-10-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II BP 24/09
POSTANOWIENIE
Dnia 23 lutego 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Hajn
w sprawie z powództwa A. K.
przeciwko Zespołowi Ekonomiczno - Administracyjnemu Oświaty w Ł.
o odszkodowanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 23 lutego 2010 r.,
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia powódki
od wyroku Sądu Okręgowego w O.
z dnia 14 sierpnia 2008 r.,
1. odrzuca skargę,
2. nie obciąża powódki kosztami zastępstwa procesowego w
postępowaniu o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia,
3. nie przyznaje pełnomocnikowi powódki zwrotu kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w
postępowaniu o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w O. w sprawie A.
K. przeciwko Zespołowi Ekonomiczno-Administracyjnemu Oświaty w Ł. o
odszkodowanie, wyrokiem z 14 sierpnia 2008 r. zmienił zaskarżony wyrok Sądu
2
Rejonowego z 20 maja 2008 r. w punkcie II w ten sposób, że oddalił powództwo A.
K.
W skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku Sądu Okręgowego
z 14 sierpnia 2008 r. pełnomocnik powódki zarzucił wyrokowi błędną wykładnię art.
42 § 1 - § 3 k.p. oraz art. 45 § 1 k.p. Jego zdaniem wydanie przedmiotowego
orzeczenia spowodowało wyrządzenie szkody przez utratę przez powódkę prawa
do słusznego odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie jej warunków
pracy i płacy. Przedmiotowe odszkodowanie powinno wynosić 7.293 zł. W skardze
wniesiono o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu
Okręgowego w O. z 14 sierpnia 2008 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej
instancji kończącego postępowanie w sprawie, jeżeli przez jego wydanie stronie
została wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie orzeczenia w drodze
przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
W art. 4245
k.p.c. określone zostały wymagania, którym powinna odpowiadać
skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, przy
czym w § 2 wskazano wymagania formalne przewidziane dla pisma procesowego,
a w § 1 wymienione zostały wymagania istotne skargi. Przyjęta została zatem
zasada analogiczna do uregulowania w art. 3984
k.p.c. skargi kasacyjnej.
W myśl artykułu 4245
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z
prawem prawomocnego orzeczenia powinna zawierać: 1) oznaczenie orzeczenia,
od którego jest wniesiona, ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości lub w
części; 2) przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie; 3) wskazanie przepisu
prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne; 4) uprawdopodobnienie
wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga
dotyczy; 5) wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych
środków prawnych nie było i nie jest możliwe; 6) wniosek o stwierdzenie
niezgodności orzeczenia z prawem. Ponadto § 2 stanowi, że skarga powinna
czynić zadość wymaganiom przewidzianym dla pisma procesowego. Każde z
3
sześciu wymagań z art. 4245
§ 1 k.p.c. jest indywidualne i niezależne, a zatem
każde powinno być wyraźnie wyodrębnione i wypełnione. Brak choćby jednego z
nich powoduje, że skarga jest dotknięta istotną wadą, nienaprawialną w trybie
właściwym dla usuwania braków formalnych i podlega odrzuceniu a limine.
W rozpoznawanej skardze niepowołano przepisu prawa, z którym
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne (art. 4245
§ 1 pkt 3). Wymóg ten jest
samoistny i niezależny od wymogu wskazania podstaw skargi o stwierdzenie
niezgodności. Należy podkreślić, że postawienie przez prawodawcę jako dwu
odrębnych wymagań przytoczenia podstaw i ich uzasadnienia oraz wskazania
przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, było zabiegiem w
pełni świadomym i uzasadnionym. Jak podkreślił Sąd Najwyższy w postanowieniu z
27 stycznia 2006 r. III CNP 23/05 (OSNC 2006 nr 7-8, poz. 140), instytucja skargi, o
której mowa, została ustanowiona w celu stworzenia możliwości realizacji
uprawnień wypływających z art. 4171
§ 2 k.c., zagwarantowanych w art. 77 ust. 1
Konstytucji, przewidującym odpowiedzialność Skarbu Państwa za szkody
wyrządzone przez niezgodne z prawem działania przy wykonywaniu władzy
publicznej. Jest w tej sytuacji oczywiste, że niezgodność z prawem, uzasadniająca
odpowiedzialność Skarbu Państwa musi być – już na etapie wnoszenia skargi –
jasno określona przez wskazanie przepisu, z którym skarżone orzeczenie jest
niezgodne. Po drugie, przepisy wskazane jako naruszone w ramach podstaw nie
muszą być – i często nie są – tożsame z przepisami (przepisem), z którym
orzeczenie jest niezgodne. Z tych przyczyn, zważywszy także na względy czysto
normatywne, tj. na konstrukcję art. 4245
k.p.c., należy przyjąć, że nie stanowi
spełnienia wymagania przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. odwołanie się do
podstaw skargi lub ich uzasadnienia. W przedmiotowej skardze powołano
podstawy, ale nie wskazano przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest
niezgodne, należy zatem uznać, że skarga nie spełnia omawianego wymagania.
(zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 listopada 2006 r. I BP 11/06,
OSNP 2007 nr 21-22 poz. 319; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego
2006 r. I CNP 12/06, niepubl.).
Odnośnie do żądania zasądzenia kosztów pomocy prawnej świadczonej z
urzędu podnieść należy, że w niniejszej sprawie „pomoc prawna" udzielona
4
powódce polegała na sporządzeniu niespełniającej wymagań konstrukcyjnych
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku. Dlatego brak
jest podstaw, by z mocy przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
28 września 2002 r. (Dz. U. Nr 163, poz.1349 ze zm.), przyznać mu zwrot tych
kosztów. Z tych względów Sąd Najwyższy postanowił jak w pkt 3 sentencji.
Niniejsza skarga, jako niespełniająca wymagań z art. 4245
§ 1 pkt 3 i 4 k.p.c.,
podlega odrzuceniu przez Sąd Najwyższy na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 23 lutego 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Hajn
w sprawie z powództwa A. K.
przeciwko Zespołowi Ekonomiczno - Administracyjnemu Oświaty w Ł.
o odszkodowanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 23 lutego 2010 r.,
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia powódki
od wyroku Sądu Okręgowego w O.
z dnia 14 sierpnia 2008 r.,
1. odrzuca skargę,
2. nie obciąża powódki kosztami zastępstwa procesowego w
postępowaniu o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia,
3. nie przyznaje pełnomocnikowi powódki zwrotu kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w
postępowaniu o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w O. w sprawie A.
K. przeciwko Zespołowi Ekonomiczno-Administracyjnemu Oświaty w Ł. o
odszkodowanie, wyrokiem z 14 sierpnia 2008 r. zmienił zaskarżony wyrok Sądu
2
Rejonowego z 20 maja 2008 r. w punkcie II w ten sposób, że oddalił powództwo A.
K.
W skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku Sądu Okręgowego
z 14 sierpnia 2008 r. pełnomocnik powódki zarzucił wyrokowi błędną wykładnię art.
42 § 1 - § 3 k.p. oraz art. 45 § 1 k.p. Jego zdaniem wydanie przedmiotowego
orzeczenia spowodowało wyrządzenie szkody przez utratę przez powódkę prawa
do słusznego odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie jej warunków
pracy i płacy. Przedmiotowe odszkodowanie powinno wynosić 7.293 zł. W skardze
wniesiono o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu
Okręgowego w O. z 14 sierpnia 2008 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej
instancji kończącego postępowanie w sprawie, jeżeli przez jego wydanie stronie
została wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie orzeczenia w drodze
przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
W art. 4245
k.p.c. określone zostały wymagania, którym powinna odpowiadać
skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, przy
czym w § 2 wskazano wymagania formalne przewidziane dla pisma procesowego,
a w § 1 wymienione zostały wymagania istotne skargi. Przyjęta została zatem
zasada analogiczna do uregulowania w art. 3984
k.p.c. skargi kasacyjnej.
W myśl artykułu 4245
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z
prawem prawomocnego orzeczenia powinna zawierać: 1) oznaczenie orzeczenia,
od którego jest wniesiona, ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości lub w
części; 2) przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie; 3) wskazanie przepisu
prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne; 4) uprawdopodobnienie
wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga
dotyczy; 5) wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych
środków prawnych nie było i nie jest możliwe; 6) wniosek o stwierdzenie
niezgodności orzeczenia z prawem. Ponadto § 2 stanowi, że skarga powinna
czynić zadość wymaganiom przewidzianym dla pisma procesowego. Każde z
3
sześciu wymagań z art. 4245
§ 1 k.p.c. jest indywidualne i niezależne, a zatem
każde powinno być wyraźnie wyodrębnione i wypełnione. Brak choćby jednego z
nich powoduje, że skarga jest dotknięta istotną wadą, nienaprawialną w trybie
właściwym dla usuwania braków formalnych i podlega odrzuceniu a limine.
W rozpoznawanej skardze niepowołano przepisu prawa, z którym
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne (art. 4245
§ 1 pkt 3). Wymóg ten jest
samoistny i niezależny od wymogu wskazania podstaw skargi o stwierdzenie
niezgodności. Należy podkreślić, że postawienie przez prawodawcę jako dwu
odrębnych wymagań przytoczenia podstaw i ich uzasadnienia oraz wskazania
przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, było zabiegiem w
pełni świadomym i uzasadnionym. Jak podkreślił Sąd Najwyższy w postanowieniu z
27 stycznia 2006 r. III CNP 23/05 (OSNC 2006 nr 7-8, poz. 140), instytucja skargi, o
której mowa, została ustanowiona w celu stworzenia możliwości realizacji
uprawnień wypływających z art. 4171
§ 2 k.c., zagwarantowanych w art. 77 ust. 1
Konstytucji, przewidującym odpowiedzialność Skarbu Państwa za szkody
wyrządzone przez niezgodne z prawem działania przy wykonywaniu władzy
publicznej. Jest w tej sytuacji oczywiste, że niezgodność z prawem, uzasadniająca
odpowiedzialność Skarbu Państwa musi być – już na etapie wnoszenia skargi –
jasno określona przez wskazanie przepisu, z którym skarżone orzeczenie jest
niezgodne. Po drugie, przepisy wskazane jako naruszone w ramach podstaw nie
muszą być – i często nie są – tożsame z przepisami (przepisem), z którym
orzeczenie jest niezgodne. Z tych przyczyn, zważywszy także na względy czysto
normatywne, tj. na konstrukcję art. 4245
k.p.c., należy przyjąć, że nie stanowi
spełnienia wymagania przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. odwołanie się do
podstaw skargi lub ich uzasadnienia. W przedmiotowej skardze powołano
podstawy, ale nie wskazano przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest
niezgodne, należy zatem uznać, że skarga nie spełnia omawianego wymagania.
(zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 listopada 2006 r. I BP 11/06,
OSNP 2007 nr 21-22 poz. 319; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego
2006 r. I CNP 12/06, niepubl.).
Odnośnie do żądania zasądzenia kosztów pomocy prawnej świadczonej z
urzędu podnieść należy, że w niniejszej sprawie „pomoc prawna" udzielona
4
powódce polegała na sporządzeniu niespełniającej wymagań konstrukcyjnych
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku. Dlatego brak
jest podstaw, by z mocy przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
28 września 2002 r. (Dz. U. Nr 163, poz.1349 ze zm.), przyznać mu zwrot tych
kosztów. Z tych względów Sąd Najwyższy postanowił jak w pkt 3 sentencji.
Niniejsza skarga, jako niespełniająca wymagań z art. 4245
§ 1 pkt 3 i 4 k.p.c.,
podlega odrzuceniu przez Sąd Najwyższy na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.